دیوان اشعار عبید زاکانی

هرکس که سر زلف تو آورد بدست

از غالیه فارغ شد و از مشگ برست


عاقل نکند نسبت زلفت با مشگ

داند که میان این و آن فرقی هست

هرکس که سر زلف تو آورد بدست

از غالیه فارغ شد و از مشگ برست


عاقل نکند نسبت زلفت با مشگ

داند که میان این و آن فرقی هست

ای مقصد خورشید پرستان رویت

محراب جهانیان خم ابرویت


سرمایهٔ عیش تنگدستان دهنت

سر رشتهٔ دلهای پریشان مویت

گفتم عقلم گفت که حیران منست

گفتم جانم گفت که قربان منست


گفتم که دلم گفت که آن دیوانه

در سلسلهٔ زلف پریشان منست

دوران بقا بی‌می و ساقی حشواست

بی زمزمهٔ نای عراقی حشو است


چندانکه فذالک جهان می‌نگرم

بارز همه عشرتست و باقی حشواست

دنیا نه مقام ماست نه جای نشست

فرزانه در او خراب اولیتر و مست


بر آتش غم ز باده آبی میزن

زان پیش که در خاک روی باد بدست

امشب من و چنگیی و معشوقهٔ چست

بودیم به عیش و عهد کردیم درست


ساقی ز بلور ناب بر روی زمین

میکشت عقیق و لؤلؤتر میرست

میکوش که تا ز اهل نظر خوانندت

وز عالم راز بی‌خبر خوانندت


گر خیر کنی فرشته خوانند ترا

ور میل بشر کنی بشر خوانندت

هرچند که درد دل هر خسته بسیست

وز دست فلک رشتهٔ بگسسته بسیست


زنهار ز کار بسته دل تنگ مدار

در نامهٔ غیب راز سربسته بسیست

گل کز رخ او خجل فرو میماند

چیزیش بدان غالیه‌بو میماند


ماه شب چهارده چو بر می‌آید

او نیست ولی نیک بدو میماند