ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

گاهی چو ملایکم سر بندگیست

گه چون حیوان به خواب و خور زندگیست


گاهم چو بهایم سر درندگیست

سبحان الله این چه پراکندگیست

چون حاصل عمر تو فریبی و دمیست

زو داد مکن گرت به هر دم ستمیست


مغرور مشو بخود که اصل من و تو

گردی و شراری و نسیمی و نمیست

دردا که درین سوز و گدازم کس نیست

همراه درین راه درازم کس نیست


در قعر دلم جواهر راز بسیست

اما چه کنم محرم رازم کس نیست

در سینه کسی که راز پنهانش نیست

چون زنده نماید او ولی جانش نیست


رو درد طلب که علتت بی‌دردیست

دردیست که هیچگونه درمانش نیست

در کشور عشق جای آسایش نیست

آنجا همه کاهشست افزایش نیست


بی درد و الم توقع درمان نیست

بی جرم و گنه امید بخشایش نیست

افسوس که کس با خبر از دردم نیست

آگاه ز حال چهرهٔ زردم نیست


ای دوست برای دوستیها که مراست

دریاب که تا درنگری گردم نیست

گفتار نکو دارم و کردارم نیست

از گفت نکوی بی عمل عارم نیست


دشوار بود کردن و گفتن آسان

آسان بسیار و هیچ دشوارم نیست

هرگز المی چو فرقت جانان نیست

دردی بتر از واقعهٔ هجران نیست


گر ترک وداع کرده‌ام معذورم

تو جان منی وداع جان آسان نیست

در هجرانم قرار میباید و نیست

آسایش جان زار میباید و نیست


سرمایهٔ روزگار می‌باید و نیست

یعنی که وصال یار میباید و نیست

گر کار تو نیکست به تدبیر تو نیست

ور نیز بدست هم ز تقصیر تو نیست


تسلیم و رضا پیشه کن و شاد بزی

چون نیک و بد جهان به تقدیر تو نیست