رمان همراز عشق | سهیلا باقری

به داخل کوچه پیچیدم. خدای من! از بهت و حیرت صحنه ای که جلوی چشمهایم می دیدم نزدیک بود دیوانه بشوم. بی درنگ پایم را روی پدال ترمز فشردم و ماشین در یک صدم ثانیه متوقف شد. سیامک که اصلا توقع چنین عکس العملی را نداشت با شتاب به سمت جلو پرت شد و سرش محکم به شیشۀ ماشین برخورد کرد. دهانم از فرط تعجب خشک شده بود. به سختی زمزمه کدم: " آرمان! خدای من، باورم نمی شه. اون اینجا چی کار می کنه؟ "
سیامک متوجه زمزمۀ من شد و برقی در چشمهایش درخشید. به حالت طعنه گفت: " پس آرمان عزیزتو اونه؟ خیلی دلم می خواست یه روزی ببینمش. سپیده بهت تبریک می گم مثل اینکه اومده خواستگاری! برات دسته گل و شیرینی آورده. بابا ای والله به معرفتش هیچ نمی دونستم عاشق دلخسته ات تا این اندازه به قول و قرارش وفاداره... واقعا چشم نامزد عزیزت روشن. فکر می کنم قیافه اش خیلی دیدنیه وقتی بفهمه رقیب تازه نفسش از راه رسیده. "
در همان لحظه آرمان برگشت و مرا دید. دیدن دوبارۀ آرمان در حالیکه یک دسته گل و یک جعبه شیرینی هم در دستش گرفته بود باعث شده بود عقلم از کار بیفتد. با همان حالت بهت زده گفتم: " سیامک به نظرت من باید چی کار کنم؟ "
_ هیچی عروس خانم تشریف بیارید از آقای داماد استقبال کنید.
_ مسخره بازی رو بذار کنارسیامک. من دارم جدی حرف می زنم.
_ خب منم دارم جدی حرف می زنم. سپیده شک ندارم که اومده خواستگاری. می گی نه الان می رم ازش می پرسم.
سیامک از ماشین پیاده شد و با عجله خودش را به آرمان رساند و سرگرم صحبت با او شد. خدای من! در همان لحظه پدر هم از خانه بیرون آمد و با آرمان دست داد و هر سه سرگرم صحبت شدند. فقط خدا می داند چه التهابی داشتم. واقعا چیزی نمانده بود که از حال بروم. دیدن دوبارۀ آ رمان آرامش ظاهری روح و روانم را در هم ریخته بود طوری که احساس می کردم ذره ذرۀ وجودم در تمنای او به التماس درآمده است. دلم می خواست به جمع آنها بروم و چند کلمه ای با آرمان حرف بزنم. نمی دانم آرمان عزیزم در یک لحظه چه مطلبی را از پدر شنید که ناگهان منقلب شد و دسته گلی را که در دستش گرفته بود روی کاپوت ماشینش رها کرد و با حالتی عصبی سرش را تکان داد و مرا نگاه کرد. پدر هم رد نگاه او را دنبال کرد و چشمش به من افتاد که چند متر آنطرف تر داشتم گفتگوی آنها را نگاه می کردم. شرم از نگاه مات زدۀ پدر باعث شد سرم را پایین بیندازم. نمی دانستم وقتی وارد خانه شدم در جوابش چه بگویم؟
چند دقیقه بعد بالاخره گفتگویشان تمام شد و آرمان با پدر خداحافظی کرد. ضربان قلبم به شدت بالا گرفت و دلهره ای هولناک دلم را به لرزه درآورد. آرمان پشت فرمان ماشینش نشست و حرکت کرد. شتاب ماشینش آنقدر بالا بود که حدس زدم خیلی سریع از کنارم می گذرد اما درست در لحظه ای که به من رسید به طور ناگهانی ترمز کرد و ماشینش با صدای وحشتناکی متوقف شد. باورم نمی شد دوباره روی ماهش را جلوی چشمهایم می بینم اما آرمان مرا نگاه نمی کرد! شاید آنقدر از من متنفر بود که دوست نداشت چشمش به چشمم بیفتد. بدون اینکه نگاهم کند گفت: " مبارکه! "
بی درنگ به گریه افتادم و با بغض گفتم: " آرمان خیلی متاسفم. من مجبور بودم... "
حرفم را قطع کرد و برای اولین بار با لحن تندی گفت: " مجبور بودی؟ بله بهترین راه طفره رفتن از یه جواب درست و حسابی همینه. سپیده خواهش می کنم بیشتر از این با احساسات من بازی نکن، تو منو فریب دادی. فقط یه هفته اس که ندیدمت اما تو به همین زودی منو فراموش کردی. "
با درماندگی گفتم: " فراموش کردم؟ آرمان چطور منو متهم به همچین بی انصافی می کنی؟ از کجا می دونی من تو این یه هفته چقدر زجر و بدبختی کشیدم؟ "
_ زجر کشیدی؟ سپیده چرا اصرار داری منو یه آدم احمق فرض کنی؟ تو دیشب با یکی دیگه نامزد کردی، این یکی هم انکار می کنی؟
لعنت بر من که هیچ جوابی برای آرمان نداشتم. فقط اشک می ریختم و گریه می کردم. آرمان گفت: " سپیده چرا صبر نکردی؟ مگه نمی دونستی من این روزها گرفتارم؟ مگه نمی دونستی تو چه هچلی افتادم؟ مگه من و تو عاشق هم نبودیم؟ مگه با هم قول و قرار نذاشته بودیم؟ پس چرا همه چی رو فراموش کردی؟ چرا این کارو با من کردی؟ "
_ آرمان گفتم که مجبور بودم. چرا حرفمو باور نمی کنی؟ ببینم رأی دادگاه طلاقتون چی شد؟ میترا رو طلاق دادی یا نه؟
در جوابم سکوت کرد و من ادامه دادم: " پس چرا چیزی نمی گی؟ حتماً طلاقش ندادی. آره میترا محاله ازت طلاق بگیره چون حالا تو رو می خواد. توقع داری من چی کار کنم؟ من نمی تونم هووی یکی دیگه بشم. من امیدوار بودم تو منو درک کنی. "
_ اما سپیده، من بالاخره میترا رو طلاق میدم. میترا از من دوازده میلیون پول می خواد. دوازده میلیون نقد. اون تمام مهریه شو می خواد. منم هر طور شده این پول رو جور می کنم و طلاقش رو می دم اما به چه امیدی؟ من تو رو از دست دادم. سپیده میی تونی نامزدی تو به هم بزنی؟
_ اوه نه. آرمان تو رو خدا توقع همچین کاری رو از من نداشته باش. من نمی تونم با آبروی خانواده ام بازی کنم. ببین عزیزم، اگه پای آبروی خانواده ام در میون نبود به خدا قسم حاضر بودم هر کاری بگی انجام بدم. حتی حاضر بودم باهات فرار کنم. حاضر بودم پنهون از همه باهات عقد کنم. اما به صداقت همون عشقی که بهت دارم به خاطر حفظ آبروی خانواده ام نمی تونم این کار رو انجام بدم. میترا منو تهدید کرد و گفت میاد در خونه مون و آبروی منو جلوی همه می بره. فقط تصورش رو بکن، اگه همچین اتفاقی بیفته من تا عمر دارم نمی تونم تو روی پدرم نگاه کنم. چطور می تونم جواب خوبی ها و محبت های چندین و چند ساله اش رو این طوری بدم؟ چطور می تونم به خاطر اینکه به آرزوی خودم برسم تو روی پدرم بایستم و حیثیتش رو به باد بدم؟ آرمان دلت می خواد همه تو محله منو با انگشت نشون بدن و بگن سپیده رفته هووی یکی دیگه شده؟ بگن سپیده رفته زن یه مرد زن و بچه دار شده؟ اوه آرمان فقط خدا می دونه اگه پای میترا در میون نبود، من حتی یک روز برای ازدواج با تو تردید نمی کردم. می دونی قبل از اینکه از ماجرای ازدواج اولت با خبر بشم چند بار وسوسه شدم که ازت بخوام با من ازدواج کنی؟ اینو از صمیم قلب بهت می گم، اگه همون شب که از تأتر برگشتیم از من خواستگاری نمی کردی بخدا قسم خودم ازت خواستگاری می کردم چون دیگه طاقتش رو نداشتم، من عاشق تو بودم. هنوزم هستم اما چی کار کنم که بد آوردم. من همه چی رو باختم. من مجبورم از خودگذشتگی کنم. به خاطر پدر و مادرم، به خاطر نامزدم. آرمان یادت میاد یه روز به من گفتی موقع ازدواج تسلیم اصرار مادر و خاله ات شدی؟ یادته گفتی قربونی انسانیت شدی؟ حالا منم وضعیت تو رو دارم. منم مثل تو باید خودمو قربونی کنم. من به حکم عاطفه و انسانیت نمی تونم دل پسر خاله مو بشکنم. نمی تونم با آبروی خانواده ام بازی کنم. ولی اینو بدون تا روزی که زنده ام و نفس می کشم آرزوی ازدواج با تو و حسرت اینکه نتونستم خانوم خونه ات بشم منو نیست و نابود می کنه. آخه تو نمی دو نی من چقدر دوستت دارم. نه محاله که بدونی. چون اگه می دونستی حتماً دلت به حالم می سوخت و این طور سرزنشم نمی کردی. "
_ سپیده! خواهش می کنم گریه نکن. می دونی که طاقت دیدن اشکهاتو ندارم.
_ نه آرمان، بذار گریه کنم.چون فقط گریه اس که غم و غصه ی دلمو کم می کنه.
_ سپیده تو می خوای تا چند وقت دیگه عروس بشی. شگون نداره یه عروس خانوم اینقدر گریه کنه.
_ اوه آرمان خواهش می کنم بس کن. من هیچ شوقی برای عروس شدن ندارم.
_ نه، این حرف رو نزن. شاید قسمت ما همین بوده.
_ قسمت؟ لعنت بر این قسمت که اینقدر برام بد آورده.
آرمان بدون اینکه نگاهم کند دستمالی را به طرفم گرفت و گفت: " خواهش می کنم اشکهاتو پاک کن. عزیزم این بد بختیها همش درسهای زندگیه صبور باش.
در لحظه ای که دستمال را از دستش می گرفتم چشمم به صورت خیس خودش افتاد که پا به پای من گریه کرده بود. گفتم: " آرمان محاله فراموشت کنم. اینو بهت قول می دم. "
_ منم همین طور، امیدوارم خوشبخت بشی. هر چند این آرزوی من بود که تو رو خوشبخت کنم.
در تمام مدتی که این حرفها را می زد به صورتم نگاه نمی کرد و من نمی دانستم چرا؟ با بیچارگی گفتم: " آرمان چرا منو نگاه نمی کنی؟ نکنه اونقدر از من متنفری که دوست نداری چشمت تو چشمم بیفته. ها؟ "
با صدایی که حالا از فرط غصه و ناراحتی می لرزید گفت: " نه سپیده، می ترسم. می ترسم نگاهت کنم و دل کندن ازت برام مشکل بشه. می ترسم نگاهت کنم و پاهام قدرت راه رفتن رو نداشته باشه، این طوری بهتره. "
گریه ام به شدت بالا گرفته بود. گفتم: " آرمان خواهش می کنم این آخرین نگاه رو از من دریغ نکن. خواهش می کنم. "
در حالی که چشمهای خیسش را پاک می کرد آرام برگشت و من برای آخرین بار چهرۀ رویایی اش را به خاطر سپردم. گفت: " خیلی حرفها برای گفتن بهت داشتم اما دیگه فرصتی نمونده. دیگه فایده ای نداره، همه چیز تمام شد. عزیز دلم برو به زندگیت ادامه بده. تنها کاری که از دست من برمیاد اینه که برای خوشبختیت دعا کنم. سپیده به خدا می سپرمت، مواظب خودت باش. "
این را گفت و حرکت کرد و نگاه عاشق و همیشه در انتظار من از دیدن روی ماهش محروم شد. آرمان رفت، ولی باورم نمی شد برای همیشه! بعد از رفتنش سر به روی فرمان ماشین گذاشتم و زار زار گریه کردم. دست خودم نبود، زجری که در آن لحظه تحمل می کردم کمتر از زجر مرگ و جان کندن نبود. آنقدر گریه کردم که نفسم به شماره افتاد و چشمهایم جایی را نمی دید. سیامک که متوجه ی حال و روزم شده بود با یک لیوان آب خودش را به من رساند و گفت: " سپیده بس کن. تو داری خودتو از بین می بری. "
_ نه سیامک دیگه طاقت ندارم. من دارم می میرم.
_ خیلی خب تمومش کن. پاشو بریم تو خونه. خوبیت نداره تو کوچه گریه کنی.

سیامک زیر بازویم را گرفت و کمک کرد تا پیاده شوم. قبل از اینکه به خانه بروم دستی روی صورت خیسم کشیدم و اشکهایم را پاک کردم چون با آن وضعیت روی نگاه کردن به صورت پدر را نداشتم. پدر با حالتی متفکر روی کاناپۀ گوشۀ اتاق نشسته بود و داشت سیگار می کشید. مادر هم با کمی فاصله در کنارش نشسته بود و معلوم بود که خیلی آشفته است. سرم را پایین انداختم و گفتم: " سلام. "
پدر بدون اینکه با توهین یا سوءظن بازخواستم کند گفت: " سلام. دخترم چرا به ما نگفته بودی مرد دیگه ای هم تو زندگیت هست؟ چرا تا حالا این موضوع رو از ما پنهون کرده بودی؟ ما که غریبه نبودیم عزیزم. "
چقدر از روی پدر خجالت می کشیدم. احساس می کردم مانند قطره های شمع در حال آب شدن هستم و چکه چکه ها غرورم بود که روی زمین می چکید. چه جوابی می توانستم به پدر بدهم؟ چطور میتوانستم حقیقت را به آنها بگویم؟
پدر که سکوت مرا دید گفت: " خیلی خب، حالا که نمی خوای چیزی بگی اصرار نمی کنم ولی دخترم بذار یه نصیحتی بهت بکنم. اگه تو اون مرد رو دوست داری و بهش علاقه مندی صلاح نیست که با فرشاد ازدواج کنی. یا لااقل عجله ای برای ازدواج با فرشاد داشته باشی. به نظر من بهتره بیشتر فکر کنی. اون امروز اومده بود تو رو از ما خواستگاری کنه. وقتی بهش گفتم تو با پسر خاله ات نامزد کردی و تا چند روز دیگه با نامزدت میری اصفهان بیچاره اصلا حرفهای منو باور نکرد. می گفت تا همین هفتۀ پیش تو رو می دیده و خوب می دونه که تو به کسی علاقه مند نبودی. بنده ی خدا می گفت تو با صراحت بهش گفتی که دوستش داری و حاضری باهاش ازدواج کنی. "
پدر بعد از چند لحظه سکوت گفت: " به نظر انسان شریف و با سوادی می اومد. خیلی ازش خوشم اومده. ببین عزیزم، من نمی خوام بدونم چه جور رابطه ای بین تو و اون مرد وجود داشته ولی لااقل به ما بگو چرا نمی خوای باهاش ازدواج کنی؟ چرا زیر قول و قرارت زدی؟ آخه دخترم یه چیزی بگو. "
پدر منتظر شنیدن جواب بود و مادر مات و مبهوت مرا می نگریست و من نمی دانستم چطور واقعیت را به آنها بگویم؟
عاقبت بعد از کلی مِن مِن کردن و بازی با کلمات سرم را پایین انداختم و گفتم: " چونکه... چونکه اون متأهله و زن و بچه داره. "
مادر بر پشت دستش کوبید و گفت: " پناه بر خدا. سپیده چی داری می گی؟ "
چشمهای پدر از شنیدن حرف من به رنگ خون شد و رگ غیرت سیامک به جوش آمد و از رحم و شفقت چند دقیقه پیش اثری در رفتار هیچکدامشان دیده نمی شد. انگار من کفر گفته بودم که همه در یک لحظه از شنیدن حرفهایم شوکه شدند!
سیامک با عصبانیت یقه ام را گرفت و فریاد زد: " یعنی تو با مردی که زن و بچه داره دوست شدی و باهاش رابطه داشتی؟ سپیده تو خجالت نمی کشی بلند شدی رفتی خونۀ یه مرد زن و بچه دار؟ خجالت نمی کشی باهاش سر میز شام نشستی؟ ازش حلقه گرفتی؟ بعدشم اومدی برای من گریه کردی که من دوستش دارم! عاشقشم! راستی تو خجالت نمی کشی؟ شرم نمی کنی؟ تو دیگه هیچ جا برای من آبرو نذاشتی. آخه من از دست تو چی کار کنم؟ "
پدر با اینکه خودش هم خیلی عصبانی بود زود جلو آمد وقبل از اینکه سیامک سیلی جانانه ای به صورتم بزند دست او را در هوا گرفت و گفت: " سیامک خودتو کنترل کن. برو وایستا کنار تا خودم به کار سپیده رسیدگی کنم. "
بعد با تحکم به مادر گفت: " سیما خانوم هر چه زودتر جشن عقد کنون سپیده و فرشاد رو راه بنداز و سپیده رو بفرست اصفهان. ممکنه وجود این مردک براش مشکل درست کنه و خانوادۀ خواهرت از موضوع با خبر بشن. "
پدر برای اولین بار نگاه غضبناکی به من انداخت و با عصبانیت گفت: " زود پاشو برو صورتت رو بشور و تا حسابی از چشمم نیفتادی گریه و زاری رو تمومش کن. "
پدر رفت و این بار نوبت مادر بود که بالای سرم ایستاد و با عصبانیت گفت: " نشنیدی پدرت چی گفت؟ گریه رو تموم کن و آروم بگیر. "
بعد با نگرانی گفت: " سپیده من که باور نمی کنم! آخه تو چطور دلت اومد عاشق مردی بشی که زن و بچه داره؟ باز خدا رو شکر که عقلت رو به کار انداختی و ازش صرفنظر کردی وگرنه حسابی بدنام می شدی و سر زبونها می افتادی. گفتنش شرم آوره ولی ای کاش با یه جوون مجرد دوست می شدی. یعنی برات اهمیت نداشت که اون یه مرد متأهله و زن و بچه داره؟ "
صدای هق هق گریه هایم به آسمان می رفت و دلم از این همه تحقیر به درد آمده بود. با عصبانیت گفتم: " مادر جون بس کن. من هیچ کار خلافی نکردم. اینایی که شما گفتید هیچ کدومشون گناه نیست. زمانی که من با آرمان آشنا شدم اون می خواست زنش رو طلاق بده و ازش جدا بشه اما من بهش اصرار کردم که این کار رو انجام نده و زندگیش رو حفظ کنه. مادر باور کن اگر اون به به جای یه دونه بچه، ده تا بچه هم داشت باز برای من مهم نبود. من دوستش داشتم. من فقط به خاطر حفظ آبروی خانواده ازش صرفنظر کردم نه چیز دیگه. شماها حق ندارید منو سرزنش کنید. من هیچ کار خلافی نکردم. من خودمو قربونی شماها کردم. می فهمید؟ قربونی! "
مادر که شدت ناراحتی ام را می دید دلش کمی به رحم آمد و با لحن مهربان تری گفت: " می دونستم سپیده. بخدا می دونستم تو یه همچین دختری نیستی. ببخش که در موردت با عجله قضاوت کردم. ببین عزیز دلم، تو به هر دلیل که از اون مرد صرفنظر کردی کار خوبی انجام دادی. حالا یا به خاطر حفظ زندگی زناشویی اون یا به خاطر حفظ آبروی خانوادگی خودت. تو بهترین راه رو انتخاب کردی و بهترین تصمیم رو گرفتی. پس سعی کن از این به بعد هم مثل گذشته رفتار کنی و دیگه بهش فکر نکنی چون حالا وضعیتت فرق کرده و نامزد کردی. تو این روزها فقط باید به فرشاد فکر کنی. به سلامتی تا چند وقت دیگه می خوای عروس بشی. پاشو مادر. پاشو ببرو صورتت رو بشور و همه چی رو فراموش کن. مطمئن باش گذشت زمان هم بهت کمک می کنه. "
در حالی که هنوز گریه می کردم به سمت اتاقم دویدم و گفتم: " امکان نداره فراموشش کنم. اگر صد سال دیگه هم بگذره من همین سپیده ای که امروز می بینی باقی می مونم. اینو بهتون قول می دم. "
خداوندا دلم کوه غصه بود و چشمهایم دریای گریه و احساسم عزادار و به سوگ نشسته.

* * *

شنیدن صدای گفتگوی فرشاد و مادر خواب را از چشمم پراند. سراسیمه از جا پریدم و از لای در سرک کشیدم تا ببینم حدسم درست بوده یا شنیدن صدای فرشاد فقط یک توهم بوده است.ولی متأسفانه حدسم درست بود و فرشاد صبح اول وقت آمده بود سراغم. کمی بیشتر سرم را از لای در بیرون آوردم تا ببینم فرشاد تنهاست یا به همراه خانواده اش آمده است اما به جز خاله و فرشاد کسی را ندیدم. با دلخوری روی تخت خواب غلت زدم. اصلا حوصلۀ فرشاد را نداشتم.
کمی بعد مادر به اتاقم آمد و از دیدن من که بیدار شده بودم خوشحال شد و در حالی که صورتم را می بوسید گفت: " سپیده جون خاله و فرشاد اومدن برای خرید ببرنت بازار. تو رو خدا یه وقت جواب رد بهشون ندی ها. "
با اینکه خیلی از اوضاع نا راضی بودم اما به خاطر مادر مخالفت نکردم و گفتم: " نگران نباش مادر. باهاشون می رم. "
مادر این بار با دلواپسی گفت: " سپیده نکنه یه وقت راجع به خواستگاری دیروز و علاقه ات به اون مرد چیزی به فرشاد بگی. ببین عزیز دلم، هیچ کس نباید از این موضوع با خبر بشه. تو باید تا آخر عمر قضیۀ آشنایی خودت با اون مرد رو مثل یه راز تو سینه ات حفظ کنی. خودت می دونی که همه به پاکی و نجابت تو ایمان دارن. تو نباید کاری کنی که دوست و آشنا در موردت فکرهای ناجور بکنن. "
از شنیدن حرف مادر خیلی عصبانی شدم و با دلخوری گفتم: " مادر جون بس کن! من هیچ کار خلافی نکردم که بخوام اونو مخفی کنم. من هنوزم پاک و نجیبم. مگه شما به این موضوع شک دارید؟ "
صدایم کمی بلند بود و مادر از اینکه فرشاد صدایم را بشنود نگران بود. برای اینکه مرا آرام کند باز صورتم را بوسید و گفت: " سپیده جون تو رو خدا یواش تر حرف بزن، ممکنه بشنون. بخدا منظور بدی نداشتم. فقط دلم نمی خواد کسی از موضوع آخرین خواستگارت با خبر بشه، همین. خب حالا زود لباست رو بپوش و بیا بیرون که خاله منتظرته. "
از اتاق که بیرون آمدم خاله مهری زود به استقبالم آمد.
_ سلام عروس قشنگم، ساعت خواب!
_ سلام خاله جون صبح بخیر.
فرشاد به خاله مهلت نداد تا بیشتر با من احوالپرسی کند. به محض دیدنم گل از گلش شگفت و با اشتیاق گفت: " سلام سپیده صبحت بخیر. "
با لحن سردی گفتم: " سلام حالت چطوره؟ "
_ خوبم خودت چطوری؟
_ منم خوبم.
نگاه مشکوکی به صورتم انداخت و گفت: " ولی چشمهات خیلی ورم کرده. دیشب خوب نخوابیدی؟ "
_ نه. خوب نخوابیدم.
_ چرا؟ مگه اتفاقی افتاده؟
_ نه اتفاقی نیفتاده. دیشب تا صبح داشتم کتاب می خوندم.
_ کتاب می خوندی؟ مگه روز رو ازت گرفتن که شبها کتاب می خونی؟
_ نه ولی دیشب هوس کرده بودم کتاب بخونم.
_ سپیده خواهش می کنم وقتی عروسی کردیم دیگه از این جور هوسها نکنی ها. شب فقط مال خوابیدنه. من به خوابیدن سر وقت شبها خیلی حساسم. اینو یادت باشه.
بدون اینکه نگاهش کنم گفتم: " باشه. " اما فرشاد زود دستش را زیر چانه ام گذاشت و سرم را بالا گرفت. شراره های عشق و نیاز از چشمهایش بیرون می جهید. فرشاد روز به روز عشق تر می شد اما من هیچ مهری از او به دل نداشتم. همانطور که به چشمهایم نگاه می کرد گفت: " برای امروز که برنامۀ خاصی نداری؟ "
گفتم: " اگرم داشتم با اومدن تو مجبورم به همش بزنم. "
با احساس رضایت از جوابی که شنیده بود گفت: " آفرین خانوم خوشگله. یواش یواش داری باهام راه میای. "
_ حالا کجا قراره بریم؟
_ بازار.
_ بازار برای چی؟
_ برای خرید. سپیده مگه نمی خوای تو دانشگاه ثبت نام کنی؟ من فکر نمی کنم بیشتر از چند روز دیگه برای ثبت نام فرصت داشته باشی. بهتره همین جمعه ای که میاد عقد کنیم و فرداش هم بریم اصفهان. این طوری کارامون خیلی جلو می افته.
_ فرشاد نمی دونم چرا باورم نمیشه تو برای ثبت نام من دلهره داری. راستشو بگو ثبت نام من یه بهونه اس؟
_ بهونه؟ نه بخدا موضوع بهونه نیست. باور کن اگر قبل از اینکه بریم اصفهان عقدت کنم، خیلی بهتره. ببین سپیده، من دوست دارم وقتی می ریم اصفهان تو مال خودم شده باشی. زن رسمی و عقد کرده ام شده باشی. متوجه منظورم می شی؟
_ ولی من حالا آمادگی شو ندارم. بهتره مراسم عقد رو یه کمی عقب بندازیم.
_ سپیده تو رو خدا بهونه نیار. فراموش کردی عقد موقت ما تا روز یکشنبه اس؟ من باید قبل از یکشنبه عقدت کنم. می فهمی؟ باید.
در جوابش سکوت کردم و او با لحن مهربان تری گفت: " ما امروز می ریم خرید جمعه هم جشن عقد رو راه میندازیم. باشه؟ "
ناچار گفتم: " باشه. "
نفس راحتی کشید و گفت: " خوبه. حالا یه نگاه به این لیستی که مادرم نوشته بنداز. ببین اگه کم و کسری داره بگو تا همین الان اضافه کنم. "
لیست را از فرشاد گرفتم و نگاهی به آن انداختم: " آینه و شمعدان، سفره عقد، سرویس طلا و ساعت، لباس نامزدی، کیف و کفش، چند دست لباس شب و چند قواره پارچه... "
یادداشت را پس دادم و گفتم: " من که زیاد از این چیزا سر در نمیارم. اگه خاله تشخیص داده اینا کافیه، خب حتما همین ها کافیه دیگه. بهتره راه بیفتیم. "
یکی- دو ساعت مانده به ظهر به بازار تهران رسیدیم و به سفارش خاله مهری اول سراغ خرید آینه و شمعدان رفتیم چون خاله آینه و شمعدان را مظهر نور و روشنایی می دانست. با تو کل به خدا همراه مادر و خاله مهری و فرشاد که مثل زن ندیده ها دست مرا محکم در دستش گرفته بود وارد مغازۀ آینه و شمعدان فروشی شدم.
فرشاد تمام مدت مثل یک محافظ و بادی گارد حواسش به من بود و مواظب بود تا مردهای رهگذر به من تعدی نکنند. من که از این طرز رفتارش خیلی دلخور شده بودم بیشتر از یکی دو ساعت نتوانستم خودم را کنترل کنم . خیلی زود صدای اعتراضم درآمد و با کلافگی گفتم: " وای فرشاد بخدا از دستت خسته شدم. چه معنی داره که تو مدام مثل یه محافظ دور من می چرخی؟ بابا قلبم گرفت! ولم کن. بذار یه کمی راحت باشم. نکنه فکر می کنی فقط تو یه نفر تو این دنیای بزرگ زن گرفتی. ها؟ "
_ سپیده اگه لطف کنی و اون گره روسری تو یه کمی سفت تر کنی شاید شاد اون موقع یه کمی خیال منم راحت تر بشه. نمی بینی مردها چه جوری نگاهت می کنن؟
_ چه جوری نگاهم می کنن؟!
_ کم مونده چشمتو از کاسه در بیارن.
_ اوه فرشاد خواهش می کنم بس کن. سر ظهره. هوا خیلی گرمه. اگه می بینی یه کمی گره روسری ام رو شل کردم بخاطر اینه که نمی خوام گردنم عرق سوز بشه.
_ نه سپیده این طوری نمی شه. اینجا بازاره. نمی بینی چقدر شلوغه؟ من از جاهای شلوغ متنفرم. بهتره تا وقتی که تو بازار هستیم گره روسری تو سفت کنی.
_ وای خدا به دادم برس. با این داماد غیرتی!
از خرید که برگشتیم مادر بقچه ها و رو اندازهای گلدوزی شده ی جهیزیۀ مهشید را به خاله نشان داد و گفت: " مهری جون بخدا باورم نمی شه از چند روز دیگه باید برای دوخت و دوز جهیزیۀ سپیده دست به کار بشم. گاهی وقت ها فکر می کنم دست مهشید خیلی سبک بود آخه هیچ فکر نمی کردم سپیدۀ لجباز و سرکش من به این زودی ها رام بشه و شوهر کنه. "
خاله مهری در جواب مادر لبخند زد و گفت: " سیما جون اینها همش قسمته. منم هیچ وقت فکر نمی کردم سپیده یک روز عروس من بشه و حاضر بشه بیاد اصفهان پیش ما زندگی کنه. سپیده تو آسمونا دنبال بخت خودش می گشت اما نمی دونست شوهرش همین فرشاد منه. طفلک فرشاد چند روزه که خواب و خوراک درست و حسابی نداره. همش فکر می کنه این چیزها رو تو خواب می بینه. "
بعد گلدوزی ها را در ساک بزرگی قرار داد و رو به من گفت: " سپیده جون اگه ممکنه این ساک رو هم بذار پیش وسایل خودت تا شنبه با خودمون ببریمش اصفهان. "
خواستم ساک را بلند کنم که فرشاد مانع ام شد و گفت: " بذار کمکت کنم ممکنه کمر درد بگیری. "
نگاهی به صورتش انداختم گفتم: " باشه برش دار. "
فرشاد ساک را برداشت و به اتاق من رفت. قبل از اینکه دنبالش بروم رو به خاله گفتم: " خاله جون من با اجازه تون می رم بخوابم. راستش خیلی خسته ام. "
به جای خاله مادر گفت: " سپیده تازه سر شبه! به این زودی می خوای بخوابی؟ "
_ آره مادر خیلی خوابم میاد. شب همگی بخیر.
وقتی به اتاقم رفتم فرشاد هنوز آنجا بود. با تعجب گفت: " سپیده مگه تو شام نمی خوری؟ واقعاً می خوای بخوابی؟ من کلی حرف باهات داشتم. "
_ خب بگو! چی می خوای بگی؟
_ آخه تو اینقدر سرد و بی احساس نگام می کنی که هر چی می خواستم بهت بگم یادم رفت.
_ فرشاد واقعاً که حرفهات خنده داره. آخه مگه نگاهم سرد و گرم داره؟
دستش را روی دستم گذاشت و با التماس نگاهم کرد. بیچاره انگار که تب چهل درجه داشت! بدجوری داغ کرده بود. با همان نگاه پر تمنا به چشمهایم خیره شد و گفت: " نمی دونی چقدر برای رسیدن جمعه بی تابم. آرزو می کنم این چند روز باقی مونده هم بیاد و بره تا تو برای همیشه مال خودم بشی. دلم می خواد زودتر عقدت کنم و با خودم ببرمت اصفهان. "
_ فرشاد اگه یه سوال ازت بپرسم قول می دی حقیقت رو بهم بگی؟
_ البته که حقیقت رو می گم. سپیده من تا حالا بهت دروغ نگفتم.
قول می دی همیشه اخلاق و رفتارت همین طوری باشه و بعد از ازدواج تغییر نکنی؟ آخه تو خیلی در مورد من حساسی من از این همه وسواس و حساسیت تو می ترسم.
نگاه فرشاد غمگین شد. و با دلخوری گفت: " چرا در مورد من این طوری فکر می کنی؟ باور کن من هیچ وقت تغییر نمی کنم. من برای بدست آوردن تو خیلی زجر کشیدم. مطمئن باش هیچ وقت رفتاری نمی کنم که باعث رنجش تو بشه. "
بعد خم شد و با حالتی رویایی گونه ام را بوسید و به نرمی زیر گوشم گفت: " سپیده من تو رو خوشبخت می کنم چون تو منو خوشبخت کردی. من خیلی دوستت دارم. تو بالاخره یه روز حرفهای منو باور می کنی. شب بخیر. "
فرشاد رفت ولی من هنوز نگران روزهای آینده بودم. با دلی مالامال از حسرت و سرخوردگی پلکهایم را روی هم گذاشتم. و چون خیلی خسته بودم زود خوابم برد.

* * *

بالاخره جمعه ای که فرشاد انتظارش را می کشید از راه رسید...
_ سپیده؟ سپیده پاشو ساعت هشت صبحه. مگه آرایشگره نگفته باید ساعت 9 تو آرایشگاه باشی؟
_ سلام. مادر واقعا ساعت هشت صبحه؟
_ آره عزیزم. بهتره زودتر حاضر شی. مهشید خیلی وقته منتظرته.
_ مهشید؟ مگه اومدن؟
_ آره. یه ساعتی می شه که رسیدن.
_ سیامک چی؟ از سیامک خبری نشده؟
_ نه هنوز از سیامک خبری نشده. فقط خودش دیشب با پدرت تماس گرفت و گفت با کیوان رفته شمال. می بینی تو رو خدا، سیامک انگار هنوز بزرگ نشده. رفتارش عین بچگی هاشه. بی فکر و بی مسئولیت.
_ ولی من فکر می کنم سیامک عمداً رفته شمال. اون دوست نداشته تو جشن عقد من و فرشاد شرکت کنه. می دونی که هیچ خوشش نمی اومد من زن فرشاد بشم. سیامک خیلی کیوان رو دوست داره. اون آرزو می کرد من با کیوان ازدواج کنم.
_ خب دیگه حالا همه چی تموم شده. قسمت تو همین فرشاد بوده. سیامک نباید اینقدر کینه ای باشه.
_ مادر خیلی دلم می خواد قبل از اینکه بشینم پای سفرۀ عقد سیامک رو ببینم. من باید واسه گفتن بله از سیامک اجازه بگیرم. هر چی باشه اون برادر بزرگترمه.
_ چی بگم والا. از صبح تا حالا صد دفعه شمارۀ موبایلش رو گرفتم ولی تلفنش جواب نمیده. حالا خوبیش اینه که خودش دیشب با پدرت تماس گرفت. گفت اگه بتونه تا ظهر خودشو می رسونه.
_ خدا کنه. چون اگه سیامک نیاد من پای سفره نمی شینم.
_ سپیده خواهش می کنم تو دیگه بازی در نیار! امروز کلی مهمون داریم. مبادا جلوی مهمون ها آبروریزی کنی ها.
قطره اشکی از چشمم فرو چکید. چقدر از خودم بدم می آمد. من در حق سیامک خیلی ظلم کرده بودم. سیامک همیشه خیر و خوشبختی مرا می خواست ولی من خوبی ها و محبت های او را بی جواب گذاشته بودم. سیامک خیلی کیوان را دوست داشت و حالا دو روز بود که به خاطر کیوان یا بابت از دست دادن نغمه دختری که عاشقش بود با من قهر کرده بود.برای یک لحظه چشمهایم را بستم و آرزو کردم سیامک قبل از ظهر به خانه برگردد تا من بتوانم برای نشستن پای سفرۀ عقد از او اجازه بگیرم.
از اتاق که بیرون آمدم در اولین برخورد مهشید را دیدم و او گفت: " سلام عروس خانوم، مبارکه. "
به تلخی لبخندی زدم و گفتم: " مرسی. "
نمی دانم چرا، ولی با حالت خاصی گفت: " سپیده خیلی خوشحالم که جشن عقد رو انداختین مروز. دیدی تو از من زرنگ تر شدی و یکی دو هفته زودتر از من می شینی پای سفرۀ عقد؟ "
آه مهشید باز متلک هایش را شروع کرد. این بار تصمیم گرفتم خودم جوابش را بدهم. با حاضر جوابی گفتم: " چی کار کنم مهشید جون؟ خوشگلی هم برام شده دردسر. ندیدی اون برادر عاشق پیشه ات چطور پاشنۀ در خونه مون رو از جا می کند؟ ندیدی چطور از عشق من خودشو آوارۀ خیابونا می کرد؟ اگه می بینی از تو زرنگ تر شدم فقط بخاطر اینه که دوست ندارم برادرت بره از عشق من خودشو سر به نیست کنه و خونش بیفته گردن من. "
مهشید که از جواب دندان شکن من هاج و واج مانده بود کمی خودش را جا به جا کرد و آهسته گفت: " خیلی خب، حالا به هر دلیل که از من زرنگ تر شدی کار خیلی خوبی کردی. فرشاد خیلی دوستت داره. اون حتماً خوشبختت می کنه. "
_ خدا کنه... حاضری راه بیفتیم؟
_ آره من خیلی وقته حاضرم، ولی فرشاد هنوز نیومده.
_ فرشاد نیومده؟ مگه صبح به این زودی کجا رفته؟
_ نیم ساعت پیش رفت آرایشگاه.
_ وای خدا از دست این پسرۀ هول و عجول. نگفت کی بر می گرده؟ آخه آرایشگره از من قول گرفته ساعت 9 تو آرایشگاه باشم. چیزی به 9 نمونده.
_ نگران نباش. فرشاد اون موقع که می رفت گفت کمتر از یه ساعت دیگه بر می گرده. فکر می کنم حالا دیگه باید پیداش بشه.

* * *

راس ساعت یک بعد از ظهر کار آرایش صورت و موهایم تمام شد. وقتی جلوی آینه ایستادم تا نتیجۀ کار آرایشگر را ببینم خیلی از دیدن قیافۀ خودم جا خوردم. چون اصلا به سپیدۀ چند ساعت پیش شباهتی نداشتم. با آن که لباس عروس نپوشیده بودم و تور و تاج روی سرم وصل نشده بود، با این حال صورت اصلاح شده، ابروهای رنگ شده، و آرایش قشنگ صورتم قیافه ام را خیلی شبیه عروس ها کرده بود.
فرشاد همان طور که قول داده بود رأس ساعت یک به دنبالم آمد و وقتی مرا در لباس نباتی رنگ نامزدی و آن قیافۀ آراسته دید برای چند لحظه محو تماشایم شد و البته قیافۀ خودش هم در کت و شلوار سرمه ای رنگی که پوشیده بود دست کمی از دامادها نداشت و روی هم رفته داماد قشنگی بود. دسته گلم را به دستم داد و در حالی که با احتیاط گونه ام را می بوسید گفت: " سپیده تو خیلی قشنگ شدی. خیلی قشنگ تر از چیزی که تصورش رو می کردم، مثل یه تیکه ماه شدی! "
و من در آن لحظه فقط احساس خجالت می کردم. خجالت از خودم، از فرشاد، از آرمان، از کیوان، از سیامک، از همه و همه.
فرشاد با همان حالت سرخوش و سر مست دستش را زیر بازویم انداخت و تا پای ماشین همراهی ام کرد. آرام و سبک روی صندلی ماشین نشستم و او به راه افتاد...
وقتی به خانه رسیدیم چشمم به آرزو افتاد که داشت با عجله به سمت خانۀ ما می آمد. بلافاصله صدایش زدم: " آرزو. "
آرزو برگشت و با دیدن من گفت: " سپیده! سلام دخترخاله. مبارکه! "
_ سلام آرزو حالت چطوره؟
_ خوبم ولی معلومه حال تو خیلی بهتر از منه. می بینم که از همه مون زرنگ تر شدی و زودتر از ما می شینی پای سفرۀ عقد.
_ اوه... آرزو تو رو خدا عذابمو زیادتر نکن. فقط خدا می دونه اصلا از این موضوع خوشحال نیستم. این حرفو فقط به تو می گم چون تو تنها کسی هستی که من بهش اعتماد دارم.
_ چرا؟ نکنه به زور مجبورت کردن با فرشاد نامزد کنی. ها؟
_ ای تقریبا. ولی تو رو خدا این حرفها رو به کسی نگو.
_ باشه به کسی چیزی نمی گم. اما خیلی کنجکاو شدم بدونم موضوع چیه؟
_ ببین آرزو، موضوع خاصی در میون نیست. فقط می تونم بگم این چیزی که شماها اسمشو می ذارین زرنگ بازی اصلا برای من خوشایند نیست. چطور بگم؟ احساس می کنم اینا کار تقدیره. من دخالتی تو این قضیه ندارم.
_ خب اینکه مسلمه! هر چی تقدیر آدم باشه همون می شه. حالا بهتره اینقدر دلواپس نباشی. همۀ دخترها روز عقد کنونشون همین طوری احساساتی می شن. بهتره اخمهاتو باز کنی و یه کمی بخندی.
همین که وارد خانه شدم صدای هلهلۀ شادی مهمانها به هوا بلند شد و باران نقل و سکه بود که بر سرم می بارید. مادر و خاله مهری و خاله مهناز و زندایی ماهرخ و عمه های فرشاد... همه و همه به استقبالم آمدند اما فقط خدا می داند که در آن لحظه چه غوغایی در دلم بر پا بود. تمام مدت نگاهم به در خشک شده بود بلکه سیامک عزیزم از در بیاید و من بتوانم قبل از اینکه بله را بگویم و زن عقد کردۀ فرشاد بشوم از او اجازه بگیرم و دلخوری را که از من پیدا کرده بود از دلش در بیاورم.
عاقبت سر سفرۀ عقد نشستم در حالی که دلم مالامال حسرت بود و نگاهم در انتظار و عاقد داشت خطبه را می خواند.
همهمه و سر و صدای زیادی از سمت سالن پذیرایی شنیده می شد اما در این سمت خانه به غیر از من و فرشاد که سر سفرۀ عقد نشسته بودیم ومادر و خاله مهری و عمه های فرشاد که روی سرمان قند می سابیدند هیچ کس حضور نداشت و سکوت مطلق حکمفرما بود.
مهشید آینۀ سرسفره را طوری تنظیم کرده بود که تصویر من و فرشاد در آن منعکس می شد. وقتی خودم را در آینه نگاه می کردم هیچ احساسی به جز ترس نداشتم چون اصلا نمی دانستم انتخابم درست بوده یا نه. فرشاد در کنارم نشسته بود چشم و لبش با هم می خندید و خیلی خوشحال بود. از فکرم گذشت: " شاید اگه آرمان فقط چند روز زودتر اومده بود دنبالم حالا اوضاع کاملاً فرق می کرد و آرمان به جای فرشاد نشسته بود کنارم. پدر تو همون یه برخورد خیلی از شخصیت آرمان خوشش اومده بود. شاید اگه اون چند روز زودتر از فرشاد می اومد خواستگاریم اونوقت می تونستم با یه کمی اصرار و التماس دل پدر رو به رحم بیارم که به ازدواج من و آرمان رضایت بده. اما حیف که دیگه کار از کار گذشته. خدا کنه که انتخابم درست باشه و فرشاد شوهر لایقی برام باشه وگرنه هیچ وقت خودمو به خاطر این انتخاب اشتباه نمی بخشم... "
هنوز در عالم فکر و خیال با خودم درگیر بودم که ناگهان صذای سیامک عزیزم را شنیدم. با شنیدن صدای او مثل پرنده از جا پریدم و دستم را از دست فرشاد بیرون کشیدم و با خوشحالی گفتم: " فرشاد این صدای سیامکه! یعنی سیامک او مده؟ "
فرشاد با نگرانی گفت: " سپیده خواهش می کنم بگیربشین. به فرض هم که سیامک باشه. تو نباید اینطوری بری تو مردها. "
_ نه فرشاد، من باید همین حالا سیامک رو ببینم.
_ بچه بازی در نیار سپیده، عاقد داره خطبه رو می خونه. خواهش می کنم بشین.
_ نه. به عاقد بگو چند لحظه صبر کنه. من باید برم.
بی درنگ خاله مهری را صدا زدم و به او گفتم: " خاله جون اگه ممکنه چند لحظه اجازه بدین من از زیر این پارچه ای که روی سرم گرفتین برم بیرون. "
خاله مهری با تعجب گفت: " عاقد داره خطبه رو می خونه سپیده. کجا می خوای بری؟ "
_ می خوام برم چند کلمه با سیامک حرف بزنم. خواهش می کنم اجازه بدین برم.
_ خیلی خب، چند لحظه صبر کن تا به عاقد بگم فعلا صیغه رو نخونه.
فرشاد با نگاهی ملتمسانه گفت: " سپیده خواهش می کنم بگو چی شده؟ تو چی کار می حوای بکنی؟ "
_ هیچی فرشاد نگران نباش. فقط می خوام چند کلمه با سیامک صحبت کنم. من باید واسه گفتن بله از سیامک اجازه بگیرم.
_ آه نه. سپیده تو رو خدا این کارو نکن. آخه سیامک اصلا از من خوشش نمیاد.اگه بهت اجازه نده چی؟ اونوقت تکلیف من چی می شه؟
_ نگران نباش، سیامک آدم خوش قلبیه. راضی کردن سیامک با من.
این را گفتم و با عجله از اتاق عقد بیرون آمدم. نگاه های حیرت زده به من خیره شدند. اما اعتنایی به کسی نکردم. با خوشحالی به طرف سیامک رفتم و آهسته صدایش زدم: " سیامک؟ "
سیامک با شنیدن صدا به طرفم برگشت و از دیدن من که پشت سرش ایستاده بودم ماتش برد! و با همان حالت بهت زده گفت: " سپیده، تو اینجا چی کار می کنی؟ "
دستش را گرفتم و گفتم: " سیامک چقدر خوشحالم که بالاخره اومدی. خواهش می کنم چند لحظه با من بیا تو اتاقم، باهات کار دارم. "
_ کارم داری؟ خب بگو!
_ نه اینجا نمی شه. آخه عمه های فرشاد بدجوری نگام می کنن. بیا برم تو اتاقم.
_ باشه بریم!
در را پشت سرم بستم و گفتم: " سیامک جون می دونم هنوزم از من دلخوری. بخدا من تا عمر دارم شرمندۀ تو هستم. من اصلا نمی دونستم انتخابم تا این حد روی زندگی تو تأثیرمی ذاره. ای کاش حقیقت رو زودتر بهم می گفتی شاید اون موقع راحت تر می تونستم در مورد ازدواج با کیوان تصمیم بگیرم. اما حیف این پنهون کاری تو تو باعث شد هم کیوان نا امید و سر خورده بشه هم خودت. "
سیامک با تعجب گفت: " سپیده باور کن من هیچ رنجشی ازت ندارم. ببین عزیز دلم، من تو این دو سه روزه خیلی به کار سرنوشت فکر کردم و فهمیدم حساب کتاب های زندگی خیلی با خیال پردازیهای ما فرق می کنه. قرار نیست که ما به همۀ آرزوهامون برسیم. هر چی صلاح خدا باشه همون می شه. "
_ سیامک حرفهای تو قلب منو جریحه دار می کنه. تو رو خدا منو ببخش و اخمهاتو باز کن. باور کن اگه تو راضی نشی من زن فرشاد بشم محاله حالا برم سر سفره و کنار فرشاد بشینم.
_ سپیده! بچه بازی رو بذار کنار، بخدا من هیچ رنجشی ازت ندارم. خدا رو شکر هنوز جوونم و برای عاشق شدن زیاد فرصت دارم.
_ کیوان چی؟ اون می دونه امروز عقد کنون منه؟ قضیه رو براش تعریف کردی؟
_ آره اتفاقاً همین دیشب موضوع رو بهش گفتم.
_ خب چی گفت؟ خیلی ازم دلخوره؟
_ دلخور که نه، ولی خب خیلی ناراحت شد. من دیشب برای اولین بار اشکهای کیوان رو دیدم. اون تا صبح نخوابید. تمام مدت لب ساحل نشسته بود و برای خودش گیتار می زد و آواز می خوند.
_ آه سیامک من خیلی کیوان رو اذیت کردم. ای کاش می تونستم چند کلمه باهاش حرف بزنم و خودم ازش معذرت خواهی کنم.
_ نه سپیده، بهتره اینقدر ناراحت نباشی. کیوان همۀ غم و غصه هاشو تو شمال جا گذاشته. اون تصمیم گرفته با واقعیت کنار بیاد و زیاد خودشو نبازه. با این توضیح که خیال نداره هیچ وقت تو رو فراموش کنه آخه اونم درست مثل خودت لجبازه. میگه سپیده تمام دنیای منه محاله یه روز خاطرۀ عشقش یادم بره. بیا، این یه نامه اس. کیوان برات فرستاده.
_ نامه؟
_ آره نامه. کیوان گفت بهت سفارش کنم هیچ وقت به خاطر انتخابی که انجام دادی احساس گناه نکنی چون اون هیچ رنجشی ازت نداره.
بیدرنگ نامه را از سیامک گرفتم و مشغول خواندن شدم.
سلام سپیدۀ قشنگ زندگی من.
می دونم حالا که داری نامۀ منو می خونی چیزی به عروس شدنت نمونده. بهت تبریک می گم و از صمیم قلب برات آرزوی خوشبختی می کنم. هر چند که این آرزوی خودم بود تو رو خوشبخت کنم ولی خب، مثل اینکه قسمت نبود. حتماً پسر خاله ات تو رو بیشتر از من دوست داره که تو قسمت اون شدی. شاید هم من لیاقت اینو نداشتم که شوهر تو بشم. اما باور کن به هر دلیل که از رسیدن به آرزوم ناکام موندم اصلا برام مهم نیست. تنها چیزی که برام مهمه، هنوز همون احساس عشق و محبتیه که بهت دارم. سپیده من هیچ فرقی با گذشته ها نکردم. من با کیوان دو سال پیش که یه روز صبح از خواب بیدار شد و احساس کرد که عاشق تو شده هیچ فرقی نکردم. حالا هم مثل همون روزها فقط تو خواب و خیالم با یاد تو خوشم و بخاطر عشقی که بهت دارم احساس غرور می کنم. اما در عوض همۀ علاقه و محبتی که بهت دارم، فقط یه خواهش کوچیک ازت دارم. من فقط یه گوشه از قلبتو می خوام یه جای خیلی کوچیک به اندازۀ پنج تا دونه حرف " ک ی و ا ن. " سپیده خواهش می کنم اسم منو از یادت نبر و هیچ وقت فراموشم نکن. اینو بدون که منم هیچ وقت فراموشت نمی کنم. من تا آخرین لحظه ی عمرم به تو و احساسی که نسبت به تو دارم وفادر می مونم. حتی اگه قسمت نباشه هیچ وقت تو زندگیم سهمی از محبت تو داشته باشم. فرشتۀ قشنگ من. اینم بدون که من هیچ رنجش و ناراحتی ازت ندارم. تو مجبور بودی یه نفرو انتخاب کنی و انتخابم کردی. من از صمیم قلب برات آرزوی خوشبختی می کنم. امیدوارم به همه ی آرزوهای قلبیت برسی.
دلدادۀ قدیمی تو کیوان.
_ سپیده! چرا گریه می کنی؟ حیفه این صورت قشنگ نیست که این طوری با گریه خرابش می کنی؟ عزیز دلم خواهش می کنم بس کن، خوبیت نداره. بهتره زود برگردی تو اتاق عقد، همه منتظرتن.
_ سیامک من بازم یه خواهش ازت دارم.
_ بگو عزیزم.
_ خواهش می کنم این نامه و این قلم خودنویس و این گردنبند که یادگاریهای کیوانه، اینا رو برای همیشه پیش خودت نگه دار. مثل یه امانتی. بذارشون پهلوی یادگاری های آرمان. این لطفو در حقم می کنی؟
_ البته که این کارو می کنم. اما سپیده خودمونیم ها، من شدم خزانه دار تو!
_ آره سیامک حق با توئه. چون این یادگاری ها با ارزش ترین دارایی های زندگی منه.
عاقبت در جواب عاقدی که برای سومین بار از من جواب می خواست او را وکیل کنم گفتم: " با اجازۀ همۀ بزرگترها و تنها برادرم، بله. "
پس از شنیدن جوابم هلهلۀ شادی مهمانها به هوا بلند شد و باران نقل سکه بود که بر سرم می بارید. فرشاد نفس راحتی کشید و با خوشحالی گفت: " سپیده متشکرم. " در جوابش سکوت کردم و سرم را پایین انداختم. کمی بعد فرشاد هم در جواب عاقدی که از او اجازۀ وکالت می خواست بله را گفت و کار را تمام کرد. آه من خیلی سعی کردم جلوی احساسات خودم را بگیرم و سر سفرۀ عقد گریه نکنم اما هر چه تلاش کردم موفق نشدم. زمانی که فرشاد حلقۀ طلا را به دستم می انداخت بی اختیار به گریه افتادم و به یاد لحظه ای افتادم که آرمان عزیزم حلقۀ نامزدی ام را به دستم می انداخت. در سینه ام که مدتها بود از عشق او آرام و قرار نداشت غوغایی بر پا بود. در آن لحظه فقط احساس گناه می کردم و آرزو می کردم او هیچ وقت مرا فراموش نکند. فرشاد متوجه احساسات من شد. با سر انگشت قطره های اشک را از روی صورتم پاک کرد و در حالی که پیشانی ام را می بوسید گفت: " سپیده به من اعتماد کن، من قول می دم که خوشبختت کنم. قول می دم. "

* * *

صبح روز بعد خانوادۀ خاله مهری آماده ی حرکت به سمت اصفهان بودند. می دانستم تا چند دقیقۀ دیگر باید همراه آنها بروم. بوی غربت و غریبی را از همان لحظات احساس می کردم. و بالاخره لحظۀ خداحافظی رسید. لحظه ای که حتی نفس کشیدن در آن مشکل بود. وقتی پدر به منظور خاحافظی مرا در آغوش گرفت دیگر نتوانستم خودم را کننترل کننم. اشک مثل باران از چشمم می بارید و بغض چانه ام را می لرزاند. دل کندن از پدر و مادر و سیامک خیلی سخت بود. پدر برایم آرزوی خوشبختی کرد و مرا به خدا سپرد. همین طور مادر که مثل ابر بهاری گریه می کرد. سیامک وسایلم را در صندوق عقب ماشینم گذاشت و سوئیچ را به دستم داد اما من که اصلا آمادگی رانندگی کردن را نداشتم سوئیچ را به فرشاد دادم و از او خواستم که به جای من پشت فرمان بنشیند. مادر کاسۀ آب را پشت سرم خالی کرد و فرشاد به راه افتاد اما هنوز چند متر از جلوی خانه دور نشده بودیم که ناگهان موبایلم زنگ زد! از شنیدن صدای زنگ لرزه ای بر اندامم افتاد و ضربان قلبم به شدت بالا گرفت. زیر لب گفتم: " یعنی کی پشت خطه؟ "
هر چه تلاش کردم نتوانستم خودم را راضی کنم که به تلفن جواب دهم. ناچار تلفن را قطع کردم و از جواب دادن صرفنظر کردم. از فکر اینکه مبادا آرمان پشت خط باشد وحشت داشتم. جرأت صحبت کردن با او را در خودم نمی دیدم. فرشاد با شک و وسواس نگاهم کرد و گفت: " پس چراتلفن رو قطع کردی؟! چرا صحبت نکردی؟ "
با بی حوصلگی گفتم: " فرشاد خواهش می کنم بی خودی به این مسئله حساس نشو. چیز مهمی نیست. حالا اگه ممکنه چند لحظه نگه دار چون همین الان یادم افتاد باید یه چیزی به سیامک بگم. "
_ سیامک؟ من نمی فهمم، آخه چه رمز و رازی بین تو و سیامک هست که نمی خوای چیزی ازش به من بگی. ها؟
_ رمز و راز کدومه فرشاد؟ من فقط یه کار کوچیک با سیامک دارم. خواهش می کنم تا زیاد دور نشدیم نگه دار.
بی درنگ پیاده شدم و سیامک را صدا زدم و گفتم: " سیامک من دیگه احتیاجی به این موبایل ندارم. خواهش می کنم اینو بده به پدر. "
سیامک با تعجب گفت: " آخه چرا؟ موبایل یه وسیلۀ ضروریه. مخصوصا برای تو که داری می ری تو شهر غریب. "
_ حرف تو درسته سیامک، اما هر دفعه که این موبایل زنگ می زنه تمام بدنم می لرزه. زنگهای این تلفن روح منو آزار می ده.
سرش را تکان داد و گفت: " می فهمم. " بعد گوشی را از دستم گرفت. در همان حال گوشی خودش را از کمرش باز کرد و گفت: " این طوری بهتره چون حالا دیگه زنگهای این موبایل هم منوآزار میده." _ یعی موبایل هامون رو با هم عوض کنیم؟
_ آره فقط یادت باشه هر کسی زنگ زد و با من کار داشت شمارۀ موباییل خودتو بهش بدی. اینم یادت باشه اگه دخترها رو این شماره زنگ زدن اصلا بهشون جواب ندی.
_ سیامک! مگه تو چند تا دوست دختر داری؟ بابا اشتهاتو برم، هیچ فکر نمی کردم اینقدر سرت شلوغ باشه!
_ خب دیگه، خوشگلی و هزار جور دردسر! اما سپیده باور کن دیگه تموم شد. محاله من از این به بعد دنبال خاطرخواهی عشق و عاشقی برم.
_ این چه حرفیه؟ تو هنوز خیلی جوونی. خودم یه دختر خوب برات پیدا می کنم و به همین زودی ها تو رو هم داماد میکنم. خیالت راحت باشه.
_ آه چه خواهر خوبی. خدا عمرت بده عزیزم.
_ سیامک جون دلم خیلی برات تنگ می شه.
_ نگران نباش، تماسمو باهات قطع نمی کنم.
به سختی نگاهم را از سیامک بر گرفتم و گفتم: " خداحافظ. "
سیامک گفت: " برو، خدا به همرات. "

از اینکه در آخرین لحظات موفق شدم خودم را از شکنجه ی زنگهای موبایلم راحت کنم خیلی خوشحال بودم اما نمی دانستم این تازه اول گرفتاری است و فرشاد هنوز در مورد آن تلفن اسرار آمیز و رابطۀ صمیمی من و سیامک یک دنیا سوال دارد. همین که سوار شدم با کنجکاوی گفت: " سپیده موضوع این موبایلها چیه؟ تو با سیامک راجع به چی پچ پچ می کردی؟ چرا چیزی به من نمی گی؟ "
این بار از سماجت بیش از حدش دلخور شدم و با ناراحتی گفتم: " فرشاد این یه موضوع خصوصیه بین من و برادرم، اصلا هم مربوط به زندگی مشترکمون نمی شه. تو نباید توقع داشته باشی از همۀ مسائل زندگی شخصی من سر در بیاری. این قضیه مربوط به گذشته هاس. "
فرشاد که شدت ناراحتی ام را دید زود به تب و تاب افتاد و به قصد دلجویی گفت: " خیلی خب ناراحت نشو، باور کن منظور بدی نداشتم. فقط دلم می خواد بدونم زمانی که تو و سیامک با هم پچ پچ می کنید راجع به چی حرف می زنید؟ آخه من همیشه فکر می کنم سیامک از من بیزاره و می خواد ذهن تو رو شستشو بده تا موفق بشه تو رو به دوست خوش قیافه اش بده. به اون پسرۀ چشم سبز مو طلایی. کسی که من به خونش تشنه ام! "
با حیرت گفتم: " فرشاد! تو اشتباه می کنی. سیامک همچین منظوری نداره. اون یه برادر دلسوز و نمونه اس. در مورد کیوان هم قضاوت تو اشتباهه. تو حق نداری راجع به کیوان این طوری حرف بزنی. هیچ فکر نکردی اگر من به کیوان علاقه داشتم، یا اگر اصرار سیامک می تو نست نظر منو در مورد کیوان تغییر بده خیلی راحت باهاش ازدواج می کردم و امروز زن کیوان بودم؟ "
با شنیدن حرفم از کوره در رفت و فریاد زد: " تمومش کن سپیده. "
باز از دیدن چهرۀ عصبانی اش وحشت کردم و زود ساکت شدم. اما به حالت قهر صورتم را برگرداندم و بیرون را نگاه کردم. چطور به خودش اجازه می داد سر من فریاد بکشد؟
چند لحظه بعد به طور ناگهانی ترمز کرد و از ماشین پیاده شد. خداوندا گیر چه دیوانه ای افتاده بودم! با دلواپسی گفتم: " فرشاد کجا داری می ری؟ هیچ متوجه هستی رفتارت چقدر حیرت آوره؟ "
برگشت و با ناراحتی گفت: " می رم یه کامیونی، تریلی، چیزی گیر بیارم و خدمو بندازم زیر چرخهاش تا خیال تو راحت بشه و از شر من خلاص بشی. "
مات و مبهوت نگاهش کردم و گفتم: " تو واقعا دیوونه ای! هیچ نمی دونستم با یه دیوونه ازدواج کردم."
دوباره سوار شد و با شیفتگی گفت: " آره من دیوونه ام، اما دیونۀ تو. " بعد دستم را با حالت عاشقانه ای بوسید. بیچاره فرشاد! دستش در دستم مانند یک گوی آتشین می سوخت و از شدت ناراحتی تمام بدنش داشت می لرزید. این دفعه با لحن مهربان تری گفت: " سپیده خواهش می کنم منو ببخش. اصلا دلم نمی خواست سرت داد بکشم. ببین عزیزم، من طاقت دیدن اخم تو رو ندارم. تو رو خدا هیچ وقت با من قهر نکن. هیچ وقت هم جلوی من اسم کیوان رو به زبون نیار. فکر اینکه مرد دیگه ای جز من عاشق توئه دیوونه ام می کنه. خب هنوزم قهری؟ "
گفتم: " نه زیاد ازت دلخور نیستم. ولی اینو بدون اگه یه دفعه دیگه موقع رانندگی از این جور بچه بازی ها در بیاری و حواست به عشق و عاشقی باشه بلافاصله خودم می شینم پشت فرمون و جنابعالی هم تشریف می برید تو ماشین بابا جونتون. "
با رندی گفت: " تو فقط قول بده همیشه به روم بخندی اونوقت خودم یه ساعته می رسونمت اصفهان. "
_نخیر دیوونه ی احساساتی. من اصلا دلم نمی خواد یه ساعته منو برسونی اصفهان چون تازه ماشینم رو از تعمیرگاه تحویل گرفتم. هیچ دوست ندارم دوباره بلایی سرش بیاد.
دم دمای غروب بود که به اصفهان رسیدیم. منزل خاله مهری در یکی از محله های شمال شهر اصفهان واقع شده بود. محلۀ آنها را تقریبا می شناختم. وقتی فرشاد میدان دروازه شیراز را رد کرد فهمیدم که به خانۀ خاله نزدیک شدیم و بالاخره رسیدیم. محسن در را به رویمان باز کرد. مسعود خان زودتر از فرشاد ماشینش داخل حیاط برد اما فرشاد هنوز پشت فرمان نشسته بود. انگار خیال نداشت پیاده بشود. در آن لحظه محسن به استقبالمان آمد و با خوشروئی گفت: " سلام سپیده خانوم، از این طرفها."
محسن همسن و سال خودم بود. پسر خوب و مهربانی که همیشه سر و کارش با درس و کتاب و تحقیق بود. با لبخندی به او گفتم: " سلام محسن جون این طرفها دیگه مسیر همیشگی مه. خبر داری که از دیروز تا حالا زن داداشت شدم. ها؟ "
_ آره اتفاقا خیلی هم خوشحال شدم. بهتون تبریک می گم. انشاءالله به پای هم پیر بشید.
_ مرسی.
_ شنیدم دانشگاه اصفهان قبول شدی.
_ آره مرکز هنری سوره قبول شدم. کارگردانی سینما.
_ اوه چه عالی! پس تا چند سال دیگه یه کارگردان از تو فامیلمون در میاد. بابا خیلی عالیه!
_ محسن خودت چی قبول شدی؟ شنیدم تو هم تو کنکور قبول شدی.
_ آره منم مثل خودت باید از فردا راهی شهر غریب بشم. چون معماری دانشگاه شیراز قبول شدم.
_ به به، پس تا چند وقت دیگه یه مهندسم از تو فامیلمون در میاد. حالا می خوای بری شیراز زندگی کنی؟
_ آره پدرم می خواد برام یه خونه بگیره. یه خونۀ دانشجویی.
_ به سلامتی. انشاءالله موفق بشی.
_ مرسی.
در همان لحظه هم خاله مهری به جمع مان اضافه شد. فرشاد به او گفت: " مادر برای اینکه بتونم یه ساعت با نامزدم تنها باشم و باهاش برم گردش که نباید از شما اجازه بگیرم؟ "
خاله گفت: " نه پسرم، می تونی بری. اما بهتره زیاد دیر نکنی که صدای پدرت در نیاد. "
فرشاد گفت: " باشه مادر. شما بهش بگید من و سپیده بعد از شام بر می گردیم. سعی می کنم زیاد دیر نشه. "
بعد با همان حالت سر خوش و سر مست پشت فرمان نشست و پایش را روی پدال گاز گذاشت و با سرعت زیادی به راه افتاد.
تا پاسی از شب در خیابانهای شهر پرسه زدیم. فرشاد چه عشقی می کرد! انگار در آسمانها راه می رفت و خیال برگشتن نداشت ولی من مدام به یاد حرف خاله بودم که از ما خواسته بود زودتر به خانه برگردیم. یکبار دیگر نگاهی به ساعت انداختم و متوجه شدم ساعت از دوازده شب هم گذشته است. با دلواپسی گفتم: " فرشاد نصف شبه، بیا برگردیم. "
ولی فرشاد با خونسردی گفت: " بهتر! دلم می خواد وقتی برگردم خونه که همه خوابیده باشن. نمی خوام کسی مزاحممون بشه. "
با تعجب گفتم: " مزاحم؟ مگه می خوای چی کار کنی؟ "
خندید و گفت: " هیچی بابا نترس. نمی خوام همین امشب داماد بشم. "
_ اوه مطمئن باش هیچ وقت هم همچین اجازه ای رو بهت نمی دادم.
_ می دونی اگه می خواستم می تونستم؟
_ نخیر بهتره اینقدر خوش خیال نباشی.
_ ولی من حالا شوهرتم. هر کار بخوام می تونم بکنم.
_ هنوز نه!
از شنیدن حرفم شوکه شد و با دلواپسی گفت: " منظورت از این حرف چیه؟ ما دیروز با هم عقد کردیم."
خیلی از بد جنسی که انجام داده بودم لذت بردم. تصمیم گرفتم تا روز عروسی که هنوز تاریخش مشخص نبود در برابر وسوسه های فرشاد مقاومت کنم و هرگز اجازه ندهم خیال باطل به سرش راه بدهد. نگاهی به صورت رنگ پریده اش انداختم و با قاطعیت گفتم: " فرشاد اینو بدون تا روزی که با لباس سفید عروسی نیومدم خونه ات هنوز تو رو شوهر خودم نمی دونم. تو فعلاً نامزد منی. پس بهتره حواستو بیشتر جمع کنی و مراقب رفتارت باشی. "
_ سپیده!
_ همین که گفتم. حالا هم بهتره برگردی خونه چون من می خوام زود بگیرم بخوابم تا فردا برای رفتن به دانشگاه سر حال باشم.

* * *

صبح روز بعد همراه فرشاد راهی دانشگاه شدم تا از برنامۀ آموزشی ترم یک مطلع شوم و در رشته ای که قبول شده بودم ثبت نام کنم. مرکز هنری سوره در یکی از محله های قدیمی اصفهان و در کوچه ای که نمای مغازه ها و بازار آن هنوز سبکی قدیمی داشت واقع شده بود طوری که ما مجبور بودیم برای رسیدن به در دانشگاه کمی پیاده روی کنیم. از آنجا که می دانستم فرشاد خیلی نسبت به جاهای شلوغ حساس است حواسم را خوب جمع کرده بودم که فاصله ام با او بیشتر از یک قدم نشود چون اصلا دلم نمی خواست خودش این مسئله را تذکر بدهد و یا با جوانهای رهگذر و کاسبهای بازار درگیر شود. به هر حال پس از چند دقیقه پیاده روی به دانشگاه رسیدیم. فرشاد مرا به داخل دانشگاه فرستاد اما خودش به همراهم نیامد. همانطور که بدرقه ام می کرد گفت: " من تو ماشین منتظرتم. برو کارتو انجام بده و زود برگرد. "
بالاخره برای اولین بار قدم به دانشگاه گذاشتم و پس از ارائه مدارک و انجام مراحل مقدماتی در دانشگاه ثبت نام کردم. در ضمن تعهد دادم که دو روز دیگر برای شرکت در جلسه انتخاب واحد به دانشگاه بروم.
همان طور که از من خواسته شده بود روز سه شنبه در جلسۀ انتخاب واحد شرکت کردم و از واحد های درسی و همین طور تاریخ و زمان برگزاری کلاسها مطلع شدم. از برنامۀ ارائه شده خیلی راضی بودم. اولین کلاس رشتۀ تحصیلی من روز دهم مهر تشکیل می شد و این موضوع باعث خوشحالی ام شده بود چون می توانستم با خیال راحت در جشن عروسی مهشید شرکت کنم و بعد از آن هم دو روز فرصت داشتم تا خودم را برای شروع سال تحصیلی جدید آماده کنم. با خوشحالی رونوشتی از برگۀ انتخاب واحدم برداشتم و از دانشگاه بیرون آمدم.
فرشاد در آنسوی خیابان به انتظار نشسته بود. از عرض خیابان که می گذشتم سنگینی نگاه مردانه اش را روی اندامم حس می کردم. دیدنش کم کم برایم عادت شده بود و مثل گذشته ها از او بیزار نبودم. اما چیزی که در این میان نگرانم می کرد خصلت عجیب و غریب او بود. چون از لحظه ای که سوئیچ ماشینم را در اختیارش گذاشته بودم او تمایلی برای برگرداندان سوئیچ از خودش نشان نمی داد و من هیچ دل خوشی از این اوضاع نداشتم.
هنوز در اندیشۀ پس گررفتن سوئیچ بودم که خودم را سیه به سینه اش یافتم. شاخه گلی را به طرفم گرفت و گفت: " سلام خانوم خوشگله. افتخار می دین؟ "
گل را گرفتم و گفتم: " سلام. فرشاد از اینکه دو ساعته منتظرمن نشستی خسته نشدی؟ "
_ نه. چرا باید خسته بشم؟ توقع داری چی کار کنم؟ باید می رفتم خونه و اجازه می دادم تو تنها برگردی؟
_ خب چه اشکالی داره اگه همین کارو بکنی؟ خودت می دونی که من فوت و فن رانندگی رو خوب بلدم. در ضمن خیابون ها رو هم می شناسم و گم نمی شم.
_ چی شده سپیده؟ به همین زودی از دیدن ریخت و قیافۀ من سیر شدی؟
_ این چه حرفیه؟ ببین فرشاد، بذار یه موضوعی رو رک و پوست کنده بهت بگم. من اصلا دوست ندارم تو هر روز چند ساعت به خاطر من علاف بشی و از کار و کاسبیت بیفتی. صحبت یه روز و دو روز که نیست، صحبت چهار ساله. تو هیچ می دونی چطور می شه این وضع رو تحمل کرد؟
_ نه ولی شاید حق با تو باشه. چون من تا حالا اینقدر جدی به این مسئله فکر نکرده بودم.
_ ولی من فکر می کنم صد در صد حق با منه. فرشاد تو باید اجازه بدی من خودم بتنهایی برم دانشگاه و برگردم. من دلیلی برای این همه حساسیتی که تو به خرج می دی پیدانمی کنم.
_ اما این طوری هم که نمی شه. یعنی هر روز صبح تو بری پی زندگی خودت منم برم پی زندگی خودم؟
_ تقریبا ولی این وضعیت فقط تا ظهره. بعد از ظهر تا نصف شب پیش هم هستیم، این طوری خوبه دیگه. نه؟
_خیلی ناقلایی سپیده. تو می دونی من نمی تونم رو حرفت حرف بزنم، هی منو میذاری تو رودرواسی.
خنیدم و گفتم: " عاشق شدن این جیزها رو هم داره دیگه. "
دستم را گرفت و گفت: " حق با توئه. از روزی که عاشقت شدم احساس می کنم دیگه اختیارم دست خودم نیست. باشه عزیزم هر چی تو بگی. "
حوالی ظهر بود که به خانه برگشتیم. خاله مهری قبلا از من خواهش کرده بود تا روزی که مهشید در خانۀ آنها زندگی می کند بطور مشترک از اتاق او استفاده کنم به همین دلیل من هنوز اتاق مستقلی نداشتم که بتوانم با خیال راحت در آن استراحت کنم. در ضمن از اتاق مهشید هم زیاد خوشم نمی آمد چون فضای اتاقش خیلی دلگیر بود و اصلا نورگیر خوبی نداشت. به هر حال چاره ای جز تحمل نداشتم. وارد اتاق مهشید شدم و لباسم را عوض کردم. کمی بعد فرشاد با یک لیوان شربت و یک سبد پر از گیلاس های درشت و قرمز در آستانۀ در ظاهر شد و گفت: " مزاحم که نیستم؟ "
گفتم: " نه بیا تو. "
لیوان شربت را به دستم داد و در حالی که دستش را به دور بازویم حلقه می کرد گفت: " اینجا راحتی؟"
گفتم: " آره، اما اگه بهت بگم دلم برای پدر و مادرم و خونۀ خودمون تنگ نشده بدون که دروغ گفتم. "
_ پس اگه بدونی فردا پدر و مادرت برای عروسی مهشید میان اصفهان حتماً دلت باز می شه. خاله سیما امروز صبح تماس گرفت و گفت فردا با پدرت میاد اصفهان.
با خوشحالی گفتم: " راست می گی فرشاد؟ عجب خبرخوشی بهم دادی. "
و شربتم را سر کشیدم. فرشاد به چشمهایم خیره شده بود. در همان حال گفت: " سپیده اینجا خیلی گرمه. اگه می خوای استراحت کنی می تونی بری تو اتاق من. "
با دستپاچگی گفتم: " نه نه. همین جا خوبه. "
خندید و گفت: " خیالت راحت باشه، مزاحمت نمی شم. تو می تونی تا قبل از عروسی مون از اتاق من استفاده کنی. دوست داری اتاقمو ببینی؟ "
گفتم: " ای، حالا که اصرار می کنی بدم نمیاد اونجا رو ببینم. "
پشت سر فرشاد وارد اتاقش شدم و روی لبۀ تخت خواب نشستم. اتاق فرشاد بزرگ و پر نور بود و پنجرۀ سرتاسری که به حیاط مشرف می شد چشم انداز اتاقش را قشنگ تر می کرد و باد خنکی که از سمت باغ به اتاق می وزید رخوت و کسالت را از تنم دور می کرد. فرشاد یک جفت گیلاس خوش رنگ و لعاب را روی لبم گذاشت و گفت: " سپیده یادت میاد وقتی ایام عید اومده بودی اصفهان تمام این گیلاس ها شکوفه بودن؟ تو همون موقع گفتی که عاشق شکوفه های گیلاسی. "
گیلاس را به دندان گرفتم و گفتم: " آره یادم میاد. "
ادامه داد: " پس حتماً اینم یادت میاد که وقتی مهشید و آرزو داشتن زیر درخت گیلاس به نیت اینکه امسال بختشون باز بشه سبزه گره می زدن بهشون چی گفتی؟ "
آهی کشیدم و گفتم: " آره اونم یادم میاد. "
روی تخت دراز کشید و گفت: " تو اون روز به مهشید و آرزو خندیدی و سبزه گره نزدی. بهشون گفتی حالا حالاها خیال شوهر کردن نداری. حرفهای اونروز تو مثل یه سیلی جانانه صورتمو سرخ کرد. همون موقع فهمیدم باید برای بدست آوردن دل تو خیلی تلاش کنم اما حالا... "
_ حالا چی فرشاد؟ چرا حرفت رو تموم نکردی؟
_ حالا دیگه خیالم راحت شده که عقدت کردم و تو مال منی. این برای من خوشبختی بزرگیه، اما نمی دونم چرا اصلا نمی تونم از خوشبختی که دارم لذت ببرم؟ همیشه فکر می کردم وقتی تو رو عقد کنم و تو زن رسمی من بشی، همه چیز تموم می شه و من به آرزوی بزرگ خودم می رسم. اما حالا می بینم که هنوز ارضاء نشدم. هنوز دلم آرزوی اینو داره که تو یه روزی تو چشمهای من نگاه کنی و با صراحت بهم بگی دوستم داری. من دلم می خواد تو عاشقم باشی. سپیده تو هیچ فرقی با گذشته ها نکردی.
سرم را روی شانه اش گذاشت و ادامه داد: " کاش می دونستی برای اون لحظه ای که بهم بگی دوستم داری چقدر بی قرارم. "
دلم نمی آمد بیشتر از این با احساسات او بازی کنم. در حالی که چندان به حرفم معتقد نبودم گفتم: " فرشاد من دوستت دارم ولی خواهش می کنم ازم نخواه که بهت دروغ بگم چون من هنوز عاشقت نشدم. بهم فرصت بده تا به مرور زمان عاشقت بشم. "
برق شادی در نگاه عاشقش می درخشید. با خوشحالی گونه ام را بوسید و گفت: " باشه عزیزم تا هر وقت که بخوای بهت فرصت می دم. اما بهتر نیست یکی از همین روزها جشن عروسی مون رو راه بندازیم؟ باور کن صبر و طاقت من تو این یه مورد تموم شده. "
با دستپاچگی گفتم: " نه فرشاد حالا خیلی زوده. من اصلا آمادگیش رو ندارم. بهتره چند ماه دیگه به این موضوع فکر کنیم. "
_ چند ماه دیگه؟ ولی تو که می گی تا با لباس عروسی نیای تو خونه ام منو شوهر خودت نمی دونی. پس خواهش می کنم بگو من باید چی کار کنم؟ سپیده بهتره واقع بین باشی، من دیگه قدرت سرکوب کردن غریزه ام رو ندارم. تو حالا زن منی، تو اتاق خواب منی، چطور توقع داری نسبت بهت بی تفاوت باشم. اگه فکر می کنی حالا آمادگی مراسم ازدواج رو نداری خب پس لااقل...
بی درنگ از کنارش بلند شدم و گفتم: " نه فرشاد قرار ما این نبود. تو که گفتی اگه بیام تو اتاقت مزاحمم نمی شی. "
دستم را گرفت و گفت: " مزاحم چیه عزیزم؟ تو زن منی. من که توقع نا بجایی ازت ندارم. "
_ اوه نه، فرشاد حتی فکرشم نکن. محاله من حالا تسلیمت بشم. بهتره مراقب رفتارت باشی. حرف من همونیه که گفتم.
با دلخوری گفت: " خیلی خب، هر طور تو راحتی. اما خواهش می کنم خودت مثل یه دختر خوب و با عاطفه یه روز رو انتخاب کن که زودتر بساط عروسی رو راه بندازیم. "
بعد تقویم را به دستم داد و گفت: " زود باش. "
ناچار تقویم را از دستش گرفتم و پس از چند دقیقه بررسی و نگاه کردن به روزهای تعطیل، آخرین جمعۀ ماه آبان رو انتخاب کردم و گفتم: " فرشاد با اینکه نمی دونم برنامه ی درسی ام تا اون موقع چطوریه، با این حال آخرین جمعۀ ماه آبان رو انتخاب می کنم. "
با ناراحتی گفت: " منظورت چیزی حدود دو ماه دیگه اس؟ عزیز دلم این همه جمعه! من امیدوار بودم دست کم جمعۀ دو هفته دیگه رو انتخاب کنی. اما تو با بی انصافی رفتی آخرین جمعۀ آبان رو انتخاب کردی. "
_ فرشاد خواهش می کنم بیشتر از این سماجت نکن. این انتخاب منه، تو هم مجبوری قبولش کنی.
_ یعنی هیچ تخفیفی نداره؟
_ نه.
آهی کشید و گفت: " مثل اینکه چاره ای ندارم. بهتره همین الان برم برات اسفند دود کنم که یه وقت چشم نخوری و پشیمون نشی. "
به رویش لبخند زدم و گفتم: " پس خواهش می کنم وقتی رفتی بیرون در رو هم پشت سرت ببند.
با دلخوری گفت: " خدای بزرگ از وسوسۀ چشمهای قشنگ این دختر به تو پناه می برم. باشه عزیزم می بندم. ولی اینو بدون که خیلی بی احساسی! "

دو روز بعد از عروسی مهشید و مصطفی راهی دانشگاه شدم اما تنها و بدون همراهی فرشید.
وقتی به دانشگاه رسیدم هنوز نیم ساعت تا شروع کلاسها باقی مانده بود. در این فاصله روی یکی از نیمکت های حیاط نشستم و نگاهی به برنامۀ درسی ام انداختم و وقتی فهمیدم در اولین ساعت درس فیلمنامه نویسی تدریس می شود آهی مملو از حسرت و اندوه از سینه ام برخاست.در همان حال زمزمه کردم: " آرمان. عزیز دلم هیچ می دونی من الان چقدر از تو دورم؟کی فکرش رو می کرد دست تقدیر منو به اینجا بکشونه که امروز کیلومترها از تو و خانواده ام دور باشم؟ یعنی ممکنه یه معجزه دیگه اتفاق بیفته و تو بازم استادم بشی و امروز بیای سر کلاسمون؟ آه چه رویای قشنگی. کاش می شد اما حیف که نمی شه. "
هنوز با افکارم درگیر بودم که حضور شخصی را در کنارم احساس کردم. وقتی برگشتم تا ببینم چه کسی در کنارم نشسته نگاهم به دختر خوشگلی افتاد که با کنجکاوی به برنامه ی درسی من نگاه می کرد. قبل از اینکه من چیزی بگویم او پیشدستی کرد و گفت: " ببخشید مزاحمتون شدم، فکر می کنم شما باید از همکلاسی های من باشید چون برنامۀ درسی تون درست مثل منه. "
دستش را به طرفم دراز کرد و گفت: " من مژگان اصلانی هستم، خوشوقتم. "
دستش را فشردم و گفتم: " منم سپیدۀ کیانی هستم، خوشحالم که باهات آشنا شدم. "
مژگان بی مقدمه گفت: " سپیده تو اصفهانی هستی؟ "
گفتم: " نه من تهرانی ام و از تهران اومدم. "
سرش را تکان داد و گفت: " حدس زدم باید بچۀ تهران باشی چون اصلا لهجۀ اصفهانی نداری. توی اصفهان تنهایی؟ "
_ نه تنها نیستم. یکی دو هفته اس که اومدم اصفهان و با خانوادۀ خاله ام زندگی می کنم. از حدود دو ماه دیگه هم تو خونۀ خودم زندگی می کنم.
_ چطور؟ متوجه منظورت نشدم.
_ آه حق داری مژگان، من و پسر خاله ام با هم نامزدیم و تا دو ماه دیگه با هم عروسی می کنیم.
_ اوه چه عالی، بهت تبریک می گم.
_ مرسی.
_ سپیده چه کار خوبی کردی تو این سن و سال ازدواج کردی. من فکر می کنم اینطوری دردسرت کمتر می شه. حالا که شوهر آینده تو انتخاب کردی می تونی با خیال راحت فقط به فکر درس و مشقت باشی.
متوجه منظورش شدم اما زیاد با حرفش موافق نبودم. گفتم: " مژگان شاید حرف تو درست باشه اما من در مورد خودم مطمئنم که اگر هنوز هم مجرد بودم، باز از فکر درس و دانشگاه غافل نمی شدم چون موفقیت تو تحصیل برام از هر مسئله دیگه ای مهم تره. "
_ چه خوب پس از همین حالا شرط می بندم تو شاگرد اول کلاس مون هستی.
_ متشکرم. مژگان تو چقدر خوش نفسی.
_ آره خدا رو شکر این یکی از خصلتهای خوب منه.
_ راستی مژگان خودت چی؟ تو اصفهانی هستی؟
_ آره اصلیت من اصفهانیه. اما منم مثل تو از تهران اومدم.
_ اوه اینکه خیلی عالیه. پس تو هم به نوعی بچه تهرونی.
_ آره چون توی تهران دبیرستان می رفتم و دوستهای خیلی خوبی داشتم.
_ که این طور. خانوادت چطور؟ اونا هم توی تهران زندگی می کنن؟
_ نه خانواده ام تو اصفهان زندگی می کنن. فقط خواهرم توی تهران زندگی می کنه.
نگاهی به چهره ی مژگان انداختم و پیش خودم گفتم: " چه دختر سرزبون دار و خوش قلبیه. چقدر خوشحالم که باهاش آشنا شدم. شاید مژگان بنونه جای خالی ماندانا رو برام پر کنه. "
کمی بعد وارد کلاسمان شدیم و روی یکی از نیمکت های ردیف وسط نشستیم. برای اینکه تا آمد استاد خودم را سرگرم کنم، جزوه های فیلمنامه نویسی را که در کلاس درس آرمان یادداشت کرده بودم از کیفم درآوردم و مشغول مطالعۀ دوبارۀ آنها شدم. مژگان با کنجکاوی پرسید: " چی می خونی خانم کارگردان؟ "
_ جزوۀ فیلنامه نویسی.
_ چه خوب. پس نویسنده هم هستی؟
_ آره، ولی نه اونطور که تو فکر می کنی. فقط یه چیزایی از نویسندگی حالیمه.
_ ولی سپیده از شوخی گذشته، خیلی کار خوبی کردی تو این کلاس شرکت کردی. راستش شوهر خواهر من تو تهران مدیر یه آموزشگاه آزاد علمیه. اون چند ماه پیش بهم پیشنهاد کرد تو همچین کلاسی شرکت کنم اما من پیشنهادش رو قبول نکردم چون در اون صورت باید خواهر زائو و مریض احوالمو تنها می ذاشتم.
به محض شنیدن حرف مژگان بند دلم پاره شد و قلبم فرو ریخت! با خودم گفتم: " شک ندارم مژگان با آقای اصلانی قوم و خویشه. خوب یادمه آرمان یه روزی بهم گفت آقای اصلانی تازگی ها پسر دار شده. اگر مژگان خواهر زن آقای اصلانی باشه پس حتماً آرمان رو می شناسه چون آرمان خیلی با آقای اصلانی صمیمی بود و باهاش رفت و آمد خانوادگی داشت! "
مژگان که حالت بهت زده ی مرا دید با کنجکاوی گفت: " سپیده من چیز حیرت آوری گفتم که تو اینطور شوکه شدی؟! "
با شنیدن صدای مژگان دوباره به خود آمدم و گفتم: " مژگان من شوهر خواهر تو رو می شناسم. فکر می کنم برای شرکت تو کلاس فیلمنامه نویسی به آموزشگاه اون می رفتم. "
مژگان با تعجب گفت: " یعنی تو مجید رو می شناسی؟ "
_ آره فکر می کنم!
خوشبختانه هنوزنامه ای که آقای اصلانی آن را برای دربان آموزشگاه نوشته بود در کیفم بود. وقتی مژگان آن نامه را دید حرفم را باور کرد اما با شگفتی گفت: " عجب حسن اتفاقی! سپیده کم کم دارم باور می کنم خواست خدا این بوده که من و تو رو یه جوری با هم آشنا کنه. "
و در حالی که جزوه ام را ورق می زد با حالت خاصی گفت: " استاد کلاستون کی بود؟ "
این دفعه با شنیدن جمله اش دچار شوک شدم! از فکرم گذشت: " خدایا مژگان از آرمان چی می دونه؟ اصلا این دختر مرموز و اسرارآمیز چرا باید سر راه من سبز بشه؟ من باید هر طور شده از زیر زبونش حرف بکشم. حتی اگر شده باید براش نقش بازی کنم و افکارش رو منحرف کنم تا بفهمم چقدر آرمان رو می شناسه. "
نگاهی گذرا به صورتش انداختم و گفتم: " اسم استادمون آقای جلالی بود. آرمان جلالی. می شناسیش؟"
مژگان گفت: " آره می شناسمش. اون از دوستهای صمیمی شوهر خواهرمه. "
_ آه چه خوب! باهاش رفت و آمدم داشتین؟
_ آره من خیلی وقته که آرمان رو می شناسم.
جواب مژگان اصلا قانع کنده نبود. دلم می خواست هر طور شده از حال و احوال آرمان خبری به دست بیاورم. تصمیم گرفتم باز به منحرف کردن افکارش ادامه بدهم. به همین دلیل گفتم: " استاد جلالی واقعا معرکه بود، کلاسهاش حرف نداشت. وای مژگان نمی دونی چقدر دلم براش تنگ شده. "
مژگان نگاه تندی به من انداخت و با لحنی عصبی گفت: " دوستش داری؟ "
از سوال صریح و بی مقدمه اش تنم لرزید. و از اینکه مجبور بودم عشق و علاقه ام را پنهان کنم خیلی عذاب می کشیدم. از روی ناچاری گفتم: " آره ولی نه اون طور که تو فکر می کنی. می دونی مژگان؟ توی اون کلاس همه عاشق استاد جلالی بودن. منم فقط به خاطر معلومات و سوادش بهش علاقمند شده بودم. یه مدت هم برای هفته نامه اش داستان می نوشتم و رابطه مون در حد همکاری بود. اما خودت چطور؟ مژگان تو عاشقشی؟ "
نفس در سینه ام حبس شده بود و از فکر اینکه مژگان چه جوابی به من می دهد نزدیک بود دیوانه بشوم. مژگان در عین نا باوری گفت: " من یه روزی عاشقش بودم. فکر می کنم هنوز هم هستم. "
جواب مژگان وجودم را به آتش کشید و خاکسترم کرد. با این حال سعی کردم خودم را خونسرد نشان بدهم بلکه باز هم بتوانم از زیر زبانش حرف بکشم. به سختی لبهایم را تکان دادم و گفتم: " خیلی جالبه، پس تو هم عاشق آرمان شدی! بگو ببینم باهاش رابطه داری؟ هیچ وقت بهش گفتی که دوستش داری؟ "
مژگان با حالتی افسرده گفت: " نه، من هیچ رابطۀ عاطفی باهاش ندارم. هیچ وقت هم نداشتم. اما هر بار که شوهر خواهرم دعوتش می کرد خونه مون می دیدمش. "
با زیرکی گفتم: " اما من شنیده بودم آرمان متأهله و زن و بچه داره. با این حال تو عاشقش شده بودی؟"
سرش را تکان داد و گفت: " نه من این موضوع رو نمی دونستم یعنی از اول نمی دونستم اما بعذاً فهمیدم، اینو خواهرم بهم گفت. خواهرم وقتی فهمید من از آرمان خوشم اومده خیلی از دستم عصبانی شد. همون موقع بهم گفت که باید فکر و خیال آرمان رو از سرم بیرون کنم چون اون متأهله. خواهرم منو تهدید کرد. گفت اگر آرمان رو فراموش نکنم بلافاصله منو می فرسته اصفهان و اجازه نمی ده من توی تهران بمونم. منم از ترس خواهرم سعی کردم دیگه بهش فکر نکنم. البته این قضیه مربوط به شیش هفت ماه پیشه. با این حال من فکر می کنم هنوزم عاشقشم. "
با هر کلمه ای که مژگان به زبان می آورد دنیا روی سرم خراب می شد. در آن لحظه تمام حواسم این بود که به طریقی مژگان را دچار یأس و نا امیدی کنم. دست خودم نبود. حسادت درد آلودی به دلم چنگ می زد و طاقت این را نداشتم که مژگان جلوی چشمان من به آرمان عشق بورزد. به سختی حرکتی به لبهایم دادم و گفتم: " پس تو فکر می کنی هنوز عاشق آرمان هستی اما در واقع دیگه عاشقش نیستی. چطور بگم؟ عشق تو وجودت تبدیل به عادت شده تو هم اشتباهاً فکر می کنی این همون عشقیه که یه روزی تو قلبت نسبت به آرمان حس می کردی. این طور نیست؟ "
مژگان با سردرگمی گفت: " نمی دونم! تا حالا به این موضوع فکر نکرده بودم. "
کمی مکث کرد. بعد با حالتی بی تفاوت گفت: " شاید هم حق با تو باشه. چون وقتی هفتۀ پیش از خواهرم شنیدم که آرمان زنش رو طلاق داده زیاد غافلگیر نشدم. من اومدن به دانشگاه رو به بازی عشق آرمان ترجیح دادم. "
نا باورانه گفتم: " مژگان تو چی گفتی؟ "
مژگان با خونسردی گفت: " چی شد یهو سپیده؟ مثل اینکه موضوع خیلی برات مهمه. "
با بیچارگی گفتم: " مژگان تو مطمئنی آرمان زنش رو طلاق داده؟ "
_ البته که مطمئنم. اینو با گوشهای خودم شنیدم. هم از خواهرم، هم از مجید. آخه مجید خیلی با آرمان صمیمیه اون از همۀ مسائل خصوصی آرمان با خبره.
از شنیدن حرفهای مژگان دنیا دور سرم چرخید و چیزی نمانده بود که باز بیهوش شوم و از حال بروم. پس آرمان بالاخره میترا را طلاق داده بود؟
مژگان با تعجب گفت: " سپیده! تو که گفتی عاشق آرمان نبودی؟ رنگ به چهره ات نمونده. دختر بگو چی شده؟ "
با کلماتی بریده بریده گفتم: " مژگان تو اینا رو راست گفتی؟ "
_ ای بابا، خب معلومه که راست می گم. حالا اگه ناراحت نمی شی بهت می گم که مجید چند روز پیش اومده بود سراغم تا ازم بپرسه من هنوز هم به آرمان علاقه دارم یا نه. مثل اینکه اون زیاد بدش نمیاد من با آرمان ازدواج کنم. اما خواهرم بدجوری به این قضیه حساسه و مطلقاً اجازه نمی ده که دوباره حال و هوای خاطرخواهی آرمان به سرم بیفته. "
آه فقط خدا می داند از شنیدن حرفهای مژگان چه عذابی را تحمل می کردم. چطور می توانستم شاهد آن باشم که مژگان جلوی چشمهای من اینطور راحت در مورد ازدواج با آرمان حرف بزند و خودش را عاشق آرمان بداند؟ نه! مردن برای من راحت تر از تحمل چنین شکنجه ای بود. در آن لحظه نه عقلی برایم مانده بود و نه هوش و حواس. تنها چیزی که فکرم را به خودش مشغول کرده بود، فکر فرار از اصفهان و برگشتن به تهران بود!

* * *

با ورود دبیر آن ساعت به کلاس حرفهای من و مژگان نیمه کاره ماند و مجبور شدم برای چند لحظ مانند بقیۀ دانشجوها به احترام استاد سر پا بایستم. نیم نگاهی هم به دور و برم انداختم و متوجه شدم کلاس مملو از جمعیت شده است. اما تمرکز افکار من کاملاً در هم ریخته بود و اصلا متوجه درس و کلاس و استاد نبودم. احساس می کردم حالت تهوع شدیدی به دلم افتاده و قلبم درحال انفجار است. حرفهای مژگان مانند وقوع یک زلزله آرامش ظاهری روح و روانم را در هم ریخته بود و جملاتش مدام در گوشم تکرار می شد. چقدربه کارهای اشتباهی که انجام داده بودم تأسف می خوردم. چقدر از اینکه عجولانه تصمیم گرفته بودم و خودم را گرفتار فرشاد کرده بودم ناراحت بودم. دلم می خواست شهامت این را داشتم که شبانه از اصفهان فرار کنم و به تهران برگردم و تا دیر نشده و آرمان را از دست نداده ام کاری انجام بدهم. اما نفرین بر این عقل و منطق مزاحم که باز هم سر و کله اش در زندگی ام پیدا شد و شهامت انجام این کار را از من گرفت.
تصمیم گرفتم این بار با نیروی عقل و منطقم مبارزه کنم و این فرصت طلایی را از دست ندهم. من هنوز آرمان را می خواستم. او یگانه عشق زندگی من بود. تمام ذرات وجودم یکصدا آرمان را می طلبید. در حالی که به سختی گریۀ خودم را کنترل می کرم زمزمه کردم: " آرمان، محبوب من، معبود من. خدایا به من کمک کن. چطور می تونم از آرمان صرفنظر کنم؟ اون میترا رو طلاق داده. آرمان به قول و قرارش وفادار بود اما من چی؟ لعنت به من که دچار تردید شدم. لعنت به من که عجولانه تصمیم گرفتم. من باید برگردم تهران، همین امشب اما... اما من نمی تونم. من تاریخ عروسی رو تعیین کردم. چطور می تونم نامزدی ام را با فرشاد به هم بزنم؟ جواب پدر رو چی بدم؟ جواب مادر رو؟ یعنی من محکومم که خودمو تسلیم فرشاد کنم؟ خایا هیچ وقت تصورش رو هم نمی کردم این طوری شکار فرشاد بشم. آه چی می شد اگه فرشاد عاشق من نبود؟ چی می شد اگه اون منو دوست نداشت. حالا یه بد شانسی دیگه هم به همۀ بد شانسی هام اضافه شده. مژگان! خدایا مژگان رو چه کار کنم؟ چطور می تونم شاهد اون باشم که مژگان برای ازدواج با آرمان کاندید بشه؟ وای خدا چه سرنوشت شومی! "
برگشتم و زیر چشمی نگاهی به مژگان انداختم. خیلی به او حسودی می کردم. او هم زیبا بود و هم مجرد. به اندازۀ کافی هم به آرمان علاقه داشت. از فکرم گذشت: " اگر آقای اصلانی مژگان رو برای ازدواج با آرمان در نظر گرفته باشه آرمان حتماً ازش خوشش میاد چون مژگان خیلی قشنگه. آخ. من چطور می تونم این مسئله رو تحمل کنم؟ ترجیح می دم آرمان با هر دختر دیگه ای ازدواج کنه اما با مژگان نه. برای اینکه اون همکلاسی منه. من تحمل همچین شکنجه ای رو ندارم. من هر طور شده فکر آرمان رو از سر مژگان بیرون می کنم. حتی اگه لازم شد اونو برای سیامک خواستگاری می کنم و هر طور شده مهر سیامک رو به دلش می اندازم. خدا کنه سیامک هم از مژگان خوشش بیاد. آرزو می کنم سیامک رفتار منو در مورد کیوان تلافی نکنه. من دو سال تموم سیامک رو عذاب دادم و نهایتاً به حرفش گوش نکردم. اگه سیامک بخواد رفتار منو تلافی کنه بهش حق می دم. اما من مطمئنم که اون این کارو نمیکنه چون سیامک منو خیلی دوست داره. اون حتماً همکلاسی منو پسند می کنه. حالا دیگه این بزرگ ترین آرزوی منه که مژگان زن سامک بشه. "
چند بار نفس عمیق کشیدم و سعی کردم به رفتار خود مسلط باشم تا مژگان به من مشکوک نشود. در دل به این فکر می کردم که: " مژگان نباید بفهمه من عاشق آرمان بودم. حتی نباید بفهمه من از روی ناچاری با فرشاد نامزد کردم. اون نباید این چیزها رو بدونه چون ممکنه به شایستگی و لیاقت سیامک شک کنه. من باید طوری رفتار کنم که مژگان که بفهمه سیامک واقعاً می تونه شوهر ایده آلی براش باشه. "
زنگ پایان کلاس به طرز وحشتناکی مرا از دنیای افکارم بیرون کشید. مژگان با تعجب گفت: " سپیده چته دختر؟ تو اصلا آرامش نداری. بگو چه اتفاقی برات افتاده؟ "
با دستپاچگی گفتم: " چیزیم نیست، نگران نباش. من فقط یه کمی ضعف اعصاب دارم. بعضی وقتهام فشارم میاد پایین. "
_ پس اگه این طوره پاشو بریم بیرون یه چیزی بخوریم که حالت بهتر بشه.
_ باشه بریم.
در حال خارج شدن از کلاس بودیم که به طور اتفاقی دست مژگان به کلاسور یکی از پسرهای دانشجو برخورد کرد. کلاسور پسر بیچاره روی زمین افتاد و عینک دودی اش که لای کلاسورش بود ترک برداشت. مژگان با دستپاچگی به او گفت: " خیلی متأسفم آقای... "
پسر گفت: " فروغی. "
مژگان ادامه داد: " متأسفم آقای فروغی. تو رو خدا منو ببخشید، اصلاً حواسم نبود. "
فروغی همانطور که داشت خاک روی کلاسورش را پاک می کرد به مژگان گفت: " خانومه؟ "
مژگان گفت: " اصلانی. "
_ خودتون رو ناراحت نکنید خانم اصلانی، اصلا مهم نیست. فدای سرتون!
_ نه آقای فروغی.خواهش می کنم اگه ممکنه عینک شکسته تون رو بدید به من تا لنگه اش رو براتون بخرم.
_ این چه حرفیه خانم اصلانی؟ گفتم که اصلا مهم نیست. بفرمائید خواهش می کنم.
_ نه آقای فروغی، شما بفرمائید.
این بار دوست فروغی دخالت کرد و در حالی که مستقیماً مرا نگاه می کرد گفت: " نخیر شما بفرمائید، خانم ها مقدم ترن. "
فروغی از حرف دوستش به خنده افتاد و گفت: " منم با حکیمی موافقم. خواهش می کنم بفرمائید و اصلاً خودتون رو ناراحت نکنید. "
مژگان یکبار دیگر گفت: " بازم به خاطر این اتاق ازتون عذر خواهی می کنم. با اجازه. "
و در حالی که هنوز اخم هایش در هم بود از کلاس خارج شد. برای اینکه او را کمی سر حال بیاورم مقابل بوفه ایستادم و سفارش دو لیوان آبمیوه دادم و در همان حال گفتم: " مژگان اصلا فکر نمی کردم یه برخورد ساده این طوری ناراحتت که. "
لبش را به دندان گرفت و گفت: " آخه سپیده جون خیلی بد شد، این اولین برخورد من بود. حتماً خیلی زود پسرهای کلاس از موضوع با خبر می شن و منو دست می اندازن. "
لیوان آبمیوه را به دستش دادم و گفتم: " بیا بخور و خیالبافی نکن. فروغی و دوستش جوون های با شخصیتی به نظر می رسن. فکر نمی کنم همچین رفتاری ازشون سر بزنه. "
در همان لحظه نگاهم به انتهای سالن افتاد و فروغی و حکیمی را دیدم که داشتند به سمت ما می آمدند. کمی بعد آنها هم کنار بوفه ایستادند و سفارش آبمیوه دادند. آن طور که من از رفتار فروغی استنباط می کردم اصلا از ترک برداشتن عینکش ناراحت نبود. انگار بدش نمی آمد مژگان را زیر نظر بگیرد. مژگان بیچاره هم از خجالت سرش را پایین انداخته بود و نمی توانست به راحتی آبمیوه اش را بخورد. نمی دانم چه احساسی باعث شد از فروغی و حرکتش بدم آمد. به همین دلیل عمداً خودم را مقابل او و مژگان قرار دادم تا نتواند به راحتی مژگان را نگاه کند. برای چند لحظه به همان حالت ایستادم اما با شنیدن صدای حکیمی که داشت پول آبمیوه های ما را هم حساب می کرد بلافاصله برگشتم و به او گفتم: " آقای حکمی خواهش می کنم این کار رو نکنید. "
حکیمی برگشت و با لبخندی گفت: " سرکار خانومه؟ "
با دستپاچگی گفتم: " کیانی. "
همان طور که لبخند می زد گفت: " خانم کیانی ایندفعه رو مهمون من باشید. "
گفتم: " نه آقای حکیمی. خواهش می کنم بیشتر از این شرمنده مون نکنید: "
حکیمی به شوخی اخمی کرد و گفت: " خانوم کیانی اینجا دانشگاهه. خوبیت نداره زیاد به هم تعارف کنیم. چیز قابل داری که براتون نخریدم، خواهش می کنم بفرمائید. "
و من از جواب دادن به او عاجز ماندم. حکیمی در حالیکه پول آبمیوه ها را روی پیشخوان می گذاشت گفت:" خیلی از اینکه همکلاسی هستیم خوشحالم. امیدوارم دوست خوبی براتون باشم. "
من که در معذورات اخلاقی قرار گرفته بودم آهسته گفتم: " منم همینطور. "
و آن دو زودتر از ما به حیاط رفتند. بعد از رفتن آنها مژگان گفت: " اینا دیگه چه جور موجوداتی ان؟ عوض اینکه ازمون طلبکار باشن پول آبمیوه هامون رو هم حساب کردن! "
چند ساعت بعد وقتی دانشگاه تعطیل شد و به خانه برگشتم در نگاه اول چشمم به ماشین مسعود خان افتاد که زیر سایه بان گوشۀ حیاط پارک شده بود. به همین دلیل حدس زدم فرشاد در فروشگاه مانده و مسعود خان به خانه برگشته است.
با این گمان که فرشاد در خانه نیست ماشینم را در کنار ماشین مسعود خان پارک کردم و از حیاط گذشتم اما هنوز وارد خانه نشده بودم که صدای فرشاد را شنیدم و بی اختیار پاهایم از حرکت باز ایستاد. چند لحظه ای دور و برم را نگاه کردم اما فرشاد را ندیدم. نمی دانستم او از کجا مرا صدا می کند. با تردید از پله ها پایین آمدم و نگاهی به اطرافم انداختم. ناگهان فرشاد را دیدم که از نردۀ تراس جلوی اتاقش آویزان شده است! با تعجب گفتم: " فرشاد تو اینجایی؟ "
_ آره اینجام. می خواستم قبل از اینکه بری تو خونه صدات کنم، دیدم راه دیگه ای جز این کار ندارم.
_ خب حالا مگه چی شده که نمی خوای من بیام تو خونه؟
_ هیچی همین طوری.
_ پناه بر خدا. پسره پاک خل و چل شده!
_ ببین سپیده، پدرم و چند تا از رفقاش تو سالن نشستن و دارن با هم گپ می زنن. هیچ خوشم نمیاد تو از جلوی چشمشون رد بشی و اونا تو رو ببینن.
_ وا... فرشاد مگه دوستای پدرت آدمخوارن که تو اینطوری از برخوردشون وحشت داری؟
_ سپیده تو چرا متوجه نیستی؟ اونا یه مشت لات بی سر و پان که برای خالی کردن جیب پدرم اومدن اینجا.
_ خب حالا تکلیف من چیه؟ باید تا وقتی که رفقای بابا جون شما تو خونه هستن زیر آفتاب بمونم؟
_ نه عزیزم، من اونقدرها هم که تو فکر می کنی بی رحم نیستم. دست تو بده به من.
فرشاد دستم را گرفت و کمک کرد تا از روی نرده های تراس بپرم و وارد اتاقش بشوم! به هیچ وجه تاب و تحمل رفتارهای مجنونانه اش را نداشتم. باز قهر کردم و از لج فرشاد نهاری را که خاله فرستاده بود نخوردم. مثل همیشه زود برای آشتی پیشقدم شد و با مهربانی گفت: " سپیده خانومم، بیا غذاتو بخور." و من با دلخوری گفتم: " نه فرشاد میل ندارم. "
_ آخه بازم که قهر کردی. بابا چند دفعه بگم دوست ندارم اخمهاتو ببینم.
_ ای بابا فرشاد تو لحظه به لحظه با کارهات منو آزار می دی اونوقت می گی دوست نداری اخمهای منو ببینی؟ والا فقط همین یه کارم مونده که از دیوار راست برم بالا! فرشاد بخدا کارهات دست کمی از کارهای دیوونه ها نداره.
_ سپیده قبول دارم بی خودی وسواس به خرج دادم. حالا خواهش می کنم از من دلخور نشو و بیا غذاتو بخور.
_ حالا به فرض که این دفعه رو گذشت کردم و بخشیدمت، اما تو تا کی می خوای به این رفتارت ادامه بدی؟ آخه عزیز من این همه آدم توی دنیا زن دارن، دختر دارن، نامزد دارن. ببینم، رفتار همه شون مثل توئه؟ آخه مگه تو زن ندیده ای؟
_ سپیده بخدا من نمی خوام اذیتت کنم. باور کن همۀ این کارها فقط به خاطر اینه که من خیلی دوستت دارم.
_ بس کن فرشاد! آخه این چه جور دوست داشتنیه که هر لحظه باعث عذاب من می شه؟
دستش را دو کمرم حلقه کرد و گفت: " من زنده نباشم اگه قصد آزار تو رو داشته باشم. عزیزم این فکر تو اشتباهه. "
_ ببین فرشاد، تو باید همین الان به من قول بدی که رفتارت رو اصلاح کنی و این حساسیت های بی مورد رو تمومش کنی. این درست نیست که تو به صرف اینکه عاشق من هستی منو از چشم آفتاب و مهتاب دور نگه داری. من مجبورم برای ادامه ی زندگی با اطرافیانم معاشرت کنم. فرشاد لازمه بدونی نصف بیشتر دانشجوهای کلاسمون پسرن. تمام استادهایی هم که تو دانشگاه بهمون درس می دن مَردن. فقط تصور کن من هر روز از جلوی چشمهای چند تا مرد رد می شم. خب، تو که نمی تونی رو چشم همۀ مردهای دنیا چشم بند بزنی که یه وقت منو نبینن!
فرشاد با بیچارگی گفت: " سپیده فکر نکن من از این احساسی که چند ساله مثل یه غدۀ سرطانی عذابم می ده خیلی خوشم میاد، نه. اما باور کن دست خودم نیست. من نمی تونم اخلاقمو تغییر بدم. "
_ چرا فرشاد تو می تونی فقط باید اراده کنی.
موهای پریشانش را از روی پیشانی کنار زد و گفت: " فکر می کنی بتونم؟ "
_ آره عزیزم تو می تونی. فقط باید یه کمی رو اعصابت تسلط داشته باشی و بی خودی احساساتی نشی. بگو ببینم تو به نجابت و پاکی من اطمینان داری؟
فرشاد سرخ شد و با شرمندگی گفت: " معلومه که بهت اطمینان دارم. تو پاک و نجیبی، همیشه اینو می دونستم. اما بر عکس اصلا به اطرافیانم اعتماد ندارم. احساس می کنم همه می خوان به من نارو بزنن."
قطره های اشک در چشمانش حلقه زده بود. خیلی دلم برایش می سوخت. بیچاره از عشق زیاد داشت به جنون کشیده می شد. با دست رطوبت زیر چشمهایش را پاک کردم و گفتم: " فرشاد بهتره اینقدر خودتو عذاب ندی. من برای همیشه پیشت می مونم و همسر و شریک زندگیت می شم، اینو بهت قول می دم. به شرطی که تو هم قول بدی منو از خودت نرنجونی. "
بوسه ای بر دستم زد و گفت: " سعی خودمو می کنم. سپیده من خیلی دوستت دارم، من محتاج محبت تو هستم. هیچ وقت محبت تو از من دریغ نکن. "
_ باشه. حالا بهتره اینقدر ناراحت و افسرده نباشی آینده مال ماس. خیالت راحت باشه.

فصل چهارم

بالاخره آخرین جمعۀ ماه آبان از راه رسید و جشن عروسی من و فرشاد برگزار شد. با اینکه جشن ما زیاد مجلل و پر زرق و برق نبود، جمعیت و مهمان هایی که در گوشه و کنار تالار نشسته بودند چشمگیر بود. در این میان توجه من بیشتر معطوف به مژگان و خانواده اش بود. دلم می خواست پذیرایی خوبی از آنها به عمل بیاید. به محض ورودم به تالار مادر را صدا زدم و به او گفتم: " مادر جون امشب یه ماموریت مخصوص برات دارم. "
مادر گفت: " خیره انشاءالله. چه کار باید بکنم؟ "
_ اون دختری که لباس ماکسی سفید پوشیده می بینید؟
_ همونی که موهاش رو به زیر سشوار کشیده؟
_ آره مادر همونو می گم.
_ خب اون کیه؟
_ همکلاسی مه. اسمش هم مژگانه. دختر خیلی خوبیه.
_ خب منظور؟
_ راستشو بخواهید من مژگان رو برای سیامک در نظر گرفتم. به نظرتون چطوره؟
_ برای سیامک؟! مگه سیامک می خواد زن بگیره؟
_ اگرم نخواد مجبوره که بگیره.
_ پناه بر خدا. سپیده چی شده که تو به فکر زن گرفتن سیامک افتادی؟
_ خب مادر چه اشکالی داره؟ سیامک حالا نزدیک بیست و پنج سالشه. بالاخره باید آستین هامون رو براش بالا بزنیم دیگه.
_ چی بگم؟ به نظر دختر خوبی میاد. اتفاقاً قیافه ی قشنگی هم داره.
_ آره مادر خیلی دختر خوبیه. اخلاقش هم به سیامک می خوره. من مطمئنم سیامک هم از مژگان خوشش میاد.
_ خب حالا مأموریت من چیه؟
خواهش می کنم امشب حسابی حواستون به مژگان و خانواده اش باشه. دوست دارم پذیرایی خوبی ازشون بشه و بهشون خوش بگذره.
_ باشه عزیزم تا آخر شب مثل پروانه دورشون می چرخم تا یه وقت کم و کسر نداشته باشن.
مادر رفت و دوباره بازپرسی های فرشاد شروع شد: " سپیده راجع به چی با خاله پچ پچ می کردی؟ "
برای اینکه او را دست به سر کنم با عشوه و ناز و ادا گفتم: " راجع به یه مسئله که مربوط به خانم ها می شه و اصلاً هم به آقایون مربوط نمی شه. اون هم آقای داماد! "
انگار با شنیدن حرفم به عرش پرواز کرد. دستم را گرفت و با حالت خاصی گفت: " تو دلشوره نداری؟ "
گفتم: " نه، چرا باید دلشوره داشته باشم. شکر خدا همه چیز خوب و آبرومندانه اس. "
گفت: " ولی من اونقدر هیجان زده ام که نفسم بالا نمیاد آخه تو نمی دونی چقدر تو لباس عروسی قشنگ شدی. مثل یه تیکه ماه شدی! "
و بعد خیره نگاهم کرد. دستش در دستم مانند یک گوی آتشین می سوخت و به شدت رنگ پریده و هیجان زده به نظر می رسید. آهسته زیر گوشم گفت: " سپیده نمی دونم چی می تونم بهت بگم. نمی تونم یه کلمه ی مناسب برای خوشحالی و نا باوریم پیدا کنم. فقط می تونم بگم که تو بی نظیری و من از اینکه عاشقتم احساس غرور می کنم. "
در جوابش چیزی نگفتم و او با بی قراری ادامه داد: " تو حتی امشبم نا مهربونی، خب یه چیزی بگو. دلم خوش بود که لااقل امشب ازت کلمات عاشقانه می شنوم. "
به آرامی گفتم: " فرشاد تو خوب و مهربونی. یواش یواش دارم عاشقت می شم اما نمی خوام بهت دروغ بگم. من بازم ازت فرصت می خوام. "
_ خیلی خب مهم نیست، تا هر وقت که بخوای صبر می کنم. اینکه فقط من دوستت دارم خودش یه صفای دیگه داره.
فرشاد می خواست دستم را ببوسد که در همان لحظه آرزو سر رسید و به طور ناگهانی گفت: " آهای! آقای داماد هول عجول لطفاً موقعیت خودتو فراموش نکن. هنوز برای اینجور کارها خیلی زوده. "
فرشاد با دستپاچگی گفت: " آرزو! خدا بگم چی کارت کنه قلبم ریخت. "
آرزو با خنده گفت: " مبارکه فرشاد. چقدر تو لباس دامادی قشنگ شدی. "
فرشاد گفت: " فکر نکن با این چاپلوسی ها می تونی حواسمو پرت کنی ها. حرکت امشبت یادم می مونه تا به موقع تلافی کنم. "
_ اوهو مگه خوابشو ببینی. حالا بهتره زود از جات بلند شی و چند لحظه ما خانوما رو تنها بذاری.
_ ای بابا. آرزو این همه جا! چرا چشمت فقط جای منو گرفته؟
_ برای اینکه دلم می خواد پیش عروس خانوم بشینم.
_ خیلی خب، بگیر بشین.
فرشاد بلند شد و در همان حال گفت: " سپیده یکی دو ساعت دیگه بر می گردم پیشت. حالا برای اینکه دل بعضی ها بسوزه، می گم که شام عروس و داماد مخصوصه و ما باید زودتر از بقیه بریم سراغ شام. "
آرزو گفت: " بی خود. سپیده هر جا باشه منم همونجام. "
فرشاد گفت: " آرزو لجبازی نکن، سپیده امشب فقط مال منه. ما مزاحم نمی خوایم. "
آرزو با خنده گفت: " خیلی خب برو. پسرۀ زن ندیده. "
فرشاد هم از لج آرزو دستم را بوسید و رفت.
_ آرزو اون دختره رو که مادرم داره باهاش حرف می زنه می بینی؟
_ کدوم؟ همون دختر سبزه هه؟
_ آره همونو می گم. به نظرت چطوره؟
_ خب خیلی قشنگه. از قشنگی صورتش که بگذریم هیکلش حرف نداره. ببین چه اندامی داره!
_ آره خیلی خوش قد و بالاس. همکلاسی مه. اسمش هم مژگانه.
_ خب حالا چه خوابی براش دیدی؟
_ هیچی می خوام مژگان رو برای سیامک خواستگاری کنم. به نظرت به سیامک می خوره؟
_ اوه... چه خواهر خوبی داره سیامک.
_ چی کار کنم آرزو، من فقط همین یه برادرو دارم. باید بهترین دختر دنیا رو براش گلچین کنم.
_ به نظر دختر خوبی میاد. مثل خودت هنرمنده؟
_ آره بیشتر از هر چیزی عاشق نور پردازیه. فکر می کنم بعد از اینکه لیسانسش رو گرفت نور پرداز خوبی می شه.
_ خب مبارکه. پس تا چند وقت دیگه شیرینی عروسی سیامک رو هم می خوریم.
_ تا چند وقت دیگه که نه چون ما تازه سال اول دانشگاهیم. اگه مژگان بهمون جواب بده شاید یکی دو سال دیگه بساط عروسی شون رو راه بندازیم.
_ آه چه بد. حالا کو تا یکی دو سال دیگه.
_ نه بابا. چشم بهم بزنی شده دو سال دیگه.
_ خب شاید هم حق با تو باشه.
_ اگه برات زحمتی نیست برو مژگان رو بیارش اینجا تا شما رو با هم آشنا کنم.
_ ای به چشم.
آرزو رفت و چند لحظه بعد با مژگان برگشت. او انصافاً زیبا بود. بلند قد و خوش قیافه. همانطور که گونه ام را می بوسید گفت: " سپیده نمی دونی چقدر تو لباس عروسی ناز شدی. "
گفتم: " پس خبر از خودت نداری که چه لعبتی شدی. "
گفت: " تعارف رو بذار کنار سپیده، من دارم حقیقت رو می گم. بخدا اینقدر قشنگ شدی که مادرم به محض اینکه دیدت بهم گفت: مژگان کاش زودتر با سپیده آشنا می شدی تا می گرفتیمش واسه نیما. نیما اسم برادرمه. آخه مادرم هم مثل خودت داره برای برادرم دنبال دختر خوب می گرده. "
خندیدم و گفتم: " اونوقت تو می شدی خواهر شوهر من. درسته؟ "
_ آره ولی یه خواهر شوهر خوب که زن داداشش رو مثل جونش دوست داره.
_ زیاد غصه نخور مژگان. شاید یه روزی رویای تو برعکس تعبیر بشه و من بشم خواهر شوهر تو.
_ شوخی نکن سپیده. من فقط تعارف کردم!
_ عزیزم فراموش کردی تعارف اومد نیومد داره؟
مژگان با خنده گفت: " من که حریف حاضر جوابی های تو نمی شم. "
دست آرزو را گرفتم و گفتم: " با دختر خالۀ عزیز من آشنا شدی؟ "
_ آره. ماشاءالله دختر خاله ات هم مثل خودت خوشگل و دوست داشتنیه.
آرزو با شیطنت گفت: " خدا رو شکر خوشگلی تو فامیل ما ارثیه. "
بعد رو به من گفت: " عروس خانوم افتخار می دین یه دور با هم برقصیم؟ "
گفتم: " برقصیم؟ نه آرزو خواهش می کنم دور این یه قلمو خط بکش چون اصلاً دل خوشی برای رقصیدن ندارم. "
_ اما این طوری که نمی شه. جشن عروسی فقط با رقص عروس خانوم صفا پیدا می کنه.
_ نه آرزو فکرشم نکن. بهتره با مژگان برقصی.
دست مژگان را در دست آرزو گذاشتم و گفتم: " مژگان خواهش می کنم آرزو رو همراهی کن و یه دور باهاش برقص. "
چند لحظه بعد آندو را می دیدم که در کنار هم می رقصیدند و فارغ از هر غم و غصه ای خوش بودند و صفا می کردند. اما من خوش ظاهره دل شکسته هنوز در حسرت از دست دادن رویای قشنگ شب عروسی ام با آرمان در گوشه ای کز کرده بودم و اصلاً حوصلۀ خوشگذرانی را نداشتم.

* * *

بالاخره پس از ساعاتی بزن و بکوب و رقص و شادی جشن عروسی تمام شد و مهمانها کم کم آمادۀ رفتن شدند. اما من هنوز در تکاپوی این بودم که به طربقی مژگان و سیامک را به هم نشان بدهم و آنها را با هم آشنا کنم.
وقتی برای خداحافظی با مهمانها کنار در خروجی تالار ایستاده بودم چشمم به سیامک افتاد که داشت با محسن صحبت می کرد اما چیزی که توجه ام را به خودش جلب کرده بود دوربین محسن بود که آن را روی دوشش انداخته بود.
بی درنگ نگاهی به دور و برم انداختم بلکه آشنایی را پیدا کنم تا سیامک را برایم صدا بزند. خوشبختانه در میان جمعیت آرزو را دیدم که داشت کفش هایش را عوض می کرد. در کنارش ایستادم و گفتم: " آرزو الهی قربونت برم یه خواهشی ازت دارم. "
آرزو با کمال محبت گفت: " شما امر بفرمایید عروس خانوم. "
_ اگه ممکنه برو سیامک رو صدا بزن. می خوام مژگان رو بهش نشون بدم.
_ اوه پس موضوع امر خیره. باشه. همین الان می رم و مأموریتم رو انجام می دم.
آرزو رفت و در همان لحظه خانوادۀ مژگان به منظور خداحافظی در کنار من و فرشاد ایستادند. مادر مژگان گفت: " عروس خانوم، آقای داماد، انشاءالله مبارکتون باشه و به پای هم پیر شید. بابت پذیرایی هم خیلی ازتون متشکرم. واقعاً که خیلی خوش گذشت و مجلس خوبی بود. "
فرشاد به او گفت: " خوبی و محبت از شما بوده که تشریف آوردین و مجلس ما رو صفا دادید. خوشحالم که بهتون خوش گذشته. "
من هم ضمن رو بوسی گفتم: " مینا خانوم خیلی خوشحالم که تشریف آوردین و از نزدیک شما رو زیارت کردم. انشاءالله از این جور مجلس ها قسمت بچه های شمام بشه. "
مینا خانوم خندید و گفت: " انشاءالله. خب، بخدا می سپرمتون. امیدوارم شب خوبی داشته باشید. "
زمانی که مادر و خواهر کوچکتر مژگان کمی از ما فاصله گرفتند مژگان را صدا زدم و به او گفتم: " مژگان جون ممکنه چند لحظه صبر کنی تا با هم یه عکس یادگاری مخصوص بندازیم؟ "
مژگان گفت: " منظورت از عکس مخصوص چیه؟ "
_ منظورم رو چند لحظ دیگه متوجه می شی. اگه ممکنه همین جا کنارم بمون تا با بقیۀ مهمونا هم خداحافظی کنم، بعد بهت می گم.
لحظاتی بعد تالار تقریباً از جمعیت خالی شده بود و به جز خانوادۀ دایی منوچهر و خاله مهناز و عمه های فرشاد که همگی از تهران آمده بودند کسی در سالن باقی نمانده بود. فرشاد آهسته زیر گوشم گفت: " سپیده اگه ممکنه شنل و تو بنداز رو دوشت و چند لحظه منتظرم بمون تا من برم بیرون و دوباره برگردم. "
گفتم: " باشه فرشاد برو. "
فرشاد با خوشحالی گفت: " سپیده خوشم میاد تو امشب با هیچی مخالفت نمی کنم. چیزی که اصلا تو رفتارت سابقه نداره! "
فرشاد رفت و این بار نوبت سیامک بود که از راه رسید و گفت: " به به عروس خانوم. چه عجب چشم ما به دیدن روی قشنگ عروس خانوم روشن شد. دوباره سلام. "
_ سلام سیامک حالت چطوره؟
_ خوبم فقط از بس پر خوری کردم سرم داره گیج می ره.
_ پس باید کاری کنم که زود سر حال بشی و حالت جا بیاد.
_ خدا به خیر کنه. چه خوابی برام دیدی؟
_ سیامک افتخار می دی یه عکس یادگاری با من بندازی؟
_ عکس؟ چه بهتر از این، از خدامه.
_ پس برو محسن رو صدا بزن تا بیاد با دوربینش ازمون عکس بگیره.
سیامک که رفت، دوباره به داخل تالار سرک کشیدم و مژگان را صدا زدم و با لبخندی گفتم: " مژگان دلم نمیاد بیشتر از این در مورد تو بدجنسی به خرج بدم و نگم که نقشه از چه قراره. "
مژگان با تعجب گفت: " نقشه؟ "
_ ببین مژگان، اون پسر خوش تیپه که کت و شلوار مشکی پوشیده و موهاشم روغن زده برادرم سیامکه. الانم داره میاد پیش ما تا یه عکس یادگاری با هم بندازیم. ازت خواهش می کنم خوب سیامک رو زیر نظر بگیر و بهش فکر کن. سیامک پسر خیلی خوبیه و قلب مهربونی داره.
_ سپیده!
_ ببین مژگان من دوست ندارم یه وقت تو معذورات اخلاقی قرار بگیری و با من رودرواسی کنی. اگه از سیامک خوشت اومد بعداً بهم بگو تا من پدر مادرمو برای مراسم خواستگاری آماده کنم.
مژگان بهت زده نگاهم کرد و من با خنده گفتم: " چیه؟ فکر نمی کردی پیشنهادم برای اینکه زن سیامک بشی اینقدر جدی باشه؟ "
_ راستشو بخوای نه!
_ خب پس حالا که فهمیدی خوب سیامک رو زیر نظر بگیر و در موردش فکر کن. گفتم که سیامک پسر خوبیه و اخلاقش خیلی به تو می خوره.
_ باشه!
در آن لحظه سیامک به جمع مان اضافه شد. مژگان را به او معرفی کردم و گفتم: " سیامک جان ایشون دوست و همکلاسی من مژگان هستن. "
بعد به مژگان گفتم: " مژگان جون ایشون هم برادر من سیامک. اگه ممکنه افتخار بده و یه عکس یادگاری با ما بنداز. "
سیامک از شنیدن حرفم جا خورد و آهسته زیر گوشم گفت: " سپیده به من نگفته بودی... "
گوشۀ آستینش را کشیدم و گفتم: " هیس! سیامک خواهش می کنم خودتو خوشحال نشون بده، نه این طوری مات زده. "
سیامک نگاهی زیر چشمی به مژگان انداخت و با خجالت گفت: " سلام مژگان خانوم، شبتون بخیر. امیدوارم که بهتون خوش گذشته باشه. "
مژگان گفت: " سلام، البته که بهم خوش گذشته. به لطف سپیده جون امشب واقعاً به من و خانواده ام خوش گذشت. من همیشه مدیون محبتهای سپیده جون هستم. "
محسن که آمد هر سه جلوی دوربین ژست گرفتیم. وقتی نور فلاش در فضا منعکس شد نفس راحتی کشیدم و از اینکه نقشه ام با موفقیت انجام شده بود خیلی خوشحال بودم. هنگام خداحافظی زیر گوش مژگان گفنم: " مژگان خواهش می کنم برام دعا کن. "
مژگان با تعجب گفت: " دعا برای چی؟ "
_ برای اینکه فرشاد فکر ماه عسل رو از سرش بیرون کنه و من بتونم زودتر برگردم سر کلاس.
مژگان خندید و گفت: " والا این فرشاد دو آتیشه ای که من می بینم بعید میدونم به این زودیها دست از سرت برداره. "
با لحن شوخی گفتم: " نگرانی منم از همینه. "
مژگان قبل از رفتن رو به سیامک گفت: " سیامک خیلی خوشحالم که از نزدیک باهات آشنا شدم. فعلاً با اجازه. "
سیامک با دستپاچگی به او گفت: " منم همینطور. آ... مژگان خانوم می بخشید سوال می کنم، شما تنها اومدید؟ "
مژگان با تعجب گفت: " نه معلومه که تها نیومدم. چرا این سوال رو پرسیدی؟ "
_ هیچی، راستش...
نگاهی به چهرۀ شرمندۀ سیامک انداختم که از فرط خجالت سرخ شده بود. خیلی دلم می خواست بدجنسی های سیامک را تلافی کنم. سیامکی که همیشه مرا در دام کیوان گرفتار میکرد و خودش از معرکه فرار می کرد. تصمیم گرفتم گوشه ای از اذیت های سیامک را تلافی کنم. با لحن معنی داری گفتم: " مژگان جان مثل اینکه سیامک دلش می خواد بیشتر از مصاحبت تو استفاده کنه. افتخار می دی سیامک تا خونه همراهیت کنه؟ "
هم سامک و هم مژگان از شنیدن حرفم یکه خوردند. مژگان بعد از کمی مکث گفت: " خیلی از لطفت متشکرم ولی برادرم قراره بیاد دنبالمون. فکر می کنم باید تا حالا رسیده باشه."
با خنده گفتم: " عیبی نداره. حالا فرصت برای این کار زیاده. "
بعداز رفتن مژگا به سیامک گفتم: " خب سیامک دوستم چطور بود؟ "
سیامک نفس عمیقی کشید و گفت: " سپیده خیلی بدجنسی. چرا قبلاً نگفتی می خوای دوست تو بهم معرفی کنی؟ "
_ حالا مگه فرقی هم می کنه؟
_ البته که فرق می کنه، من کاملاً غافلگیر شدم.
_ عیبی نداره. حالا بگو ازش خوشت اومد یا نه؟
_ خوشم اومده؟ چرا فکر می کنی باید ازش خوشم اومده باشه؟
_ سیامک خواهش می کنم خودتو نزن به اون راه. تو می دونی منظورم چیه.
_ ببین سپیده اگه منظورت همون چیزی باشه که من فکر می کنم باید بهت بگم نه چون حالا وقت تسویه حسابه. من باید انتقام کیوان رو از تو بگیرم.
این بار من از شنیدن حرف سیامک یکه خوردم و رنگ از چهره ام پرید. اما سیامک با صدای بلند خندید و گفت: " راستشو بگو، قضیه این مژگان چیه؟ می بینم که رنگت بدجوری پریده. "
نگاهی گذرا به صورتش انداختم و فهمیدم که قصداذیت کردن دارد. گفتم: " سیامک بذار رک و پوست کنده همه چی رو بهت بگم. من می خوام مژگان رو برات خواستگاری کنم. مژگان دوست صمیمی منه. دختر خوب و خانواده داریه. من خیلی ازش خوشم میاد. حالا خواهش می کنم تو رفتارهای منو در مورد کیوان تلافی نکن. و به مژگان فکر کن چون از نظر من تو و مژگان خیلی به هم می آیید. من مطمئنم شما دو نفر با هم خوشبخت می شین. "
سامک دستی روی موهایش کشید و گفت: " خیلی خب، حرف من فقط یه شوخی بود. شرط می بندم کیوان هم تا چند وقت دیگه با نغمه عروسی میکنه و اونم متأهل می شه. پس چرا باید سر من این وسط بی کلاه بمونه؟ "
_ یعنی خیالم از بابتت راحت باشه؟
_ اره دختری که سلیقۀ تو رو راضی کنه حتماً خیلی خواستنیه. هر کاری می خوای بکن. از طرف منم خیالت راحت باشه.
سیامک مثل همیشه سر حال و با روحیه از تالار بیرون رفت و من با احساس پیروزی و شادمانی مضاعف رفتن او را تماشا کردم.
کمی بعد فرشاد دوباره برگشت و دستش را زیر با زویم انداخت و ما شانه به شانۀ هم از تالار بیرون آمدیم. آه تا آن لحظه اصلاً احساس دلشوره یا التهاب نداشتم اما وقتی فرشاد در ماشین عروس را باز کرد و مرا روی صندلی نشاند بند دلم پاره شد و قلبم فرو ریخت. یواش یواش داشت باورم می شد که من آن شب عروس فرشاد هستم و مهمان خانۀ او.
فرشاد آینۀ رو به رویش را تنظیم کرد و ضمن روشن کردن چراغ های ماشین سیگاری آتش زد و مشغول دود کردن آن شد. و من با تعجب به سیگار کشیدنش نگاه کردم. چون تا آن لحظه هرگز ندیده بودم که فرشاد سیگار بکشد! خواستم علت سیگار کشیدنش را بپرسم اما هر چه تلاش کردم نتوانستم چیزی بگویم. واقعاً قادر نبودم لبهایم را تکان بدهم. انگار ازاینکه با او حرف بزنم می ترسیدم! فرشاد برگشت و نیم نگاهی به من انداخت. بعد ترمز دستی را کشید و با خوشحالی به راه افتاد.
در سکوت به خط ممتد جاده خیره شده بودم و به صدای موزیک دلنشینی که پخش می شد گوش می کردم. در همان حال گرمای دست فرشاد را روی دستم حس کردم که آرام روی دستم لغزید. به راستی ملتهب بود. نیم رخش را نه طرفم برگرداند و با حالتی نا باور گفت: " سپیده انگار دارم خواب می بینم. همیشه این صحنه رو تو خیال خودم مجسم می کردم. بخدا هنوزم باورم نمی شه که تو امشب عروس منی. "
_ چرا فرشاد بهتره باورت بشه. من کنارت نشستم. مگه منو نمی بینی؟
_ سپیده باور کن امشب به جز تو هیچی نمی بینم. هر جا رو نگاه می کنم تو اونجایی. پاک و رویایی.
_ فرشاد تو چقدر داغی. چه خبرته؟ مگه تب داری؟
تب دارم؟ اگه می دونستی تو دلم چه آشوبیه اینو ازم نمی پرسیدی. احساس می کنم تنم مثل یه تنوره. یه بار که بهت گفتم حتی نفس کشیدن هم برام مشکله.
_ چرا فرشاد؟ چرا اینقدر هیجان زده ای؟
_ نمی دونم. شاید هر کس دیگه ای جای من بود همین احساس رو داشت. من امشب به آرزوی بزرگ خودم رسیدم. حتی فکرشم نمی کردم اینقدر خوش شانس باشم که خدا تو رو قسمت من بکنه.
فرشاد دوباره احساساتی شده بود و قطره های اشک در چشمهایش حلقه زده بود. و من از ترس ماشین گران قیمت پدر که زیر دست او بود با دلواپسی گفنم: " خیلی خب، بهتره دوباره احساساتی نشی. می دونی که پشت فرمون ماشین پدر من نشستی و باید خیلی مراقب امانتی که به دستت دادن باشی. پس بهتره حواستو به رانندگیت بدی و ابراز احساساتو بذاری برای یکی دو ساعت دیگه. "
فرشاد در میان خنده و گریه گفت: " ای کاش به جای اینکه اینقدر به فکر ماشین گرون قیمت پدرت باشی یه کمی هم به فکر من بودی. "
گفتم: " به فکر تو هم هستم، اما هیچ خوشم نمیاد هر دقیقه اشکهاتو ببینم."
وقتی به خانه رسیدیم محسن زودتر پیاده شد و در خانه را باز کرد. مسعود خان جلوتر از فرشاد وارد خانه شد و پشت سرش بقیۀ مهمانها.
با دیدن جمعیت کثیری که قرار بود آن شب در خانۀ خاله مهمان باشند به فکر فرو رفتم و گفتم: " فرشاد به نظرت برای اینهمه آدم تو خونۀ شما جا هست؟ "
فرشاد با تعجب گفت: " چرا این سوال رو می پرسی؟ "
_ هیچی. گفتم اگه موافق باشی یه تعداد از مهمونهای خاله رو دعوت کنیم خونۀ خودمون.
نگاه غضبناکی به صورتم انداخت و گفت: " نخیر هیچم موافق نیستم. تو بهتره نگران مادرم نباشی. اون خودش خوب می دونه چطور به مهمونهاش برسه. "
_ فرشاد آخه...
_ سپیده خواهش می کنم این فکر رو از سرت بیرون کن و دیگه هم در موردش صحبت نکن. باشه؟
وقتی تحکم صدای فرشاد را دیدم خیلی آهسته گفتم: " باشه. "
فرشاد با صدای بلند خندید و گفت: " نه بابا، مثل اینکه تو خیلی عوض شدی. امشب به جز باشه حرف دیگه ای ازت نمی شنوم. "
پشت چشمی نازک کردم و گفتم: " فرشاد این باشه ها رو برای این بهت تحویل میدم که امشب خیلی بی حوصله ام. "
با دلخوری گفت: " آخه چرا؟ سپیده واقعاً که خیلی بی احساسی. نکنه هنوزم از من بیزاری و نظرت در موردم عوض نشده؟ "
_ اوه فرشاد باز که حرف گذشته ها رو پیش کشیدی؟ بی حوصلگی من فقط به خاطر خستگیه. نه چیز دیگه.
_ خب من چطور می تونم خستگیت رو بر طرف کنم که اینقدر برام ناز نکنی؟
_ نه فرشاد، این کار تو نیست. خستگی من فقط با یه استکان چایی تازه دم و یه دوش آب گرم بر طرف می شه.
_ خیلی خب اینایی که گفتی همش مال وقتیه که رفتیم تو خونه. حالا پیاده شو تا بعد یه فکری هم به حال خستگیت بکنیم.
وقتی به جمع مهمانهایی که جلوی در ورودی ساختمان تجمع کرده بودند رسیدیم آنها با هلهله و نقل و سکه از ما استقبال کردند. مادر و پدر و خاله مهری و مسعود خان هر کدام به نوعی دچار احساسات شده بودند. پدر دستم را در دست فرشاد گذاشت و به او گفت: " فرشاد جان، سپیدۀ عزیزمو با یه دنیا امید و آرزو به دستت می سپرم. خواهش می کنم مثل یه امانتی ازش مراقبت کن و خوشبختش کن. "
انگار حرفهای پدر تلنگری بود بر شیشۀ احساس من. بغض سرکوب شده ام در گلو شکست و با صدای بلند به گریه افتادم و خود را در آغوش پدر انداختم و صورتش را بوسیدم. بعد از او مادر را در آغوش گرفتم که خودش هم پا به پای من گریه می کرد. و بعد از مادر با سیامک عزیز و مهربانم روبوسی کردم که برای اولین بار گریه اش را می دیدم.
بعد از خداحافظی با مهمانها آهسته و با احتیاط از پله ها بالا رفتم چون کفش پاشنه بلندی به پایم بود که اجازه نمی داد بی محابا قدم بردارم. فرشاد در آپارتمان را برایم باز کرد و به شوخی گفت: " عروس خانوم خواهش می کنم قدم رنجه کنید و کلبۀ سعادت منو با لطف و صفای وجودتون گرم و پر حرارت کنید. "
همان طور که کفشهایم را درمی آوردم گفتم: " نمی دونستم شاعرم شدی. واقعاً که خیلی با ذوقی. "
با لودگی گفت: " سپیده فقط خدا می دونه که با یه نیم نگاه تو من هم شاعر می شم، هم عاشق می شم، هم... "
حرفش را قطع کردم و گفتم: "خیلی خب، زبون بازی دیگه کافیه. حالا وقت عمله. "
_ عمل؟ چی کار باید بکنم عزیز دلم؟
_ هیچی فقط مثل یه آقای داماد خوب زود برو یه استکان چایی برام درست کن که خیلی هوس چای کردم.
_ من چایی درست کنم؟
_ بله تو. مگه نگفتی من امشب مهمونتم؟ پس باید ازم پذیرایی کنی دیگه.
_ آره. ولی نکنه...
_ نترس فرشاد این برنامه فقط مال امشبه. از فردا دیگه خودم کارهای خونه رو انجام می دم.
_ آه سپیده واقعاً منو ترسوندی. گفتم نکنه می خوای مسئولیت پخت و پز و اینجور کارها رو بندازی گردن من.
_ نخیر تنبل خان من همچین خیالی ندارم. حالا خواهش می کنم زودتر برو بساط چایی رو آماده کن تا من برم یه دوش بگیرم.
_ چشم عزیزم هر چی تو بگی. ولی خواهش می کنم زیاد دیر نکن. تو که می دونی من چقدر به خوابیدن سر وقت شبها حساسم.
_ آره می دونم. حالا برو به کارت برس.
یک ساعت بعد مهمان حجلۀ شب زفاف فرشاد بودم. فرشاد به آرزویش رسیده بود و به شدت ملتهب بود اما من همچون مجسمه ای بی احساس سرد و خاموش بودم. دست خودم نبود. من برای اینکه عاشق فرشاد بشوم احتیاج به زمان داشتم. چند ساعت بعد با نوازش دستهای عاشقش به خواب رفتم

* * *

دو روز از مراسم ازدواجمون گذشته بود اما فرشاد اجازه نمی داد به دانشگاه بروم. انگار خیال داشت تمام سالهایی را که از معاشقه محروم بوده تلافی کند. به سختی موفق شدم موضوع ماه عسل را از ذهنش دور کنم و راضی اش کنم به همان خوشگذرانی دو سه روزه اکتفا کند . چون تا چند هفتۀ دیگر امتحانات پایان ترم شروع می شد و من خیلی برای نتیجۀ امتحاناتم دلشوره داشتم. روز سوم به هر ترتیبی که بود موفق شدم به دانشگاه بروم در حالی که از غیبت دو سه روزه ام خیلی ناراحت بودم. راستش خجالت می کشیدم بچه های کلاس بفهمند علت غیبت دو روزۀ من مراسم ازدواجم بوده است.
وارد کلاس که شدم مژگان را با اشتیاق به آغوش کشیدم و او گفت: " سپیده جون خیلی خوشحالم که امروز اومدی دانشگاه. چطور تونستی از دست فرشاد دو آتیشه فرار کنی؟ تو الان باید تو ماه عسل باشی. "
_ وای مژگان نگو، فرشاد مثل یه بچه بهونه گیر شده. می دونی امروز صبح بهم چی می گفت؟ می گفت آرزو می کنه روزی برسه که من فکر دانشگاه رفتن رو از سرم بیرون کنم. می بینی، اگه زیاد باهاش راه بیام هیچ بعید نیست زیر قول و قرارش بزنه و مجبورم کنه که همش توی خونه و جلوی چشمهاش باشم.
بعد با خنده گفتم: " مژگان باور کن عشق و عاشقی فرشاد درد سر بزرگی برای زندگیم درست کرده. من اگه نخوام فرشاد عاشقم باشه باید چی کار کنم؟ "
مژگان هم خندید و گفت: " غصه نخور عزیزم، همۀ زن و شوهرهای تازه به هم رسیده همین طوری ان. تا چند وقت دیگه وجودت براش عادی می شه و دست از سرت بر می داره. خب، حالا همراه من بیا چون بچه های کلاس باهات کار دارن. "
ناگهان خنده روی لبهایم خشک شد و بهت زده گفتم: " مژگان نکنه بهشون گفته باشی... "
مژگان متوجه منظورم شد. لبخندی زد و با خونسردی گفت: " آره درست حدس زدی. بچه های کلاس می دونن که پریروز ازدواج کردی. نگران نباش. به خاطر اینکه جز من هیچکس دیگه رو دعوت نکردی ازت دلخور نیستن. "
_ آه مژگان چرا قضیه ازدواج منو به بچه های کلاس گفتی؟ من اصلاً دوست نداشتم بچه ها ازموضوع با خبر بشن.
_ وقتی بدونی چرا این کار رو کردم حتماً نظرت عوض می شه.
_ خب چرا این کار رو کردی؟
_ به خاطر حکیمی! می خواستم خیالش رو راحت کنم که تو شوهر کردی. در ضمن می خواستم همۀ شایعه هایی که راجع به تو و حکیمی سر زبون ها افتاده از بین بره. می دونی تا همین دیروز همۀ بچه ها فکر می کردن تو و حکیمی به هم علاقه دارید؟
_ خدای من! آخه چرا باید بچه های کلاس همچین فکری در مورد من بکنن؟ مژگان تو چرا زودتر چیزی در این مورد بهم نگفتی؟
_ عیب نداره عزیزم، خودتو ناراحت نکن. همیشه یه سری آدم حسود و دو به هم زن پیدا می شن که می خوان برای آدم پاپوش درست کنن. اشکال تو اینه که هنوز دوست و دشمن خودتو نمی شناسی و خیلی بی شیله پیله در مورد همه اظهار نظر می کنی. اما نمی دونی یه حرف کوچیکت ممکنه چه دردسرهایی برات درست کنه.
_ اما مژگان من در مورد حکیمی کاملاً به خودم مطمئنم. آخه من که علاقه یا توجهی بهش ندارم. تو فاصلۀ این دو ماهی که دانشگاه باز شده به غیر از سلام و احوالپرسی و صحبت راجع به نویسندگی و بازیگری و اینجور چیزها حرف و حدیث دیگه ای بین ما نبوده. خودت خوب می دونی که پدر حکیمی صاحب یه انتشارات بزرگ و معروفه. به خاطر همین وقتی حکیمی گفت می تونه کتاب های زیادی رو برای مطالعه در اختیارم بذاره، من خیلی خوشحال شدم و این کارشو نشونۀ لطف و حسن نیتش دونستم. فقط همین!
_ من همۀ حرفهاتو باور می کنم سپیده. می دونم که تو هیچ احساسی نسبت به حکیمی نداری. ولی تو فکر نکردی ممکنه حکیمی این احساس رو نسبت به تو نداشته باشه؟ شاید اون تو رو دوست داشته باشه. تو که از قلب و احساس اون خبر نداری.
از شنیدن حرف مژگان جا خوردم و دیدم که راست می گوید! چیزی که اصلاً در موردش فکر نکرده بودم احساسات قلبی حکیمی بود. مژگان گفت: " حتی اگر فرض کنیم این حکیمی بنده خدا تا دیروز از تو خوشش می اومده از امروز می دونه که تو شوهر کردی و دیگه نباید که بهت فکر کنه. خب نظرت چیه؟ هنوزم فکر می کنی من نباید خبر ازدواجت رو تو کلاس پخش می کردم؟ "
سرم را بالا گرفتم و گفتم: " نه مژگان حالا با کارت موافقم. "
در همان حال نگاهی به نیمکت حکیمی انداختم و او را دیدم که سرگرم مطالعه بود. واقعاً باورم نمی شد که حکیمی به من علاقه پیدا کرده و نسبت به من حساس شده است. او دانشجوی فوق العاده مؤدب و با شخصیتی بود و تنها چیزی که هیچ وقت به عقلم نرسیده بود این بود که حکیمی عاشق من شده است چون هیچ وقت رفتار یا ابراز محبتی به مفهوم عشق و دوست داشتن از حکیمی ندیده بودم و همیشه آن را به چشم یک همکلاسی نگاه می کردم. مثل مژگان، مثل شیوا، مثل پریسا و بقیۀ همکلاسی های هم جنس خودم.
نمی دانم چه اتفاقی افتاد که در یک لحظه دل به دل راه پیدا کرد و حکیمی هم برگشت و مرا نگاه کرد. چقدر از او خجالت می کشیدم. حالا او می دانست من ازدواج کرده ام و همین طورهمۀ پسرهای کلاس. و این چیزی بود که باعث می شد احساس خجالت و شرمندگی بکنم. به هر حال در برابر نگاه معنی دار حکیمی با تکان دادن سر سلام کردم تا او احساس نکند ازدواج من باعث شده رسم ادب و نزاکت را فراموش کنم. شرایط که برای من عوض نشده بود حکیمی هنوز همکلاسی من بود. مثل دیروز، مثل پریروز.
حکیمی هم مانند خودم سلامم را جواب داد و خیلی زود سرش را پایین انداخت. اما مفهومی که من در همان نگاه از حالت چهره اش برداشت کردم چیزی به جز غم و حسرت و اندوه نبود. چشمهای سرخ و متورمش حکایت از بی خوابی دیشب او داشت. معلوم بود که بیچاره شب سختی را گذرانده است! در همان لحظه با خود عهد کردم هرگزاجازه ندهم حکیمی در موردم فکرهای باطل به سرش راه بدهد و خودش را عاشق من بداند. چون دلم نمی خواست سرنوشت غم انگیز آرمان و کیوان در مورد پسر دیگری نیز تکرار شود.

روزها و هفته ها از پی هم می آمد و حدود یک ماه از ازدواج من و فرشاد می گذشت. در طول روزهایی که هم خانۀ فرشاد شده بودم گوشم از شنیدن زمزمه های عاشقانه و همین طور بهانه جویی های گاه و بی گاهش برای ترک تحصیل پر شده بود. خودش هم خوب به این موضوع آگاهی پیدا کرده بود و می دانست که من با شنیدن چد جمله زیبا و دلفریب و در برابر ناز و نوارش های عاشقانه اش تسلیم نمی شوم و ادامۀ تحصیل و رفتن به دانشگاه برایم حکم نفس کشیدن را دارد.
صبح یکی از روزهای ماه آذر که می خواستم برای رفتن به دانشگاه آماده شوم ناگهان یادم آمد آن روز جمعه است و احتیاجی به آماده شدن نیست. سرمای زیاد هوای بیرون از رختخواب باعث شد که احساس لرز کنم. به همین دلیل دوباره درون رختخواب خزیدم اما هنوز چشمهایم را روی هم نگذاشته بودم که متوجه شدم فرشاد در جایش نیست. با خود گفتم: " فرشاد جمعه ها سر کار نمی ره پس کجا رفته؟ "
به هوای پیدا کردن فرشاد دوباره از رختخواب بیرون آمدم اما همین که در اتاق را باز کردم بوی تند و مشمئز کننده ای به مشامم خورد که باعث شد احساس سرگیجه و حالت تهوع بکنم. کنجکاوی ام بیشتر شد و با دلواپسی فرشاد را صدا زدم اما جوابی نشنیدم. حدس زدم شاید به طبقه ی پایین رفته و می توانم او را در خانۀ خاله پیدا کنم. لباس گرمی به تن کردم و از پله ها سرازیر شدم و در نگاه اول مسعود خان را دیدم که با تعدادی از رفقایش پای بساط منقل و وافور نشسته بود تازه فهمیدم بویی که تمام خانه را پر کرده مربوط به تریاک کشی مسعود خان و رفقایش می باشد. از اینکه فرشاد در بین آنها نبود احساس رضایت کردم و به آشپزخانه رفتم. خاله مهری با خوشروئی به استقبالم آمد اما فرشاد به محض دیدنم که بدون پوشش کافی به خانۀ خاله آمده بودم عصبانی شد و با داد و فریاد گفت: " سپیده کی گفته تو اینطوری بیای پایین؟ مگه نمی بینی خونه پر از لات و لوت های تریاکیه. ها؟ "
اصلاً انتظار چنین برخوردی را از فرشاد نداشتم. ما شب خوشی را گذرانده بودیم و من تا صبح زمزمه های عاشقانه و ابراز احساساتش را تحمل کرده بودم اما این طرز رفتارش واقعاً دور از انتظار بود. با دلخوری گفتم: " فرشاد حال من اصلاً خوب نیست. مدام سرگیجه و حالت تهوع دارم. آخه بوی این تریاک لعنتی تموم خونه رو پر کرده. یه کاری بکن. "
خاله مهری دوباره دستم را گرفت و گفت: " بیا بشین دخترم. همش تقصیر این مسعود بی فکره. آخه خونه ای که زن و بچه ی آدم توش زندگی می کنن که جای تریک کشی نیست. باور کن تا حالا صد مرتبه این موضوع رو بهش تذکر دادم اما گوشش بدهکار این حرفها نیست. "
با ناراحتی گفتم: " خاله جون نمی دونستم مسعود خان تریاک می کشه. آخه تا حالا ندیده بودم. "
خاله مهری با شرمندگی گفت: " سپیده جون تو که صبح ها خونه نیستی، این کار هر روزشه. من که دیگه از دست مسعود و این کثافت کاری هاش ذله شدم. "
فرشاد به طرفداری از پدرش گفت: " مادر اینقدر بی انصاف نباش، پدر الان اوضاع روحی خوبی نداره. شیش میلیون پولش رو اون رفیق نا مردش بالا کشیده. پدر اگه این کارها رو نکنه از فکر و خیال زیاد سکته می کنه و می افته می میره. "
خاله با تعجب گفت: " فرشاد تو دیگه چرا این حرفو می زنی؟ اگه اون رفیق نا مرد بابات با دوز و کلک و کلاهبرداری پول پدرتو بالا کشیده این دفعه پدرت داره با دست خودش هم پولش و هم جونش رو دود می کنه و می فرسته هوا. "
بعد یک فنجان چای را مقابلم گذاشت و گفت: " سپیده جون چایی تو بخور. " امروز دست جمعی می ریم خونۀ مهشید. شاید با این هوا خوری حال تو هم بهتر بشه. "
فرشاد یواش یواش برای معذرت خواهی پا پیش گذاشت. در حالی که یک حبه قند را روی لبم می گذاشت با مهربانی گفت: " سپیده ببخش که بد اخلاقی کردم. دست خودم نبود. غلط کردم سرت داد زدم! "
نگاهش کردم و گفتم: " مهم نیست. من دیگه به این اخلاق ناجور تو عادت کردم. "
گفت: " نه این طوری نه. معلومه که هنوزم ازم دلخوری. باید برام بخندی تا باور کنم منو بخشیدی. "
لبخندی زدم و گفتم: " فرشاد واقعاً که تو عجیب ترین موجود روی زمینی. من نمی دونم باید مهربونی های دیشب تو باور کنم یا دیوونگی های امروز تو؟ "
گفت: " همون مهربونی های دیشب مو باور کن. بخدا این دیوونه بازی ها اصلاً دست خودم نیست. یه بار که بهت گفتم، من بی اراده عصبانی می شم. اصلاً دلم نمی خواد کاری کنم که تو ازم دلخور بشی."
حبه قند را به دهانم گذاشتم و گفتم: " خیلی خب، چاپلوسی دیگه کافیه. " اما هنوز چایم را نخورده بودم که ناگهان حالت تهوع شدیدی دلم را پیچ انداخت و دست و پایم به لرزه افتاد. در همان حال فنجان چای از دستم رها شد و روی رمین افتاد و خرد شد. فرشاد با شنیدن صدای شکستن فنجان سراسیمه به طرفم دوید اما من او را به کناری هل دادم و با عجله به سمت توالت دویدم و برای چند دقیقه با حالت تهوع خود کلنجار رفتم . فرشاد با نگرانی گفت: " سپیده چت شد یهو؟ حالت خوب نیست؟ "
گفتم: " نه فرشاد حالم اصلا خوب نیست. تو رو خدا به دادم برس. "
فرشاد بلافاصله گوشی تلفن را برداشت و گفت: " نگران نباش عزیزم الان دکتر خبر میکنم. " اما خاله مانع اش شد و در حالی که با خوشحالی می خندید گفت: " نه فرشاد جان دکتر لازم نیست مثل اینکه سپیده حامله شده. تو بهتره نگران نباشی. فردا خودم سپیده رو می برم دکتر و ازش می خوام خوب معاینه اش کنه. "
فرشاد با شگفتی گفت: " مادر شما چی گفتین؟ سپیده حامله شده؟ به این زودی؟! "
من هم از شنیدن حرف خاله شوکه شدم و نا باورانه گفتم: " ولی من حالا بچه نمی خوام! بخدا من الان آمادگی بچه دار شدن رو ندارم. "
خاله مهری در حالی که صورتم را می بوسید گفت: " عزیزدلم این حرف رو حالا می زنی. ولی وقتی که بچه تو به دنیا آوردی اینقدر ازش خوشت میاد که طاقت یه لحظه دوری شو نداری. "
فرشاد با خوشحالی دستش را دور کمرم انداخت و گفت: " سپیده باورم نمی شه تا چند ماه دیگه بابا می شم. این دیگه خیلی معرکه اس آخه اصلاً بهش فکر نکرده بودم! "
اما من هنوز نا باور و شگفت زده بودم. در همان حال سرم را روی شانه های فرشاد گذاشتم و باز به گریه افتادم اما نمی دانم این بار گریۀ خوشحالی بود یا ناراحتی؟!
روز بعد همراه خاله مهری به دکتر رفتم. دکتر پس از اینکه معاینه ام کرد گفت حدس خاله درست بوده و من حامله شده ام. همان روز برایم پروندۀ پزشکی تشکیل داد و گفت: " باید از این به بعد تحت نظر باشم. " وقتی به خانه برگشتیم خاله مهری زود شمارۀ تهران را گرفت تا خبر حامله شدنم را به مادر اطلاع بدهد. برای اینکه به طور مستقیم در جریان ابراز احساسات مادر قرار بگیرم دکمۀ آیفون گوشی را زدم و صدای مادر از بلند گوی گوشی پخش شد: " الو. "
_ سیما جون؟
_ سلام مهری. احوالت چطوره خواهر جون؟
_ خوبم شکر خدا. خودت چطوری؟ احمد آقا چطوره؟
_ من خوبم، احمد هم خوبه. سلام خدمتت می رسونه. دختر گلم چطوره؟ با خونه داری و زندگی متأهلی چه کار می کنه؟
_ سیما از حال و احوال دختر قشنگت خبرهای خوبی برات دارم. به سلامتی قراره تا چند وقت دیگه مامان بشه آخه حامله شده.
_ راست می گی مهری؟ خوش خبر باشی خواهر جون! عجب خبر خوبی بهم دادی.
_ آره والا جدی میگم. من و سپیده همین الان از دکتر اومدبم. دکتر براش پرونده درست کرد و گفت باید تحت نظر باشه.
_ ای خدا شکرت. مهری جون اگه ممکنه چند لحظه گوشی رو بده به سپیده تا من صداشو بشنوم.
_ چشم خواهر جون اتفاقاً عروس قشنگم همین جا روبروم نشسته.
_ الو مادر؟
_ سلام سپیده جون مبارکه دخترم!
_ مرسی مادر جون مبارک شمام باشه. انشاءالله به همین زودی نوه دار می شی و به آرزوی خودت می رسی.
_ آره عزیز دلم، واقعاً به آرزوی خودم می رسم. سپیده بخدا دارم پَر در میارم اگه بدونی چقدر خوشحالم.
_ می دونم مادر، همیشه تصور همچین روزی رو می کردم.
_ دخترم تو رو خدا مواظب خودت باش و به خورد و خوراکت اهمیت بده. درس خوندن و شب بیداری رو هم تعطیل کن و فقط به سلامتی خودت و بچه ات فکر کن.
_ باشه مادر جون خیالت راحت باشه.
_ آخ که چه لذتی داره. الان زنگ می زنم به بابات و بهش می گم که حامله شدی. مطمئناً اونم خوشحال می شه.
_ سلام منو به پدر برسونید.
_ باشه عزیزم از راه دور می بوسمت و به خدا می سپرمت.
_ منم همین طور مادر جون، به خدا می سپرمتون.

* * *

حدود دو هفته از تشکیل پروندۀ پزشکی ام گذشته بود که امتحانات پایان ترم شروع شد. خوشبختانه احوالم کمی مساعد شده بود و از حالت تهوع و سرگیجۀ روزهای اول خبری نبود.
در روز آخرین امتحان پایان ترم حدود نیم ساعت زودتر از زمان مقرر برگه ام را تحویل دادم. نیم نگاهی هم به نیمکت مژگان انداختم و متوجه شدم او هنوز سرگرم جواب دادن به سوالات است. تصمیم گرفتم همان جا منتظرش بمانم تا برگه اش را تحویل بدهد و با هم از دانشگاه خارج شویم. لحظاتی خودم را با خواندن مقاله ها و مطالب بردهای دیوار سرگرم کردم اما در یک لحظه با شنیدن صدای آشنای حکیمی لرزه بر اندامم افتاد: " خانوم کیانی؟ "
بی درنگ به طرف صدا برگشتم و با دیدن قیافۀ حکیمی که پشت سرم ایستاده بود قلبم فرو ریخت. حکیمی متوجه دستپاچگی ام شده بود. سرش را پایین انداخت و گفت: " خانوم کیانی امروز یکی از دوستهای من به کمک شما احتیاج داره. ممکنه ازتون خواهش کنم همراه من بیایید؟ "
با تعجب گفتم: " همراهتون بیام؟ آخه چه کمکی از من برمیاد؟ من که دوست شما رو نمی شناسم. فگر نمی کنم ایشون هم منو بشناسن! "
حکیمی با لبخندی گفت: " فرمایش شما درسته، اما اگه اجازه بدین موضوع رو بیشتر براتون توضیح بدم. "
_ خواهش می کنم بفرمایید.
_ یکی از دوستهای من دانشجوی سال آخر کارگردانی تأتره. بندۀ خدا امروز دفاعیه داره و باید پروژه شو به نمایش بذاره. اما از بخت بد یکی از بازیگرهای گروهش غیبت کرده و کارش بلاتکلیف مونده. با اینکه نقش دختر خانومی که غایبه خیلی کوتاهه اما بدون وجود اون موضوع نمایشنامه به طور کلی عوض می شه. اینه که من فکر کردم شما می تونید کارشو راه بندازید و به جای این دختر خانوم برید روی صحنه.
از شنیدن حرف حکیمی دلهره زیادی به دلم افتاد گفتم: " ولی من نمی تونم همچین پیشنهادی رو قبول کنم. من تجربۀ ظاهر شدن روی صحنه تأتر رو ندارم. اونم بدون تمرین. چرا دوست شما از بچه های رشتۀ تأتر کمک نمی گیره؟ آخه من چطور می تونم تو همچین نمایشنامۀ حساسی بازی کنم؟ "
_ ببینید خانوم کیانی هیچ کدوم از بچه های تأتر حاضر نیستند بدون تمرین جلوی چشم استادهایی که می خوان بهشون نمره بدن بازی کنند. اما قضیۀ شما کاملاً با بچه های تأتر فرق می کنه. چون رشتۀ شما سینماس و استادهای تأتر اصلاً شما رو نمی شناسن. من مطمئنم شما از پس این مسئولیت بر می آیید. "
واقعاً درمانده بودم که در جواب پیشنهاد وسوسه انگیزش چه بگویم. برای چند لحظه به حرفهایش فکر کردم اما نهایتاً جسارت قبول چنین مسئولیتی را در خودم ندیدم. گفتم: " آقای حکیمی من خیلی متأسفم که پیشنهادتون رو رد می کنم. با اینکه خیلی دوست دارم یه روزی روی صحنه ظاهر بشم و نمایش بازی کنم با این حال نمی تونم به درخواست دوست شما جواب مثبت بدم چون من به هیچ وجه آمادگیش رو ندارم. من اصلاً تجربۀ بازی زنده رو ندارم. "
حرفهایم چندان نظر حکیمی را عوض نکرد. باز با اصرار گفت: " فرمایش شما درسته اما خواهش می کنم یه فرصت بدید تا تست گریم روی صورتتون انجام بشه. اگر دوستم از صورت شما جواب گرفت اونوقت با هم بحث می کنیم وگرنه من دیگه اصرار نمی کنم. "
من همیشه از جواب دادن به حکیمی عاجز می ماندم. حکیمی دوباره گفت: " خانوم کیانی این یه فرصت ایده ال برای شروع کار بازیگریه. پیشنهاد می کنم این شانس رو از دست ندید و همراه من بیایید. "
ناچار در برابر اصرار زیادش تسلیم شدم و گفتم: " باشه قبول می کنم. اما باید چند لحظه صبر کنید تا به دوستم اطلاع بدم. "
حکیمی با لبخندی گفت: " خواهش می کنم بفرمایید. "
پشت در ورودی سالن امتحانات ایستادم و با زبان ایماء و اشاره به مژگان گفتم که من به طبقۀ پایین و به سالن آمفی تأتر می روم. بعد در کنار حکیمی ایستادم و به او گفتم: " آقای حکیمی اگه ممکنه شما چند قدم جلوتر از من حرکت کنید. راستش من نمی خوام بچه های کلاس من و شما رو کنار هم ببینن."
حکیمی متوجه منظورم شد. سرش را پایین انداخت و گفت: " هر طور میل شماس. من زودتر می رم و جلوی در سالن آمفی تأتر منتظرتون می مونم. "
از بالای پله ها رفتنش را زیر نظر گرفتم و وقتی مطمئن شدم به طبقۀ همکف رسیده است پشت سرش به راه افتادم.
همان طور که گفته بودجلوی در ورودی سالن به انتظار ایستاده بود. وقتی مرا دید لبخندی به رویم زد و با اشاره ی دست تعارف کرد که جلوتر از او وارد سالن شوم. در همان حال گفت: " موقعیتی پیش نیومده بود که ازدواجتون رو تبریک بگم. امیدوارم منو به خاطر این بی ادبی ببخشید. "
گفتم: " اختیار دارید. من همچین توقعی از شما نداشتم. "
کمی مکث کرد بعد گفت: " می تونم یه سوالی ازتون بپرسم؟ "
_ بله بفرمائید.
_ شما با کی ازدواج کردید؟ با یکی از دانشجوهای همین دانشگاه؟
لبخند کمرنگی زدم و گفتم: " نه حدس شما کاملاً اشتباهه. چون من با پسرخاله ام ازدواج کردم. "
با حسرت آهی کشید و گفت: " به هر حال بهتون تبریک می گم. هر چند که می دونم خیلی دیر شده. "
_ متشکرم.
_ خانوم کیانی قبلاً بهتون گفته بودم که پدرم ناشره. راجع به پیشنهاد همکاری پدرم فکر کردید؟
کمی فکر کردم و پیشنهاد پدرش را به یاد آوردم اما جزئیات پیشنهادش را فراموش کرده بودم چون این جریان به هفتۀ قبل از ازدواج من و فرشاد مربوط می شد. گفتم: " راستشو بخواهید هنوز راجع به پیشنهاد پدرتون فکر نکردم چون فرصتی پیدا نکردم که بهش فکر کنم. "
حکیمی با خاطری آزرده گفت: " بله متوجه هستم. گرفتاری تون این روزها خیلی زیاد بوده. اول مراسم ازدواج، بعد هم گرفتاری های درس خوندن و امتحانات. "
با خودم گفتم: " حکیمی نمی دونه گرفتاری حامله شدن هم باید اضافه کنه! "
بعد از کمی مکث گفت: " ایرادی نداره دوباره بهش فکر کنید چون پدرم دیشب سراغ شما رو ازم می گرفت. مثل اینکه به یه ویراستار احتیاج داره. من قبلاً بهش گفته بودم که با شما صحبت کردم به خاطر همین پدرم هنوز منتظرتونه. "
در جوابش گفتم: " حتماً به پیشنهاد پدرتون فکر می کنم. البته در این مورد باید با شوهرم مشورت کنم. اگه باهاش به توافق رسیدم حتماً خبرش رو بهتون می دم. "
سر جایش ایستاد و گفت: " لطفاً منو بی خبر نذارید. حالا اگه ممکنه چند لحظه همین جا منتظر بمونید تا برم و دوستم رو صدا بزنم. "
دوست حکیمی بر عکس خودش که جثه ای معمولی داشت درشت هیکل و قد بلند بود و با موهای بلند سرش قیافه ای منحصر به فرد داشت. حکیمی او را " پارسا " معرفی کرد. پارسا با خوشحالی مرا به اتاق تدارکات برد و به دختری که کار گریم عوامل تأتر را انجام می داد سفارش کرد زود تست گریم را روی صورت من انجام بدهد.
کمی بعد از اینکه گریم صورتم تمام شد دختر دیگری به اتاق تدارکات آمد و سراغ مرا از حکیمی گرفت. حکیمی هم مرا به آن دختر نشان داد. دختر به محض دیدنم گفت: " خدای من! صورت شما واقعاً برای این نقش مناسبه. " بعد گفت: " اسمتون چیه؟ "
گفتم: " سپیده. "
گفت: " خوشوقتم سپیده، منم بهاره ام. ببین عزیزم، من و تو باید این صحنه رو با هم کار کنیم. من بهت کمک می کنم که نقشت رو یاد بگیری. این کاغذهایی هم که می بینی دیالوگ نامۀ نقش توئه. "
نگاهی به دیالوگ نامه انداختم و گفتم: " بهاره به نظرت من می تونم به این سرعت این همه دیالوگ رو حفظ کنم؟ "
بهاره گفت: " نمی دونم. آقای حکیمی خیلی از شما تعرف می کرد. "
حکیمی گفت: " خانوم کیانی شکسته نفسی نکنید. شما حتماً موفق می شید. "
بهاره این بار با حالتی مطمئن گفت: " سپیده بهتره تو هم بیای تو جمع بچه ها. نیم ساعت دیگه آخرین تمرین دستجمعی انجام می شه. تو باید تا اون موقع نقشت رو یاد گرفته باشی. "
گفتم: " باشه بهاره جون من حرفی ندارم. فقط اگه ممکنه اجازه بده یه تماس با خونه بگیرم و به شوهرم اطلاع بدم که امروز دیرتر بر می گردم. "
بهاره گفت: " ایرادی نداره، تلفن تو همین اتاق بغلیه. بعد از اینکه کارت تموم شد خودت بیا رو صحنه."
وقتی از اتاق تدارکات بیرون آمدم چشمم به مژگان افتاد که داشت به دنبال من می گشت. او را صدا زدم. زود خودش رابه من رساند و با تعجب گفت: " سپیده تو این جا چی کار می کنی؟ حکیمی بهت چی می گفت: "
دستش را گرفتم و گفتم: " مژگان قضیه خیلی جالبه. من باید تا نیم ساعت دیگه با بچه های گروه تأتر برم روی صحنه و نمایش بازی کنم. حکیمی منو به این بچه ها معرفی کرده. "
_ که این طور.
_ نمایشنامه پایان نامه ی تحصیلی یکی از دوستهای حکیمیه. ظاهراً یکی از بازیگرهای گروه غیبت کرده و کار نمایشنامه بلاتکلیف مونده. حکیمی هم اومده سراغ من من تا به جای اون کسی که غایبه بازی کنم.
_ فکر می کنی آمادگیش رو داری؟
_ نمی دونم آخه دیالوگ نامۀ نقشم خیلی زیاده. نگاه کن، بیشتر از سه چهار صفحه اس.
_ نگران نباش تو حتماً می تونی.
_ مژگان ممکنه یه خواهشی ازت بکنم؟
_ بگو عزیزم.
_ اگه ممکنه این سوئیچ رو بگیر و گوشی موبایلم رو از تو ماشینم بیار. می خوام با فرشاد تماس بگیرم و بهش بگم امروز یه کمی دیرتر بر می گردم خونه. خودت می دونی که برای راضی کردن فرشاد باید خیلی اصرار کنم. این تلفن های سه دقیقه ای مشکل منو با فرشاد حل نمی کنه!
_ باشه برات میارم.
_ من دارم می رم روی صحنه تا با بچه ها تمرین کنم. وقتی برگشتی بیا همین جا و گوشی رو بهم بده.
خیلی خب حرفهات یادم می مونه.
بعد از رفتن مژگان به روی صحنه رفتم و مشغول تمرین با بهاره شدم. تمرین ما قدری طول کشید اما بهاره بالاخره به بازی من رضایت داد و کارم را پسندید و کمک کرد تا لباس مخصوص نقشم را بپوشم. همین طور تاج مخصوص نقشم را روی سرم گذاشت.
به دستور پارسا همۀ عوامل تأتر روی صحنه جمع شدند تا قبل از تمرین نهایی یک عکس یادگاری دستجمعی بیندازیم. من که هنوز در جمع بچه های تأتر احساس غریبه گی می کردم ترجیح دادم در کنار حکیمی بایستم چون او همکلاسی من بود و صمیمیت بیشتری با او داشتم. چند لحظه بعد پارسا هم در کنار من و حکیمی ایستاد و عکس دستجمعی گرفته شد.
پس از عکس پارسا به بچه ها دستور داد بازی را شروع کنند و " کتایون " بازیگر نقش اصلی داستان کار خودش را شروع کرد. کمی بعد بهاره به روی صحنه رفت و قسمتی از نقش خودش را بازی کرد. در آن لحظه پارسا اشاره کرد که حواسم را جمع کنم و به موقع داخل بازی شوم. همانطور که پارسا را نگاه می کردم و منتظر اشارۀ او بودم ناگهان دلم به درد آمد و یک تکان خفیف بدنم را به لرزه درآورد. با وحشت دستم را روی شکمم گذاشتم و با خودم گفتم: " حتماً یکی از تأثیرات حاملگی ام بود. "
بدنم گُر گرفته بود و به شدت احساس تشنگی می کردم. بلافاصله چند لیوان آب خنک خوردم و سعی کردم برای چند لحظه این احساس را فراموش کنم. تمام آرزویم این بود که هنگام بازی روی صحنه این اتفاق تکرار نشود و زحمتهایم به هدر نرود. پارسا بالاخره اشاره کرد که وارد بازی شوم و به این ترتیب به آرزوی دیرینه ام رسیدم و رویاهایم به واقعیت تبدیل شد.
واقعاً احساس غیر قابل توصیفی داشتم و از اینکه برای اولین بار روی صحنۀ نمایش بازی می کردم خیلی خوشحال بودم. در این نمایشنامه من باید نقش فرشته ی نیکو صفت درونی که همان وجدان بیدار شخصیت اصلی قصه بود را بازی می کردم. و بهاره باید نقش اهریمن بد ذات درونی که همان هوای نفس و لذات شهوانی شخصیت اصلی قصه بود را بازی می کرد.
بازی کردن روی صحنه خیلی بیشتر از آنچه که تصورش را می کردم برایم لذت بخش و شیرین بود طوری که دلم می خواست نقشم طولانی تر بود و بیشتر روی صحنه می ماندم. اما حیف که شخصیت اصلی داستان اهریمن هوای نفس خود را به وجدان بیدارش ترجیح داد و نقش من خیلی زود تمام شد. در آن لحظه با حسرت آهی کشیدم و زیر لب گفتم: " خوش به حال بهاره که هنوز داره روی صحنه بازی می کنه. کاش نقشم یه کمی بیشتر بود. آه همش تقصیر این کتایون بوالهوسه که رفته به جای وجدان بیدارش هوای نفس خودش رو انتخاب کرده. ای کاش به جای نقش فرشتۀ وجدان، نقش اهریمن لذات شهوانی رو به من می دادن. من اصلا از این فرشته ی نیکو صفت بیچاره خوشم نمیاد چون هیچکس بهش اعتنایی نمی کنه و همیشه مجبوره خیلی زود صحنه رو ترک کنه. "
_ ... خانم کیانی؟
_ بله؟
_ بهتون تبریک می گم، کارتون عالی بود.
_ آقای حکیمی شمایید؟
_ بله منم. واقعاً بهتون تبریک می گم، شما منو رو سفید کردید.
_ تو رو خدا شرمنده ام نکنید. خودتون خوب می دونید که این نقش زیاد سنگین نبود.
_ حرف شما درسته، اما این چیزی از ازش های کار شما کم نمی کنه.
_ متشکرم، نظر لطفتونه.
_ در ضمن باید بگم این لباس قشنگ و این تاج زیبا خیلی به صورت شما میاد. شما درست مثل یه فرشتۀ واقعی شدید. به همون پاکی و نجابت و همون زیبایی.
برای اولین بار از طرز نگاه حکیمی دلم لرزید و احساس خجالت کردم. سرم را پایین انداختم و آهسته گفتم: " متشکرم. "
انگار حکیمی هم همان احساس را داشت اما نمی دانم چرا؟ با همان حالت خجالت زده گفت: " برای شما و دوستتون ناهار خریدم. بهتره قبل از اینکه نمایشنامۀ اصلی روی صحنه بره شما تشریف ببرید پشت صحنه و ناهارتون رو میل کنید. "
سرم را بالا گرفتم و گفتم: " راضی به زحمت نبودم. آخه چرا منو خجالت دادید؟ "
به نرمی گفت: " اختیار دارید. ناهار دانشگاه که این تعرفها رو نداره. " بعد نگاهی به ساعتش انداخت و ادامه داد: " راستش من یه جایی کار دارم و همین الان باید برم اما حدود یک ربع دیگه بر می گردم. همون موقع می بینمتون فعلاً با اجازه. "
حکیمی رفت و من مات و مبهوت رفتنش را نگاه می کردم. یواش یواش داشت باورم می شد او مهرۀ مهمی در زندگی اجتماعی من است و من به وجود او در کنار خودم احتیاج دارم.
با شنیدن صدای مژگان از فکر و خیال آقای حکیمی درآمدم. گوشی موبایلم را به دستم داد و گفت: " سپیده کارت معرکه بود. خیلی کیف کردم. "
نفس عمیقی کشیدم و گفتم: " مرسی مژگان. خواهش می کنم بیشتر از این شرمنده ام نکن. "
مژگان با تعجب گفت: " شرمنده؟ "
_ آه مژگان تو رو خدا از حرفها و کارهای من تعجب نکن چون من هنوز گیجم و حواسم سر جاش نیومده. آخه تو نمی دونی بازی کردن روی صحنۀ تأتر چه کیفی داره.
_ می دونم ولی تعجبم بیشتر از اینه که تو عین حکیمی حرف زدی. گفتم نکنه کمال همنشین روت اثر گذاشته که این طوری حرف می زنی.
با خجالت گفتم: " خواهش می کنم تو یکی دیگه برام حرف درست نکن! "
مژگان با خنده گفت: " خیلی خب عصبانی نشو. شوخی کردم. "
روی صندلی نشستم و گفنم: " یادت باشه دیگه از این شوخی ها با من نکنی ها. مخصوصاً جلوی فرشاد. "
مژگان گفت: " وای فرشاد! سپیده ساعت نزدیک دو بعد از ظهره ولی یادت رفته به فرشاد تلفن کنی. "
با دستپاچگی گفتم: " آخ حق با توئه. همین الان تماس می گیرم. "
مژگان گفت: " نه، بهتره قبل از اینکه فرشاد یقه تو بگیره ما خداحافظی کنیم. "
_ چرا؟ مگه تا اجرای نمایشنامه اصلی پیشم نمی مونی؟
_ راستشو بخوای نمی تونم بمونم چون باید زودتر خودمو برسونم خونه. آخه برادرم منتظرمه.
_ اما حکیمی برای ما ناهار خریده. بهتره ناهار رو با هم بخوریم بعد بری.
_ جدی می گی؟
_ آره باور کن.
_ بابا این پسره خیلی با نزاکته!
با خنده گفتم: " راست می گی اما به نظر من حکیمی دیگه بیش از حد با نزاکته. "
مژگان هم خندید و گفت: " فقط یادت باشه که حالا خودتم داری برای خودت حرف درست می کنی. "
حق با مژگان بود. نقش حکیمی در زندگی من واقعیتی انکار ناپذیر بود. گفتم: " این دفعه دیگه حق با توئه. مژگان می خوام یه چیزی رو صاف و پوست کنده بهت بگم. "
_ بگو.
_ به نظر من حکیمی آدم به درد بخوریه. من از اینکه باهاش معاشرت می کنم احساس خوبی دارم. دلم می خواد دوستیمو باهاش ادامه بدم. به نظرت این کار درستیه؟
چی بگم؟ ماشاءالله تو خودت عقل کلی. فقط بگو ببینم، فکر فرشاد رو کردی؟
_ فرشاد؟ فرشاد در مورد دوستی من با حکیمی هر نظری بخواد می تونه داشته باشه الا نظر مخالف. چون قبل از ازدواجمون به من قول داده مانع معاشرت های اجتماعی من نشه.
_ سپیده جون ناراحت نشی ها، ولی این فرشادی که من می بینم بعیده قول و قرار سرش بشه.
_ نه اون نمی تونه زیر قول و قرارش بزنه چون بهم تعهد نامۀ محضری داده.
_ اوه خیلی جابه.
_ فرشاد حق دخالت کردن تو کارهای منو نداره اما برای اینکه خیال خودمم راحت تر بشه به فرشاد می گم که قراره با حکیمی و پدرش همکاری کنم. آخه پدر حکیمی خیلی وقته برام پیغام فرستاده که یه روزی برم محل کارش و از نزدیک باهاش صحبت کنم.
_ با این کارت موافقم. اگه فرشاد در جریان باشه و مخالفتی با کار کردنت نداشته باشه اونوقت خیلی عالی می شه.
_ آره به نظر خودمم این منطقی ترین راهه. فرشاد باید در جریان باشه.

مژگان نگاهی به ساعت انداخت و گفت: " سپیده من دیگه بیشتر از این نمی تونم بمونم چون نیما منتظرمه. من باید زودتر برم آخه قراره همین امروز منو برسونه تهران. "
با دستپاچگی گفتم: " تهران؟! "
_آره. راستشو بخوای دلم خیلی برای خواهرم و پسر کوچولوش تنگ شده. من می خوام تمام تعطیلات
پایان ترم رو توی تهران بمونم.
_ آه چه بد! مژگان تو اینا رو راست می گی؟
_ معلومه که راست می گم. تا یک ساعب دیگه با نیما راه می افتم و فکر می کنم طرفهای غروب می رسم تهران.
خدای من! قلبم از شنیدن حرفهای مژگان فشرده شد. فکر اینکه مژگان در خلال این مسافرت چند روزه موفق به دیدن آرمان شود داشت دیوانه ام می کرد. مژگان رفت و من ناراحت و آزرده خاطر در گوشه ای نشستم و به فکر فرو رفتم. باز یاد آرمان منقلبم کرد و ذهنم را به دنیای رویا و خیالات کشاند. زیرلب گفتم: " آرمان عشق من، نکنه منو فراموش کزده باشی؟ نکنه از من دلگیر شده باسی. آه عزیزم، دلم برات خیلی تنگ شده. من هیچ وقت تو رو فراموش نمی کنم. آرمان من هنوز به یادتم، من هنوزم دوستت دارم. "
باز قطره های اشک از چشمم فرو چکید و آرام به گریه افتادم. دلم خیلی برای آرمان تنگ شده بود و هر بار که یاد او به ذهنم سرک می کشید به هیچ وجه قادر نبودم احساساتم را کنترل کنم. ناهاری را که حکیمی برایم خریده بود همراه با بغض گلویم فرو دادم و برای چند لحظه چشمهایم را بستم و نفس عمیقی کشیدم تا حالم دوباره به حالت عادی برگردد چون کمتر از نیم ساعت دیگر باید به روی صحنه می رفتم و دوباره همان نمایشنامه را اجرا می کردم.
_ ... خانوم کیانی حالتون خوب نیست؟
با شنیدن صدای حکیمی برگشتم و او را دیدم که با دو لیوان آبمیوه در کنارم ایستاده بود: " سلام شما برگشتید؟ "
_ آره تازه برگشتم. ولی شما خیلی خسته به نظر می رسید. واقعاً ازتون معذرت می خوام. من امروز خیلی بهتون زحمت دادم.
غم و اندوه درونی ام را از حکیمی پنهان کردم و گفتم: " نه خسته نیستم. راستش از اینکه می خوام برای اولین بار جلوی چشم تماشاچی ها نمایش بازی کنم خیلی هیجان زده ام."
لیوان آبمیوه را به دستم داد و گفت: " خوشحالم که این موضوع رو می شنوم. "
بعد با نگاه عمیقی به صورتم خیره شد و گفت: " گریم صورتتون رو تجدید کردید؟ "
گفتم: " نه، چون کسی چیزی در این مورد بهم نگفته. "
_ خب حالا من بهتون می گم. بهتره همراه من بیایید تا بچه ها گریم صورتتون رو تجدید کنن.
_ باشه.
_ خواهش می کنم بفرمایید.
_ نه شما بفرمایید.
_ می دونید که محاله من زودتر از شما پامو از این در بیرون بذارم.
ابخند کمرنگی زدم و از مقابلش رد شدم. به راستی حکیمی حال و هوای عجیبی داشت. چیزی در رفتار و شخصیتش بود که باعت می شد او را مصاحب خوبی بدانم و از مصاحبت با او احساس مطلوبی داشتم. قبل از اینکه از او فاصله بگیرم گفتم: " خب جناب حکیمی، من به سفارش خودتون می رم برای تجدید گریم. شما چه کار می کنید؟ "
_ منم می رم توی سالن و منتظر می شینم تا بازی شما رو نگاه کنم.
_ بازی من یا نمایشنامه رو؟!
_ هم بازی شما، هم نمایشنامه رو.
_ خوبه پس فعلاً با اجازه.
وقتی برای بار دوم نقشم را بازی کردم و از صحنه پایین آمدم منتظر تمام شدن نمیسشنامه نماندم. گریم صورتم را پاک کردم و زود آمادۀ رفتن شدم.
کمی بعد به منظور خداحافظی با حکیمی دوباره به سالن آمفی تأتر برگشتم و در حین پایین آمدن از پله ها نگاهم روی جمعیت ثابت مانده بود. فکر می کنم حکیمی متوجه شد که به دنبال او می گردم چون بی آنکه صدایش کنم از جا بلند شد و به سمت من آمد. وقتی در کنارم ایستاد گفت: " صبر نمی کنید نمایشنامه تموم بشه؟ پارسا می خواد یه بار دیگه ازتون تشکر کنه. "
گفتم: " نه آقای حکیمی متأسفانه نمی تونم بمونم. البته فکر می کنم این وظیفۀ منه که از آقای پارسا تشکر کنم چون فرصتی که ایشون به من داد واقعاً تجربۀ با ارزشی بود. "
حکیمی آهی کشید و گفت: " با اینکه دوست داشتم تا آخر نمایش پیش ما بمونید اما زیاد اصرار نمی کنم. هر طور میل خودتونه. امیدوارم تعطیلات یهتون خوش بگذره. "
_ متشکرم. از طرف من به پدرتون سلام برسونید و بهشون بگید حتماً بعد از تعطیلات به دیدنشون می رم.
با خوشحالی گفت: " این خیلی عالیه! حتماً این خبر رو به پدرم می دم. "
_ اگه امر دیگه ای نیست من با اجازه تون مرخص بشم.
_ اختیار دارید. اجازۀ مام دست شماس.
به روی حکیمی لبخند زدم و گفتم: " خداحافظ. "
حکیمی هم با لبخندی گفت: " خداحافظ. "

* * *

دو هفته را در التهاب و دلواپسی پشت سر گذاشتم تا اینکه تعطیلات میان ترم تمام شد و دوباره سحر خیز شدم و آماده ی رفتن به دانشگاه بودم. فرشاد که از حضور یکی- دو هفته ای من در خانه خیلی راضی به نظر می رسید وقتی می دید در حال آماده شدن هستم ناراحت شده بود و با حالی که بوی نا رضایتی از آن به مشام می رسید گفت: " سپیده ساعت شیش صبحه، هوا هنوز تاریکه، آخه چقدر لجبازی. با وضعی که تو داری صلاح نیست خودت پشت فرمون بشینی بذار برسونمت. "
با بی حوصلگی گفتم: " ای بابا، فرشاد من تازه در ماهمه. هنوز خیلی زوده که بخوام روال عادی زندگیمو بهم بزنم. "
_ سپیده تو چرا متوجه نمی شی؟ کاری نکن سر لج بیفتم و دانشگاه رفتن رو غدقن کنم ها.
_ فرشاد تو چی گفتی؟ می شه یکبار دیگه حرفتو تکرار کنی؟
فرشاد با حالتی عصبی دستش را در موهایش فرو برد و با نگرانی نگاهم کرد. مثل اینکه فهمیده بود چه حرف زشتی را به زبان آورده است. این بار سعی کرد با لحن مهربان تری صحبت کند. دستش را دور کمرم حلقه کرد و گفت: " عزیزم بهتره بیشتر به فکر خودت و بچه باشی. من نگرانتم، چرا حرفمو باور نمی کنی؟ "
_ حرفتو باور می کنم فرشاد، می دونم که نگرانی. اما نگرانی های تو اصولا بی مورده. با این حال برای اینکه به من نگی لجباز اجازه می دم منو برسونی. اما نه برای همیشه. فقط تو همین سه ماه زمستون باشه؟
چاره ای جز تسلیم نداشت. پیشانی ام را بوسید و گفت: " باشه. خودت می دونی وقتی این طوری نگاهم می کنی هیچ وقت نمی تونم با خواسته ات مخالفت کنم."
لبخندی زدم و گفتم: " خوبه. بیا اینم سوئیچ. بهتره همین حالا راه بیفتیم چون یواش یواش داره دیرم می شه. "
بی تاب و بی قرار وارد کلاس شدم و با چشم به دنبال مژگان گشتم تا هر چه زودتر او را ببینم و با او صحبت کنم چون همان طور که خودش گفته بود برای گذراندن تعطیلات میان ترم به تهران رفته بود. دلم می خواست هر چه زودتر او را ببینم و به نحوی از زیر زبانش حرف بکشم که موفق به دیدن آرمان شده است یا نه؟ بالاخره او را در جمع بچه هایی که انتهای کلاس تجمع کرده بودند دیدم و با اشتیاق صدایش زدم: " مژگان! سلام عزیز دلم، صبح بخیر. "
_ سلام سپیده جون احوالت چطوره؟
_ خوبم خودت چطوری؟
_ منم خوبم. بچه کوچولوت چطوره؟ باهاش که دعوات نمیشه؟
خندیدم و گفتم: " نه این کوچولو بچۀ خوبیه کاری با من نداره. "
مژگان هم خندید و گفت: " ولی به نظر من بهتره زیاد سر پا نایستی و بری بشینی. بذار ببینم می تونم پریسا رو راضی کنم که جاشو با جای تو عوض کنه و تو بری کنار شوفاژ بشینی.؟ "
_ نه مژگان، احتیاجی به این کار نیست. نمی خواد به خاطر من به پریسا رو بزنی.
_ نگران نباش، پریسا دخر خوبیه. حتماً خواهشمو قبول می کنه.
مژگان رفت و از پریسا خواهش کرد جایش را با جای من عوض کند. پریسا دختر خوب و خوش قلبی بود و زود با خواهش مژگان موافقت کرد اما دوست بغل دستی اش شیوا به جای او اعتراض کرد و گفت: " اگه پریسا از اینجا بره منم باید برم. آخه من و پریسا خیلی با هم دوستیم. "
مژگان با دیدن ناز و ادای شیوا عصبی شد و با ناراحتی به او گفت: " خیلی خب شیوا، تو هم می تونی سر جای من بشینی. امیدوارم بهونۀ دیگه ای نیاری. "
شیوا نگاهی به نیمکت من و مژگان انداخت و برق شادی در چشمهایش درخشید. با هیجان زیادی گفت: " البته که حاضرم جامو باهات عوض کنم مژگان. چی بهتر از این؟ "
بعد کیف و وسایلش را برداشت و به همراه پریسا روی نیمکت ما نشستند. مژگان با همان حالت عصبی گفت: " دخترۀ لوس و ننر به خاطر اینکه جلوی چشم حکیمی بشینه داره خودشو می کشه. "
با تعجب گفتم: " یعنی تو فکر می کنی شیوا به حکیمی علاقه داره؟ "
_ فکر نمیکنم مطمئنم.
_ از کجا اینقدر مطمئنی؟
خب دیگه، خیلی چیزها در مورد بچه های کلاس می دونم.
_ اما جای تو که پهلوی حکیمی نیست. اگه شیوا جای منو می خواست شاید حدس تو درست بود.
مطمئن باش راضی کردن پریسا به اینکه فقط صد و هشتاد درجه زاویه شو تغییر بده و جاشو با شیوا عوض کنه به مراتب آسون تر از راضی کردن توئه. می گی نه، برگرد پشت سرتو نگاه کن تا متوجه بشی حدسم درسته یا نه.
از حرف و استدلال مژگان به خنده افتادم و با نگاهی به پشت سرم متوجه شدم که او راست می گوید. شیوا جای خودش را با پریسا عوض کرده بود و چقدر هم از اینکه در ردیف مجاور پسرها نشسته بود احساس رضایت می کرد. نیم نگاهی هم به حکیمی انداختم و دیدم او اصلاً توجهی به شیوا ندارد. در دل به بیچارگی شیوا تأسف خوردم و با خود فکر کردم حتماً شیوا در آرزوی اینکه حکیمی یک روز از او خواستگاری کند پَرپَر می زند.
مژگان با خلقی گرفته گفت: خب حالا چی می گی؟ دیدی حدسم درست بوده؟ "
گفتم: " ای بابا مژگان تو چقدر حرص می خوری؟ اینقدر از دست شیوا عصبانی نباش و این دختر احساسا تی رو به حال خودش بذار. بیا بشین و تعریف کن تو تهران چه خبر بود؟ "
مژگان در کنارم نشست و بی خبر از هیجان و التهاب درون سینۀ من شروع کرد به تعریف خاطرات روزهایی که در تهران گذرانده بود و هر چه به نظرش جالب بود را تعریف کرد اما از چیزی که من تشنۀ شنیدنش بودم حرفی نزد. عاقبت صبر و تحملم تمام شد و مشخصاً گفتم: " مژگان از استاد جلالی چه خبر؟ موفق شدی اونو ببینی؟ "
نگاهی گذرا به صورتم انداخت و گفت: " راستشو بخوای دیدمش. همین پریروز. "
با خوشحالی گفتم: " آه چه عالی. حالش خوب بود؟ سلامت بود؟ "
مژگان با تعجب گفت: " معلومه که حالش خوب بود. مگه توقع داشتی مریض باشه؟
با شرمندگی گفتم: " نه همین طوری پرسیدم. "
مژگان گفت: " محض اطلاعت می گم که هم حالش خوب بود، هم سرحال و سلامت بود. "
_ خدا را شکر! خب مژگان نگفتی، از دیدنش هیجان زده نشدی؟ دوباره احساساتی نشدی؟
_ سپیده باورش برای خودمم مشکله اما من اصلا هیجان زده نشدم. آرمان چند شب پیش سرزده اومد خونه مون و با مجید کار داشت. اتفاقاً خودم در رو براش با کردم و دیدم که دخترشم با خودش آورده، سپیده من احساس عجیبی توی سینه ام دارم. احساس می کنم بزرگ شدم و تجربه به دست آوردم. باور کن وقتی آرمان رو دیدم خیلی هم شرمنده شدم. واقعاً از اینکه یه روزی به خواهرم گفته بودم آرمان رو دوست دارم خیلی پشیمون بودم و ازش خجالت می کشیدم. مجید فکر می کرد من هنوزم مثل گذشته ها از آرمان خوشم میاد. به خاطر همین زیر چشمی منو نگاه می کرد و مواظب رفتارم بود. انگار بدش نمی اومد من آرمان رو دوست داشته باشم. مل اینکه آرمان بنده خدا از وقتی زنش رو طلاق داده خیلی افسرده و منزوی شده. مجید خیلی به فکرشه. فکر می کنم همین روزها آستین هاشو برای آرمان بالا بزنه و دوباره متأهلش کنه. اما فقط خدا می دونه که من دیگه علاقه ای بهش ندارم. آخه اون خیلی بزرگه! شاید حدود ده سال از من بزرگتره. مجید همون شب بعد از رفتن آرمان این قضیه رو پیش کشید. البته اولش گفت آرمان مطلقاً خیال ازدواج مجدد رو نداره اما بعدش گفت: « مژگان تو فقط بله رو بده، راضی کردن آرمان با من. » منم برای اینکه خیال مجید رو راحت کنم پیشنهاد تو رو در مورد سیامک براش تعریف کردم و گفتم که همکلاسیم منو برای برادرش در نظر گرفته.
از شنیدن جملۀ آخر مژگان خیلی ذوق زده شدم. انگار پَر در آورده بودم. با خوشحالی گفتم: " پس تو سیامک رو پسند کردی؟! "
مژگان خجالت زده گفت: "آره. راستشو بخوای خیلی از سیامک خوشم اومده. طوریکه به هیچ پسر دیگه ای فکر نمی کنم. حتی به فروغی! "
با خوشحالی صورت مژگان را بوسیدم و گفتم: " خدایا شکرت. چه اتفاق مبارکی. "
مژگان سکوت کرده بود و با تعجب به ابراز احساسات من نگاه می کرد. بالاخره پس از سه چهار ماه بلاتکلیفی نفس راحتی کشیدم و گفتم: " مژگان جون تو از امروز زن برادر عزیز من شدی. مطمئن باش تو ایام تعطیلات تابستون پدر و مادرمو برای مراسم خواستگاری آماده می کنم. خب چطوره؟ مخالفتی که با این برنامه نداری؟ "
_ مخالفت؟ نه سپیده، راستشو بخوای از خدامه.
_ وای مژگان الهی قربونت برم. حالا که تو اینقدر منو خوشحال کردی بذار منم تو رو خوشحال کنم.
عکس سه نفره ای را که در شب عروسی ام با سیامک انداخته بودیم به دستش دادم و گفتم: " بفرما، اینم شوهر جونت. "
مژگان با خوشحالی عکس را از دستم گرفت و با اشتیاق به آن نگاه کرد. وقتی دیدم مژگان محو تماشای سیامک شده، به شوخی گفتم: " فقط حواست باشه برادر خوشگل منو چشم نزنی ها. "
مژگان اخم ظریفی کرد و گفت: " نه سپیده، این چه حرفیه؟من خیلی خاطرخواه سیامک شدم."
با خنده گفتم: " به به چشم سیامک روشن چقدر دوست داشتم الان اینجا بود و این حرفو از خودت می شنید. من واقعاً خوشحالم که تو سیامک رو پسند کردی. سیامک پسر خیلی خوبیه. مطمئنم تو و سیامک با هم خوشبخت می شین. "
با ورود استاد جدید گفتگوی من و مژگان نیمه کاره ماند. از اینکه بعد از وقفه ای چند روزه دوباره در فضای درس و کلاس قرار می گرفتم خیلی خوشحال بودم و البته با شنیدن خبر بسیار خوب مژگان شادمانی ام دو چندان شده بود

در پایان آخرین کلاس آن روز حکیمی دوباره به سراغم آمد و گفت: " خانوم کیانی اگه مزاحمتون نیستم یه عرض کوچیک داشتم. "
با خوشروئی گفتم: " خواهش می کنم بفرمایید. "
_ راستش پدرم...
زود متوجه منظورش شدم و گفتم: " بله بله پدرتون. حتماً همین امروز در مورد پیشنهاد پدرتون با شوهرم مشورت می کنم. "
_ متشکرم. راستش پدرم در مورد چاپ یه کتاب گرفتار یه سری مشکلات شده. منم برای رفع گرفتاری پدرم کسی رو مناسب تر از شما پیدا نکردم. امیدوارم شوهرتون مخالفتی با این قضیه نداشته باشه و شما این بارم منو رو سفید کنید.
_ امیدوارم.
حکیمی همان طور که شانه به شانۀ من قدم بر می داشت پاکتی را از کیفش درآورد و گفت: " توصیه می کنم سر فرصت یه نگاهی به این پاکت بندازید. "
با تعجب گفتم: " توی این پاکت چیه؟ "
_ یه سورپریز از طرف من به شما.
_ پس صبر کنید در حضور خودتون بازش کنم.
_ نه من باید برم، خیلی عجله دارم. متأسفم که نمی تونم منتظر بشم و ابراز احساسات شما رو ببینم. روزتون به خیر.
_ روز شمام بخیر.
پاکت را باز کردم و از دیدن عکس دستجمعی که با بچه های گروه تأتر انداخته بودم خیلی لذت بردم. نیم نگاهی هم به پشت عکس انداختم و وقتی مطمئن شدم حکیمی هیچگونه یادداشت محبت آمیزی پشت عکس ننوشته تصمیم گرفتم آن عکس قشنگ را به فرشاد نشان بدهم. وقتی سر کوچه دانشگاه رسیدم فرشاد را دیدم که طبق معمول سر قرار حاضر بود. سوار ماشین شدم و پاکت را به دستش دادم و گفتم:" فرشاد خواهش می کنم یه نگاه به این پاکت بنداز "
فرشاد با خونسردی عکس را از پاکت درآورد و نگاهی سطحی به آن انداخت. بعد به نقطه ای که من ایستاده بودم اشاره کرد و گفت: " فقط این قسمت عکس به درد بخوره. "
با خنده گفتم: " وا... فرشاد پس بقیه چی؟ "
نگاه عاشقانه ای به صورتم انداخت و گفت: " فقط سپیده بقیه هیچی. "
پاکت را از دستش گرفتم و گفتم: " فرشاد پدر یکی از همکلاسی هام ناشره و تو همین اصفهان صاحب یه انتشارات بزرگه. اون مدتیه که از من خواسته برم محل کارش و در مورد کار نویسندگی یا هر کار دیگه ای که از دستم بر بیاد حضوراً باهاش صحبت کنم. ممکنه منو برسونی؟ "
فرشاد که اصلاً توقع شنیدن این حرفها را نداشت با شگفتی گفت: " تو واقعاً متوجه هستی چی داری می گی؟! "
_ البته که متوجه ام فرشاد من که حرف بدی نردم. فقط گفتم یه آقایی به اسم حکیمی چند بار از طریق پسرش که همکلاسی منه برام پیغام فرستاده یه روزی بر محل کارش و چند کلمه باهاش صحبت کنم.
_ نخیر! مثل اینکه متوجه موقعیت خودت نیستی. بابا تو الان فقط باید استراحت کنی و به فکر سلامتی خودت و بچه باشی. من حتی با دانشگاه رفتنت هم مخالفم اونوقت تو...
حرفش را قطع کردم و با ناراحتی گفتم: " اما فرشاد من که توقع نابجایی ازت ندارم. تمام خواهشم اینه که همراه من بیای و موقع صحبت با آقای حکیمی پیشم باشی. فقط همین. "
فرشاد با دلخوری گفت: " سپیده من اصلا از کارهای تو سر درنمی آرم. آخه تو که احتیاجی به این جور کارها نداری. نه به پولش احتیاج داری، نه وقتی برای انجامش داری. "
_ فرشاد تو بهتره غصۀ وقت منو نخوری. من خودم برای کارهام برنامه ریزی می کنم.
بعد با عشوه و طنازی و همان نگاه خماری که فرشاد همیشه عاشق آن بود گفتم: " اگه منو دوست داری با درخواستم مخالفت نکن. کار با انتشارات حکیمی خیلی برام جالب و سرگرم کننده اس. تو قبلاً گفته بودی حاضری برای خوشحال کردن من هر کاری انحام بدی. پس خواهش می کنم درخواستمو قبول کن و خوشحالم کن. "
انگار نگاهم افسونش کرد! چون لب از لب باز نکرد و چیزی نگفت. کارت انتشارات حکیمی را به دستش دادم و گفتم: " این آدرس محل کار آقای حکیمیه. بهتر نیست حالا که با هم هستیم یه سری به اونجا بزنیم و همین امروز آقای حکیمی رو ببینیم. "
کارت را از دستم گرفت و بدون اینکه چیزی بگوید به طرف محل کار آقای حکیمی حرکت کرد.
ساعت حوالی چهار بعد از ظهر بود که به دفتر آقای حکیمی رسیدیم. آقای حکیمی مرد بسیار با شخصیت و خوش برخوردی بود طوری که فرشاد بعد از چند دقیقه صحبت و خوش و بش با او ملایم تر شد و یواش یواش اخمهایش را باز کرد. آقای حکیمی یک جزوۀ قطور و حجیم دست نویس را روی میز گذاشت و گفت: " خانم کیانی این اولین کاریه که من براتون در نظر گرفتم. ازتون خواهش می کنم این متن رو با دقت بخونید و از نظر جمله بندی و ساختار کتاب هر طور خودتون صلاح می دونید اعمال سلیقه کنید. ما موظفیم طبق قرارداد تا آخر همین ماه این کتاب رو چاپ کنیم ولی همون طور که خودتون می بینید کتاب هنوز تا مرحلۀ چاپ خیلی کار داره. ببینید، من حاضرم دستمزد خوبی برای این کار بهتون بدم مشروط بر اینکه سریعتر کار رو بهم تحویل بدید. مطمئناً تو همکاری های بعدی ما اینقدر عجله نداریم. ولی تو این مورد من واقعاً به کمک شما احتیاج دارم. "
در سکوت به پیشنهاد آقای حکیمی فکر می کردم که ضربه ای به در زده شد و متعاقب آن حکیمی جوان در حالیکه خیلی هم شاد و سرحال بود وارد شد. اما به محض دیدن من که روبروی در نشسته بودم خنده روی لبهایش خشک شد. چند لحظه همان جا کنار در معطل کرد بعد با قدمهایی آهسته به طرف فرشاد رفت و با او دست داد و در حالی که سرش را پایین انداخته بود با من هم سلام و احوالپرسی کرد.
مثل همیشه با خوشروئی جواب سلامش را دادم. بعد به فرشاد نگاه کردم تا عکس العملش را از برخورد با حکیمی ببینم. وقتی دیدم اخمهای فرشاد دوباره در هم رفته، از ترس اینکه مبادا اجازه ندهد کار را تحویل بگیرم زود به آقای حکیمی گفتم: " جناب حکیمی من حاضرم مسئولیت این کارو قبول کنم مشروط بر اینکه همونطور که خودتون گفتید دستمزد خوبی بهم بدید. "
البته این جمله را فقط برای خالی نبودن عریضه به زبان آوردم چون دوست نداشتم باب همکاری ام با انتشارات حکیمی هنوز باز نشده بسته شود. آقای حکیمی با خوشحالی گفت: " البته. بهتون قول می دم هر مبلغی که درخواست کنید من بیشتر از اون پرداخت کنم. "
بعد رو به پسرش گفت: " مهرداد آقا شعبون رو فرستادم بیرون. اگه ممکنه زحمت چایی رو بکش. "
آقای حکیمی کاری را که قرار بود به من تحویل بدهد دسته بندی کرد و آن را به اضافه یک بسته اسکناس هزار تومانی روی میز گذاشت. خیلی از این حرکتش شرمنده شدم. حدس زدم از طرز صحبت من این طور برداشت کرده که من آدم پول دوستی هستم. با یک دنیا خجالت گفتم: " آقای حکیمی هنوز برای پول دادن خیلی زوده. خواهش می کنم منو شرمنده نکنید. "
آقای حکیمی گفت: " نخیر سرکار خانوم اتفاقاً خیلی هم فرصت مناسبیه. من معمولاً دستمزدها رو جلوتر پرداخت می کنم. در عوض توقع دارم طرف مقابلم وقت شناس باشه و کاری که مسئولیتش رو قبول کرده بدون تأخیر بهم تحویل بده. "
گفتم: " پس اگه اجازه بدین من چند روز دیگه زمان قطعی تحویل کار رو بهتون اطلاع بدم چون هنوز نمی دونم کار روی هر صفحه چقدر زمان می بره. "
آقای حکیمی گفت: " هر طور میل شماس. تا آخر هفته بهتون فرصت می دم که تاریخ قطعی تحویل کار رو بهم اطلاع بدید. اگر در حین انجام کار به اشکال یا سوالی برخوردید می تونید از مهرداد کمک بگیرید. خوشبختانه شما دو نفر همکلاسی هستید و روزی چند ساعت با هم معاشرت دارید. فکر می کنم بتونید با همفکری هم کار رو زودتر به نتیجه برسونید. "
در همین حین حکیمی با یک سینی چای و یک جعبه شیرینی وارد اتاق شد و برای یک لحظه نگاهم با نگاهش گره خورد. اما او زود سرش را پایین انداخت و سینی چای را جلوی فرشاد گرفت و به او تعارف کرد. فرشاد ضمن یک قدردانی مختصر تعارف حکیمی را جواب داد اما اجازه نداد او سینی چای را جلوی من بگیرد. بعد از اینکه فنجان چای خودش را از سینی برداشت یک فنجان چای هم برای من برداشت و آن را مقابلم گذاشت.
در سکوت چایم را سر کشیدم اما التهابم لحظه به لحظه بیشتر می شد چون به وضوح می دیدم که فرشاد از دیدن حکیمی منقلب شده و خیلی آشفته به نظر می رسید. به یقین فرشاد حتی تصورش را هم نمی کرد من با یکی از دانشجوهای پسر کلاسمان تا این حد رابطه داشته باشم. با همان خلق گرفته چایش را سر کشید و آهسته زیر گوشم گفت: " سپیده بهتره دیگه بریم. "
بعد دستش را به منظور خداحافظی جلوی آقای حکیمی دراز کرد. آقای حکیمی دستش را فشرد و در همان حال گفت: " فرشاد خان لطف کنید قبل از اینکه از دفتر خارج بشید شماره تلفن منزلتون رو به خانم منشی بدید تا ما در موقع ضروری بتونیم با خانوم شما تماس بگیریم. "
فقط من که فرشاد را می شناختم می دانستم او در آن لحظه چه حالی دارد. به راستی مانند کوه آتشفشان هر لحظه در معرض فوران بود. از روی ناچاری به درخواست آقای حکیمی تن داد اما با خشونت دستم را گرفت و نگاه غضبناکش را متوجه چشمهایم کرد و کشان کشان مرا با خودش از دفتر بیرون برد. وضعیت هوا با ساعات قبل کاملاً فرق کرده بود و باران تندی می بارید. فرشاد با دلخوری بسته ای را که از آقای حکیمی گرفته بودم روی صندلی عقب ماشین پرتاب کرد. بعد سیگاری آتش زد و آن را گوشه ی لبش گذاشت و با سرعت سرسام آوری به راه افتاد.
چند لحظه سکوت کردم و حرفی نزدم بلکه عصبانیتش فروکش کند و آرام شود اما او هنوز خشمگین بود و با سرعت وحشتناکی رانندگی می کرد. خیلی از طرز رانندگی کردنش ترسیده بودم. با دلواپسی گفتم: " حالا چرا اینقدر تند رانندگی می کنی؟ هوا بارونیه. یواش تر برو. ممکنه تصادف کنیم. "
اما او توجهی به حرفم نکرد. یکبار دیگر با نگرانی گفتم: " فرشاد نشنیدی چی گفتم؟ یواش تر برو. من که قبلاً بهت گفته بودم ماشینم رو تازه از تعمیرگاه تحویل گرفتم. اصلاً دلم نمی خواد دوباره تصادف کنم چون مطمئنم که این دفعه باید پول تعمیرش رو خودم بدم. "
ناگهان از کوره در رفت و فریاد زد: " از کِی تا حالا تو اینقدر پول دوست شدی؟ هیچ فکر نمی کردم به خاطر یک مشت اسکناس اینقدر اصرار داشتی بری اون مرتیکه رو ببینی. "
بالاخره سرعتش را کم کرد و به حاشیۀ خیابان آمد اما به طور ناگهانی گفت: " عکسی که چند لحظه پیش نشونم دادی کو؟ "
با حیرت گفتم: " تو به اون عکس چی کار داری؟! "
_ من می خوام یه بار دیگه اون عکس رو ببینم. زود باش.
با دستانی لرزان عکس را به دستش دادم. این دفعه با دقت به عکس نگاه کرد و در حالی که چشمهایش به رنگ خون قرمز شده بود گفت: " آره حدسم درست بود. خودشه! سپیده این پسرۀ جلف کنار تو چی کار می کنه؟ "
با دستپاچگی گفتم: " کنار من؟ فرشاد شوخی می کنی؟ حکیمی کنار پارسا کارگردان تأتر وایستاده. نه کنار من. "
با عصبانیت گفت: " چرند نگو سپیده. اون کنار هر کسی وایستاده باشه تو حق نداری عکسش رو پیش خودت نگه داری. "
و در میان بهت و حیرت من عکس را پاره کرد و آن را از پنجره بیرون ریخت! فریاد زدم: " فرشاد چی کار می کنی؟ اون عکس یه یادگاری بود. "
این بار او فریاد زد: " سپیده بس کن! آخه تو چرا باید از اون پسره یادگاری داشته باشی؟ "
_ اما اون عکس اصلاً ارتباطی به حکیمی نداشت. همۀ بچه های تأتر یه دونه از اون عکس دارن. آه فرشاد تو نباید اون عکس رو پاره می کردی. نباید...
بغض راه گلویم را گرفته بود و چشمه های اشک در چشمم می جوشید اما به هر زحمتی که بود گریه ام را کنترل کردم چون اصلاً دلم نمی خواست فرشاد ضعفم را ببیند. از روی ناچاری سکوت کردم اما تصمیم گرفتم رفتار گستاخانه اش را بی جواب نگذارم.
وقتی به خانه رسیدیم بستۀ تحویلی ام را برداشتم و بدون اعتنا به او از جلوی چشمهایش رد شدم. چند بار صدایم کرد اما جوابش را ندادم. به اتاقم رفتم و در را پشت سرم قفل کردم چون می دانستم خیلی زود از کارش پشیمان می شود و برای معذرت خواهی به سراغم می آید. و البته حدسم درست بود. خیلی زود به سراغم آمد و باز با التماس گفت: " سپیده؟ خانومم؟ ببخشید، اشتباه کردم. تو رو خدا درو باز کن. می دونی که طاقت قهر کردنت رو ندارم. "
با عصبانیت گفتم: " فرشاد قبلاً بهت تذکر داده بودم حق نداری برای من تعیین تکلیف کنی. تا الان هم خیلی تحملت کردم و هر با چشممو روی رفتارزشتت بستم. اما بهتره بدونی من اصلاً دختر صبوری نیستم و خیلی زود از این طرز رفتارت خسته می شم. حالا خواهش می کنم ساکت شو و بذار اعصابم کمی آروم بشه. برو راحتم بذار. "
_ آه نه، سپیده خواهش می کنم منو ببخش. غلط کردم، اشتباه کردم، قول می دم دیگه تکرار نشه. این دفعه رو هم خانومی کن و منو ببخش.
با معذرت خواهی تو هیچی عوض نمی شه. فرشاد تو اون عکس رو پاره کردی و ریختیش دور!
با بیچارگی گفت: " دنیا که به آخر نرسیده، یکی دیگه برات چاپ می کنم. تو رو خدا ازم دلخور نشو."
از شنیدن حرفش خیلی خوشحال شدم. با خودم گفتم: " همین قدر صلابت برای فرشاد کافیه. مهم اینه که بدونه من آدمی نیستم که کوتاه بیام. "
بالاخره در را باز کردم اما با همان حالت عصبی گفتم: " خیلی خب ایندفعه رو می بخشم. اما اینو بدون حق نداری بیای تو اتاقم. من باید بشینم و روی کتابی که از حکیمی تحویل گرفته ام کار کنم. خواهش می کنم مزاحمم نشو. "
اما بیشتر از یکی دو صفحه نخوانده بودم که دوباره سر و کله اش پیدا شد در حالی که یک لیوان آب هم برایم آورده بود. بدون اینکه از من اجازه بگیرد وارد اتاق شد و لیوان آب را روی میز گذاشت. حالتی عصبی به خود گرفتم و گفتم: " کی از تو آب خواسته بود؟ "
دستم را گرفت و رندانه گفت: " بخور عزیزم، نطلبیده اش مراده. "
با شگفتی گفتم: " به به می بینم که فیلسوف شدی! "
دستش را دور بازویم حلقه کرد و گفت: " فیلسوف، احمق، عاشق، دیوونه، سپیده هر چی که تو بگی من همونم. "
گفتم: " اما به نظر من تو یه بچه ای. یه بچه که هیچ وقت به عاقبت کاری که انجام می ده فکر نمی کنه."
_ به نظر منم تو یک هنرپیشه ای. یه بازیگر! آره تو یه بازیگری، چرا زودتر به این مسئله فکر نکرده بودم؟!
_ خب معلومه که من یه بازیگرم. اشکالی داره؟
_ سپیده تو یه بازیگری و خیلی زود نقش عوض می کنی. گاهی وقتها فکر می کنم بداخلاقی های تو فقط یه نقشه. من می دونم تو خوب و مهربونی، هر چند که رفتارت نا مهربونه.
باز قطرات اشک در چشمهایش حلقه زد و با گریه گفت: " من همه ی جنبه های تو رو دوست دارم. هر نقشی که بازی کنی من بازم دوست دارم. من حتی اخم و عصبانیت تو رو هم دوست دارم. به خدا من آزار تو رو هم دوست دارم. سپیده من چطور می تونم بهت بفهمونم که عاشقتم؟ به نظرت تو این دنیای بزرگ کاری سخت تر از جون دادن هست؟ من حاضرم جونمو برات فدا کنم تا تو باورت بشه که من عاشقتم و این حساسیت ها فقط به خاطر عشقه. آخه من خیلی حسودم، خیلی بیچاره ام، خواهش می کنم منو درک کن. "
فرشاد گریه می کرد و این جملات را پی در پی به زبان می آورد و من با دیدن گریه هایش باز دلم به حالش سوخت و کمی از موضع خود کوتاه آمدم. سرش را در آغوش گرفتم و با ملایمت گفتم: " فرشاد بس کن، آخه تو یه مردی. باز که گریه رو شروع کردی؟! "
_ ولی تو الان گفتی من یه بچه ام!
_ خیلی خب تو یه بچه مردی.
در میان خنده و گریه گفت: " یه بچه مرد عاشق. "
با شیفتگی بوسه ای بر دستم زد و من بی اختیار تسلیم آغوشش شدم. فرشاد به زودی پدر بچۀ من می شد. من مجبور بودم به او دل ببازم و عاشقش بشوم.

* * *

روز بیست و نهم اسفند حوالی ظهر بود که فرشاد به خانه آمد و با صدای بلند گفت: " سپیده حاضری؟"
گفتم: " آره فرشاد حاضرم. اما تو چرا حرف حالیت نمی شه به خدا من احتیاجی به لباس نو ندارم. بابا من الان چهار ماهمه. لباس هایی که امروز می خرم فردا به هیچ دردم نمی خوره. "
_ بهونه نیار سپیده. امسال اولین سال ازدواجمونه. من باید تو رو ببرم خرید چون قول دادم شوهر خوبی برات باشم.
_ آه شوهر خوب! ولی خوب بودن که به این چیزها نیست. بهتره به جای دست و دل بازی یه کمی اخلاقت رو درست کنی و اینقدر به همه بدبین نباشی. باور کن یکی از دلایلی که نمی خوام باهات بیام خرید همین حساسیت های بی خودی ته. هر بار که باهات میام بیرون باید دعا دعا کنم که یقه یه جوون بد بخت رو نگیری و باهاش درگیر نشی. امروزم که اصلاً حوصله دعوا و کلانتری رفتن جنابعالی رو ندارم!
_ سپیده تمومش کن، شب عیده. تا چند ساعت دیگه توی خیابون ها جای سوزن انداختن نیست. می دونی که من اصلا از شلوغی خیابون ها خوشم نمیاد، پس بهتره عجله کنی.
اصرار بی فایده بود. ناچار مانتو ام را پوشیدم و همراهش به راه افتادم. بین راه گفتم: " فرشاد می شه یه خواهشی ازت بکنم؟ "
_ تو جون بخواه عزیزم.
_ گوش کن فرشاد، من دارم جدی حرف می زنم. خواهش می کنم به جای خریدن لباس برای من، لباس و وسایل نوزاد بخر. باور کن من اینطوری بیشتر خوشحال می شم.
_ جدی می گی؟
_ آره باور کن. آخه برم لباس بخرم که چی بشه؟ با این شکم بالا اومده فردا همۀ لباس ها رو دستم باد می کنه.
_ باشه حالا که خودت این طور می خوای من حرفی ندارم. ولی این فرصتو بهت میدم که اگه نطرت عوض شد بگی.
_ خیلی خب، حالا اینقدر تند نرو. من باید هر دفعه این تذکر رو بهت بدم؟!
شب سال تحویل به خانۀ خاله مهری رفتیم تا همه در کنار هم باشیم. از خاله خواستم اجازه بدهد سفرۀ هفت سین را من بچینم و خاله با خوشروئی درخواستم را قبول کرد. زمانی که من سفرۀ هفت سین را می چیدم فرشاد هم در آنسوی خانه مشغول چیدن میز شام بود. بساط سبزی پلو و ماهی خاله مهری هم به راه بود. من که خیلی برای خوردن سبزی پلو و ماهی ویار داشتم زود سر میز نشستم و جلوتر از همه شروع به خوردن کردم.
وقتی شام را خوردیم زمان زیادی تا تحویل سال نو باقی نمانده بود. شمع های سر سفرۀ هفت سین را روشن کردم و در کنار فرشاد نشستم. نیم نگاهی هم به صورت خاله جون انداختم که در حال خواندن دعای مخصوص سال تحویل بود. در همان لحظه احساس غربت و دلتنگی عجیبی را کنج دلم احساس کردم چون این اولین سال تحویلی بود که در جمع خانواده ام نبودم. دلم برای دیدن روی پدر و مادر و سیامک پر می کشید و خیلی افسرده بودم. فرشاد متوجه تغییر حالم شد. دستم را گرفت و با دلواپسی گفت: " چی شده سپیده؟ تو الان باید خیلی خوشحال باشی، لحظۀ سال تحویله. "

اشک های گوشۀ چشمم را پاک کردم و با خجالت گفتم: " طوری نشده. فقط یه کمی احساساتی شدم. "
خاله مهری گفت: " من می دو نم سپیده چرا احساساتی شده. حتماً دلش برای خانواده اش تنگ شده. "
فرشاد به شوخی گفت: " سپیده یعنی تو اینقدر احساساتی بودی و من نمی دونستم؟"
از حرف فرشاد به خنده افتادم. نیشگونی از بازویش گرفتم و گفتم: " هر چقدر هم احساساتی باشم باز وضعم از تو بهتره که مدام مثل یه پسر بچه گریه می کنی و بهونه می گیری."
_ آه دخترۀ شیطون. منو مسخره می کنی؟
_ هیس... سال تحویل شد. فرشاد بهتره فقط دعا کنی.
سال نو خورشیدی آغاز شد و صدای ساز و نقارۀ مخصوص حلول سال نو از تلویزیون پخش می شد. خاله مهری صورتم را بوسید و در حالی که عیدی ام را به دستم می داد گفت: " سپیده جون انشاءالله امسال سال خوبی برات باشه. سالی پر از موفقیت و تن درستی. سالی که توش مادر بشی و یه بچه ی صحیح و سالم به دنیا بیاری. "
_ مرسی از دعای خیرتون خاله. انشاءالله که امسال برای شمام سال خوبی باشه. مسعود خان به شمام تبریک می گم، عیدتون مبارک.
مسعود خان گفت: " عید شمام مبارک باشه. "
فرشاد پس از روبوسی با خاله و مسعود خان دوباره کنارم نشست و با نگاهی خیره به صورتم دقیق شد. مثل همیشه شوریده بود. دستم را گرفت و گفت: " سپیده چی بگم از عید هایی که پشت سر هم می اومد و می رفت و من حسرت دیدنت رو می کشیدم. اون روزها تمام آرزوم این بود که هر چه زودتر عید بشه و تو بیای اصفهان. اما حالا تو پیش منی، مال منی. سپیده این یه معجزه اس. نه؟ "
_ آره به نظر منم این یه معجزه اس. چون پارسال عید من حتی فکرشم نمی کردم که امسال زن تو شده باشم.
_ چرا اینقدر با حسرت حرف می زنی؟ چرا اینقدر افسرده ای؟ از اینکه خدا منو به آرزوم رسونده خوشحال نیستی؟
_ این چه سوالیه که می پرسی؟ تو قراره همین روزها پدر بچۀ من بشی. این حرفها دیگه از ما گذشته.
فرشاد جوابی نداد. در سکوت یک بستۀ کادو شده را از جیب پیراهنش درآورد و گفت: " قابل تو رو نداره عیدیه. امیدوارم خوشت بیاد. "
بسته را گرفتم و گفتم: " متشکرم. معلومه که خوشم میاد."
_ نمی خوای بازش کنی؟
_ چرا همین الان بازش می کنم.
در آن لحظه سرم را به سینه اش فشرد و گفت: " نمی دونی چقدر برای این لحظه انتظار کشیدم. هر سال آرزو می کردم زودتر عید بشه تا برم برات عیدی بخرم اما تو... "
با خنده گفتم: " خیلی خب، بقیه شو خودم می دونم. خواهش می کنم ادامه نده چون باعث خجالتم می شه. "
فرشاد هم خندید و گفت: " واقعاً که تو چه پدری از من درآوردی تا بله رو بهم دادی و زنم شدی! "
عیدی که فرشاد برایم خریده بود یک گردنبند از جنس طلای سفید بود تک نگینی قشنگ و درشت در کانون آن خودنمایی می کرد. به صورتش نگاه کردم و گفتم: " دستت درد نکنه، گردنبند قشنگیه. دلت می خواد خودت ببندیش به گردنم؟ "
_ آره خیلی دلم می خواد.
_ خب پس بیا.
فرشاد گردنبند را به گردنم بست و برای چند لحظه هم عطر من و بدنم را بویید. من که خیلی از حضور خاله و مسعود خان خجالت می کشیدم گفتم: " فرشاد خواهش می کنم یه خورده متوجه موقعبتت باش اینجا خونۀ پدرته.
فرشاد با خنده گفت: " باشه خانومم حالا که اینقدر با نزاکتی پاشو بریم خونۀ خودمون تا همونجا…"
گفتم: " نه فرشاد حالا نه. چون من اول باید با تهران تماس بگیرم و سال نو رو به پدر و مادرم تبریک بگم. "
_ خیلی خب، پاشو همین الان تلفن کن و قال قضیه رو بکن.
کمی بعد پای تلفن نشستم و شمارۀ تهران را گرفتم. پدر در آنسوی خط تلفن را جواب داد. با اشتیاق گفتم: " سلام پدر جون سال نو مبارک. "
_ پدر با صدایی به وجد آمده گفت: " به به دختر گلم، سال نو تو هم مبارک. عزیزم هیچ وقت به اندازۀ حالا احساس نکرده بودم دلم برات تنگ شده خیلی خوشحالم که صداتو می شنوم. "
با شنیدن حرفهای پدر باز احساساتی شدم و بی درنگ به گریه افتادم. گفتم: " مرسی پدر جون. به خدا دل منم خیلی براتون تنگ شده. خیلی بشتر از اینکه بتونم براتون توضیح بدم. "
_ عزیزم گریه نکن سال نویی خوبیت نداره. بیا چند کلمه هم با مادرت صحبت کن. خیلی داره بی تابی می کنه.
_ الو سپیده جون؟
_ سلام مادر، سال نو مبارک.
_ سلام دختر قشنگم، سال نو تو هم مبارک. نمی دونی چقدر دلم برات تنگ شده. جات کنار ما خیلی خالیه. آخه این اولین سالیه که تو پیش ما نیستی.
با شنیدن حرف های مادر گریه ام شدید تر شد. هم من هم مادر دچار احساسات شده بودیم و بی اختیار گریه می کردیم. در این میان سیامک گوشی را گرفت و با لحن شوخ همیشگی اش گفت: " سپیده! چه خبرته؟ باز که احساساتی شدی؟ "
_ آه سیامک سلام . سال نو مبارک.
_ سال نو تو هم مبارک. می دونی که هیچ خوشم نمیاد گریون ببینمت حتی از شادی. پس بهتره خوشحال باشی و دیگه گریه نکنی.
_ باشه. سیامک جون دلم خیلی برات تنگ شده. قول می دی تو همین تعطیلات تابستون بیای اصفهان؟ آخه من خیلی باهات کار دارم.
_ خدا به خیر کنه. چی کار داری؟!
_ سیامک مژگان رو که فراموش نکردی؟
_ مژگان؟
_ آره مژگان. وقتشه که خودتو برای داماد شدن آماده کنی.
_ صبر کن، صبر کن. بگو چه نقشه ای برام کشیدی؟ چرا می خوای اینقدر زود برادرتو زن بدی؟
_ برای اینکه الان بهترین وقت عاشق شدنه. سیامک اگه چند سال دیگه بگذره و سنت بره بالا اونوقت مشکل پسند می شی.
_ خیلی خب، من تسلیمم. حالا بگو باید چی کار کنم؟
_ هیچی فقط باید تو همین ایام تابستون بیای اصفهان که بریم خواستگاری مژگان.
_ هوم... برنامه ریزی دقیقی انجام دادی. باشه من حرفی ندارم چون همین الان که دارم باهات صحبت می کنم به اندازۀ کافی عاشق دوست قشنگ جنابعالی شدم.
سیامک آهی کشید و ادامه داد: " سپیده شاید باور نکنی اما از روزی که تو با فرشاد ازدواج کردی و نغمه خیالش از بابت تو راحت شد، معاشرتش رو به طور کل با من قطع کرد. حتی جواب سلامم رو به زور می داد. نغمه اونقدر سماجت کرد تا بالاخره موفق شد دل کیوان رو به دست بیاره. اونا هفتۀ پیش با هم ازدواج کردن.
_ راست می گی سیامک؟!
_ آره حقیقت رو می گم. کیوان بالاخره با نغمه ازدواج کرد.
_ عجب خبر دست اولی بهم دادی! واقعاً غافلگیر شدم. نمی دونم باید خوشحال باشم یا ناراحت؟
_ شاید بهتر باشه هردومون از این اتفاق خوشحال باشیم چون کیوان بعد از رفتن تو خیلی منزوی شده بود.من واقعاً نگرانش بودم. دست کم حالا خیالم راحته که سرش با نغمه گرم شده و کمتر غصۀ از دست دادن تو رو می خوره. درسته که بازندۀ این بازی من بودم و نغمه رو از دست دادم اما از اونجا که خیلی کیوان رو دوست دارم، تمام این یه هفته سعی کردم خودمو نبازم و از خودم ضعف نشون ندم. حالا هم می خوام همه چیز رو از اول شروع کنم.
واقعا از شنیدن حرفهای سیامک ذوق زده شده بودم. مخصوصاً به خاطر شنیدن خبر ازدواج کیوانً. با خوشحالی گفتم: " سیامک منم خیلی خوشحالم که کیوان بالاخره سر و سامونی به زندگی خودش داد. از طرف من ازدواجش رو بهش تبریک بگو. در ضمن من بهت قول می دم که مژگان هم می تونه تو رو خوشبخت کنه. اون خیلی مهربون و با عاطفه اس. حالا خواهش می کنم گوشی رو بده به پدر تا بیشتر راجع به این موضوع باهاش صحبت کنم و راضی اش کنم برنامه اش رو ردیف کنه که تو همین تعطیلات تابستون بیاد اصفهان و بریم خواستگاری مژگان.

نیمه اول ماه مرداد بود که پدر و مادر برای انجام مراسم خواستگاری و برگزاری جشن عقد مژگان و سیامک به همراه خانوادۀ خاله مهناز و دایی منوچهر به اصفهان آمدند و مهمان خانۀ خاله مهری شدند.
در میان دید و بازدید با مسافران تازه از راه رسیده بیشتر از دیدن دوبارۀ آرزو ذوق زده شدم چون حدود ده ماه بود که او را ندیده بودم. آرزو را در همان چهارچوب در به آغوش کشیدم و با خوشحالی گفتم: " آرزو خیلی خوش اومدی. خیلی از دیدنت خوشحالم. "
_ منم همین طور سپیده. واقعاً دلم برات یه ذره شده بود.
_ دل منم خیلی برات تنگ شده بود عزیزم.
_ پس به خاطر همینه که اینقدر تند تند احوالمو می پرسی؟ تا یادم میاد همیشه تلفن ها از من بوده.
_ وای آرزو منو ببخش. دلیل من همیشه یه چیزه درس... امتحان... مشغله.
_ آخ خوشم میاد تا چند وقت دیگه یه نی نی کوچولو به دنیا میاری که حسابی حالتو می گیره. دیگه نه وقتی برای درس خوندنت می ذاره، نه امتحان، نه خواب و خوراک.
_ آرزو تو رو خدا این حرفها رو نزن. بچۀ من باید از روز اول منو درک کنه!
_ خوبه خوبه... بچه نوزاد که درک و فهم نداره. فقط ونگ و ونگ داره
خندیدم و گفتم: " آرزو نا امیدم نکن! خیلی سعی کردم خودمو راضی کنم به دنیا اومدن بچه مانع ادامه تحصیلم نمی شه. "
_ ولی این یه واقعیته. وای به روزی که آه فرشاد تو رو بگیره و یه بچۀ زر زرو گیرت بیفته!
و از خنده ریسه رفت. گفتم: " آرزو از منصور چه خبر؟ بالاخره تو کی شیرینی عروسی به ما می دی؟ "
با حاضر جوابی گفت: " ماه دیگه. تو یه همچین روزی. "
_ اِ... چه دست به نقد مبارکه!
_ مرسی. بیا اینم کارت عروسی. فرشاد خان و بانو.
_ انشاءالله به سلامتی. اما آرزو...
_ جان آرزو؟
_ آرزو خودت می دونی که من پا به ماهم. شاید ماه آینده زایمان کنم. اونوقت...
_ آه سپیده حرفشم نزن. تو حتماً باید تو عروسی من باشی.
_ باور کن نمی دونم که می تونم بیام یا نه.
_ اما این طوری که خیلی حیف می شه. هیچ وقت فکر نمی کردم تو شب عروسیم کنارم نباشی.
خندیدم و گفتم: " نگران نباش. اگه خودم نتونستم بیام مژگان رو به جای خودم می فرستم تهران. "
آرزو در حالیکه گونه ام را می بوسید گفت: " وای سپیده نمی دونی چقدر دوست دارم بچۀ تو رو ببینم. از خدا می خوام یه پسر کاکل زری به تو و فرشاد بده، در عوض شمام یه سور حسابی به ما بدید. "
با شگفتی گفتم: " پسر؟ چه دعای جالبی کردی آرزو. تا حالا بهش فکر نکرده بودم. "
حرف آرزو دریک لحظه متحولم کرد و رخوت دنیای کسل کننده ام را در هم ریخت. اگر من روزی صاحب پسر می شدم قطعاً نام او را آرمان می گذاشتم. از اندیشۀ این اتفاق مبارک گرمای مطبوعی بدنم را فرا گرفت و هیجان شیرینی به دلم افتاد و آرزو کردم چنین رویایی به واقعیت بپیوندد بلکه بتوانم از این طریق یاد و خاطرۀ عشق آرمان را برای همیشه در حال و آیندۀ زندگی ام محفوظ نگه دارم

بالاخره روزی که سیامک انتظارش را می کشید از راه رسید و همه در تکاپوی رفتن به مراسم خواستگاری بودیم. طبق برنامه ای که از قبل با مژگان هماهنگ کرده بودم رأس ساعت شش بعد از ظهر به منزلشان رفتیم و خانوادۀ مژگان به گرمی از ما استقبال کردند. در همان مجلس برای اولین بار آقای اصلانی را در جمع خانوادۀ مژگان دیدم و همین طور از نزدیک با " ناهید " خواهر بزرگتر مژگان که همسر آقای اصلانی بود آشنا شدم. ناهید خانم در همان برخورد اول چنان گرم و صمیمی با من احوالپرسی کرد که گویی چند سال است مرا می شناسد و با من آشنایی قبلی دارد. اما من به راستی در عالم خودم سیر می کردم و از وحشت اینکه آقای اصلانی مرا به خاطر بیاورد و در حضور فرشاد حرفی در مورد آشنایی من و آرمان به زبان بیاورد رنگ به چهره ام نمانده بود. از طرفی حضور نیما برادر مجرد مژگان که فرشاد تا به آن لحظه از وجود او بی خبر بود دلهرۀ زیادی به دلم انداخته بود. می ترسیدم بدبینی های او دوباره دامنم را بگیرد و مرا از معاشرت با خانوادۀ مژگان هم محروم کند. به همین دلیل آرام و خاموش در گوشه ای نشستم و از ترس تغییر رفتار فرشاد سرم را تا چانه پایین انداختم و تمام مدت ساکت بودم و چیزی نمی گفتم.
دقایقی گذشت. خاله مهری موضوع اصلی صحبت را پیش کشید و از مادر مژگان خواست تا او را صدا بزند. کمی بعد مژگان با سینی چای وارد سالن شد و به ما خوش آمد گفت. بعد از آمدن مژگان پدر سر صحبت را باز کرد و شروع کرد به تعریف و تمجید از سیامک.
مادر مژگان در ادامۀ صحبتهای پدر گفت : " جناب کیانی ما چند ماهه که سپیده جون رو می شناسیم و قبلاً هم افتخار آشنایی با شما و فامیل محترمتون رو داشتیم. ما نسبت به شما و پسر محترمتون اطمینان کامل داریم و با کمال افتخار پسر شما رو به عنوان داماد خودمون قبول می کنیم. قبل از اینکه شما تشریف بیارید با دخترم در مورد سیامک جان صحبت کردم و نظرش رو پرسیدم. شکر خدا مژگان به این وصلت راضیه و نظر مخالفی نداره. فقط نگران ادامۀ تحصیلشه. دلش می خواد به درس خوندن ادامه بده تا لیسانسش رو بگیره. از نظر خرج و مخارج عروسی هم ما نظر خاصی نداریم. مهم اصالت و پاکی سیامک جانه که ما به این مسئله اطمینان داریم. در مورد این مسائل هر طور جنابعالی تشخیص بدید ما مخالفتی نداریم. "
پدر در جواب صحبت های مادر مژگان گفت: " سرکار خانوم از نظر مسئله ادامۀ تحصیل ما هیچ مشکلی نداریم و صد درصد موافق ادامۀ تحصیل ایشون هستیم. تا اونجا که من خبر دارم مژگان خانوم همکلاسی دختر منه. چه مسئله ای بهتر از اینکه این دو تا جوون مثل دو تا خواهر در کنار هم به تحصیلاتشون ادامه بدن؟ تنها مسئله ای که از نظر ما مهمه، اینه که مژگان خانوم قبول کنن بعد از اینکه درسشون تموم شد تشریف بیارن تهران و با ما زندگی کنن. چون همون طور که قبلاً گفتم سیامک تنها پسر منه و ما به وجودش احتیاج داریم. اگه شما مخالفتی با این مسئله ندارید به سلامتی و مبارکی نامزدی این دو تا جوون رو اعلام کنیم. به امید خدا فردا هم می ریم محضر و صیغۀ محرمیت رو جاری می کنیم. "
مینا خانم رو به مژگان گفت: " مژگان جون اگر با فرمایش جناب کیانی مخالفتی نداری بله رو بگو و کار رو تموم کن. "
مژگان نگاهی به سیامک انداخت و گفت: " نه مادر جون مخالفتی ندارم. با کمال میل حاضرم بعد از ازدواج برم تهران و با خانوادۀ سیامک زندگی کنم. "
پس از اینکه مژگان جواب مثبتش را اعلام کرد همه به سلامتی عروس و داماد جدید کف زدند و باران مبارک باشه بود که برسر سیامک و مژگان می بارید.
نیما با سیامک روبوسی کرد و پس از آن ظرف شیرینی را از روی میز برداشت و آن را به جمع تعارف کرد و مادر حلقۀ نامزدی را به دست مژگان انداخت و ضمن آرزوی خوشبختی برای او صورتش را بوسید.
همان طور که پیش بینی می کردم مراسم خواستگاری با خیر و خوشی تمام شد و مژگان و سیامک رسماً با هم نامزد شدند و طبق توافق بزرگترها قرار شد خطبۀ عقد دائم هفتۀ بعد و در جریان یک جشن عقد کنان خوانده شود.

* * *

دو روز پس از مراسم عقد مهمانهای تهرانی در تکاپوی جمع و جور کردن وسایل و بستن چمدانهایشان بودند تا به تهران برگردند اما من در گوشه ای نشسته بودم و از دور فرشاد و مادر را زیر نظر داشتم که داشتند با هم صحبت می کردند. فرشاد پشتش به من بود و من نمی توانستم عکس العملش را ببینم اما از لبخند پیروزمندانه ای که روی لب های مادر نقش بست حدس زدم موفق شده رضایت فرشاد را به دست بیاورد. زود خودش را به من رساند و با خوشحالی گفت: " سپیده جون پاشو مادر. بالاخره فرشاد رو راضی کردم که تو رو هم با خودمون ببریم تهران. "
_ مادر واقعاً قبول کرد؟
_ آره عزیزم فرشاد پسر خوبیه. یکی از خوبیهاش همینه که رو حرف من حرف نمی زنه.
_ خب حالا که اینقدر از شما حرف شنوی داره راضیش می کردین خودشم باهامون بیاد.
_ اتفاقاً خیلی بهش اصرار کردم اما می گه نمی تونه. مثل اینکه اوضاع کاسبی شون این روزها خرابه. می گه باید بدون تعطیلی قروشگاه رو باز نگه داره.
_ آره راست می گه. از وقتی اون یارو کلاهبرداره شیش میلیون پول مسعود خان رو بالا کشیده اوضاع مالی فروشگاه حسابی ریخته به هم. فرشاد مجبوره یه جوری افتضاح کارهای مسعود خان رو جفت و جور کنه.
_ خیلی خب، تو پاشو و معطل نکن. زود حاضر شو که تا ظهر نشده راه بیفتیم.
به منظور بستن چمدان به طبقۀ بالا رفتم و فرشاد هم پشت سرم آمد و بدون اینکه چیزی بگوید در گوشه ای نشست و مشغول سیگار کشیدن شد. خوب می دانستم در آن لحظه چه احساسی دارد. نگاهش غمگین بود و رگ های گردنش متورم شده بود. وقتی شدت ناراحتی اش را دیدم گفتم: " فرشاد اگه دوست نداری من برم خونۀ پدرم همین الان بگو . من هیچ اصراری به رفتن ندارم. این خواست مادرم بود. "
نگاهی گذرا به صورتم انداخت و در حالی که سرش را به دیوار تکیه می داد گفت: " نه سپیده تو نزدیک یک ساله که تو اصفهان هستی. حتی ایام عیدم نرفتی خونه تون، این مسافررت برات لازمه. فقط نمی دونم چطور می تونم دوری تو تحمل کنم آخه اصلاً آمادگیش رو نداشتم. خیلی غافلگیر شدم." _ فرشاد تا چشم به هم بزنی یه هفته تموم شده و من برگشتم. بهتره اینقدر سخت نگیری.
دستم را بالا گرفت و با نگرانی گفت: " مطمئن باشم برمی گردی؟ "
با تعجب گفتم: " معلومه که برمی گردم! فرشاد اینجا خونۀ منه. چرا همچین فکری می کنی؟ "
با ناراحتی و بغض گفت: " مطمئنم که برمی گردی. مطمئن. "
باز قطره های اشک در گوشه ی چشمش حلقه زد. گفتم: " ای بابا. بازم که گریه رو شروع کردی؟ "
صورتم را بوسید و در حالی که سعی می کرد گریۀ خودش را مهار کند گفت: " مواظب خودت باش." به رویش لبخند زدم و گفتم: " باشه حالا بهتره اون اخمهاتو باز کنی و یه کمی بخندی و با خوشحالی منو بدرقه کنی. "
یک دستش را دور بازویم حلقه کرد و با دست دیگرش چمدان را برداشت و هر دو به حیاط آمدیم.
دقایقی بعد همه با بدرقۀ خاله مهری و فرشاد به سمت تهران حرکت کردیم و حدود ساعت پنج بعد از ظهر به تهران رسیدیم. خیلی از دیدن دوباره ی تهران خوشحال بودم. آنچنان با ولع خیابان ها را نگاه می کردم که انگار تا به حال تهران را ندیده ام. وقتی به محلۀ خودمان رسیدیم دیگر قدرت سرکوب کردن احساساتم را نداشتم. به محض اینکه قدم به خانۀ پدری ام گذاشتم اشک شوق در چشمهایم حلقه زد و بی اختیار به گریه افتادم. خاطرات روزهای خوب دوران مجردی و زندگی فارغ از غم و غصه ایام قدیم چشمهایم را تحریک می کرد. مخصوصاً زمانیکه وارد اتاق خودم شدم به هیچ وجه قدرت سرکوب اشکهایم را نداشتم و مثل ابر بهاری گریه می کردم. با همان چشمهای گریان روبروی آینه اتاق سابقم نشستم و به صورت خودم خیره شدم و به یاد آن شبی افتادم که برای اولین بار احساس کردم عاشق آرمان شده ام. بی اختیار دستی روی گونه هایم کشیدم باور کردنی نبود ولی هنوز هم تب دار بود!
آه به یاد آوردن خاطرات خوش روزهای گذشته بی تابم می کرد و رخوت زندگی کسل کننده ام را بر هم می ریخت. اشکهای روی صورتم را پاک کردم و سعی کردم تا روزی که در تهران هستم از به یاد آوردن خاطرات خوش و ناخوش روزهای گذشته دوری کنم بلکه این مسافرت یک هفته ای به کامم زهر نشود.
به آرامی روی تخت دراز کشیدم و پلکهایم را روی هم گذاشتم. خستگی ناشی از مسیر طولانی که پشت سر گذاشته بودیم چشمهایم را زود گرم خواب کرد اما هنوز عمیقاً خوابم نبرده بود که صدای زنگ موبایل خواب را از چشمم پراند. مطمئناً فرشاد بود. تلفن را جواب دادم: " الو؟ "
_ سپیده؟
_ سلام فرشاد حالت چطوره؟
_ تو حالی گذاشتی برام بمونه؟ فقط چند ساعته که رفتی به همین زودی دلم برات تنگ شده.
_ بابا تو یه مردی. بخدا این حرفها خجالت داره.
_ من حاضرم نامرد باشم ولی تو کنارم باشی. چطوره؟
_ چه حرف خنده داری. مردی از وجود تو می باره.
_ اینو دیگه راست گفتی. سپیده من پیش تو سراپا احساسم.
_ خوبه خوبه شیرین زبونی بسه. آخه جنابعالی درست وسط چرت من زنگ زدید.
_ آه چه کار زشتی کردم از خواب شیرین پروندمت. راست بگو سپیده، خواب منو نمی دیدی؟
_ چیه فرشاد؟ مثل اینکه خیلی سر کیفی. حالا خوبه که دلتنگی، اگه دلت باز بود چی کار می کردی.
_ سپیده از شنیدن صدات سیر نمی شم. اینو بدون شوخی می گم.
_ خب حالا که اینقدر محبت داری، اجازه بده برم بخوابم چون داشتم خواب پسرمو می دیدم.
_ راست می گی؟ خب پسرم چه شکلی بود؟
_ یه پسر کاکل زری. شیرین و با نمک.
_ واقعاً دوست داری بچه مون پسر باشه؟
_ آره.
_ خب این خیلی خوبه. بالاخره ما تو یه چیزی با هم تفاهم داریم.
_ فرشاد خرج تلفنت زیاد می شه ها. یادت نرفته که موبایلم رو گرفتی؟
_ بی خیال. فدای سرت.
بعد از چند لحظه سکوت گفت:
_ عکستو گذاشتم رو سینه ام. سپیده من بدون تو هیچم. اینو هیچ وقت فراموش نکن.
_ مرسی که محبت داری.
_ بابا تو دیگه خیلی بی عاطفه ای! اقلا بگو دلم برات تنگ شده. اینکه نشد جواب.
_ خیلی خب، دلم برات تنگ شده. از راه دور هم می بوسمت.
_ سپیده گرمی بوسه های تو از راه دورم منو آتیش می زنه. من خیلی بیچارتم، دلم داره برات پَرپَر می زنه، بگو چی کار کنم که یه کمی آروم بشم؟
_ هیچی برو بگیر بخواب . باور کن این بهترین راهه.
_ چاره ای ندارم باید همین کارو بکنم. به خاله سلام برسون. کاری باهام نداری؟
_ نه عزیزم مرسی که زنگ زدی.
_ خوب بخوابی خداحافظ

زندگی در تهران عالی بود! همه چیز خوب و لذت بخش بود. از زندگی در کنار خانواده ام خیلی خوشحال بودم و آرزو می کردم درس و تحصیلاتم در دانشگاه اصفهان زودتر تمام شود تا من و فرشاد دوباره به تهران برگردیم و در کنار پدر و مادر زندگی کنیم. مادر هم از حضور من و مژگان در کنار خودش خیلی خوشحال بود و اقلا روزی چند دست لباس نوزاد می دوخت و با اشتیاق زیادی آنها را تزئین می کرد.
در طول همان یک هفته از غیبت فرشاد کمال سوءاستفاده را کردم و موفق شدم تمام فیلم های سینمایی که روی پردۀ سینماهای شهر نمایش داده می شد و همین طور نمایشنامه هایی که روی صحنه میرفت را تماشا کنم. اما حیف که مهلت یک هفته ای من برای خوش بودن و شاد زندگی کردن خیلی زود تمام شد. نیمه شب جمعه بود که فرشاد با تهران تماس گرفت، در حالی که مشخص بود تاب و تحملش را از دست داده: " الو سپیده؟ "
_ سلام فرشاد حالت چطوره؟
_ خوبم اما خیلی از دستت شاکی ام! می دونی این دفعۀ چندمیه که دارم به خونه تون زنگ می زنم؟ از صبح تا حالا کجا بودی؟ چرا موبایلت رو خاموش کردی؟
_ اوه چه خبره شلوغش کردی؟ اولا از صبح تا حالا رفته بودم گردش. دوماً مجبور بودم موبایلمو خاموش کنم چون تمام مدت تو سینما بودم. حالا مشکلت چیه؟
_ مشکلم اینه که چرا تنهایی رفتی سینما. چشم منو دور دیدی که این طوری هول شدی و پات تو خونه بند نمی شه؟
_ فرشاد بخدا این حرفهات خجالت داره. مگه من بچه ام که منتظر بشم یکی دستمو بگیره و منو ببره سینما؟ بابا من قبل از ازدواج با تو زمین و زمان رو زیر و رو می کردم. هر روز خدا از این ور تهران، می رفتم اون ور تهران. حالا تو چه توقع هایی از من داری ها!
_ خانومم دوران قبل از ازدواج رو ولش کن، وضعیت تو حالا فرق کرده. تو نباید تنهایی واسه خودت بری گردش. ببینم، چرا با مژگان نرفتی؟ درسته که دل خوشی از رفیق بازی هات ندارم ولی خب، اگه با مژگان می رفتی اینقدر بهم بر نمی خورد.
_ رفیق بازی کدومه فرشاد؟ مژگان زن داداش منه!
_ خب چرا با زن داداش عزیزت نرفتی؟
_ برای اینکه مژگان خونۀ ما نیست. چند روزیه که رفته خونۀ خواهرش. آخه هر روز فامیلهاشون سیامک و مژگان رو پاگشا میکنن.
_ خیلی خب، تو هم هر چی من می گم زودی جوابمو بده.
_ خب تو داری منو محاکمه می کنی، منم مجبورم از خودم دفاع کنم.
_ تمومش کن سپیده. از امروز به بعد حق نداری پاتو از خونۀ مادرت بذاری بیرون. این دو روز باقی مانده رو هم دندون رو جیگر بذار تا پس فردا بیام دنبالت.
_حالا چرا پس فردا؟ نمی تونی آخر هفته بیای؟
_ نه نمی تونم. پس فردا برای یه معامله میام تهران. از همین الان بهت می گم که برای دوشنبه آماده باش تا بیام دنبالت و برگردیم اصفهان. باشه؟
_ باشه حرفی ندارم. دوشنبه منتظرتم.
_ خوبه. فعلاً کاری باهام نداری؟
_ نه مواظب خودت باش.
_ باشه به خاله سلام برسون. خداحافظ.
_ تو هم سلام برسون. خداحافظ.
پس از مکالمه با فرشاد در گوشه ای نشستم و لباسهای نوزادی را که مادر دوخته بود در چمدان گذاشتم و تا نیمه های شب با مادر در مورد بچه داری صحبت می کردم. در همان لحظات مژگان و سیامک هم به خانه برگشتند. سیامک از دیدن من که تا آن ساعت بیدار نشسته بودم تعجب کرد و گفت: " سپیده چی شده که تو شب زنده دار شدی؟ ساعت دو نصف شبه، تو هنوز بیداری؟ "
آهی کشیدم و گفتم: " سیامک من باید تا چند روز دیگه برگردم اصفهان و باز از دیدن شماها محروم می شم. پس بهتره تا اونجا که جا داره بیدار بمونم و باهاتون حرف بزنم. "
سیامک با تأسف سرش را تکان داد و گفت: " سپیده خیلی ناراحتم که تو مجبوری تو یه شهر دیگه و دور از ما زندگی کنی. راستش من چند روز پیش با مجید خان راجع به موضوع انتقالی تحصیلی مژگان صحبت کردم. ظاهراً مجید آشنایی داره که می تونه کار انتقالی تحصیلی مژگان رو برامون درست کنه. اگه خدا بخواد سعی می کنم کاری هم برای تو انجام بدم بلکه تو هم بتونی از دانشگاه اصفهان انتقالی بگیری و برگردی تهران. "
حرف سیامک متحولم کرد. با خوشحالی گفتم: " راست می گی سیامک؟ این طوری که خیلی عالی می شه من اصلاً فکرشو نکرده بودم. "
_ آره امکانش هست. بهتره وقتی برگشتی اصفهان این مسئله رو پیگیری کنی. شاید موفق بشی از دانشگاه اصفهان انتقالی تحصیلی بگیری و تو هم برگردی تهران.
_ باشه حتماً قضیه رو پیگیریی میکنم. در موردش با فرشاد هم حرف می زنم که راضیش کنم چند سال زودتراز برنامه ریزی های گذشتمون برگردیم تهران.
روز بعد حوالی غروب بود که سیامک به خانه آمد و از مژگان خواست که آماده شود تا آن شب هم به مهمانی بروند. مادر با تعجب پرسید: " سیامک امروز شنبه اس، کی شما رو امروز دعوت کرده خونه اش؟ "
سیامک به جای اینکه به مادر جواب بدهد رو به من گفت: " کیوان. " بعد یک قدم جلو گذاشت و در حالی که مستقیماً به چشمهایم نگاه می کرد گفت: " سپیده، زن کیوان فهمیده که تو اومدی تهران به خاطر همین خیلی دوست داره از نزدیک باهات آشنا بشه. با ما می آی؟ "
با تعجب گفتم: " من؟ نه، نمی تونم باهاتون بیام. می دونی اگه فرشاد بفهمه من رفتم خونۀ کیوان چه بلایی سرم میاره؟ شاید سرمو گوش تا گوش ببره. "
مادر حرفم را تأیید کرد و گفت: " آره پسرم صلاح نیست سپیده همراه شما بیاد. بهتره خودتون تنها برید. فرشاد خیلی نسبت به کیوان حساسه. "
سیامک که مخالفت من و مادر را دید زیاد اصرار نکرد و چند دقیقه بعد همراه مژگان راهی خانۀ کیوان شد.

* * *

صبح روز دوشنبه مشغول بستن چمدان و جمع و جور کردن وسایلم بودم که مادر از راه رسید و از اینکه می دید در حال بستن چمدانم هستم خیلی تعجب کرد بود: " سپیده جون چی کار می کنی مادر؟ "
_ هیچی دارم چمدونم رو می بندم. آخه قراره فرشاد امروز بیاد دنبالم.
_ ولی امروز که دوشنبه اس! حالا کو تا جمعه؟
_ چی کار کنم مادر؟ خودش گفت امروز میاد دنبالم. مثل اینکه تو تهران کاری داره، گفت سر راهش میاد اینجا تا باهم برگردیم اصفهان.
_ ولی بهتر بود قبل از اینکه سرخود با فرشاد قرار بذاری برنامه ات رو با مژگان هماهنگ می کردی. اگه تو با فرشاد بری مژگان چه طوری برگرده؟
_ حق با شماست ولی من این تصمیم رو نگرفتم. این حکم فرشاد.
_ به هر حال بهتره قبل از رفتن یه تماسی با سیامک بگیری وبهش بگی که داری بر می گردی. اون باید از این برنامه با خبر باشه.
_ باشه من همین الان باهاش تماس می گیرم.
_ الو سیامک؟
_ سلام سپیده. خیر باشه. کاری داری؟
_ سیامک هنوز یه کلام از دهن من در نیومده شروع کردی؟
_ خب چی کار کنم؟ تعجب کردم صداتو شنیدم.
_ سیامک کی بر می گردی خونه؟
_ چطور؟
_ می خوام قبل از رفتن ببینمت.
_ مگه امروز می خوای بری؟!
_ آره فرشاد امروز میاد دنبالم.
_ صبر کن ببینم ... مگه قرار نبود این هفته رو هم بمونی؟
_ آره ولی فرشاد رو که می شناسی، کاراش حساب و کتاب نداره. گفته امروز میاد دنبالم.
_ آه سپیده خیلی دوست داشتم بازم پیش ما بمونی اما مثل اینکه این شوهر تو حسابی قاطی داره. راستش امروز قراره منو کیوان جفتی دست زنامونو بگیریم بریم شمال. خیلی دوست داشتم تو هم باهامون بیای.
_ چی می گی سیامک؟ مگه از جونم سیر شدم! فکر فرشاد رو نکردی؟ اون چشم دیدن کیوان رو نداره.
_ بی خود کرده پسرۀ مزخرف. تو که زندونی اش نیستی. اون حق نداره این طوری باهات رفتار کنه.
_ عصبانی نشو عزیزم، اخلاقش اینجوریه دیگه. کاریش نمی شه کرد. حالا منتظرت بمونم یا نه؟
_ آره حتماً خودمو می رسونم.منتظرم باش.
سیامک همان طور که قول داده بود خیلی زود خودش را به خانه رساند و من موفق شدم قبل از رفتن او را ببینم. به استقبالش رفتم و گفتم: " سیامک چه خوب شد که خودتو به موقع رسوندی. "
سیامک با ناراحتی گفت: " سپیده یعنی هیچ راهی نداره که تو بازم پیشمون بمونی؟ وقتی تو بری اینجا خیلی سوت و کور می شه. این خونه بدون تو هیچ لطفی نداره. "
بغضم را فرو دادم و گفتم: " سیامک تو رو خدا سعی نکن اشکمو در بیاری. من چاره ای ندارم باید برم. وقتی فرشاد حکم کنه دیگه کاریش نمی شه کرد. "
سیامک با تأسف سرش را تکان داد و گفت: " ببین خواهر لجباز و سرکش من به چه روزی افتاده؟ حالا دیگه نمی تونه رو حرف فرشاد حرف بزنه! "
با حسرت گفتم: " سیامک تو رو خدا داغ دلمو تازه نکن. حالا می تونم یه خواهشی ازت بکنم؟ "
_ خواهش چیه دختر؟ شما امر کن، چاکرت در خدمته.
_ اگه ممکنه بعد از این که از شمال برگشتی یه سر بیا اصفهان و ماشین منو برگردون چون فرشاد با ماشین مسعود خان میاد دنبالم و من نمی تونم پشت فرمون ماشین خودم بشینم.
سیامک خندید و گفت: " با کمال میل."
بعد روبه مژگان گفت: " مژگان من می رم یه دوش بگیرم . تو هم بهتره بری وسایلت رو جمع و جور کنی چون کیوان و زنش الاناس که پیداشون بشه."
مژگان که تازه از موضوع برگشتن من به اصفهان با خبر شده بود، در حالی که به شدت از دست فرشاد عصبانی بود گفت: " سپیده واقعاً که اخلاق فرشاد غیر قابل تحمل شده. آخه اون چقدر اصرار داره تو رو برگردونه؟ اینجا خونه مادر و پدرته. من امیدوار بودم تو هم باهامون بیای شمال. من و نغمه کلی برنامه ریزی کرده بودیم."
مژگان خیلی از دست فرشاد عصبانی بود و مدام غر می زد اما در یک لحظه به طور ناگهانی سکوت کرد. بعد با حالتی متفکر گفت: " سپیده، دیشب سیامک می گفت کیوان قبلاً عاشق تو بوده. حتی قبل از اینکه تو با فرشاد عروسی کنی اومده بود خواستگاریت. من واقعاً از شنیدن حرف های سیامک تعجب کردم و نمی تونم بفهمم تو چرا این کار رو کردی؟ آخه تو چرا فرشاد رو به کیوان ترجیح دادی و باهاش ازدواج نکردی؟"
اصلا انتظار شنیدن همچین سوالی رو از مژگان نداشتم و کاملاً غافلگیر شده بودم. مژگان ادامه داد: " سپیده بذار یه حرفی رو بدون رو در واسی بهت بگم. من همیشه فکر می کردم تو دختر عاقلی هستی و همه کارات حساب و کتاب داره. اما بعد از شنیدن حرف های سیامک واقعاً سرگردون شدم و نمی تونم بفهمم تو چطور فرشاد رو به کیوان ترجیح دادی؟ کیوان خیلی جذابه. خیلی قشنگه. خیلی هم خوش برخورده. اون از هر نظر می تونست شوهر ایده آلی برای تو باشه. تو رو خدا بگو چرا به جای کیوان فرشاد رو انتخاب کردی؟"
با حسرت آهی کشیدم و گفتم: " جواب قانع کننده ای برات ندارم مژگان. چی بگم؟ شاید تقدیرم این بوده. "
مژگان با دلخوری گفت: " نه من نمی تونم باور کنم. شاید اگه هر کس دیگه ای جز تو این حرفو میزد، حرفش رو باور می کردم. اما از دختری با مشخصات تو بعیده در مورد مسئلۀ مهمی مثل ازدواج تن به تقدیر و سرنوشت و این جور چیزها بده. "
مژگان این را گفت و مرا با یک دنیا حسرت تنها گذاشت و رفت.
برای اینکه تا آمدن فرشاد خودم را سرگرم کنم قلم و کاغذ را برداشتم و خواستم که چیزی بنویسم. قصه ای کوتاه یا یک قطعه شعر.
به عادت همیشه برای پیدا کردن کلمات و جمله های مناسب پشت پنجرۀ اتاقم ایستادم و در حالی که پرده را کنار می زدم نگاهم به گلهای پیچک بر دیوار حیاط خیره ماند. ذهنم در جستجوی پیدا کردن کلمات مناسبی بود که بتواند احساسات یک زندانی را توصیف کند. یک زندانی دربند زندان عشق! واقعاً از توصیف احساس حقارت و سرخوردگی که گریبانم را گرفته بود ناتوان بودم و عقلم مرا برای نوشتن هیچ مطلبی یاری نمی کرد.
همان طور که دستم رازیر چانه گذاشته بودم و نمای حیاط و کوچۀ مجاورش را نگاه می کردم می کردم متوجه یک ماشین بسیار شیک و مدل بالا شدم که تا آن لحظه لنگه اش را ندیده بودم و حتی اسمش را هم نمی دانستم. راننده ماشینش را روبروی خانۀ ما پارک کرد و پیاده شد و نگاهی گذرا به بالای سرش انداخت. در یک لحظه از دیدن کیوان که مات و مبهوت نگاهم می کرد بند دلم پاره شد و قلبم فرو ریخت. مثل همیشه جذاب و دلربا بود. شاید هم قشنگتر از گذشته. مثل یک مرد شده بود. و در لباس اسپرت و شلوار جین و کلاه آفتابگیری که به سرش گذاشته بود قیافه اش دست کمی از هنرپیشه های هالیوود نداشت. راستی که بی همتا بود. مات و مبهوت سر جایش خشک شده بود و با قیافه ای بهت زده مرا نگاه می کرد. با دیدن کیوان در آن حالت دلهره ای هولناک به دلم افتاد و از فکر اینکه فرشاد در همان لحظه سر برسد و کیوان را در آن حال ببیند داشتم دیوانه می شدم. زود از پنجره فاصله گرفتم و به هال رفتم و به مژگان گفتم که کیوان و نغمه به دنبالشان آمده اند.
مژگان با ثعجب گفت: " تو از کجا فهمیدی اونا اومدن دنبالمون؟ نکنه علم غیب پیدا کردی؟
با دلواپسی گفتم: " نه مژگان علم غیب پیدا نکردم. ولی همین الان از پنجرۀ اتاقم دیدم که کیوان و نغمه اومدن دنبالتون. سیامک هنوز نیومده بیرون؟ "
_ نه هنوز نیومده.
_ آه مژگان دستم به دامنت. تو رو خدا برو به سیامک بگو زودتر بیاد بیرون. اگه فرشاد بیاد و کیوان رو اینجا ببینه روزگارمو سیاه می کنه.
مژگان که صورت رنگ پریده و دست پای لرزان مرا می دید با نگرانی گفت: " باشه همین الان بهش می گم. سپیده تو رو خدا خونسرد باش. با وضعی که تو داری نباید اینقدر حرص و جوش بخوری. "
در همین حین زنگ اف اف به صدا درآمد. مسلماً کیوان بود. صدای مادر را شنیدم که بی خبر از همه جا گفت: " کیوان خان تشریف بیارید تو یه چایی در خدمتتون باشیم. " و چند لحظه بعد با اصرار گفت: " کیوان خان تو رو خدا تعارف نکنید و بیایید تو آخه سیامک رفته حموم. لطف کنید چند لحظه با نغمه جون تشریف بیارید داخل تا سیامک از حموم بیاد بیرون و حاضر بشه. "
وقتی مادر دکمۀ اف اف را زد من وحشت زده به سوی اتاقم دویدم و گفتم: " مادر خواهش می کنم تا زمانی که کیوان و زنش اینجا هستن به هیچ عنوان منو صدا نکن. اصلاً برای چند دقیقه وجود منو فراموش کن. فکر کن من خونه نیستم. "
مادر با تعجب گفت: " سپیده چرا خودتو از مردم قایم می کنی؟ این درست نیست که تو از نغمه استقبال نکنی. "
_ ولی مادر، ممکنه فرشاد هر لحظه از راه برسه. وای قلبم داره از کار می افته. اگه فرشاد بیاد و کیوان رو اینجا ببینه روزگارم رو سیاه می کنه.
_ نترس عزیزم، فکر نمی کنم کیوان و زنش زیاد اینجا بمونن. الان به سیامک می گم زودتر بیاد بیرون.
در همین حین سایۀ کیوان پشت در ورودی هال نمایان شد و مادر به استقبال از او در را باز کرد. کیوان زودتر از نغمه وارد شد و در حالی که سرش را پایین انداخته بود سلام کوتاهی گفت و از کنارم رد شد. نغمه پشت سرش به داخل آمد و من برای اولین بار او را از نزدیک دیدم و چقدر هم از دیدن قیافه اش تعجب کردم! چون نغمه درست مثل خود کیوان مو طلایی و چشم سبز بود. روی هم رفته خیلی ملوس و قشنگ بود. با خوشروئی به من گفت: " سپیده خانوم؟ "
گفتم: " بله و شمام که به طور حتم نغمه هستید. "
_ آره عزیزم درست حدس زدی. خب مشتاق دیدار، واقعاً خوشحالم که از نزدیک باهات آشنا شدم. راستش تعریفت را خیلی شنیده بودم اما باید بگم تو خیلی قشنگتر از اونی هستی که من فکر می کردم.
_ آه نغمه خواهش می کنم خجالتم نده. کجای ریخت و قیافۀ من تعریفیه؟ با این شیکم بالا اومده و صورت پف کرده!
_ راستی مبارکه شنیدم همین امروز و فردا فارغ می شی. امیدوارم خدا هر چی دوست داری بهت بده. دختر دوست داری یا پسر؟
به اتفاق هم وارد سالن پذیرایی شدیم. چند صندلی آن طرف تر از کیوان نشستم و در جواب نغمه گفتم: " فرقی برام نداره فقط سلامتی بچه برام مهمه. اما اگه خدا یه پسر بهم بده دیگه نور علی نور می شه."
_ اوه پس تو هم پسری هستی؟ راستش منم می خوام همین روزها حامله بشم آخه من خیلی بچه کوچیک دوست دارم.
دلم از شنیدن حرفش لرزید! یعنی به او حسودی می کردم؟ برای چند لحظه در جوابش مکث کردم ولی بعد فکر کردم شاید تولد یک بچه و پدر شدن کیوان بتواند تا حد زیادی سر او را به زندگی خودش گرم کند و نهایتاً فکر و خیال من و حال و هوای خاطر خواهی را از سرش دور کند. نگاهی زیر چشمی به کیوان انداختم و به حالت تشویق گفتم: " نغمه حتماً این کارو انجام بده. تصمیم خیلی خوبی گرفتی. تولد یه بچه می تونه محبت بین زن و شوهرو بیشتر کنه و به زندگیشون شور و حرارت بیشتری ببخشه. به نظر من فرصت رو از دست نده و زودتر اقدام کن! "
در همان لحظه مژگان هم به جمع مان اضافه شد و به گرمی با نغمه روبوسی کرد. دیدن صمیمیت مژگان و نغمه خیالم را راحت کرد. تصمیم گرفتم زحمت پذیرایی از مهمان های سیامک را به مژگان بدهم و زودتر سالن پذیرایی را ترک کنم مبادا فرشاد سر برسد و از دیدن من که در جوار کیوان نشسته بودم باز دیوانه شود و روزگارم را سیاه کند.
عذرخواهی کوتاهی کردم و بلند شدم اما از شانس بد گوشۀ دامنم به کنده کاری پایۀ میز گیر کرد و مجبور شدم چند دقیقه ای معطل بشوم. مژگان زود به کمکم آمد و سعی کرد بدون اینکه پیراهنم آسیب ببیند مشکل پیش آمده را برطرف کند. در آن لحظه احساس می کردم مانند قطره های شمع در حال آب شدن هستم چون کیوان نگاه مستقیمش را به صورتم دوخته بود و من که هیچ دوست نداشتم با آن هیبت و آن شکم بالا آمده در تیررس نگاهش باشم از فرط خجالت و شرمندگی سرخ شده بودم.
به آرامی سرم را بالا آوردم و در یک آن نگاهم با نگاهش درآمیخت. آه کیوان. در عمق چشمهای خوشرنگش هننوز شعله های پر فروغ یک عشق به ثمر ننشسته زبانه می کشید. و رنگ پریدۀ صورتش و همین طور لرزش آشکار دستهایش که به سختی آنها را مهار می کرد حکایت از التهاب دل بی قرارش داشت. زمزمه اش را شنیدم که گفت: " سپیده. " اما چیزی به روی خودم نیاوردم و زود سرم را پایین انداختم. مژگان بالاخره موفق شد بدون اینکه لباسم آسیبی ببیند مشکل پیش آمده را برطرف کند. دوباره عذر خواهی کردم و مانند یک غزال گریز پا از کمند نگاه مشتاق کیوان فرار کردم.
سیامک را در آستانۀ سالن پذیرایی دیدم و با دلواپسی به او گفتم: " سیامک خواهش می کنم زودتر آماده شو. الانه که فرشاد سر برسه. اگه فرشاد بیاد و کیوان رو تو خونۀ ما ببینه دوباره دیوونه می شه و یه افتضاح دیگه بالا بیاره. "
سیامک با عصبانیت گفت: " این مرتیکه دیگه شورش رو درآورده. خیلی خب نگران نباش. قول می دم زود حاضر شم. "
یک لیوان آب خنک را به همراه یک قرص آرامبخش سر کشیدم و همان جا در آشپزخانه نشستم. مژگان هم وارد آشپزخانه شد و وسایلی را که مادر برایشان آماده کرده بود در سبد بزرگی قرار داد. بعد سیامک را صدا زد و گفت: " سیامک اگه ممکنه این سبد رو بذار تو ماشین. "
در همان لحظه صدای گفتگوی نغمه و مادر را شنیدم که داشتند با هم خداحافظی می کردند. نفس عمیقی کشیدم و به منظور خداحافظی با نغمه و کیوان از آشپزخانه بیرون آمدم و سر پله های حیاط ایستادم. کیوان قبل از رفتن نگاهی گذرا به صورتم انداخت و بدون اینکه چیزی بگوید از کنارم رد شد. اما نغمه با من خوش و بش کرد و در حالی که مشخص بود خیلی سرحال است گفت: " سپیده جون خیلی از دیدنت خوشحال شدم. راستش من دلم می خواد بیشتر باهات ارتباط داشته باشم اما حیف که تو توی تهران زندگی نمی کنی. با این حال من شمارۀ موبایلت رو دارم. حتماً گاهی وقتها بهت زنگ می زنم و جویای احوالت می شم. "
کمی به حرف نغمه فکر کردم و متوجه منظورش شدم چون نغمه قطعاً شمارۀ موبایل سیامک را که می دانست و پیدا بود که می داند موبایل سیامک پیش من است. به هر حال با آرزوی اینکه مسافرت به آنها خوش بگذرد تا نیمه های راه همراهی شان کردم. مژگان در حین روبوسی گفت: " سپیده جون خیلی دلم می خواست تو هم همراهمون می اومدی. ولی خب دیگه، خدا بگم این فرشاد رو چی کار کنه که همۀ برنامه های منو به هم زد. با این حال توی این چند روزی که ازت دورم تند تند بهت تلفن می کنم تا یه وقت دلم برات تنگ نشه. عزیزم بهتره زیاد سر پا نایستی، ممکنه کمر درد بگیری. برو خونه خداحافظ. "
هنگام خداحافظی با سیامک دوباره نگاهم به کیوان افتاد که با کمی فاصله از مژگان و نغمه در گوشه ای ایستاده بود و با همان نگاه عاشق قدیمی به من خیره شده بود. در آن لحظه تمام حرفهای محبت آمیزی که در شب خواستگاری اش زیر گوشم زمزمه کرده بود در خاطره ام زنده شد. من هیچ وقت برای کیوان جوابی جز شرمندگی نداشتم. از دور و با تکان دادن سر با او خداحافظی کردم و با قدمهایی سنگین از پله ها بالا آمدم. اما درست لحظه ای که آخرین پله را زیر پا می گذاشتم ناگهان صدای زنگ خانه به هوا بلند شد. همان جا سر جایم خشک شدم و از وحشت اینکه فرشاد پشت در باشد رنگ از چهره ام پرید. با این حال با هر بدبختی که بود حرکتی به پاهایم دادم و زود خودم را به داخل خانه انداختم و از پشت پنجره نمای حیاط را زیر نظر گرفتم.
سیامک در را باز کرد و فرشاد وارد خانه شد و به محض اینکه چشمش به کیوان افتاد مات و مبهوت کنار در حیاط خشکش زد. می توانستم حدس بزنم در آن لحظه چه حالی دارد و چه فکر و خیالهای وحشتناکی در مورد حضور کیوان به سرش زده است.
سیامک با اینکه هیچ دل خوشی از او نداشت با این حال جلو آمد و با او دست داد و روبوسی کرد. و همین طور کیوان!
از فرط هیجان جان به لب شده بودم و تمام قوایم تحلیل رفته بود. زود از پنجره فاصله گرفتم و یک لیوان آب را به زور خوردم و سعی کردم خونسردی ام را حفظ کنم و با رفتاری محبت آمیز از فرشاد استقبال کنم تا در موردم خیال بد نکند.
صدای به هم خوردن در که به گوشم خورد فهمیدم وارد خانه شده است. نفس عمیقی کشیدم و از اتاق بیرون آمدم و او را دیدم که آشفته و سردرگم روی کاناپه نشسته است. قبل از اینکه صدایش کنم متوجه حضورم شد. با اینکه مشخص بود از دیدنم خوشحال شده و خیلی هیجان زده به نظر می رسید، اما سعی می کرد خودش را بی تفاوت نشان دهد. از جا بلند شد و با حالتی عصبی گفت: " سلام. "
روبرویش ایستادم و در حالی که دستم را لای موهایش فرو می بردم گفتم: " سلام فرشاد. خوشحالم که دوباره می بینمت. " و بعد صورتش را بوسیدم.
اما او توجهی به ابراز محبتم نکرد. دستم را پس زد و با عصبانیت گفت: " چطور توقع داری حرفتو باور کنم؟ برق چشمهات داره می گه از دیدنم وحشت زده ای. "
با اینکه از کنایه اش رنجیده بودم سعی کردم خودم را کنترل کنم و حرفش را نشنیده بگیرم. گفتم: " فرشاد باز که شروع کردی؟ من واقعاً دلم برات تنگ شده. این چه طرز حرف زدنه؟ "
و در حالی که سرم را روی شانه اش می گذاشتم گفتم: " چه بوی خوبی می دی. خیلی وقته احساست نکردم. "
اما فرشاد هنوز منگ بود مثل یک مجسمه سنگی. رفتارش برایم تازگی داشت. با خشونت سرم را از روی سینه اش بلند کرد و گفت: " لازم نیست زیاد به خودت فشار بیاری. نقش بازی کردن هات دیگه برام لطفی نداره. خب مثل اینکه این یه هفته خیلی بهت خوش گذشته. تنها نبودی، هواخواه ها به فکرت بودن. "
دیگر طاقت نداشتم. عصبی شدم و فریاد زدم: " بس کن فرشاد، تو واقعاً دیوونه ای. یعنی تو فکر می کنی کیوان به خاطر دیدن من اومده اینجا؟ اونم در شرایطی که زنش مثل سایه تعقیبش می کنه. آه فرشاد تو چرا خودتو آزار می دی؟ آخه تو چرا اینقدر به کیوان حساسی؟ اون که کاری با تو نداره. "
با عصبانیت یقه ام را در مشتش مچاله کرد و گفت: "چند دفعه بهت بگم اسم این پسره رو جلوی من به زبون نیار، مگه تو حرف حالیت نمی شه؟ بگو ببینم خاطرخواه قدیمیت اینجا چی کار می کرد؟ حتماً تو این یه هفته حسابی با هم عشق و صفا کردین و کلی به ریش من خندیدین. ها؟ "
یقۀ لباسم را از مشتهای گره کرده اش بیرون کشیدم و گفتم: " ولم کن دیوونه. خواهش می کنم رفتار وقیحت رو یادت بمونه تا زمانی که برای معذرت خواهی اومدی سراغم حاشا نکنی. "
این را گفتم و به حالت قهر به اتاقم رفتم اما قبل از اینکه در را به رویش ببندم گفتم: " فرشاد خواهش می کنم رفتاری نکن که یاعث ناراحتی مادرم بشه. اون فکر می کنه من خیلی خوشبختم اما نمی دونه چه زجری رو از زندگی با تو تحمل می کنم. تو درست بشو نیستی. من خیلی احمقم که به انتظار اون روزی نشستم که تو اخلاق خودتو عوض کنی و یه کمی فهم و شعور یاد بگیری. "
از بس سرم درد می کرد و ضعف کرده بودم خیلی زود پلکهایم روی هم افتاد و به خواب رفتم.
نمی دانم چند ساعت خوابیده بودم اما وقتی چشم باز کردم و متوجه شدم هوا تاریک شده هراسان از اتاق بیرون آمدم. مادر متوجه شد که من بیدار شده ام. بلافاصله از لای در سرک کشید و گفت: " سپیده جون بیدارش نکن، طفلکی خسته اس. بذار استراحت کنه. بهتره فردا برید. "
به نقطه ای که مادر اشاره می کرد نگاهی انداختم و دیدم که فرشاد روی کاناپه خوابیده است. گفتم: " مادر ممکنه فرشاد بخواد برگرده، بهتره صداش گنم. "
مادر گفت: " نه، من راضیش کردم که امشب رو تهران بمونید. مدت زیادی نیست که خوابیده. بذار یه کمی استراحت کنه. طفلکی از بس خودشو گرفتار کار و کاسبی کرده خیلی ضعیف شده. وقتی تو خوابیده بودی چند بار حالش بهم خورد اما هر چی بهش اصرار کردم بره دکتر راضی نشد و گرفت همونجا روی کاناپه خوابید. "
از شنیدن حرفهای مادر نگران شدم و بلافاصله بالای سرش نشستم و با دست پیشانی اش را لمس کردم که ببینم تب داره یا نه. اما صد رحمت به تب! بیچاره مثل تنور داغ بود. آهسته صدایش زدم: " فرشاد."
با شنیدن صدا تکانی به خودش داد و دستش را از روی چشمهایش برداشت. خدای من، چشمهایش از شدت گریه سرخ و متورم شده بود. معلوم بود که تمام مدت داشته گریه می کرده! با تعجب گفتم: " فرشاد تو نخوابیدی؟ چرا داری گریه می کنی؟ "
دستش را روی صورتم گذاشت و با صدایی لرزان گفت: " به خدا دلم خیلی برات تنگ شده. حالت خوبه؟ "
_ آره. از ابراز محبتی که کردی فهمیدم چقدر دلت برام تنگ شده.
_ ببخشید دست خودم نبود. نمی خواستم ناراحتت کنم.
_ خیلی خب ادامه نده. بقیه شو خودم می دونم. باور کن همۀ جمله هایی که برای معذرت خواهی واسه ام قطار می کنی رو از حفظ شدم. حالا پاشو بیا تو اتاقم. باهات کار دارم.
_ چی کارم داری؟!
_ پاشو بیا. بعداً می فهمی.
_ نمی شه حالا بگی؟
_ می خوام وادارت کنم رسماً ازم معذرت خواهی کنی.
_ آه عزیزم.
به راستی عطش خواستن فرشاد عطش یک کویر تشنه بود و محبت من او را سیرآب می کرد....

حدود دو هفته به شروع سال تحصیلی جدید مانده بود که درد زایمان به سراغم آمد و راهی بیمارستان شدم و ساعت حوالی هشت شب بود که فرزندم را با سلامتی کامل به دنیا آوردم.
در لحظه ای که فهمیدم خداوند یک نوزاد پسر به من عطا کرده تمام درد و عذابی که به هنگام زایمان تحمل کرده بودم به یکباره برایم شیرین شد و برای دیدن بچه ام لحظه ای آرام و قرار نداشتم. پرستار بالاخره نوزادم را به دستم داد. یک پسر ناز و دوست داشتنی.
پوست لطیف صورتش را بوسیدم و بی اختیار زمزمه کردم: " آرمان... آرمان عزیزم. "
فرشاد در کنارم ایستاده بود و زمزمه ام را شنید. در حالی که موهایم را نوازش می کرد گفت: " چه اسم قشنگی براش انتخاب کردی. "
به صورتش نگاه کردم و گفتم: " مخالتی با سلیقۀ من نداری؟ "
لبخندی زد و گفت: " نه، این تویی که اون بچه رو به دنیا آوردی. حق داری هر اسمی که دوست داری براش انتخاب کنی. "
آرمان کوچولوی من از شیرۀ وجودم می مکید و قلبم را لبریز مهر و محبت مادری می کرد. پس از اینکه اولین شیر دهی نوزادم تمام شد او را به دست فرشاد دادم تا برای چند لحظه پسرش را بغل کند. فرشاد از دیدن روی ماه پسرش دچار احساسات شد و قطره های اشک در چشمش حلقه زد.
آه چه احساس لذت بخشی داشتم. چشمهایم را بستم و دستی روی شکمم کشیدم. بالاخره پس از نه ماه بارداری فارغ شده بودم و ثمرۀ این تحمل چند ماهه حالا جلوی چشمهایم بود. فرشاد به آرامی زیر گوشم گفت: " سپیده من خوشبختم و این خوشبختی رو مدیون توام. "
گفتم: " تو باید مدیون خدا باشی. این خداست که صاحب قدرت و جلاله. "
با شیفتگی گفت: " حرف تو درسته اما من بعد از خدا تو رو می پرستم. "
فرشاد همان شب با تهران تماس گرفت و خبر به دنیا آمدن بچه ام را به پدر و مادر اطلاع داد. وقتی پشت گوشی با مادر حرف می زدم به سختی احساساتم را کنترل می کردم چون تازه احساس مادر بودن را درک می کردم و می فهمیدم مادر بودن چه لذتی دارد. مادر هم بی تاب بود و آرزو می کرد هر چه زودتر سپیدۀ صبح فردا سر بزند تا برای دیدن من و نوه اش راهی اصفهان شود. و مژگان که هنوز مهمان خانۀ ما بود، پا به پای من خوشحالی می کرد.
صبح روز بعد اعضای خانواده ام دستجمعی به اصفهان آمدند تا نوۀ ارشد و نور چشمی خانواده شان را ببینند. مادر اولین کسی بود که بچه ام را در بغلش گرفت. در همان حال بر دستان کوچک نوزادم بوسه ای زد و گفت: " الهی قربون عزیز دردونه ام برم. شازده پسر من چقدر خوشگله. "
با لبخندی گفتم: " آره مادر خیلی خوشگله. ببین چه پوست سفیدی داره."
مادر صورتش را بوسید و گفت: " اسمش رو چی گذاشتی؟ "
_ گذاشتم آرمان. آرمان اسم قشنگیه؟
مادر بی خبر از همه جا گفت: " البته که قشنگه. اسمشم مثل خودش قشنگه. "
سیامک با شنیدن حرفم نگاه معنی داری به صورتم انداخت و به آرامی زیر گوشم گفت: " راستشو بگو سپیده. چقدر دعا کردی خدا بهت یه پسر بده که اسمش رو بذاری آرمان؟ "
با دلواپسی گفتم: " هیس! سیامک این یه رازه. خواهش می کنم اونو برای کسی فاش نکن. "
سیامک با خنده گفت: " باشه عزیزم. از بابت من خیالت راحت باشه. "
مژگان با کنجکاوی به بحثشان سرک کشید و گفت: " آهای. حالا دیگه من غریبه شدم که شما دو نفر در گوشی با هم حرف می زنید؟ "
سیامک دستش را گرفت و گفت: " نه عزیزم، شما از همه محرم تری. قضیه اینه که... "
حرفش را قطع کردم و گفتم: " سیامک خواهش می کنم فعلاً چیزی نگو. مثل اینکه فرشاد اومد. "
سیامک برگشت و نگاهی به فرشاد انداخت. بعد آهسته گفت: " مژگان اگه ممکنه چند لحظه صبر کن بعداً بهت می گم؟ "
مژگان زیاد اصرار نکرد ولی زود دست سیامک را گرفت و او را به کناری کشید. به طور حتم قصد داشت هر طور شده حقیقت را بفهمد. فرشاد به جای آنها در کنارم نشست و گفت: " حالت خوبه سپیده؟ ناراحتی نداری.؟ "
گفتم: " نه حالم خوبه. من کی می تونم مرخص بشم. "
به جای فرشاد مادر گفت: " فکر می کنم لااقل یک روز دیگه باید بستری باشی. "
_ ولی مادر من حالم خوبه. می تونم همراه شما برگردم خونه.
_ نه عزیزم عجله نکن. باید دکتر اجازۀ مرخصی بهت بده.
بعد رو به فرشاد گفت: " فرشاد جان ممکنه از دکتر سوال کنی سپیده دقیقاً کی می تونه مرخص بشه؟ "
فرشاد گفت: " چشم خاله الان می پرسم. " و رفت.
مادر هنوز پسرم را در بغلش گرفته بود و مرتب قربان صدقه اش می رفت. نمی دانم چه احساسی باعث شد که ناگهان به یاد آرزو افتادم؟ پرسیدم: " مادر جون از آرزو چه خبر؟ عروسی اش چطور بود؟ خوش گذشت؟ "
_ آره خیلی خوش گذشت. کاش بودی و آرزو رو تو لباس عروسی اش می دیدی. مثل یه تیکه ماه شده بود. انصافاً شوهر خوبی هم نصیبش شده. پسر تحصیلکرده و برازنده ایه.
_ مادر تا اونجا که من خبر داشتم آرزو قرار بود بعد از عروسی بره شمال و با خانوادۀ عمه اش زندگی کنه. چطور شد که نظرشون تغییر کرد و تو تهران موندن؟
_فکر کنم نظر آرزو در این مورد عوض شده. مثل اینکه قبول نکرده از تهران بره و تو شهر غریب زندگی کنه.
_ اما آرزو خیلی ادعا داشت! تازه افتخارم می کرد می خواد از تهران بره.
_ خب دیگه، برای دختر بچه های ناز پروردۀ تهرونی خیلی سخته که از خونه و خانواده شون دل بکنن و برن تو شهر غربت زتدگی کنن. در مورد خودتم وقتی خوب فکر کنی، متوجه می شی اگه به خاطر دانشگاه رفتن نبود هیچ وقت قبول نمی کردی بیای اصفهان. مگه نه؟
_ حرف شما درسته مادر اما من از زندگی تو این شهر زیاد ناراضی نیستم. با وجود خاله مهری که همیشه به من محبت داره و توی کارهام کمکم می کنه کمبود زیادی احساس نمی کنم. فقط دوری از شماها آزارم می ده که خب چاره ای نیست. اقلاً باید سه سال دیگه این وضعیت رو تحمل کنم.
پدر وارد بحثمان شد و گفت: " ولی سیامک چند وقت پیش می گفت داره برای مژگان از دانشگاه تهران پذیرش می گیره. اون خیلی به قضیه خوشبینه. می گه تا سال دیگه همه چیز روبه راه می شه و تو و مژگان می تونید برگردین تهران و تو دانشگاه تهران ادامه تحصیل بدین. "
آهی کشیدم و گفتم: " پدر ممکنه مژگان موفق بشه از دانشگاه تهران پذیرش بگیره ولی این کار مسلماً برای من سخت تره. چون اولاً ممکنه فرشاد مخالف این قضیه باشه ثانیاً ممکنه خود دانشگاه در مورد من سختگیری بیشتری به خرج بده. با این حال من سعی خودمو می کنم و هر کاری از دستم بربیاد انجام می دم. "
در همان لحظه فرشاد با یک بغل پاکت میوه و کمپوت و تنقلات وارد اتاق شد و در کنارم نشست. بی تاب بودم. زود پرسیدم: " فرشاد موفق شدی دکترم رو ببینی؟ "
گفت: " آره دیدمش. ازش پرسیدم کی می تونی مرخص شی، گفت فردا. "
بعد سرش را زیر گوشم آورد و آهسته گفت: " هر چند خودمم دلم می خواست همین امشب ببرمت خونه و تلافی... "
حرفش را قطع کردم و گفتم: " خجالت بکش فرشاد. من هنوز چله ام در نیومده! "
فرشاد با خنده گفت: " شوخی کردم خانوم، شما به دل نگیر. " و از کنارم بلند شد.
مژگان به آرامی در جای او نشست و با نارحتی گفت: " سپیده من واقعاً از شنیدن حرفهای سیامک متأسف شدم. پس تو عاشق آرمان بودی... "
حدسم درست بود. سیامک همه چیز را به مژگان گفته بود. آهی کشیدم و گفتم: " زیاد خودتو ناراحت نکن مژگان. این قضیه مربوط به گذشته هاس. من الان زندگی خوبی دارم و از اوضاع راضی ام. "
مژگان گفت: " اما سپیده، تو عاشق آرمان بودی. تو سعادت اونو می خواستی. خواهش می کنم اجازه بده اگه یه روز آرمان رو دیدم بهش بگم تو هنوزم دوستش داری. بذار بهش بگم تو هنوز محبتش از دلت بیرون نرفته و اونو فراموش نکردی. بذار اینا رو بهش بگم تا آرمان باورشو نسبت به عشق از دست نده. "
با دلواپسی گفتم: " نه مژگان! خواهش می کنم این موضوع رو فراموش کن. بین من و آرمان همه چیز تموم شده. اون برای من فقط یه خاطره اس. یه رویا. من فقط برای زنده نگه داشتن یاد اون اسمشو روی پسرم گذاشتم. همین مسئله منو راضی می کنه. "
مژگان که مخالفت مرا می دید بیشتر اصرار نکرد. فقط گفت: " هر طور صلاح خودته اما اینو بدون ماه هیچ وقت پشت ابر نمی مونه. تو بالاخره یه روزی با آرمان روبرو می شی. این احساس منه و من مطمئنم یه روزی این اتفاق می افته. "
سرم را پایین انداختم و این بار در جواب مژگان چیزی نگفتم.

* * *

حدود دو ماه از تولد آرمان می گذشت و او نوزادی شیرین و دوست داشتنی شده بود که خنده ها و قهقهه هایش دلم را می برد. موهای سیاهش به فرشاد رفته بود و سفیدی پوستش به من و خلاصه در خوشگلی و دلبری همتا نداشت. دکتر توصیه کرده بود برای تغذیه فقط شیر خودم را به او بدهم. به همین دلیل آن ترم ار دانشگاه مرخصی گرفتم و خانه نشین شدم تا از نظر تغذیه مشکلی برایش پیش نیاید.
مژگان هر چند روز یک بار به دیدنم می آمد و خبرهای دست اول کلاسمان را برایم تعریف می کرد و به این ترتیب چندان از اوضاع و اتفاقات کلاس بی اطلاع نبودم.
یک روز مژگان به دیدنم آمد و گفت: " سپیده بچه های کلاس خیلی دوست دارن بچه تو ببینن. حالا که قراره فرشاد برات جشن سالگرد ازدواج بگیره بهتره دخترهای کلاس هم دعوت کنی تا هم اونا بچه ی تو رو ببنن، هم تو بچه های کلاس رو ببینی. "
با خوشحالی گفتم: " چه پیشنهاد جالبی کردی. حتماً راجع به این مسئله با فرشاد صحبت می کنم بلکه بتونم راضیش کنم. "
صبح روز اولین سالگرد ازدواجمان با شنیدن صدای زنگ تلفن از خواب پریدم. در همان حال دستم را دراز کردم و گوشی تلفن را برداشتم. کسی جز مادر پشت خط نبود. صدای قشنگش را شنیدم که گفت: " سپیده جون؟ "
با خوشحالی گفتم: " سلام مادر صبح بخیر. "
_ سلام دخترم خواب بودی؟
_ ای همچی، راستش چرت می زدم. شما چطوری؟ اوضاع رو به راهه؟
_ آره عزیزم همه چیز خوب و رو به راهه. زنگ زدم سالگرد ازدواجت رو بهت تبریک بگم. انشاءالله همیشه خوش باشی.
_ مرسی مادر جون. مرسی که زنگ زدی.
_ فرشاد کجاس؟ رفته یا خوابه؟
_ هنوز خوابه. مثل اینکه می خواد امروز رو به خودش استراحت بده و توی خونه بمونه.
_ کار خوبی می کنه که امروز رو به خودش تعطیلی داده. طفلک از بس خودشو غرق کار کرده کلی لاغر شده.
_ حق با شماس. راستی مادر جون پدر کجاس؟ سیامک؟ خونه نیستن؟
_ نه عزیزم هیچ کدومشون خونه نیستند. شب که برگشتن حتماً بهشون یادآوری می کنم که باهات تماس بگیرن.
فرشاد روی بستر غلت زد. انگار بیدار شده بود. در میان خواب و بیداری گفت: " داری با خاله سیما صحبت می کنی؟ "
نگاهی به صورتش انداختم و گفتم: " اول سلام، بعداً کلام. "
لبخندی زد و گفت: " خیلی خب سلام. گوشی رو بده من. "
وقتی مکالمۀ مادر با فرشاد تمام شد در کنارش نشستم و گفتم: " حضرت آقا می خوان امروز تو خونه بمونن؟ "
دستش را دور کمرم حلقه کرد و گفت: " اشکالی داره؟ "
_ اشکال که چه عرض کنم، سر تا پاش اشکاله. فرشاد تا چند ساعت دیگه من کلی مهمون دارم. نکنه تو هم می خوای تو مهمونی دخترونۀ من شرکت کنی؟
_ مگه مهمونی به مناسبت سالگرد ازدواج من و تو نیست؟ پس وجود من لازمه.
_ بله وجود جنابعالی لازمه، البته چند ساعت بعد از رفتن مهمون های من.
_ چی شده سپیده؟ نکنه می ترسی همکلاسیهات شوهرتو از راه بدر کنن؟!
_ فرشاد خیلی خوش خیالی که فکر می کنی دختر دیگه ای جز من تحمل اخلاق افتضاح تو رو داره. بیچاره من که مجبورم تحملت کنم وگرنه کی حاضر می شه با یه دیوونۀ احساساتی زیر یه سقف زندگی کنه؟
بلافاصله دستم را بوسید و گقت: " ولی من تا به حال تو زندگیم به دختر دیگه ای جز تو فکر نکردم. حاضرم اینو قسم بخورم. منظور من اصلاً این نبود. "
_ خیلی خب مغلطه بازی نکن، بهتره بریم سر خونۀ اول. فرشاد تو نمی تونی تو جشن دخترونۀ من شرکت کنی. باید زمانی که همکلاسی های من میان تشریف ببری خونۀ مامان جونت. بعد از رفتن همکلاسی های من آزادی که بیای. اگه توباشی اونا معذب می شن. من دوست دارم مهمونام آزاد و راحت باشن.
فرشاد به شوخی گفت: " پس من کی می تونم آزاد باشم؟ تا قبل از به دنیا اومدن آرمان درس خوندن های شبانه روزی تو که اجازه نمی داد یه ساعت با هم خلوت کنیم و خوش باشیم. حالا هم که آرمان به دنیا اومده گریه ها و ونگ ونگش یه لحظه راحتمون نمی ذاره. یه روزم که می خوام تو خونه بمونم و باهات خوش باشم همکلاسی هات مزاحم ان. پس تکلیف من چی می شه؟ یعنی هیچ راه حلی برای مشکل من وجود نداره؟ "
_ تنها راه حل تو اینه که اینقدر پرتوقع نباشی و به همین زندگی که داری قانع باشی. آخه تو چرا متوجه نیستی توی دنیا خوشبختی مطلق وجود نداره. نشنیدی می گن قشنگ ترین گلهای دنیا هم بی خار نیستن؟ تو اگه قشنگی گل رو می خوای باید خارهاشم تحمل کنی. هر چند که من افکار خودمو به آزاردهندگی خار نمی بینم. من فقط یه سری افکار جامعه پسند دارم که از بخت بد تو با همه شون مخالفی.
این دفعه با بی حوصلگی گفت: " ای بابا، سپیده جامعه رو ولش کن. آخه تو با جامعه چی کار داری؟ تو باید فقط به فکر من و بچه ات باشی. "
با دلخوری از کنارش بلند شدم و گفتم: " ولی من به غیر از شوهر داری و بچه داری کارهای دیگه ای هم دارم که باید بهشون برسم. یادت رفته من دارم درس کارگردانی می خونم؟ معاشرت با مردم و حضور تو اجتماع به اندازۀ زندگی خانواده گیم برام مهمه. "
با همان بی حوصلگی گفت: " دست بردار سپیده. جامعۀ تو باید ما باشیم. من، تو و پسرمون. فقط همین. "
جملۀ آخرش مانند ضربۀ یک پتک بر سرم فرود آمد. چشمهایم را تنگ کردم و ناباورانه گفتم: " فرشاد متوجه جملۀ آخرت نشدم. تو چی گفتی؟ "
_ گفتم تو باید یه کمی از این بلند پروازی هات دست برداری و بیشتر به فکر من و بچه ات باشی.
_ نخیر! قرار ما این نبود. تو نباید تغییر رویه بدی. تو باید زندگی اجتماعی منو در کنار زندگی زناشویی مون تحمل کنی. خواهش می کنم این بار آخرت باشه که همچین حرف زشتی رو به زبون میاری.
این را گقتم و با دلخوری از اتاق بیرون آمدم.
ساعت حوالی چهار بعد از ظهر بود که مژگان و چند تن از همکلاسی هایم از راه رسیدند. قبل ا آنها مهشید و خواهر شوهرهایش به دیدنم آمده بودند. مهشید علاوه بر هدیه ای که برایم تهیه کرده بود خبر خوش حامله شدنش را هم به اطلاعم رساند. شنیدن این خبر شادمانی جمع مان را دو چندان کرده بود. در این میان خاله مهری از همه شادمان تر بود چون به زودی دومین نوه اش به دنیا می آمد. خاله مثل پروانه دورم می چرخید و در کارهای خانه و پذیرایی از مهمان ها کمکم می کرد. بندۀ خدا از وقتی آرمان به دنیا آمده بود یک پایش در خانۀ خودش بود و یک پایش در خانۀ من.
به هر حال به استقبال همکلاسی هایم رفتم و پس از حدود پنج ماه دوری دیدارها تازه شد. هر کدام از همکلاسی هایم برای بچه ام هدیه ای آورده بودند و پسر کوچولوی مرا یکی یکی بغل می کردند. اما در جمع همکلاسی هایم شیوا از همه سرحال تر بود. طوری که رفتارش مرا کنجکاو کرد. تصمیم گرفتم به طریقی سر صحبت را باز کنم و بفهمم علت این همه خوشحالی چیست؟ بعد از چند لحظه پذیرایی و خوش و بش با بچه ها در کنارش نشستم و گفتم: " شیوا مثل اینکه خیلی بچۀ نوزاد دوست داری. می بینم که استعداد بچه داریت زیاد بد نیست. "
خندید و گفت: " آره اتفاقاً من عاشق بچه کوچولوهام. "
_ خب تو که اینقدر بچه دوست داری چرا ازدواج نمی کنی که زودتر مادربشی؟
_ از تو چه پنهون همین تصمیم رو هم گرفتم. شاید تا چند ماه دیگه ازدواج کنم.
_ اِ مبارکه. به سلامتی انتخابتم کردی؟
_ البته که انتخابمو کردم.
_ می شه بپرسم اون مرد خوشبخت کیه؟
لبخندی زد و با حالت ناز و کرشمه گفت: " مهرداد. ما چند روز پیش با هم نامزد کردیم.
اصلاً انتظار شنیدن چنین حرفی را نداشتم. با این حال سعی کردم چیزی به روی خودم نیاورم. پس از کمی مکث گفتم: " بهت تبریک می گم شیوا. تو بهترین انتخاب رو کردی. آقای حکیمی جوون خوب و با اخلاقیه. "
شیوا بعد از یک تشکر کوتاه موضوع صحبت را عوض کرد و اجازه نداد بیشتر از آن سوال پیچش کنم اما من دلم می خواست هر طور شده جزئیات این قضیه را بدانم. پس از اینکه مهمانی تمام شد و همکلاسی هایم را بدرقه کردم زود به سراغ مژگان رفتم و از او خواستم ماجرای نامزدی حکیمی و شیوا را برایم تعریف کند. مژگان از شنیدن حرفم یکه خورد و با تعجب گفت: " تو از کجا این موضوع رو فهمیدی؟ "
بی خبر از همه جا گفتم: " خود شیوا یه چیزهایی برام تعریف کرد. "
مژگان عصبانی شد و گفت: " دخترۀ بی شرم. ببین چطور با آبروی این جوون بیچاره بازی می کنه. "
با کنجکاوی گفتم: " مژگان واضح تر صحبت کن تا من بفهمم تازگی ها توی اون کلاس چه اتفاقهایی افتاده

مژگان یک لیوان آب را سر کشید و با همان حالت عصبی گفت: " چند روز پیش حکیمی و دوستهاش تو سالن آمفی تأتر جمع شده بودن و به مناسبت تولد حکیمی یه جشن کوچیک راه انداخته بودن. البته این موضوع یه مسئله دوستانه و خصوصی بوده که من یا هیچ کس دیگه ازش خبر نداشتیم ولی نمی دونم این شیوا ورپریده از کجا قضیه رو فهمیده بود چون با کمال وقاحت میره توی سالن آمفی تأتر و جلوی چشم همه به حکیمی هدیۀ تولد می ده و تولدشو بهش تبریک می گه. اصل ماجرا اینجاس که دیروز انتظامات دانشگاه حکیمی و شیوا رو احضار می کنه و ازشون می خواد در مورد رفتار غیر اخلاقی شون توضیح بدن. شیوا هم برای دفاع از خودش به انتظامات دانشگاه می گه که حکیمی نامزدشه و سعی می کنه مسأله رو یه مورد خصوصی جلوه بده. حکیمی بیچاره هم از روی ناچاری اعتراضی نمی کنه و حرفهای شیوا رو تأیید می کنه. حالا این دختر پررو و بی شخصیت دو روزه که با کمال افتخار خودشو نامزد حکیمی می دونه. "
بهت زده گفتم: " عجب! نمی دونستم شیوا اینقدر جسارت داره. "
مژگان با عصبانیت گفت: " شیوا خیلی شانس آورد زمانی که این حرفها رو بهت می گفت من تو سالن نبودم وگرنه حسابی باهاش دعوا می کردم و حقش رو می ذاشتم کف دستش. "
خندیدم و گفتم: " مژگان اینقدر از دست شیوا عصبانی نباش. خب حتماً شیوا خیلی حکیمی رو دوست داره که حاضر شده به خاطرش این طوری ننگ بدنامی رو به جون بخره. من که خیلی از جسارتش خوشم اومده. شیوا لااقل از من شجاع تر بود. اون پای علاقه و احساسش وایستاد و هیچ ترسی هم از بدنام شدن به دلش راه نداد. به نظر من کارش عالی بود. عالی! "

* * *

آن شب فرشاد اهل خانه را به رستوران برد و حسابی از مهمانهایش پذیرایی کرد و بیشتر از همه از من که مهمان مخصوص اش بودم. به راستی گذشت زمان هیچ تأثیری روی رفتارش نگذاشته بود. انگار نه انگار یک سال از ازدواجمان گذشته است. حتی ذره ای از عشق و علاقه و حساسیت هایش کم نشد بود. مثل یک تازه داماد دورم می چرخید و زمانی هم که در کنام می نشست برای همخوابی آخر شب نقشه می کشید. به هر حال شام را با تحمل شیطنت های فرشاد نوش جان کردم اما هنوز غذایم تمام نشده بود که موبایلم زنگ زد. با تعجب تلفن را جواب دادم و از شنیدن صدای سیامک به وجد آمدم: " الو سپیده؟ "
_ سلام سیامک جون حالت چطوره؟
_ سلام من خوبم. خودت چطوری؟
_ منم خوبم. از خونه زنگ می زنی؟
_ آره تازه رسیدم. تو کجایی؟ مزاحمت که نشدم؟
_ اوه چه با نزاکت! سیامک بهت تبریک می گم. از وقتی زن گرفتی خیلی عوض شدی. راستش من الان تو رستورانم و دارم از مهمون نوازی فرشاد فیض می برم، جای تو خالی.
_ پس مزاحم شامت شدم.
_ نه نه، سیامک ادامه بده. خیلی مشتاق شنیدن صداتم.
_ نه، بهتره یه ساعت دیگه بهت زنگ بزنم. این طوری معذبم. پدر هم می خواد باهات صحبت کنه. بهتره بعداً بهت تلفن کنم.
_ من نمی دونم چی بگم. هر طور خودت راحتی.
_ پس فعلاً باهات خداحافظی می کنم، خوش بگذره.
نمیدانم چرا تن صدای سیامک به نظرم گرفته و غمگین بود؟ در حرفهای سیامک از شوخی ها و خنده های همیشگی اش خبری نبود. کمی نگران شدم. به خانه که برگشتیم منتظر تماس سیامک نماندم و خودم پای تلفن نشستم و شمارۀ تهران را گرفتم. پدر در آنسوی خط تلفن را جواب داد. با اشتیاق به او گفتم: " سلام پدر جون، شبتون بخیر. "
_ به به دختر قشنگم، سلام. الحق که حلال زاده ای. سیامک همین الان داشت شماره تو می گرفت.
_ خب دیگه من از سیامک زرنگ تر بودم.
_ سپیده جون سالگرد ازدواجت رو بهت تبریک می گم. انشاءالله که سالها در کنار فرشاد خوشبخت زندگی کنی.
_ مرسی از دعای خیرتون.
_ فرشاد دم دسته؟
_ آره تو اتاقه.
_ خب پس گوشی رو بده به فرشاد تا یه سلام و علیکی هم با فرشاد بکنیم و بهش تبریک بگیم.
گوشی را به فرشاد دادم و او برای دقایقی سرگرم صحبت با پدر شد و بعد از پدر چند لحظه ای هم با سیامک صحبت کرد. بعد گوشی را به من داد و از اتاق بیرون رفت. وقتی برای بار دوم پای صحبت سیامک نشستم مطمئن شدم که او واقعاً سرحال نیست. با دلواپسی گفتم: " سیامک به نظرم سرحال نیستی. اتفاقی افتاده؟ مشکلی برات پیش اومده؟ "
سیامک سعی کرد مسئله را کتمان کند. گفت: " نه مشکلی پیش نیومده. "
اما من که سیامک را خوب می شناختم گفتم: " سیامک تو امروز از یه چیزی ناراحتی. انکار نکن چون اصلاً دروغگوی خوبی نیستی. پس خواهش می کنم با من روراست باش و بگو چی شده؟ چرا ناراحتی؟ "
سیامک که خودش را شکست خورده می دید پرده از راز ناراحتی اش برداشت و گفت: "راستشو بخوای به خاطر کیوان ناراحتم. "
با نگرانی گفتم: " چرا؟ مگه کیوان چش شده؟ "
_ چیزیش نشده، نگران نشو. فقط تازگی ها گرفتار یه سری مشکلات شده. البته علت ناراحتی من فقط کیوان نیست، من بیشتر از کیوان برای نغمه ناراحتم.
_ سیامک چرا اینقدر نا مفهوم حرف می زنی؟ درست تعریف کن ببینم چی شده؟
سیامک آهی کشید و گفت: " قضیه اینه که اوضاع زندگی نغمه کیوان چند هفته ایه که ریخته به هم، اونا بدجوری با هم مشکل پیدا کردن. البته کیوان چند هفته پیش سربسته یه چیزهایی بهم گفته بود ولی من حرفهاشو باور نکردم. می گفت یه مدته به نغمه بدبین شده. فکر می کنه نغمه مثل سابق دوستش نداره. مدام تلفن های مشکوک به خونه شون می شه. رفت و آمدهای نغمه مشکوک شده. اما من هیچ کدوم از حرفهاشو باور نکردم چون بهتر از هر کسی می دونستم که نغمه چقدر کیوان رو دوست داره. به خاطر همین کیوان رو نصیحت کردم که بی خودی زندگی شو خراب نکنه. اما مثل اینکه موضوع پیچیده تر از این حرفهاس چون دعواشون خیلی بالا گرفته. متأسفانه حرفها و مدارک کیوان خیلی درسته. من امروز با چشم خودم رفتار نغمه رو دیدم و حرفهاشو شنیدم. نغمه می گه از دست کیوان خسته شده. می گه تو این شیش ماهی که با هم زندگی می کنن حتی یه ذره محبت و عاطفه از کیوان ندیده. می گه دیگه طاقت این وضع رو نداره. می خواد یه فکر اساسی برای زندگیش بکنه. من واقعاً نمی دونم چی بگم. فقط اینو می دونم اگه نغمه هم کیوان رو ترک کنه دیگه چیزی از کیوان باقی نمی مونه. "
از شنیدن حرفهای سیامک واقعاً متأسف شدم. با ناراحتی گفتم: " سیامک منم باور نمی کنم همچین چیزی واقعیت داشته باشه. شاید دسیسه یا توطئه ای در کار باشه. شاید کسی به پای نغمه نشسته و می خواد از راه به درش کنه. خواهش می کنم قضیۀ زندگی کیوان رو پی گیری کن و هر طور می تونی اونا رو با هم آشتی بده بلکه زندگی مشترکشون پابرجا بمونه. "
_ البته که این کارو می کنم، من هیچ وقت اجازه نمی دم نغمه به بیراهه کشیده بشه. هر چند کیوان هم تو این قضیه مقصره. اون نباید اینقدر به نغمه بی توجه باشه، هر چی باشه اون یه زنه. احتیاج به محبت و عاطفه داره. مسلماً اگه از شوهرش محبت نبینه به انحراف کشیده می شه. من باید سعی خودمو بکنم وگرنه هر دوشون از دست می رن.
_ آره سیامک سعی خودتو بکن. اگه زندگی نغمه از هم بپاشه اونوقت عذاب وجدان منو راحت نمی ذاره. متوجه منظورم که می شی؟
_ آره متوجه ام. اما تو بهتره خودتو ناراحت نکنی. ببین سپیده من اصلاً نمی خواستم تو یه همچین شبی ناراحتت کنم. بهتره همه چیز رو فراموش کنی و با فرشاد خوش باشی. خب کار خاصی با من نداری؟
_ نه فقط اینکه مواظب خودت باش. کیوان رو هم فراموش نکن. شب بخیر.
_ شب بخیر.
همین که گوشی را گذاشتم فرشاد با یک سینی چای وارد شد. ناگهان متوجه موقعیت ام شدم و از اینکه وقتی اسم کیوان را به زبان آوردم فرشاد در اتاق نبود خیلی خوشحال شدم! فنجان چای را به دستم داد و با دلخوری گفت: " سپیده چه خبر شده؟ تو حدود نیم ساعته که داری با سیامک حرف می زنی. ای کاش یه روزی سر درمی آوردم سیامک چه حرفی برای گفتن به تو داره که این طور مشتاق تو رو پای گوشی می شونه. "
نگاهی گذرا به صورت فرشاد انداختم و با خودم گفتم: " یعنی اخلاق کیوان هم مثل فرشاده؟ آخه کیوان به اون خوبی و مهربونی چطوری می تونه نغمه رو از خودش برنجونه؟ آه کیوان تو می تونی هر دختری رو خوشبخت کنی. پس چرا این کار رو انجام نمی دی؟ چرا با این کارهات منو عذاب می دی؟ چرا هر لحظه منو به یاد بدهکاری هام می اندازی؟ چرا نمی خوای خوشبخت باشی و زندگی خوبی رو با نغمه داشته باشی؟ چرا؟ "
هنوزز با افکارم درگیر بودم که فرشاد گونه ام را بوسید و با دلخوری گفت: " سپیده تو از سیامک چی شنیدی که اینطور منگ شدی؟ دلم خوش بود اقلا یه امشب تو رو سرحال می بینم. بگو چی شده؟ چرا ناراحتی؟ "
از کنارش بلند شدم و گفتم: " چیزی نیست، فقط حوصله ندارم. خواهش می کنم سر به سرم نذار."
اما فرشاد دستم را گرفت و گفت: " بهونه نگیر سپیده، تو امشب هیچ راه فراری نداری. "
به چشمهایش نگاه کردم. حق با او بود. چاره ای جز تسلیم نداشتم.

فصل پنجم

حدود یک هفته به باز شدن مجدد دانشگاه و شروع ترم زمستانی باقی مانده بود و در طول همان یک هفته شور و شوق من برای حضور دوباره در دانشگاه و ادامۀ تحصیل به طور محسوسی در رفتارم مشهود بود. چیزی که اصلاً به مذاق فرشاد خوش نمی آمد.
زندگی نسبتاً خوب و بدون مشکل ما حدود یک هفته بود که به آشفته بازار تبدیل شده بود. فرشاد زندگی را برایم به جهنم تبدیل کرده بود. مدام، دعوا، مشاجره، بحث و جدل...
اما حرف اول و آخر من یکی بود: " رفتن به دانشگاه و ادامۀ تحصیل . حضور در اجتماع. "
و حرف اول و آخر فرشاد هم یکی بود: "ترک تحصیل من و خانه نشینی و بچه داری. "
سرانجام روز موعود فرا رسید و صبح زود از خواب بیدار شدم تا خودم را برای رفتن به دانشگاه آماده کنم. فرشاد فقط منتظر یک بهانه بود تا دعوا را شروع کند و آرامشم را بر هم بزند. سر راهم را گرفت و با لحن معنی داری گفت: " می بینم که صبح زود بیدار شدی. خبریه؟ "
گفتم: " فرشاد تو رو خدا دوباره شروع نکن، من دیگه اعصاب جنگ و دعوا رو ندارم. امروز باید برای انتخاب واحد برم دانشگاه خواهش می کنم با اعصاب من بازی نکن! "
اما گوش فرشاد بدهکار این حرفها نبود. او خیلی عوض شده بود. انگار سرش درد می کرد برای دعوا. روبرویم ایستاد و با تحکم گفت: " سوئیچ. "
با درماندگی گفتم: " بازم شروع کردی فرشاد؟ من که دیگه حامله نیستم! من زایمان کردم تموم شد و رفت. خودم می تونم رانندگی کنم. "
_ گفتم سوئیچ! سپیده مثل اینکه تو حرف حساب حالیت نمی شه. ها؟ من چند دفعه باید یه حرفو تکرار کنم؟ بابا من خوشم نمیاد زنم زمستون، کلۀ سحر که هنوز هوا تاریکه از خونه بره بیرون، اونم تک و تنها. من باید با چه زبونی اینو بهت حالی کنم؟!
_ پس بهونۀ جدید پیدا کردی؟ باشه اینم سوئیچ. ببینم بازم می تونی بهونه بیاری.
وقتی سوئیچ را از دستم گرفت باز روی صندلی نشست و به صورتم زل زد. با عصبانیت گفتم: " ای بابا پس چرا نشستی؟ فرشاد داره دیرم می شه، مگه نمی خوای منو برسونی؟ "
با خونسردی گفت: " چرا می رسونمت اما باید صبحونه رو با هم بخوریم. من تو تنهایی چیزی از گلوم پایین نمی ره. "
_ نگفتم؟ بازم یه بهونۀ دیگه. خدایا به دادم برس. من دیگه از این وضعیت خسته شدم.
فرشاد آن روز صبح مرا به دانشگاه رساند و موقع خداحافظی گفت: " یه ساعت دیگه میام دنبالت. سعی کن تا اون موقع کارتو انجام داده باشی. "
چاره ای جز تحمل نداشتم. ناچار به درخواستش تن دادم و گفتم: " باشه. یه ساعت دیگه می بینمت. "
سرمای هوا همچون ضربه های تازیانه روی صورتم شلاق می زد و سوزش ضربات آن تا مغز استخوانم نفوذ می کرد. پالتو ام را به خود پیچیدم و محوطۀ حیاط دانشگان را با قدمهایی آهسته طی کردم چون زمین لیز بود و بارش برف هنوز ادامه داشت. وقتی وارد ساختمان دانشگاه شدم در اولین حرکت جلوی شوفاژ ایستادم تا دست هایم را گرم کنم چون انگشتهایم از شدت سرمای هوا کرخت شده بود. نیم نگاهی هم به اطرافم انداختم. از آخرین باری که قدم به دانشگاه گذاشته بودم حدود هفت ماه می گذشت. نفس راحتی کشیدم و از اینکه بعد از یک هفته کش مکش و جنگ و دعوا با فرشاد موفق شده بودم دوباره به دانشگاه بیایم خیلی خوشحال بودم.
وقتی وارد کلاس شدم همۀ بچه ها به افتخار ورودم هورا کشیدند. همکلاسی هایی که صمیمیت بیشتری با من داشتند به دورم حلقه زدند و حال و احوال بچه ام را پرسیدند و برای چند دقیقه موضوع صحبت مان شیرین کاری های پسر کوچولوی من بود که حالا تقریباً چهار ماهه شده بود.
با ورود مسئول انتخاب واحد به کلاس صحبت هایمان نیمه کاره ماند. بچه ها یواش یواش پراکنده شدند و سر جای خود نشستند.
من حدود یک ترم از بقیۀ همکلاسی هایم عقب تر بودم به همین دلیل تصمیم گرفتم دقایقی با مشاور تحصیلی مان صحبت کنم و از او بپرسم که این ترم چطور باید انتخاب واحد کنم که عقب ماندگی هایم جبران شود؟
به هوای صحبت کردن با مشاور تحصیلی از کلاس بیرون آمدم و خوشبختانه موفق شدم او را پیدا کنم و در مورد نحوۀ انتخاب واحد از او راهنمایی بگیرم.
کمی بعد دوباره به کلاس برگشتم اما قبل از اینک در جایم بنشینم چشمم به حکیمی افتاد که مشغول پر کردن برگۀ انتخاب واحدش بود. فکر می کنم تازه آمده بود چون قبل از اینکه از کلاس خارج شوم او را ندیده بودم. به هر حال از کنارش رد شدم و سر جایم نشستم و مشغول پر کردن برگه ام شدم. وقتی می خواستم برگه را تحویل بدهم حکیمی هم بلند شد و خواست که برگه اش را تحویل بدهد. در همان حال نگاهی هم به من انداخت. کمی هیجان زده بود. آهسته گفت: " خیر مقدم می گم. "
با خوشروئی در جوابش گفتم: " متشکرم. حالتون چطوره؟ "
_ خوب، خدا رو شکر. شما چطورید؟ فرشاد خان چطورن؟
_ منم خوبم، فرشاد هم خوبه. سلام خدمتتون می رسونه!
هنگام خارج شدن از کلاس با من همقدم شد و با حالت خجالت زده گفت: " شنیدم پسردار شدید مبارکه."
به صورتش نگاه کردم و گفتم: " متشکرم. منم شنیدم شما نامزد کردید تبریک می گم. "
از شنیدن حرفم خیلی جا خورد. آهسته گفت: " متشکرم. " وبعد سکوت کرد. گفتم: " پدر چطورن؟ از من که دلخور نیستن؟ "
سرش را تکان داد و گفت: " نه چه دلخوری؟ اتفاقاً تا حالا چند مرتبه سراغ شما رو از من گرفته. وقتی بهش گفتم شما بچه دار شدید خیلی خوشحال شد. چشم روشنی قدم نو رسیده تون پیش پدرم محفوظه. "
خندیدم و گفتم: " متشکرم. راضی به زحمتشون نیستم. "
برف ریز ریز روی سرمان می بارید و حکیمی همان طور شانه به شانه همراهی ام می کرد. من که نگران بودم پایم سر نخورد و روی زمین نیفتم آهسته قدم برمی داشتم و حکیمی در سکوت دستهایش را به هم می مالید. لحظاتی گذشت. سکوت را شکست و گفت: " زمستون امسال از اون زمستون هاس، ببینید چه برفی نشسته. "
نگاهی به محوطۀ دانشگاه انداختم که سفید پوش شده بود و صندلی همیشگی ام را دیدم که روی آن برف زیادی نشسته بود. با لبخندی گفتم: " حق با شماس. اگه همین طور بباره تا شب کلی می شینه. "
دستش را در جیب کتش برد و گفت: " خانوم کیانی ممکنه بپرسم برنامه آینده تون چیه؟ باز هم از پدرم کار قبول می کنید؟ "
گفتم: " بله قبول می کنم، سرم خلوت شد. بدم نمیاد بازم با شما همکاری کنم. "
با خوشحالی گفت: " این خیلی عالیه. پس همین امروز به پدرم خبر می دم که شما دوباره حاضر به همکاری با ما شدید. مطمئناً خوشحال می شه. "
به در خروجی دانشگاه رسیده بودیم. زیر طاق یک مغازه ایستادم تا از ریزش برف روی سرم در امان باشم اما مثل اینکه سایبانی که انتخاب کرده بودم زیاد مناسب نبود چون برف همچنان روی سر و صورتم می نشست. حکیمی متوجه شد که همراهی اش نمی کنم. با تعجب گفت: " مگه شما نمی رید؟ "
بعد نگاهی به اطرافش انداخت و گفت: " راستی ماشینتون کجاست؟ "
گفتم: " منتظر فرشادم. قراره بیاد دنبالم. "
گفت: " ولی ممکنه فرشاد خان دیر بیان. شما تا کِی می خواید تو این سرما اینجا وایستید؟ "
گفتم: " تا هر وقت که بیاد. قول دادم منتظرش بمونم. "
قانع نشد. سوئیچ ماشین خودش را تعارف کرد و گفت: " قابل شما رو نداره. اگه فکر می کنید ممکنه فرشاد خان دیر بیان می تونید از ماشین من استفاده کنید. "
با دستپاچگی گفتم: " نه نه، خواهش می کنم بفرمائید. فرشاد آدم خوش قولیه. هنوز چند دقیقه ای تا قرارمون مونده. خیلی از لطفتون متشکرم. "
اما حکیمی واقعاً نگران بود. بدون اینکه چیز دیگری بگوید به طرف ماشینش رفت و چند لحظه بعد برگشت در حالیکه این بار یک چتر هم در دستش گرفته بود. وقتی در کنارم ایستاد چتر را باز کرد و در عین ناباوری آن را روی سرم گرفت. خیلی از این حرکتش شرمنده شدم. اما حکیمی انگار در عالم دیگری سیر می کرد. نمی دانم چه اتفاقی برایش افتاده بود. در آن لحظه احساس می کردم با چشمهای باز خوابش برده است. دلم خیلی شور می زد. می ترسیدم فرشاد هر لحظه سر برسد و حکیمی را در کنار من ببیند. دستۀ چتر را در دست خودم گرفتم و آهسته گفتم: " متشکرم. "
با شنیدن صدا تازه به خودش آمد و با دستپاچگی گفت: " آه منو ببخشید. اگه امری نیست با اجازه تون مرخص بشم. "
با همان حالت متعجب گفتم: " خواهش می کنم. بازم از لطفتون متشکرم بفرمائید!

* * *

ماه بهمن به نیمه رسیده بود. یک روز حکیمی به سراغم آمد و گفت که پدرش کار جدیدی را برایم فرستاده است.
سفارش را از حکیمی تحویل گرفتم و چند برگه را از لای کار بیرون کشیدم و با همان یک نگاه متوجه شدم باید جملات یک نویسندۀ تازه کار را ویراستاری کنم. حکیمی گفت: " پدرم سفارش کرده اگه ممکنه این کار رو قبل از شروع سال جدید به ما تحویل بدید. چون طبق قرارداد این کتاب باید برای نمایشگاه سال آینده چاپ بشه به همین دلیل پدرم باز برای زمان تحویل این کتاب حساسیت داره. "
بعد بستۀ دیگری را به دستم داد و گفت: " این یه هدیه اس، پدرم براتون فرستاده. امیدوارم خوشتون بیاد. "
بسته را گرفتم و گفتم: " واقعاً شرمندم کردین. اصلا راضی به زحمت نبودم. "
با لبخندی گفت: " اختیار دارید تمام زحمتهای ما به گردن شماس. "
گفتم: " شما به من می گید هدیۀ پدرتون چیه یا اینکه باید بازش کنم؟ "
گفت: " هر طور میل خودتونه ولی یه نکته رو من باید خدمتتون بگم. یکی از دوستهای پدرم صاحب یه کتابفروشی بزرگه. البته یکی دو هفته اس که کتابهاشو حراج کرده و یه نمایشگاه کتاب راه انداخته. پدرم علاوه بر چند جلد کتاب که براتون فرستاده، یه حوالۀ خرید هم تقدیمتون کرده. اگه مایل باشید شمام می تونید برای خرید کتاب یه سری به اون فروشگاه بزنید. اگرم خواستید بیاید توصیه می کنم بعد از ظهر تشریف بیارید تا من خودم در خدمتتون باشم. "
با خوشحالی گفتم: " البته که میام. پدرتون واقعاً منو شرمنده کردن. خواهش می کنم از طرف من از ایشون تشکر کنید. "
همان روز در حال برگشتن به خانه موضوع نمایشگاه و حوالۀ خریدی را که آقای حکیمی فرستاده بود برای فرشاد تعریف کردم. اما فرشاد نه تنها از حرفم خوشحال نشد بلکه خیلی هم عصبانی شد و با ناراحتی فریاد زد: " این مرتیکه چه حقی داره که برای تو هدیه بفرسته؟! "
عکس العمل فرشاد خیلی برایم غیر منتظره بود. اصلاً فکر نمی کردم این موضوع باعث تغییر اخلاقش بشود. آقای حکیمی مرد با شخصیت و مودبی بود و خودش هم این را می دانست. با این حال باز بهانه گرفت و داد و فریاد به راه انداخت. در عین ناباوری گفتم: " فرشاد! آقای حکیمی با اون سن و سالش برای من ارزش قائل شده که این هدیه رو فرستاده. تو نباید در برابر انسانیت اون مرد این طور ناسپاسی کنی. پسرش می گفت این هدیه چشم روشنی تولد آرمانه. آقای حکیمی خیلی از شنیدن خبر بچه دار شدن ما خوشحال شده. "
فرشاد از شنیدن حرفم دیوانه شد! با عصبانیت فریاد کشید و گفت: " این پسرۀ جلف از کجا فهمیده که تو بچه دار شدی؟ نکنه تو راجع به مسائل خصوصی زندگیت هم باهاش حرف می زنی. ها؟ اصلاً از کجا معلوم پدرش برات هدیه فرستاده باشه؟ من به این قضیه شک دارم. شاید خودش برات هدیه گرفته."
با ناراحتی گفتم: " مطمئن باش حکیمی اینقدر بی شخصیت نیست که بخواد به من دروغ بگه. تازه چه دلیلی داره که اون بخواد به من هدیه بده؟ اون تازگی ها با یکی از دخترهای کلاس مون نامزد کرده. آخه چرا باید به من توجه داشته باشه؟ "
فرشاد همان طور که فریاد می زد گفت: " آره. اتفاقاً منم می خواستم همینو ازت بپرسم. این پسره چرا باید بین این همه همکلاسی اون حواله رو بده به تو؟ مگه تو با بقیه بچه های کلاستون چه فرقی داری؟ اصلاً چرا حواله رو نداده به نامزدش! ببین سپیده، من اصلاً از این پسره خوشم نمیاد. هیچ دوست ندارم تو با این پدر و پسر کار کنی. من فکر می کنم تنها بهونۀ تو برای معاشرت با این پسره همین دفتر و دستک هاس که ازش تحویل می گیری. خوب گوشهاتو باز کن تا متوجه حرفهام بشی، تو دیگه نباید با اونا کار کنی. همه چی رو فراموش کن. "
قبول کردن دستوری که فرشاد صادر کرده بود خیلی برایم سخت بود. من به حکیمی گفته بودم حتماً برای خرید به آن فروشگاه می آیم. آه خیلی آشفته بودم. رفتار فرشاد باعث آزار روح و روانم می شد. او کار را به جایی رسانده بود که به من حکم می کرد. اما افسوس که چاره ای جز تحمل نداشتم. ناچار در برابر دستورش پافشاری نکردم و در سکوت به خیابان چشم دوختم.
وقتی به خانه رسیدیم اول سری به خاله مهری زدم و آرمان را از او گرفتم. خاله با دیدن قیافۀ غمزده ام فهمید که باز با فرشاد دعوا کرده ام. با مهربانی گفت: " سپیده جون چرا اینقدر ناراحتی؟ بازم با فرشاد حرفت شده؟ "
از بس پیش خاله گلایۀ فرشاد را کرده بودم از رویش خجالت می کشیدم. گفتم: " نه خاله جون، نگران نباشید. اتفاق خاصی نیفتاده. "
فرشاد معمولاً بعد از اینکه مرا به خانه می رساند ناهارش را می خورد و دوباره به محل کارش برمی گشت. به همین دلیل به آشپزخانه رفتم و غذایش را گرم کردم. بعد یک فنجان چای برای خودم ریختم و همان جا در آشپزخانه نشستم. فرشاد هم پشت سرم آمد اما من بدون توجه به او چای را سر کشیدم و از آشپزخانه بیرون آمدم. فکر می کنم متوجه شد که من باز هم قهر کرده ام. چند بار صدایم کرد اما جوابش را ندادم. اوضاع روحی ام خیلی خراب بود. یواش یواش داشتم به انزوا کشیده می شدم. فرشاد قصد داشت همۀ درها را به رویم ببندد. واقعاً درمانده بودم و نمی دانستم چه کار باید بکنم. وقتی صدای به هم خوردن در آپارتمان به گوشم خورد فهمیدم از خانه بیرون رفت. دلم بدجوری گرفته بود. هیچ راه برگشتی نداشتم. همه چیز خراب شده بود. هم گذشته و هم آینده. چشمهایم را بستم و پتو را روی سرم کشیدم و باز به گریه افتادم.

نمی دانم چند ساعت در خواب بودم اما با شنیدن صدای گریه های آرمان از خواب پریدم و او را در بغلم گرفتم. نیم نگاهی هم به آسمان انداختم و متوجه شدم هوا تاریک شده و باران تندی هم می بارید. در همان حال چشمم به هدیۀ آقای حکیمی افتاد. بستۀ کادو شده را باز کردم و متوجه شدم آقای حکیمی سه جلد کتاب برایم فرستاده و البته همان حوالۀ خرید که پسرش توضیح داده بود. دو جلد از کتابها مربوط به رشته ی تحصیلی ام می شد و دیگری یک رمان خارجی بود.
نیم نگاهی هم به سفارشی که برایم فرستاده بود انداختم. به هیچ وجه حوصله نداشتم کار آن کتاب را شروع کنم. دستنویس ها را کنار گذاشتم و کتاب رمان را برداشتم. و برای اینکه از گذشت زمان غافل شوم شروع به خواندن کردم.
هنوز سرگرم خواندن بودم که فرشاد به خانه برگشت. به استقبالش نرفتم. طبق معمول خودش پا پیش گذاشت و برای آشتی کردن به سراغم آمد. از کارش خنده ام گرفته بود چون برایم یک دسته گل خریده بود. بدون اینکه حرفی بزند دسته گل را روی میز گذاشت و رفت. فصلی را که می خواندم تمام کردم و از اتاق بیرون آمدم و دیدم که او در تاریکی و در گوشه ای از سالن نشسته و باز ماتم گرفته است.
اول چراغها را روشن کردم. بعد یک استکان چای برایش ریختم اما هنوز قهر بودم و تمام مدت حتی یک کلمه هم حرف نزدم.
روز بعد فرشاد دوباره به دنبالم آمد. من هنوز بابت برخورد دیروزش دلخور بودم اما او دست بردار نبود. باز برایم دسته گل خریده بود. وقتی سوار شدم دسته گل را به دستم داد و با اینکه زیاد خوشحال نبود و قیافه اش هنوز عبوس بود گفت: " سپیده دوست داری امروز بریم فروشگاه و کتاب بخریم؟ "
از حرفی که زد خیلی جا خوردم. با تعجب گفتم: " فرشاد مثل اینکه منو مسخره کردی ها. مگه تو دیروز نگفتی من حق ندارم برم اون فروشگاه؟ چطور امروز نظرت عوض شده؟! "
_ چی کار کنم؟ دو روزه که تحویلم نمی گیری. یک کلمه هم باهام حرف نزدی. من تحمل قهر کردن تو رو ندارم. حالا بگو کجا باید برم؟
_ بیخود اصرار نکن، من موضوع اون حواله رو فراموش کردم. اما رفتارهای زشت تو حتماً تو خاطرم می مونه.
_ سپیده با اعصاب من بازی نکن! فکر نکن خیلی خوشم میاد امروز ببرمت اونجا، نه هیچم خوشم نمیاد. اینو بدون حرف من هنوز همونه. از این به بعد نباید با انتشارات حکیمی کار کنی. این کاری که دیروز گرفتی باید آخری باشه. خب حالا بگو آدرس اون فروشگاه کجاس؟
کارت انتشارات را به دستش دادم و گفتم: " دیروزم می تونستی همین طوری حرف بزنی. هیچ احتیاجی نبود اونقدر داد و فریاد راه بندازی. باشه حرفی ندارم، دیگه از انتشارات حکیمی کار قبول نمی کنم، اما اینو بدون کاری که دیروز تحویل گرفتم خیلی عجله ایه. تو به هیچ عنوان نباید مزاحمم بشی و آرامشم رو به هم بزنی.
وقتی وارد نمایشگاه شدیم حکیمی با محبت زیادی از ما استقبال کرد و با نهایت احترام به فرشاد خوش آمد گفت و مدام سعی می کرد در رفتار و گفتارش این طور وانمود کند که با فرشاد دوست و صمیمی است. اما حتی این طرز رفتار حکیمی هم نتوانست نظر فرشاد را در مورد او عوض کند. فرشاد هنوز با حکیمی دشمنی داشت و فکر می کرد او محبت خاصی نسبت به من دارد.
روز بعد وقتی به خانه برگشتم سفارشی را که از حکیمی تحویل گرفته بودم برداشتم و کار روی آن را آغاز کردم...
در طول روزهایی که روی آن رمان کار می کردم مجبور شدم چند مرتبه با حکیمی تماس بگیرم و در مورد تصحیح بعضی از جملات با او همفکری کنم چون حکیمی به خوبی از قوانین چاپ و نشر و محدودیت هایی که برای جمله بندی یک رمان ایرانی وجود دارد اطلاع داشت و در این گونه موارد فرد آگاهی بود.
یکی از همین روزها وقتی پای تلفن نشسته بودم و با حکیمی صحبت می کردم فرشاد از راه رسید. از دور و با اشارۀ سر سلام کردم اما او که اصلاً از این نوع سلام دادن خوشش نمی آمد با دلخوری خودش را به من رساند و در یک حرکت غیر منتظره گوشی را از دستم کشید! ناباورانه گفتم: " فرشاد این چه کاریه؟ مگه زده به سرت؟ "
نگاه غضبناکی که به صورتم انداخت باعث شد از به زبان آوردن حرفم پشیمان شوم. با عصبانیت سرم داد کشید و گفت: " من توقع دارم وقتی میام تو خونه یه زحمت به خودت بدی و بیای دو دقیقه دم در. یه سلامی بدی، یه خوش اومدی بگی. امیدوارم متوجه باشی رفتارت تازگی ها چقدر عوض شده. از وقتی این دانشگاه لعنتی باز شده رفتار تو کاملاً عوض شده. تو بازم هوایی شدی. لعنت به هر چی دانشگاه و درس و مشقه. "
هنوز از بهت و حیرت کارهای فرشاد گیج بودم. از طرفی پیش حکیمی هم خیلی شرمنده بودم و دعا می کردم او حرفهای فرشاد را نشنیده باشد. با یک حرکت سریع گوشی را از دست فرشاد گرفتم و گفتم: " آقای حکیمی من واقعاً شرمنده ام. چند لحظه گوشی لطفاً "
فرشاد از شنیدن اسم حکیمی دیوانه شد و با عصبانیت فریاد زد: " صحیح! پس تو بازم با اون پسره حرف می زدی. ها؟ "
انتظار حکیمی داشت طولانی می شد و من خیلی بابت این قضیه شرمنده بودم. از طرفی فرشاد بدجوری پیله کرده بود و دست بردار نبود. ناچار به التماس افتادم و با مهربانی گفتم: " فرشاد جان خواهش می کنم اجازه بده به کارم برسم. فقط چند تا سوال کوچیک دارم. قول می دم خیلی زود تمومش کنم. "
با دلخوری سیم تلفن را که در دستش مچاله کرده بود آزاد کرد و گوشی را به دستم داد. از بخت بد تمام متنی که قصد داشتم راجع به آنها با حکیمی صحبت کنم مضمونی عاشقانه داشت. چون متن مربوط به اعترافات دختر گناهکار و آلوده ای بود که در آخرین لحظات قبل از مرگش آنها را برای معشوق خودش تعریف می کرد. فرشاد هم در گوشه ای ایستاده بود و با ناباوری به حرفهای من گوش می کرد. و من از اینکه او تا این حد کوته فکر و احساساتی بود به حالش تأسف می خوردم. خیلی زود سر و ته قضیه را هم آوردم و با مطرح کردن چند سوال کلی و شنیدن جوابهای حکیمی تلفن را قطع کردم. اما پایان این مکالمه آغازی بود بر بحران بزرگی که هرگز پیش بینی اش را نمی کردم. همین که گوشی را گذاشتم فرشاد با حالتی عصبی به سراغم آمد و گفت: " سپیده تو الان داشتی چی می گفتی؟ یعنی تو وقاحتو به اونجا رسوندی که جلوی چشمهای من بهش می گی دوستش داری؟! "
از دیدن چشمهای سرخ و قیافۀ عصبانی اش خیلی وحشت کردم. می دانستم حتی رفتار محبت آمیز و ناز و نوازش هم در این موقعیت کاری از پیش نمی برد. با لکنت زبان گفتم: " فرشاد تو اشتباه می کنی. اینا حرفهای من نبود. " با دست به کاغذها و دست نویس هایی که روی میز بود اشاره کردم و گفتم: " اینا حرفهای این کتابه. "
فرشاد دست نویس ها را روی هوا پرت کرد و در حالی که از خشم می لرزید سیلی محکمی به صورتم زد و گفت: " از این به بعد حق نداری باهاش حرف بزنی، تحت هیچ شرایطی. حتی اگه لازم باشه دانشگاه هم نباید بری. سپیده همه چز برای تو تموم شده اس. من حالا هیچ اطمینانی بهت ندارم. "
جای سیلی صورتم را سرخ کرده بود و سوزشی که روی پوستم احساس می کردم جانم را به آتش می کشید. برای چند لحظه مات و مبهوت سر جایم ایستاده بودم و باور نمی کردم در واقعیت از فرشاد سیلی خورده ام! آن هم بدون اینکه گناهی مرتکب شده باشم. وقتی صدای به هم خوردن در آپارتمان را شنیدم فهمیدم که از خانه بیرون رفت. تاب و تحمل را از کف دادم و با صدای بلند به گریه افتادم. آنقدر دل شکسته و آزرده خاطر بودم که هر لحظه آرزوی مرگ می کردم. به راستی بی فایده بود، فرشاد درست بشو نبود.
چند دقیقه بعد دوباره صدای به هم خوردن در آپارتمان به گوشم خورد. حدس زدم فرشاد است. خودم را آماده کردم که پنجه در پنجه اش بیندازم و با او اتمام حجت کنم اما به جای فرشاد خاله مهری را دیدم که هراسان و رنگ پریده وارد اتاق شد. با مهربانی مرا از گوشۀ زمین بلند کرد و گفت: " سپیده جون تو رو خدا فرشاد رو ببخش.به خاطر من اونو ببخش. اون گفت که با تو دعوا کرده. حتی روی تو دست بلند کرده. من واقعاً شرمنده ام. تو رو خدا فرشاد رو ببخش. "
با به یاد آوردن رفتار خشونت آمیز فرشاد داغ دلم تازه شد و گریه ام شدت گرفت. همان طور که گریه می کردم و خون دل می خوردم گفتم: " خاله، فرشاد منو آزار می ده. این دفعۀ اولش نیست دیگه جونمو به لبم رسونده. می دونم دوستم داره ولی من دیگه تحمل این رفتارش رو ندارم. اون به همه بدبینه. نسبت به من شکاکه . روی اعصابش کنترل نداره. بخدا من ازش می ترسم. "
خاله در حالی که سعی می کرد مرا آرام کند گفت: " سپیده جون تو اشتباه می کنی. فرشاد نسبت به تو شکاک نیست. تنها اشکالش اینه که تو رو خیلی دوست داره. اون عاشق توئه. تو رو خدا باهاش مدارا کن. می ترسم با این اوضاع و احوال بچه ام از دستم بره. "
_ آخه خاله جون من چی کار می تونم بکنم؟ جز اینکه هربار چشممو روی رفتار زننده اش ببندم و خودمو به ندیدن بزنم. آخه مگه من چقدر صبر و تحمل دارم؟
_ عزیزم من منکر این نیستم که رفتار فرشاد تند و خشنه اما بهت قول می دم اگه بیشتر بهش توجه کنی، اگه عاشقش باشی، اگه فقط یک کمی بهش محبت کنی، بخدا عوض می شه. فرشاد با یه لبخند تو از این رو به اون رو می شه. سپیده جون، فرشاد چند دقیقه ای می شه که خودشو تو انباری زندونی کرده و درو به روم باز نمی کنه. می دونم از کاری که کرده پشیموه اما روی اینو نداره که به صورتت نگاه کنه. تو رو خدا این بار تو پا پیش بذار و با این کارت شرمنده اش کن. شاید همین مهربونی و گذشت تو باعث تغییر رفتارش بشه و دست از سرت برداره. "
با اینکه خیلی از دست فرشاد عصبانی بودم بدم نمی آمد رفتارنا جوانمردانه اش را با محبت تلافی کنم و کاری کنم که شرمنده شود. خاله ادامه داد: " سپیده جون من خیلی براش نگرانم. می ترسم یه وقت بلایی سر خودش بیاره. خیلی از اینکه دست روی تو بلند کرده ناراحت بود. تو رو خدا بیا برو باهاش صحبت کن و بگو که بخشیدیش. "
انباری خانه در حیاط پشتی ساختمان قرار داشت. با عجله خودم را پشت در انباری رساندم و فرشاد را صدا زدم اما جوابی نشنیدم. دوباره با ملایمت صدایش کردم و خواستم که در را باز کند اما باز هم جوابی نداد. خاله مهری هم فرشاد را صدا زد اما باز هیچ صدایی از توی انباری درنیامد. با دلواپسی گفتم: " خاله جون این انباری هیچ راه ورودی دیگه ای نداره؟ "
خاله کمی فکر کرد. بعد گفت: " نه عزیزم هچ راه ورودی دیگه ای نداره. "
اما چند لحظه بعد دوباره گفت: " راستی چرا. از تو حیاط خلوت پشت آشپزخونه یه پنجره به انباری باز میشه اما راهش یه کمی خطرناکه. "
گفتم: " عیبی نداره خاله. راه حیاط خلوت رو نشونم بدید شاید بتونم کاری انجام بدم. "
خاله در آشپزخانه را باز کرد و من وارد حیاط خلوت شدم. پنجرۀ حیاط خلوت حدود دو متر از سطح زمین بالاتر بود. به همین دلیل چهار پایه را زیر پایم گذاشتم و از آن بالا رفتم. خوشبختانه دستگیرۀ پنجره رو به خودم بود و موفق شدم بدون زحمت آن را باز کنم. اما انباری خیلی تاریک بود. هیچ چیز معلوم نبود. این بار ترس و دلهره زیادی به دلم افتاد. گفتم: " چاره ای نیست من باید از راه این پنجره برم توی انباری. "
خاله گفت: " نه سپیده این کار رو نکن. ارتفاع زیاده. ممکنه صدمه ببینی. "
گفتم: " نگران نباش خاله. فقط بگو کلید برق کجاست؟ "
_ کنار در انباریه.
به سختی پایم را روی لبۀ پنجره گذاشتم و با احتیاط از پنجره پایین پریدم. کمی مکث کردم تا چشمم به تاریکی عادت کرد. بعد فرشاد را صدا زدم و گفتم: " فرشاد من می ترسم. تو رو خدا جواب بده. "
ناگهان صدای ناله ای به گوشم خورد. وحشت زده شدم. از پنجرۀ بالای سرم نور ضعیفی به انباری می تابید. با کمک همان نور ضعیف و با هر بدبختی که بود خودم را کنار در انباری رساندم و موفق شدم کلید برق را پیدا کنم اما همین که انباری روشن شد چشمم به جسم بی رمق فرشاد افتاد که نقش زمین شده بود. فریادی از وحشت کشیدم و دوان دوان خودم را بالای سرش رساندم. آه فرشاد خودکشی کرده بود. انگار رگ دستش را زده بود!
در این سوی دیوار من ضجه می زدم و در سوی دیگر خاله مهری بود که مدام فریاد می زد: " سپیده چی شده؟ بگو چه بلایی به سرم اومده؟ "
دهانم از وحشت صحنه ای که می دیدم خشک شده بود. به سختی لبهایم را تکان دادم و گفتم: " خاله جون تو رو خدا زود خودتو برسون به من. خواهش می کنم عجله کن. "
در انباری را برای خاله باز کردم و دوباره برگشتم بالای سر فرشاد. خدای من، تمام پیراهنش غرق خون شده بود. سرش را در بغلم گرفتم و چند بار صدایش زدم. اما او چشمهایش را باز نمی کرد. در همین حین خاله مهری سر رسید و با دیدن پیکر نیمه جان فرشاد فریادهای آه و واویلایش به هوا بلند شد و توی سرش زد. گفتم: " خاله من می رم آمبولانس خبر کنم. شما چند لحظه همین جا بمونید تا من برگردم. "
با عجله خودم را پای تلفن رساندم و شمارۀ اوژانس را گرفتم و از آنها خواستم هر چه زودتر یک آمبولانس بفرستند. بعد به سمت انباری دویدم و دوباره بالای سر فرشاد نشستم و خون روی صورتش را شستم. باز نالۀ خفیفی از او شنیدم. فریاد زدم: " فرشاد تو رو خدا چشمهاتو باز کن. بهت التماس می کنم. خواهش می کنم حرف بزن. "
فرشاد دوباره ناله کرد. با بیچارگی گفتم: " خاله جون شما برید در حیاط رو باز کنید، من با اورژانس تماس گرفتم. الان دیگه باید برسن. "
دست های فرشاد که همیشه مثل تنور داغ بود حالا یخ زده بود. دستهایش را بوسیدم و در حالی که به شدت گریه می کردم گفتم: " فرشاد تو با خودت چی کار کردی؟ آخه این دوونه بازیها چیه که در میاری؟ چرا خودتو به این حال و روز انداختی؟ فرشاد تو رو خدا چشمهاتو باز کن. اگه تو بمیری من چه خاکی توی سرم بریزم؟ "
مأموران اورژانس بالاخره آمدند و فرشاد را با خودشان بردند. قبل از اینکه به دنبال آمبولانس حرکت کنم با مشعود خان تماس گرفتم و گفتم هر چه زودتر خودش را به بیمارستان برساند. آخ که چه بیچاره و در به در شده بودم. هیچ کاری هم از دستم بر نمی آمد. زیر لب گفتم: " اگه فرشاد بمیره جواب پسرمو چی بدم؟ جواب خاله، مسعود خان، مهشید. خدایا به من رحم کن! "
دقایقی بعد مسعود خان از راه رسید در حالیکه رنگ به چهره نداشت و خیلی نگران به نظر می رسید. با یک دنیا خجالت و شرمندگی کل ماجرا را برایش تعریف کردم ولی مسعود خان با غضب نگاهم کرد و گفت: " سپیده خانوم شما طوری حرف می زنید انگار پسر من یه دیوونۀ روانیه. اون که بی دلیل این کار رو انجام نداده. حتماً از شما موردی دیده که تحملش رو نداشته. "
حرف مسعود خان وجودم را به آتش کشید. او مرا متهم به خیانت می کرد. هرگز تحمل شنیدن این تهمت را نداشتم اما چه کنم در شرایطی نبودم که بتوانم جوابش را بدهم. حال وخیم فرشاد زبانم را کوتاه کرده بود. در آن لحظه تنها آرزویم این بود که فرشاد زنده بماند. حتی تصور اینکه فرشاد بمیرد و مرا با یک دنیا تهمت و حرف ناروا تنها بگذارد دیوانه ام می کرد. با گریه وزاری هم کاری درست نمی شد. سعی کردم گریه را تمام کنم و فکرم را متمرکز کنم. می دانستم در آن شرایط فقط باید برای سلامتی فرشاد دعا بکنم. دعا و باز هم دعا...

ساعتی گذشت. پرستاری از اتاق بیرون آمد. با نگرانی دنبالش دویدم و گفتم: " خانوم پرستار خواهش می کنم بگید حال مریض من چطوره؟ هنوز به هوش نیومده؟ "
پرستار با بی اعتنایی گفت: " خون زیادی ازش رفته، هنوز به هوش نیومده. اون مرد شوهر توئه؟ "
_ بله شوهرمه.
_ چرا رگ دستش رو زده؟ با هم اختلاف داشتین؟
واقعاً نمی دانستم در جوابش چه بگویم؟ با دلواپسی گفتم: " نه ما اختلافی نداشتیم. ما زندگی خوبی داریم. "
پرستار با بی اعتمادی نگاهم کرد و از کنارم رد شد. زیر لب گفتم: " خدایا به من رحم کن. من به هیچ وجه طاقت این نگاههای تحقیر آمیز و شماتت بار رو ندارم. "
دقایقی گذشت. از دور چشمم به مهشید و شوهرش افتاد که داشتند به سمت ما می آمدند. هر کسی که از راه می رسید و از ماجرا با خبر می شد مرا به چشم یک زن گناهکار نگاه می کرد. من بیچاره و سرخورده از همه جا حالا متهم به خیانت هم می شدم. از مصطفی هم منزجر شدم چون نگاه او هم پر از طعنه و سرزنش بود.
ساعتی گذشت. در اتاق اورژانس باز شد و یک دسته دکتر و پرستار از اتاق خارج شدند. مسعود خان و مصطفی دکتر را دوره کردند و احوال فرشاد را پرسیدند. دکتر همانطور که رد می شد گفت: " حالش خوبه. به هوش اومده. "
فریادهای خوشحالی ام را در گلو خفه کردم و به جای آن اشک خوشحالی بود که بی اختیار از چشمم سرازیر می شد. در همان حال نگاهی به ساعت انداختم و متوجه شدم ساعت از دوازده شب هم گذشته. پرستاری به سمت مان آمد و گفت: " مریض شما کاملاً به هوش اومده. یکی از شما آقایون باید امشب اینجا بمونه. بقیه می تونید برید. "
مصطفی گفت: " من امشب می مونم شما بهتره برگردین خونه. هر دوتون خسته اید. "
قبل از رفتن به سراغ دکتر فرشاد رفتم و گفتم: " دکتر من می تونم چند کلمه با شوهرم حرف بزنم؟ "
دکتر گفت: " شما سپیده خانوم هستین؟ "
با تعجب گفتم: " بله! "
دکتر با لبخند گفت: " اتفاقاً شوهر شما از وقتی به هوش اومده مدام همین یک کلمه رو تکرار می کنه. برید شوهرتون رو ببینید. "
با عجله به اتاق اورژانس رفتم و بالای سر فرشاد نشستم و آهسته صدایش زدم: " فرشاد؟ "
آرام چشمهایش را باز کرد و مرا دید. به سختی گفت: " سپیده منو ببخش. "
گفتم: " فکرشم نکن فرشاد فقط بگو چرا این کارو کردی؟ "
جای سیلی را که به صورتم زده بود نوازش کرد و گفت: " من با این دست بهت سیلی زدم. "
دستش را بوسیدم و در حالی که به شدت گریه می کردم گفتم: " ولی تو نباید خودتو این طوری مجازات می کردی. آه فرشاد من امروز خیلی تحقیر شدم. همه منو به چشم یه گناهکار نگاه می کردن، همه تحقیرم می کردن، بعضی ها فکر می کردن من به تو خیانت کردم. باور کن درد این حقارت خیلی بیشتر از اون سیلی بود. "
دو قطره اشک از چشمان شرمندۀ فرشاد سر خورد و روی دستم چکید. آهسته و نجوا کنان گفت: " خیلی متأسفم. سپیده منو ببخش، می دونم که خیلی بهت بد کردم. "
اشکهای روی صورتش را پاک کردم و با مهربانی گفتم: " عیب نداره. دیگه خودتو ناراحت نکن. خدا رو شکر که همه چی به خیر گذشت و تو سلامتی. حالا راحت بگیر بخواب. مصطفی امشب پیشت می مونه. "
وقتی از بیمارستان برگشتیم به خانۀ خاله مهری نرفتم چون به شدت از دست مسعود خان عصبانی بودم و چشم دیدنش را نداشتم. او به من تهمت زده بود و من به هیچ قیمتی حاضر نبودم که او را ببخشم. خاله مهری که از حرکت من تعجب کرده بود به طبقۀ بالا آمد و گفت: " سپیده جون چرا نیومدی پایین پیش ما؟ عزیزم درست نیست که شب تنها بمونی. بیا بریم پایین پیش ما. "
گفتم: " نه خاله جون مزاحمتون نمی شم، اینجا راحت ترم. "
_ مزاحم چیه عزیز دلم؟ چرا تعارف می کنی؟
_ نه خاله اینجا راحت ترم.
ناگهان بغضم ترکید و بی اختیار به گریه افتادم. خاله با دلواپسی گفت: " چی شده سپیده؟ چرا گریه می کنی؟ "
_ چیزی نیست خاله فقط دلم شکسته.
_ دلت شکسته؟ تو دیگه چرا؟ ای خدا چه مصیبتی یقۀ زندگی مو گرفته! اون از پسرم که گوشۀ بیمارستان افتاده. اینم از عروسم که می گه دلم شکسته.
_ آخه شما نمی دونید که...
_ چی رو نمی دونم؟ خب بگو تا منم بدونم.
_ خاله مسعود خان به من تهمت زده. می گه فرشاد بی دلیل نمی خواسته خودشو بکشه. می گه حتماً گناهی از من سر زده که اون می خواسته خودشو بکشه. من خیلی از دست مسعود خان عصبانی ام، دوست ندارم چشمم تو چشمش بیفته.
_ پناه برخدا. مسعود این حرفها رو بهت گفت؟!
_ آره توی بیمارستان. همین که از راه رسید این حرفها رو تحویلم داد.
خاله با عصبانیت از جا بلند شد و گفت: " غصه نخور عزیزم. همین الان می رم حساب مسعود و می رسم. "
با اصرار گفتم: " نه خاله تو رو خدا به خاطر من با مسعود خان در نیفت. من می دونم مسعود خان زیاد از من خوشش نمیاد. سعی می کنم از این به بعد کمتر باهاش روبرو بشم که این جور حرفها زیاد نشه. "
_ یعنی حرف آخرت همینه؟ می خوای تا صبح تنها بمونی؟
_ آره. اگه شما اجازه بدید دوست دارم تنها باشم. این طوری راحت ترم.
خاله صورتم را بوسید و در حالیکه قیافه اش شرمنده به نظر می رسید خداحافظی کرد و رفت.
روزبعد دستجمعی به ملاقات فرشاد رفتیم. خوشبختانه حالش بهتر شده بود و سرحالتر از دیشب بود. چشمش که به من افتاد با شرمندگی سرش را پایین انداخت و آهسته سلام کرد. در کنارش نشستم و گفتم: " سلام. حالت چطوره؟ "
آرام سرش را بالا گرفت و گفت: " بهترم. شنیدم دیشب تنها بودی آره؟ "
_ آره تنها بودم ولی باید بگم خیلی از تنهایی و آرامشی که داشتم لذت بردم.
فرشاد متوجه مفهوم کنایه آمیز حرفم شد و با خجالت گفت: " نمی دونم با چه زبونی، با چه رویی ازت معذرت خواهی کنم. من تا عمر دارم شرمنده تم. قبول دارم کارم دیوونگی محض بود. من خیلی اشتباه کردم. "
خوشبختانه وقتی فرشاد این حرفها را می زد مسعود خان و مصطفی چهار چشمی فرشاد را نگاه می کردند. از اینکه آنها می فهمیدند من هیچ گناهی مرتکب نشده ام و تمام بدبختی ها به خاطر حماقت فرشاد بوده خیلی خوشحال بودم. در همان لحظات پرستاری به اتاقمان آمد. از او پرسیدم: " خانوم پرستار مریض ما کی می تونه مرخص بشه؟ " پرستار گفت: " چند لحظه صبر کنید تا با دکترشون صحبت کنم. "
فرشاد آنقدر با ولع نگاهم می کرد که گویی سالها مرا ندیده است. دستم را دستش گرفت و به آرامی گفت: " چقدر دلم برات تنگ شده بود. هم برای تو هم برای پسرم. "
در جوابش گفتم: " تو که طاقت یه شب دوری ما رو نداری چطوری می خواستی خودتو بکشی؟ "
باز شرمنده شد. سرش را پایین انداخت و گفت: " پسرمو بده بغلم. "
پسر کوچولوی قشنگم را به دستش دادم چون خیلی برای آغوش پدرش بی تابی می کرد. کمی بعد پرستار دوباره به اتاق ما سر کشید و رو به فرشاد گفت: " شما مرخصید. برید با بیمارستان تسویه حساب کنید و همراه خانواده تون تشریف ببرید. ولی به سفارش دکتر باید یکی دو روز استراحت کنید تا ضعفتون برطرف بشه و حالتون کاملاً خوب بشه. "
ساعتی بعد همگی به خانه برگشتیم و فرشاد به اصرار من و خاله محکوم به استراحت در اتاق دوران مجردی اش شد تا خاله مهری با حساسیت های خاص خودش از او مراقبت کند

* * *

روز بعد با نگاهی به تقویم متوجه شدم چیزی به شروع سال نو باقی نمانده است. با یادآوری قولی که به حکیمی داده بودم دوباره پشت میز نشستم و تا نیمه های شب بی وقفه روی کتابی که از او تحویل گرفته بودم کار کردم و نهایتاً موفق شدم قبل از طلوع خورشید کار را به پایان برسانم. اما مشکل جدیدی به وجود آمده بود. فرشاد معاشرت با حکیمی را قدغن کرده بود و من نمی دانستم چطور می توانم کار را به او برسانم؟ کمی فکر کردم و به یاد مژگان افتادم. تصمیم گرفتم از او خواهش کنم به جای من به دیدن حکیمی برود.
صبح که شد با مژگان تماس گرفتم و ماجرا را برای او تعریف کردم اما فقط خدا می داند چقدر از روی او خجالت می کشیدم. تمام مدت احساس حقارت و بیچارگی می کردم.
مژگان که از شنیدن حرفهایم حیرت کرده بود ناباورانه گفت: " پناه بر خدا. فرشاد پاک خل شده! سپیده تو رو خدا یه فکر اساسی به حال این وضعیت بکن، لااقل با پدر و مادرت صحبت کن. باور کن اینطوری خیلی به نفعته. شاید پا در میونی پدر و مادرت فرشاد رو آروم کنه. "
گفتم: " نه مژگان من صلاح نمی دونم پدر و مادرم فعلاً چیزی بدونن. دلم نمی خواد اونا تو شهر و دیار خودشون غصۀ زندگی منو بخورن. مادرم فکر می کنه من خیلی خوشبختم. دوست ندارم فکر و خیالش رو ناراحت کنم. "
مژگان گفت: " اما این طوری هم که نمی شه. فرشاد امروز تو رو از معاشرت با مردم منع می کنه، فردا هم دانشگاه رفتن رو قدغن می کنه، پس فردا هم گوشۀ خونه زندونیت می کنه. تو از ازدواج با فرشاد اینو می خواستی؟ "

با ناراحتی گفتم: " مژگان بدبختی من اینه که می دونم حق با توئه. اما چاره ای ندارم. باید اخلاقش رو تحمل کنم. به خاطر بچه ام باید کوتاه بیام. راه دیگه ای ندارم. "
مژگان گفت: " سپیده این حرفها از تو بعیده. آخه فرشاد تا کِی می خواد با دیوونه بازی کارش رو پیش ببره. اگه جلوی فرشاد کوتاه بیای هیچ معلوم نیست فردا چه بلایی سرت بیاره. "
کمی مکث کرد بعد با لحنی هیجان زده گفت: " راستی دیشب تلفنی با سیامک صحبت کردم. سیامک می گفت موفق شده با دوست مجید ملاقات کنه. مثل اینکه در مورد قضیۀ انتقالی تحصیلی من اطلاعات زیادی ازش گرفنه. ببینم، تو چرا با فرشاد راجع به این مسئله صحبت نکردی؟ شاید بهتر باشه تو این موقعیت موضوع رو با فرشاد در میون بذاری بلکه حساسیتش در مورد حکیمی کمتر بشه."
با خوشحالی گفتم: " آره حق با توئه. من پاک این مسئله رو فراموش کرده بودم. سعی می کنم هر طور شده فرشاد رو راضی کنم که به فکر برگشتن به تهران باشه.
_ آره عزیزم تنها راه تو همینه. وگرنه فرشاد دست از سرت برنمی داره. خب حالا بگو کی بیام کار حکیمی رو ازت بگیرم؟
_ تا یه ساعت دیگه می تونی؟
_ آره شاید هم کمتر.
_ پس منتظرتم.
مژگان همان طور که قول داده بود کمتر از یک ساعت بعد به دیدنم آمد و کار حکیمی را گرفت و رفت.
بعد از رفتن او دوباره به خانۀ خاله برگشتم و از دیدن بستر خالی فرشاد متعجب شدم. یکبار صدایش زدم و او جوابم را داد. فهمیدم که به آشپزخانه رفته است. به هوای پیدا کردنش به آشپزخانه رفتم اما از دیدن چهرۀ رنگ پریده اش خیلی نگران شدم. با دلواپسی گفتم: " فرشاد چرا بلتد شدی؟ تو باید هنوز استراحت کنی. "
با دستپاجگی گفت: " حال مادرم به هم خورده. باید برسونمش بیمارستان. "
با حیرت گفتم: " چی گفتی؟ حال خاله که تا همین چند لحظه پیش خوب بود. "
فرشاد پارچ آب را برداشت و بالای سر خاله نشست. حق با او بود. حال خاله اصلاً مساعد نبود. گفتم: " خاله جون شما حالتون خوب نیست بهتره همراه فرشاد برید بیمارستان. "
اما خاله مخالفت کرد و گفت: " نه عزیزم، بیمارستان لازم نیست. اگه یه کمی استراحت کنم حالم خوب می شه. "
فرشاد چند لیوان آب به خاله خوراند و او را در جای خودش بستری کرد. بعد با مهشید تماس گرفت و از او خواست چند روزی به خانۀ مادرش بیاید تا من در پرستاری از خاله و انجام کارهای خانه دست تنها نباشم.
حوالی غر.ب بود که مهشید و مصطفی به خانۀ خاله آمدند. با آمدن آنها خیالم از هر جهت آسوده شد و تصمیم گرفتم به طبقۀ بالا بروم چون به هیچ وجه دلم نمی خواست با مسعود خان روبرو شوم. آرمان را در بغلم گرفتم و بعد از خداحافظی با خاله به طبقه بالا رفتم.
آرمان شیرین و دوست داشتنی من حالا کودکی شش ماهه شده بود و تنها امید و دلخوشی زندگی من بود. آرمان را مثل جانم دوست داشتم و به او عشق می ورزیدم . کم کم در آغوشم به خواب رفت. او را در گهواره اش گذاشتم و دوباره به سالن برگشتم. در همان لحظه زنگ تلفن به صدا درآمد. فرشاد تلفن را جواب داد. نمیدانم چه کسی پشت خط بود که فرشاد به محض شنیدن صدایش باز دگرون شد و اخمهایش در هم رفت. با کنجکاوی دکمۀ آیفون تلفن را فشردم و صدای حکیمی بیچاره را شنیدم که معلوم بود از طرز رفتار فرشاد حیرت زده شده است. فرشاد با عصبانیت به او گفت: " ببینید آقای محترم، من اصلاً دوست ندارم خانومم با شما یا پدرتون همکاری یا هیچ رابطۀ دیگه ای داشته باشه. خواهش می کنم دیگه با منزل ما تماس نگیرید. اصلاً وجود خانوم منو به طور کامل فراموش کنید. "
مات و مبهوت به دهان فرشاد چشم دوخته بودم. واقعاً منگ شده بودم. فکر می کنم حکیمی هم حال و روز مرا داشت چون با صدایی لرزان و با کلماتی بریده بریده گفت: " فرشاد خان من نمی دونم چه گناهی ازم سر زده که شما این طور عصبانی هستین؟ با این حال اگه شما دوست ندارید خانومتون با ما همکاری داشته باشن ما هیچ اصراری نداریم. اما من باید در مورد کاری که امروز ازشون تحویل گرفتم چند کلمه باهاشون صحبت کنم. شما بفرمائید من باید چه کار کنم؟ "
فرشاد اصلاً انتظار شنیدن این حرف را نداشت. با غضب نگاهی به صورتم انداخت و گفت: " تو امروز رفته بودی پیش حکیمی؟ "
گفتم: " نه من ابداً همچین کاری نکردم. "
_ولی حکیمی می گه امروز کارها رو ازت تحویل گرفته!
متوجه منطورش شدم. گفتم: " من پیش حکیمی نرفتم فرشاد مژگان رو به جای خودم فرستادم. "
با تعجب گفت: " مژگان؟ پس مژگان هم همدست ته؟
این بار عصبی شدم و فریاد زدم: " چی می گی فرشاد؟ همدست کدومه؟ مگه ما جنایت کردیم؟ تو نباید دلخوری تو سر حکیمی بیچاره خالی کنی اونکه گناهی نکرده. "
گوشی را به دستم داد و با تحکم گفت: " فقط چند کلمه. "
نفس عمیقی کشیدم و آهسته گفتم: " سلام. "
حکیمی مثل همیشه مودبانه گفت: " سلام از ماس. می بخشید مزاحمتون شدم. من واقعاً شرمنده ام. "
_ اختیار دارید. مشکلی پیش اومده؟
_ یه مشکل کوچیک پیش اومده. وقتی صفحات جزوه ای که بهتون داده بودم رو چک می کردم متوجه شدم یکی دو تا از برگه ها گم شده. خواهش می کنم پی گیری کنید ببینید برای این برگه ها چه اتفاقی افتاده. خودتون می دونید که ما از این دست نوشته ها کپی نداریم. پس اون برگه ها حتماً باید پیدا بشه.
وقتی حکیمی این حرفها را می زد به یاد رفتار چند روز پیش فرشاد افتاد که برگه ها را روی هوا پرت کرد. حدس زدم همان موقع تعدادی از برگه ها گم شده . با شرمندگی گفتم: " خیلی متأسفم حتماً اشتباه از من بوده. سعی می کنم همین امشب برگه ها رو براتون پیدا کنم و اونا رو به دستتون برسونم."
فرشاد روی کاناپۀ روبرویم نشسته بود و در سکوت به صورتم زل زده بود. انگار مواظب بود کلمۀ محبت آمیزی از دهان من درنیاید! پس از مکالمه با حکیمی برای چند لحظه فقط نگاهش کردم. یک نگاه پر از طعنه و سرزنش.
فکر می کنم متوجه مفهوم نگاهم شد چون سرش را پایین انداخت و با خجالت گفت: " دست خودم نبود متأسفم. "
ناگهان از کوره در رفتم. فریاد زدم: " فرشاد رفتار تو واقعاً غیر قابل تحمل شده، تو درست بشو نیستی! آخ که دیگه تو شورش رو درآوردی. ابراز تأسف تو به چه درد من می خوره؟ تو غرور اون جوون بیچاره رو خرد کردی. دیدی اون با چه احترامی باهات صحبت می کرد؟ اما تو چی؟ هم آبروی خودتو بردی هم من. حالا من با چه رویی برم سر کلاسم؟ فکر می کنی می تونم از شرم و خجالت رفتار زنندۀ تو حتی سرمو جلوش بلند کنم؟ تو حق نداشتی باهاش این طوری رفتار کنی. واقعاً شرم آوره. خجالت داره. "
خواستم از کنارش رد شوم که دستم را گرفت و مرا در کنار خودش نشاند. درماندگی و بیچارگی را در عمق نگاه محزونش می دیدم. دلم به حالش سوخت. خودم را در آغوشش رها کردم و گفتم:
فرشاد! تو داری خودتو از بین می بری.آخه تو چرا اینقدر عصبی هستی؟ چرا با دست خودت تیشه به ریشۀ زندگیمون می زنی اگه به فکر خودت نیستی لااقل به فکر من باش. به فکر بچه ات. هیچ فکر کردی اگر با حماقتی که چند روز پیش انجام دادی بلایی سرت می اومد من الان چه سرنوشتی داشتم؟ هیچ فکر کردی اگه تو بمیری سرنوشت من به عنوان یه زن چه فرجامی پیدا می کنه؟ تو رو خدا اگه به من و زندگی مون علاقه داری اینقدر خودتو عذاب نده. "
برای اینکه حسن نیت خودم را نشان بدهم گفتم: " یه پیشنهاد برات دارم، دوست داری بشنوی؟ "
سرش را میان دستهایش پنهان کرد و گفت: " بگو می شنوم؟ "
با لحن ملایمی گفتم: " سیامک یه مدته پی گیر کار انتقالی تحصیلی مژگان شده. اگه تو راضی باشی منم می تونم از دانشگاه اصفهان انتقالی بگیرم و این دو سال باقی مونده رو توی تهران درس بخونم. اونوقت حتماً متوجه می شی تمام حساسیت هات در مورد حکیمی بیچاره بی مورد بوده. "
از شنیدن پیشنهادم خیلی غافلگیر شد. با دستپاچگی گفت: " ولی ما نمی تونیم بریم تهران. پدر و مادرم رو چی کار کنم؟ فروشگاه؟ خونه؟ نه سپیده، موضوع به این سادگی ها که تو می گی نیست.
_ فرشاد این عادت توئه که همیشه همۀ کاها رو سخت می گیری. کار نشد نداره. اگه بخوای می تونی . مشروط بر اینکه بخوای.
فرشاد با تردید گفت: " اینکه بریم تهران فکر بدی نیست ولی یه کمی دور از تصوره. "
_ فرشاد فراموش نکن یکی از شرایط من برای ازدواج با تو همین برگشتن به تهران بود. به هر حال ما باید برگردیم چه امسال، چه دو سال دیگه. تو به من قول دادی. یادت نیست؟
فرشاد به فکر فرو رفت اما چیزی نگفت. خوشحال شدم و سکوتش را به حساب رضایتش گذاشتم. سرم را روی شانه اش گذاشت و همان طور که موهایم را نوازش می کرد گفت: " سپیده عذاب وجدان خیلی زود اومده سراغم. رفتار تندی با حکیمی داشتم. قبول دارم کار خیلی اشتباهی کردم. "
به صورتش نگاه کردم و گفتم: "عزیزم بهتره همین فردا بری سراغش و ازش معذرت خواهی کنی. اون جوون خوش قلبیه. حتماً عذر خواهی تو رو قبول می کنه. "
گونه ام را بوسید و گفت: چاره ای ندارم. اگه نرم عذاب وجدان دیوونه ام می کنه. "
خندیدم و گفتم: " ولی این دیوونگی های تو تازگی نداره. "
به چشمهایم خیره شد و گفت: " آره من دیوونه ام اما دیوونۀ تودیوونۀ اون نگاهت و اون چشمهای قشنگت. چشمهایی که دوست دارم فقط تو چشم من نگاه کنه و نگاهی که فقط دنبال من باشه. آه سپیده من بیچاره تم. هیچ وقت تو زندگی کسی رو تا این حد دوست نداشتم. حاضرم قسم بخورم تا حرفهامو باور بکنی. "
آرام گفتم: " باور می کنم. همیشه اینو باور می کردم. "
در همین حین صدای گریه های آرمان خلوت من و او را در هم شکست. با عجله به سمت اتاقش دویدم تا یکبار دیگر جگر گوشه ام را در آغوش بگیرم و روی ماهش را ببوسم

باز شب عید بود و همۀ دل ها بی قرار لحظۀ سال تحویل.اما من هیچ هیجانی برای رسیدن نوروز و حلول سال نو نداشتم. آن همه بی تفاوتی برای خودم هم نا مفهوم بود اما حقیقت این بود که دلم برای خوش بودن و شادی کردن هیچ میل و رغبتی نداشت.
هنوز ساعتی تا سال تحویل مانده بود که فرشاد در کنارم نشست وگفت: " سپیده تا چند ساعت دیگه سال نو شروع می شه. پاشو بریم پایین تا همه دور هم باشیم. "
از شنیدن حرفش پریشان شدم و گفتم: " نه فرشاد حرفشم نزن. امکان نداره من سال تحویل سر سفرۀ هفت سین پدرت بشینم. بهتره بدونی من هنوزم ازش کینه دارم و چشم دیدنش رو ندارم. "
فرشاد با خلقی گرفته گفت: " آخه این طوری هم که نمی شه. نباید شب عیدی خونه اینقدر سوت و کور باشه. "
_ نه فرشاد، اصرار نکن. حرف من همونیه که گفتم.
_ خیلی خب حالا که راضی نمی شی بریم پایین بیا سفره هفت سین رو تو خونۀ خودمون پهن کنیم. به نظرت برای چیدن سفره چی کم داریم؟
_ همه چی. فکر کنم فقط سفره شو داشته باشیم.
_ پس هر چی کم و کسر داریم بگو تا من برم تو همین فرصت باقی مونده بخرم.
_ فرشاد تو چه اصراری برای این کار داری؟ خب سال تحویلم مثل بقیۀ لحظه هامونه. چرا اینقدر هیجان زده ای؟
_ ولی تا اونجا که من یادم میاد تو همیشه برای سال تحویل و چیدن سفرۀ هفت سین ذوق و شوق داشتی! حالا چی شده که امسال اینقدر بی تفاوت شدی؟
_ سفرۀ هفت سین دل خوش می خواد که من ندارم.
_ پس لطفاً اینم به لیست اضافه کن. شاید تونستم تو بازار پیداش کنم!
فرشاد رفت و چند دقیقه مانده به سال تحویل با دست پر به خانه برگشت. با کمک او سفرۀ هفت سین را چیدم و شمع های سر سفره را روشن کردم و دور سبزه را با رمان قرمز تزئین کردم. چند لحظه بعد وقتی هر سه نفرمان سر سفرۀ هفت سین نشسته بودیم سال نو تحویل شد و به این ترتیب یک سال یک سال به سالهای از دست رفتۀ عمرم اضافه شد. پس از خواندن دعای مخصوص سال تحویل گفتم: " فرشاد باید منو ببخشی، من فرصت نکردم برات عیدی بخرم. با دسته گلی که چند روز پیش آب دادی دیگه فرصتی برای این کار نداشتم. "
فرشاد با خوشحالی گفت: " ولی من همین الان عیدی مو ازت گرفتم. اینکه تو به فکر من هستی خودش یه دنیا ارزش داره. "
بعد بسته ای را به طرفم گرفت و گفت: " بیا، امیدوارم خوشت بیاد. هر چند منم فرصت زیادی برای انتخاب نداشتم. "
بستۀ کادو شده را از دستش گرفتم و آن را باز کردم. عیدی فرشاد یک دستبند بسیار قشنگ بود که روی آن یک جفت نگین در هم پیچیده کار شده بود. به صورتش نگاه کردم. آرام بود ولی نگران. مرا در آغوش گرفت. نمی دانم این مرد چرا اینقدر ملتهب بود. مگر من همسر او نبودم؟ مگر متعلق به او نبودم؟ پس او نگران چه چیز بود؟ من بیشتر از هجده ماه بود که با او زیر یک سقف زندگی می کردم. در طول این مدت واقعاً به او علاقه مند شده بودم و احساس می کردم دوستش دارم. او شوهر من بود. پدر بچۀ من بود. با این حال هنوز به من اعتماد نداشت و فکر می کرد من زندگی در کنار او را به اجبار تحمل می کنم. وقتی دستبند را به دستم بست صورتش را بو سیدم و گفتم: " متشکرم فرشاد. با اینکه فرصت زیادی برای انتخاب نداشتی اما هدیۀ دلفریبی رو انتخاب کردی. "
فرشاد با حسرت آهی کشید و گفت: " از تعریفت متشکرم ولی من فکر نمی کنم بشه دل تو رو به این راحتی ها فریب داد. به نظر من دل تو اصلا به دست آوردنی نیست. نه با فریب نه با صداقت. "
به رویش لبخند زدم و گفتم: " اگه فقط یه کمی باهام مدارا کنی، اون وقت از ته دل عاشقت می شم و دلمو می بخشم به تو. فرشاد باور کن من از زندگی با تو راضی ام. پس سعی کن رفتاری نکنی که ازت دلگیر بشم. بذار بیشتر از اینا عاشقت بشم. "
فرشاد که غافلگیر شده بود با مِن مِن گفت: " توقع داری چی کار کنم؟ دیروز به خاطر تو رفتم پیش اون پسره حکیمی ازش معذرت خواهی کردم. اما من نمی تونم به خاطر اینکه تو عاشقم بشی بهت رشوه بدم. من نمی تونم معاشرت تو و حکیمی رو تحمل کنم. مطلقاً نمی تونم. "
با تعجب گفتم: " ولی منظور من حکیمی نبود! "
_ منظورت حکیمی نبود؟ پس چی بود؟
_ منظورم همون موضوعیه که دیشب راجع بهش باهات صحبت کردم. یعنی موضوع برگشتن به تهران. ببین فرشاد، من روی این قضیه خیلی دقیق شدم. می خوام بعد از تعطیلات عید درخواست انتقالی تحصیلی مو بدم دانشگاه. تو دیشب با این قضیه موافقت کردی اما جواب درست و حسابی بهم ندادی. خواهش می کنم همین الان جواب قطعی رو به من بده چون می خوام امشب با سیامک صحبت کنم و بهش بگم که اومدن ما قطعی شده. "
_ ولی من باید فکر کنم. همین طوری نمی تونم تصمیم بگیرم.
به خوبی می دانستم برای راضی کردن فرشاد تنها یک راه وجود دارد آن هم نگاه عاشقانه بود. پس با همان نگاه خماری که فرشاد همیشه عاشق آن بود به صورتش خیره شدم و گفتم: " فرشاد برای فکر کردن فرصت زیاده اما برای گرفتن موافقتنامه از دانشگاه فرصت خیلی کمه. هیچ معلوم نیست اعلام موافقت دانشگاه چند ماه طول بکشه. پس بهتره من زودتر اقدام کنم،خواهش می کنم موافقت کن.
فرشاد در یک لحظه افسون شد. با ملایمت گفت: " باشه خانومم، هر چی تو بگی. قبول، رو چشمم

* * *

_ الو؟ مادر جون سلام. سال نو مبارک.
_ سلام دخترم، سال نو تو هم مبارک. الهی قربونت برم، چقدر دلم برات تنگ شده. حال پسرت چطوره؟ حال فرشاد؟ زندگیت روبراهه؟
_ آره مادر شکر خدا. فرشاد هم خوبه. الانم اینجا وایستاده و می خواد با شما حرف بزنه. پدر و سیامک چطورن؟ حالشون خوبه؟
_ آره حالشون خوبه. اتفاقاً خودمون می خواستیم همین الان شماره تو بگیریم ولی مثل اینکه تو زرنگ تر بودی.
_ اختیار دارید، این وظیفۀ من بود که باهاتون تماس بگیرم. آ... مادر اگه ممکنه چند لحظه با فرشاد صحبت کن چون خیلی عجله داره. دلش واسه مامان جونش تنگ شده. می خواد زودتر بره پایین، پیش خاله.
فرشاد نیشگونی از بازویم گرفت و با شیطنت گوشی را از دستم گرفت و برای چند دقیقه با پدر و مادر و سیامک صحبت کرد. بعد گوشی را به دستم داد و گفت: " سپیده من حوصله شو ندارم منتظر تموم شدن حرفهای تو و سیامک بمونم، می رم پایین. بعد از اینکه کارت تموم شد خودت بیا. من آرمان رو می برم. "
گوشی را ا دستش گرفتم و گفتم: " باشه برو. "
سیامک مثل همیشه با شوخی و شیطنت حرفش را آغاز کرد.
_ خانوم کارگردان حالتون چطوره؟
_ سلام سیامک، باز شروع کردی؟
_ سلام عزیزم سال نو مبارک.
_ سال نو تو هم مبارک. انشاءالله امسال سال خوبی برات باشه. سالیکه توش داماد بشی. چطوره؟ از آرزویی که برات کردم خوشت اومد؟
_ اوه چه جورم. راستشو بخوای دلم خیلی برای مژگان تنگ شده. با اینکه همین دیشب باهاش صحبت کردم اما احساس می کنم یه عمره صداشو نشنیدم.
_ مژگان! مگه دستم بهش نرسه. ببین با برادر یکی یکدونۀ من چی کار کرده!
_ آخ سپیده نگو بیچارم کرده. دیگه طاقتم تموم شده. فکر نمی کنم بتونم بیشتر از این صبر کنم. باید هر طور شده تو همین تابستونی بساط عروسی رو راه بندازم.
_ وای سیامک تو دیگه خیلی زن ذلیلی!
و خنده اجازه نداد که حرفم را تمام کنم. سیامک گفت: " شنیدم فرشاد بازم شیرین کاری کرده. دیشب مژگان یه چیزهایی بهم گفت که من واقعاً از شنیدنشون حیرت کردم. فرشاد چند روز پیش چه بلایی سر خودش آورده بود؟! "
وقتی به یاد ماجرای وحشتناک چند روز پیش افتادم تمام خوشحالی ام از بین رفت و خنده روی لبهایم خشک شد. پنهان کاری را کنار گذاشتم و ماجرا را برای سیامک تعریف کردم. سیامک بعد از شنیدن حرفهایم با لحنی جدی و به دور از خنده و شوخی گفت: " مثل اینکه اختلافات شما دو تا خیلی بالا گرفته! با این حساب تو امنیت جونی نداری. به نظرم باید یه فکر اساسی برای این وضعیت بکنی. "
آهی کشیدم و گفتم: " نه سیامک زیاد نگران نباش. من فکر نمی کنم دیگه همچین اتفاقهایی بیفته. فرشاد فهمیده کارش چقدر اشتباه بوده. "
لحن غمزدۀ من سیامک را هم تحت تاثیر قرار داد و با ناراحتی گفت: " خیلی متأسفم. به نظر من تو شایستۀ زندگی به مراتب بهتری بودی. زندگی توأم با آرامش در کنار یه مرد فهمیده و اجتماعی. به هر حال من امیدوارم اختلافات شما دو تا زیاد بالا نگیره و کار به جاهای باریک نکشه. متأسفانه زندگی مشترک کیوان و نغمه نتونست دوام بیاره. اونا هفتۀ پیش از هم جدا شدن و زندگی مشترکشون خیلی زود شکست خورد. البته من خیلی تلاش کردم که یه جوری اونا رو با هم آشتی بدم ولی بی فایده بود. چون نغمه اصلاً حاضر نبود کوتاه بیاد. کیوان هم آدمی نیست که زیاد خودشو درگیر کنه. این پسرۀ بی عرضه همیشه خیلی زود خودشو کنار می کشه. "
ناباورانه گفتم: " یعنی همه چیز تموم شد؟ "
_ آره همه چیز تموم شد. فرصتی نشده بود این خبرو بهت بدم اما این موضوع حقیقت داره. کیوان و نغمه از هم جدا شدن.
از شنیدن حرفهای سیامک غم سنگینی به دلم نشست. با ناراحتی گفتم: " خیلی متأسفم. ببینم حال کیوان چطوره؟ تونسته با شرایط جدیدش کنار بیاد؟ از اینکه زنش رو از دست داده ناراحت نیست؟ "
_ چرا اتفاقاً کیوان چند روزیه که خیلی افسرده و غمگین شده. اوضاع روحیش کاملاً ریخته به هم. پاک خودشو باخته و از زندگی بریده. بدتر از همه اینکه زیاد به درس و تحصیلش اهمیت نمی ده. هر چی بهش اصرار می کنم که بی خیال این خاطرخواه بازیها بشه و یه سر و سامونی به زندگیش بده حرف حساب توی سرش نمی ره و حسابی زده به رگ بی خیالی. خلاصه اوضاع زندگیش خیلی درامه. حرف و نصیحت هیچکس هم توی گوشش فرو نمی ره.
حرفهای سیامک وجودم را به آتش می کشید پیش خودم گفتم: " کیوان چقدر برات متأسفم. من همیشه خودمو به خاطر تو سرزنش می کنم. ای کاش هیچ وقت پا تو جشن قبولی سیامک نمیذاشتی و منو نمی دیدی. ای کاش هیچ وقت عاشق من نمی شدی. آخه عشق و عاشقی باید برای قشنگ تر کردن زندگی باشه نه اینکه آدم رو بیچاره و مجنون کنه. مثل اینکه اوضاع اعصاب و روان تو هم دست کمی از فرشاد نداره. آخه دیوونه چرا نمی خوای خوشبخت باشی؟ چرا می خوای خودتو آزار بدی؟ چرا می خوای با این کارهات منو عذاب بدی؟ "
_ الو؟ سپیده قطع کردی؟
_ نه نه، هنوز پشت خطم سیامک ادامه بده.
_ سپیده می خوام یه حقیقتی رو بهت بگم. اینکه تو و کیوان اونطور که باید تو انتخابی که انجام دادید موفق نبودید. ببین سپیده، حتی اگه حرفهای منو انکار کنی باز مطمئنم پیش وجدانت حقو به من می دی. کیوان می تونست بهترین زندگی رو برات بسازه اما تو نخواستی، این یه حقیقته. خب یگذریم، به هر حال اتفاقیه که افتاده و چاره ای هم براش وجود نداره.
_ سیامک حرفهای تو درسته اما من زیاد از زندگی که دارم ناراحت نیستم. تنها مشکل من اخلاق فرشاده که خب، اونم چاره ای نداره. فقط باید بشینم و دعا کنم فرشاد یه روزی عوض بشه. فهمیده و اجتماعی بشه. دیشب باهاش در مورد اومدن به تهران صحبت کردم. اون تقریباً راضیه.
_ خوبه. منم چند روز پیش با یکی از آشناهای مجید خان در مورد همین قضیۀ انتقالی تحصیلی صحبت کردم. آشنای مجید یه خانوم گریموره به اسم خانوم نوربخش. اون توی دانشگاه تهران تدریس می کنه و در مورد مسائل دانشجوهای رشتۀ هنر آدم با سواد و مطلعیه.
زیر لب زمزمه کردم: " خانوم نوربخش... سیامک من اونو می شناسم! "
سیامک با تعجب گفت: " می شناسیش؟ چطور؟! "
ذهنم به سرعت برق و باد به گذشته ها برگشت و خاطرات تابستان دو سال پیش مقابل چشمانم زنده شد. هیجان زده شدم و گفتم: " آره سیامک می شناسمش. حتی تلفنش رو هم دارم. قبلاً یکی دو جلسه تو کلاس فیلمنامه نویسی اش شرکت کردم. اما نمی دونم چه اتفاقی افتاد که به کلاس هاش ادامه نداد. آقای اصلانی هم آرمان رو به جای اون فرستاد سر کلاسمون. "
_ راست می گی؟ نمی دونستم آرمان با مجید دوسته!
_ آره آره. اتفاقاً اونا خیلی با هم صمیمی ان. حتی مژگان هم آرمان رو می شناسه.
_ اوه که اینطور. سپیده خیلی هیجان زده شدی مثل همون موقع ها. تو هنوز آرمان رو فراموش نکردی؟
چه سوال عجیبی ازم پرسیدی. سیامک تو می دونی عشق اول یعنی چی؟ امکان نداره من آرمان رو فراموش کنم، یاد اون تو خاطرۀ من ثبت شده. اگرم بخوام نمی تونم.
_ خب... شاید حق با تو باشه.
_ سیامک خواهش می کنم این بحث رو تمومش کن. خیلی برام سخته که راجع به این مسئله صحبت کنم. خب داشتی می گفتی... از خانوم نور بخش برام بگو. اون بهت چی گفت؟ چقدر می شه امیدوار بود؟
_ آره داشتم می گفتم... چند روز پیش با خانوم نوربخش صحبت کردم و وضعیت مژگان رو براش توضیح دادم. اون می گفت اگه دانشگاه اصفهان درخواست انتقالی مژگان رو به دانشگاه تهران ابلاغ کنه، در اون صورت خودش ترتیبی می ده که مراحل اداری کارها تو تهران سریع تر پیش بره. می گفت اگه مژگان زودتر اقدام کنه می تونه برای ترم جدید از دانشگاه تهران پذیرش بگیره.
با خنده گفتم: " اونوقت تو هم می تونی با خیال راحت سور و ساط عروسی رو راه بندازی. "
سیامک هم خندید و گفت: " آره. اما یادت نره این نونیه که خودت تو سفره ام گذاشتی. "
_ می دونم سیامک. انشاءالله هر چه زودتر هم کار مژگان درست بشه هم کار من.
_ به امید خدا. بهتره تو این قضیه با مژگان هماهنگ باشی و درخواست هاتون رو با هم تحویل دانشگاه بدید.
_ باشه.
_ راستی فرشاد کجا رفته؟ من و تو حدود یک ساعته داریم با هم حرف می زنیم. فرشاد الان پیشته؟
_ نه، اتفاقاً فرشاد اصلاً از این قضیه خوشش نمیاد. به خاطر همین بعد از اینکه با تو صحبت کرد گوشی رو داد به من و خودش رفت خونۀ خاله.
_ اوه پس الان حسابی شاکیه! بهتره دیگه تمومش کنیم.
_ آره منم موافقم. چون من هنوز برای عید دیدنی و گفتن تبریک نرفتم خونۀ خاله. فرشاد حتماً از این قضیه دلخور می شه.
_ باشه برو. کار دیگه ای با من نداری؟
_ نه عزیزم. از راه دور می بوسمت. خداحافظ.
_ خداحافظ.

بعد از مکالمه با سیامک به منظور عید دیدنی و گفتن تبریک سال نو به طبقۀ پایین رفتم و مهشید در را به رویم باز کرد. خیلی سرسنگین با او سلام و احوالپرسی کردم و تبریک گفتم. نیم نگاهی هم به مسعود خان و مصطفی انداختم و سلام و احوالپرسی مختصری هم با آنها کردم. کسالت خاله مهری هنوز برطرف نشده بود و چند روزی بود که در بستر گرفتار شده بود. آرام در کنار خاله نشستم و در حالی که صورتش را می بوسیدم گفتم: " سلام خاله جون سال نو مبارک. انشاءالله هر چه زودتر کسالتتون برطرف بشه و دوباره بشید همون خاله شاد و سرحال گذشته ها. می دونید که سیزده بدر نزدیکه. حتماً امسال هم کلی مهمون دارید. "
خاله به رویم لبخند زد و گفت: " آره بابا من خیلی وقته با این مرض قند وامونده سرو کله می زنم اما حالا جلوش وایستادم و از پسش براومدم. راستی سپیده جون بازم با فرشاد حرفت شده؟ "
از سوال خاله یکه خوردم و با تعجب گفتم: " نه اتفاقاً سال تحویل تو خونۀ خودمون سر سفرۀ هفت سین نشسته بودیم و بدون هیچ کینه و کدورتی با هم خوش بودیم. خاله چرا این سوال رو پرسیدی؟ "
خاله با نگرانی به فرشاد نگاه کرد و گفت: " نمی دونم چرا اینقدر عصبانیه؟ فکر کردم با تو مشکل پیدا کرده. "
برگشتم و نگاهی به فرشاد انداختم. حق با خاله بود. فرشاد خیلی عصبانی بود. چشمهایش به رنگ خون قرمز بود و رگ های گردنش متورم شده بود. پک عمیقی به سیگارش زد و بعد از اینکه دودش را به هوا فرستاد از خانه بیرون رفت. با دستپاچگی گفتم: " خاله جون اگه اجازه بدید برم دنبالش تا بفهمم چرا اینقدر عصبانیه؟ "
خاله مهری با درماندگی گفت: " برو عزیزم، سعی کن آرومش کنی. این بچه داره با این کارهاش خودشو از بین می بره. "
گفتم: " نه خاله نگران نباشید. فکر نمی کنم مسئله زیاد مهمی باشه. "
با عجله از پله ها بالا رفتم و در آپارتمان را باز کردم اما هنوز پا به خانه نگذاشته بودم که ناگهان فشار دستهای قدرتمند فرشاد را دور گردنم احساس کردم! با حالتی خشن گلویم را فشار داد و گفت: " سپیده فقط به من بگو آرمان کیه؟ "
از شنیدن حرفش وحشت کردم! و فهمیدم که به مکالمۀ من و سیامک گوش کرده است. با لکنت زبان و با هزار زور و زحمت گفتم: " تو حق نداشتی به حرفهان من و سیامک گوش کنی! "
پوزخندی زد و گفت: " حق؟ ببین کی از حق حرف می زنه. سپیده این تویی که حق نداشتی منو فریب بدی. تو منو یه آدم احمق فرض کردی که خیلی راحت با یه نیم نگاه خمار تو فریب می خوره و از خودش بی خود می شه. "
این دفعه با صدای بلندتر فریاد زد: " طفره نرو، یالا حرف بزن. بگو بیینم آرمان کیه و تو چه سر و سری باهاش داری؟ حرف بزن لعنتی. جوابمو بده. "
زیر فشار دستهایش داشتم خفه می شدم. به سختی گفتم" فرشاد ولم کن. دارم خفه می شم! "
اما او توجهی به حرفم نکرد. با لیخندی زهرآگین گفت: " چقدر احمق بودم. چقدر زود فریب حرفهای محبت آمیز و نگاه مهربونت رو خوردم. من ساده دل فکر کردم تو به خاطر حفظ زندگیمون موضوع برگشتن به تهران رو پیش کشیدی. سپیده تو نقشت رو خیلی خوب بازی کردی. من احمق حرفهاتو باور کردم و اصلا نفهمیدم نگاه قشنگ تو فقط برای فریب دادن منه. یالا حرف بزن. این مرتیکه کیه که اسمشو گذاشتی رو پسر من؟ حتماً خیلی عاشقشی که همچین کاری رو انجام دادی. ها؟ "
در حالی که سعی می کردم دستهای فرشاد را از دور گلویم باز کنم گفتم: " این قضیه مربوط به گذشته هاس. خیلی قبل ازاینکه با تو ازدواج کنم. ولم کن! "
_ ولی گذشتۀ تو به اندازۀ امروزت برای من مهمه.
_ فرشاد ولم کن. دارم می میرم!
با خشم مرا به گوشه ای هل داد و گفت: " همیشه به خودم می گفتم این سیامک چه حرفی برای گفتن به تو داره که اینقدر با اشتیاق تو رو پای گوشی می شونه. تازه امشب فهمیدم که تمام بدبختی های من زیر سر سیامکه. آره اون پسرۀ جاسوس بزرگترین دشمن منه. راستی تبریک می گم، کیوان عزیزت هم زنش رو طلاق داده و تو بدجوری نگران سلامتیش بودی. "
حرفش را قطع کردم و با پرخاش گفتم: " زندگی خصوصی کیوان چه ربطی به من داره؟ اگه کیوان زنش رو طلاق داده چرا باید زندگی من به آشوب کشیده بشه؟ گناه سیامک چیه که کیوان با زنش اختلاف داشته؟ آخه چرا مزخرف می گی؟ وای فرشاد تو منو از زندگی سیر کردی. تا کی باید اخلاق زشت و بدبینی های تو رو تحمل کنم؟ من دیگه خسته شدم، دست از سرم بردار! فرشاد باور کن اگه بخوای به این وضع ادامه بدی من دیگه باهات زندگی نمی کنم. تا امروزم خیلی تحملت کردم. هر دفعه چشممو روی رفتار و زشت و زننده ات بستم اما دیگه صبرم تموم شده. مطمئن باش در مورد رفتار تو با پدر و مادرم صحبت می کنم. تو الان داشتی منو می کشتی! من از دست تو امنیت جونی ندارم. "
دوباره یقه ام را گرفت و فریاد زد: " به به امشب خیلی جسور شدی. حرفهای بودار می زنی. چه خبر شده؟ شاید تو هم بدت نمیاد از من طلاق بگیری و آزاد بشی. آره طلاق بگیری و برگردی تهران. بعدش هم بری زن اون پسره کیوان بشی. سپیده تو اینو می خوای؟ ها؟
_ فرشاد دیگه برام مهم نیست تو در موردم چطور فکر می کنی. حرف من همونیه که گفتم. اگه بیشتر از این آزارم بدی من حتی یه روز دیگه هم تحملت نمی کنم و برمی گردم تهران. اینو بهت قول می دم.
_ صحیح. سپیده فکر می کنی من اونقدر احمقم که اجازه بدم تو برگردی تهران؟ نه عزیزم کور خوندی! تو هیچ وقت حق نداری پاتو از این شهر بذاری بیرون. نه برای ادامۀ تحصیل، نه برای دیدن پدر و مادرت. از امروز تو توی این شهر و این خونه زندونی هستی. حتی دانشگاه رفتن هم قدغنه. من مطمئنم به محض اینکه درس و مشقت تو دانشگاه تموم بشه، از اصفهان فرار می کنی و برمی گردی تهران. حالا دیگه مطمئنم آدمهای دیگه ای هم پشت این ماجرا هستن. آدمهایی که من تا امروز از وجودشون بی خبر بودم. آه سپیده تو خیلی بی عاطفه ی. تو تموم مدت منو فریب دادی. تو سر منو با این پسره کیوان شیره مالیدی، اما فقط خدا می دونه پشت پردۀ زندگی ظاهریت چند تا از این امثال آرمان ها قایم کردی. خوب گوشهاتو باز کن ببین چی می گم. تو هیچ وقت برنمی گردی تهران. مگر مرده ات برگرده تهران!
و با خشم یقه ام را رها کرد. بعد از رفتنش تا چند لحظه مات و مبهوت سر جایم خشک شده بودم. گلویم هنوز می سوخت و سرفه هایم همچنان ادامه داشت. هیچ وقت فکر نمی کردم فرشاد دست به چنین کار شرم آوری بزند و به مکالمۀ من و سیامک گوش بدهد. آنقدر عصبانی بودم که خونم به جوش آمده بود و فشار بغض هر لحظه بیشتر گلویم را می فشرد. فرشاد از وجود آرمان با خبر شده بود. می ترسیدم او یکوقت بلایی سر بچه ام بیاورد. پسرم را دربغلم گرفتم و با هر بدبختی که بود بغضم را فرو دادم. در عوض حرص و عصبانیتم را سر سفرۀ هفت سین خالی کردم و تمام ظرفهای سر سفره را شکستم.
با سر و صدای شکستن ظرفها فرشاد دوباره برگشت اما من توجهی به او نکردم و از آپارتمان بیرون آمدم. فرشاد به دنبالم دوید و سر پله ها دستم را گرفت. با اکراه دستم را از دستش بیرون کشیدم و گفتم: " ولم کن آشغال. خیلی بهت فرصت دادم اما تو لیاقتش رو نداشتی. "
عاقبت قدرت سرکوب بغضم را از دست دادم و با صدای بلند به گریه افتادم و در همان حال گفتم: " تو به من قول دادی که خوشبختم می کنی اما امروز احساس می کنم از همیشه بدبخت ترم. فرشاد تو زندگی منو نابود کردی. روزگارمو سیاه کردی. تو هم مثل اون پدر مفنگیت به من تهمت زدی. منی که تو زندگیم هیچ گناهی نکردم. اوه فرشاد هیچ وقت نمی بخشمت. هیچ وقت. "

در حالی که به شدت اشک می ریختم از پله ها سرازیر شدم اما اصلا دلم نمی خواست با آن حال و روز آشفته وارد خانۀ خاله بشوم. ناچار برای چند لحظه به حیاط رفتم و در تاریکی مطلق حیاط زار زار گریه کردم. فرشاد هم که شدت عصبانیت و انزجار مرا می دید جرأت جلو آمدن و معذرت خواهی را نداشت. چند دقیقه ای در تنهایی گریه کردم و اشک ریختم اما نهایتاً تصمیم گرفتم به خانۀ خاله بروم. بیچاره خاله. از بس که غصۀ زندگی من و فرشاد را خورده بود تاب و توانش را از دست داده بود. حال خاله آنقدر وخیم بود که دلم نیامد پیش او از فرشاد شکایت کنم. همین که مرا دید گفت: " سپیده از فرشاد پرسیدی چرا ناراحته؟ "
غم و غصه ام را پنهان کردم و گفتم: " چیز مهمی نبود خاله. مثل اینکه به خاطر مریضی شما ناراحته. طاقت دیدن کسالت شما را ندارد. می دونید که... فرشاد خیلی به شما وابسته اس. "
_ آره فرشاد خیلی ناز پرورده اس. اما در کنار اخلاق تند و خلق و خوی عصبی که داره قلب مهربونی هم داره. سپیده جون خواهش می کنم باهاش مدارا کن . بذار این بچه یه کمی آرامش پیدا کنه. "
_ باشه خاله جون هر چی شما بگید. راستی خاله، می تونم یه خواهشی ازتون بکنم؟
_ بگو عزیزم.
_ ممکنه اجازه بدید من امشب کنار شما بخوابم؟
_ اوا... سپیده چی شده که دلت میخواد پیش من پیرزن بخوابی؟
_ اختیار دارید خاله. شما هنوز خیلی جوونید.
_ نکنه می خوای فرشاد رو با من دشمن کنی؟ آخه عزیزم اون طاقت یه لحظه دوری تو رو نداره.
به زور لبخندی زدم و گفتم: " خب خاله همش تقصیر شماس که اینقدر این پسرتون رو لوس کردین. دیگه اون نباید اینقدر خودخواه باشه که اجازه نده من حتی یه شب مهمون شما باشم. "
این را گفتم و با خوشحالی رختخوابم را در کنار بستر خاله پهن کردم. آنقدر از فرشاد رنجیده بودم که دوست نداشتم چشمم به چشمش بیفتد چه برسد به اینکه با او همبستر شوم. فرشاد همۀ درها را به رویم بسته بود. سرانجام آخرین زهرش را هم به کامم ریخت و دیدن پدر و مادرم و رفتن به دانشگاه را برایم غدقن کرد. زیر لب گفتم: " فرشاد من هیچ وقت تسلیم تو نمی شم. حتماً از تو به پدرم شکایت می کنم. من دیگه جلوی تو کوتاه نمیام. تو هۀ فرصتها رو از دست دادی. امکان نداره بیشتر از این باهات راه بیام. امکان نداره. "
خاله مهری با محبت زیادی نوه اش را بغل کرد و در همان حال گفت: " سپیده پسرت خیلی نازه. خیلی دوست داشتنیه. واقعاً چه کار خوبی کردی امشب اومدی پیش من. خوابیدن تو بستر مریضی خیلی افسردم کرده. "
به روی خاله لبخندی زدم و گفتم: " خاله جون منم خیلی خوشحالم که امشب اومدم پیش شما. خیلی وقت بود همچین فرصتی دست نداده بود. "
واقعاً چه احساس عجیبی داشتم. خودم هم نمی دانم چرا در یک لحظه چنین درخواستی را مطرح کردم؟ اما دلشوره ای عجیب به دلم افتاده بود و دلم می خواست بیشتر از مصاحبت خاله استفاده کنم. هنوز چراغها را خاموش نکرده بودیم که سر و کلۀ فرشاد پیدا شد و از دیدن من که در کنار خاله خوابیده بودم حیرت زده شد. اما من اعتنایی به حضورش نکردم و صورتم را برگرداندم. مهشید به فرشاد دستور داد چراغ را خاموش کند فرشاد که مردد مانده بود چه کار کند ناچار چراغ را خاموش کرد و همانجا روی کاناپه دراز کشید و به خواب رفت. دم دمای صبح بود که با شنیدن صدای شیون و زاری مهشید از خواب پریدم و با حیرت به او نگاه کردم. مهشید مرتب توی سرش می زد و شوهرش را صدا می کرد. از دیدن مهشید در آن حالت به وحشت افتادم و گفتم: " مهشید چی شده؟ حرف بزن؟ "
مهشید در میان زار زار گریه گفت: " مادرم نفس نمی کشه. قلبش از کار افتاده! "
فریادی از وحشت کشیدم و بالای سر خاله نشستم. با سر و صدای شیون و زاری ما مصطفی و فرشاد هم از خواب پریدند و همه بالای سر خاله جمع شدیم. فرشاد از شدت ناباوری شوکه شده بود و مات و مبهوت مادرش را نگاه می کرد. مصطفی که بیشتر از همه روی اعصابش تسلط داشت شروع به ماساژ دادن قلب خاله کرد و از مهشید خواست زود با اورژانس تماس بگیرد. چند دقیقه بعد مأموران اورژانس سر رسیدند و خاله را داخل آمبولانس گذاشتند و رفتند. در آن شرایط بحرانی به طور کل فراموش کردم که با فرشاد قهر هستم. او واقعاً شوکه شده بود و مثل افراد منگ فقط مرا نگاه می کرد. خیلی برایش نگران شدم. یک لیوان آب به دستش دادم و با مهربانی گفتم: " فرشاد بهتره اینقدر خودتو ناراحت نکنی، خاله حتماً زنده می مونه. این فقط یه حملۀ قلبیه. انشاءالله که به خیر می گذره. "
چیزی نگفت. فقط دستم را در دستش گرفت و با همان نگاه شوکه به صورتم خیره شد. او را به دنبال خود کشاندم و گفتم: " فرشاد آمادگی رانندگی داری یا خودم بشینم پشت فرمون؟ "
قطره های اشک در چشمهایش حلقه زد و آهسته گفت: " نه خودت رانندگی کن. من حال و روز درست و حسابی ندارم. "
در تمام طول مسیر به فرشاد دلداری می دادم چون به هیچ عنوان نمی توانستم باور کنم که خاله به این راحتی تسلیم مرگ شده است. حتی تصور اینکه شبح مرگ چند ساعت قبل از بالای سرم رد شده و دامن خاله را گرفته وجوم را به لرزه درمی آورد. وقتی به بیمارستان رسیدم ماشین را درگوشه ای از خیابان رها کردم و با عجله وارد بیمارستان شدم اما همه چیز تمام شده بود. خاله مُرده بود! دکتر گفت: " مریض شما چند ساعت پیش فوت شده خدا بیامرزدش. انشاءالله غم آخرتون باشه. "
فریادهای شیون و زاری همه به آسمان بلند شد. اصلاً باور کردنی نبود فقط در عرض چند ساعت همه چیز تمام شده بود. به فرشاد نگاه کردم. در گوشه ای از راهرو روی زمین نشسته بود و سرش را میان دستهایش پنهان کرده بود. می دانستم در حال گریه کردن است. او خیلی بیشتر از این حرفها احساساتی بود. اما حال و روز خودم نیز دست کمی از او نداشت. این اولین بار بود که داغ یک عزیز را می دیدم. مثل ابر بهاری گریه می کردم و ضجه می زدم اما حیف که کار از کار گذشته بود و گریه و شیون ما شرایط را عوض نمی کرد. خاله مهری مرده بود و عید آنسال ما تبدیل به عزا شد. چند ساعت بعد پیراهن های سیاه را به تن کردیم و روی در و دیوار خانه سیاه کشیدیم.

* * *

روز سوم فروردین بود و همه آماده می شدیم تا برای انجام مراسم تدفین خاله به قبرستان برویم. در طول همان یک شبانه روزی که از مرگ خاله می گذشت آنقدر گریه کرده بودم که چشمهایم از حدقه بیرون زده بود . چهره ام عزادار و مصیبت زده شده بود.
چند ساعت بعد پدر و مادر و خانوادۀ خاله مهناز و دایی منوچهر و همین طور اقوام و بستگان مسعود خان... همه به خانۀ خاله هجوم آوردند و صدای شیون و گریه و زاری تمام محله را پر کرد. اتوبوس هایی که برای انتقال عزاداران جلوی در حیاط توقف کرده بودند کم کم پر شدند و به راه افتادند و بالاخره به قبرستان رسیدیم.
خیلی از دیدن صحنۀ به گور سپردن اجساد وحشت داشتم. فرشاد که متوجه اضطرابم شده بود گفت: " سپیده بهتره تو همینجا بشینی و تو قبرستون نیای. رنگت بدجوری پریده، معلومه که حالت خوب نیست."
با نگرانی گفتم: " فرشاد رنگ خودتم پریده. تو رو خدا اینقدر بی تابی نکن. "
اما فرشاد حرف مرا نشنید. با عجله در ماشین را بست و به محض اینکه سر قبر خاله رسید به گریه افتاد. مخصوصاً وقتی که گورکن ها روی قبر خاله می ریختند هم فرشاد و هم محسن و مهشید به شدت شیون و زاری می کردند. اما حقیقت این بود که زمان با بی تفاوتی از کنار ما عبور می کرد. انگار برایش مهم نبود که چه مصیبتی بر ما وارد شده است.
مراسم تدفین با همۀ غصه و عذابی که بر ما تحمیل کرد تمام شد و ما بدون خاله به خانه بازگشتیم.
چند ساعت بعد همه دستجمعی به مسجد رفتیم و در مراسم یاد بود خاله شرکت کردیم. و بعد از آن هم مراسم سومین روز فوت خاله و همینطور مراسم شب هفت را با آبرومندی هر چه تمام تر برگزار کردیم.
آه همه چیز به سرعت برق و باد گذشت. تنها حقیقتی که به جا مانده بود هجرت خاله از دنیای فانی بود. خاله مهری از میان ما رفته بود و هیچکس نمی دانست در طول این هفت روز چه اتفاقاتی برای او افتاده است!
پس از اینکه مراسم شب هفت برگزار شد عزاداران تهرانی آمادۀ برگشتن به تهران شدند چون تعطیلات عید تمام شده بود . در ضمن خاله مهری مرده بود و دیگر کسی نبود که برای سیزده بدر از مهمانهای تهرانی پذیرایی کند.
در میان مسافران تهران غریبه ای را دیدم که تا آنروز با او روبرو نشده بودم اما حدس زدم که او باید " منصور " شوهر آرزو باشد و البته حدسم درست بود. آرزو قبل از رفتن من و منصور را با هم آشنا کرد و به او گفت: " منصور ایشون دختر خالۀ من سپیده هستن. "
منصور گفت: " سلام سپیده خانوم، من تعریفتون رو زیاد از آرزو شنیدم. خوشحالم که حالا از نزدیک باهاتون آشنا می شم. "
در جوابش گفتم: " منم همینطور منصور خان. باید من و فرشاد رو ببخشید که نتونستیم تو جشن عروسی تون شرکت کنیم. آرزو جون در جریانه و می دونه که من ایام عروسی شما پا به ماه بودم. امیدوارم عذر ما رو قبول کنید و کوتاهی ما رو ببخشید. "
منصور گفت: " اختیار دارید، وظیفۀ ما بود که برای دیدن پسر کوچولوتون خدمت برسیم. راستش تو این شیش هفت ماهی که من و آرزو با هم ازدواج کردیم، آرزو خیلی اصرار می کرد که زودتر از اینا برای دیدن شما و فرشاد خان بیاییم اصفهان، اما خب دیگه مثل اینکه قسمت اینطوری بوده و ما نتونستیم تو مراسم شادی و خوشی شما رو ببینیم. "
آهی کشیدم و گفتم: " خودتون رو ناراحت نکنید منصور خان، اینا همش کار تقدیره. والا هیچکس فکر نمی کرد خاله به این زودی فوت کنه و از پیش ما بره. "
در آن لحظه فرشاد هم به جمع مان اضافه شد. آرزو با دیدن قیافۀ تکیدۀ او گفت: " فرشاد تو رو خدا اینقدر ناراحت نباش. قبل از اینکه بیای پیش ما اصلاً نشناختمت. هیچ می دونی چه بلایی سر خودت آوردی؟ از بس تو این یه هفته ای گریه کردی زیر چشمهات گود رفته و کلی لاغر شدی. "
بعد رو به من گفت: " سپیده اقلاً تو یه چیزی بهش بگو. فرشاد اگه بخواد این طوری خودشو ببازه دیگه کسی نمی تونه به مهشید و محسن دلداری بده. "
گفتم: " آرزو من خیلی بهش می گم کمتر بی تابی کنه اما خب دیگه، این شوهر من خیلی احساساتیه. به این زودی ها نمی تونه مرگ خاله رو فراموش کنه. "
این بار منصور گفت: " فرشاد منم فکر می کنم حق با آرزوئه. تو نباید این طوری خودتو ببازی. تو پسر بزرگ اون مرحومه هستی. باید طوری رفتار کنی که خواهر و برادر کوچکترت کمتر غصه بخورن و از تو صبر و تحمل یاد بگیرن. "
فرشاد بغضش را فرو داد و با لبخندی تصنعی گفت: " باشه منصور خان سعی خودمو می کنم. حالا چرا تشریف نمی آرین تو؟ "
منصور گفت: " فرشاد جون اگه اجازه بدی ما کم کم رفع زحمت کنیم. راستش من بدون برنامه ریزی اومدم اصفهان و یه مقدار کار دارم که باید برگردم تهران و بهشون رسیدگی کنم. "
بعد از رفتن منصور و آرزو بقیۀ عزاداران تهرانی هم دسته دسته آمادۀ برگشتن به تهران شدند و تا غروب همه رفتند. هنگام خداحافظی و بدرقۀ مادر، من و مهشید و مژگان به نوبت او را در آغوش گرفتیم و از او خواستیم که صبور باشد و کمتر بی تابی کند. مادر اشک گوشۀ چشمش را پاک کرد و قبل از اینکه سوار ماشین شود یکبار دیگر برای شادی روح خاله مهری فاتحه خواند و بعد سوار شد.
من و مژگان با سیامک هم روبوسی کردیم. هنگام خداحافظی به سیامک گفتم: " سیامک جون من واقعاً ازت متشکرم. تو منو سربلند کردی. فکر نمی کنم دیگه فرشاد بتونه در موردت بهونه بگیره و ازت دلخور باشه. "
سیامک با لبخندی گفت: " فرشاد پسر خوبه تنها عیبش اینه که زیادی احساساتیه. من تو این چند روزه خیلی به رفتارش توجه کردم اما سپیده باید، بگم وضعیت فرشاد خیلی نگران کننده اس. به نظر من تو باید بیشتر مراقب خودت باشی و هر طور می تونی راضیش کنی که برگردین تهران. مخصوصاً حالا که خاله مهری هم فوت کرده و تو هیچ پشت و پناهی هم توی این شهر نداری. "
_ باشه سیامک جون حتماً به توصیه ات عمل می کنم.
_ سپیده در مورد مژگان هم که دیگه بهت سفارش نمی کنم خودت می دونی که اون چقدر برام عزیزه. خواهش می کنم مواظبش باش.
_ باشه بهت قول می دم چهار چشمی از خانومت مراقبت کنم. خواهش می کنم تو هم مواظب پدر و مادر باش و موقع رانندگی حواستو خوب جمع کن که صحیح و سالم برسین تهران.
سیامک با خنده گفت: " باشه حواسمو جمع می کنم. ولی این طور که معلومه تو دیگه خیلی از مردن می ترسی!
_ سیامک بدجنس نشو! من فقط دوست ندارم دیگه هیچ کدوم از عزیزامو از دست بدم. بهتره بدون شوخی و مسخره بازی بهم بگی چشم و خیالمو راحت کنی.
_ چشم خواهر جون. الهی قربون اون معرفت و عاطفه ات برم. قول می دم پدر و مادر رو سالم برسونم تهران.
لبخندی زدم و گفتم: " خوبه. برو خدا به همراهت

روز چهاردهم فروردین کمی زودتر از همیشه از خواب بیدار شدم تا فرصتی داشته باشم در خیابان های اطراف دانشگاه گشتی بزنم بلکه مهدکودکی را پیدا کنم که مسیرش به دانشگاه نزدیک باشد و آرمان را روزها به مربیان مهدکودک بسپرم.تمام مدت دعا می کردم فرشاد مشاجره ی چند هفته ی پیش را فراموش کرده باشد و اجازه بدهد بدون جنجال و دعوای دوباره به دانشگاه بروم.
بعد از این که آبی به دست و صورتم زدم به اتاق آرمان رفتم و وسایلش را در ساک کوچکی گذاشتم و شیرش را هم دادم و لباسهایش را پوشاندم.فکر می کنم فرشاد متوجه شده بود که من چرا صبح زود از خواب بیدار شده ام اما ساکت بود و چیزی نمی گفت .خوشحال شدم و آرزو کردم همین طور خوش اخلاق بماند و زمانی که مرا آماده ی دیدن دید باز دیوانه نشود و مرات از رفتن منع نکند.زمانی که بساط صبحانه را روی میز چیدم به آشپزخانه آمد و با مهربانی مرا در آغوش گرفت و گونه ام را بوسید.گفتم:فرشاد خونه خیلی سوت و کور شده.تو این طور حس نمی کنی؟
شانه هایش را بالا انداخت و گفت :تا وقتی پیشم باشی نه
ابراز محبتش دلم را گرم کرد اما هنوز دلشوره داشتم چون به خوبی می دانستم ممکن است به طور ناگهانی تغییر اخلاق بدهد و باز جنجال به راه بیندازد.به هرحال صبحانه را در آرامش خوردیم و او زودتر از من آشپزخانه را ترک کرد .من هم بعد از این که میز صبحانه را جمع کردم به منظور عوض کردن لباس و برداشتن سوئیچ به اتاق خواب برگشتم اما در کمال تعجب متوجه شدم که فرشاد روی تختخواب دراز کشیده است !انگار خیال نداشت به محل کارش برود.برای چند لحظه مردد سرجایم ایستادم اما نهایتا دل را به دریا زدم و مانتوام را پوشیدم .بعد پاورچین پاورچین بالای سر فرشاد ایستادم تا کیفم را از روی چوب رختی بردارم .در همینلحظه فرشاد به طور ناگهانی سر راهم ایستاد وبا حالتی عصبی نگاهم کرد ولی باز هم چیزی نگفت.با چالاکی از کنارش رد شدم و نگاهشرا نادیده گرفتم اما بلافاصله او دستم را گرفت و با لحن تندی گفت:سپیده یادت رفته دانشگاه رفتن قدغنه؟
آه می دانستم بلاخره با لجبازیش مرا در تنگنا قرارمی دهد.نفس عمیقی کشیدم و گفتم:نه فرشاد یادم نرفته .اما خیلی دلم می خواد خودمو به فراموشی بزنم و حرفت رو نشنیده بگیرم .باور کن اینطوری به نفعنه وگرنه...
-وگرنه چی؟تو داری منو تهدید میزکنی؟
-ببین فرشاد اگه حرفتو پس نگیری و بخوای سماجت کنی اونوقت منم مجبور میشم مثل خودت رفتار کنم.فراموش نکن ادامه ی تحصیل ورفتن به دانشگاه یکی از شرایط من برای ازدواج با تو بود .مطمئن باش اگه بخوای لجبازی کنی و نذاری برم دانشگاه من حتی یه روز دیگه با تو زندگی نمی کنم و بلافاصله تقاضای طلاق می کنم .خودت می دونی که شرایط من برای ازدواج توی عقدنامه ام ثبته و من حق طلاق دارم.چه تورضایت داشته باشی چه نداشته باشی.پس به نفعته که بیشتر از این با اعصابه من بازی نکنی و از سر راهم بری کنار.
فرشاد که از جواب صریح من هاج و واج مانده بودبعد از چند لحظه سکوت گفت:هیچ متوجه شدی تازگی ها چه راحت اسم طلاق را میاری؟!یعنی زندگی مشترکمون تا این اندازه برات بی اهمیت شده؟

نه!واقعا این طور نبود .من از زندگی در کنار فرشاد راضی بودم اما او هنوز به من سوءظن داشت.من گذشته ها را فراموش کرده بودم و او را برای آینده ام انتخاب کرده بودم اما فرشاد هیچ وقت گذشت و فداکاری من را درک نمی کرد و هنوز نسبت به من بی اعتماد بود.به راستی در حل مشکلات زندگی ام درمانده بودم و نمی دانستم چطور می توانم این حقیقت را به او بفهمانم که من واقعا دوستش دارم و وجودش برایم باارزش است؟
با بیچارگی خودم را در آغوشش رها کردم و با صدای بلند به گریه افتادم.گفتم :فرشاد تو در مورد من اشتباه می کنی،بخدا من از زندگی باتو راضی ام.من دوستت دارم.تو شوهر منی.پدر بچه ی منی.من و آرمان به حمایت تو احتیاج داریم.فرشاد تو رو خدا منو درک کن،تو به من قول دادی که مانع ادامه تحصیل نشی.ببین!این تویی که زیر قول و قرارت زدی بخدا من بی تقصیرم.باور کن من برای همیشه کنارت می مونم و سر قول و قرارم هستم.به شرط اینکه تو هم زیر قول و قرارت نزنی.فرشاد خواهش می کنم سماجتو بذار کنارو منو در شرایطی قرار نده که مجبور بشم برخلاف میلم رفتار کنم.من دوست ندارم تو سن بیست و دو سالگی مطلقه بشم.تو رو خدا به من رحم کن.
و صدای زار زار گریه ام بود که به آسمان رفت.فرشاد نگاهی به چهره ی شوریده ام انداخت و گفت:پس آرمان چی؟کی می خواد از این بچه مراقبت کنه؟
- تو نگران آرمان نباش.من اون بچه رو به دنیا آوردم ،خودم هم بزرگش می کنم.صبح ها می برمش مهد کودک .مابقی اوقات روز هم خودم ازش مراقبت می کنم.در مورد کارهای خونه هم بهت قول می دم که همه چیز رو به راه باشه.اوه فرشاد خواهش می کنم مخالفت نکن.این آخرین فرصتیه که بهت می دم.تو رو خدا منو پشیمون نکن.من باید برم.من طاقت خونه نشینی رو ندارم.
- خیلی خب،گریه نکن.نفسم داره از دیدن گریه هات بند میاد.بس کن.
- فرشاد من خیلی دوستت دارم.چرا حرفمو باور نمی کنی؟چرا به من اعتماد نداری؟من هیجده ماهه که دارم با تو زندگی می کنم اما تو هنوز منو نشناختی.هنوز منو باور نکردی.من چطور می تونم بهت بفهمونم که دوستت دارم؟
- خیلی خب سپیده،گریه نکن.خواهش می کنم بس کن.
- فرشاد اگه بخوای سوئیج ماشینم رو بهت می دم که خودت منو برسونی اما بذار برم.فقط بذار برم.
- خیلی خب برو.من حرفی ندارم.
- آه متشکرم.متشکرم.
خوشبختانه التماس هایم تاثیر گذار بود و فرشاد خودش را از سر راهم کنار کشید.تصمیم گرفتم من بعد نیز همان طور رفتار کنم و محبتم را با رفتاری عاشقانه به پایش بریزم تا او را تحت تاثیر قرار دهم بلکه به من اعتماد پیدا کند و دست از بدبینی و سوءظن بردارد و باور کند که من بالاخره شیفته و شیدایش شده ام و او را از صمیم قلب دوست دارم.
* * *
روزها از مرگ خاله مهری می گذشت و شرایط زندگی پس از مرگ خاله خیلی سخت و دشوار شده بود.من مجبور بودم به خاطر اینکه به همه ی وظایفم رسیدگی کنم ساعتهای استراحتم را کمتر کنم .در عوض مجبور بودم به طور همزمان هم درس بخوانم هم به فرشاد و زندگی ام برسم و هم کارهای خانه ی مسعود خان را انجام دهم.با این حال چاره ای جز تحمل نداشتم.با تلاش و جدیت درس می خواندم و مصمم بودم اجازه ندهم این دشواریها روی وضعیت زندگی و تحصیلی ام تاثیر بگذارد چون به فصل امتحانات پایان ترم نزدیک می شدم و مطمئن بودم با به دست آوردن نمرات بالا و معدل عالی در امتحانات ،دانشگاه تهران رغبت بیشتری برای پذیرش من نشان می دهد.
با اینکه فرشاد موضوع برگشتن به تهران را منتقی کرده بود،من برنامه ام را تغییر ندادم و طبق هماهنگی که با مژگان انجام داده بودم درخواست انتقالی تحصیلی ام را به دانشگاه تحویل دادم و مصمم بودم به هر ترتیب که شده فرشاد را راضی کنم که همراه من به تهران بیاید چون رفتارش بعد از مرگ خاله خیلی تغییر کرده بود.کم حرف شده بود.زیاد با من درگیر نمی شد.مدام سرش به کار خودش بود.تعداد سیگارهایی که مصرف می کرد روز به روز بیشتر می شد و از آن احساسات تند و شوریدگی های همیشگی اش خبری نبود .فرشاد نسبت به همه چیز بی تفاوت شده بود.حتی نسبت به رفقای مسعودخان!

قبلا فرشاد به هیچ وجه اجازه نمی داد زمانی که رفقای مسعودخان به دیدن او می آمدند من قدم به خانه ی خاله بگذارم.اما بعد از مرگ خاله مسعودخان آپارتمانش را تبدیل به محل خوشگذرانی و تریاک کشی های خودش کرده بود و فرشاد اصلا اعتراضی به او نمی کرد.این رفتارش خیلی عجیب و دور از تصور بود.من که هیچ دل خوشی از مسعودخان نداشتم و همسایگی او را به زور تحمل می کردم چند بار گفتم:فرشاد خواهش می کنم به پدرت تذکر بده پای هر جور رفیق مرد و نامرد رو به خونه باز نکنه و مراعات حال منو بکنه.آخه این لات و لوت ها کی ان که همین طوری سرشون رو می اندازن پایین و میان توی خونه؟
اما فرشاد می گفت:من نمی تونم برای پدرم تعیین تکلیف کنم و بگم رفیق هاشو تو خونه راه نده.
رفتارهایش برام تازگی داشت!و این مسئله باعث نگرانی ام شده بود.در آخرین روز امتحانات پایان ترم،پس از تعطیل شدن دانشگاه به مهد کودک آرمان رفتم و او را تحویل گرفتم.وقتی به خانه برگشتم با دیدن ماشین مسعودخان متوجه شدم که او به خانه برگشته است.معمولا روزهایی که او به خانه می آمد فرشاد در فروشگاه می ماند و روزهایی که فرشاد به خانه می آمد مسعودخان در فروشگاه می ماند.به گمان اینکه فرشاد در خانه نیست وارد شدم اما از دیدن کفش های او که جلوی در آپارتمان مسعودخان جفت شده بود خیلی تعجب کردم.چند جفت کفش مردانه ی دیگر هم جلو در جفت شده بودند.حدس زدم مسعودخان امروز هم میهمان دارد.اما چیزی که حیرت زده ام کرد وجود فرشاد در جمع آنها بود چون تا آن روز سابقه نداشت فرشاد را در جمع تریاک کش ها ببینم.!
آرزو می کردم فرشاد در جمع آنها نباشد.از فکر اینکه فرشاد پای بساط تریاک نشسته باشد قلبم داشت از کار می افتاد و نفسم بالا نمی آمد.تصمیم گرفتم سر زده وارد آپارتمان مسعودخان بشوم و با چشم خودم ببینم که آنجا چه خبر است.با اینکه از انجام این عمل وحشت زده بودم و از عکس العمل تند فرشاد می ترسیدم ،تصمیم را گرفتم و از کلیدی که در اختیار داشتم استفاده کردم و خیلی آهسته در را باز کردم.بوی تند تریاک حالم را به هم زد و حالت تهوع شدیدی به دلم انداخت.زود دستم را جلوی بینی گرفتم و با قدمهای لرزان وارد شدم.صدای خندهو قهقه های کریه رفقای مسعودخان از داخل سالن به گوشم می خورد.کمی جلوتر رفتم و به سالن پذیرایی سرک کشیدم.خدای من!فرشاد با حالتی دردناک و با ولع زیادی در حال کشیدن تریاک بود.با دیدن فرشاد در آن حالت دنیا جلوی چشمهایم تیره و تار شد و عقل از سرم پرید.بی اختیار خودم را از کمین گاه بیرون کشیدم و فریاد زدم:فرشاد!
فرشاد برگشت و ناباورانه نگاهی به سر تا پایم انداخت.حتم دارم حتی تصورش را هم نمی کرد من جسارت را به آنجا برسانم در جمع تریاک کش ها پا بگذارم.زود سرپا ایستاد و با عصبانیت به سمت من آمد و مرا کشان کشان با خودش از سالن بیرون برد.با اکراه دستم را از دستش بیرون کشیدم و گفتم:ولم کن فرشاد چشمم روشن!واقعا از تمام صفات خوب دنیا فقط همین یکی رو کم داشتی .آخه دیگه دلمو به چی خوش کنم؟
فرشاد با عصبانیت سرم داد کشید و گفت:کی به تو گفته پا تو بذاری اینجا؟خجالت نمی کشی اومدی تو جمع تریاکی ها؟سپیده وقتشه که دیگه قلم پاهاتو بشکنم.
دستش را بالا برد تا سیلی دیگری به صورتم بزند اما نمی دانم چه اتفاقی افتاد که دستش را روی هوا کنترل کرد و مشتش را به دیوار کوبید.
دیگر جای هیچ تحمل و صبر و حوصله ای نبود.در حالی که به شدت گریه می کردم از آپارتمان مسعود خان بیرون آمدم و به طبقه ی بالا رفتم.فرشاد هم پشت سرم دوید و با التماس گفت:سپیده صبر کن.غلط کردم سرت داد زدم.تو رو خدا صبر کن.
اما من هیچ توجه ای به او نکردم .بی درنگ چمدان را روی تخت انداختم و گفتم:فرشاد من حتی یک ثانیه دیگه هم توی این خونه زندگی نمی کنم.من تا حالا همه جور اخلاق زشت تو رو تحمل کردم اما تحمل این یکی رو به هیچ وجه ندارم.من نمی تونم اینجا بمونم و تو پای بساط عیش و تریاک کشی ببینم.اگر بیشتر از این توی این خونه بمونم و همسایه ی پدر تریاکی ات باشم روزگارم خیلی زود به اونجا می رسه که شوهرم یه معتاد هفت خط می شه.نه من شوهر معتاد نمی خوام!بچه ی من پدر معتاد نمی خواد .من همین امشب برمی گردم تهران و ازت به پدر و مادرم شکایت می کنم .بهشون می گم چه پدری از من درآوردی.اونا باید تکلیف منو روشن کنن.
فرشاد با بی چارگی گفت:سپیده خواهش می کنم یه کمی کوتاه بیا.بخدا این اولین بار بود که پای بساط نشستم.باور کن تو اشتباه می کنی.من معتاد نیستم.
- از کجا باور کنم راست می گی؟چند ماهه که اخلاق و رفتارت به کل عوض شده .نه فرشاد،من اصلا حرفهاتو باور نمی کنم.از نظر من تو یه معتادی.اگه فکر می کنی حرفهای من تهمته خیلی خب باید خلافش رو بهم ثابت کنی.
- آخه چطوری می تونم خلافش رو بهت ثابت کنم؟
- تنها راهش اینه که همراه من بیای تهران و قبول کنی که ما برای همیشه تو تهران زندگی کنیم.
در چمدان را بستم و ادامه دادم:من همین امشب برمی گردم تهران اما یه فرصت بهت می دم که یه مقدار پول و پله جور کنی تا بتونیم باهاش یه سر پناه تو تهران بخریم.اگر پشت سر من اومدی تهران که هیچ،ولی اگه نیومدی من دیگه هیچ تعهدی بهت ندارم.
فرشاد با عجز گفت:نه سپیده فعلا امکان این کار وجود نداره.من نمی تونم همچین کاری بکنم.آخه پدرمو چی کار کنم؟اگه ما برگردیم تهران اون بیچاره تنها می شه.
ناباورانه گفتم:پس تو رفاه پدرتو به آسایش زن و بچه ات ترجیح می دی؟نه عزیزم،بهتره بدونی تو با یه بچه طرف نیستی.من خوب می دونم که تو دلت نمیاد از عیش و خوشگذرونی بابا جونت بگذری.تنهایی پدرت فقط یه بهونه اس.
در تمام مدت که این جملات را به زبان می آوردم زار زار گریه می کردم و بر خودم لعنت می کردم که چرا در این چند ماه اینقدر احمق شده بودم و هیچ فکر نکردم علت تغییر اخلاق فرشاد ممکن است اعتیاد باشد.بعد از کمی مکث گفتم:ببین فرشاد بهتره نگران پدرت نباشی.اگه من و تو از این شهر بریم می تونیم جامون رو بدیم به مهشید و شوهرش.مصطفی می تونه همدم خوبی برای پدرت باشه.دست به وافورش خوبه و حسابی با پدرزنش جوره.اونا بهتر می تونن با هم کنار بیان اما من نمی تونم!بوی این تریاک لعنتی همیشه توی این خونه منو آزار می ده.فردا که پسرت بزرگ شد چه حرفی برای گفتن بهش داری؟با این وضعیت از عهده ی تربیت آرمان بر می آیی؟
و بدون اعتنا به فرشاد از اتاق بیرون آمدم اما او با یک حرکت سریع دستم را گرفت و مرا به گوشه ای هل داد .این باراز ملایمت و عطوفت چند دقیقه پیش اثری ندیدم.با پرخاش سرم داد کشید و گفت:ببین سپیده من قبول دارم کار امروزم اشتباه بوده.یه بار بهت گفتم این اولین باره که من پای بساط نشستم اونم به خاطر اینکه اوضاع روحیم این روزها خیلی خرابه.تو حق نداری این مسئله رو بزرگ کنی.من دیگه گول این نقش بازی کردن های تو رو نمی خورم.تو از وقتی فهمیدی کیوان زنش رو طلاق داده دل تو دلت نیست که یه جوری خودتو برسونی تهران من نمی تونم قبول کنم که ما برگردیم تهران چون اون وقت هیچ کنترلی روی تو ندارم.من نمی تونم اونجا تو رو جمع و جور کنم.اگه ما برگردیم تهران تو دیگه مال من نیستی،می فهمی؟

از شنیدن حرفهایش دیوانه شدم.وحشی شدم.فریاد زدم:بس کن فرشاد تو آبروی منو بردی.آخه تا حالا چه جور خیانتی از من دیدی که این طوری محکومم می کنی؟آه تو نگران چی هستی؟نگران اینکه من به کیوان بگم چقدر از انتخابی که انجام دادم پشیمونم؟یا نگران اینکه بگم چقدراز اینکه دلش رو شکستم و باهاش ازدواج نکردم متاسفم؟نه فرشاد مطمئن باش من اونقدر غرور دارم که هیچ وقت این حرفها رو پیش کیوان اعتراف نمی کنم.
فرشاد این بار نتوانست خودش را کنترل کند.با تمام قدرت سیلی محکمی به صورتم زد و مرا گوشه ی اتاق هل داد.ضرب سیلی اش آنقدر زیاد بود که برق از چشمم پرید.لبم ترکید و جوی خون از گوشه ی لبم سرازیر شد.زود دستم را زیر چانه ام گرفتم تا قطرات خون بر زمین نچکد.در همان حال فریاد زدم:فرشاد تو یه دیوونه ای،هیچ وقت نمی بخشمت.گمشو بیرون.
دستش را محکم به دیوار کوبید و گفت:سپیده لعنت به تو!لعنت به تو که هیچ وقت من و احساسمو درک نکردی.
و بدون اینکه از من عذرخواهی کند از اتاق بیرون رفت و با یک حرکت غیرمنتظره در اتاق را از پشت به رویم قفل کرد.در همان حال با خشم فریاد زد:سپیده تو هیچ وقت برنمی گردی تهران.من هیچ وقت همچین اجازه ای رو بهت نمی دم.حتی اگه لازم باشه تا آخر عمر توی این اتاق زندانیت کنم.اگرم خیلی اصرار داشتی که برگردی مطمئن باش این مرده ته که برمی گرده.
دستگیره ی در را تکان دادم و با عصبانیت گفتم:فرشاد درو باز کن تو حق نداری منو زندانی کنی.باور کن اگه همین حالا درو باز نکنی حتی یک لحظه برای طلاق گرفتن ازت معطل نمی کنم.مطمئن باش به محض اینکه پام به تهران برسه تقاضای طلاق می کنم اینو قول می دم.پس بهتره دست از لجبازی برداری و مثل یه انسان رفتار کنی.
چند بار دستگیره ی در راتکان دادم اما تلاشم بی فایده بود.فرشاد هیچ اعتنایی به حرفم نکرد.دوباره فریاد زدم:فرشاد حماقت نکن بیا درو باز کن.آه دیوونه من خیلی گرسنمه.تمام دیشب بیدار بودم و درس می خوندم.بیا درو باز کن دارم از حال می رم.
اما بی فایده بود.فرشاد هرگز جوابم را نداد.حدس زدم از خانه بیرون رفته است.این بار ناامید شدم و روی زمین زانو زدم و باز به گریه افتادم.از بخت بد گوشی موبایلم را در ماشین جا گذاشته بودم و هیچ امکان تماسی با خارج از اتاق برایم میسر نبود.یکی دو ساعت دیگر هم گذشت ولی هنوز زندانی بودم و خبری از فرشاد نبود.نمی دانستم خیال دارد چه بلایی بر سرم بیاورد؟از بس خسته و آزرده بودم پلکهایم را روی هم گذاشتم و چشمهایم زود گرم خواب شد اما هنوز عمیقا خوابم نبرده بود که صداهایی از روی تراس به گوشم خورد.وحشت زده از جا پریدم و پرده را کنار زدم و چشمم به فرشاد افتاد که داشت با حالتی عصبی در و پنجره ها را به هم زنجیر می کرد.!
با دیدن قیافه ی وحشی و عصبانی اش ترس و دلهره ام بیشتر شد.نیم نگاهی هم به سایه بان گوشه ی حیاط انداختم و ماشین مسعودخان را در حیاط ندیدم.حدس زدم مسعودخان رفته و به جز من و فرشاد هیچ کس در خانه نیست.وحشتم با دیدن چند گالن بنزین که فرشاد آن را با خودش به این طرف و آن طرف می برد به اوج رسید و نفس هایم به شماره افتاد .زیر لب گفتم:یعنی می خواد چی کار کنه؟نکنه می خواد جلوی چشمهای من خودشو آتیش بزنه؟یا شاید هم می خواد این بلا رو سر من بیاره و منو آتیش بزنه؟خدایا به من رحم کن و منو از دست این دیوونه نجات بده!
یکبار دیگر با التماس و جیغ و داد گفتم:فرشاد تو رو خدا خونسرد باش.من همه ی حرفهای خودمو پس گرفتم.من همین جا می مونم.عزیز دلم بیا در اتاق رو باز کن تا بهت بفهمونم چقدر دوستت دارم.فرشاد مگه تو عاشق من نیستی؟پس چرا این قدر منو اذیت می کنی؟بهم سیلی می زنی ،توهین می کنی،تهمت می زنی،اما من با همه ی این حرفها بازم دوستت دارم و حاضرم باهات زندگی کنم.بخدا حاضرم باهات زندگی کنم.فرشاد دلم نمی خواد تو رو به روح خاله قسم بدم.پس خواهش می کنم خودت عاقلانه رفتار کن و خونسرد باش.
اما فرشاد هیچ توجهی به حرفهایم نکرد.در میان اوج وحشت و حیرت من در گالن بنزین را باز کرد و بنزین داخل گالن را روی یک پتو که نمی دانستم آن را از کجا آورده بود خالی کرد.بعد پتو را پشت پنجره ی اتاق نصب کرد طوری که هیچ روزنه ای برای دیدن بیرون باقی نماند.بوی بنزین تمام فضای اتاق را پر کرد و از شدت حالت تهوع داشتم خفه می شدم.
یکی دو ساعت دیگر هم گذشت و هوا کاملا تاریک شده بود.نمی دانستم فرشاد چه بلایی سر خودش آورده و همین طور نمی دانستم قرار است چه بلایی سر من بیاورد؟یا سر بچه ام؟
چقدر به کارهای اشتباهی که در گذشته انجام داده بودم تاسف می خوردم.پیش خودم می گفتم:ای کاش به نصیحت های سیامک گوش کرده بودم و از همون روز اول دیوونه بازیهای فرشاد و تمام مشکلاتم رو با پدر در میون می ذاشتم.حالا دیگه هیچ راه برگشتی برام باقی نمانده .من فکر نمی کنم بتونم سپیده ی صبح فردا را ببینم.فرشاد حتما امشب منو می کشه!
یک ساعت دیگر هم گذشت و خستگی مفرط امانم را بریده بود.حتی قدرت نداشتم پلکهایم را باز نگه دارم.از بس جیغ کشیده بودم گلویم می سوخت.و از بس گریه کرده بودم چشمهایم ورم کرده بود .سرانجام از پا افتادم و دیگر متوجه موقعیتم نشدم.
نمی دانم چند ساعت در خواب بودم اما با احساس بوی تند و نامطبوع گاز هراسان از خواب پریدم و از تاریکی و ظلمت اتاقم وحشت زده شدم.خوب یادم می آمد قبل از اینکه بخوابم تمام چراغهای اتاق روشن بود.اما در آن لحظه هیچ چراغی روشن نبود و من نمی توانستم حتی فاصله ی نیم متری خودم را ببینم.از طرفی استشمام بوی نامطبوع و مسموم کننده ی گاز رمق و تاب و توان را از وجودم گرفته بود.در آن لحظه تمام نگرانی ام بابت آرمان بود که نمی دانستم حالا کجاست و چه اتفاقی برایش افتاده است؟
یکبار دیگر صدای ضجه هایم به آسمان بلند شد و با بی چارگی فریاد زدم:خدایا کمکم کن.به من قدرت بده تا بتونم بلند بشم و بچه ام رو نجات بدم.اوه آرمان نکنه تو تا حالا مرده باشی؟؟
تا اول صفحه ی 390

دامنه ی وسعت نشت گاز هر لحظه بیشتر می شد و هر لحظه وحشتم از انفجاری قریب الوقوع بیشتر می شد .از طرفی چشمهایم جایی را نمی دید و نمی توانستم کاری انجام بدهم.اما با هر بدبختی بود بذ ضعف پاهایم غلبه کردم و سر پا ایستادم .تصمیم گرفتم در اولین حرکت هوای تازه را در هوای اتاق به جریان بیندازم.چاره ای نبود،باید تمام شیشه ها را می شکستم .صندلی را از پشت میز تحریر بیرون کسیدم. و آن را محکم به پنجره کوبیدم. و تمام شیشه ها را خورد کردم.اما لعنت بر این فرشاد جنایتکار که واقعا خیال داشت مرده ی مرا به تهران بفرستد.چون پتوی بنزینی که به پشت پنجره زده بود اجازه نمی داد که هوای تازه به اتاق جریان پیدا کند.با درماندگی نگاهی به کتیبه های پنجره انداختم و حدس زدم می توانم از راه کتیبه خارج شوم.بلافاصله میر تحریر را تا پای پنجره هل دادم.بعدرو تختی را جمع کردم و آن رت دور دستم پیچیدم و با مشت به شیشه های کتیبه کوبیدم. شیشه های کتیبه هم خورد شد و به زمین ریخت. سرم را از فضای ایجاد شده بیرون آوردم و از هوای تازه ی بیرون تتنفسکردم تا جانیدوباره بگیرم و عقلم را به کار بیندازم بلکه بتوانم هر چه زودتر خودم را از آن خانه ی در حال انفجار نجات بدهم.با توکل به خدا دستم را به لبه یپنجره تکیه دادم و پایم را از لبه ی پنجره آویزان کردم و آماده ی سقوط شدم. با اینکه از پرش و بلندی خوف داشتم ولی چاره ای نبود. چشمهایم را بستم و دستهایم را رها کردم اما همین که به زمین رسیدم پایم به گالن های بنزینی که فرشاد آن ها را زیر شیشه چیده بود بر خورد کرد و گالن های بنزین واژگون شد و تمام لباس هایم آغشته به بنزین شد .از بس وحشت کرده بودم مرتب جیغ می کشیدم و کمک می خواستم اما در آن خانه کسی نبود که به داد من برسد.
لحظاتی گذشت تا توانستم دوباره سرپا بایستم.با قدمهایی لرزان خود را به نرده های تراس رساندم و نگاهی به زیر پایم انداختم.جرات پرش از چنین ارتفاعی را نداشتم .ناچار نگاهی به اطراف انداختم و تصمیم گرفتم به بالکن مجاور تراس پرش کنم.بی آنگه زمالن را از دست بدهم از نرده بالا رفتم و خودم را برای پرش آماده کردم اما شک نداشتم که اگر به زمین شقوط می کردم کارم تمام بود و دیگر نمی توانستم بلند شوم.چاره ای نبود،یکبار دیگرچشمهایم را بستم و خودم را به طرف بالکن مجاور پرت کردم.خوشبختانه موفق شدم اما پایم بدجوری صدمه دید.بدون توجه به ضرب دیدگی پایم دستگیره ی در را تکان دادم اما از بخت بد آن در هم از پشت قفل شده بود. با صبر گفتم:لعنت به تو فرشاد .تو دیگر چه جور عاشقی هستی؟دوباره دستهایم را مشت کردم و به شیشه کوبیدم.شیشه ی سرتاسری با صدای مهیبی خرد شد و دستهایم را صدپاره کرد اما هیچ توجهی به خونریزی ام نکردم و بی درنگک وارد سالن پذیرایی شدم. خوشبختانه چشمهایم به تاریکی عادت کرده بود و می توانستم مسیر را تشخیص بدهم. با عجله به سمت اتاق آرمان دویدم اما وقتی دست انداختم تا او را از گهواره اش بیرون بیاورم متوجه شدم آرمان در جایش نیست و گهواره اش خالیست .این بار ناله ای جگر سوز از سینه ام بلند شد و با درماندگی گفتم:خدایا حالا چی کار کنم؟کجا رو باید بگردم؟فرشاد چه بلایی سر بچه ام آورده؟
در حالی که به شدت گریه می کردم به سمت آشپزخانه دویدم تا شیر فلکه ی اصلی جریان گاز را ببندم،اما همین که وارد آشپزخانه شدم پایم به جسم بی رمق فرشاد برخورد کرد که جلوی در آشپزخانه نقش زمین شده بود.فریادی از وحشت کشیدم و هراسان بالای سرش نشستم .با دلواپسی گفتم:فرشاد تو زنده ای؟جواب بده!فرشاد تو رو به خدا حرف بزن.
اما او جوابی نداد .فرشاد را به حال خودش رها کردم و شیر فلکه ی گازرا بستم و تمام درها را باز کردم تا هوای تازه جریان پیدا کند.بعد پای تلفن نشستم و شماره ی آتش نشانی و اورژانس را گرفتم و بعد از این که آدرس خانه را به آن ها دادم با عجله به اتاقم رفتم و وسایل ضروری و مورد نیازم را از قبیل شناسنامه،مدارک تحصیلی،کارت شناسایی...هر چه که در دستم بود برداشتم و آنها را در ساک کوچکی ریختم.در حین انجام این کار تاگهان صدای گریه های آرمان عزیزم به گوشم خورد.دیوانه وار شروع کردم به گشتن گوشه و کنار خانه اما اثری از او نبود .لحظاتی با دقت به صدای گریه هایش گوش کردم.فهمیدم صدا از طرف حیاط می آید. خوشبختانه در آپارتمان باز بود و بلافاصله از پله ها سرازیر شدم اما بوی نامطبوع گاز تمام راه پله را پر کرده بود و اجازه نمی داد نفسم بالابیاید.حدس زدم فرشاد شیر فلکه های آپارتمان مسعود خان را هم باز کرده است.به همین دلیل دستگیره ی در آپارتمان مسعود خان را فشار دادم اما به علت هجوم بوی نامطبوع گاز دچار حالت تهوع شدم.سرم گیج رفت و دیگر متوجه موقعیتم نشدم.همان جا به زمین افتادم و از هوش رفتم...
نمی دانم چه مدت بی هوش بودم اما وقتی چشم باز کردم و به هوش آمدم خود را درمیان جمعیت انبوهی دیدم که جلوی در خانه تجمع کرده بودند.صدای آژیر آمبولانس و ماشین آتش نشانی وهمهمه یمردم آشفته ام کرد.هیچ نمی دانستم چه بلایی سر خانه و زندگیم آمده؟بر سر بچه ام؟برسر فرشاد؟یواش یواش متوجه موقعیتم شدم .رئیبرانکارد دراز کشیده بودم اما هنوزمرا داخل آمبولانس نگذاشته بودند.آخرین ذرات انرژی وتابو توانم را جمع و جور کردم تا بتوانم از جا بلند بشوم.مامور اورژانس متوجه شد که من به هوش آمده ام وخواست مانعم شود.گفتم:جناب من حالم خوبه.میتونم سر پا وایسم.خواهشمی کنم اجازه بدید بلند شم..
درهمان لحظه نگاهم به یکی از ماموران آتش نشانی افتاد که آرمان را در بغلش گرفته بود.از این که پسرم سلامت بود ذوق زده شدم و با خوشحالی به سمت او دویدم وگفتم:آقا مادر این بچه منم .بچه ام سلامته؟

مامور آتش نشانی گفت :بله خانوم.شکر خدا این بچه حالش خوبه.
عاقبت بعد ازچند ساعت التهاب ودر به دری نفس راحتی کشیدم و آرمان را در بغلم گرفتم.در همان حال نگاهمی هم به دور و برم انداختم و متوجه شدم ماموران زیادی جلوی درحیاط تجمع کرده اند واجازه نمی دهند کسی وارد خانه شود.اما چیزی برایم تاحدی عجیب و غیر عادی بود وجود ماموران پلیس در بین ماموران آتش نشانی و اورژانس بود!
با هزار ترسو دلهره جلوتر رفتم و گفتم:جناب سروان من صاحب این خونه ام می خوام برم تو.
مامور پلیس گفت:نه خواهر نمی شه .این خونه در معرض انفجاره.هیچ کس حق نداره وارد بشه.
گفتم:آخه جناب سروان شوهر من هنوز توی این خونه است .تو رو خدا یه کاری براش انجام بدید.
به جای مامور پلیس یکی از ماموران آتش نشانی گفت:خانوم شوهر شما رو چند ساعت پیش فرستادیم بیمارستان.
رنگ از چهرهام پرید .با وحشت گفتم:شوهرم زنده است؟
مامور آتش نشانی گفت:بله هنوز زنده بود.اما خانوم امیدوارم ناراحت نشید چون بعیده شوهرتون بتونه تا صبح دووم بیاره .برای این که علاوه بر مسمومیت با گاز با مقدار زیادی دارو مسموم شده.
زانوهایم از شنیدن حرف مامور آتش نشانی به لرزه افتاد و دنیا روی سرم خراب شد.هیچ دوست نداشتم فقط به فاصله ی چند ماه ازمرگ خاله دوباره عزادار بشوم.با خودم گفتم:چرا فرشاد؟آخه چرا این کار را با خودت کردی ؟اگه تو بمیری من چه خاکی توی سرم بریزم؟جواب پسرم رو چی بدم؟جواب مردم رو چی بدم؟
روی زمین زانو زدم و گریه را ازسر گرفتم .صدای هق هق گریه ان به آسمان می رفت.با بیچارگی به مامور آتشنشانی گفتم:آقا شوهر منو کدوم بیمارستان فرستادید؟من باید زود تر برم پیشش .تو رو خدا بهم بگید.
مامور آتش نشانی نگاه نامفهومی به صورتم انداخت وگفت:شمابرای رفتن باید ازمامورهای پلیس اجازه بگیرید.بهتره با جناب سروان دراین مورد صحبت کنید.
ازمفهوم حرفهای مامور آتشنشانی چیزی دستگیرم نشد.روبه مامور پلیس گفتم:جناب سروان من باید زودتربرم پیش شوهرم.من باید اونوببینم.اونو کدوم بیمارستان فرستادید؟
مامور پلیس درعین ناباوری به من گفت :خواهر شما نمیتونید برید چون فعلابازداشت هستید.بایدبرای کامل شدن پرونده همراه ما بیایید ادارهی پلیس.اگه شوهرتون فوت کنه شماباید جوابگوی سوالات ما باشید.
ناباورانه گفتم:من به چه جرمی باید جوابگوی سوالات شما باشم؟!
مامور پلیس گفت:به جرم قتل!
گفتم:قتل؟اما جناب سروان من قصد نداشتم شوهرمو بکشم.این شوهرم بود که منو توی اتاق زندانی کرده بود ومی خواست منو بکشه.ببینید تمام هیکل من بوی بنزین میده.
مامور پلیس گفت:باشه خواهرهمه چیز بعدا روشن میشه.شما فقط باید دعا کنید که شوهرتون زنده بمونه وگرنه کار شما به مشکل می خوره.
آه که بیچاره و درمانده شده بودم .تمام دنیا روی سرم خراب شده بود و از شدت ترس و وحشت چهار ستون بدنم می لرزید.یکبار دیگربه مامور پلیس گفتم:جناب سروان من توی این شهرکسی رو ندارم .پدر و مادرم توی تهران زندگی می کنند ومن تا حالا اداره ی پلیس نرفتم .تو رو خدا منو با خودتون نبرید.
مامور پلیس گفت:یعنی شما هیچکس رو توی این شهر نمیشناسید؟!
گفتم:چرا پدر و فامیل های شوهرم توی این شهر زندگی میکنند اما من هیچ اعتمادی بهشون ندارم.
ای کاش هیچ وقت این جمله رو به زبون نمیآوردم چون مامور پلیس به من بدگمان شد و با تحکم گفت:خانوم زود با پدر و بستگان شوهرتون تماس بگیرید.اونا باید در جریان این پرونده قرار بگیرن.
زیر لب گفتم:خدایا چه سرنوشتی انتظارمو میکشه؟یعنی ممکنه روزی به عنوان قاتل فرشاد محاکمه بشم؟

ازتجسم آن کابوس وحشتناک قلبم فشرده شد ونفسم بالانمی آمد .چاره ای نداشتم.شماره ی خانه ی مهشید را گرفتم و صدای مصطفی راشنیدم که تلفن را جواب داد.درمیان هق هق گریه گفتم:سلام آقا مصطفی من سپیده ام راستش اتفاق بدی برای ما افتاده.
مصطفی که معلوم بود ازشنیدن صدایم هول کرده بادلواپسی گفت:چه اتفاقی افتاده شما الآن کجایید؟
-من الآن توی خونه ام اما فرشاد....فرشاد توی بیمارستانه آخه اون دوباره خودکشی کرده.
-یا امام هشتم خودکشی؟آخه چرا؟سپیده خانوم این دفعه دیگه چرا؟
-من نمیدونم آقامصطفی .به خدا دیگه ازدستکارهای فرشاد جونم به لبم رسیده.مسعود خان اونجاس؟
-آره اینجاس.شما بی زحمت همونجا بمونید .مام تا چند دقیقه ی دیگه خودمون رو میرسونیم.
جرات تماس گرفتن با تهران را نداشتم اما شماره ی منزل مژگان رو گرفتم و به اوگفتم: مژگان من تو موقعیت خیلی بدی ام.تو رو خدا هر چه زودتر خودتو برسون به من.
مژگان با دلواپسی گفت:پناه بر خدا سپیده چی شده؟حرف بزن ببینم چه بلایی سرت اومدم.
-نمی تونم مژگان بعدا برات توضیح می دم.فقط خواهش میکنم زود تر بیا.
-کجا بیام سپیده ؟تو الآن کجایی؟
-من خونه ام خونه ی خودمون.
-خیلی خوب،تا چن ددقیقه ی دیگه با نیما میایم پیشت.
نیم ساعت بعد مسعود خان و مصطفی و مهشید خودشان رارساندند و هراسان از ماشین پیاده شدند.ازدور نگاهم به قیافه ی مات زده ی مهشید خیره ماند.با دیدن انبوه جمعیت و ماشین های آتش نشانی و اورژانس رنگ به چهره اش نمانده بود.با وجوداین که پا به ماه بود و چیزی به زایمانش نمانده بود سرآسیمه به طرف من دوید در حالیکه شانه هایم راتکان می داد گفت:سپیده چی شده؟حرف بزن ببینم چه بلایی سرتون اومده؟
مسعود خان و مصطفی هم دوره ام کردند و مرتب فریاد میزدند:فرشاد کجاست؟
در حالی که چانه ام از شدت ترسو وحشت می لرزید گفتم:فرشاد توی بیمارستانه اما من نمی دونم کدوم بیمارستان برید از این مامورا بپرسید اونا می دونن.
مهشیدبا بیچارگی توی سرش زد و گفت:چرا؟باز چی شده؟سپیده این دفعه چه بلایی سر برادرم اومده؟
دربرابر هجوم پرسشهای جهنمی آنها حرفی برای گفتن نداشتم.سرم را میان دستانم گرفتم و فریاد زدم:ولم کنید!چی از جون من می خواهید؟من هیچ کارین کردم.من بی تقصیرم.
بلاخره مژگان آمد .با دیدن او زار زار گریه ام به هوا بلند شد .بی درنگ به سویش دویدم و خودم را در آغوشش انداختم.مژگان با این که خودش هم از دیدن آن وضعیت وحشت کرده بود سعی می کرد مرا دلداری بدهد.آرام زیر گوشم گفت:سپیده جون چی شده؟
-مژگان فرشاد می خواست منو بکشه .ببین تمام هیکلم بوی بنزین می ده .اون می خواست منو آتیش بزنه !مژگان این لطف خدا بود که مم هنوز زنده ام اما نمیدونم چه بلایی سرخودش اومده.شاید تا صبح زنده نمونه.می بینی چه بدبختی سرم اومده؟
-فرشاد حالا کجاست؟
-مامورهای اورژانس فرستادنش بیمارستان .
-کدوم بیمارستان؟
-نمی دونم مژگان این مامورها منو بازداشت کردن و اجازه نمی دن برم پیش فرشاد.
-بازداشت ؟! به چه جرمی؟
-به جرم قتل ! اینا فکر میکنن من فرشاد ر مسموم کردم و می خواستم اونو بکشن.می گن اگه فرشاد بمیره من باید جوابگو باشم.
-پناه بر خدا !
مژگان و نیما با قیافه ای بهت زده به حرفهای من گوش می کردند.این بار نیما جلو آمد و در حالی که سعی می کرد خودرا خونسرد نشان دهد گفت:سپیده خانوم این قدر نگران نباشید .فرشاد خان حتما زنده می مونه.
بعد گفت:بهتره بریم با این مامورا صحبت کنیم و ازشون بخواهیم با ما همکاری کنن.شاید توی بیمارستان به وجود ما احتیاج باشه.
و به حلقه ی ماموران پیوست و برای لحظاتی سرگرم صحبت با آنها شد و نهایتا توانست رضایت ماموران را به دست بیاورد مشروط بر اینکه من تحت نظر پلیس باشم.ناچار آمان را به مژگان سپردم و خودم سوارماشین پلیس شدم.دقایقی بعد به بیمارستان رسیدیم.سربازی که مامور نظارت من بود کنار در خروجی سالن ایستاد و از دور مرا زیر نظر گرفت.وقتی از پرستار احوال فرشاد را جویا شدیم در جوابمانم گفت:مسمومیت مریض شما خیلی شدیده.باید دستگاه گوارشش رو شستشو بدیم.از طرفی مریض دچار گازگرفتگی شدید شده.برای زنده موندن مریض فقط باید منتظر یه معجزه باشیدد
مهشید در آن سمت سالن ضجه می زد و من در این سمت.مسعود خان از وقتی وارد ماجرا شده بود چند بارمرا تهدید کرده بود که اگر اتفاقی برای پسرش بیفتد از من به عنوان قاتل او شکایت می کند.در این میان تنها حامی من مژگان بود که با قاطعیت از بی گناهیم دفاع می کرد.
ساعت ها از آمدنمان به بیمارستان می گذشت اما فرشاد هنوز به هوش نیامده بود .پرستاری به سراغم آمد و خواست که دست مجروح مرا پانسمان کند.در همان حال گفت:خاوم چرا شوهرتون خودکشی کرده؟چطور دلش اومده خودشو از دیدن روی خانوم قشنگش محروم کنه؟
حرف پرستار قلبن را به اتش کشید .با بیچارگی گفتم:نه خانوم پرستار تو رو خدا این طوری حرف نزنید.شوهر من باید زنده بمونه.
یکبار دیگر در میان زار زار گریه گفتم:خدایا به من رحم کن و فرشادرو زنده نگه دار.
درمانده و دل شکسته در گوشه ای از سالن نشسته بودم و به فرجام نحس زندگی ناموفقی که با فرشاد داشتم فکر می کردم و با خودم میگفتم:فرشاد منکه به تو بدی نکردم آخه چرا این کار رو با من کردی؟من میخواستم آخرین برگ دفتر خاطراتت با یه خاطره ی خوب تموم بشه.من خودمو قربونی آرزوهای توکردم ام تو چی؟تمام آرزوهام رو به باد دادی.زندگیمو نابود کردی .خوشبختیمو ازم گرفتی .آه فرشاد چرا؟چرا ایبن کار رو با من کردی؟

رشته ی افکارم با هجوم یکدسته دکتر و پرستار که از انتهای سالن بیرون آمدند در هم ریخت.آنها مریضی را که روی برانکارد خوابیده بود دوره کرده بودند.در حالی که زانوهایم از شدت ترس و دلهره میلرزید به سمتشان دویدم.مژگان هم در کنارم ایستاد و دستم راگرفت.آه خودش بود .فرشاد!با دلواپسی از پرستار پرسیدم:خانوم مریض من هوز زنده اس؟
-بله هنوز زنده اس.
-زنده می مونه؟
-تا خداچی بخواد.
-اونو کجا می برید؟
-بخش مراقبت های ویژه.
یکبار دیگر خودم را در آغوش مژگان انداختم و گفتم:مژگان من باید فرار کنم!
مژگان گفت:دیوونگی نکن سپیده.فرشاد حتما زنده میمونه.
-نه مژگان من می ترسم.من طاقت زندان رفتن رو ندارم.
-نگران نباش تو زندان نمی ری.در ثانی کجا می خوای فرار کنی؟
-خونه ی خودمون .من می رم تهران و پدر و مادرم رو میفرستم اینجا.ببین مژگان،حتی اگه شانس بیارم و فرشا د زنده بمونه من بازمن باید برگرد م تهران چون دیگه تحمل موندن توی این شهر رو ندارم.
-آخه چطور میخوای فرار کنی ؟اون مامور بدجوری مراقبته.
-تو ونیما از اینجا برید و منتظرم بمونید .منم سعی می کنم کمتراز نیم ساعت دیگه خودمو بهتون برسونم.
-باشه ما می ریم.یادت میاد ماشینمون رو کجا پارک کردیم؟
-آره یادم میاد .
-پس من آرمان رو با خودم می برم.
طفل کوچکم را به مژگان سپردم و دوباره به سالن برگشتم.در آن لحظه تمام سعی ام این بود که خونسردی ام را کاملا حفظ کنم و افکارم را متمرکز نمایم .ناگهان نگاهم متوجه اتاقی شد که کمدهای آهنی و قفسه های زیادی در آن وجود داشت.حدس زدم آنجا رختکن استو البته حدسم درست بود.با یک دنیا التهاب وارد رختکن شدم و نگاهی دقیق به دور و برم انداختم .یکدست رو پوش و روسری سبز رنگ روی چوب رختی آویزان شده بود.بی درنگ آن هاغ را پوشیدم و این بار در هیبت یک پرستار به سالن برگشتم .نیم نگاهی هم به در خروجی سالن انداختم و سرباز نگهبان را زیر نظر گرفتم.بی صبرانه منتظر فرستی بودم که او از جلوی در کنار برود.در همان لحظه دو پرستار دیگر وارد سالن شدند.وقتی آن دو از مقابلم رد شدند بلافاصله پشت سرشان حرکت کردم و همراه با آن ها از سالن بیرون آمدم.مامور نگهبان هنوز متوجه غیبت من نشده بود.وقتی دومین سالن را هم پشت سر گذاشتم قدمهایم را تندتر کردم و بی معطلی از پله ها سرازیر شدم .آنقدر تند می دویدم که احساس می کردم در حال پرواز کردن هستم.با عجله از در خروجی بیمارستان گذشتم و دوان دوان خودم را به ماشین نیما رساندم.
مژگان در نگاه اول مرا نشناخت اما وقتی چند مرتبه به شیشه کوبیدم برگشت و از دیدن من در هیبت یک پرستار شگفت زده شد و در را باز کرد.قبل از این که سوار شوم گفتم :مژگان این لباس ها رو از تو رختکن جلوی در سالن برداشتم .اگه ممکنه برگرد بالا و این لباس ها رو بذار سر جاش.
مژگان مخالفتی نداشت اما نیما گفت :نه سپیده خانوم،بهتره زودتر حرکت کنیم.من خودم چند روز دیگه بر می گردم و لباس ها رو به بیمارستان تحویل می دم.خواهش می کنم سوار شید که زود تر راه بیفتید.
دیگر هیچ انرژی برایم نمانده بود .وقتی روی صندلی نشستم پلکهایم بی اختیار روی هم افتاد و به خواب رفتم.
حوالی ظهر بود که به تهران رسیدیم.دلم خیلی شور می زد و هیجانی هولناک به سینه ام چنگ انداخت.نمی دانستم چه توضیحی می توانم برای خانواده ام داشته باشم؟واقعا درمانده بودم که شکوه هایم را باید از کجا شروع کنم؟

بلاخره به خانه رسیدیم و مژگان زنگ را به صدا در آورد.چند لحظه بعد سیامک از پنجره به کوچه سرک کشید و از دیدن من و مژگان و نیما که پشت در ایستاده بودیم حیرت زده شد.
مادر هراسان به استقبالمان آمد و نگاهی به چهره ی رنگ پریده و دست های مجروح و حال و روز آشفته ام انداخت .بیچاره حسابی هول کرده بودو مدام می پرسید:سپیده چی شده؟چه اتفاقی افتاده؟
هیچ حرفی برای گفتن نداشتم .فقط گفتم :مادر جون من اومدم که برای همیشه با شما زندگی کنم.
مژگان کل ماجرا را برایشان تعریف کرد .سیامک بعد از شنیدن حرفهای مژگان آشفته شد و با عصبانیت لباسهایش را پوشید تا راهی اصفحان شود اما پدر مانعش شد و از او خواست آرامش خود را حفظ کند.بعد پای تلفن نشست و شماره ی بیمارستان را گرفت تا از احوال فرشاد خبری به دست بیاورد.مادر هم دکمه ی آیفون گوشیرا زد تا بطور همزمان در جریان مکالمه ی تلفنی پدر قرار بگیرد.همه بیصبرانه منتظر بودیم تا صدایی در آنسوی خط خبرهای خوشی به ما بدهد.
تا اخر صفحه ی 399

پس از اینکه خبر زنده ماندن فرشاد را شنیدم پدر گفت:سپیده جون پاشو بریم درمانگاه و پانسمان دستت رو عوض کن.
حرف پدر آتش زیر خاکستر عقده های سیامک را شعله ور کرد سیامک با بی قراری در طول اتاق قدم می زد و مدام به فرشاد بد و بیراه می گفت و برای لحظه ای که چشمش به فرشاد بیفتد نقشه می کشید.
حوالی غروب بود که از درمانگاه به خانه برگشتیم اما من هنوز ضعف داشتم و اعصابم سر جایش نیامده بود.خیلی زود از حضور جمع عذرخواهی کردم و به اتاق خودم رفتم تا کمی استراحت کنم ولی هرچه تلاش کردم کابوس شب گذشته را فراموش کنم و با آرامش بخوابم موفق نشدم.حتی با فکر کردن و به یاد آوردن آن لحظات پر اضطراب و التهاب لرزه بر اندامم می افتاد از طرفی دلشوره ی زیادی هم برای صبح روز بعد داشتم چون تصمیم قطعی ام را گرفته بودم که به دادگاه بروم و تقاضای طلاق کنم.می دانستم اگر اقدام به طلاق نکنم فرشاد چند روز دیگر به سراغم می اید و با اصرار و التماس از من می خواهد که او را ببخشم.اما محال بود که من یکبار دیگر چنین حماقتی را تکرار کنم.حالا هیچ اطمینانی به سلامت اعصاب و روان او نداشتم.
با شنیدن صدای در به خود آمدم و سیامک را دیدم که برایم شام آورده بود.خیلی از روی سیامک خجالت می کشیدم.آرزو می کردم که او با بدترین کلمات مرا تحقیر و سرزنش کند تا کمی آرام شوم اما سیامک باز هم چیزی به روی خودش نمی آورد و سعی داشت با خنده و شوخی و شیطنت خلق مرا باز کند.
سینی شام را روی میز گذاشت و گفت:خب سپیده فکر می کنم دیشب هیجان انگیزترین نقش تاریخ هنرپیشگی خودتو بازی کردی.این طور نیست؟
گفتم:سیامک بدجنسی نکن!
در کنارم نشست و گفت:نه سپیده باور کن شوخی نمی کنم.واقعا می خوام بدونم وقتی اون صحنه های اکشن رو بازی می کردی چه احساسی داشتی؟
از حرف سیامک خنده ام گرفت اما به هر زحمتی بود خودم را کنترل کردم و گفتم:سیامک خواهش می کنم سر به سر من نذار.من حال و روز خوبی ندارم.
این بار به چشمهایم نگاه کرد و گفت:سپیده باور کن من به وجود خواهری مثل تو افتخار می کنم.اما می خوام یک کاری انجام بدم که دلم می خواد اول از خودت اجازه بگیرم.
با تعجب گفتم:چی کار می خوای بکنی؟
- دلم می خواد همین فردا با نیما و مژگان برم اصفهان و حسابی حال فرشاد رو جا بیارم.باور کن دیگه طاقت ندارم.دلم می خواد یک مشت توی اون فکش بکوبم و عقده های چند ساله ام رو سر این مرتیکه خالی کنم.
-سیامک این کار از تو بعیده.دعوا و کتک کاری شایسته ی تو نیست.
- ای بابا ،سپیده ول کن این حرفها رو.فرشاد خیلی تو رو اذیت کرده.من وظیفه ی خودم می دونم که اونو ادب کنم.
- نه سیامک خواهش می کنم این موضوع رو فراموش کن.من واسه ادب کردن فرشاد راه بهتری دارم.خواهش می کنم اگه رفتی اصفهان و با فرشاد روبرو شدی باهاش درگیر نشو.من می دونم اون الان اوضاع روحی مناسبی نداره.خواهش می کنم فرشاد رو درک کن و مثل همیشه باهاش خوب و محترمانه رفتار کن.باشه؟
سیامک با کلافگی دستش را لای موهایش فرو برد و گفت:باشه.اما بگو ببینم تو چطوری می خوای فرشاد رو ادب کنی؟
-طلاق!سیامک من تصمیم خودمو گرفتم.فرشاد باید طعم جدایی رو بچشه بلکه زندگی تو این شرایط اخلاق و رفتارشو عوض کنه.
- اما من فکر می کنم فرشاد به هیچ قیمتی حاضر بشه تو رو طلاق بده!
- چرا سیامک ،فرشاد این کارو انجام می ده.من اونو شکست می دم.اینو بهت قول می دم.
سیامک با شگفتی نگاهم کرد و گفت:شعله های انتقام توی چشمهات زبونه می کشه.تو می خوای چی کار کنی؟
- فرشاد یا با پای خودش میاد دادگاه یا اینکه من از شرایط ثبت شده توی عقدنامه ام استفاده می کنم و غیابا ازش طلاق می گیرم.سیامک من دیگه نمی خوام چشمم به فرشاد بیفته.هرچی حماقت کردم دیگه بسه هر چی اشتباه کردم دیگه بسه.حالا وقت جبرانه.
سیامک با خنده گفت:خوبه مثل اینکه بالاخره سر عقل اومدی.
- تو واقعا فردا می خوای بری اصفهان؟
- اگه تو بخوای حتما می رم.
- راستش من چمدون لباسها و ماشینم رو با خودم نیاوردم.می خوام زحمت این کارها رو بدم به تو.
- چه زحمتی؟سپیده تو از من جون بخواه.اینا که چیزی نیست.
به روی سیامک لبخند زدم و گفتم:نخیر جناب آقای داماد آینده.من فقط سلامتی تو رو می خوام.
سیامک کمکم کرد تا پشت میز بنشینم و شامم رو بخورم.به چشمهایش نگاه کردم و گفتم:سیامک من خیلی دوستت دارم.بعد از پدر تو تنها تکیه گاه منی.
سیامک با مهربانی بوسه ای روی موهایم زد و گفت:عزیزم من هم خیلی دوستت دارم.خوشحالم که تو از این به بعد پیش خودمون زندگی می کنی.بدون تو این خونه هیچ لطف و صفایی نداشت.
* * *
روبروی آینه نشسته بودم و خودم را در انعکاس تصویر آن می دیدم.خیلی تکیده شده بودم.همه چیز رو باخته بودم.زیر لب گفتم:یه روزی آرمان رو نصیحت کردم و ازش خواستم به خاطر سعادت بچه اش از خودگذشتگی کنه و از همسرش جدا نشه.گفتم بذار بچه ات کمبود محبت پدرش رو احساس نکنه.بذار اون از حمایت هر دوتون برخوردار باشه.اما امروز کسی نیست که خودمو نصیحت کنه.اوضاع زندگی ام اونقدر خرابه که هیچکس جرات نصیحت کردن نداره!حالا دیگه همه می دونن که ادامه ی زندگی من و فرشاد ممکنه فاجعه ی جبران ناپذیری رو به دنبال داشته باشه.فرشاد یه دیوونه اس اما دیوونه ی من.اون فقط جون منو می خواد ولی من سلامتی اونو می خوام.می دونم بعد از اینکه منو کشت خودش رو هم سر به نیست می کنه.شاید فکر می کنه با مردن ما کارها درست می شه و می تونه برای همیشه منو در اختیار داشته باشه .منم با فرار از دستش می خوام جونش رو نجات بدم.نمی دونم شاید هم اشتباه می کنم.شاید بعد از جدا شدن از فرشاد روزی صد بار اونو بکشم.
آهی کشیدم و گفتم:آره فرشاد روزی صد بار تو رو می کشم تا تو یه روز دیگه زنده باشی.
با نگاهی سطحی کیفم را وارسی کردم.خوشبختانه شناسنامه ام همراهم بود.عقدنامه ام را از مادر گرفتم و به قصد رفتن به خانه ی آرزو از خانه بیرون آمدم.راننده ی آژانس جلو در خانه منتظرم بود.خیلی زود به مقصد رسیدم.
بعد از نفس عمیقی زنگ در به صدا در آوردم و آرزو در را به رویم باز کرد و از دیدن من که پشت در ایستاده بودم ماتش برد و ناباورانه گفت:سپیده تویی؟!
به زور لبخندی زدم و گفتم:سلام آرزو میهمان نمی خوای؟
- سلام!سپیده تو اینجا چه کار می کنی؟صبح به این زودی.اونم تنها!پس فرشاد کجاست؟
- توقع داری روی پاشنه ی در جوابتو بدم؟
- ای وای منو ببخش.واقعا از دیدنت شوکه شدم .بیا تو.
- آرزو مرا به سالن پذیرایی دعوت کرد و در همان حال با نگرانی گفت:سپیده چی شده که تو سرزده اومدی خونه ی من؟مطمئنم که به خاطر دید و بازدید نیومدی اینجا.تو رو خدا بگو چی شده؟
- چرا اتفاقا برای دید و بازدید اومدم خونه ات.بهتر بگم اومدم شوهرتو ببینم.من به کمک منصور احتیاج دارم.
- پناه بر خدا تو با منصور چه کار داری؟تو رو خدا حرف بزن.تو که جون به لبم کردی.
مقدمه بافی را کنار گذاشتم و رک و پوست کنده گفتم:آرزو من می خوام از فرشاد طلاق بگیرم و برای تنظیم دادخواست به کمک منصور احتیاج دارم.منصور الان خونه اس؟
آرزو ناباورانه گفت:طلاق؟صبر کن ببینم.من درست شنیدم؟تو می خوای از فرشاد طلاق بگیری؟
- آره درست شنیدی.آرزو خواهش می کنم کمکم کن.من فرصت زیادی ندارم.باید زودتر خودمو برسونم دادگاه.

سپیده !آخه این همه عجله واسه ی چیه؟شما که زندگی خوبی داشتید.
- نه آرزو ،فریب ظاهر زندگی منو نخور.زندگی من دست کمی از جهنم نداره.
- متاسفم منصورنیم ساعت پیش از خونه رفت بیرون.
- وای خیلی بد شد.می تونیم بریم محل کارش؟
- آره فکر می کنم تا حالا رسیده باشه.|
- راننده آژانس جلوی در منتظره آرزو.خواهش می کنم اگه برنامه ی خاصی نداری همراه من بیا تا با هم بریم پیش منصور.
- نه کاری ندارم .باهات میام.
-پس خواهش می کنم سریعتر حاضر شو.
وقتی به دفتر وکالت منصور رسیدیم قصه ی زندگیم را برای او تعریف کردم و خواستم در تنظیم دادخواست طلاق و سایر مراحل قانونی مرا راهنمایی کند.منصور واقعا وکیل باسوادی بود و اطلاعات بسیار مفید و ارزشمندی را در اختیارم گذاشت.وقتی او شروع به نوشتن دادخواست کرد آرزو به شوخی گفت:سپیده تو رو خدا فرشاد نفهمه که ما توی قضیه ی طلاقت نقش داشتیم .هیچ بعید نیست فرشاد بخواد از ما هم انتقام بگیره و ما رو به کشتن بده.
لبخندی تلخ تر از زهر بر روی لبم نشست.حالا دیگه آرزو هم برای من ناز می کرد!با ناراحتی گفتم:نه آرزو .فرشاد اونقدر هم جنایتکار نیست که بخواد همه ی فامیل رو قتل عام کنه.اون فقط جون منو می خواد با شماها کاری نداره.
منصور دادخواست طلاق را به دستم داد و گفت:سپیده خانوم اگه ممکنه چند لحظه صبر کنید تا منم همراهتون بیام.
از شنیدن حرف منصور به وجد آمدم .او ادامه داد:ببینید سپیده خانوم من بهتون کمک می کنم که بتونید از فرشاد طلاق بگیرید.اما همون طور که آرزو گفت هیچ کس نباید از قضیه ی دخالت من و آرزو تو این پرونده باخبر بشه.می دونید که ...من تازه با فامیل شما وصلت کردم .دوست ندارم پس فردا فامیلهاتون من رو تو قضیه ی این جدایی مقصر بدونن و هزار جور حرف و حدیث دیگه پشت سرم باشه.
لبم را به دندان گرفتم و گفتم:منصور خان با اطمینان بهتون قول می دم که هیچ کس از ماجرای دخالت شما باخبر نشه.
منصور با احساس رضایت گفت:خوبه حالا بهتره راه بیفتیم.
سرانجام نوبت ما شد .قبل از اینکه وارد اتاق قاضی شوم نگاهی گذرا به صورت آرزو انداختم.حال و هوای آرزو در نظرم گنگ و غریب بود.انگار واقعا دلش نمی خواست پایش به ماجرای طلاق من کشیده شود.به هر حال فرشاد پسر خاله او بود و آرزو خواه ناخواه روی او تعصب داشت.قدمهایش سنگین بود و از قربان صدقه های همیشگی هش خبری نبود.لعنت به من که این قدر حقیر و بیچاره شده بودم.حالا دیگه عالم و آدم به من فخر می فروختند و برایم پشت چشم نازک می کردند!

قاضی پس از مطالعه ی پرونده و دادخواست طلاقم گفت:سرکار خانوم سپیده کیانی علیرغم اینکه شما حق طلاق دارید با این حال حضور خوانده یعنی جناب فرشاد حفیظی در دادگاه الزامیه.خوانده حتما باید در دادگاه حضور داشته باشه تا از خودش دفاع کنه.طبق مراحل قانونی باید برای خوانده ابلاغیه فرستاده بشه و ایشون از تقاضای طلاق شما باخبر بشه.
قاضی تاریخ دیگری را برای مراجعه ی بعدی تعیین کرد و هیچ رایی صادر نکرد.چندان از حرفهای قاضی غافلگیر نشدم چون قبل از آنکه وارد جلسه ی دادرسی بشویم منصور تا حدی قوانین و مقررات و مراحل صدور حکم طلاق را برایم توضیح داده بود.اما چیزی که در این میان باعث اضطراب و دلهره ام شده بود وحشت از روبرو شدن با فرشاد بود.چون منصور با صراحت گفت که در روز دادگاه مرا همراهی نمی کند.می دانستم روزی که فرشاد برای دفاع از خودش می آید من تک و تنها هستم و این مسئله ای بود که آرامش روح و روانم را بر هم ریخته بود.
چند روزی را در نگرانی و تشویش پشت سر گذاشتم تا اینکه سیامک به تهران برگشت و مرا از تنهایی در آورد.همین که او را دیدم گفتم:سیامک از فرشاد چه خبر؟حالش خوب بود؟عقل ناقصش که ناقصتر نشده بود؟
سیامک خندید و گفت:نه اتفاقا حالش خوب بود .اخلاق و رفتارش هم زیاد غیرعادی نبود.برخلاف انتظارم استقبال خیلی خوبی هم از من و مژگان کرد.مهشید و مصطفی هم اونجا بودند.مثل اینکه قراره اسباب کشی کنن خونه ی مسعود خان و همونجا زندگی کنن.
-سیامک خبردار نشدی که ابلاغیه ی دادگاه به دستش رسیده یا نه؟چیزی در این مورد ازت نپرسید؟
- نه فکر نمی کنم تا زمانی که من تو اصفهان بودم ابلاغیه به دستش رسیده باشه چون زیاد نگران نبود.البته مشخص بود که خیلی غمگین و افسرده اس اما شاید دلش رو به این خوش کرده که تو چند وقت دیگه همه چیز رو فراموش می کنی و بر می گردی سر خونه و زندگیت.
- بیخود همچین فکری می کنه!بذار دلش به همین فکر و خیال خوش باشه.من حتی یه روز دیگه هم باهاش زندگی نمی کنم.
با نگرانی ادامه دادم:سیامک من خیلی می ترسم.همین امروز و فرداست که ابلاغیه ی دادگاه برسه به دستش .حتما اون روز دوباره دیوونه می شه و میاد سراغم.
سیامک با خونسردی گفت:نترس خواهر من.مگه من مردم که بذارم فرشاد تو رو اذیت کنه.؟سپیده اینقدر اعصاب خودتو خراب نکن.تو مدام داری خودتو شکنجه می کنی.من بهت قول می دم که هیچ اتفاق بدی نم یافته.راستی حالا که اومدی تهران چرا یه سری به خانم نوربخش نمی زنی؟تو فرصت زیادی نداری باید از دانشگاه انتقالی بگیری.فراموش کردی این مهمترین کار توئه؟
- نه سیامک فراموش نکردم .اما تو این شرایط بحرانی اصلا آمادگی ندارم که خودمو درگیر این قضیه بکنم.دست خودم نیست،نمی تونم فکرمو متمرکز کنم.هیجان و دلهره ی روز دادگاه بدجوری ذهنمو ریخته به هم.فکر می کنم بهتره این قضیه رو بعد از دادگاه پی گیری کنم.
* * *
حدود یک هفته از تقاضای طلاقم گذشته بود که یک روز صبح با صدای زنگ تلفن از خواب بیدار شدم.گوشی را برداشتم از شنیدن صدای مهشید قلبم فرو ریخت :الو سپیده؟
کمی مکث کردم و پس از نفس عمیقی گفتم:سلام مهشید خودمم.
مهشید بی مقدمه و بدون اینکه چیزی بگوید گریه را شروع کرد .نگران شدم و با دلواپسی گفتم:مهشید چی شده؟چرا گریه می کنی؟
مهشید در میان گریه گفت:سپیده چرا می خوای فرشاد رو خونه خراب کنی؟اون که گناهی نکرده.من از طرف فرشاد بابت تمام اتفاقاتی که افتاده معذرت می خوام.تو نباید فرشاد رو این طور مجازات کنی.
از مفهوم حرفهای مهشید فهمیدم که ابلاغیه ی دادگاه به دستشان رسیده است.گفتم:مهشید تو از من می خوای که فرشاد رو ببخشم و خونه خرابش نکنم؟مثل اینکه تو نمی فهمی که فرشاد خیلی وقته که منو خونه خراب کرده.نه مهشید جون با عذرخواهی تو هیچ چیزی درست نمی شه.کار ما از این حرفها گذشته.باور کن این جدایی هم به نفع منه و هم به نفع فرشاد .ما با هم آینده ای نداریم.
- اما فرشاد بدون تو می میره .بخدا یه همچین مجازاتی برای فرشاد بی انصافیه.گناه فرشاد فقط عاشق بودنه.سپیده خواهش می کنم یه کم کوتاه بیا.فرشاد رو ببخش.باور کن تن مادرم داره تو قبر می لرزه.
- مهشید خواهش می کنم این حرفو نزن.چرا می خوای منو تحت تاثیر احساسات قرار بدی؟باور کن تو این بیست ماهی که با فرشاد زیر یه سقف زندگی می کنم روزی صدبار معذرت خواهی هاشو قبول کردم و هر بار چشممو روی رفتار زشت و زننده اش بستم اما نتیجه اش اون شد که همتون دیدید.فرشاد باید مجازات بشه.اون باید طعم تنهایی رو بچشه بلکه زندگی توی ای شرایط اخلاق و رفتارشو عوض کنه.

ولی ممکنه که فرشاد تحمل همچین مجازاتی رو نداشته باشه.ممکنه زیر همچین مجازات سنگینی نابود بشه.سپیده کمی انصاف داشته باش فرشاد پدر بچه ی توئه.چطور به نابودی اون رضایت می دی؟
- نه مهشید جون من یه بار توی زندگیم به حال فرشاد دل سوزوندم اما کارم اشتباه محض بود .من هیچ وقت این اشتباه رو تکرار نمی کنم.بهتره بدونی من از روی عشق و عاشقی با فرشاد ازدواج نکردم.من با این ازدواج فقط یه فرصت به فرشاد دادم تا اون به آرزوی خودش برسه.من خودمو قربونی آرزوهای فرشاد کردم اما اون چی ؟دیدی که با من چه کار کرد .دیدی که جواب محبتهای منو چه طوری داد؟اون می خواست منو بکشه!هیچ بعید نیست هنوز هم همچین خیالی داشته باشه.نه مهشید اگر من عذرخواهی فرشاد رو قبول کنم اون وقت باید به سلامت عقل و شعور خودم هم شک کنم.باور کن برای حل مشکل من و فرشاد جز طلاق راه حل دیگه ای وجود نداره.من می دونم تو نیت خیر داری و نگران زندگی برادرت هستی.به خاطر همین بهت پیشنهاد می کنم به جای صحبت کردن با من بری برای فرشاد دنبال یه دختر خوب بگردی تا بعد از طلاق دوباره ازدواج کنه و سرش با زندگی جدیدش گرم بشه.باور کن این بزرگترین لطفیه که در حقم می کنی.
مهشید این بار سکوت کرد و جوابی نداد اما چند لحظه بعد گفت:پس آرمان چی می شه؟اون بچه ماله ماس!من فکر نمی کنم پدرم اجازه بده که تو اونو بزرگ کنی.
خونم از حرفهای مهشید به جوش آمد و با عصبانیت گفتم:همه چیز تو دادگاه روشن می شه.فعلا خداحافظ.
یک هفته ی دیگر هم گذشت و روز مقرر فرا رسید.مثل همیشه با توکل به خدا قدم به اتاق قاضی گذاشتم و چشم به در دوختم تا فرشاد بیاید.با اینکه خیلی از روبرو شدن با او وحشت داشتم اما ترجیح می دادم که او بیاید بلکه همان روز تکلیفم معلوم شود.تمام آرزویم این بود که فرشاد ماند آرمان که ماهها میترا را برای طلاق دادن زجر داده بود مرا اواره و سرگردان نکند.
دقایقی گذشت اما از فرشاد خبری نشد.باز هم منتظر شدیم اما او نیامد.قاضی دادگاه نگاهی به پرونده و دادخواست طلاق من انداخت با بی قراری به راهرو سرک کشیدم اما از فرشاد خبری نبود.چاره ای نبود.باید به قاضی التماس می کردم تا همان روز تکلیفم را روشن کند.
بی اختیار به گریه افتادم و گفتم:آقای قاضی خواهش می کنم این دفعه منو بلاتکلیف نذارید.بخدا شوهر من سلامت روانی نداره.تا حالا دوبار خودکشی کرده.چند بار هم با صراحت منو تهدید به مرگ کرده.من مطمئنم اون امروز به دادگاه نمیاد.نه تنها امروز بلکه ممکنه هیچ وقت نیاد.خواهش می کنم حکم طلاق رو صادر کنید.من حتی از اینکه تو اتاق شما با شوهرم روبرو شم می ترسم چه برسه به اینکه بخوام دوباره باهاش زیر یه سقف زندگی کنم.
اما حرفهایم چندان نظر قاضی را عوض نکرد.باز تاریخ دیگری را برای مراجعه به دادگاه تعیین کرد و جلسه ی دادرسی این بار هم نافرجام ماند.خیلی از وضعیت پیش آمده ناراحت بودم.وقتی به خانه برگشتم با دفتر وکالت منصور تماس گرفتم و جریان جلسه ی دادرسی را برای او تعریف کردم اما منصور کار قاضی را کاملا درست و قانونی دانست و با خونسردی گفت:سپیده خانوم بهتره اینقدر دلواپس و نگران نباشید.من بهتون قول می دم که برنده ی نهایی این میدون شمایید و فرشاد چاره ای جز تسلیم نداره.دیر یا زود قاضی به نفع شما رای می ده و حکم طلاقتون رو صادر می کنه.
هنوز ثانیه ای از مکالمه ام با منصور نگذشته بود که زنگ تلفن به صدا در آمد .با تعجب گوشی را برداشتم و این بار از شنیدن صدای مژگان به وجد آمدم:الو سپیده جون؟
- سلام مژگان حالت چطوره عزیزم؟
- سلام از این بهتر نمی شه.نمی دونی چقدر سر حالم.
- چی شده؟نکنه گنج پیدا کردی که اینقدر خوشحالی.
- باور کن اگه یه صندوقچه ی پر از گنج هم پیدا می کردم اینقدر خوشحال نمی شدم.البته اینو هم می گم که نصف خوشحالی ام به خاطر توئه نصف دیگه اش مال خودمه.
- یعنی چه اتفاق خوبی برام افتاده که خودم ازش بی خبرم؟مژگان خواهش می کنم اول اون قسمت که مربوط به من می شه رو بگو.
- ای موجود بدجنس!باشه می گم ولی یادت باشه یه مژده گونی جانانه بدهکارم می شی.
- باشه مژده گونی ات رو هم می دم.حالا زود باش بگو.
- بهت تبریک می گم سپیده.تو رتبه ی اول بچه های سینما رو به دست آوردی.معدل تو از همه بیشتر شده.
- راست می گی مژگان؟عجب خبر خوشی بهم دادی.واقعا خبر دست اولی بود.آه مژگان اون یکی رو هم بگو.خبر دیگه ات چیه؟
- و خبر دوم اینکه با دادخواست انتقالی تحصیلی من و تو موافقت شده.ما می تونیم امیدوار باشیم که از دانشگاه تهران پذیرش بگیریم.
- وای خدا جون متشکرم.مژگان تو بهترین خبرهای دنیا رو بهم دادی.واقعا ازت متشکرم.متشکر.
- سپیده نمی خوای برای خداحافظی از بچه های کلاس یه بار دیگه بیای اصفهان؟
- چرا اتفاقا خیلی دلم می خواد یه بار دیگه برم دانشگاه و بچه ها رو ببینم.راستش دیشب بابا و مامان با هم جلسه گذاشته بودن تا در مورد جشن عروسی تو و سیامک با هم صحبت کنن.پدرم می گفت تا آخر هفته حتما برنامه اش را ردیف می کند که برای دیدن پدرت بیاد اصفهان و در مورد جشن عروسی با پدرت صحبت کنه.منم سعی می کنم همون موقع با پدرم بیام اصفهان .خب چطور بود؟خبر خوشی رو بهت دادم یا نه؟
- البته که خبر خوشی بود.یعنی امیدوار باشم که آخر هفته می بینمت؟
- آره سعی می کنم همراه پدرم بیام.
- خوبه پس آخر هفته می بینمت.
- به خانواده سلام برسون مخصوصا به آقا نیما.فعلا خداحافظ.
- تو هم همین طور.خداحافظ.
* * *
صبح روز جمعه همراه پدر راهی اصفهان شدم بلکه در جریان این مسافرت دو روزه و دیدن دوباره ی همکلاسی هایم روحیه ام کمی عوض شود و از فکر و خیال و نگرانی دور شوم.حوالی عصر بود که به منزل پدر مژگان رسیدیم و پس از یکی- دو هفته دوری دوباره مژگان را دیدم.هر دو از دیدن دوباره ی هم دچار احساسات شدیم و اشک شوق بی اختیار از چشممان می بارید.پدر همان شب مسئله ازدواج سیامک و مژگان را در جمع خانواده ی مژگان مطرح کرد و نظر آنها را در مورد چگونگی برگزاری جشن عروسی و همین طور تاریخ دقیق روز جشن پرسید.طبق توافق طرفین قرار شد جشن عروسی در سالگرد عقدکنان و محل برگزاری آن در اصفهان باشد.
آخر صفحه ی 410

صبح روز بعد یکبار دیگر به دانشگاه اصفهان رفتم تا از نتیجه ی امتحانات و وضعیت پرونده ی انتقالی ام اطلاعات بیشتری بدست آورم.خوشبختانه موفق شدم مسئول رسیدگی به پرونده ام را پیدا کنم و با او در مورد نحوه ی پی گیری مراحل اداری کارها در تهران صحبت کنم.
کمی بعد به سالن اصلی دانشگاه رفتم تا ریز نمرات امتحانی ام را از روی برد راهرو یادداشت کنم.هنوز در حال نوشتن بودم که سنگینی یک نگاه را روی صورتم احساس کردم.وقتی سرم را بالا گرفتم چشمم به حکیمی افتاد که در کنار بوفه ایستاده بود و مثل همیشه با حسرت به من نگاه می کرد.طولی نکشید که خودش را به من رساند و گفت:سلام مشتاق دیدار.
با خوشرویی گفتم:سلام.من هم همین طور.حالتون چطوره؟
- خوبم اما نه به خوبی شما.می بینم که طوفان به پا کردید .واقعا تبریک می گم مثل اینکه رتبه ی اول بچه های سینما رو شما به دست آوردید.
- متشکرم ظاهرا همین طوره.
حکیمی با خنده گفت:خانوم کیانی با وجود رقیب قدرتمندی مثل شما من باید خواب اول شدن رو ببینم.باور کنید تو این چهار ترمی که همکلاسی هستیم خیلی سعی کردم ازتون جلو بزنم اما مثل اینکه این اتفاق یه خواب و خیاله.شما میدون مبارزه رو وسیع تر کردید .حالا دیگه از همه ی بچه های سینما جلو افتادید.
در جوابش به طور سربسته گفتم:نگران نباشید.از ترم آینده می توانید با خیال راحت به فکر اول شدن باشید.
حکیمی به شوخی اخم کرد و این طور وانمود کرد که مفهوم حرف مرا درک نکرده است.لبخندی به رویش زدم و بدون اینکه چیزی بگویم از کنارش رد شدم .بدم نمی آمد دقایقی سردرگم بماند.تصمیم گرفتم سری به کلاسمان بزنم و با بچه های کلاس خداحافظی کنم چون می دانستم اکثر همکلاسیهایم واحدهای تابستانی گرفته اند.وقتی به داخل کلاس سر کشیدم متوجه شدم حدسم درست بوده است.دخترهای کلاس به استقبالم آمدند و بابت به دست آوردن رتبه ی اول بچه های سینما به من تبریک گفتند.پس از دقایقی خوش و بش با آنها گفتم:بچه ها من امروز اومدم باهاتون خداحافظی کنم.فکر نمی کنم برای ترم آینده اینجا باشم .من کارهامو انجام دادم تا به امید خدا از ترم آینده تو دانشگاه تهران ادامه ی تحصیل بدم.
همه از شنیدن حرفهایم غمگین شدند و بابت از دست دادن دانشجوی نخبه ی کلاس تاسف خوردند.نیم نگاهی هم به حکیمی انداختم .بیچاره رنگ به چهره نداشت و با ناباوری به من نگاه می کرد .نهایتا با تک تک بچه ها روبوسی کردم و هنگام خارج شدن از کلاس گفتم :بچه ها برای همه تون آرزوی خوشبختی می کنم .قول می دم هیچ وقت فراموشتان نکنم .خداحافظ همه.بعد به حیاط دانشگاه رفتم تا برای آخرین بار روی صندلی همیشگی ام بنشینم.در همان حال چشمهایم رابستم و گفتم:فردا همه چیز تموم می شه.زندگی در کنار فرشاد حماقت محض بود ،یه تجربه ی تلخ.امیدوارم قاضی این بار منو از بلاتکلیفی در بیاره و رای نهایی رو صادر کنه.
لحظه ای بعد چشمهایم را باز کردم تا برای آخرین بار نمای دانشگاه را در خاطره ام ثبت کنم اما در عین ناباوری حکیمی را دیدم که با نگرانی روبرویم ایستاده بود.من حرفی برای گفتن نداشتم .فقط یک خداحافظی مخصوص به او بدهکار بودم.اما ظاهرا حکیمی حرفهای زیادی برای گفتن داشت .نگاهش نگران بود و رنگ به چهره نداشت .کمی جلو آمد و با جمله ای که به زبان آورد مرا شوکه کرد:سپیده ممکنه ازت خواهش کنم چند لحظه به حرفهای من گوش بدی؟
مات و مبهوت به صورتش نگاه کردم و گفتم:بفرمایید.
- چرا ااینقدر ناگهانی تصمیم گرفتی که برگردی تهران؟آخه چرا؟ممکنه به من بگی چه اتفاقی برات افتاده؟
در کنارش به راه افتادم و گفتم:بعد از فوت خاله ام خیلی تنها شده بودم.شرایط زندگیم خیلی سخت و مسئولیت کارهام چند برابر شده بود.به خاطر همین تصمیم گرفتم برگردم تهران و پیش خونواده ام زندگی کنم.البته اختلافاتی هم بین من و شوهرم وجود داشت که باعث شد این تصمیم رو با جدیت پی گیری کنم.
- ولی من یه موضوع رو متوجه نشدم!گفتی بین تو و شوهرت اختلافاتی وجود داشت؟یعنی اختلافات شما با رفتن به تهران تموم می شه؟
لحن دوستانه ی حکیمی را نادیده گرفتم و گفتم:آقای حکیمی من خیلی متاسفم ولی ناچارم بگم که شما خواسته یا ناخواسته سهم زیادی تو اختلافات ما داشتید.فرشاد همیشه از معاشرت من با شما ناراحت بود .برخورد چند ماه پیش فرشاد با شما نتیجه ی همین بدبینی ها بود.
آهی کشیدم و ادامه دادم: به هر حال همه چیز تموم شده .من و فرشاد به زودی از هم جدا می شیم.
و بدون اینکه با او خداحافظی کنم به راه افتادم.
اما حکیمی به دنبالم دوید و با هیجانی که تا به حال ندیده بودم گفت:سپیده صبر کن.تو رو خدا صبر کن .نم هنوز متوجه منظورت نشدم.
این بار از سرسختی اش عصبی شدم و گفتم:شما از من چی می خواید؟من چرا باید بهتون توضیح بدم؟خواهش می کنم از سر راهم برید کنار.من حرفی برای گفتن به شما ندارم.
حکیمی عاجزانه گفت:باشه می رم.ولی خواهش می کنم برای چند لحظه به حرفهایم گوش بده.
صدایش آشکارا می لرزید و صورتش از فرط شرم سرخ شده بود.با لحنی بی حوصله گفتم:بفرمایید من گوش می دم.
- سپیده من همیشه به سعادت شوهر تو غبطه می خوردم.همیشه فکر می کردم فرشاد خوشبخت ترین مرد دنیاست چون تو همسرشی.اما حالا می شنوم تو می خوای ازش جدا بشی.بخدا باورم نمی شه!سپیده من....
حرفش را قطع کردم و گفتم :آقای حکیمی مطمئن باشید من بعد از فرشاد به زندگی در کنار هیچ مرد دیگه ای فکر نمی کنم.شمام بهتره منو فراموش کنید.آره فراموش کنید که یه روزی منو می شناختید و با هم دوست بودیم.
روبرویم ایستاد و گفت:اما حرفهای امروز تو پاک آرامش منو به هم ریخته.چطور توقع داری نسبت به این مسئله بی تفاوت باشم و اجازه بدم به همین راحتی ترکم کنی؟نه سپیده خواهش می کنم این کارو با من نکن.من فقط به دیدنت دلخوش بودم.آره فقط به دیدنت!تو نباید همین یه شانس رو هم ازم بگیری .سپیده یه کمی هم به من فکر کن .به من بیچاره که هیچ سهمی از محبت تو ندارم.
دهانم از شنیدن اعترافات حکیمی باز مانده بود.به سختی حرکتی به لبهایم دادم و گفتم:آقای حکیمی من همیشه با دیده ی احترام به شما نگاه می کردم و فکر می کردم محبتهای شما فقط ما حصل یه رابطه ی سالم دوستانه اس.مثل یه همکلاسی،مثل یه همکار.من هنوز مطمئنم که در مورد شما اشتباه نکردم.پس خواهش می کنم تصورات منو از خودتون خراب نکنید و اجازه بدید با خاطره ی خوش ازتون جدا بشم.
روی صندلی نشست و سرش را میان دستهایش پنهان کرد و با ناراحتی گفت:کاش مرده بودم و این حرفها رو نمی شنیدم.آخه چرا؟چرا این کارو با من می کنی؟سپیده من که توقع نابجایی ازت ندارم.من ازت نمی خوام که دوستم داشته باشی نه.تمام خواهشم اینه که باز هم اینجا بمونی.این توقع زیادیه؟
در کنارش نشستم و آهسته گفتم:مهرداد!!!!!(واااااااا چه صمیمی شدن)خواهش می کنم منطقی باش.من نمی تونم اینجا بمونم .من دارم از فرشاد جدا می شم .چطور می تونم اینجا زندگی کنم ؟تک و تنها .اونم با یه بچه.
با شیفتگی گفت:با من ازدواج کن.من ازت حمایت می کنم.از تو و بچه ت.من...من خیلی دوستت دارم.خیلی وقته که دوستت دارم.از همون روز اول که دیدمت عاشقت شدم.آه سپیده من خیلی وقته که می خوام این حرفها رو بهت بگم اما نمی تونستم.تو شوهر داشتی و من اجازه نداشتم اما حالا شرایط عوض شده.تو داری از شوهرت جدا می شی.سپیده من می تونم امیدوار باشم؟می تونم ازت خواهش کنم به من فکر کنی؟سپیده تو رو خدا حرفهای منو باور کن.تو تنها زنی هستی که من توی عمرم عاشقش شدم.حالا که خدا این معجزه رو برای زندگی من نازل کرده این شانس و ازم نگیر و باهام ازدواج کن.گناه من فقط اینه که یه کم دیر با تو آشنا شدم.اما این گناه اینقدر بزرگ نیست که من به خاطرش این طور مجازات بشم.سپیده خواهش می کنم منو تنها نذار.من بهت احتیاج دارم.من دوستت دارم.
قلبم از شنیدن حرفهای حکیمی به لرزه افتاده بود اما هرگز نمی توانستم پاسخ امیدوار کننده ای به او بدهم.به چشمهای نگرانش نگاه کردم و گفتم:نه مهرداد من نمی تونم با تو ازدواج کنم .خودت خوب می دونی تو همین کلاس خودمون دختری هست که تو رو خیلی دوست داره .تو نباید با عشق و احساس شیوا بازی کنی.تو رو خدا به آینده ی شیوا رحم کن و دست از این خودخواهی بردار.
حکیمی ساکت بود و با قیافه ای بهت زده به من نگاه می کرد.ادامه دادم:مهرداد ازت خواهش می کنم با شیوا ازدواج کن .اون دختر خیلی تو رو دوست داره.یه کمی انصاف داشته باش .تو نباید کاخ رویاهاشو روی سرش خراب کنی.ببین مهرداد تو جوون خوبی هستی.تو شایسته ی این هستی که یه دختر عاشقت باشه و از روی عشق بهت محبت کنه.متاسفم من ناچارم بگم که این کار از من ساخته نیست.
با گفتم این حرف بلند شدم و کیفم را روی دوش انداختم.حکیمی بی تاب شد و با لحنی مصیبت زده گفت:باور نمی کنم که داری از اینجا می ری.من هر روز صبح به عشق دیدن تو می اومدم دانشگاه.وقتی هم دانشگاه تعطیل می شد به عشق اومدن فردا و دیدن دوباره تو برمی گشتم خونه.اما امروز چی؟دیگه فردایی وجود نداره.سپیده بگو من باید چه کار کنم؟
- هیچی فقط فراموشم کن.
خواستم بگویم برای همیشه خداحافظ که حرفم را قطع کرد و با بیچارگی گفت:نه خواهش می کنم چیزی نگو.نمی خواد باهام خداحافظی کنی.برو به زندگیت ادامه بده.دوست ندارم فرصت دیدن دوباره تو از دست بدم.
به سختی نگاه غصه دارش را از روی صورتم برداشت و با قدمهایی سنگین از مقابل چشمهایم دور شد......

فصل ششم
جشن عروسی سیامک و مژگان را در اصفهان و در هتل عموی مژگان برگذار کردیم.هنوز ساعتی به پایان جشن باقی مانده بود اما آرمان مدام در آغوشم بی قراری می کرد و من نمی دانستم او چرا اینقدر بی تاب شده است؟
مادر که متوجه ناراحتی ام شده بود خودش را به من رساند و پرسید:چی شده سپیده؟چرا این قدر کلافه ای؟
- از دست این پسره ی شیطون.حسابی خسته ام کرده.
- خب مادر حتما گرسنه شه.کی بهش شیر دادی؟
- یکی دو ساعتی می شه.منم فکر می کنم گرسنه اش باشه.
- آره مادر همین طوره .ببرش بالا و بهش شیر بده.سعی کن همونجا بخوابونیش و دیگه نیاریش پایین چون اینجا شلوغه.شاید به خاطر همینه که بی تابی می کنه.
- حق با شماست مادر.می برمش بالا و سعی می کنم که بخوابونمش.
از سالن بیرون آمدم و در حال گذر از پله ها به سیامک برخوردم.سیامک عزیز من در لباس دامادی مانند یک تکه جواهر می درخشید و من از داشتن برادری مثل او به خود می بالیدم.سیامک با دیدن من گفت:سپیده کجا داری می ری؟هنوز یه ساعت دیگه تا تموم شدن جشن مونده.
- می رم آرمان رو بخوابونم.امشب خیلی بی قراری می کنه.
- بدش ببینم این شیطون کوچولو رو.
سیامک آرمان را در آغوش گرفت و گفت:ماشاالله پسرت روز به روز خوشگل تر می شه.راست می گن که بچه ی حلال زاده به داییش می ره.
خندیدم و گفتم:چه خودخواه.سیامک بهتره اینقدر به خودت مطمئن نباشی.
- یعنی می خوای بگی من خوشگل نیستم.؟من حاضرم بهت ثابت کنم.
- ای بابا سیامک شوخی کردم.خب معلومه که تو خوشگلی.اگه خوشگل نبودی که برادر من نمی شدی.
- نه باز نشد.یادت رفته من زودتر از تو به دنیا اومدم؟اگه تو خوشگل از آب در اومدی به خاطر اینکه من برادرتم.و گرنه معلوم نبود الان چه ریختی بودی!
- باشه قبول.من تو خوشگلی به تو رفتم.
بعد از کمی مکث گفتم:سیامک چه خوب شد فرشاد و مسعود خان نیومدن عروسی ات.و گرنه این جشن و این شب برام جهنم می شد.
- من که بهت گفته بودم اونا نمی آن اما تو مدام نگران بودی و دلشوره داشتی.
- آره حق با تو بود.نگرانی های من بی مورد بود.
- راستی سپیده کیوان بالاخره یک ساعت پیش از راه رسید.دوست داری باهاش حرف بزنی؟
- کیوان؟نه سیامک امشب نه.بذار برای یه فرصت دیگه.
- خیلی خب هر طور صلاح خودته.
سیامک آرمان را جلوی اتاق به دستم داد و خودش به سالن برگشت.دقایقی طول کشید تا موفق شدم او را بخوابانم.خودم هم روی تخت غلتی زدم تا کمی استراحت کنم.حدود دو هفته بود که آرامش دوباره به زندگی ام برگشته بود .از روزی که موفق شدم طلاقم را فرشاد بگیرم انگار دوباره متولد شده بودم.احساس می کردم زمان به عقب برگشته و من می توانم همه ی اشتباهاتم را جبران کنم .این بار مصمم بودم آزادی و آرامش تازه ام را هیچ وقت از دست ندهم و در خانه ی قلبم را به روی مهمان ناخوانده ای به نام شوهر ببندم و تا تمام شدن درس و مشق و دانشگاه هیچ وقت به فکر عشق و عاشقی و ازدواج نیفتم و تمام فکر و ذهنم را متوجه درس خواندن کنم.
وقتی دوباره به ساعت نگاه کردم متوجه شدم حدود یک ساعت از آمدنم گذشته است.زیر لب گفتم:حالا دیگه جشن تموم شده و زمان خداحافظی با مهمون هاس.بهتره برگردم.
نگاهی گذرابه صورت قشنگ پسرم انداختم.انگار خوابیده بود.آهسته از کنارش بلند شدم و خواستم بی سروصدا از اتاق بیرون بروم اما هنوز دستگیره ی در را فشار نداده بودم که دوباره صدای گریه اش به هوا بلند شد .انگار فهمیده بود می خواهم تنهایش بگذارم!ناچار برگشتم و دوباره در آغوشش گرفتمش و باز زیر گوشش لالایی خواندم .اما انگار آن شب خیال خوابیدن نداشت.چشمهایش از همیشه سرحالتر بود و به صورتم زل زده بود.بالاخره از خواباندنش منصرف شدم و در حالی که کفش هایم را می پوشیدم دستگیره ی در را فشار دادم.اما هنوز قدم از قدم بر نداشته بودم که ناگهان سرجایم خشک شدم و پاهایم از حرکت ایستاد .کیوان درست جلوی در اتاق من ایستاده بود و داشت با یکی از کارکنان هتل صحبت می کرد .خواستم دوباره به اتاق برگردم که برگشت و من را دید .مردد مانده بودم که از اتاق بیرون بروم یا از رفتن منصرف شوم و در را به روی کیوان ببندم؟اما کیوان زود به طرفم آمد و مرا وادار به ماندن کرد.مثل همیشه زیبا و دلربا بود و در کت و شلوار سفید و خوش دوختی که به تن داشت بی نهایت جذاب جلوه می کرد.طولی نکشید که روبرویم ایستاد و با اشتیاق سلام کرد.لحن هیجان زده ی کیوان روی من هم تاثیر گذاشت و گرمای مطبوعی بدنم را فرا گرفت .در جوابش گفتم:سلام کیوان .خوشحالم که می بینمت.
دستی روی موهایش کشید و گفت:منم همین طور.سپیده خیلی تغییر کردی.خیلی خوشگل تر از دو سال پیش شدی.درست مثل یه خانوم خانوما.
لبخندی زدم و گفتم:"مرسی کیوان .تو همیشه منو شرمنده می کنی"
کمی این پا و اون پا کرد .بعد گفت:فرصتی نشده بود تولد پسرتو تبریک بگم.انشاالله به سلامتی و مبارکی.
با خنده گفتم:متشکرم.ولی پسر من کم کم داره یه ساله می شه.
کیوان هم خندید و گفت:اگه ممکنه بذار پسرتو ببینم.
آرمان را به دستش دادم و گفتم:پسرم خیلی با محبته. تو بغل هیچ کس غریبی نمی کنه.
با لبخند جذابی گفت:ا....چه پسر خوبی.درست برعکس مادرش که اصلا به غریبه ها محبت نداره.
کیوان اولین کنایه را نصیبم کرد با این حال از او نرنجیدم. با دقت به صورت آرمان نگاه کرد و گفت:پسرت خیلی شبیه خودته.مخصوصا چشمهاش.
- آره همه همینو می گن.
نگاهی زیر چشمی به صورتم انداخت و با لحن معنی داری گفت:شنیدم از شوهرت جدا شدی .می شی بگی چرا؟
واقعا حرفی برای گفتن نداشتم و در یک لحظه غافلگیر شدم کیوان دوباره با طعنه گفت:پس چرا ساکتی ؟باز که جوابمو نمی دی؟خب یه چیزی بگو.
با شرمندگی گفتم:کیوان دوست داری چه جوابی از من بشنوی؟برای تو چه فرق می کنه.همه چیز تموم شده.
نفس عمیقی کشید و گفت:آره چه فرقی می کنه!چه اهمیتی داره که تو این دو سال چی به من گذشته.
قبل از اینکه جوابی به کیوان بدهم سروکله ی سیامک پیدا شد و از دیدن من و کیوان که در کنار هم ایستاده بودیم خیلی تعجب کرد با عجله خودش را به ما رساند و گفت:به به،عاشق و معشوق های قدیمی!
بعد رو به کیوان کرد و گفت:کیوان چی شده که تو امشب بچه به دست شدی؟مثل اینکه بدت نمیاد دوباره داماد بشی.
کیوان در جواب سیامک خندید و با شیطنت نگاهی کرد.سیامک این بار نگاهی به من کرد و گفت:سپیده بهتره خودتو آماده کنی تا بریم تو اتاق عقد و چند تا عکس یادگاری با هم بیندازیم.این پیغام مژگانه.
با ناز گفتم:وای سیامک،مژگان چقدر دیر به فکر عکس افتاده.من خیلی خسته ام .اصلا سرحال نیستم.
سیامک با بی حوصلگی گفت:بهونه نگیر سپیده .خودن می دونی می دونی که من خریدار خوبی برای ناز و افاده ات نیستم.
بعد نگاهی به کیوان انداخت و گفت:مثل اینکه کیوان تحمل ناز و افاده تو داشته باشه.من که همچین کاری انجام نمی دم.بهتره راه بیفتی.
کیوان سرش را پایین انداخت و سیامک به او گفت:ساقدوش عزیز مگه با من نمی آیی؟
کیوان از خدا خواسته گفت:چرا شادوماد بزن بریم.
سیامک و کیوان بیرون اتاق عقد ایستادند و من به تنهایی وارد شدم.عکاس چند عکس دو نفره از من و مژگان انداخت اما در لحظه ای که قصد داشت آخرین عکس را بیندازد مژگان به او گفت:خانوم عکاس لطفا چند لحظه صبر کنید.
بعد سیامک را صدا زد و به او گفت:اگه ممکنه چند لحظه بیا تو یه عکس سه نفره با سپیده بندازیم.
سیامک به اتاق عقد آمد و در کنار من و مژگان ایستاد و جلوی دوربین ژست گرفت.بعد از عکس،شنل مژگان را روی دوشش انداخت و در همان حال به طرز مشکوکی گفت:سپیده دنیا خیلی کوچکتر از این حرفهاس.
با تعجب گفتم:یعنی باید چه کار کنم؟
- باید پیش من وایسی و یه عکس دست جمعی با کیوان بندازیم.
- آه نه .سیامک نه!
- چرا اتفاقا حالا وقت تسویه حساب من و توئه.
- سیامک خوبیت نداره.اگه این کار به گوش فرشاد برسه...

- سیامک خوبیت نداره.اگه این کار به گوش فرشاد برسه...
-فرشاد ؟ولش کن اون پسره ی مجنون بی عقلو اون هیچ کاری نمی تونه بکنه.ببین سپیده شرایط تو با دو سال پیش هیچ فرقی نکرده.تو حالا یه زن مجردی و کیوان هنوزم خواستگارته.
بعد کیوان را به اتاق عقد دعوت کرد و به عکاس دستور داد آخرین عکس را از ما بیندازد.وقتی نور فلاش در فضا منعکس شد دستش را زیر بازوی مژگان انداخت و رو به کیوان گفت:کیوان جان من باید برم،وقت خداحافظی میهمان هاس.از کارگر هتل پرسیدی اتاقت کدومه؟
کیوان گفت:آره پرسیدم.
-پس فعلا با اجازه ات من می رم مهمون هام رو راه بندازم بعدا می بینمت.
سیامک رفت و منو با کیوان تنها گذاشت .این سیامک مردم آزار هم دست بردار نیست!هنوز برای روبرو کردن من و کیوان نقشه می کشید.کیوان هم در آن لحظه بدجنس شده بود و در جایگاه داماد نشسته بود و به رویم لبخندد می زد.نمی دانستم آن شب چه اتفاقی برایم افتاده بود که در هر بار که نگاهم به کیوان می افتاد دلم می لرزید!واقعا که این خواستگار قدیمی هنوز دست بردار نبود.هنوز شعله های عشق و نیاز در چشمهایش زبانه می کشید اما من این بار هیچ بهانه ای برای فرار نداشتم.چطور می توانستم به او بگویم که حالا حالا ها خیال شوهر کردن ندارم ؟در حالی که اینقدر عجولانه به فرشاد جواب مثبت دادم و به خانه ی بخت رفتم ؟نه امکان نداشت با این بهانه ی قدیمی کیوان را دست به سر کنم.او هیچ فرقی با گذشته ها نکرده بود.حتی به نظر می رسید مصمم تر از گذشته ها شده است.
با خجالت در کنارش ایستادم و گفتم:کیوان اگه ممکنه پسرمو بده.من باید برم با مهمونها خداحافظی کنم .
روبرویم ایستاد و گفت:خیلی از پسرت خوشم اومده.اگه می شه اجازه بده بازم پیشم بمونه.
- نه کیوان ممکنه اذیتت کنه.امشب خیلی بی قراری می کنه.فکر می کنم گرسنه شه.
- اذیت؟نه این پسر نازنازی حالا با من دوست شده .بذار پیشم بمونه.
- باشه ولی اینو بدون اگه گریه اش بگیره حالا حالا ها ساکت نمی شه.اون وقت دیگه اعصاب برات نمی ذاره.
خندید و گفت:نه فکر نمی کنم پسرت این قدر بداخلاق باشه که نخواد با من دوستی کنه.
شانه به شانه ی هم از اتاق عقد بیرون امدیم.کیوان سر پله ها ایستاد و گفت:اتاق من درست روبروی اتاق خودته .هر وقت خواستی بیا پسرتو بگیر.
* * *
حدود نیم ساعت بعد خودمو به اتاق کیوان رساندم و با یک دنیا التهاب ضربه ای به در زدم.ترسم از این بود که مبادا یکی از فامیلهای مادر سر برسه و مرا در حال صحبت کردن با کیوان ببیند .به هر حال فامیلهای مادر نسبت به فرشاد تعصب داشتند و من اصلا دلم نمی خواست آنها بعد از ماجرای طلاقم به من بدبین شوند.
لحظه ای بعد کیوان در را به رویم باز کرد .نمی دانم چرا با دیدن او به لکنت افتادم!با کلماتی بریده بریده گفتم:می بخشی مزاحمت شدم کیوان.اگه ممکنه پسرمو بده دیر وقته.
آهسته گفت:هیس....یواشتر اون خوابیده.
با تعجب گفتم تو چطور تونستی اونو بخوابونی؟!
با حالت قشنگی نگاهم کرد و گفت:خوب دیگه من باید یواش یواش بابا شدن رو یاد بگیرم.
قلبم از طرز نگاهش فرو ریخت هیچ وقت کیوان را با لباس راحتی ندیده بودم .لبم را به دندان گرفتم و با خودم گفتم:وای به حالم اگه من یه روز عاشق کیوان بشم اون وقت کیوان می تونه هر چقدر که بخواد منو زجر بده و نامهربونی های منو تلافی کنه.
لبخندی به رویم زد و گفت:بیا تو چایی با هم بخوریم.
- نه کیوان مزاحمت نمی شم.
- شوخی می کنی سپیده تو و مزاحمت ؟
- کیوان خواهش می کنم اصرار نکن ببین تمام گوشه و کنار این هتل پر از فامیلهای منه که فقط منتظر یه سوژه ان تا برام حرف درست کنن.آخه تو نمی دونی من با چه وضعیتی از شوهر سابقم جدا شدم.پس خواهش می کنم منطقی باش و اجازه بده برم.
- اما من پسرتو گروگان گرفتم .به همین آسانی هم نمی تونی تنهام بذاری.
- کیوان لجبازی نکن .حالا که وقت خوردن چایی نیست نصف شبی.!
در حالی که از ته دل می خندید گفت:آخ چقدر خوشم میاد اذیتت کنم.من حالا حالاها با تو کار دارم.
از شنیدن جمله اش تنم لرزید .حدسم درست بود .کیوان خیال تلافی داشت نگاهی گذارا به صورتش انداختم و گفتم:مثل اینکه بچه داریت حرف نداره ببین پسرم چقدر راحت تو بغلت خوابیده.
آرمان را به دستم داد و گفت:خیلی از پسرت خوشم اومده.تو دلبری و قشنگی به خودت رفته.
با خنده گفتم:متشکرم.حالا که گروگانم و پس گرفتم بهتره زودتر از دستت فرار کنم.
کیوان هم خندید و گفت:چطور؟می ترسی یه وقت خودتو گروگان بگیرم؟
- آره .هیچ بعید نیست همین کارو بکنی .تازگی ها خیلی عوض شدی!
- هوم....معلومه که عوض شدم.تو این دو سال خیلی تجربه کسب کردم .می خوام حق خودمو از زندگی پس بگیرم.می خوام سهم خودمو از عشق و خوشبختی پس بگیرم.
- باشه هر کاری دوست داری انجام بده.اما بهتره امشب کوتاه بیای و حساب کتاب تو با زندگی بذاری واسه یه وقت دیگه.تو چند ساعت رانندگی کردی .الانم مشخصه که خسته ای .بهتره بری بخوابی.
- خواب؟سپیده واقعا فکر می کنی امشب خوابن می بره؟من فقط چند متر با تو فاصله دارم .اونقدر هیجان زده ام که فکر می کنم پلکهام رو هم نره.
- کیوان لجبازی نکن چشمهات از فرط خستگی سرخ شده.حرف منو گوش کن و برو بخواب.
- خیلی خوب می رم می خوابم ولی قول می دم فقط خواب تو رو ببینم.
- آه نه .تو حق نداری بدون اجازه خواب منو ببینی.
- بدون اجازه؟ولی من همین الان دارم ازت اجازه می گیرم.
- خیلی خوب این اجازه رو بهت دادم به شرطی که همین الان بری به اتاقت و زود بگیری بخوابی.
- باشه می خوابم اما ممکنه دلم نیاد دیگه هیچ وقت از خواب بیدار بشم.سپیده من قبلا هم خواب تو رو دیدم اما تو حتی تو خواب هم با من نامهربونی و از من فرار می کنی.اینو بدن که اگه امشب بیای تو خوابم و ازم فرار نکنی اونوقت ترجیح می دم برای همیشه بخوابم و هیچ وقت چشمهامو باز نکنم.
- کیوان!
با همان نگاه عاشق قدیمی به چشمهایم خیره شد و گفت:سپیده کاشمی دونستی چقدر دوستت دارم.کاش می دونستی چهار ساله از عشقت چی می کشم.کاش منو می فهمیدی و عشق من برات ارزش داشت.من خیلی وقته عاشقم اما این تقدیر لعنتی منه که هنوز از تو بی نصیبه.
سرم را پایین انداختم و گفتم:متاسفم کیوان.می دونم تا امروز خیلی به خاطر من اذیت شدی.
- مهم نیست.جای شکرش باقیه که باز محکومیت دو ساله ام تموم شده و تونستم چند کلمه ای باهات حرف بزنم.سپیده محاله یه روز شعله ی عشقت تو قلبم خاموش بشه.من تا آخرین لحظه ی عمرم بهت وفادارم.
حق با کیوان بود .شعله های پر فروغ یک عشق قدیمی در چشمهایش زبانه می کشد و نگاه پر حسرتش گویای این بود که عطش چندین و چند ساله اش برای یک معاشقه ی دلپذیر هنوز سیراب نشده است.و من خیلی از خودم خجالت می کشیدم که این طور بی رحمانه با احساسات او بازی می کردم اما انگار دست خودم نبود .من همیشه با نیرویی غیر ارادی از کیوان رانده می شدم

صبح روز بعد به سفارش پدر صبحانه ی مفصلی برایمان تدارک دیده شد.همه ی میهمانان در سالن پذیرایی هتل حاضر شدند و مشغول خوردن صبحانه شدند.همان جا بود که کیوان را دیدم.باز با آمدنش مرا مجذوب خود کرد .راستی که این پسر در خوشکلی رو دست نداشت.اما حیف که باز هم همان عادت قدیمی مرا وادار کرد خودم را در برابرش به بی خیالی بزنم.مادر با خوشرویی به او گفت:کیوان جان بیا اینجا و صبحونه رو با ما بخور آخه تو مهمون مخصوص سیامکی.
و امان از خصلت بد سیامک که دوباره مردم آزاری اش گل کرد.بلافاصله با آمدن کیوان جای خودش را با او عوض کرد و مخصوصا او را در کنار من نشاند.
کیوان خیلی از پسر کوچولوی من خوشش آمده بود.آنقدر که پس از خوردن صبحانه زود خودش را به من رساند و در حالی که همراه هم از پله ها بالا می رفتیم گفت:دلبر بی وفای من دیشب خوب خوابیده یا نه؟
نگاهی به چشمهای جذابش انداختم و گفتم:مثل اینکه تازگی اخلاق ناجور سیامک تو مردم آزاری به تو هم سرایت کرده.آخه میون یک مشت قوم و خویش اومدی سراغ من که چی؟خواهش می کنم زودتر برو.دوست داری کلاغ سیاها واسه فرشاد خبر ببرن که کیوان اومده سراغ عشق قدیمیش؟
-اگه می خوای زود برم باید گروگانمو بهم پس بدی.من اومدم پسرتو ازت بگیرم.
- ای وای عجب کلیدی شدی ها!بیا بگیرش.اما نیم ساعت دیگه خودت با پای خودت بیارش دم اتاقم.
کیوان با خنده آرمان را در بغلش گرفت و بعد از نگاهی عمیق به چهره ام به اتاق خودش رفت.
یک ساعت بعد پدر از مسافران تهران خواست که چمدانهایشان را ببندند و وسایلشان را جمع کنند تا به تهران برگردیم.
قبل از حرکت از آرزو و منصور خواستم تا تهران همسفر من باشند و آنها در کمال میل دعوتم را قبول کردند و سوار ماشین من شدند.کیوان هم پشت فرمان ماشین خودش نشست و همراه ما به راه افتاد و تمام مدت سایه به سایه ی من حرکت می کرد.خیلی بابت این موضوع از منصور و آرزو خجالت کشیدم .می ترسیدم آرزو یواش یواش باورش شود که حرفهای فرشاد درباره ی من صحت داشته و من به منظور ازدواج با کیوان از فرشاد طلاق گرفته ام .اما کیوان از اذیت کردن من لذت می برد و مدام در رفتار و کردارش شیطنت می کرد و مصمم بود به هر ترتیب که شده به آرزویش برسد و حق خودش را از زندگی پس بگیرد.
حوالی ظهر پدر مقابل باغ بزرگ و سرسبزی توقف کرد و پیشنهاد داد یکی دو ساعتی در آن باغ استراحت کنیم و بعد از خوردن ناهار دوباره راه بیفتیم.همه از پیشنهاد پدر استقبال کردند و دستجمعی وارد باغ شدیم و تختهای چوبی را اشغال کردیم.
سیامک خیلی زود با نگهبان باغ خودمونی شد و با او گرم گرفت و نهایتا به او گفت:حاجی جان قربون کرمت.اجازه می دی یه گشتی تو باغت بزنیم و یه خورده صفا کنیم؟
باغبان با خوشرویی گفت :شاه داماد باغ ما قابل شما رو نداره.
سیامک صورت باغبان را بوسید و گفت:بچه ها بلند شید دسته جمعی یه گشتی تو باغ بزنیم تا بساط ناهار رو به راه بشه.
خواستم آرمان را به دست مادر بدهم و با خیال راحت به گردش بروم اما کیوان بلافاصله مانع شد و گفت:سپیده اگه ممکنه پسرتم با خودت بیار.
با شگفتی گفتم:کیوان تو چت شده؟نمی تونی یک لحظه آروم بشینی و دست از خاطرخواه بازی برداری؟
کیوان با خنده گفت:نه آخه پسرت هم مثل خودت خواستنیه.
سیامک و منصور در حالی که دست خانم هایشان را گرفته بودند جلوتر از ما حرکت کردند و ما هم پشت سرشان .سکوت را شکستم و گفتم:کیوان من مدتهاست که می خوام یک سوالی ازت بپرسم اما خب،هیچ وقت موقعیتی پیش نیامده بود حالا می تونم بپرسم؟
کیوان با تعجب گفت:البته که می تونی،خواهش می کنم بپرس.
- من همیشه دلم می خواست که بدونم تو چه طور عاشق من شدی؟راستش اولین بار که من تو را دیدم شب جشن قبولی سیامک بود.خیلی دوست دارم بهم بگی اون شب چه اتفاقی برات افتاد که تو یه برخورد کوتاه احساس کردی عاشق من شدی؟
کیوان مات و مبهوت نگاهم کرد و گفت:ولی من اون شب عاشق تو نشدم.من درست روز قبل عاشقت شدم.
با تعجب گفتم:روز قبلش؟آخه چطور؟تو کجا منو دیدی؟
- توی خواب!
- پناه بر خدا کیوان منو دست انداختی.؟
با لحنی جدی گفت:نه سپیده باور کن راست می گم.اون موقع ها من آدمی بودم که به عشق و عاشقی می خندیدم چون فکر می کردم عشق چیزه مسخره ایه.باور کن وقتی دبیرستان می رفتم تموم دخترهای محلمون خاطرخوام بودند اما من کوچکترین اهمیتی به اونا نمی دادم.تا اینکه توی دانشگاه قبول شدم.حدود یک هفته بعدش هم سیامک منو دعوت کرد به جشنش.روز قبل از اون مهمونی سردرد و دلشوره ی عجیبی به دلم افتاده بود.احساس می کردم تب دارم و مدام حالت تهوع داشتم.به همین خاطر اون روز نرفتم دانشگاه و موندم خونه تا استراحت کنم.اما فقط خدا می دونه که تمام بدبختی های من از خواب همون روز شروع شد.من خوابیدم و خواب دیدم.یک خواب عجیب و قشنگ.

خواب دیدم دارم تو یک سرزمین سرسبز و قشنگ قدم می زنم.یه جای باصفا یه جایی مثل بهشت.اونجا واقعا مثل بهشت قشنگ و رویایی بود .همه چیز قشنگ و رویایی بود .همه چیز شفاف و نورانی بود.حتی خودمم هم نورانی بودم.احساسم با همیشه فرق می کرد.توی همون حال و هوایی عجیبی که داشتم یهو چشمم افتاد به یه فرشته.یا یه حوری.نمی دونم اسم اون دختر رو چی بذارم ولی من توی بهشت فقط همون یه نفر رو دیدم.اون دختر تو دلبری و قشنگی همتا نداشت.کنار رودخانه دراز کشیده بود و پاهاشو تا زانو انداخته بود توی آب.خیلی دلم می خواست برم جلو و چند کلمه ای باهاش حرف بزنم اما فکر کردم با دیدن من بترسه و فرار کنه.به خاطر همین خودمو پشت درختان جنگل قائم کردم و یواش یواش رفتم جلو.البته من مطمئن بودم که اون دختره منو پشت درختا ندیده بود اما نمی دونم از کجا متوجه شد من پشت سرش هستم چون خودش صدام کرد و گفت:کیوان بیا بشین کنارم. لحن کلامش منو سحر کرد .جاذبه ی عجیبی داشت وقتی جلو رفتم و از نزدیک به صورتش نگاه کردم تازه متوجه شدم اون خیلی بیشتر از تصور من قشنگ و ملیحه .بخدا تا چند دقیقه غرق تماشای اون شده بودم و اصلا متوجه موقعیت خودم نبودم.فقط احساس می کردم غریزه ام به تحرک افتاده و میل لمس کردن اندامشو داشتم.دست خودم نبود من عاشقش شده بودم.اون یه الهه بود .یه هاله ی نورانی دور اندامش می درخشید.وقتی دستش رو گرفتم احساس کردم این حالت روحانی به من هم سرایت کرده .سبک شده بودم.دیگر تردید نداشتم.من اونو می خواستم و اصلا نفهمیدم دارم چه کار می کنم .فقط وقتی به خودم اومدم که دیدم اون دختر تو بغلمه و من دارم اونو می بوسم .اما نمی دونم چه اتفاقی افتاد که اون دختره یه دفعه غیب شد.مثل یه روح یا یه شبح.اون رفت و من تو حسرت وصالش موندم.ناراحتی ام بیشتر از این بود که چرا اونو فراری دادم؟من همه جا رو دنبالش گشتم تا دوباره پیداش کنم و ازش معذرت خواهی کنم اما حیف که هیچ وقت پیداش نکردم.
وقتی از خواب بیدار شدم مادرم رو دیدم که بالای سرم نشسته بود و داشت با تعجب نگاهم می کرد وقتی یه دستمال به دستم داد تا اشکهامو پاک کنم متوجه شدم که تمام مدت داشتم توی خواب گریه می کردم.
به هر حال اون خواب قشنگ بلای جونم شد و من با تمام وجود عاشق اون فرشته ی خیالی شدم.آرزو می کردم تا هر چه زودتر شب بشه تا دوباره بخوابم بلکه همون خواب رو ببینم.اما حیف که این اتفاق هیچ وقت نیفتاد و حسرت دوباره دیدن اون خواب برای همیشه تو دلم موند.
این جریان گذشت تا اینکه روز بعدش اومدم به جشن قبولی سیامک .البته خماری اون خواب عجیب هنوز توی سرم بود .واقعا دو روز بود که مثل منگها شده بودم.اون شب بچه ها برای خودشون خوش بودن و داشتن صفا می کردن اما من یه گوشه نشسته بودم و تو خواب و خیال خودم سیر می کردم.تا اینکه صدای آشنای یه دختر به گوشم خورد.وقتی سرم را بالا گرفتم و به طرف صدا برگشت واقعا نزدیک بود دیوانه بشم.چون فرشته ی قشنگ من درست روبروم ایستاد ه بود.البته نه تو خواب و خیال بلکه توی واقعیت.سپیده اون فرشته تو بودی.خوب یادمه یک پیراهن آبی بلند پوشیده بودی و موهاتم ریخته بودی روی شونه هات..باورم نمی شد که حقیقی باشی اما وقتی اومدی جلو و باهام دست دادی از گرمای دستهات فهمیدم که تو واقعی هستی .نمی دونی چقدر از دیدنت خوشحال شدم بیشتر از این خوشحال بودم که تو خواهر سیامکی و من می تونم خیلی راحت باهات دوست بشم و ازت خواستگاری کنم.اما مثل اینکه من خیلی خوش خیال بودم.چوهن تو هیچ وقت حاضر نشدی با من صحبت کنی و با من دوست بشی.بعد از اون مهمونی چند بار به بهانهی صحبت با سیامک شماره ی خونه تون رو گرفتم و تو گوشی برداشتی اما هیچ وقت درست و حسابی تحویلم نگرفتی و همیشه دست به سرم می کردی.اما من اصلا از نامهربونیت ناراحت نمی شدم چون فکر می کردم اینها همش تعبیر همون خوابه.چند ماه گذشت شاید هم یک سال.اما حال و هوای این عشق عجیب و غریب هنوز توی سر من بود.تا اینکه دیگه طاقتم طاق شد و موضوع را به خونواده ام گفتم.بهشون گفتم که من عاشق خواهر همکلاسیم شدم و می خوام باهاش ازدواج کنم.ماجرا را برای سیامک هم تعریف کردم و ازش خواستم با تو صحبت کنه که راضی بشی بیام خواستگاریت اما حیف که تو هیچ وقت راضی نشدی و نخواستی منو باور کنی.سپیده تو بیرحمتر از اون فرشته بودی.الان حدود چهار سال از اون شب می گذره اما محبت و احساسات من حتی یه ذره کم نشده.تازه این روزها احساس می کنم بیشتر از گذشته ها عاشقم.البته یه عشق عمیق و جا افتاده نه یه علاقه ی بچه گونه.
دهانم از شنیدن حرفهای کیوان باز مانده بود .زیرا من هم همچین خوابی را تجربه کرده بودم.همان شب که برای اولین بار احساس کردم عاشق آرمان شده ام چنین خوابی را دیده بودم.با یادآوری این موضوع رعشه ای مخوف تنم را لرزاند.خوب به یاد داشتم آرمان یک روز برایم صحبت از یک خواب کرده بود.یک خواب بد که به اعتقاد او خیلی وحشتناک بود طوری که نمی خواست خوابش را برای من تعریف کند با خودم گفتم:یعنی آرمانم همین خواب کیوان رو دیده بود؟
یکبار دیگر به صورت کیوان نگاه کردم و گفتم:چه ماجرای قشنگی.هیچ وقت فکر نمی کردم پشت این خاطرخواه بازی های تو همچین حقیقی وجود داشته باشه.
کیوان با زهر خند گفت:قشنگ؟شاید این قصه برای یه شنونده قشنگ باشه ولی برای من زجرآوره.
لحظاتی در سکوت گذشت.همان طور که شانه به شانه ی هم راه می رفتیم گفتم:کیوان چرا به بچه ی من محبت می کنی؟
نگاهم کرد و گفت:به خاطر ارضا کردن غریزه ام .سپیده گاهی وقت ها فکر می کنم اگه فقط یه کمی خوش شانس تر بودم اون وقت ممکن بود این بچهپسر من باشه و من پدرش باشم.
گفتم:اما تو برای رسیدن به این آرزو احتیاجی به شانس و اقبال نداشتی.به نظر من اگه فقط یک کمی جسارت به خرج می دادی و اونقدر زود خودتو کنار نمی کشیدی شاید حالا.....
از شنیدن حرفم عصبانی شد و گفت:مثل اینکه یادت رفته شب خواستگاری با چه حقارتی منو راهی خونه ام کردی.یادت نیست چطور تحقیرم کردی ؟تو اون شب از من فرصت خواستی منم بهت اعتماد کردم.در عوض تو چه کار کردی؟خیلی راحت به من و اعتمادم خیانت کردی و زن یکی دیگه شدی.توقع داشتی چی کار کنم؟باید جلو پاهات زانو می زدم و بهت التماس می کردم؟دستم را دراز کردم و آرمان را از بغلش گرفتم و گفتم:از کجا می دونی که فرشاد این کارو نکرد؟
مات و مبهوت نگاهم کرد.ولی من بدون توجه به حالت مات زده اش به راه افتادم.کمی بعد به دنبالم دوید و گفت:سپیده صبر کن.باشه من حرفی ندارم اگه تو دوست داری جلوی پاهات زانو بزنم و بهت التماس کنم باشه این کارو انجام می دم.
در عین ناباوری خم شد و روی زمین زانو زد و گفت:سپیده تو تنها عشق منی.تنها زنی که من از صمیم قلب دوستش دارم .من فکر می کردم حتما تا الان دیگه حرفهای من باورت شده!با این حال بازم حاضرم بهت بگم که چقدر محتاجتم.سپیده بذار یه بار دیگه بیام خواستگاریت.من خوشبختت می کنم قول می دم.باور کن اگه این دفعه بخوای بهونه بیاری و نذاری بیام خواستگاریت از راه دیگه ای وارد می شم.مثلا می دزدمت.یا بهت تعدی می کنم .اینو بدون که هر کاری که لازم باشه انجام می دم تا تو مال من بشی.مطمئن باش این دفعه به هیچ قیمتی اجازه نمی دم از دستم فرار کنی.

از طرز حرف زدنش به خنده افتادم از روی زمین بلندش کردم و گفتم:کیوان اینقدر به خودت مطمئن نباش من مطلقا خیال ازدواج ندارم اونم با تو!بهتره بدونی بیشتر دعواهای من و فرشاد سر تو بود فرشاد همیشه از تو می ترسید.حتی منو متهم می کرد که به خاطر ازدواج با تو می خوام ازش طلاق بگیرم.
ناباورانه گفت:دعواهاتون سر من بود؟آخه چرا من؟
- برای اینکه فرشاد خاطره ی بدی از تو توی ذهنش داره .اون تحمل اینو نداره که مرد دیگه ای جز خودش عاشق من باشه.اگه یه روزی بفهمه من زن تو شدم بعید نیست انتقام سختی ازمون بگیره.شاید با این ازدواج هم جون من به خطر بیفته هم من.شک ندارم فرشاد قصد جونتو می کنه اون تو رو می کشه.باور کن که این کارو می کنه.یادت میاد شبی که اومدی خواستگاریم فرشاد خونه ی ما بود؟فرشاد همون شب به من گفت اگه بهت جواب مثبت بدم تو رو می کشه.
حرفم را قطع کرد و گفت:من از مردن نمی ترسم اتفاقا بدم نمیاد با این فرشاد روبرو بشم و حسابمو باهاش تسویه کنم فرشاد باید بدونه من ازش طلبکارم نه اون.اون بود که عشق منو دزدید و هنوز از گرد راه نرسیده تو رو با خودش برد.نه سپیده من دیگه کیوان ضعیف و ذلیل دو سال پیش نیستم من حاضرم باهاش در بیفتم اما اصلا دوست ندارم تو به خاطر ازدواج با من به دردسر بیفتی.سلامتی و امنیت تو برای من بیشتر از اینا اهمیت داره.
به صورت مهربانش نگاه کردم و گفتم:مرسی کیوان من می دونم که تو دوستم داری.علاقه ی تو به من اثبات شده اس.اما خواهش می کنم یه کم عاقلانه فکر کن و دست کم برای یه مدت این قضیه رو پی گیری نکن شاید گذشت زمان مشکلات رو حل کنه.شاید فرشاد تا چند وقت دیگه ازدواج کنه و منو فراموش کنه.پس خواهش می کنم یه مدت صبر کن و بذار آبها از آسیاب بیفته.من بهت قول می دم که حالا حالاها نمی خوام شوهر کنم اما اگه یه روزی تصمیمم عوض شد حتما بهت فکر می کنم.ولی اینم می گم که ممکنه تو اون موقع مجبور باشی با یه رقیب تازه در بیفتی.
ناباورانه گفت:یعنی تو یه نفر و دوست داری که من از وجودش بی خبرم.؟
زیر نگاه بهت زده اش به سختی قادر بودم چیزی بگویم اما بالاخره گفتم.آره کیوان .از اونجا که هیچ وقت تو زندگی بهت دروغ نگفتم امروز هم حقیقت رو بهت می گم.من چند سال پیش عاشق یک نفر شدم عاشق استادم.اما خب،قسمت نبود بهش برسم..با اینکه می دونم اون هنوز مجرده و منو فراموش نکرده با این حال من نمی خوام به این زودی ها برم دیدنش.من همه چیز رو به آینده سپردم.کیوان با اطمینان صد در صد بهت می گم تا درسم تموم نشه و لیسانسم رو نگیرم هیچ وقت به ازدواج و زندگی زناشویی فکر نمی کنم.
کیوان واقعا از شنیدن حرفهایم شوکه شده بود.شاید هم دیوانه!دوباره روی زمین زانو زد و سرش را میان دستهایش پنهان کرد.حدس زدم خیلی غمگینش کردم.با مهربانی دستش را گرفتم و به قصد دلجویی گفتم:کیوان خواهش می کنم اینقدر خودتو ناراحت نکن.تو همین الان گفتی دیگه کیوان ذلیل و ضعیف چند سال پیش نیستی .تو نباید به این زودی ها نا امید بشی.مطمئن باش اگه موفق بشی رقیب خودتو شکست بدی اونوقت از صمیم قلب عاشقت می شم و باهات ازدواج می کنم .عزیزم من این فرصت رو بهت می دم.همون طور که این فرصت رو به فرشاد هم دادم.
کیوان با حسرت گفت:اسم مردی که عاشقشی آرمانه؟
سرم را پایین انداختم و گفتم:آره.
با ناراحتی گفت:سپیده خیلی بهش حسودیم می شه معلومه خیلی بهش وفاداری.
- کیوان من نزدیک دو ساله که آرمانو ندیدم .اون حالا برام حکم یه خاطره رو داره اما تو حقیقی هستی.حالا جلوی چشمهای من وایستادی.مطمئن باش روزی که تصمیم گرفتم دوباره ازدواج کنم حتما بهت فکر می کنم.تو هم باید مثل گذشته ها بهم محبت کنیو تنهام نذاری.(چه از خود راضی)من فقط ازت یه فرصت می خوام .یه فرصت که آبها از آسیاب بیفته.باور کن فرشاد یه آدم زخم خورده اس.ممکنه با شنیدن ازدواج من و تو باز دیوونه بشه و کار دست هردومون بده.
با کلافگی گفت:از کجا بدونم که راست می گی؟چطور می تونم بهت اعتماد کنم در حالی که یه بار چوب اعتماد نابجامو خوردم؟
-کیوان باور کن من هیچ وقت قصد فریب تو را نداشتم بخدا من همیشه سعادت و خوشبختی تو رو می خواستم چون فکر می کردم تو لیاقت اینو داری که یه دختر عاشقت باشه و از روی عشق بهت محبت کنه.من از زندگی تو رفتم تا با نغمه خوشبخت بشی.اما نمی دونستم عشق و علاقه ی نغمه اینقدر پوشالی و شکننده اس.باور کن من تمام حرفهامو از روی صداقت بهت گفتم.خواهش می کنم به من اعتماد کن و بازم صبر کن.
کیوان آهی کشید و گفت:باشه عزیزم صبر می کنم.چون فکر می کنم این بدبختی ها همش تعبیر اون خوابه.اما سپیده تو هم باید یه قولی بهم بدی .
- چه قولی؟
- باید بهم قول بدی اگه یه روزی طاقتم تموم شد و دیگه نتونستم صبر کنم بی قید و شرط عاشقم بشی و باهام ازدواج کنی.
- باشه این قولو بهت می دم اما یادت باشه کلک نزنی ها!باید تا اونجا که می تونی طاقت بیاری .یه سال ،دو سال ،شاید هم بیشتر.
- خیلی خب اینم از بدشانسی منه که هیچ وقت نمی تونم رو حرف تو حرف بزنم.
در آن لحظه سیامک و مژگان هم کنارمان ایستادند سیامک با شیطنت به کیوان گفت:بله رو گرفتی یا نه شاه دوماد؟
کیوان هم با آه و افسوس گفت :نه سیامک هنوز بله رو نگرفتم .بابا این خواهر تو ذاتا با این یه کلمه لجه!دو ساعته که دارم التماس می کنم اما انگار نه انگار.
بعد آهسته زیر گوشم گفت:اما من بالاخره این مادیان سرکش ر.و رام می کنم.
سرم را بالا گرفتم و با اشتیاقی که تا به آن روز در خود ندیده بودم به کیوان نگاه کردم.احساس می کردم کیوان را دوست دارم و قلب بی عاطفه ام یواش یواش در حال رام شدن است و تلاش هایم برای فرار از او راه به جایی نمی برد.

به تهران که برگشتیم به اتفاق مژگان پی گیر مسئله ی انتقالی تحصیلی ام شدم و تمام سعی ام این بود که بتوانم قبل از شروع سال تحصیلی جدید از دانشگاه تهران پذیرش بگیرم.روزهای متوالی درگیر کارهای اداری این درخواست بودم تا اینکه بعد از حدود یک ماه دوندگی و پی گیری مستمر بالاخره موفق شدم از دانشگاه تهران پذیرش بگیرم.
روزی که کارت دانشجویی جدیدم را از دانشگاه تهران تحویل گرفتم انگار دنیا را با تمام ثروتهایش به من داده بودند.هر چه تلاش کردم بین راه با مادر تماس نگیرم و خبر موفقیتم را تا رسیدن به خانه توی دلم نگه دارم موفق نشدم.با ذوق موبایلم را برداشتم و شماره ی خانه را گرفتم اما برخلاف انتظارم مادر اصلا از شنیدن صدایم خوشحال نشد.بلکه با نگرانی و صدای آهسته گفت:سپیده فرشاد اینجاس.اگه می تونی یه کمی دیرتر بیا خونه.و فورا گوشی را گذاشت.
از شنیدن حرف مادر دنیا روی سرم خراب شد.بی اختیار پایم را روی پدال ترمز ماشین گذاشتم و ماشین به فاصله ی یک چشم بر هم زدن متوقف شد.هم خودم و هم مژگان تعادلمان را از دست دادیم و محکم به سمت شیشه ی ماشین پرتاب شدیم.مژگان با نگرانی پرسید:چی شد سپیده؟از مادرت چی شنیدی؟
با همان حالت بهت زده گفتم:فرشاد اومده تهران.
مژگان با ناراحتی گفت:ای وای چه بد!
به راستی رنگ به چهره ام نمانده بود و دست و پایم به طور محسوسی می لرزید.گفتم:مژگان به نظرت من باید چه کار کنم؟می ترسم فرشاد مادرم رو تحت فشار بذاره و آرمان رو ازش بگیره.
- خونسرد باش.بهتره یه کمی فکر کنیم.
مژگان بعد ازکمی مکث گفت:سیامک!زود باش با سیامک تماس بگیر و بهش بگو خودشو برسونه خونه پیش مادرت.
با خوشحالی گفتم:آره این بهترین راه حله.
بی درنگ شماره ی سیامک را گرفتم و از او خواستم زود خودش را به خانه برساند.پدر در همسایگی خانه ی خودمان برای سیامک یک دستگاه آپارتمان خریده بود تا او از روز اول مستقل با همسرش زندگی کند.مژگان کلید آپارتمانشان را به دستم داد و گفت:تو بهتره یکی دو ساعت بری خونه ی ما و اونجا منتظر باشی.
کلید را از مژگان گرفتم و او را جلوی خانه ی خودمان پیاده کردم و با عجله به آپارتمان سیامک رفتم و پشت پنجره ی آشپزخانه ایستادم چون آنجا درست مشرف به خانه ی خودمان بود.یک صندلی پیش کشیدم و همان جا منتظر نشستم.حدود سه ماه بود که فرشاد را ندیده بودم و از اوضاع زندگی اش بی خبر بودم اما به هیچ عنوان دوست نداشتم یکبار دیگر با او روبرو شوم و چشمم به چشمش بیفتد.یک ساعت از این ماجرا گذشت که تلفن زنگ زد .زود تلفن را جواب دادم .مژگان پشت خط بود .پرسیدم:مژگان اونجا چه خبره؟
مژگان گفت:نگران نباش .فرشاد تا چند دقیقه ی دیگه می ره.
گوشی را گذاشتم و دوباره پشت پنجره ایستادم و بالاخره او را دیدم با همان حال و روز پریشان و درمانده .زیر لب گفتم:فرشاد تو با خودت چه کار کردی؟پسره ی مجنون هم زندگی خودتو خراب کردی هم زندگی منو.
ناگهان به خودم آمدم و متوجه شدم که فرشاد آرمان را در آغوش گرفته است.نمی دانستم خیال داشت او را همراه خودش ببرد یا نه اما حضانت او را از دادگاه گرفته بودم و فرشاد حق چنین کاری را نداشت.واقعا از دیدن آن صحنه عقل از سرم پریده بود .خودم را آماده کردم که از همان جا فریاد بزنم و مانع اش بشوم اما خوشبختانه خودش پیش دستی کرد و آرمان را به دست مادر داد و چند لحظه بعد بالاخره ماشینش را روشن کرد و رفت.سرم را از پنجره بیرون اوردم و رفتنش را نگاه کردم.بعد با حالت دو از آپارتمان سیامک بیرون آمدم و خودم را به مادر رساندم و با دلواپسی گفتم:مادر حال بچه ام خوبه؟
مادر گفت:آره عزیزم حالش خوبه.بیا بگیرش .پسرت مال خودت.
پسر قشنگم را در آغوش گرفتم و زیر گوشش گفتم:عزیز دلم تو تمام دلخوشی زندگی منی.
بعد گفتم:مادر،فرشاد برای چی اومده تهران؟
مادر یک لیوان آب به دستم داد و گفت:برای دیدنپسرش.یادت رفته فردا تولد آرمانه؟
با شگفتی گفتم :آره من پاک فراموش کردم فردا یک سال آرمان تموم می شه1
طفل کوچکم را به سینه فشردم و صورت قشنگش را بوسیدم.
مادر گفت:فرشاد می خواست تا اومدن تو صبر کنه و قبل از رفتنش تو رو ببینه.چند بار ازم پرسید تو کی برمی گردی خونه؟منم هر بار جواب سر بالا بهش دادم .فکر می کنم خودش متوجه شد که تو دوست نداری باهاش روبرو بشی .
مادر هدیه ی فرشاد را به اضافه ی یک بسته اسکناس و البته یک پاکت نامه به دستم داد !باز هم حقه های قدیمی.فرشاد دوباره برای من یادداشت گذاشته بود و خیال داشت باز هم منو تحت تاثیر احساسات قرار بدهد اما من هیچ رغبتی برای خواندن آن نامه نداشتم .بدون اینکه نامه را بخوانم آن را پاره کردم و همان طور که زیر گوش آرمان عزیزم لالایی می گفتم به خلوت اتاقم پناه بردم.
*****
روز بعد حوالی غروب سیامک تماس گرفت و گفت که به مناسبت تولد آرمان جشن کوچکی ترتیب داده و از من خواست که به خانه اش بروم.دقایقی پس از مکالمه با او آماده ی رفتن شدم اما همین که پایم را به کوچه گذاشتم نگاهم به ماشین کیوان افتاد که جلوی آپارتمان سیامک پارک شده بود.می توانستم پیش بینی کنم سیامک باز هم براین نقشه کشیده است.به هر حال زنگ را به صدا در آوردم و سیامک در را گشود .با نگاه معنی داری به او گفتم:سیامک مثل اینکه باز هم اطلاع رسونی دقیق بوده.کیوان خان خودشو به موقع رسوندن.
سیامک با حاضر جوابی گفت:اگه فکر می کنی که کیوان به نقشه ی من اومده اینجا باید بگم که اشتباه می کنی .اون خودش خواست امشب مهمون من باشه.توقع داشتی چه کار کنم ؟مهمون عزیزتر از جونمو به خونه ام راه ندهم؟
- سیامک تو واقعا فکر کردی من حرفتو باور می کنم؟آخه کیوان از کجا می دونست که امشب تولد آرمانه.مسلمه که تو بهش گفتی.

سیامک این دفعه با لحن ملایمتری گفت:راستشو بخوای من به کیوان گفتم که امشب تولد آرمانه اما باور کن اصلا فکرشم نمی کردم این مسئله براش مهم باشه.چون من خیلی اتفاقی بهش گفتم امشب مهمون دارم و باید زودتر برم خونه .کیوان ازم پرسید مهمونی به چه مناسبتیه؟منم حقیقت رو بهش گفتم.یه ساعت پیش هم دیدم که خودش بلند شده اومده اینجا.سپیده بذار رو راست باهات صحبت کنم.باور کن کیوان هنوزم مثل گذشته ها دوستت داره.حتی مسئله ازدواج و طلاقت نظرش رو عوض نکرده.تازه فکر می کنم این روزها بیشتر از گذشته بهت فکر می کنه.باور کن اون هنوز برای ازدواج با تو یه شوهر ایده آله.خواهش می کنم لگد به بخت خودت نزن و بهش روی خوش نشون بده.من بهت قول می دم کیوان تو رو خوشبخت می کنه.
در جواب سیامک سکوت کردم و به سالن پذیرایی رفتم از آخرین ملاقاتی که با کیوان داشتم حدود یک ماه می گذشت.احساس می کردم در این فاصله یه کم لاغر شده.چشمانش خسته بود و صورتش رنگ پریده با این حال لبخند همیشگی اش را بر لب داشت و به نظر نمی آمد که غمگین باشد .مرا که دید گل از گلش شکفت و با بی قراری سر پا ایستاد.
- سلام کیوان حالت چطوره؟
- سلام عشق من مشتاق دیدار.
- کیوان باز شیطون شدی و می خوای اذیتم کنی ها.
- می بخشی آخه یه ماهه که ندیدمت .باور کن باز مست و ملنگ شدم.خواهش می کنم به دل نگیر.
به رویش لبخند زدم و در کنارش نشستم.یک بسته ی کوچک کادو شده را از جیب کتش بیرون آورد و گفت:ناقابله واسه پسرت خریدم.انشاالله دامادی شو جشن بگیریم.
با خنده گفتم:مثل اینکه خواب و خیال داماد شدن یه لحظه از سرت نمی افته.پسر من فقط یه سالشه!
کیوان هم خندید و با نگاهی عاشقانه براندازم کرد .هدیه ی کیوان یک پلاک طلا با عنوان تولدت مبارک بود.به صورت مهربانش نگاه کردم و گفتم:دستت درد نکنه زحمت کشیدی.امیدوارم یه روزی مهربونی هاتو جبران کنم.
با بی قراری گفت:کی؟سپیده کاش بهم می گفتی این روز کی می رسه؟
گفتم:خیلی زود .فقط باید یه کمی صبر کنی.
لحظه ای بعد به آشپزخانه رفتم تا به مژگان در آماده کردن بساط شام کمک کنم اما سیامک مانع ام شد و گفت:سپیده تو بهتره برگردی پیش کیوان و اونو از تنهایی در بیاری.می دونی که اون فقط برای دیدن تو اومده اینجا.
کیوان پشت پنجره ی اتاق سیامک نشسته بود و در حالی که گیتار سیامک را در دستش گرفته بود ملودی قشنگی را می نواخت و ترانه ی زیبایی را هم زمزمه می کرد.همیشه می دانستم کیوان در نواختن گیتار استاد است ولی تا به آن لحظه هنرنمایی اش را از نزدیک ندیده بودم .همان جا کنار در ایستادم و به ترانه ی قشنگی که زمزمه می کرد گوش سپردم تا اینکه ملودی تموم شد .بعد آرام ضربه ای به در زدم و گفتم:استاد اجازه است؟
با شنیدن صدایم به طرفم برگشت و گفت:اجازه مام دست شماست خانوم بفرمایید.
با لبخندی وارد شدم و در کنارش نشستم و زمانی که نگاهم به نگاهش افتاد بی اختیار دلم لرزید و قلبم به طپش افتاد .نگاه کیوان آن شب لبریز عشق و تمنا بود.دستهای هنرمندش به نرمی روی سیمهای گیتار می لغزید و به احساسات سرکوب شده اش زندگی می بخشید.به راستی قشنگ می زد.نرم و عاشقانه.
وقتی ملودی تموم شد گیتارش را کنار گذاشت و فاصله اش را با من کمتر کرد و آهسته گفت:سپیده می خواستم باهات حرف بزنم ممکنه؟
- آره بگو.
نفس عمیقی کشید و گفت:تو این یه ماهی که ندیدمت خیلی به تعهدی که ازم گرفتی فکر کردم .خیلی سعی کردم فراموشت کنم و بهت فکر نکنم .مدام با خودم درگیر بودم.تا قبل از اینکه بیام اینجا فکر می کردم موفق شدم به قول تو عاقلانه رفتار کنم و برای یه مدت فراموشت کنم اما حالا تو جلو چشمهام می بینم احساس می کنم تمام تلاشم بی نتیجه بوده.سپیده من دیگه طاقت ندارم.بخدا صبرم تموم شده .دلم داره برات پرپر می زنه.بدنم یه پارچه آتشه.می خوام بدونم تو دلواپس چی هستی؟چرا اینقدر می ترسی؟من نگرانی تو رو بابت فرشاد با سیامک در میون گذاشتم ولی سیامک می گه اینا همه بی مورده.سیامک می گه فرشاد نمی تونه آسیبی به ما برسونه.پس به من بگو چرا اینقدر تردید داری؟
-کیوان تو فرشاد رو نمی شناسی.اگه برات تعریف کنم چطوری از اصفهان فرار کردم اونوقت نگرانی منو تصدیق می کنی.
کیوان مصرانه گفت:ولی همه ی این حرفها مربوط به گذشته هاس .اگه با من ازدواج کنی هیچ کس حق نداره مزاحمت بشه.چون تو اون موقع زن شرعی و قانونی من هستی.سپیده تو رو خدا این قدر با غرور و احساسات من بازی نکن.من یه مردم.باور کن تا حالا خودمو جلو هیچ زنی اینقدر خوار و ذلیل نکردم.بهتره این بازی رو تمومش کنی و به من بگی کی می تونم دست پدر و مادرمو بگیرم و بیام خواستگاری؟
- کیوان!
- ببین سپیده من علی رغم قول و قراری که با هم گذاشته بودیم نتونستم نسبت بهت بی تفاوت باشم.من نتونستم فکرتو از سرم بیرون کنم.من موضوع طلاقت رو با پدرم در میان گذاشتم و ازش خواستم یه بار دیگه بیاد خواستگاری تو.سپیده خواهش می کنم این دفعه تحقیرم نکن و بگو که جوابم مثبته.خواهش می کنم بگو که حاضری با من ازدواج کنی.بگو دوستم داری.
- کیوان تو چرا متوجه موقعیت من نیستی؟زندگی که فقط عشق و عاشقی نیست.من تو زندگی احتیاج به آرامش و امنیت دارم .اصلا دلم نمی خواد زندگیم یه بار دیگه به آشوب کشیده بشه.اگه فرشاد بفهمه من با تو ازدواج کردم تو رو می کشه!باور کن این کارو می کنه.حالا شاید هم به قول سیامک فرشاد نتونه هیچ آسیبی به ما برسونه اما آرامش زندگیم چی می شه؟یه عمر باید تنم بلرزه.مدام باید به فکر سلامتی تو باشم .نه کیوان قبول کن بعد از ازدواج با تو هیچ وقت روی آرامش نمی بینم.هنوز خیلی زوده تو باید بازم صبر کنی.
کیوان با کلافگی سرش را میان دستهایش پنهان کرد .لعنت به من ،باز هم ناراحتش کردم.وقتی سرش را بالا گرفت و در صورتم نگاه کرد قلبم از دیدن چشمهای گریانش به درد آمد.این اولین بار بود که اشکهای او را می دیدم.چند لحظه ای در سکوت نگاهم کرد .بعد بدون اینکه چیزی بگوید دستم را رها کرد و از اتاق بیرون رفت.با عجله به دنبالش دویدم و گفتم:کیوان خواهش می کنم صبر کن .اما او توجهی به حرفم نکرد و بدون خداحافظی تنهایم گذاشت.کمی بعد صدایش را شنیدم که داشت با سیامک خداحافظی می کرد .سیامک با تعجب به او گفت:کیوان کجا داری می ری؟شام حاضره!
کیوان با دلخوری گفت:نه سیامک دیگه مزاحمتون نی شم.
- کیوان مثل بچه ها قهر کردی.بگو ببینم چی شده؟
- هیچی،همون بازی همیشگی.
- خدای من دیگه عقلم به جایی قد نمی ده.آخه چرا؟
- نمی دونم،عقل منم دیگه به جایی قد نمی ده.
- حالا چند لحظه صبر کن شام رو دور هم باشیم.
- نه حالم خوش نیست.می خوام برم یه هوایی بخورم.
- تنهایی که مزه نمی ده.بذار سپیده هم باهات بیاد.
- سیامک جدی باش.شوخیت گرفته؟
سیامک برگشت و نگاه غضبناکی به من انداخت و من از فرط ناراحتی سرم را پایین انداختم .خیلی زود از حرفهایی که به زبان آوردم پشیمان شدم و عذاب وجدان بلای جانم شد.تاثیر نگاه سوزناک کیوان قلبم را به آتش می کشید.او با التماس نگاهم می کرد .احساس کردم دیگه تحملش تمام شده و ناامیدی مفرط جان به لبش کرده است.
سیامک بعد از رفتن کیوان با عصبانیت به سراغم آمد و گفت:بازم بهش بی احترامی کردی؟بازم ناراحتش کردی؟