دو بیتی های باباطاهر

ته که نوشم نه‌ای نیشم چرایی
ته که یارم نه‌ای پیشم چرایی
ته که مرهم نه‌ای بر داغ ریشم

نمک پاش دل ریشم چرایی
============================
ز دل بیرون نبجتم ناله نایی
ز مژگان تر مو ژاله نایی
شوی نایه که مو خوابت بوینم

به بخت مو به چشم لاله نایی

عزیزون از غم و درد جدایی
به چشمونم نمانده روشنایی
گرفتارم بدام غربت و درد

نه یار و همدمی نه آشنائیی
==============================
مو احوالم خرابه گر تو جویی
جگر بندم کبابه گر تو جویی
ته که رفتی و یار نو گرفتی

قیامت هم حسابه گر تو جویی

به جز این مو ندارم آرزویی
که باشد همدم مو لاله‌رویی
اگر درد دلم واجم به کوهان

دگر در کوهساران گل نرویی

من دل سوته را لایق ندونی

که در دیوان عشاقت بخونی
هزارون بارم از خونی ببو کم
ز تو زیرا که بحر بیکرونی
===============================
بمیرم تا ته چشم‌تر نبینی
شرار آه پر آذر نبینی
چنانم آتش عشقت بسوجه
که از مو مشت خاکستر نبینی

ببندم شال و میپوشم قدک را

بنازم گردش چرخ و فلک را

بگردم آب دریاها سراسر

بشویم هر دو دست بی نمک را



===========================

تن محنت کشی دیرم خدایا

دل با غم خوشی دیرم خدایا

زشوق مسکن و داد غریبی

به سینه آتشی دیرم خدایا

اگر یار مرا دیدی به خلوت

بگو ای بی‌وفا ای بیمروت

گریبانم ز دستت چاک چاکو

نخواهم دوخت تا روز قیامت

ته که ناخوانده‌ای علم سماوات

ته که نابرده‌ای ره در خرابات

ته که سود و زیان خود ندانی

بیاران کی رسی هیهات هیهات

دلی دیرم خریدار محبت

کز او گرم است بازار محبت

لباسی دوختم بر قامت دل

زپود محنت و تار محبت

محبت آتشی در جانم افروخت

که تا دامان محشر بایدم سوخت

عجب پیراهنی بهرم بریدی

که خیاط اجل میبایدش دوخت

اگر دل دلبر و دلبر کدام است

وگر دلبر دل و دلرا چه نام است

دل و دلبر بهم آمیته وینم

ندونم دل که و دلبر کدام است

شب تاریک و سنگستان و مو مست

قدح از دست مو افتاد و نشکست

نگهدارنده‌اش نیکو نگهداشت

وگرنه صد قدح نفتاده بشکست

نفس شومم بدنیا بهر آن است

که تن از بهر موران پرورانست

ندونستم که شرط بندگی چیست

هرزه بورم بمیدان جهانست

نمیدانم دلم دیوانه‌ی کیست

کجا آواره و در خانه‌ی کیست

نمیدونم دل سر گشته‌ی مو

اسیر نرگس مستانه‌ی کیست

ته دوری از برم دل در برم نیست
هوای دیگری اندر سرم نیست
بجان دلبرم کز هر دو عالم
تمنای دگر جز دلبرم نیست

خرم کوه و خرم صحرا خرم دشت

خرم آنانکه این آلالیان کشت


بسی هند و بسی شند و بسی یند

همان کوه و همان صحرا همان دشت
=========================
بهار آیو به صحرا و در و دشت

جوانی هم بهاری بود و بگذشت


سر قبر جوانان لاله رویه

دمی که گلرخان آیند به گلگشت

سیاهی دو چشمانت مرا کشت
درازی دو زلفانت مرا کشت
به قتلم حاجت تیر و کمان نیست
خم ابرو و مژگانت مرا کشت

عزیزا کاسه‌ی چشمم سرایت

میان هردو چشمم جای پایت


از آن ترسم که غافل پا نهی تو

نشنید خار مژگانم بپایت
====================



زدست دیده و دل هر دو فریاد

که هر چه دیده بیند دل کند یاد


بسازم خنجری نیشش ز فولاد

زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

گیج و ویجم که کافر گیج میراد

چنان گیجم که کافر هم موی ناد


بر این آئین که مو را جان و دل داد

شمع و پروانه را پرویج میداد

======================

دو چشمم درد چشمانت بچیناد

مبو روجی که چشمم ته مبیناد


شنیدم رفتی و یاری گرفتی

اگر گوشم شنید چشمم مبیناد

بیته یارب به بستان گل مرویاد

وگر روید کسش هرگز مبویاد


بیته هر گل به خنده لب گشاید

رخش از خون دل هرگز مشویاد

======================

یکی درد و یکی درمان پسندد

یک وصل و یکی هجران پسندد


من از درمان و درد و وصل و هجران

پسندم آنچه را جانان پسندد

نهالی کن سر از باغی برآرد

ببارش هر کسی دستی برآرد


برآرد باغبان از بیخ و از بن

اگر بر جای میوه گوهر آرد
==================



غریبی بس مرا دلگیر دارد

فلک بر گردنم زنجیر دارد


فلک از گردنم زنجیر بردار

که غربت خاک دامنگیر دارد

خور از خورشید رویت شرم دارد
مه نو زابرویت آزرم دارد
بشهر و کوه و صحرا هر که بینی
زبان دل بذکرت گرم دارد

غم عشقت بیابان پرورم کرد
فراقت مرغ بی‌بال و پرم کرد
بمو واجی صبوری کن صبوری
صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد
=======================

شوانم خواب در مرز گلان کرد
گلم واچید و خوابم را زیان کرد
باغبان دید که مو گل دوست دیرم
هزاران خار بر گل پاسبان کرد

دل عاشق به پیغامی بسازد

خمار آلوده با جامی بسازد


مرا کیفیت چشم تو کافیست

ریاضت کش ببادامی بسازد

==================

دگر شو شد که مو جانم بسوزد

گریبان تا بدامانم بسوزد


برای کفر زلفت ای پریرخ

همی ترسم که ایمانم بسوزد

هر آنکس عاشق است از جان نترسد

یقین از بند و از زندان نترسد


دل عاشق بود گرگ گرسنه

که گرگ از هی هی چوپان نترسد

=================

بلا رمزی ز بالای ته باشد

جنون سری ز سودای ته باشد


بصورت آفرینم این گمان بی

که پنهان در تماشای ته باشد

پسندی خوار و زارم تا کی و چند

پریشان روزگارم تا کی و چند


ته که باری ز دوشم برنگیری

گری سربار بارم تا کی و چند
===================

مرا نه سر نه سامان آفریدند

پریشانم پریشان آفریدند


پریشان خاطران رفتند در خاک

مرا از خاک ایشان آفریدند

خوشا آنانکه سودای ته دیرند

که سر پیوسته در پای ته دیرند


بدل دیرم تمنای کسانی

که اندر دل تمنای ته دیرند

چو آن نخلم که بارش خورده باشند

چو آن ویران که گنجش برده باشند


چو آن پیری همی نالم درین دشت

که رودان عزیزش مرده باشند

خوشا آنانکه تن از جان ندانند

تن و جانی بجز جانان ندانند


بدردش خو گرند سالان و ماهان

بدرد خویشتن درمان ندانند

خوشا آنانکه پا از سر ندونند

مثال شعله خشک وتر ندونند


کنشت و کعبه و بتخانه و دیر

سرائی خالی از دلبر ندونند

خوشا آنانکه هر شامان ته وینند

سخن با ته گرند با ته نشینند


مو که پایم نبی کایم ته وینم

بشم آنان بوینم که ته وینند

خوشا آنان که با ته همنشینند

همیشه با دل خرم نشینند


همین بی رسم عشق و عشقبازی

که گستاخانه آیند و ته بینند

مو آن رندم که نامم بی‌قلندر

نه خان دیرم نه مان دیرم نه لنگر


چو روج آیو بگردم گرد گیتی

چو شو آیو به خشتی وانهم سر

تویی آن شکرین لب یاسمین بر

منم آن آتشین دل دیدگان تر


از آن ترسم که در آغوشم آیی

گدازد آتشت بر آب شکر

گلش در زیر سنبل سایه پرور

نهال قامتش نخلی است نوبر


زعشق آن گل رعنا همه شب

چو بلبل ناله و افغان برآور

دمی بوره بوین حالم ته دلبر

دلم تنگه شبی با مو بسر بر


ته گل بر سر زنی ای نو گل مو

به جای گل زنم مو دست بر سر

بروی ماهت ای ماه ده و چار

به سرو قدت ای زیبنده رخسار


که جز عشقت خیالی در دلم نی

بدیاری ندارم مو سر و کار

دلم زار و دلم زار و دلم زار

طبیبم آورید دردم کرید چار


طبیبم چون بوینه بر موی زار

کره در مون دردم را بناچار

سه درد آمو بجانم هر سه یکبار

غریبی و اسیری و غم یار


غریبی و اسیری چاره دیره

غم یار و غم یار و غم یار

زدل نقش جمالت در نشی یار

خیال خط و خالت در نشی یار


مژه سازم بدور دیده پرچین

که تا وینم خیالت در نشی یار

الاله کوهسارانم تویی یار

بنوشه جو کنارانم تویی یار


الاله کوهساران هفته‌ای بی

امید روزگارانم تویی یار