Printable View
باز هم من
غریبه ای تنها
تکه تکه های وجودم را بر دوش میکشم
میروم
به کجا؟!!
با تاروپودی خسته و سوخته
به کدامین سرزمین می توان کوچ کرد
در کدامین وادی شانه های خسته و لرزانم تاب میاورد
کی نای مردن بیابم؟!!
دلم سخت گرفته است
از من
از تو
از شب گریه ها
از من
از من
از من ...
از من نیز میگذرد
چشمانم برای آرامش پر میکشد
دیگر نخواهم دیدشان
اشک میریزم
بی صدا
دلم برای رفتن پر میکشد
دلم پر میکشد
با دستان ناتوانم گدایی میکنم
خسته ام...
خسته ام...
تمام می شود شبی
هجوم ابر های سرد،
دوباره ماه می شود
ستاره می دهد زمین،
تو می رسی به خانه و
شروع می شود زمان...
خُب ، که چي ؟روزي که سخن آغاز شد ، من هنوز زاده نشده بودم .و روزي که زاده شدم ، سخن گفتن نميدانستم .هنگامي که سخن گفتن آموختم،به من گفتند :- هيس ...... ، خاموش !زبانم براي سخن گفتن ميگردد،لبانم بسته است .دستم براي نوشتن ميرود ،قلم شکسته است .چشمانم براي ديدن بي تاب ،پلکها خوابند.گوشهايم تشنه شنيدن يک صدا ،ولي صدا از جائي بر نمي خيزد . گلو ها بسته اند.من اين زبان و دست و چشم و گوش و لبان را براي چه ميخواهم ؟من اين واژه دوستي را سالهاست که به زبان نياورده ام.اين آبي صبح را به چشم نديده ام.من اين هو هوي باد و خراميدن نسيم را به گوش نشنيده ام.و ننوشته ام با انگشتانم آنچه را محبت مينامند .گفتن و شنيدن و ديدن و نوشتن جُرم است.حتي اگر واژه « دوستي » باشد.حتي اگر کلمه « محبت» باشد.
..........................تكيه بر ديواركردم خاك بر پشتم نشست
...............دوستی با هر كه كردم عاقبت قلبم شكست
......تكيه بر ديوار كردم خاك بر فرقم نشست
...خاك بر فرقش نشيند آنكه يار از من گرفت
چي بگم كه خيلي تنهام ,ميدوني ياري ندارم
چي بگم كه غيره غصه,ديگه دلداري ندارم
هيچ كسي پا نميذاره به سراچه ي خيالم
هيچ كسي نداد جواب اين سوال بي جوابم
هركي دو سه روزي ازدلم بازيچه اي ساخت
دل من مثل عروسك ساده بود دل به دلش باخت
گله وگلايه ايست,بي وفائي رسم عشقه
عاشقا تنها ميمونن,تنهائي مرام عشقه
چي بگم كه خيلي تنهام,ميدوني ياري ندارم
چي بگم كه غيره غصه,ديگه دلداري ندارم
هيچ كسي پا نميذاره به سراچه ي خيالم
هيچ كسي نداد جواب اين سوال بي جوابم
تنهایی
چون باران
شامگاهان برمی خیزد از دریا
از هامون های پرت و دور افتاده
و می ریزد آنگاه
بر روی شهر
می بارد تنهایی
در این ساعات حال و بی حالی
وقتی کوچه ها به صبح می رسند
وقتی که جفت هایی
بی آنکه چیزی بیابند در یکدیگر
نومید و غمین
از هم جدا می شوند
وقتی آنان که نفرت از هم دارند
به ناچار همبستر می شوند ،
آنگاه تنهایی با رود ها همراه خواهد شد
« راینر ماریا ریلکه »
حتی نگفتیم خداحافظ.
تو هم رفتی ، مثل همۀ قصه های تکراری زندگی من.حالا
تو فقط ، تکرار دوباره یک قصۀ کهنه هستی.
دیگر نه اصراری به ماندنت و نه انکار رفتنت...هیچ چیزی در
من نیست جُز مشتی تصویر و خاطره که می گذارم توی
صندوقچه کنار همۀ رفته ها.
نه اشکی ، نه بغضی ، نه حتی نگاهِ لرزان نگرانی که از
تکرارش خسته ام...تو باور کن که من خوشبختم و به بختِ
خویش، خوش خیال می خندم و نمی خواهم بزرگ شوم و
فقط می خواهم برای بزرگ شدنم رویا ببافم.با سری که
روی شونه های خودم گذاشتم نه شانۀ دیگری که به هیچ
شانه ای امیدی نیست.چه دلتنگ باشم و چه نباشم.
باور کن می روم و دیگر به هیچ هوایی برنمی گردم. حتی
آفتابی ترین هوا هم گرمم نمی کند ، بس که اینجا سرد
است.هوای عاشقی هایم حواله به همان دلتنگی های گاه
و بیگاه. بگذار فقط خاطره باشند و چند خطی روی بی
خطی های این گذر، برای دلم که طعمش را یدک بکشد ،
برای فرداها که آن هم نمی دانم برای چه؟! برای خالی
نبودن عریضه و غریزه شاید ...
اصلا دلم میخواهد آنقدر در رفتن فرو روم که راه بازگشت را
گم کنم و هی دور شوم و دور شوم.
می بینی؟!
بس که اندوه به جانم بارید ، خرافات مثل علف هرز در
حرفهایم رویید.......خداحافظ!
شب...
طولانیتر از هزاران یلداست...
و چه سنگین شده اند پلکهایم...
اما نمیروند به خواب...
میترسند لحظه یی گذر کنی و نبینند...
..حتی رد پایت را..
یا نشنوند...
..طنین گام هایت را..
گوش هایم نمیشنوند...
..سرود صدایت را...
چه سکوت پر هیاهویی.....
کاش ارامتر سکوت میکرد...این تنهایی.....
آه.....
بگذار بماند غمگین...
بگذار بماند تنها...
بگذار......
بگذریم.....
ابریست هوای دلم این روزها...
پاییز است اینجا...
نه توان باریدن دارند این ابرها...
نه وفای رفتن...
پس کی می آید این بهار
پس کی می آید این بهار
پس کی.............
می آید این بهار.............
قصه از کجا شروع شد..
از یه زنگ و یه حرف و یه بازیه بچگونه....
از صدای مهربون و یه سلام عاشقونه....
اما...........تنهای تنها...........