اسوه محبت به امام حسین علیه‏السلام

ناله حسینی

مشهدی جعفر، خادم امام خمینی رحمت ‏الله علیه می‏گفت: یکی از برادران تعریف می‏کرد: «روزی نزدیک ظهر احساس کردم که صدای ضجه و ناله می‏آید. کمی که جست و جو کردم، دیدم امام به پشت بام منزلشان رفته‏اند و زیارت عاشورا می‏خوانند و اشک می‏ریزند».

برنامه همیشگی

حضرت امام خمینی رحمت ‏الله علیه همیشه در دهه اول محرم زیارت عاشورا می‏خواندند. ایشان هر سال از آغاز دهه، ساعت نه صبح به حرم حضرت علی علیه‏السلام مشرف می‏شدند و زیارت امین اللّه‏ و زیارت عاشورا می‏خواندند. این کار تا هشتم محرم ادامه داشت. سپس با تشرف امام به کربلا این برنامه در حرم امام حسین علیه‏السلام انجام می‏شد. این برنامه چهارده ساله امام در نجف و عراق بود. سال 57 در پاریس هر روز ساعت 9 صبح یکی از برادران مأموریت داشت اخبار و گزارشات را خدمت امام تقدیم کند. در آستانه محرم امام پس از اینکه اخبار را دریافت کردند، فرمودند: «از فردا برنامه را تغییر می‏دهیم و ساعت 9 کسی برای من خبر نیاورد. قبل یا بعد از زیارت عاشورا اخبار را بیاورید».

با کسی ملاقات نمی‏کردند

حضرت امام خمینی رحمت ‏الله علیه به خواندن زیارت عاشورا بسیار اهمیت می‏دادند و هنگام خواندن زیارت عاشورا کسی را برای ملاقات نمی‏پذیرفتند. روزی شهید قدوسی، دادستان کل انقلاب، صبحگاه برای اینکه با امام دیدار کند، زمانی که امام با هیچ کس ملاقات نداشت، به منزل ایشان رفته بود. مسئول ملاقات‏های امام به وی گفته بود «فعلاً قدم بزنید؛ امام گرفتاری دارد». او در پاسخ به شهید قدوسی که پرسیده بود: «امام چه کار می‏کنند؟» گفته بود: «زیارت عاشورا می‏خوانند».

همین که نام علی اکبر را بردم...

امام خمینی رحمت ‏الله علیه همیشه در برابر کوران حوادث، همچون کوهی استوار بودند، ولی هنگامی که برای شهدای کربلا مصیبت می‏خواندند، بی‏اختیار می‏گریستند. آقای کوثری که سال‏ها در قم روضه‏خوان خاص امام بود، نقل می‏کرد: پس از شهادت مرحوم حاج آقا مصطفی وارد نجف شدم. دوستان گفتند: «خوب به موقع آمدی! امام را دریاب که هر چه ما کردیم در مصیبت حاج آقا مصطفی گریه کند، کاری از پیش نبردیم؛ مگر تو کاری بکنی». خدمت امام عرض کردم: «اجازه می‏دهید ذکر مصیبتی بکنم؟» اجازه فرمودند. هر چه نام مرحوم آقا مصطفی را بردم تا با آهنگ حزین امام را منقلب کنم که در عزای پسر اشک بریزند، امام تغییر حالی پیدا نکردند و همچنان ساکت و آرام بودند، ولی همین که نام علی‏اکبر علیه‏السلام را بردم، حالش دگرگون شد. امام چنان گریستند که وصف شدنی نیست.

گریه فقط برای حسین علیه‏السلام

امام خمینی رحمت ‏الله علیه با اینکه استاد مطهری را پاره تن خود می‏دانستند، در شهادت آن بزرگوار در کمال وقار رفتار کردند، اما هنگام ذکر مصایب اهل بیت حالش منقلب می‏شدند و می‏گریستند. در مجلس ختم شهید مطهری، در تمام مدتی که سخنران کنارشان ایستاده بود و درباره شخصیت استاد مطهری، شاگرد برجسته و پاره تن امام و نیز شهادت او سخن می‏گفت امام در کمال آرامش گوش می‏دادند. همین که گوینده به ذکر مصیبت اهل بیت رسید، امام منقلب شدند و دستمال خود را مقابل صورت گرفته، گریستند.
منبع:پایگاه حوزه