اشعار سيما ياري

بقا

راستی همه ی انسان ها فانی هستند ؟
من سبز نخواهم شد در کاکل ِ سبز ِ خیار ؟
و مرا ارابه ی صیفی
در شهر نخواهد گرداند ؟
جیک
جیک
جوجه می کوبد بر دروازه ی خاک
زورقی
رود ِ آرامی را طی خواهد کرد
چیز هایی را تا دهکده ی پایین خواهد آورد :
- کتاب و شمع و آینه و دامن و خرت و پرت -
دختری موهایش را با تور ِ بنفش می آراید
مرد ِ جوانی در نور ِ شمع کتابی را بر می دارد
و به دنبال ِ شعر ِ سوزناکی می گردد
راستی ما شمع نبودیم ؟
یا آینه ؟
یا آن شعر بلند ؟
با همان قایق ِ کوچک ؟
شاپ
شاپ
موج
دروازه ی خاکی را باز خواهد کرد
و همیشه غنیمت های خود را بر خواهد داشت
خواهد برد تا دهکده ها
از کجا می گویند
" همه ی انسان ها فانی هستند "
وقتی که هنوز دست هایت را می جویم
و بدینسان از فناهای خاک بر می خیزم
و سوار ِ یک روروَکِ چوبی
با هیاهو می گردم در قلب ِ شهر

زمین ِ بازی

یک چوب بلند
لولا شده بر تکیه گاه ِ کوتاهی روی زمین :
الاکلنگ
پا بر جا
این طور
روز و شب زیر ِ برف و آفتاب و باران بی وقفه خوانده
بی وقفه
می خواند آوازی را که فقط گوش های نازک ِ کودک آن را می شنود
کودکی که دست ِ کوچک ِ خود را با سماجت
از دست ِ بزرگ بیرون می آرد
بی پروا با قدم های لرزان می دود
خود را می اندازد خنده کنان
در میان ِ امواج ِ آواز ِ درخشانی که کشف کرده است
الاکلنگ و کودک ! هی هی !
مثل ِ دو عاشق
که یکدیگر را - ناگهان - کشف کرده اند
در زمین ِ برهوت
روی خاک
رودهایی بودند که جاری شده اند
و سپس خشکیده اند
پرچم هایی بودند که بالا آمده اند
و سپس افتاده اند
کودکان
اما
همواره به دنیا آمده اند
درختان همواره روییده اند
دهان هایی همواره خوانده اند
گوش هایی همواره شندیده اند
قدم هایی بوده اند
که همواره
از خط های قرمز ِ ممنوع رد شده اند
و دو عاشق یکدیگر را همواره - ناگهان - کشف کرده اند
و بستر ِ خشک ِ خاک را
با آب های باردار ِ خود پوشانده اند
- در پناه ِ سقفی یا زیر ِ آفتاب و باران و باد -
و پس از آن :
مانده اند ؟ رفته اند ؟ خاکستر شده اند یا افسانه ؟
- جاری بودند در خالی ِ خشک
با بازوهای مواج ِ نقره ای رَنگ ِ خود
***
برکه های پُر آب
منزل های آمیزش مرغان ِ دریایی شده اند
و زمین
تنها تکیه گاهی ست برای دو آغوش ِ تشنه ی هم
دیگر هیچ

غیر از همه چیز

همه ی گربه ها در تاریکی خاکستری اند
همه ی بته ها و ستون ها هم
در جهان هخای خاکستری ِ مثل ِ هم
ما همدیگر را پیدا کردیم
از صدای پای هم
و از جنبش ِ دست ِ هم
که مدام
در میان ِ اشباح می گشتند
و مدام همدیگر را جستجو می کردند

دوست ِ من

توفان شده
تاریک شده
سرد است
یکسر دویده ام
پا برهنه بی چترو بارانی
باز کن در را !
- این در را که من
گریه کنان بر آن می کوبم

زنی برای تمام فصل های تو

با حواس ِ هوشیارم
می آیم
تا یک لحظه شانه هایت را لمس کنم
راه
اژدهایی ست که می پیچد
با نفس های شعله ورش بر پیکر ِ من
با حواس ِ هوشیارم
می گدازم
می آیم
می آیم
می افتد
دانه ی توت ِ خشک ِ شیرینی
در دهان ِ باز ِ تو

عشق

ناگهان آمد
ناگهان
از تمام قاب های خانه ی من
ساقه های سبز روییدند
با تاج ِ گُل های آفتابگردان
و صلیب ِ برگ های برّاق ِ برهنه
ایستاده کنار ِ خورشید
ناگهان
سنگ های خانه ی من
آسیاب ِ نوری ِ گردانی برپا کردند
و تمام دانه های سنگی ِ گندم را
در سفره ی شیرین چیدند
ناگهان
در دل ِ قطره ی آبی که از شیر ِ هرز ِ آشپزخانه
در تاریکی ِ سرد ِ راهآب می غلتید
اقیانوسی پیدا شد
با گنج ِ صدف های زنده پُر
و تمام گنج های کشتی های باستانی
در دست ِ من ...
ناگهان
به کجا می تواند برود
خورشید ، اقیانوس ، آفتابگردان ؟

سکوت

همیشه یک پرده
به قدر وسعت یکپ رده
نقش می گیرد
کنار بزن
سکوت شب از صوت رنگ
لبریز است

من در جوار تو
معنی گرفته ام
تو در جوار من
او در جوار ما
ما در جوار هم
و عشق
عشق
یک اشترک سبز عظیم است

نتیجه

حرفی نزن
تنها نگاه کن
رقص بلور پیکر احساس
در تنگ اعتماد چه زیباست

پری

از آب های دور می آمد
در هاله ای از بوی ماهی های آزاد
با حلقه های گیسوانش ماسه آگین
همرنگ مرجان ها
با یک بغل
انباشته از میوه های نورس دریا
عریان عریان
او تازه ی تازه او بکر می آمد
و رشته های روشن آب
که می چکیدند
از شانه و آرنج های او
در امتداد خک بوی تازگی را
پرواز می دادند
پوشیدگان گرسنه در ساحل متروک
فریاد کردند
او را بپوشانید
او مثل ما نیست او را بسوزانید
اما پری از آب های دور می آمد
از آب های تازه ی بس دور