Printable View
غريبانه ترين لحظه تنهايي خويش چشمانم را به تو خواهم بخشيد تا هيچ گاه به پاکي عشقمان شک نکني ): تكيه به شونه هام نكن... من از تو افتاده ترم.... ما كه به هم نميرسيم... بسه ديگه! بذار برم..... كي گفته بود به جرم عشق؟ يه عمري پرپرت كنم... يه گوشه اي كنج قفس... چادر غم سرت كنم.... من نه قلندر ميشوم.... نه قهرمان قصه ها.... نه بردهء حلقه به گوش.... نه مثل اون فرشته ها... من عاشقم... همينو بس! غصه نداره... بي كسيم
اگر ميدانستي انتظار ديدنت چه مجازاتيست هيچگاه تنهايم نمي گذاشتي
زندگي در قلب من طوفان غم دارد ولي
خنده بر لب مي زنم تا کس نداند راز من
در سراشيبي که نامش زندگيست
با همه افتادگي ها مي روم
مي روم شايد که در دشتي بزرگ
بازيابم آنچه را گم كرده ام....
این جمله را خیلی دوست دارم
یادم نیست کی و کجا باهاش رویرو شدم ولی هیچ وقت فراموشش نکردم:
دلم هوای جرعه ای سکوت و تنهایی از پیاله ی دست هایت را کرده دیگر از خدا هیچ نمی خواهم حتی ترا .....
و این بزرگترین دروغ من است عزیزم ...
نقل قول:
نوشته اصلی توسط Ahmadreza_b
من دیر رسیدم به این تاپیک. :eyb:
احمد جان بسیار زیبا.
دیگه اکثر بچه ها میدونین من مشکلم چیه.
بزارین چند بیت از یکی از شعرایی که دوست دارم بگم.
=======================
لحظه لحظه اشک میخوام که منو دوره کنه
دست من نیست این چشامه که میخواد گریه کنه
واسه ما راهی نمونده .بهتره دل بکنیم
دیگی هیچ چیزی مهم نیست.عشق و اتیش بزنیم
:eyb:
فقط اسمي به جا مانده از آنچه بودم و هستم
دلم چون دفترم خالي قلم خشكيده در دستم
گره افتاده در كارم به خود كرده گرفتارم
به جز در خود فرو رفتن چه راهي پيش رو دارم
رفيقان يك به يك رفتند مرا با خود رها كردند
همه خود درد من بودند گمان كردم كه همدردند
شگفتا از عزيزاني كه هم آواز من بودند
به سوي اوج ويراني پل پرواز من بودند
دلتنگي
يه سلام عاشقونه
با يه بغض بي بهونه
مي نويسم تا بدوني
ياد تو، تو دل مي مونه
يادته وقتي مي رفتي
دم به دم نگات مي كردم
بغض سنگين توي چشمام
گفتي: صبر كن برمي گردم
يادته قسم مي خورديم
عزيزم بي تو ميميرم
اما حالا كه تو نيستي
من با دلتنگي اسيرم
يادمه وقتي مي گفتم
به خدا نميري از ياد
آه سردي مي كشيدي!
توي قلبم مثل فرياد
اما حالا كه تو نيستي
حال و روز من خرابه
آخر قصه ي عاشق
اشك و ماتم و سرابه
اما حالا كه مي بينم
بي تو دل رنگي نداره
توي آسمون چشمام
غروبا بارون مي باره
مي دوني طاقت ندارم
با غم و غصه اسيرم
زود بيا كه خيلي تنهام
به خدا بي تو ميميرم
سخن از او هست و نيست
ذهن پر از ياد او هست و نيست
يادش را غريبانه به دوش مي كشم
نگاهش را بي قرار فرياد مي كشم
و چشمانش را بي صدا به آغوش مي كشم
و اوست كه هم هست وهم نيست...
پر مي كشم به سوي خيال
و چه بي پروا در روياي كاذب خويش رها مي شوم
هيچ نيست جز سكوت...
سكوت ... سكوت ... وباز هم سكوت...
واي كه چقدر اين سكوت مبهم را دوست دارم
و چه بي صبرانه فرياد غرق در اين سكوت را
به انتظار مي نشينم
هيچ نمي گويم...
دارم كه بگويم
اما نبايد گفت
شايد اين سكوت زيباتر است
فرياد سكوتم را هيچ كس نشنيد
يا كسي نخواست كه بشنود
در خود شكستم
نابود شدم
باريدم...
و هيچ كس نفهميد كه چه شدم...
نه ماه بودم، نه خورشيد...
اما هيچ دلي سراغ مرا از آسمان تنهايي اش نگرفت
گويي ابرها هيچ اند
و فقط ابرند و بايد ببارند...
و تنها باريدم...
خسته ام...
خسته از باريدن و تمام نشدن
خسته از بودن و نبودن...
اما بايد رفت
آنكه رفت، رسيد
پس بايد رفت و رسيد...
و شكوه و عظمت يك دنيا
هفت آسمان
و هفت دريا را ديد
طعم شيرين پرواز در اوج هستي را چشيد
و لذت پروانه بودن را با تمام وجود
در آغوش كشيد...
اي دور از من در ياد مني
باخبر باش كه دنياي مني شاديت شادي من،غصه ات غصه من
قلب من خانه تو، خانه ات قبله من:m0h::m0h:
از دشمني تا دوستي يک لبخند از جدايي تا پيوند يک قدم از توقف تا پيشرفت يک حرکت از عداوت تا صميميت يک گذشت از شکست تا پيروزي يک شهامت از عقب گرد تا جهش يک جرات از نفرت تا علاقه يک محبت از خست تا سخاوت يک همت از صلح تا جنگ يک جرقه از آزادي تا زندان يک غفلت