اشعار و زندگينامه ی وحشــي بافقـــي

غزل 180

پي وصلش نخواهم زود ياري در ميان افتد
كه شوق افزون شود چون روزگاري در ميان افتد
به خود دادم قرار صبر بي او يك دو روز اما
از‌ آن ترسم كه ناگه روزگاري در ميان افتد
فغان كز دست شد كارم ز هجر و كارسازان را
ز ضعف طالعم هر روز كاري در ميان افتد
خوش آن روزي كه چون گويند پيشت حرف مشتاقان
حديث درد من هم از كناري در ميان افتد

غزل 181

كسـي كز رشك من محروم از آن پيمان شكن گريد
اگر در بزم او بيند مرا ، بر حال من گريد
به بزم عيش بي دردان به جانم ، كو غم آبادي
كه سوزد يك طرف مجنون و يك سو كوهكن گريد
چه مي پرسي حديث درد پروري كه احوالش
كسي هرگز نفهمد بس كه هنگام سخن گريد
نشينم من هم از اندوه و دور از كوي او گريم
غريب و دردمندي هر كجا دور از وطن گريد
برو اي پندگو بگذار وحشي را كه اين مسكين
دمي بنشيند و بر روزگار خويشتن گريد

غزل 182

كاري نشد از پيش و ز كف نقد بقا شد
اين نقد بقا چيست كه بيهوده فنا شد
اظهار محبت به سگ كوي تو كرديم
گفتيم مگر دوست شود دشمن ما شد
دل خون شد و از ديده خونابه فشان رفت
تا رفته اي از ديده چه گويم كه چه ها شد
با جلوه حسنت چه كند اين تن چون كاه
انوار تجلي است كز آن كوه ز پا شد
رفتيم به خواب غم از افسانه وحشي
او را كه به عشـرتكده ما راهنما شد

غزل 183

پي خدنگ ، جگرگون به خون مردم كرد
بهانه ساخت كه شنجرف بوده ! پي گم كرد
تبسمي ز لب دلفريب او ديدم
كه هر چه با دل من كرد آن تبسم كرد
چنان شدم ز غم و غصه جدايي دوست
كه ديد دشمن اگر حال من ، ترحم كرد
ز سنگ تفرقه ايمن نشست صاف دلي
كه رفت و تكيه به ديوار دير چون خم كرد
نگفت يار كه داد از كه مي زند وحشي
اگر چه بر در او عمرها تظلم كرد

غزل 184

غلام عشق حاشا كز جفاي يار بگريزد
نه عاشق بلهوس باشد كه از آزار بگريزد
ببر گر بلبلي دردسر بيهوده از گلشن
كه گويد عاشق روي گلم وز خار بگريزد
نباشد بي وفا گل بلكه مرغي بي وفا باشد
كه چون گل را نماند خوبي رخسار بگريزد
بس است اين طعنه از پروانه تا جاويد بلبل را
كه رنگ و بوي گل چون رفت از گلزار بگريزد
چرا از نسبت خود عشق را تهمت نهد وحشي
كسـي كز جور يار و طعنه اغيار بگريزد

غزل 185

در آن ديار كه هجران بود حيات نباشد
اساس زندگي خضر را ثبات نباشد
منادي است ز هجران كه هر كه بندي شد
ز بند خانه ما ديگرش نجات نباشد
مبين به ظاهر بي لطيفش كه هست بتان را
تغافلي كه كم از هيچ التفات نباشد
متاعهاي وفا هست در دكانچه عشقم
كه در سراسر بازار كائنات نباشد
به مذهب كه عمل مي كني و كيش كه داري
كه گفته است كه حسن تو را زكات نباشد
بساط دوري و شطرنج غايبانه به خوبان
به خود فرو شده وحشي عجب كه مات نباشد

غزل 186

هيچكس چشم به سوي من بيمار نكرد
كه به جان دادن من گريه بسيار نكرد
كه مرا در نظر آورد كه از غايت ناز
چين بر ابرو نزد و روي به ديوار نكرد
هيچ سنگين دل بيرحم به غير از تو نبود
كه سرود غم من در دل او كار نكرد
روح آن كشته غم شاد كه تا بود دمي
يار غم بود و شكايت ز غم يار نكرد
روز مردن ز تو وحشي گله ها داشت ولي
رفت از كار زبان وي و اظهار نكرد

غزل 187

آیینه‌ی جمال ترا آن صفا نماند
آهی زدیم و آینه‌ات را جلا نماند
روزی که ما ز بند تو آزاد می‌شدیم
بودند سد اسیر و یکی مبتلا نماند
دیگر من و شکایت آن بی وفا کز او
هیچم امیدواری مهر و وفا نماند
سوی مصاحبان تو هرگز کسی ندید
کز انفعال چشم تو بر پشت پا نماند
وحشی ز آستانه‌ی او بار بست و رفت
از ضعف چون تحمل بار جفا نماند

غزل 188

هرکه یار ماست میل کشتن ما می‌کند
جرم یاران چیست دوران این تقاضا می‌کند
می‌کند افشای درد عشق داغ تازه‌ام
این سیه‌رو دردمندان را چه رسوا می‌کند
اشک هر دم پیش مردم آبرویم می‌برد
چون توان گفتن که طفلی با من اینها می‌کند
از جنون ما تماشای خوشی خواهد شدن
هر که می‌آید به کوی ما تماشا می‌کند
دم به دم از درد وحشی سنگ بر دل می‌زند
هر زمان درد دلی از سنگ پیدا می‌کند

غزل 189

ما را به سوی خود خم موی تو می‌کشد
زنجیر کرده بر سر کوی تو می‌کشد
ای باغ خوش بخند که خلقی ز هر طرف
چون سبزه رخت بر لب جوی تو می‌کشد
ای سبزه، بخت سبز تو داری که لاله سان
هر سو کسی پیاله بر روی تو می‌کشد
ای بوستان شکفته شو اکنون که خلق را
دل همچو غنچه باز به سوی تو می‌کشد