◄*♥*►دهلوی * اشعار * غزلیات◄*♥*►

ای گل صفت حسنت بر وجه حسن گویم

ای گل صفت حسنت بر وجه حسن گویم

سر تا به قدم جانی کفر است که تن گویم

دردیده چه کار آید این اشک چو بارانم

دردیده چه کار آید این اشک چو بارانم		بردیده اگر جانا سروی چو تو ننشانم
خود را به سر کویت بدنام ابد کردم		ازهر چه جز این کردم از کرده پشیمانم
جانم به فدات آن دم کز بعد دو سه بوسه		گویم که یکی دیگر گویی تو که نتوانم
گر با تو غمی گویم در خواب کنی خود را		این درد دل است آخر افسانه نمی‌خوانم
چاک دلم ای محرم چون دوخت نمی‌دانی		ضایع چه کنی رشته درچاک گریبانم
عشق بت و بیم جان این نقد به کف تا کی		خسرو به غزل بر گو تا دست برافشانم

تا سوختن عشق ز پروانه به دیدم

تا سوختن عشق ز پروانه به دیدم

سودای همه سوختگان خام گرفتم

□

ای باد سلامی برسانی تو اگر ما

در خدمت آن سرو خرامان نرسیدیم

□

وقتی دل و جان و خردی همره ما بود

عشق آمد و زیشان همه بیگانه بماندیم

صافی مده ای دوست که مادرد کشانیم

صافی مده ای دوست که مادرد کشانیم		نی رند تمامیم کز ین رند و شانیم
هر چند که در کیسه نداریم پشیزی		درهمت ما بین تو که جمشید و شانیم
کو ساقی نو خیز که بالای دو دیده		چندانکه دو ابر و بنشاند بنشانیم
بیش آرمی ای ساقی خون‌ریز که پیشت		از لب بخوریم و ز مژه باز فشانیم

□

گفتی که تو این بی‌دلی از روی که داری؟

از روی تودارم دگر از روی که دارم؟

عاشق شدم و محرم اینکار ندارم

عاشق شدم و محرم اینکار ندارم		فریاد که غم دارم و غمخوار ندارم
آن عیش که یاری دهدم صبر ندیدم		وان بخت که پرسش کندم یار ندارم
بسیار شدم عاشق و دیوانه ازین پیش		آن صبر که هر بار بد این بار ندارم
یک سینه پر از قصه‌ی هجر است ولیکن		از تنگ‌دلی طاقت گفتار ندارم
چون راز برون نفتدم از پرده که هر چند		گویند مرا گر به نگهدار ندارم
جانا چودل خسته به سودای تو دارم		او داند و سودای تو من کار ندارم
خون‌ریز شگرفست لبت سهل نگیرم		مهمان عزیز است غمت خوار ندارم
مرگم زتو دور افگند اندیشه‌ام اینست		اندیشه‌ی این جان گرفتار ندارم
خون شد دل خسرو ز نگهداشتن راز		چون هیچ کسی محرم اسرار ندارم