ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

گنجم چو گهر در دل گنجینه شکست

رازم همه در سینهٔ بی کینه شکست


هر شعلهٔ آرزو که از جان برخاست

چون پارهٔ آبگینه در سینه شکست

آنشب که مر از وصلت ای مه رنگست

بالای شبم کوته و پهنا تنگست


و آنشب که ترا با من مسکین جنگست

شب کور و خروس گنک و پروین لنگست

دور از تو فضای دهر بر من تنگست

دارم دلکی که زیر صد من سنگست


عمریست که مدتش زمانرا عارست

جانیست که بردنش اجلرا ننگست

کردیم هر آن حیله که عقل آن دانست

تا بو که توان راه به جانان دانست


ره می‌نبریم وهم طمع می‌نبریم

نتوان دانست بو که نتوان دانست

نردیست جهان که بردنش باختنست

نرادی او بنقش کم ساختنست


دنیا بمثل چو کعبتین نردست

برداشتنش برای انداختنست

آواز در آمد بنگر یار منست

من خود دانم کرا غم کار منست


سیصد گل سرخ بر رخ یار منست

خیزم بچنم که گل چدن کار منست

مهر ابوتراب دمساز منست حیدر بجهان همدم و همراز منست

این هر دو جگر گوشه دو بالند مرا

مشکن بالم که وقت پرواز منست

عشق تو بلای دل درویش منست

بیگانه نمی‌شود مگر خویش منست


خواهم سفری کنم ز غم بگریزم

منزل منزل غم تو در پیش منست

از گل طبقی نهاده کین روی منست

وز شب گرهی فگنده کین موی منست


صد نافه بباد داده کین بوی منست

و آتش بجهان در زده کین خوی منست

http://cdn.forum.patoghu.com/images/icons/icon1.png

آنرا که فنا شیوه و فقر آیینست

نه کشف یقین نه معرفت نه دینست


رفت او زمیان همین خدا ماند خدا

الفقر اذا تم هو الله اینست