دیوان اشعارصائب تبریزی

حجاب جسم را از پیش جان بردار ای ساقی

مرا مگذار زیر این کهن دیوار ای ساقی


به یک رطل گران بردار بار هستی از دوشم

من افتاده را مگذار زیر بار ای ساقی


به راهی می‌رود هر تاری از زلف حواس من

مرا شیرازه کن از موج می زنهار ای ساقی


چرا از غیرت مذهب بود کم غیرت مشرب؟

مرا در حلقه‌ی اهل ریا مگذار ای ساقی


چراغ طور در فانوس مستوری نمی‌گنجد

برون آور مرا از پرده‌ی پندار ای ساقی


شراب آشتی‌انگیز مشرب را به دور آور

بده تسبیح را پیوند با زنار ای ساقی


ادیب شرع می‌خواهد به زورم توبه فرماید

به حال خود من شوریده را مگذار ای ساقی


ز انصاف و مروت نیست در عهد تو روشنگر

زند آیینه‌ی من غوطه در زنگار ای ساقی


به شکر این که داری شیشه‌ها پر باده‌ی وحدت

به حال خویش صائب را چنین مگذار ای ساقی

به شکر این که داری دست بر میخانه ای ساقی

مرا از دست غم بستان به یک پیمانه ای ساقی


مصفا کن ز عقل و هوش ارواح مقدس را

چمن را پاک کن از سبزه‌ی بیگانه ای ساقی


خمار می پریشان دارد اوراق حواسم را

مرا شیرازه کن چون گل به یک پیمانه ای ساقی


اگر چه آب و خاک من عمارت بر نمی دارد

ز درد باده کن تعمیر این ویرانه ای ساقی


برآر از پرده‌ی مینا شراب آشنارو را

خلاصی ده مرا زین عالم بیگانه ای ساقی


به خورشید سبک جولان، فلک بسیار می‌نازد

به دور انداز ساغر را تو هم مستانه ای ساقی


حریف باده‌ی بی‌غش، ز غشها پاک می‌باید

جدا کن عقل را از ما، چو کاه از دانه ای ساقی


کشاکش می‌برد هر ذره خاکم را به صحرایی

ز هم مگذار اجزای مرا بیگانه ای ساقی


مرا سرمای زهد خشک چند افسرده دل دارد؟

بریز از پرتو می، رنگ آتشخانه ای ساقی


نگردد پشتبان رطل گران گر قصر هستی را

به راهی می‌رود هر خشت این غمخانه ای ساقی


اگر از خاک برداری به یک پیمانه صائب را

چه کم می‌گردد از سامان این میخانه ای ساقی؟

چشم خونبارست ابر نوبهار زندگی

آه افسوس است سرو جویبار زندگی


اعتمادی نیست بر شیرازه‌ی موج سراب

دل منه بر جلوه‌ی ناپایدار زندگی


یک دم خوش را هزاران آه حسرت در قفاست

خرج بیش از دخل باشد در دیار زندگی


باده‌ی یک ساغرند و پشت و روی یک ورق

چون گل رعنا خزان و نوبهار زندگی


چون حباب پوچ، از پاس نفس غافل مشو

کز نسیمی رخنه افتد در حصار زندگی


خاک صحرای عدم را توتیا خواهیم کرد

آنچه آمد پیش ما از رهگذار زندگی


سبزه زیر سنگ نتوانست قامت راست کرد

چیست حال خضر یارب زیر بار زندگی


دارد از هر موجه‌ای صائب درین وحشت‌سرا

نعل بیتابی در آتش جویبار زندگی

زهی رویت بهار زندگانی

به لعلت زنده، نام بی‌نشانی


دو روزی شوق اگر از پا نشیند

شود ارزان متاع سرگرانی


بدآموز هوس عاشق نگردد

نمی‌آید ز گلچین باغبانی


تجلی سنگ را نومید نگذاشت

مترس از دور باش لن‌ترانی


شراب کهنه و یار کهن را

غنیمت دان چو ایام جوانی


اگر عاشق نمی‌بودیم صائب

چه می‌کردیم با این زندگانی؟

دایم ستیزه با دل افگار می‌کنی

با لشکر شکسته چه پیکار می‌کنی؟


ای وای اگر به گربه‌ی خونین برون دهم

خونی که در دلم تو ستمکار می‌کنی


شرمنده نیستی که به این دستگاه حسن

دل می‌بری ز مردم و انکار می‌کنی؟


یوسف به خانه روی ز بازار می‌کند

هر گه ز خانه روی به بازار می‌کنی


چشم بدت مباد، که با چشم نیمخواب

بر خلق ناز دولت بیدار می‌کنی


یک روز اگر کند ز تو آیینه رو نهان

رحمی به حال تشنه‌ی دیدار می‌کنی


رنگ شکسته را به زبان احتیاج نیست

صائب عبث چه درد خود اظهار می‌کنی؟