ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

دی طفلک خاک بیز غربال بدست

میزد بدو دست و روی خود را می‌خست


میگفت به های‌های کافسوس و دریغ

دانگی بنیافتیم و غربال شکست

کردم توبه، شکستیش روز نخست

چون بشکستم بتوبه‌ام خواندی چست


القصه زمام توبه‌ام در کف تست

یکدم نه شکسته‌اش گذاری نه درست

آزادی و عشق چون همی نامد راست

بنده شدم و نهادم از یکسو خواست


زین پس چونان که داردم دوست رواست

گفتار و خصومت از میانه برخاست

خیام تنت بخیمه میماند راست

سلطان روحست و منزلش دار بقاست


فراش اجل برای دیگر منزل

از پافگند خیمه چو سلطان برخاست

هر چند بطاعت تو عصیان و خطاست

زین غم نکشی که گشتن چرخ بلاست


گر خسته‌ای از کثرت طغیان گناه

مندیش که ناخدای این بحر خداست

من بندهٔ عاصیم رضای تو کجاست

تاریک دلم نور و صفای تو کجاست


ما را تو بهشت اگر به طاعت بخشی

این بیع بود لطف و عطای تو کجاست

گر طالب راه حق شوی ره پیداست

او راست بود با تو، تو گر باشی راست


وانگه که به اخلاص و درون صافی

او را باشی بدان که او نیز تراست

غم عاشق سینهٔ بلا پرور ماست

خون در دل آرزو ز چشم ترماست


هان غیر، اگر حریف مایی پیش آی

کالماس بجای باده در ساغر ماست

ما کشتهٔ عشقیم و جهان مسلخ ماست

ما بیخور و خوابیم و جهان مطبخ ماست


ما را نبود هوای فردوس از آنک

صدمرتبه بالاتر از آن دوزخ ماست

یا رب غم آنچه غیر تو در دل ماست

بردار که بیحاصلی از حاصل ماست


الحمد که چون تو رهنمایی داریم

کز گمشدگانیم که غم منزل ماست