دو بیتی های باباطاهر

مو آن محنت کش حسرت نصیبم

که در هر ملک و هر شهری غریبم


نه بو روزی که آیی بر سر من

بوینی مرده از هجرحبیبم

مو آن دل داده یکتا پرستم

که جام شرک و خود بینی شکستم


منم طاهر که در بزم محبت

محمد را کمینه چاکرستم

من آن مسکین تذروبی پرستم

من آن سوزنده شمع بی‌سرستم


نه کار آخرت کردم نه دنیا

یکی خشکیده نخل بی‌برستم

بروی دلبری گر مایلستم

مکن منعم گرفتار دلستم


خدا را ساربان آهسته میران

که من وامانده‌ی این قافلستم

به عشقت ای دلارا نگروستم

نوید وصل تو تا نشنوستم


بدل تخم وفایت کشتم آخر

بجز اندوه و خواری ندروستم

بشو یاد تو ای مه پاره هستم

بروز از درد و غم بیچاره هستم

تو داری در مقام خود قراری

مویم که در جهان آواره هستم

اگر آئی بجانت وانواجم

وگر نائی به هجرانت گداجم

ته هر دردی که داری بر دلم نه

بمیرم یا بسوجم یا بساجم

الهی ار بواجم ور نواجم

ته دانی حاجتم را مو چه واجم

اگر بنوازیم حاجت روا بی

وگر محروم سازی مو چه ساجم

دلم دردین و نالین چه واجم

رخم گردین و خاکین چه واجم

بگردیدم به هفتاد و دو ملت

بصد مذهب منادین چه واجم

نمیدانم که رازم با که واجم

غم و سوز وگدازم با که واجم

چه واجم هر که ذونه میکره فاش

دگر راز و نیازم با که واجم