ديوان اشعار ابوسعید ابوالخیر

آنروز که آتش محبت افروخت

عاشق روش سوز ز معشوق آموخت

از جانب دوست سرزد این سوز و گداز

تا در نگرفت شمع پروانه نسوخت

دیشب که دلم ز تاب هجران میسوخت

اشکم همه در دیدهٔ گریان میسوخت

میسوختم آنچنانکه غیر از دل تو

بر من دل کافر و مسلمان میسوخت

عشق آمد و گرد فتنه بر جانم بیخت

عقلم شد و هوش رفت و دانش بگریخت

زین واقعه هیچ دوست دستم نگرفت

جز دیده که هر چه داشت بر پایم ریخت

عشق آمد و خاک محنتم بر سر ریخت

زان برق بلا به خرمنم اخگر ریخت

خون در دل و ریشهٔ تنم سوخت چنان

کز دیده بجای اشک خاکستر ریخت

میرفتم و خون دل براهم میریخت

دوزخ دوزخ شرر ز آهم میریخت

می‌آمدم از شوق تو بر گلشن کون

دامن دامن گل از گناهم میریخت

از کفر سر زلف وی ایمان میریخت

وز نوش لبش چشمهٔ حیوان میریخت

چون کبک خرامنده بصد رعنایی

میرفت و ز خاک قدمش جان میریخت

از نخل ترش بار چو باران میریخت

وز صفحهٔ رخ گل بگریبان میریخت

از حسرت خاکپای آن تازه نهال

سیلاب ز چشم آب حیوان میریخت

از کعبه رهیست تا به مقصد پیوست

وز جانب میخانه رهی دیگر هست


اما ره میخانه ز آبادانی

راهیست که کاسه می‌رود دست بدست

تیری ز کمانخانه ابروی تو جست

دل پرتو وصل را خیالی بر بست


خوشخوش زدلم گذشت و میگفت بناز

ما پهلوی چون تویی نخواهیم نشست

چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست

چون هست ز هر چه نیست نقصان و شکست


انگار که هر چه هست در عالم نیست

پندار که هر چه نیست در عالم هست