دیوان اشعار هاتف اصفهانی

دل من ز بیقراری چو سخن به یار گویم

نگذاردم که حال دل بیقرار گویم


شنود اگر غم من نه غمین نه شاد گردد

به کدام امیدواری غم خود به یار گویم

هر شبم ناله‌ی زاری است که گفتن نتوان

زاری از دوری یاری است که گفتن نتوان


بی مه روی تو ای کوکب تابنده مرا

روز روشن شب تاری است که گفتن نتوان


تو گلی و سر کوی تو گلستان و رقیب

در گلستان تو خاری است که گفتن نتوان


چشم وحشی نگه یار من آهوست ولی

آهوی شیر شکاری است که گفتن نتوان


چون جرس نالد اگر دل ز غمت بیجا نیست

باری از عشق تو باری است که گفتن نتوان


هاتف سوخته را لاله صفت در دل زار

داغی ز لاله عذاری است که گفتن نتوان

بر خاکم اگر پا نهد آن سرو خرامان

هر خار مزارم زندش دست به دامان


شاهان همه در حسرت آنند که باشند

در خیل غلامان تو از خیل غلامان


زاهد چه عجب گر زندم طعنه نداند

آگاهی از احوال دل سوخته خامان

به یک نظاره چون داخل شدی در بزم میخواران

گرفتی جان ز مستان و ربودی دل ز هشیاران


چه حاصل از وفاداری من کان بی‌وفا دارد

وفا با بی‌وفایان، بی‌وفائی با وفاداران


تویی کافشاند و ریزد به کشت دوست و دشمن

سموم قهر تو اخگر سحاب لطف تو باران


به جان و دل تو را هر سو خریداری بود چون من

به سیم و زر اگر بوده است یوسف را خریداران

آن کمان ابرو کند چون میل تیرانداختن

ناوک او را نشان می‌باید از جان ساختن


سروران چون گو به پای توسنش بازند سر

چون کند آن شهسوار آهنگ چوگان باختن


داد مظلومان بده تا چند ای بیدادگر

رخش بیداد و ستم بر دادخواهان تاختن


باغبان پرداخت گلشن را، اکنون باید به می

در چمن ز آیینه‌ی دل زنگ غم پرداختن


سازگاری چون ندارد یار هاتف بایدت

ز آتش غم سوختن با سوز هجران ساختن

منم آن رند قدح نوش که از کهنه و نو

باشدم خرقه‌ای آنهم به خرابات گرو


زاهد آن راز که جوید ز کتاب و سنت

گو به میخانه در آی و ز نی و چنگ شنو


راز کونین به میخانه شود زان روشن

که فتاده‌است به جام از رخ ساقی پرتو


چه کند کوه کن دلشده با غیرت عشق

گر نه بر فرق زند تیشه ز رشک خسرو


هر طرف غول نوا خوان جرس جنبانی است

در ره عشق به هر زمزمه از راه مرو


منزل آنجاست درین بادیه کز پا افتی

در ره عشق همین است غرض از تک و دو


بستگی‌ها به ره عشق و گشایش‌ها هست

بسته شد هاتف اگر کار تو دلتنگ مشو

گردد کسی کی کامیاب از وصل یاری همچو تو

مشکل که در دام کسی افتد شکاری همچو تو


خوبان فزون از حد ولی نتوان به هر کس داد دل

گر دل به یاری کس دهد باری به یاری همچو تو


چون من نسازی یک نفس با سازگاری همچو من

پس با که خواهد ساختن ناسازگاری همچو تو


چون من به گلگشت چمن چون بشکفد آن تنگدل

کش خار خاری در دل است از گلعذاری همچو تو


رفتی و غم‌ها در دلم خوش آنکه باز آیی و من

گویم غم دل یک به یک با غمگساری همچو تو


از یار بگسل ای رقیب آخر زمانی تا به کی

باشد گلی مانند او پهلوی خاری همچو تو


هاتف ز عشقت می‌سزد هر لحظه گر بالد به خود

جز او که دارد در جهان زیبانگاری همچو تو

خوش آنکه نشینیم میان گل و لاله

ماه و تو به کف شیشه و در دست پیاله


در طرف چمن ساقی دوران می عشرت

در ساغر گل کرده و پیمانه‌ی لاله


بر سرو و سمن لؤلؤ تر ریخته باران

بر لاله و گل در و گهر بیخته ژاله


وز شوق رخ و قامت تو پیش گل و سرو

بلبل کند افغان به چمن فاخته ناله


ای دلبر گلچهره که مشاطه‌ی صنعت

بالای گل از سنبل تر بسته کلاله


آهنگ چمن کن که به کف بهر تو دارد

گل ساغر و نرگس قدح و لاله پیاله


عید است و به عیدی چه شود گر به من زار

یک بوسه کنی زان لب جان بخش حواله


گفتی چه بود کار تو هاتف همه‌ی عمر

هر روز دعا گوی توام من همه ساله

بود مه روی آن زیبا جوان چارده ساله

ولی ماهی که دارد گرد خویش از مشک‌تر هاله


خدا را رحمی از جور و جفایت چند روز و شب

زنم فریاد و گریم خون کشم آه و کنم ناله

مهر رخسار و مه جبین شده‌ای

آفت دل بلای دین شده‌ای


مهر و مه را شکسته‌ای رونق

غیرت آن و رشک این شده‌ای


پیش ازین دوست بودیم از مهر

دشمن من کنون ز کین شده‌ای


من چنانم که پیش ازین بودم

تو ندانم چرا چنین شده‌ای


ننشستی چرا دمی با من

گرنه با غیر همنشین شده‌ای


دل ز رشکم طپد چو بسمل باز

بهر صیدی که در کمین شده‌ای


غزلی گفته‌ای دگر هاتف

که سزاوار آفرین شده‌ای