دو بیتی های باباطاهر

گلی که خود بدادم پیچ و تابش

باشک دیدگانم دادم آبش


درین گلشن خدایا کی روا بی

گل از مو دیگری گیرد گلابش

قضا رمزی زچشمان خمارش

قدر سری ز زلف مشگبارش


مه و مهر آیتی ز آنروی زیبا

نکویان جهان آئینه دارش

به قبرستان گذر کردم کم وبیش

بدیدم قبر دولتمند و درویش


نه درویش بیکفن در خاک رفته

نه دولتمند برده یک کفن بیش

شب تار است و گرگان میزنند میش

دو زلفانت حمایل کن بوره پیش


از آن کنج لبت بوسی بموده

بگو راه خدا دادم بدرویش

فلک نه همسری دارد نه هم کف

بخون ریزی دلش اصلا نگفت اف


همیشه شیوه‌ی کارش همینه

چراغ دودمانیرا کند پف

دلی دیرم ولی دیوانه و دنگ

ز دستم شیشه‌ی ناموس بر سنگ


ازین دیوانگی روزی برآیم

که در دامان دلبر برزنم چنگ

وای آن روجی که در قبرم نهند تنگ

ببالینم نهند خشت و گل و سنگ


نه پای آنکه بگریزم ز ماران

نه دست آنکه با موران کنم جنگ

حرامم بی ته بی آلاله و گل

حرامم بی ته بی آواز بلبل


حرامم بی اگر بی ته نشینم

کشم در پابی گلبن ساغر مل

دلی دیرم چو مو دیوانه و دنگ

زده آئینه هر نام بر سنگ


بمو واجند که بی نام و ننگی

هر آن یارش تویی چه نام و چه ننگ

خدایا داد از این دل داد از این دل

نگشتم یک زمان من شاد از این دل


چو فردا داد خواهان داد خواهند

بر آرم من دو صد فریاد از این دل