اگرکسی به حقیقت خدا رسید

اجمالا عرض می شود رسیدن به حقیقت خداوند متعال، امری ناممکن است و آنچه در مورد خداوند تا حدی ممکن است، شناخت او و اتصاف به صفات بندگی ـ و نه لزوما صفات خدایی ـ است. البته این شناخت هم در حدی است که قابلیتهای انسانی اجازه آن را می دهد.

از این رو، در روایتی از پیامبراکرم(ص) خطاب به امیرالمؤمنین(ع) آمده است: "یا علی خدا را نشناخت کسی مگر من و تو"؛ ولی همین پیامبر است که در جای دیگر در خطاب به خداوند متعالی می گوید: "ما عرفناک حق معرفتک" یعنی شناخت پیامبر(ص) نیز شناخت حقیقی و درخور خداوند نیست.

هر چه شناخت انسان به خدا بیشتر باشد، عظمت خداوند در نظرش بزرگتر است و بندگی را بیشتر احساس می کند.

از این مسئله هم که بگذریم باید گفت به فرض هم اگر قرار باشد کسی که به حقیقت خداوند می رسد دیگر عبادت نکند و نیاز به شریعت نداشته باشد، در مرحله اول پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار(ع) باید چنین باشند؛ در حالی که انها بیش از بقیه اهتمام به شرعیات داشته اند. با نگاهی در سیره اهل بیت می بینیم که رعایت حدود شریعت به نحو کامل هیچ گاه از برنامه آنها بیرون نرفته است، حتی در سخت ترین شرائط. حضرت سید الشهداء در صحرای کربلا هم نماز را ترک نکرد، و یا امیرالمؤمنین(ع) در بحبوحه جنگ حاضر نشد مکروه آب خوردن از ظرف شکسته را مرتکب شود.

دوست گرامی! ترک عبادت پس از شناخت خداوند یا پس از ولایت ائمه، شبهه و مطلبی است که عرفای دروغین و گاه غالیان به آن دامن زده اند؛ و ائمه(ع) به شدت، با آن مخالفت کرده اند.