مرده ای که زنده بود!

گفتاری از آیت‌الله دكترمرتضی آقاتهرانی

من از آیت اللّه عراقی رحمه‌الله و اخیراً از جناب آیت اللّه سید عباس كاشانی دامت بركاته شنیدم كه می‏فرمودند:

با بزرگان، آیت اللّه بروجردی رحمة ‌الله را از منزل تا مسجد اعظم تشییع كردیم. برای خاك‌سپاری. فقط علما و مراجع را راه دادند و جلوی راه را برای دیگران بسته بودند. من همراه علما به داخل رفتم.

فردی برای تلقین آقای بروجردی‏ رحمه‌الله، داخل قبر شد. بعد از چند لحظه بالا آمد و گفت: من نمی‏توانم! گفتند: چه شد؟ گفت: آقای بروجردی با من تكرار می‏كند؛ می‏ترسم! به فرد دیگری گفتند تلقین را بخواند، وقتی داخل شد سریع از قبر بیرون آمد و گفت: آقای بروجردی با من تكرار می‏كند. ما عادت كرده‏ایم مرده‏هایی كه دفن می‏كنیم، باید مرده باشند! ولی آقای بروجردی زنده است. آقای عراقی ‏رحمة ‌الله گفت: من تلقین را می‏گویم. داخل قبر شدم و گفتم.

گمان نكنیم، او الان در قبر «لا اله الا الله» می‏گوید، بلكه او عمری به این ذكر می‏زیست. ناگهانی نیست. وقتی روز عید غدیر، پسری آیه سجده‌دار خواند، آقای بروجردی‏ رحمةالله با لباس عید، به زمین افتاد و سجده كرد. بنده بود و بندگی را می‏دانست. باید بندگی كرد تا به انسان همه چیز را بدهند.

بسیار عجیب است، زمانی كه من و شما را داخل قبر می‏گذارند، می‏گویند: «اسمع، افهم؛ بشنو و بفهم!» این گوش ما شنوا نیست. حضرت امام‏خمینی ‏قدس‌سره بارها در كتاب «چهل حدیث» به این مضمون می‏فرمایند: «ای برادر، این پنبه را از گوش خود بیرون كن، می‏خواهم دو كلمه حرف بزنم...» حضرت آیت الله بهجت، حفظه‌الله به گونه دیگری می‏گویند: «پنبه‏ای به یك گوش داخل كن تا آن‌چه را می‏شنوی، اندكی بماند و از گوش دیگر بیرون نرود». عیب ما همین است كه سخن انبیا علیهم‌السلام را نمی‏شنویم. اندكی باید دل داد، او خود دلبری خواهد كرد!

فردی برای تلقین آقای بروجردی‏ رحمة‌الله، داخل قبر شد. بعد از چند لحظه بالا آمد و گفت: من نمی‏توانم! گفتند: چه شد؟ گفت: آقای بروجردی با من تكرار می‏كند؛ می‏ترسم!

آن كسی كه اول بار «من» را گفت، شیطان بود. گفت: «خلقته من طین و خلقتنی من نار؛ او را از خاك آفریده‏ای در حالی كه من را از آتش آفریده‏ای». ولی نادان، چه كسی تو را خلق كرد؟ تو اگر «من» هستی، چه كسی تو را هستی داد؟ اگر آتش از خاك بهتر است، چه كسی آتش را آفرید؟ همو می‏گوید به خاك سجده كن!

اول كار شیطان، همین است كه انسان را از برنامه‏های امام حسین‏ علیه‌السلام جدا می‏كند. ..

به‌راستی می‏خواهیم به كجا برسیم؟ قصد كجا كرده‏ایم؟ پدری وصیت كرده بود: «پسرم اگر می‏خواهی قمارباز شوی، ایرادی ندارد ولی فقط با رئیس قماربازها، قمار كن!» وقتی آن پسر خواست قمار كند، رفت سراغ رئیس قماربازها. دید لباس مندرس و خانه كوچكی و... گفت: تو كه رئیسی، این چه وضعی است؟ گفت: همه را باختم. آن پسر با خود گفت: كاری كه به این جا ختم شود، دنبال نمی‏كنم.