ركوع و بخشش

رسول خدا (صلي الله عليه و اله ) با اصحاب در مسجد به نماز ظهر مشغول بودند كه مردي وارد مسجد شد و درخواست كمك كرد. كسى چيزى به او نداد.مرد روي به جانب خدا نمود و گفت (الهي تو واقفي كه از مسجد پيغمبر تو محروم مي روم ) حضرت علي (عليه السلام ) در حالى كه به نماز مشغول بود، در حال ركوع، انگشت خود را به طرف مرد حركت داد و انگشترش را به او بخشيد. در تكريم اين بخشش بزرگوارانه ايه 55 سوره مائده نازل شد:

(إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ)

كلمه" انما" در لغت عرب به معنى انحصار است پس ايه اينگونه ترجمه مي گردد

ولي و سرپرست و متصرف در امور شما سه كس است:خدا و پيامبر و كسانى كه ايمان آورده‏اند، و نماز را برپا مى‏دارند و در حال ركوع زكات مى‏دهند

و به اين ترتيب، آيه از آياتى است كه به عنوان يك نص قرآنى دلالت بر ولايت و امامت على ( عليه السلام) دارد

جالب اينكه در كتاب غاية المرام تعداد 24 حديث در اين باره از طرق هل تسنن و 19 حديث از طرق شيعه نقل كرده است و كتابهاى معروفى كه اين حديث در آن نقل شده از سى كتاب تجاوز مى‏كند كه همه از منابع اهل تسنن است، از جمله محب الدين طبرى در ذخائر العقبى صفحه 88 و علامه قاضى شوكانى در تفسير فتح القدير جلد دوم صفحه 50 و ...(به نقل از تفسير نمونه ص 425)

ايا مي توان اينهمه احاديث را كه شيعه و سني نقل كرده اند را ناديده گرفت ، اما گويا تعصب اجازه نمى‏دهد كه اينهمه روايات و اينهمه گواهى دانشمندان در باره شان نزول آيه فوق مورد توجه قرار گيرد.