حاجی ماندن هنر است

رسول گرامی اسلام(ص) فرمود: علامت قبول شدن حج آن است كه انسان پس از بازگشت از مكه، دست از گناهان قبلی خود بردارد.

در جامعه، عنوان حاجی، یك لقب «مقدس» است و سطح توقع مردم را از انسان بالا می‌برد؛ لذا باید او و بستگانش به خصوص همسر و فرزندانش در آداب و فرهنگ و لباس با دیگران فرق كنند؛ حتی در اصلاح سر و صورت و گفت و گوهای روزمره باید مراعات كند، زیرا كه با زیاد شدن تقوا، آبرویی به حج داده می‌شود.

برای كسانی كه بعد از حج به دیدنش می‌آیند یا نمی‌آیند و او را با لقب «حاجی» صدا می‌زنند و نمی‌زنند، عكس العمل نشان ندهد و سعی كند اعمال خود را با گناهان از بین نبرد كه «حفظ» عمل از «انجام» عمل به مراتب سخت تر است.

در مسائل مادی نیز چنین است. اگر ساختن خانه یا بافتن قالی یك سال طول بكشد، حفظ و نگهداری آن ده‌ها سال وقت لازم دارد. توفیق مشرف شدن خود را از خداوند بداند، نه از مال و لیاقت خود؛ و سعی كند بعد از حج با مردم خودمانی تر و متواضع تر باشد. امام سجاد(ع) در صحیفه سجادیه می‌گوید: خداوندا! هرچه در جامعه مرا عزیزتر می‌كنی، در نزد نفْس، خود را ذلیل‌تر بدانم.

ای كسی كه امروز حاجی شده‌ای، یك لقب و عنوان به تو اضافه شده است. باید در انتظار شكر از خدا و گام برداشتن برای طبقه محروم، یك قدم جلوتر از دیگران باشی.