نویسنده: آلفرد هیچکاک
مترجم: کامران سلحشور.
http://pic.iran-forum.ir/images/ri46...f51fimjd3k.gif
Printable View
نویسنده: آلفرد هیچکاک
مترجم: کامران سلحشور.
http://pic.iran-forum.ir/images/ri46...f51fimjd3k.gif
ﺷﺮﻳﻞ روﻳﺲ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورد ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع از ﻳﮏ ﺑﺎزی درون ﺧﺎﻧﮕﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪ، ﻳﮏ ﺑـﺎزیﮐﻪ ﺗﻮام ﺑﺎ اﻧﺪﮐﯽ ﺧﻄﺮ و ﻇﻠﻤﺎت ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ، ﺟﺎﻟﺐ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ.
هیپنوتیزم ....
ﺁرﻧﻮﻟﺪ ﻓﻮرﺑﺰ ﮔﻔﺖ: اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮانم دﻳﮕﺮان را هیپنوتیزم ﮐﻨﻢ.
هیچ ﮐﺪام از ﻣﻬﻤﺎن ها ﻓﻮرﺑﺰ را ﺧﻮب نمی ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﺟﺰ ﺻـﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧـﻪ، ﻳﻌﻨـﯽ ﮐﺎﻧﻴﻨﮕﻬﺎم ها. و طبیعتا ﮐﺴﯽ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﮐﻨﺪ و ﮐﺴﯽ هـﻢ ﻳﺎﻓـﺖﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او اﻟﺘﻤﺎس ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﻪ ای از ﮐﺎرش را ﻧﺸﺎن دهد.
ﻟﻴﺰ ﮐﺎﻧﻴﻨﮕﻬﺎم، ﺑﺎ ادا و اﺻﻮل مخصوص ﺧﻮد ﮔﻔـﺖ: ﺁرﻧﻮﻟـﺪ قبلاً در ﻳـﮏ ﮐﻠـﻮپ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺁرﻧﻮﻟﺪ ﻋﺰﻳﺰ، ﻣﻴﻞ داری ﮔﻮﺷﻪ ای ﻧﺸﺎن ﺑﺪهی؟
در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁرﻧﻮﻟﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪ. ﻣﺮد ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻗﺪ و خیلی ﺷﻮخ و ﺷـﻨﮕﯽ ﺑـﻮد ﮐﻪ ﮔﻴﺮا و ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽ نمود. ﭼﺸﻤﺎن ﺁﺑﯽ اش ﻗﺎدر ﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﺑـﺎ ﻧﮕـﺎهی ﺧﻴﺮﻩ و ﻣﺴﺦ ﮐﻨﻨﺪﻩ، ﭘﺮﻧﻔﻮذ و ﺑﺴﻴﺎر ﭘﺮ ﻗﺪرت دﺳﺘﻮر دهد. ﺑﻪ هر ﻃﺮﻳﻖ، ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ روﻳﺲ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺪ هم ﺑـﻪ اﻳـﻦ دﻟﻴـﻞ ﮐـﻪ دخترک ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ رﻳﺸﺨﻨﺪ ﮐﻨﺎن و ظاهری ﻧﺎﺷﯽ از ﻋﺪم اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ او ﻣـﯽ ﻧﮕﺮﻳـﺴﺖ،ﺷﺮﻳﻞ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد.
ﭼﺸﻤﺎن ﺁﺑﯽ ﻓﻮرﺑﺰ درون ﭼﺸﻤﺎن او را ﻣﯽ ﮐﺎوﻳﺪ، ﺣﺪود ﺳﯽ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺑﻌﺪ ﺷـﺮﻳﻞ ﺑـﻪﺧﻮاب رﻓﺖ، ﻳﻌﻨﯽ دﻗﻴﻘً می ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ، ﭘﻠﮏ هایش ﺑﺴﺘﻪ ﺷـﺪ اﻣـﺎ هنوز ﺑﺎ ﺑﻴﻬﻮﺷﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ی زﻳﺎدی داﺷﺖ. ﺻﺪای ﻓﻮرﺑﺰ را ﮐﺎﻣﻼ واﺿـﺢ و روﺷـﻦ ﻣـﯽﺷﻨﻴﺪ:
-ﺣﺎﻻ ﭘﻠﮏ هاﻳﺖ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ... دﺳـﺘﺎﻧﺖ هـﻢ ﺳـﻨﮕﻴﻨﻨﺪ ... ﺑﺪﻧﺖ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ... و ﺧﻴﻠﯽ ﺷﻞ... ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺳﺮت ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨـﺪ ... ﮐـﻢ ﮐـﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮی ... ﭘﺎﻳﻴﻦ ... ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗـﺮ ... ﺑـﺎز هـﻢ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ ... ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺧﻴﻠﯽ ﻋﻤﻴﻘﯽ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ای ...
ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ ﺁراﻣﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻧﺮﻓﺘﻪ ام، ﺑﻪ ﺧـﻮاب هـﻢ نمی روم ﭼـﻮن ﺻﺪاﻳﺖ را ﻣﯽ ﺷﻨﻮم، ﺗﺎزﻩ، ﺧﻮدم هم ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﺧﻮاب ﻧﻴﺴﺘﻢ ... روی ﻳﮏ ﺻـﻨﺪﻟﯽ راﺣﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ام و همه در اﻃﺮاف من اند.
ﺑﺎ تمام اﻳﻦ اﺣﻮال او مجبورر ﺑﻮد ﺑﭙﺬﻳﺮد ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ در ﺁن ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد واﻗﻌـًا ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد. ﺑﺪﻧﺶ ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ اﺣﺴﺎس ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و در ﻋـﻴﻦ ﺣـﺎل اﺣـﺴﺎﺳﯽ از ﺑـﯽ وزﻧﯽ در وﺟﻮدش رﺧﻨﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد. هیچ ﻣﻴﻞ ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺒﻨﺪد و ﺑﺎ اﻳﻦ که ﺁن ها را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ هم ﮐﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑـﺎز ﮐﻨـﺪ، ﺗﻮاﻧـﺎﻳﻴﺶ را ﻧﺪاﺷﺖ.
ﺳﺮاﺳﺮ وﺟﻮدش در اﺧﺘﻴﺎر هیپنوتیست ﺑﻮد، ﺑـﻪ او دﺳـﺘﻮر ﻣـﯽ داد – ﮐـﻪ ﮐﺘـﺎب بخواند – ﻧﺎﻣﻪ ای ﺗﺎﻳﭗ ﮐﻨﺪ – ﻳﮏ ﻟﻴﻮان ﺁب ﺑﻨﻮﺷﺪ ... و او ﺁن ﻓﺮﻣﺎن ها را اﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﺮد، اﮔﺮﭼﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﺷﺮﻳﻞ هم ﻣﯽ داﻧﺴﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ هم ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺁن وﺳﺎﻳﻞ در دﺳﺘﺶ وﺟﻮد ﻧﺪارﻧﺪ و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳـﻦ ﮐـﻪ از انجام ﺁن اﻋﻤﺎل احمقانه اﺣﺴﺎس ﺧﺸﻢ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﻣﯽ داد، اﻣﺎ ﭼﺎرﻩ ای ﺟﺰ اﻃﺎﻋﺖ ﻧﺪاﺷﺖ.
ﻓﻮرﺑﺰ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ روی ﻣﭻ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺁن ها را ﺑﻪ دﺳﺘﻪ ی ﺻـﻨﺪﻟﯽ ﺑﺒﻨـﺪد.از ﺁن ﭘﺲ ﺷﺮﻳﻞ ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد ﺗﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ را از روی دﺳﺘﻪ ی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﺪا ﮐﻨـﺪ، ﺣﺘـﯽ ﺧﻮد ﺷﺮﻳﻞ هم ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻃﻨﺎﺑﯽ در ﮐﺎر ﻧﻴﺴﺖ. اﻳﻦ ﺑﺎزی هم ﭼﻨﺎن اداﻣﻪ ﻳﺎﻓـﺖ و ﺷﺮﻳﻞ تمام ﺁن ﻣﺪت را ﺑﺎ اﺣﺴﺎس حماقت، ﻓﺮﻳﺐ ﺧـﻮردﮔﯽ، ﺑﺎزﻳﭽـﻪ ﻗـﺮار ﮔـﺮفتن ودرﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﺳﭙﺮی ﮐﺮد.
ﺑﺎ تمام اﻳﻦ اﺣﻮال، ﺳﺮانجام وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﻮرﺑﺰ او را ﺑﺎ ﺑﺸﮑﻨﯽ ﺑﻪ هوﺷـﻴﺎری ﺑـﺎزﮔﺮداﻧﺪ، ﺷﺮﻳﻞ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ و ﺷﻮﺧﯽ در ﻣﻮرد ﺁن دﻗﺎﻳﻖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ادﻋـﺎ داﺷـﺖ ﮐـﻪ تمرین ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ. ﻓﻮرﺑﺰ ﻃﻌﻤﻪ ی دﻳﮕﺮی ﻳﺎﻓﺖ و ﺷﺮﻳﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﻨﺎری ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﺳﭙﺎس ﮔﺰاری از ﺻﺤﻨﻪ ی نمایش ﺑﻴﺮون رﻓﺖ.
قسمت دوم.
وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون، ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎد. وﻳﻨﺖ ﺟـﻮاﻧﯽ ﺧـﻮش ﻗﻴﺎﻓـﻪ و ﺳـﻴﻪ ﭼﺮدﻩ، ﺣﺪودا ﺳﯽ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ و دارای همسری زﻳﺒﺎ و ﻣﻮﺑﻮر ﺑﻮد. ﺷﺎﻳﺪ ﺷـﺮﻳﻞ ﺑـﻪ ﺳﻪ ﻳﺎ ﭼﻬﺎر ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻳﻨﺖ هم ﺣﻀﻮر داﺷﺖ.
وﻳﻨﺖ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ: ازهپنوتیزم ﺷﺪن ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ داﺷﺘﻴﺪ؟
- ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺟﺎﻟﺒﯽ اﺳﺖ.
- ﻧﻪ، ﻧﻴﺴﺖ ...
و ﺑﺎ لحنی اﻧﺘﻘﺎد ﺁﻣﻴﺰ اداﻣﻪ داد: ﺧﻴﻠﯽ هم از ﺁن ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻴﺪ. تمام ﻣﺪت ﺑـﺎ ﺁن ﻳﺎرو ﻣﺒﺎرزﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﺪ.
ﺑﺮای لحظه ای ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻪ وﻳﻨﺖ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ و ﺑﺎ اعتراض ﭘﺮﺳـﻴﺪ: شما از ﮐﺠـﺎ ﻣـﯽ داﻧﻴﺪ؟
وﻳﻨﺖ ﺗﺒﺴﻤﯽ ﮐﺮد و دﻧﺪان های ﺳﻔﻴﺪش را نمایان ﮐﺮد: در ﻣﻮرد هپنوتیزم ﮐﻤـﯽ اﻃﻼع دارم. ﮔﺎهی اوﻗﺎت، ﻳﮑﯽ از ﻣﻮاردی ﮐﻪ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ: ﻓﺮدی ﮐـﻪ تحت ﻧﻴﺮوی هپنوتیزم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ دارای ﻧﻴﺮوی ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯽ ﻗﺪرت ﻣﻨﺪی اﺳﺖ ﮐـﻪ درﺁن ﻣﺪت اﻳﻦ ﻧﻴﺮو ﺑﻪ ﺷﺪت تحریک ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻦ وشما دارای ﻃﻮل اﻣﻮاج ﻣـﺸﺎﺑﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﺑﻪ هر ﺣﺎل، تمام ﻣﺪت ذهن شما را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم، تمام ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﺪ. ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﻓﻮرﺑﺰ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻴﺪ: " ﻧﻪ، ﻣﻦ اﻳﻦ ﮐﺎر را نمی ﮐـﻨﻢ ... ﻣـﻦ ﮐـﻪ ﻟﻴﻮان دﺳﺘﻢ ﻧﻴﺴﺖ ... شما ﮐﻪ ﻃﻨﺎب ﻧﺪارﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺁن ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ. " در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ هم ﺑﻮدﻳﺪ.
ﺷﺮﻳﻞ ﺑﺎ لحنی ﺧﺸﻦ ﺟﻮاب داد: شما اﻳﻦ ها را از ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮﻩ ام ﺗﺸﺨﻴﺺ دادﻩ اﻳﺪ.
وﻳﻨﺖ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ هنوز ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد، ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد: ﺣﺎﻟـﺖ ﭼﻬـﺮﻩ ﺗـﺎن ﮐﺎﻣﻼ ﮔﺸﺎدﻩ و ﺁرام ﺑﻮد از هر ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهید ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ.
وﻳﻨﺖ در اﻧﺘﻈﺎر ﺟﻮاب ﻣﺎﻧﺪ، اﻣﺎ او ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﭘﺲ اداﻣﻪ داد: ﺟﺎﻟـﺐ اﺳـﺖ ﻧﻪ؟ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ نمی ﮐﻨﻴﺪ؟
- نمی دانم.
- ﻧﮕﺮان اﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ همیشه ﺑﺘﻮانم اﻓﮑﺎرﺗـﺎن را بخوانم. ﭼـﻮن اﻳـﻦ ﻃـﻮرﻧﻴﺴﺖ، ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺎدﮔﯽ ها هم ﻋﻤﻠﯽ ﻧﻴﺴﺖ.
ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺁﻣﺪ. ﺁن دو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. دﻳﮕﺮان همگی ﺳﺮﮔﺮم تماشای ﺁرﻧﻮﻟﺪ ﻓﻮرﺑﺰ وﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺑﻮدﻧﺪ.
وﻳﻨﺖ ﮔﻔﺖ: ﻧﻴﺮوهای ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯽ تحت ﺷﺮاﻳﻂ هپنوتیزم دارای ﻗﺪرت بیشتری هـﺴﺘﻨﺪ،همان ﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ممکن اﺳﺖ ﺑﺘﻮانم در اوﻗﺎت دﻳﮕﺮ اﻓﮑﺎر شما را ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺗﻔـﺎﻗﯽ و ﻣﻮرد ﺑﻪ ﻣﻮرد بخوانم. ﺑﻪ همین ﺗﺮﺗﻴﺐ شما هم ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﺮا بخوانید. اﻳـﻦ ﻧﻴﺮو ﻣﻌﻤﻮﻻ در هر دو ﺟﻬﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و همان ﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐـﻨﻢ ﻣـﻦ وشما روی ﻃﻮل ﻣﻮج ﻳﮑﺴﺎﻧﯽ هستیم.
ﺷﺮﻳﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﺧﻮب، ﭘﺲ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻣﻦ اﻻن ﺑﻪ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ؟
وﻳﻨﺖ ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪ. مستقیما درون ﭼﺸﻤﺎن او را ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ زحمت ﻧﮕـﺎﻩ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ او ﺗﻼﻗﯽ داد و ﺳـﺮانجام وﻳﻨـﺖ ﮔﻔـﺖ: شما از ﺁن ﭼـﻪ ﮔﻔﺘـﻪ ام ﺧﻮﺷﺘﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ و ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ دﻧﻴﺎی ﺧﺼﻮﺻﯽ درون شما ﻣﻮرد حمله ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘـﻪ.
اساسا ﮐﻞ ﻣﺴﺄﻟﻪ شما را ﺁزار ﻣﯽ دهد. و ﺣﺎﻻ؛ ﺟﻮاِب های ، هوی اﺳﺖ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ ﻣﻦ در ﭼﻪ ﻓﮑﺮی هستم؟
ﺷﺮﻳﻞ ﺑﺪون ارادﻩ و ﺧﻮاﺳﺖ واﻗﻌﯽ ﺑﻪ او ﺧﻴﺮﻩ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ، ﺁﻳﺎ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺁن ﭼﻪ را ﮐﻪ در ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻴﺮﻩ و ﻗﻬﻮﻩ ای رﻧﮓ وﻳﻨﺖ وﺟﻮد داﺷﺖ بخواند؟ ﻳـﺎ اﻳـﻦ ﮐـﻪ ازدرون ﺁن دو ﭼﺸﻢ، ﺑﻪ ﻓﺮاﺳﻮی ﻧﮕﺎهش... ﺑﻪ اﻓﮑﺎرش ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد؟
ﺳﭙﺲ در ﻣﺎورای ارادﻩ و ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻟﺐ ﮔﺸﻮد و ﮔﻔﺖ: ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ شما ﻣـﺮا زن ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎری ﻓﺮض ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ.
وﻳﻨﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: هیچ نمی دانم از ﭼﻪ ﻗﺪرﺗﯽ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮدﻳﺪ، ﺣﺘﯽ نمی دانم ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺮو، ﻧﻴﺮوی ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ، اﻣﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻪ اﻓﮑﺎر ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ.
ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﮏ ...
قسمت سوم.
ﻣﺎﻩ ها وﻳﻨﺖ را ﻧﺪﻳﺪ. ﺷﺎﻳﺪ هم ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻧـﺎﺧﻮد ﺁﮔـﺎﻩ ﺳـﻌﯽ داﺷـﺖ او را از اﻓﮑﺎرش ﺧﺎرج ﮐﻨﺪ. در ﻋﺮض اﻳﻦ ﻣﺪت ﺷﺎﻳﺪ ﻳﮑﯽ دو ﺑﺎر ﺑﻪ او ﻓﮑﺮ ﮐـﺮد اﻣـﺎ ﺑـﻪ هیچ وﺟﻪ اﺣﺴﺎس درﻳﺎﻓﺖ ﭘﻴﺎﻣﯽ از ﺟﺎﻧﺐ وﻳﻨﺖ ﻧﮑﺮد، ﭘﻴﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ارزش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ ﺧﻮد او ﻧﻴﺰ ﺑﺮای وﻳﻨﺖ ﭘﻴﺎﻣﯽ ارﺳﺎل ﻧﮑﺮد، دﺳﺖ ﮐﻢ ﺧﻮد او ﭼﻨﻴﻦﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﺑﻪ هر ﺻﻮرت ﻳﮏ ﺑﺎر ﭘﺎوﻻ ﻣﺎرون را در رﺳﺘﻮراﻧﯽ دﻳـﺪ ... همان همسر زﻳﺒـﺎ وﻣﻮﺑﻮر وﻳﻨﺖ. ﭘﺎوﻻ در ﮔﻮﺷﻪ ای دﻧﺞ، ﺳﺮ ﻣﻴﺰی ﺑﺎ روﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑـﺴﻴﺎر ﮐـﻢ در ﮐﻨـﺎرﻣﺮدی ﻧﺸﺴﺘﻪ و رﻓﺘﺎری از ﺧﻮد ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ هـﻴﭻ وﺟـﻪ از زﻧـﯽ ﻣﺘﻌﻬـﺪ اﻧﺘﻈﺎر نمی رود. اﻳﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﺷﺮﻳﻞ را ﺑﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺣﻴﺮت زدﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد.
اول ﻋﺪم ﺗﻌﻬﺪ ﺁﺷﮑﺎر ﭘﺎوﻻ و اﻳﻦ ﮐﻪ او ﺑﻪ ﻣﺮد ﺧﻮش ﻇﺎهری ﭼـﻮن وﻳﻨـﺖ ﻣـﺎرون ﻧﻴﺰ وﻓﺎدار ﻧﻴﺴﺖ. وﻳﻨﺖ ﻣﺮدی ﺟﺬاب و ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﺑـﻮد ﮐـﻪ در ﮐـﺎر ﺗﺒﻠﻴﻐـﺎت هـﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽ نمود ﭘﺲ ﭼﺮا ﭘﺎوﻻ ﺑﺎﻳﺪ از زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ او اﺣﺴﺎس رﺿـﺎﻳﺖ ﻧﺪاﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﻣﺪﺗﯽ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﮔﺬﺷﺖ، ﺷﺎﻳﺪ ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﺷـﺪ ﮐـﻪ ﺷـﺮﻳﻞ ﺑـﻪ ﺗـﺪرﻳﺞ ﻣﺘﻮﺟـﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻋﺠﻴﺐ ﮐﻪ در وﺟﻮدش ﻣﻮج ﻣﯽ زد ﺷﺪ. اﺣﺴﺎس؟ ...
اﻣﺎ ﻧـﻪ، او ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل واژﻩ ی بهتری ﺑﻮد ﺗﺎ ﺁن ﭼﻪ را در ﺧﻮد تجربه ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺗﺸﺮﻳﺢ ﮐﻨﺪ. ﻣﻨﻊ ﺷـﺪﮔﯽ ...اﺣﺴﺎس ﻋﺪم ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎری ... اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ در زﻣﺎﻧﯽ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ و ﺑﯽ هیچ دﻟﻴﻞ ﺷﺨـﺼﯽاو را در ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﯽ ﺳﺒﺐ ﮐﻪ ﺁن اﺣﺴﺎس در زﻣﺎﻧﯽ ﺑـﻪ او روی ﺁوردﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ همه ی اﺑﻌﺎد زﻧﺪﮔﯽ اش رﺿﺎﻳﺖ بخش و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻣﯽ نمود.
ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﺑﺎ ﺁﻟﻦ رﻳﭽﻤﻮﻧﺪ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐـﻪ ﺁﻟـﻦ همان ﻣﺮدی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎل ها در روﻳﺎﻳﺶ ﭘﺮوراﻧﺪﻩ و اﻧﺘﻈﺎرش را ﮐﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ. ﺁﻟﻦ ﻣـﺮدی ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺎﻣﺖ، اﻓﺘﺎدﻩ و ﺧـﻮش ﻗﻴﺎﻓـﻪ، ﺑﻠﻨـﺪ همت، دوﺳـﺘﺪار او و دارای اﺣـﺴﺎﺳﯽ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺑﻮد.هراز گاهی ﺑﺎ هم ﺑﻪ ﮔﺮدش ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ و وﻗﺘﯽ ﺷـﺮﻳﻞ،ﭘﺎوﻻ را در ﺁن رﺳﺘﻮران دﻳﺪﻩ ﺑﻮد ﻧﻴﺰ، ﺁﻟﻦ همرا ه شریل ﺑـﻮد. زﻧـﺪﮔﯽ ﺑـﻪ ﺷـﺮﻳﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ زد و وﻋﺪﻩ ی ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ بیشتری را ﻧﻴﺰ ﻣﯽ داد.
اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﺁن اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻧﺎرﺳﺎ، اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﮐﻪ هراز ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻩ در او ﻣﻮج ﻣﯽ زد،اﻣﻮاﺟﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻳﯽ در نهان ﮔﺎﻩ وﺟﻮدش ﺑﻪ تهدید در ﮐﻤﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺣﺘﯽ ﻓﺮاﺗﺮ ازﺁن، ﭘﺎﺳﺦ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن تهدیدات دادﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ... ﻧﻮﻋﯽ ﺧﺸﻢ ﻣﺒﻬﻢ ... ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻔﺮت ... ﺷﺎﻳﺪ هم ﺣﺴﺎدت ... ﺣﺴﺎدت! ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد از ﻓﮑـﺮ ﮐـﺮدن ﺑـﻪ اﻳـﻦ واژﻩ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ در ﺁﻳﺪ. ﺁﺧﺮ او دﻟﻴﻠﯽ ﺑﺮای ﺣﺴﺎدت نمی دﻳﺪ. ﺁﻟـﻦ از او ﺗﻘﺎﺿـﺎی ازدواج ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و او ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ هﺮ ﳊﻈﻪ ﮐﻪ ارادﻩ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﻟﻦ دﺳﺖ ﻳﺎﺑـﺪ. ازﻃﺮﻓﯽ اﻳﻦ را هم ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﻟﻦ ﺑﺎ هیچ دختری دﻳﮕﺮی ﺑﻴﺮون نمی رود. ﭘﺲ ﭼـﺮا وﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﻴﻞ وﻗﺘﯽ ﺁﻟﻦ را در زﻧﺪﮔﯽ اش دارد، ﺑﻪ دﻳﮕﺮی ﺣﺴﺎدت ﮐﻨﺪ؟
ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎب، اﺣﺴﺎس ﺣـﺴﺎدت وﺟـﻮد ﻧﺪاﺷـﺖ ... ﺣـﺴﻮد ﻧﺒـﻮد ... ﻧـﻪ، اﺣـﺴﺎسﺣﺴﺎدت؟! ...
ﭘﺲ ﭼﺮا او اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ... ؟
ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻣﻐﺰش ﺧﻄﻮر ﮐﺮد.
روز ﺳﺨﺘﯽ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد، در محل ﮐﺎرش روزی ﻣـﺸﮑﻞ و ﺧـﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨـﺪﻩ را ﮔﺬراﻧﺪﻩ و اﺻﺮار ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺁﻟﻦ ﺑﺮای رفتن ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ را ﺑﺎ زحمت رد ﮐﺮدﻩ ﺑـﻮد.ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در تخت و اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺗﺎرﻳﮑﺶ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯽ رﻓﺖ.ﺷﺎﻳﺪ هﻢ در ﺁن لحظه ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن واﻗﻌﻪ ای ﺑﺮ او رخ داد. ﺑﺎ ﺗﮑﺎن ﺷﺪﻳﺪی از ﺟﺎ ﺟﺴﺖ و ﺑﺮای لحظه ای ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ و ﺧﺸﮏ ﮐﻨﻨﺪﻩ، لحظه ای دردﻧـﺎک،دﻳﮕﺮ در اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﺒﻮد، ﺑﻠﮑﻪ در ﺁن رﺳﺘﻮران ﺗﺎرﻳﮏ ﺑﻮد. ﭘﺎوﻻ ﻣﺎرون در ﺁنﮔﻮﺷﻪ ی دﻧﺞ و ﺑﺎ ﺁن ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ و در ﮔﻮش او نجوا ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖزﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪ ی ﺧﻮد ﻣﯽ زد. دهانش ﺑﻪ ﮔﻮش ﺁن ﻣﺮدک ﮐﺎﻣﻼ ﻧﺰدﻳﮏ و ﮐﻼﻣﺶ ﻧـﺎ ﻣﻔﻬـﻮمﺑﻪ ﮔﻮش ﺷﺮﻳﻞ ﻣﯽ رﺳﻴﺪ. ﺁن ﮔﺎﻩ ﭘﺎوﻻ روی ﮔﺮداﻧﺪ؛ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺁزردﻩ ﺷـﺪﻩ ﺑﺎﺷـﺪ،
تمام رخ ﺑﻪ او، ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮﻩ اش ﺑﺮای ﺛﺎﻧﻴﻪ ای ﺑـﻪ هـﻴﭻ روی ﻣﻌﻨﯽ ای نمی داد، ﺳﭙﺲ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﺸﺎدﻩ و دهانش ﺑﺎز ﺷﺪ. ﻓﻘـﻂ ﻳـﮏ ﮐﻠﻤـﻪ ادا ﮐﺮد، ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﺎلحنیﮐﻪ ﺟﺎ ﺧﻮردﮔﯽ و ﻋﺪم اﻧﺘﻈﺎر ﮐـﺎﻣﻼ در ﺁن محسوسﺑﻮد:
-وﻳﻨﺖ!
ﺗﺼﻮﻳﺮ مجسم درهن ﺷﺮﻳﻞ رﻧﮓ ﺑﺎﺧﺖ. ﺣﺎﻻ دوﺑﺎرﻩ ﺷـﺮﻳﻞ روﻳـﺲ در اﺗـﺎق ﺧـﻮاﺑﺶ ﺑﻮد، درﺁن اﺗﺎق ﺗﺎرﻳﮏ. ﺳﺎﻟﻦ رﺳﺘﻮران، ﺁن ﻏﺮﻳﺒﻪ و همه ﭼﻴﺰ دﻳﮕـﺮ ﺁن ﺻـﺤﻨﻪ از ذهنش ﭘﺎک ﺷﺪﻩ ﺑﻮد.
اﻣﺎ ﭼﻴﺰی ﮐﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﭼﻪ ﺑﻮد؟
قسمت چهارم.
در درون وﺟﻮد ﺷﺮﻳﻞ روﻳـﺲ، ﺁﺗـﺶ ﺧـﺸﻤﯽ اﻧﻔﺠﺎرﮔﻮﻧﻪ ... ﻧﻔﺮت ... ﺣﺴﺎدت! دﺳﺘﺎﻧﺶ ﭘﺘﻮ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻓﺸﺮدن ﮔﻠﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ کشتن، ﭼﻨﮓ زدﻩ ﺑﻮد، دهانش ﮐﺞ و ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ، ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ اﺗﺎق ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﺑﺮای ﻣﺪت ﻳﮏ ﻳﺎ دو دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻪ همین ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﺸﻨﺞ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺁن اﺣﺴﺎس ﻧﺎرﺳﺎ ﻓـﺮوﮐﺶ نمود و او را در تخت، ﻏﺮق ﺷﺪﻩ و وارﻓﺘﻪ رهاﺳﺎﺧﺖ. ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﻧﺶ از ﺷﺪت ﻋـﺮق ﺑـﻪﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ، ﻟﺰج و ﺧﻴﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد.
ﺁن ﮔﺎﻩ ﺷﺮﻳﻞ دﻗﻴﻘﺎ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﭼﻴﺴﺖ؟ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون، همسرش را در ﮐﻨـﺎر ﺁن ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد، وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺧﺸﻤﯽ ﺧﺎرق اﻟﻌﺎدﻩ و ﺗـﻮام ﺑـﺎ ﺣـﺴﺎدت داﺷﺖ. و او، ﺷﺮﻳﻞ روﻳﺲ از ﺁن ﺧﺸﻢ و اﺣﺴﺎس وﻳﻨﺖ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد، ﭼﻮن در ﺁن لحظه و در ﺁن رﺳﺘﻮران؛ ﺧﻮد ﺑﻪ همراه وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ﺑﻮد و ﺑﻪ همین دﻟﻴﻞ اﻓﮑـﺎر وﻳﻨـﺖ را ﺧﻮاﻧﺪﻩ، ﺑﻠﮑﻪ ﻓﺮاﺗﺮ از ﺁن، ﺧﻮد درذهن او ﺑﻮد.
ﭘﺲ او و وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون دارای ﻃﻮل ﻣﻮج ذهنی ﻳﮑﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ.ﺁﻟﻦ را از اﺳﺮار ﺧﻮد ﺑﺎ خبرﻧﺴﺎﺧﺖ، هیچﮐﺲ را از ﺁن ﺣﺎﻻت ﺁﮔﺎﻩ ﻧﮑﺮد. تصمیم ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮای ﺟﺴﺘﺠﻮی ﺁرﻧﻮﻟﺪ ﻓﻮرﺑﺰ ﺗﻼش ﮐﻨﺪ، همان هﻴﭙﻨﻮﺗﻴـﺴﺖ را، ﺗـﺎ از اوﮐﻤﮏ ﺑﮕﻴﺮد. ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺖ ﺧﻮد را از ﺷﺮ ﻃﻴﻒ ﻃﻮل ﻣﻮج اﻓﮑـﺎر وﻳﻨـﺖ ﻣـﺎرون رهـﺎﮐﻨﺪ. ﺑﻪ هیچ روی ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺒﻮد ذهنش را ﺑﺎ دﻳﮕﺮی ﺑﻪ اشتراک ﮔﺬارد. اﻣﺎ ﺑـﺎ اﻳـﻦ همه ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﻮرﺑﺰ ﻧﮕﺸﺖ. تمام اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎت ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﻣﺴﺨﺮﻩ و ﺧﺠﺎﻟـﺖ ﺁور و در واﻗﻊ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﺧﺎرق اﻟﻌﺎدﻩ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ.
ﺑﻪ هیچ وﺟﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎد ﺑﺮ ﺁن اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻧﺒﻮد. اﻳـﻦ ﻣـﺴﺎﻟﻪ ﮐـﺎﻣﻼ اﻣﮑـﺎن ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ، اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻦ اﻣﮑﺎن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﮐﻪ او ﺁن ﺷﺐ در اﺗـﺎق ﺧﻮاﺑﺶ، ﺧﻮاب ﻣﯽ دﻳﺪﻩ؟ ﻳﮏ ﺑﺎر ﭘـﺎوﻻ ﻣـﺎرون را در ﺁن رﺳـﺘﻮران دﻳـﺪﻩ ﺑـﻮد و ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﻳﻦ اﻣﮑﺎن وﺟﻮد دارد ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺁن ﺟﺮﻳﺎن ﺧﻮاب دﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. و همان ﻃﻮر ﮐﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد، ﺧﻮاﺑﯽ ﮐﻪ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد او را در ﺟﺎی وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون و در ذهـﻦ او ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ.
ﺑﺮای اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺟﻴﻬﯽ وﺟﻮد دارد. و ﺁن ﻳﻌﻨﯽ ﻗﺪرت ﺗﻠﻘﻴﻦ. ﺗﻠﻘﻴﻨـﯽ ﮐـﻪ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ﺑﻪ او تحمیل ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد، ﺗﻠﻘﻴﻦ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺁن دو روی ﻃـﻮل ﻣـﻮج ﻳﮑـﺴﺎن ذهنی هﺴﺘﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﺮﺟﻴﺢ داد ﮐﻪ ﺑﺎ هیچ ﮐﺲ در اﻳﻦ ﺧـﺼﻮص ﺻـﺤﺒﺘﯽ ﻧﮑﻨـﺪ و ازهمین رو اﺣﺴﺎس ﺗﺎﺳﻒ و ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺳﻪ هفته ﺑﻌﺪ، روز ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﺑـﻮد ﮐـﻪ در ﺗﺎرﻳﮏ و روﺷﻦ ﻏﺮوب، ذهنیاتش دوﺑـﺎرﻩ ﺑـﻪ درون جمجمه ی وﻳﻨـﺖ ﻣـﺎرون راﻩﻳﺎﻓﺖ، ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ، اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ را درک نمود ومترصدﻋﻤﻠﯽ ﺷﺪ.
ﺷﺮﻳﻞ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﻴﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد. ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻴﺰ ﺗﻮاﻟﺖ ﻧﺸـﺴﺘﻪ و ﻣـﺸﻐﻮل ﺷـﺎﻧﻪ ﮐـﺮدن ﮔﻴﺴﻮاﻧﺶ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺁﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻗﺮار ﺑﻮد ﺁﻟﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ اﻣﺎ ﻧـﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺗﺎﺧﻴﺮ داﺷﺖ. اﻓﮑﺎرش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁﻟﻦ ﺑﻮد و ﻧﻪ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون. اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﮐﺸﺸﯽ ﺗﻨﺪ و ﺷﺪﻳﺪ و ﺑﺎ ﻗﺪرﺗﯽ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎوﻣﺖ، از ﺁﻟﻦ روی ﮔﺮدان ﺷﺪ، ﺣﺘـﯽ ﺗـﺼﻮﻳﺮ ﺧﻮدش از ﺁﻳﻨﻪ محو ﺷﺪ، دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎهش درون ﺁﻳﻨﻪ رانمی ﮐﺎوﻳﺪ، ﺑﻠﮑﻪ در همان ﺣـﺎل ﻣﯽ دﻳﺪ ﮐﻪ از ﺷﻴﺸﻪ ی ﺟﻠﻮی اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﯽ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﯽ ﻧﮕﺮد.
در ﻓﺮاﺳﻮی دﻳﺪﮔﺎهش ﺟﺎدﻩ ای ﻗﺮار داﺷﺖ. ﺟﺎدﻩ ای ﮐـﻪ در ﮔـﺮگ و ﻣـﻴﺶ ﻏـﺮوب، ﺗﻴﺮﻩ و ﺗﺎر ﻣﯽ نمود، ﺟﺎدﻩ ای ﻧﺎ ﺁﺷﻨﺎ. ﺳﭙﺲ ﻧﺎﮔﻬﺎن هوشیاری اش را ﮐﺎﻣﻼ از دﺳﺖ داد و از ﺧﻮد ﺑﯽ ﺧﻮد ﺷﺪ.
اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ آهسته ﭘﻴﺶ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﺳﺮ ﭘﻴﭻ ﻧﻮر ﭼﺮاغ های اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﻪ ردﻳﻒ ﺗﻨﻪ ی درﺧﺘﺎﻧﯽ ﺗﺎﺑﻴﺪ ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﺟﺎدﻩ ﻗﺪ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﻧﻮر ﭼﺮاغ ها ﺑﺴﻴﺎر ﭘـﺮﻗﺪرت ﻣﯽ نمود و درﺧﺘﺎن را ﺑﻪ وﺿﻮح روﺷﻦ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ، اﻣﺎ ﺟﺎدﻩ را ﻧﻪ، ﺳﻄﺢ ﺟـﺎدﻩ ﺗﺎرﻳﮏ و ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻮد.
ﭼﻴﺰی در ﺟﺎدﻩ ﻇﺎهر ﺷﺪ ... ﻳﺎ درﮐﻨﺎر ﺷـﺎﻧﻪ ی ﺧـﺎﮐﯽ ﺁن ... ﺷـﺎﻳﺪ درﺳـﺖ درﮐﻨﺎر ﺟﺎدﻩ ... سمت راﺳﺖ، ﭼﻴﺰی ﺳﻔﻴﺪ رﻧﮓ. ﮐﻪ در ﻧﻮر ﭼﺮاغ ها ﻣﯽ درﺧـﺸﻴﺪ و در ﺗﻀﺎدی ﻓﺎﺣﺶ ﺑﺎ ﺳﻴﺎهی ﺁﺳﻔﺎﻟﺖ ﺧﻮدنمایی ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺳﻔﻴﺪ، هم ﭼﻮن ﮐﺒﻮﺗﺮی ﮐﻪ در ﺟﺎ ﺑﺎل ﻣﯽ زد ... ﻟﺒﺎﺳﯽ زﻧﺎﻧﻪ ﺑﻮد.
ﺁن ﺟﺎ ﮐﻨﺎر ﺟﺎدﻩ، زﻧﯽ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد. اﻧﮕﺎر ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣـﯽ ﮐـﺸﻴﺪ ﺗـﺎ ﺳـﻮارش ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻠﻪ، در اﻧﺘﻈﺎر اﻳﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﺳﻮارش ﮐﻨﺪ ﭼـﻮن در دﺳـﺖ راﺳـﺘﺶ چمدان ﮐﻮﭼﮑﯽ داﺷﺖ. ﺑﻪ ﻃﻮر ﺣﺘﻢ ﻳﮏ چمدان ﺑﻮد، ﺑﻪ رﻧﮓ ﺁﺑﯽ، ﺁﺑﯽ ﺑـﺴﻴﺎر روﺷـﻦ ﮐـﻪ در ﺗﻼﻟﻮ ﺳﻔﻴﺪی ﻟﺒﺎﺳﺶ ﭘﺮﺗﻮ ﻣﯽ اﻓﮑﻨﺪ.
اﻣﺎ ﺁن زن در اﻧﺘﻈﺎر راﻧﻨﺪﻩ ی اﻳﻦ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻧﺒﻮد. ﻧﻪ، ﺑـﻪ هـﻴﭻ وﺟـﻪ، ﭼـﻮن وﻗﺘﯽ دﻳﺪ ﮐﻪ ﮐﺪام اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ اﺳﺖ، ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ و ﻣﺴﺨﺮﻩ از ﺧـﻮد ﺑـﺮوز داد ﮐـﻪ ﻧﺎﺷﯽ از ﻳﮑﻪ ﺧﻮردﻧﺶ ﺑﻮد. دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد. ﭘﻨﺠﻪ هایش را ﮔﺸﻮد، ﭼﻬـﺮﻩ اشﻣﺎﻻﻣﺎل از ﺗﻌﺠﺐ و دوری از اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽ نمود. ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ اﺗﻮﻣﺒﻴـﻞ ﺑـﻪ اﻧـﺪازﻩ ی ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺗﺎ راﻧﻨﺪﻩ ﭼﻬﺮﻩ ی او را ﺗﺸﺨﻴﺺ دهد.
ﭼﻬﺮﻩ ی ﭘﺎوﻻ ﻣﺎرون ﺑﻮد ﮐﻪ هم ﭼﻮن ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺳﻔﻴﺪ و ﺑﯽ رﻧﮓ ﻣـﯽ نمود. ﭼﻬـﺮﻩ ای ﺳﻔﻴﺪ و اﺣﺎﻃﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻣﻮهای ﻃﻼﻳﯽ. ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺁﺑﯽ، ﺑﺴﻴﺎر درﺷﺖ و ﺁﺑﯽ،هم رﻧﮓ ﺁن چمدان ﮐﻮﭼﮏ. ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﻣﻀﻄﺮب و ﺗﺮﺳﺎن.
در وﺟﻮد راﻧﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ اﺿﻄﺮاب ﻣﻮج ﻣﯽ زد. اﺣﺴﺎس ﻧﻔﺮﺗﯽ در ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ دﻟﯽ. در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل اﺣﺴﺎﺳﯽ از ﭘﻴﺮوزی، ﻳﮏ ﭘﻴﺮوزی درﺧﺸﺎن. ﭘﺎوﻻ در ﻣﻘـﺎﺑﻠﺶ اﻳـﺴﺘﺎدﻩﺑﻮد، همان ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻔﺮت اﻧﮕﻴﺰی ﮐﻪ در ﺣﻴﻦ انجامﻋﻤﻞ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد.
- ﮐﺠﺎ ﻣﯽ روی ﭘﺎوﻻ؟ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﮔﺮ ﺳﻮﻳﻴﭻ اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺖ را ﺑﺮدارم، مجبور ﻣﯽ ﺷـﻮی در ﺧﺎﻧﻪ بمانی. اﻣﺎ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﮐﻪ در اﻧﺘﻈﺎر راﻧﻨﺪﻩ ی مخصوصت هـﺴﺘﯽ، اﻳـﻦ ﻃـﻮر ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺑﻠﻪ، او را ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ. ﺑﺎ او ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاهی ﺑﺮوی؟ و ﺑﺮای ﭼـﻪ ﻣـﺪت؟ ﻣـﯽﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ چمدان ﮐﻮﭼﮑﺖ را هم ﺑﺮداﺷﺘﻪ ای، ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﻳﮏ ﺷﺒﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﯽ.
ﺷﺎﻳﺪ هم ﻧﻪ، ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺮا ﺑﺮای اﺑﺪ ﺗﺮک ﻣﯽ ﮐﺮدی و ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪﻳﺪی ﮐـﻪ تمام ﺁن ﺟـﻞ های ﺁوﻳﺰان ﺷﺪﻩ در ﮐﻤﺪت را همراهت ببری! ﺧﻮب، ﺗﻮ ﺟﺎﻳﯽ نمی روی ﻋﺰﻳﺰم، دﺳﺖ ﮐـﻢ ﺑﺎ او ﺟﺎﻳﯽ نمی روی!
قسمت پنجم.
اﻳﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﺑﺮق ﺁﺳﺎ ﺑﻪ ذهن راﻧﻨﺪﻩ ﺧﻄﻮر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ﺳـﺮانجام او راﺑﻪ ﺻﺮاﻓﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺮ ﻓﺸﺎر ﭘﺎﻳﺶ روی ﭘﺪال ﮔﺎز ﺑﻴﺎﻓﺰاﻳـﺪ. ﺣـﺎﻻ دﻳﮕـﺮاﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﻣﻮﺗﻮر ﺑﺎ ﻏﺮﺷﯽ هیجان زدﻩ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺸﺎر ﭘﺎی راﻧﻨﺪﻩ روی ﭘﺪال ﮔﺎز اﻓﺰاﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﭘﺎوﻻ ﮐـﻪ ﻇـﺎهﺮا ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻧﺎﮔﻬـﺎﻧﯽﻣﺘﻮﺟﻪ راﻧﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻗﻬﻘﺮاﻳﯽ ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺖ، بهت زدﻩ ﺑـﻪ او ﻣـﯽ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺑﺎ ﻗﺪم هایی رو ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﺟﺎدﻩ و رو ﺑﻪ درﺧﺘﺎن ﻣـﯽ رﻓـﺖ.
در ﻣﻴﺎن درﺧﺘﺎن اﻣﻦ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻴﺪ، دﺳﺖ ﮐﻢ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد ﺗﺎ او را در ﻣﻴﺎن درﺧﺘﺎن ﺗﻌﻘﻴﺐ ﮐﻨﺪ.
اﻣﺎ ﭘﺎوﻻ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ی ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺮﻳﻊ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮد، ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ی ﮐﺎﻓﯽ ﻣﻮﺿﻮع را درک ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد. چمدان را رها ﮐﺮد، ﺗﻼش ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮدد و ﺑﺪود. اﻣﺎ ﺑﺎ ﺁن ﮐﻔﺶ هایﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ روی رﻳﮓ ها و ﺳﻄﺢ ﻧﺎهموارﺟﺎدﻩ ﺗﻌﺎدل ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد، ﺁﺧﺮ او در ﻟﺒﺎﺳﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﯽ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ دهد و ﻇﺎهراﺧﻮدش هـﻢ ﻣـﯽ داﻧـﺴﺖ ﮐـﻪاﻣﮑﺎن ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺷﺪن وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﭘﺲ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ رو ﮐﺮد. دﺳـﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ دﻓﺎع ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻓﺮﻳﺎد زد:
ﻣﺮا ﻧﮑﺶ، وﻳﻨﺖ!
و ﺣﺎﻟﺖ دﺳﺖ ها ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﺮد، ﺁنها را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد ﺗﺎ در ﺗﻼﺷﯽ ﻋﺒﺚ از دﺳﺘﺎﻧﺶ هـﻢﭼﻮن ﺳﭙﺮی در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻞ ﺁهنیﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ در ﭘﺮواز ﺑﻮد، اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨﺪ. اﻣـﺎ ﺁندﺳﺖ ها هنوز ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﭘﺮواز در ﺁﻣﺪ و ﭼﻬﺮﻩ اشﺑﺰرگ ﺗﺮ و ﻧﺰدﻳﮏ ﺗﺮ ﺷﺪ، ﺁن ﻗﺪر ﻧﺰدﻳﮏ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﺎ ﺷﻴـﺸﻪ ی ﺟﻠـﻮی اﺗﻮﻣﺒﻴـﻞ ﺑﺮﺧﻮرد نمود. دهان ﺳﺮخ او تماما ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺷﻴﻮن او ﺑﺎ ﻏﺮش اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑـﻪ رﻗﺎﺑـﺖ ﭘﺮداﺧﺖ. رﻗﺎﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ لحظه ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزی ﻏﺮش اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ.
در همان لحظه ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﺻﻮرت ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ، ﭼﻨﺎن ﺿﺮﺑﻪ ی ﺑﺮﺧﻮرد ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻴـﺸﻪ ی اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﻪ ﻟﺮزﻩ در ﺁﻣﺪ، درﺧﺘﺎن و هرﭼﻪ از ﺷﻴﺸﻪ ی ﺟﻠﻮ ﻣﺸﺎهده ﻣﯽ ﺷـﺪ ﺑـﻪ ﻟﺮزﻩ در ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد، ﻟﺮزﺷﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﺎﺷﯽ از زﻟﺰﻟﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﻬﺮﻩ ی ﺳﻔﻴﺪ و ﻟﺒﺎسﺳﻔﻴﺪ از ﭘﺮدﻩ ی ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺷﻴﺸﻪ ی ﺟﻠﻮ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ. ﺁﺧﺮﻳﻦ اﻋﻀﺎی ﻣﺮﺋـﯽ ﺟـﺴﻢ ﭘـﺎوﻻ دﺳﺘﺎن ﺳﻔﻴﺪش و ﺳﭙﺲ ﻧﺎﺧﻦ های ﺑﻠﻨﺪش ﺑﻮد ... ﮐﻪ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﯽ رﺳـﻴﺪ... اﻟﺘﻤﺎس ﮐﻨﺎن ...
اﻣﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ روی اداﻣﻪ داد. ﺑﺎ ﺳﻨﮓ دﻟﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﭼﺮخ های اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ در دﺳﺖ اﻧﺪاز ﮐﻨﺎر ﺟﺎدﻩ ﺑﻪ ﭘـﺎﻳﻴﻦ وﺑﺎﻻ ﺟﻬﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﻟﺐ ﺑﻪ اعتراض ﮔﺸﻮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺟﺎدﻩ اﻳـﻦ همه ﭘـﺮ دﺳـﺖ و اﻧﺪاز اﺳﺖ؟ راﺳﺘﯽ ﭼﺮا ﭼﺸﻢ اﻧﺪاز ﭘﺮ درﺧﺖ ﻣﺸﻬﻮد از ﺷﻴﺸﻪ ی ﺟﻠﻮ اﻳﻦ همه ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﯽ رود؟ ﺁﻳﺎ ﭼﺮخ های ﻣﺎﺷﻴﻦ از روی ﭼﻴﺰی ﻋﺒﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟ ﻣﮕـﺮ در ﺟـﺎدﻩ ﻣﺎﻧﻌﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ؟ ﺁﻩ ...
ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺟﺎدﻩ هموار ﺷﺪ و ﺗﮑﺎن های ﺷﺪﻳﺪ ﻓﺮوﮐﺶ ﮐﺮد. اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﺳﻴﺎﻩ و ﻗﻴﺮﮔﻮن ﺁﺳﻔﺎﻟﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ زﻳﺮﮐﯽ در ﭘﻴﭻ ﺟﺎدﻩ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ.
درهمین لحظه ﻣﻨﻈﺮﻩ ی ﺷﻴﺸﻪ ی ﺟﻠﻮی اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ رﻧﮓ ﺑﺎﺧﺖ. رﻧﮓ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺷﺪ و ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﭼﻬﺮﻩ ای در ﺁﻳﻨﻪ ﺷﺪ، ﭼﻬﺮﻩ ی ﺷﺮﻳﻞ روﻳﺲ. ﭼﻬﺮﻩ ای ﮐﻪ ﺑـﺎ ﻧﻘـﺎﺑﯽ از ﻧﻔﺮت ﮐﺸﻴﺪﻩ و زﺷﺖ ﻣﯽ نمود.دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻃﺮف ﮔﻮﻧﻪ هاﻳﺶ رﻓﺖ، دﺳﺘﺎن ﺷﺮﻳﻞ روﻳـﺲ، ﺗـﺎ ﭼـﺸﻤﺎن ﺣﻴـﺮان او را
ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ، ﺑﺎ ﻧﻮﻣﻴﺪی ﺗﻼش ﮐﺮد دﻳﺪﮔﺎن ﺧﻮد را از ﺁن ﭼﻪ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﭙﻮﺷـﺎﻧﺪ، ازﺧﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪ: اﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ دﻳﺪم؟
ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎورد و ﺁن ﮔﺎﻩ در ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ی ﺧﻮد ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ. ﺁن ﺧﻄﻮط زﺷﺖ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد اﻣﺎ داﻧﻪ های ﻋﺮق ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﻴﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ و دﺳﺘﺎﻧﺶ ﻟﺮزان ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺟﺴﻤﯽ ﻟﺮزان و ﺗﻌﺎدﻟﯽ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪار ﺑﻪ ﺳـﻮی ﺗﻠﻔـﻦ ﺷـﺘﺎﻓﺖ.
شماره ﺗﻠﻔﻦ ﺁﻟﻦ را ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ لحظه ﺑﺪون ﻣﻘﺪﻣﻪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﯽ ﻟﺮزان ﮔﻔـﺖ:
اﻣﺸﺐ نمی توانم ﺑﻴﺮون ﺑﺮوم، ﺁﻟﻦ. ﺳﺮدرد وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ دارم.
ﮐﻪ در واﻗﻊ همین ﻃﻮرهم ﺑﻮد.
قسمت ششم.
ﺳﺮانجام اﺳﺮار ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺁﻟﻦ در ﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺖ وﻟﯽ ﺁﻟﻦ ﻧﻴﺰ او را ﻣـﻮرد تمسخرﻗﺮار داد. ﻧﻪ، او ﺑﻪ هیچ وﺟﻪ رﺿﺎﻳﺖ نمی داد ﮐـﻪ مخفیانه وارد ﮔـﺎراژ ﻣﻨـﺰلﻣﺎرون ﺷﻮد و اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ او را ﺑﺎزرﺳﯽ ﮐﻨﺪ. ﻳﺎ ﺑﺮای ﺟﺴﺘﺠﻮی چمدان ﺧﻮن ﺁﻟﻮد ﺁﺑـﯽرﻧﮓ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ وارد ﻣﻨﺰل وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ﺷﻮد.
اﻟﺒﺘﻪ ﺁﻟﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﮑﺎن درﻳﺎﻓﺖ ﻋﻼﺋﻢ و ﺁﺛﺎر ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯽ ﺑﺮای ﺷـﺮﻳﻞ ازﻃﺮﻳﻖ ذهن ﻣﺎرون وﺟﻮد دارد، اﻣﺎ اﮔﺮ وﻳﻨﺖ ﻣـﺎرون همسرش را ﺑـﻪ ﻗﺘـﻞ رﺳـﺎﻧﺪﻩﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ اﺳﺖ، ﻧﻪ ﺷﺮﻳﻞ و ﻧﻪ او.و ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﻳﻞ شدیدا ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ.
اﻳﻦ ﺧﺸﻢ ﻳﮑﯽ از دﻻﻳﻠﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ ﺷﻬﺮ را ﺗﺮک ﮐﺮد. دﻟﻴﻞ دﻳﮕﺮ وﺣـﺸﺘﯽ ﺑـﻮدﮐﻪ از وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون در وﺟﻮد ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد. ﮔﺮﭼﻪ هیچ ﺗﻮﺟﻴـﻪ ﻣﻨﻄﻘـﯽ ﺑـﺮایاﺣﺴﺎس وﺣﺸﺖ ﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺖ.اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺮﻳﻞ ﺑﺎ ﭘﻠﻴﺲ تماس ﮔﺮﻓﺘﻪ و وﻳﻨﺖ هم از ﺁن ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻄﻠﻊ ﺑﻮد، وﻟﯽ درﺳـﺖﺑﻪ همین دﻟﻴﻞ وﻳﻨﺖ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺁن را ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ او ﺻﺪﻣﻪ ای وارد نماید. ﺧﻮب، ﭘـﺲﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮑﻨﺪ؟ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ او را ﺁزار دهد، تهدید ﮐﻨﺪ و ﮐﺎﺑﻮس زﻧـﺪﮔﯽ اشﺷﻮد. و ﺷﺮﻳﻞ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ همین ﮐﺎر را هم ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺑﻪ همین دﻟﻴﻞ ﺗﺼﻤﻴﻢداﺷﺖ ﻓﺮار ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ دوردﺳﺖ ﺑﺮود و اﺟﺎزﻩ دهد ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﮕﺬرد.
ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﻣﺪت، ارﺗﺒﺎط ﻣﻐﺰی ﺑﺎ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ﻗﻄـﻊ ﺷـﻮد. ﺷـﺎﻳﺪ ﺁن ﮔـﺎﻩﻗﺎدر ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن همه ﭼﻴﺰ.
از محل ﮐﺎرش ﺑﺎ اﺻﺮار و اﻟﺘﻤﺎس ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺷﺪﻩ و همان روز ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ از ﺷﻬﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺸﺨﺼﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺣﺘـﯽ ﺟﻬـﺖ ﻣﺸﺨـﺼﯽ را درﻧﻈﺮ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺁن ﭼﻪ در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ ﻓﻘﻂ رفتن ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﺷﻬﺮ ﺑﻮد. رفتن ﺑﻪ محلی ﮐـﻪﺑﺎ دﻳﮕﺮ اﻣﺎﮐﻦ اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.ﺳﺮانجام در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﺮوب ﺁﻓﺘﺎب ﭼﻴﺰی نمانده ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﺘﻞ ﻧـﻮرت وی ﮐـﻪ درﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽ واﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد رﺳﻴﺪ. ﺷﻬﺮی ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ ﭼﻴﺰی از ﻳﮏ دهکده بیشتر ﻧﺪاﺷﺖ وﺁن را ﻧﻴﺰ ﻧﻮرت وی ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. ﻣﺘﻞ ﻣﺰﺑﻮر ﻳﮏ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻋـﺮﻳﺾ ﺑـﻮد ﮐـﻪ اﺗـﺎقهایش پهلو به پهلوی هم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘـﻪ و در ﻣﻘﺎﺑـﻞ هـﺮ اﺗـﺎق،محلی ﺑـﺮای ﭘـﺎرکاﺗﻮﻣﺒﻴﻞ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﻳﮏ رﺳﺘﻮران ﻧﻴﺰ در ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﺘﻞ ﺑﻮد ﮐﻪﺟﺰﺋﯽ از ﺁن ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﺁﻣﺪ.ﺷﺮﻳﻞ ﻳﮏ ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﺧﻮرد و وﻗﺘﯽ ﺧﺴﺘﻪ و ﺑﯽ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎﻗﺶ ﻣﯽ رﻓﺖ، ﺗـﺎرﻳﮑﯽﺑﺮ ﺁسمان ﭼﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ و ﺳﺘﺎرﮔﺎن رخ ﻣﯽ نمودﻧﺪ. ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﺮاغ اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﺶ رﻓﺖ ودر ﺁن را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮد و هنگاﻣﯽ ﮐﻪ از ﻗﻔﻞ ﺑﻮدن ﺁن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺖ.ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺼﻮر ﮐﻪ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﻗﺮص ﺧـﻮاب ﺁور دارد، دو ﻗـﺮص را ﺑﻠﻌﻴـﺪ و ﻣـﺪﺗﯽﻃﻮﻻﻧﯽ ﺧﻮد را زﻳﺮ دوش ﺁب ﺑﺴﻴﺎرﮔﺮم حمام رهاﮐﺮد و درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺁب ﮔﺮم ﺑﺮ ﺳﺮ و
روﻳﺶ ﻓﺮو ﻣﯽ رﻳﺨﺖ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ و رها در همان ﺣﺎل ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ.ﺳﭙﺲ ﺧﻮد را در تخت ﻣﺘﻞ و ﺑﺎﻟﺶ های دل ﭼﺴﺐ ﺁن رها ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﻴﻬـﻮدﻩ ﺳـﻌﯽ ﮐـﺮدﮐﺘﺎﺑﯽ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﺪ. او ﺷﺮوع ﺑﻪ ورق زدن ﺑﺮگ های ﮐﺘﺎب ﮐﺮد.ﺳﺎﻋﺖ ها ﮔﺬﺷﺖ و او ﺑﯽ ﻗﺮار در تخت ﻣﯽ ﻏﻠﺘﻴﺪ. ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺟﻬﺶ را ﺟﻠﺐ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد.ﺳﺮانجام ﭼﺮاغ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﺁن ﮔﺎﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻇﻠﻤـﺖ، ﻧﮕـﺎهﺶ ﺧﻴـﺮﻩ ﻣﺎﻧـﺪ ودرون ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺑﻪ ﮐﺎوش ﭘﺮداﺧﺖ. ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون را از ذهنﺧﻮد دور ﮐﻨﺪ.وﻳﻨﺖ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ او از ﺟﻨﺎﻳﺘﺶ ﺑﺎ خبر اﺳﺖ ... اﻣﺎ نمی داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ازﺟﺰﻳﻴﺎت ﺁن اﻃﻼع دارد.
ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ مسلما ذهن او هم ﭼﻮن ﻳﮏ ﮐﺘـﺎب ﺑـﺎز ﺷـﺪﻩ در ﻣﻘﺎﺑـﻞﭼﺸﻤﺎن وﻳﻨﺖ ﻧﻴﺴﺖ، نمی ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. و از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺁﻳـﺎ ممکن اﺳـﺖ ﮐـﻪوﻳﻨﺖ در اﻳﻦ هراس ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ او از ﺁن ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﺪ هم بیشتر ﺑﺪاﻧﺪ؟ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺜﺎلاﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﺪ وﻳﻨﺖ ﭼﻄﻮر ﺧﻮد را از ﺷﺮ ﺁن چمدان ﮐﻮﭼﮏ و ﺁﺑـﯽ رﻧـﮓ ﺧـﻼص ﮐـﺮدﻩاﺳﺖ. ﻳﺎ اﻳﻦ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ را ﮐﻪ در ﺁن رﺳﺘﻮران ﺑﻪ همراﻩ ﭘﺎوﻻ ﻣﺎرون ﺑﻮد ﺷﻨﺎﺳـﺎﻳﯽﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
از ﺁن ﺟﺎ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ در اﺳﺮار ﮔﻨـﺎﻩ ﺁﻟـﻮد وﻳﻨـﺖ ﺷـﺮاﮐﺖ داﺷـﺘﻪﺑﺎﺷﺪ، ﺁﻳﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﺑﺮای وﻳﻨﺖ ارﺳﺎل ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﭼﻴـﺰی ﺑـﺮایوﺣﺸﺖ از ﺷﺮﻳﻞ ﺑﺮای وﻳﻨﺖ وﺟﻮد ﻧﺪارد؟ اﻇﻬﺎر ﮐﻨﺪ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﻴﻠﯽ ﺑﻪ اﺟﺮای ﻧﻘـﺶﻳﮏ ﺷﻬﺮوﻧﺪ ﺑﺸﺮدوﺳﺖ و ﺧﻴﺮﺧﻮاﻩ در وﺟﻮدش ﻧﻴﺴﺖ؟ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﮐﻪ وﻳﻨﺖ را ﻣﻄﻤـﺌﻦ ﮐﻨـﺪﮐﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺮدﻩ از اﺳﺮار ﺟﻨﺎﻳﺘﺶ ﺑﺮدارد؟ اﻣﺎ ﺁﻳﺎ در اﻳﻦ ﺻﻮرت وﻳﻨـﺖ ﺑـﻪاو اﻋﺘﻤﺎد ﻣﯽ ﮐﺮد؟ ﺁﻳﺎ ﭘﻴﺎﻣﺶ را ﺑﺎور ﻣﯽ داﺷﺖ ...؟
در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺁن اﺗﺎق ﻏﺮﻳﺐ، ﻧﺎﮔﻬﺎن راﺳﺖ ﻧﺸﺴﺖ، در همان لحظه وﻳﻨـﺖ ﻣـﺎرون ﺑـﺎارﺳﺎل ﭘﻴﺎﻣﯽ ﺑﻪ او اﻇﻬﺎر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارد. ﭼﻴﺰی نماﻧﺪﻩ ﺑـﻮدﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ از ﺷﺪت ﺗﺮس ﺑﻪ رﻋﺸﻪ در ﺁﻳﺪ، دﻟﻴﻞ ﺁن وﺣﺸﺖ ﺁﮔﺎهﯽ دﻳﮕﺮی ﺑﻮد ﮐـﻪ ﺑـﻪﻣﻐﺰش ارﺳﺎل ﺷﺪﻩ و اﻳﻦ ﺑﺎر ﭼﻪ ﺗﻠﻪ ﭘﺎﺗﯽ ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻏﺮﻳـﺰﻩ ی ﻧﺎﺷـﯽاز ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺧﻄﺮ و ﻳﺎ ﺻﺪاﻳﯽ ﻧﺎمحسوس ﮐﻪ عمیقاً ﺁن را ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﮔﺮﭼﻪ ﺣﺘﯽ ﺧـﻮدشهم نمی داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻴﺴﺖ اﻣﺎ از وﺟﻮد ﺁن اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺖ. وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ﺟﺎﻳﯽ در همانﺣﻮاﻟﯽ ﺑﻮد!
ﺁهسته از تخت ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪ. ﭘﻨﺠﺮﻩ ی ﺑﺰرﮔﯽ در دﻳﻮار ﺟﻠﻮی اﺗﺎﻗﺶ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐـﻪﺑﺎ ﭘﺮدﻩ ی ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﭘﺮدﻩ را ﺑﻪ اﻧـﺪازﻩ ی دو ﺳـﻪ ﺳـﺎﻧﺘﯽ مترﮐﻨﺎر ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ از ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﻦ ﭘﺮدﻩ و دﻳﻮار ﺑـﻪ وﺟـﻮد ﺁﻣـﺪﻩ ﺑـﻮد،ﻧﮕﺎهی ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﻨﺪازد، ﻳﮑﯽ از ﺗﻴﻐﻪ هﺎی ﭘﺮدﻩ ﮐﺮﮐﺮﻩ ی ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ را ﭘﺎﻳﻴﻦﮐﺸﻴﺪ و ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﭼﺸﻢ ﮔﺮداﻧﺪ.
اﺑﺘﺪا ﺑﻴﺮون از ﻣﺘﻞ ﭼﻴﺰ ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ ﻣﺸﺎهده ﻧﮑﺮد، راﻩ مخصوص ﭘﺎرک اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ها ﺑﻪﺧﻮﺑﯽ روﺷﻦ ﺑﻮد و اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺧﻮد را دﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﺜﻪ ی ﺗﻨﻮﻣﻨﺪش ﺑﻪ او ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ وﺁن ﮔﺎﻩ ﺻﺪاﻳﯽ ﺷﻨﻴﺪ. اﻳﻦ ﺑﺎر اﺷﺘﺒﺎﻩ ممکن ﻧﺒﻮد. ﺻﺪای ﺳﺎﻳﺶ ﮐـﻒ ﮐﻔـﺸﯽ ﺑـﺮ رویﭘﻴﺎدﻩ رو، ﻧﺰدﻳﮏ ﭘﻨﺠﺮﻩ ی اﺗﺎﻗﺶ. ﺷﺒﺢ ﺗﻴﺮﻩ رﻧﮕﯽ را دﻳﺪ ﮐﻪ از ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﭘﻨﺠـﺮﻩﮔﺬﺷﺖ و در ﮐﻨﺎر اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ او ﻣﮑﺚ ﮐﺮد.
ﺷﺒﺢ ﻣﺮدی ﺑﻮد، ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون نمی ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﺮد دﻳﮕﺮی ﺑﺎﺷﺪ. ﺷﺮﻳﻞ،ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺎ ﻧﻮﻣﻴﺪی ﺑﻪ ﺗﺮدﻳﺪی دل ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺁن ﺗﺮدﻳـﺪ ﺑـﺎ رفتن ﺁنﻣﺮد ﺑﻪ ﻋﻘﺐ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ و ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻮری ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ و ﺷﺎﻧﻪ هاﻳﺶ اﻓﮑﻨـﺪﻩ ﻣـﯽ ﺷـﺪ ﺑـﻪﻳﻘﻴﻦ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. زﻳﺮا ﺷﺮﻳﻞ روﻳﺲ ﭼﻬﺮﻩ ی ﻣﺮداﻧﻪ، ﺗﻴﺮﻩ و اﻓﺘﺎدﻩ ی وﻳﻨـﺖ ﻣﺎرون را ﻣﯽ دﻳﺪ.
او را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد. ﺧﻴﻠﯽ ﺁﺳﺎن ﺑﻮد، ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ هـﻢ ﺁﺳـﺎن ﺑﺎﺷـﺪ.ﭼﻮن ﺷﺮﻳﻞ ﭘﻴﺎم را ﺑﺮاﻳﺶ ارﺳﺎل ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد. همان لحظه ﮐـﻪ ﻧـﺎم ﻧـﻮرت وی و ﻣﺘـﻞﻧﻮرت وی در ذهنش ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ، ﭘﻴﺎم ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ارﺳﺎل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. وﺣﺎﻻ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺎرون ﺑﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ او ﻣﻌﻄﻮف ﺑـﻮد، ﺳـﻌﯽ داﺷـﺖ ﺗـﺎ ﻣﻄﻤـﺌﻦ ﺷـﻮد ﮐـﻪاﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. از ﺁن ﺟﺎ ﮐﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ همان ﺟﺎ ﺟﻠﻮی درب اﺗـﺎقاو ﭘﺎرک ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، ﮐﺴﺐ اﻃﻤﻴﻨﺎن از اﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﺪام ﻳﮏ از درها و اﺗﺎق هـﺎ ﺑﺎﻳـﺪﻣﻮرد ﻧﻈﺮ او ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺸﮑﻠﯽ در ﺑﺮ نخواهد داﺷﺖ.اﮐﻨﻮن ﻣﺎرون مترصد ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻧﻘﺼﯽ وارد ﺁورد ... ﺷﺎﻳﺪ هـﻢ در ﺻـﺪدﺗﻼﺷﯽ ﺑﺮای ورود ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺎﺷﺪ ... ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ در اﻧﺘﻈـﺎر ﺧـﺮوج او ازاﺗﺎق،صبر ﭘﻴﺸﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد ...ﺗﺸﻮﻳﺶ همیشه ﻗﻀﺎوت را تحت اﻟﺸﻌﺎع ﺧﻮد ﻗﺮار ﻣﯽ دهد ، ﺷﺮﻳﻞ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺘﺼﺪیﻣﺘﻞ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﺪ و از او بخواهد ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﻠﻴﺲ ﺷﻬﺮ ﻧﻮرت وی تماس ﺑﮕﻴﺮد. اﻣـﺎ ﭘﻠـﻴﺲهیچ وﻗﺖ ادﻋﺎی ﺷﺮﻳﻞ را ﺑﺎور نمی ﮐﺮد، همان ﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺒـﻞ از اﻳـﻦ ﺑـﺎور ﻧﮑـﺮدﻩﺑﻮدﻧﺪ، اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون دﺳﺖ ﺑﻪ اﻗﺪاﻣﯽ ﻧﺰدﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ادﻋـﺎیاو را ﺑﺎور نمی ﮐﺮدﻧﺪ. و زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ وﻳﻨﺖ اﻗﺪاﻣﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ، دﻳﮕﺮ ﺑـﺴﻴﺎر دﻳـﺮﺧﻮاهد ﺑﻮد.
ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﻳﻦ، ﭘﻠﻴﺲ ﺧﻮد دشمن او محسوب ﻣﯽ ﺷﻮد. ﭼﻮن رفتن ﺑﻪ ادارﻩ ی ﭘﻠﻴﺲ ﺳﺒﺐوﺣﺸﺖ ﻣﺎرون از او و ﺳﭙﺲ ﺗﻌﻘﻴﺒﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﺗﻨﻬﺎ راﻩ اﻣﻨﻴﺖ او در ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺳﺎختنوﻳﻨﺖ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺎﻳﺪ او را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ دﻳﮕﺮهرﮔﺰ ﺑـﺎ ﭘﻠـﻴﺲ ﮐـﺎرینخواهد داﺷﺖ.
اﻣﺎ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ، ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ وﻳﻨﺖ هنوز ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ اﺳﺖ، او ﺑﺎﻳﺪ ﻓـﺮار ﮐﻨـﺪ،اﻣﺎ ﭼﻄﻮر؟
بخشی از ذهنش ﺑﻪ او اﺧﻄﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد: ﻧﻘﺸﻪ ای ﻧﮑﺶ، ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ رﻳـﺰی ﻧﮑـﻦ، وﻳﻨـﺖﻗﺎدر اﺳﺖ اﻓﮑﺎرت را بخواﻧﺪ!
و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﺮ اﻳﻦ را نمی داﻧﯽ؟ اﮔﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰی ﺑﺮای رفتن ﺑﻪ هر ﺟﺎﺑﮑﻨﯽ، او ﻗﺒﻞ از ﺗﻮ ﺁن ﺟﺎ در اﻧﺘﻈﺎرت ﺧﻮاهد ﺑﻮد. ﭘﺲ ذهنت را ﺧـﺎﻟﯽ و ﭘـﻮچﺑﮕﺬار، از ﻏﺮﻳﺰﻩ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻦ ... ﮐﻮرﮐﻮراﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﮐﻦ ... ﺗﺸﻮﻳﺶ و اﺿـﻄﺮاب ﺑـﻪﺧﻮد راﻩ ﻧﺪﻩ! ...
ﺳﺮﻳﻌﺎ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪ. در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺑﺪون ﺗﻔﮑﺮ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد، از ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن تمرد ﻣـﯽﮐﺮد:
در ﺣﺎل ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪن هستم... ﻧﻪ، ﺣﺘﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﮑﺮی هم ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ذهنم راﻩﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ!
و ﺑﻪ ﺧﻮدنهیب ﻣﯽ زد: ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﻮرد ﺁﻳﻨﺪﻩ و ﻧﻪ در ﻣﻮرد ﺣﺎل ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ.
اﮐﻨﻮن ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ و ﺁﻣﺎدﻩ، وﺳﻂ اﺗـﺎق اﻳـﺴﺘﺎدﻩ ﺑـﻮد. ﺑـﺴﻴﺎر ﻣـﺸﮑﻞ ﺑـﻮد،تقریبا اﻣﮑﺎن ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ذهنش را ﭘﻮچ و ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮕﻪ دارد. ﮔﻮیا اﻳﻦ ﮐﻪ ﺳﻴﺴﺘﻢدﺳﺘﮕﺎﻩ ذهن اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ، اﻣﺎ ﺷﺮﻳﻞ تمام ﺗـﻼش ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﮐـﺎرﮔﺮﻓﺖ.اﺗﺎق دارای ﭘﻨﺠﺮﻩ ای درﻋﻘﺐ ﻧﻴﺰ ﺑﻮد و او مجبور ﺑﻮد ﺗﺎ ﭘﺮدﻩ را ﮐﻨـﺎر زدﻩ وﭘﺮدﻩ ﮐﺮﮐﺮﻩ را ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻻ ﺑﮑﺸﺪ. ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮐﻪ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻣﺪت هاﺳﺖ ﺑﺎز ﻧـﺸﺪﻩ، ﺑـﺮایﺑﺎز ﺷﺪن لحظه ای ﺑﺎ لجبازی ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮد، اﻣﺎ ﺳﺮانجام ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و همراه ﺑـﺎ ﺣﺮﮐـﺖﭘﻨﺠﺮﻩ ﺻﺪای ﮐﻮﭼﮑﯽ از ﺧﺮاﺷﻴﺪﮔﯽ زﻧﮓ دار و ﻏﮋﻏﮋ ﺑﺎز ﺷﺪن از ﺁن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ، ﺻﺪاﻳﯽﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد از ﺟﻠﻮی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻗﺎﺑﻞ ﺷﻨﻴﺪن ﻧﺒﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ.ﺑﯽ درﻧﮓ و ﺑﺪون در ﻧﻈﺮ ﮔﺮفتن ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ ﺁن را داﺷﺖ و ﺑﺎاحتراز از تمرکز ﺣﻮاس در انجام ﮐﺎر، ﺑﻪ ﺁراﻣﯽ ﻳﮏ ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻴﺮون ﺑﺮد و ﺳـﭙﺲ ازپهلو ﺧﻮد را ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪ و ﺳﺮانجام ﭘﺎی دﻳﮕﺮ را از ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻴﺮون ﺑﺮد و ﭘﺮﻳﺪ.اﮐﻨﻮن روی چمن اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﺣﺎﻻ ﮐﺠﺎ؟
ﻧﻪ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ، ﻓﻘﻂ ﻋﻤﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ او را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ، ﺣﺮﮐﺖ...
قسمت هفتم.
ﺻﺪای ﺗﺮاﻓﻴﮏ از ﺑﺰرﮔﺮاﻩ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﻴﺪ. ﺻﺪا از ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. اﮔﺮﭼﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ دربستر ﺑﻮدﻩ اﺳـﺖ اﻣـﺎ ﺳـﺎﻋﺖ رفتندر ﺑﺰرﮔـﺮاﻩ و ﮔـﺮفتن ﮐﻤـﮏ ازاﺗﻮﻣﺒﻴﻠﯽ ﻋﺒﻮری هنوز ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. هنوزﻣﺮدم در ﺧﻴﺎﺑﺎن و اﻃﺮاف او ﺑﻮدﻧـﺪ وﻟﺰوﻣﯽ ﺑﺮای وﺣﺸﺖ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. از ﭘﺸﺖ رﺳﺘﻮران ﻣﺘﻞ ﮔﺬﺷﺖ. درون رﺳﺘﻮران هنوززﻧﯽ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ و ﻳﮑﯽ دو مشتری وﺟﻮد داﺷﺖ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ تدریجا در ﺻﺪدﺗﻌﻄﻴﻞ هستند. ﭘﻨﺎهی در ﺁن ﺟﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﺼﻮر ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ هـﺮ ﺻـﻮرت وﻳﻨـﺖ ﻧﻴـﺰ ﻣـﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ او را از ﺁن ﺟﺎ هم ﺗﻌﻘﻴﺐ ﮐﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻗﺪم ﺑﺮداشتن اداﻣﻪ داد،ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺴﯽ را ﺟﻠﺐ ﻧﮑﻨﺪ، ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺣﺘﯽ از اﻧﻌﮑﺎس ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻗﻮﻩ ی ﺑﻴﻨﺎﻳﯽ اش در ذهن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﮐﻨـﺪ. ﺷـﺒﺢ ﺑﺰرﮔـﯽ راﻩ را ﺑﺮ او ﺑﺴﺖ. ﭘﺸﺖ ﮐﺎﻣﻴﻮﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ او ﺁن را دور زد و در ﻃﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺳـﺎﻳﻪی ﺗﺎرﻳﮏ ﺗﺮی داﺷﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺑﺰرﮔﯽ ﻧﺒـﻮد. ﻇـﺎهرﻳـﮏ ﺗﺮﻳﻠـﯽ را هـﻢ ﻧﺪاﺷﺖ.
ﻣﺮدی در ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺟﻠﻮی ﮐﺎﻣﻴﻮن اﻳﺴﺘﺎدﻩ و ﺳﻴﮕﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ. ﺷـﺎﻳﺪ راﻧﻨـﺪﻩ ی ﺁن ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺮد ﺻﺪای ﭘﺎی ﺷﺮﻳﻞ را ﺷﻨﻴﺪ. ﺑﻪ ﻃﺮف او ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد. ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ اوﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ، اﻣﺎ ﭼﻬﺮﻩ ی ﻣﺮد در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺒﻮد. ﻓﻘﻂ ﺁﺗﺶ ﺳﺮخ رﻧﮓ ﺳﻴﮕﺎرشﻣﺸﺎهدﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﮏ او رﺳﻴﺪ و اﻳﺴﺘﺎد، ﭘﺮﺳﻴﺪ: اﻳﻦ ﮐﺎﻣﻴﻮن ﻣﺎل شماﺳﺖ؟
ﻣﺮد ﺣﺘﻤﺎ ﺟﺎ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد، زﻳﺮا لحظه ای ﺑﺮای ﺟﻮاب دادن ﺗﺮدﻳﺪ ﮐﺮد. ﺳﺮانجام ﻟﺐهاﻳﺶ ازهم ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺁراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻪ.
- ﻣﯽ ﺧﻮاهید ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮوﻳﺪ ﻳﺎ همین ﺟﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻴﺪ؟
ﻣﺮد ﭘﺲ از ﺗﺮدﻳﺪی مجدد ﭘﺎﺳﺦ داد: ﻣﯽ ﺧﻮاهم ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮوم، ﺑﻪ محض اﻳـﻦ ﮐـﻪ ...ﺳﻴﮕﺎرم تمام ﺷﻮد.
- ﻣﺮا هم ﻣﯽ رﺳﺎﻧﻴﺪ؟
و وﻗﺘﯽ راﻧﻨﺪﻩ ﮐﺎﻣﻴﻮن ﭘﮏ ﻋﻤﻴﻘﯽ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎر ﺧـﻮد زد، ﻧـﻮر ﺁﺗـﺶ ﺳـﻴﮕﺎر ﭘﺮﺗـﻮبیشتری ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ اش اﻓﮑﻨﺪ، ﭘﺮﺳﻴﺪ: ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاهید ﺑﺮوﻳﺪ؟
- ﻓﺮﻗﯽ نمی ﮐﻨﺪ، ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاهم ...
ﻣﺮد ﺑﻪ او ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، ﺣﻴﺮت زدﻩ او را ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ، اﻣﺎ ﭼﻬﺮﻩ ی ﺷـﺮﻳﻞ ﺑـﻪهمان اﻧﺪازﻩ ﮐﻪ ﭼﻬﺮﻩ ی او در ﺳﺎﻳﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ در ﺗﻴﺮﮔﯽ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳـﻴﮕﺎرﺧﻮد را زﻣﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد زحمت ﻟﮕﺪ ﮐﺮدن ﺁن را هم ﻧﺪاد. ﺁن ﭼﻪ ﮐﻪ ﺁنﻣﺮد در ﺳﺮ داﺷﺖ ﺑﻪ همان وﺿﻮح ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ او ﻧﻴﺰ در ﻃﻮل ﻣﻮج ذهنی ﺷﺮﻳﻞ ﻗﺮاردارد. او ﻗﺪرت ﺣﺪس اﻳﻦ را ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ رﻳﺴﮏ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ دﺳﺖ زدﻩ اﺳـﺖ، اﻣـﺎﭘﻴﺸﻨﻬﺎد دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ او ﺟﺰ ﻓﺮﻳﺐ ﮐﺎری ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮی ﻧﺒﻮد...ﭘﺲ از لحظاتی ﻃﻮﻻﻧﯽ، ﻣﺮد در ﮐﺎﻣﻴﻮن را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﭙﺮ ﺑﺎﻻ.
ﺷﺮﻳﻞ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ هﺎی ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ: ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎلاﻳﻦ ﺟﻮر ﮐﺎﻣﻴﻮن هایی ﺑﺰرگ را ﺳﻮار ﻧﺸﺪﻩ ام.
اﻣﺎ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ذهن ﺧﻮد ﻳﺎدﺁوری ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ بماند و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻧﮑﻨﺪ.ﺑﻪ ذهن ﺧﻮد دﺳﺘﻮر داد: راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﺎت ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ ... ﺁرام ﺑﺎش ... ﺑـﻪ ﺧـﻮاب ﺑﺮو ... ﺑﻠﻪ، ﺧﻮاب ... ﺧﻮدت را هیپنوﺗﻴﺰم ﮐﻦ.
راﻧﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪ و ﻣﻮﺗﻮر را روﺷﻦ ﮐﺮد. ﺳﭙﺲ ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺑـﻪ راﻩاﻓﺘﺎد. ﺷﺮﻳﻞ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در همان ﺣﺎل ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﭼﻴـﺰیﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﺪ، اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺑﻪ ﻃـﺮف ﭼـﭗ ﭘﻴﭽﻴـﺪ و ﺁن هـﺎ وارد ﺑﺰرﮔـﺮاﻩﺷﺪﻧﺪ. ﺁﻳﺎ وﻳﻨﺖ هﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﺮک ﮐﺎﻣﻴﻮن از ﺁن محوطه ﺷﺪﻩ ﺑﻮد؟ ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻪ.
ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ. وﻳﻨﺖ ﻗﺎدر ﻧﻴـﺴﺖ هـﺮ ﻓﮑـﺮ ﮐﻮﭼـﮏ درون ذهـﻦ او را بخواﻧـﺪ.اﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﺪ او درون ﺁن ﮐﺎﻣﻴﻮن اﺳﺖ.راﻧﻨﺪﻩ ﮐﺎﻣﻴﻮن ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: نمی دانم ﺁﻳﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ درﺳﺖ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ، ﺑﺒﻴـﻨﻢﻣﻌﺘﺎد هستی ﻳﺎ ...
- ﻧﻪ، ﻣﻦ ﻣﻌﺘﺎد ﻧﻴﺴﺘﻢ.
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮهم از ﺁن ﻧﻮع زن ها نمی ﺁﻳﯽ. ﭘﺲ حتما در ﺣﺎل ﻓﺮار هـﺴﺘﯽ. از دﺳـﺖ ﮐﯽ؟ ﺷﻮهرت؟
- ﻧﻪ، ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ. نمی توانمﺗﻮﺿﻴﺢ دهم.
- ﺁﺧﺮ ممکن اﺳﺖ ﮐﺎر ﻣﻦ ﺧﻼف ﺑﺎﺷﺪ.
- ﻧﻪ، ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻪ شما ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﯽ دهم.
ﺳﭙﺲ ﺁن دو ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻧﺪ. ﮐﺎﻣﻴﻮن هم ﭼﻨﺎن ﺑـﻪ راﻩ ﺧـﻮد اداﻣـﻪ ﻣـﯽداد. ﺷﺮﻳﻞ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺴﺘﻪ ﻧﮕﻪ دارد ﺗﺎ ﻣﺒـﺎدا ﺑـﻪ ﻋﻼﻳـﻢ ﺟـﺎدﻩﺗﻮﺟﻬﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ. راﻧﻨﺪﻩ هﺮ از ﮔﺎهﯽ از ﮔﻮﺷﻪ ی ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ او ﻣﯽ اﻧـﺪاﺧﺖو ﺷﺮﻳﻞ اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ را ﻧﻴﺰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮد. اﻣﺎ هرﭼﻪ ﮐﻪ در ذهن راﻧﻨـﺪﻩ ﻣـﯽ ﮔﺬﺷـﺖ،ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ وﺣﺸﺘﯽ ﮐﻪ از وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ﺑﺮ او ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، وﺣﺸﺖ کمتری به همراهداﺷﺖ.
ﻧﺎﮔﻬﺎن از راﻧﻨﺪﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ: اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﯽ ﻣﺎ را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟
و ﻓﻮرا از ﭘﺮﺳﺶ ﺧﻮد ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ زﻳﺮا ﺑﺎ ﺁن ﺳﻮال ﻧﺎ ﺧﻮدﺁﮔﺎﻩ راﻧﻨﺪﻩ را ﮔـﻮشﺑﻪ زﻧﮓ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد.
ﻣﺮد از ﺁﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: فعلا ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣـﺎ ﻧﻴـﺴﺖ،ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻣﺎ را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﮐﻨﺪ؟
-هیچ ﮐﺲ.
- ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎ از دﺳﺖ ﭘﻠﻴﺲ ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﯽ.
- ﻧﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ.
- ﺑﻪ هیچ وﺟﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﻴﺴﺘﻢ درﮔﻴﺮ ﻣﺴﺎﻟﻪ ای ﺑﺸﻮم.
- ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮑﻨﯽ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺟﺎﻳﯽ ببری، هر ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﺟﮑﺴﻮن هارﺑﺮ ﻣﯽ روم.
ﺷﺮﻳﻞ ﺟﻴﻎ ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﮐﺸﻴﺪ و دو اﻧﮕﺸﺘﺶ را در ﮔﻮش هاﻳﺶ ﻓﺮو ﮐﺮد، اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﻠﯽدﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﻧﺎم ﻣﻘﺼﺪ در ﻣﻐﺰش هم ﭼﻮن ﭘﺘﮏ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻴﺪ... ﺟﮑـﺴﻮن هـﺎرﺑﺮ و اوﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﺁن ﻧﺒﻮد. ﻣﯽ داﻧﺴﺖ، مطمئنا ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐـﻪ ﻧـﺎم ﻣﻘـﺼﺪ از ﻃﺮﻳـﻖارﺗﻌﺎش ﺻﺪا در ﻣﻐﺰش و ﭘﻞ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻣﻮﺟﻮد، ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺑﻪ ﻧـﻮرت وی و ذهـﻦ وﻳﻨـﺖ ﻣﺎرون اﻧﺘﻘﺎل ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ.
- ﺗﻮ ﭼﺖ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟
- ﻣﺮا ﭘﻴﺎدﻩ ﮐﻦ ...
دوﺑﺎرﻩ ﺟﻴﻎ ﮐﺸﻴﺪ: ... ﺑﮕﺬار ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﻮم ...!
- ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ را ﺗﺎ ﺷﻬﺮ ...
- ﻣﺮا ﭘﻴﺎدﻩ ﮐﻦ، وﮔﺮﻧﻪ ﺧﻮدم ﺑﻴﺮون ﻣﯽ ﭘﺮم.
ﺳﭙﺲ در ﮐﺎﻣﻴﻮن را ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﮐﺮد.
- ﻳﮏ دﻗﻴﻘﻪ صبر ﮐﻦ، صبرﮐﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮانم از ﺟﺎدﻩ ﮐﻨﺎر ﺑﮑﺸﻢ.
ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ لحظه ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮد و ﺳﺮﻋﺖ ﮐﺎﻣﻴﻮن لحظه به لحظه کاهش ﻳﺎﻓﺖ. ﺳﺮانجام راﻧﻨﺪﻩ ﻧﻘﻄﻪ ای را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد و در ﺷﺎﻧﻪ ی ﺧﺎﮐﯽ ﺟﺎدﻩ، ﮐـﺎﻣﻴﻮنرا ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد. اﻣﺎ ﺷﺮﻳﻞ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﻮﻗﻒ درﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، دررا کاملا ﺑﺎز ﮐﺮدﻩ و از ﭘﻠﮑﺎن در ﺣﺎل ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪن ﺑﻮد. از راﻧﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ در همانﺣﺎل ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮﻳﺪ.
روی ﭘﻨﺠﻪ ی ﭘﺎ ﻓﺮود ﺁﻣﺪ، ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﺧﻮرد اﻣﺎ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﻔﺘـﺎد. وﻓﻘـﻂ ﺁن ﮔـﺎﻩﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﻴﺖ ﮐﺮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﮔﺸﻮد ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﮐﺠﺎ هست.ﺗﺎﺑﻠﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی ﻧﺎﺣﻴﻪ ی ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﺑﻮد در ﻧﻮر ﭼﺮاغ های ﮐﺎﻣﻴﻮن ﻗﺎﺑﻞروﻳﺖ ﺑﻮد
قسمت پایانی.
" دوراهی" k
و ﺑﻪ ذهنش اﻳﻦ ﻃﻮر ﺧﻄﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ: وﻳﻨﺖ دﻗﻴﻘﺎ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ هستم.ﻓﺮﻳﺎدی ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ راﻧﻨﺪﻩ ی ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺑﺸﻨﻮد، اﻣﺎ در ﺁن لحظه ﻣﻮﺗﻮر ﮐـﺎﻣﻴﻮن ﻏـﺮشﮐﻨﺎن وزن ﺳﻨﮕﻴﻦ ﮐﺎﻣﻴﻮن را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد و ﭼﺮخ های ﻋﻘﺐ ﺁن رﻳﮓ های ﮐﻨﺎر
ﺟﺎدﻩ را ﺑﻪ ﺳﻮی او ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽ ﮐﺮد.ﺷﺮﻳﻞ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺗﺎ دوﺑﺎرﻩ ﺳﻮار ﮐﺎﻣﻴﻮن ﺷﻮد، اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﻠﯽ دﻳـﺮ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮد.ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮﻩ ی در ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﭼﺮخ های ﺑﺰرگ ﺁن،هیکل ﻏـﻮلﺁﺳﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ درون ﺑﺰرﮔﺮاﻩ رﺳﺎﻧﺪﻩ و ﺑﺮای ﭼﻨﺪ لحظه ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺟﻔﺖ ﭼـﺮاغ ﺳـﺮخ
رﻧﮓ ﻋﻘﺐ ﺁن ﺷﺎهد ﻧﻮﻣﻴﺪی و هراس ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ از ﻧﻈﺮ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ.اﮐﻨﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﭘﺎی ﭘﻴﺎدﻩ و در ﻇﻠﻤﺖ ﻗﻴﺮﮔﻮن ﺷﺐ و ﻣﻮﻗﻌﻴﺖدﻗﻴﻖ او ﮐﻪ تحت ﻋﻨﻮان " دو راهی ﺑﺰرﮔﺮاﻩ اﺻﻠﯽ و ﺟﺎدﻩ " kدر ذهن وﻳﻨﺖ ﻣﺎرونﻣﻨﻌﮑﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد.
اوﻟﻴﻦ واﮐﻨﺶ ﻏﺮﻳﺰی اش، ﺗﻼش ﺑﺮای ﺳﻮار ﺷﺪن ﺑـﺮ اﺗـﻮﻣﺒﻴﻠﯽ دﻳﮕـﺮ ﺑـﻮد و ﺗـﺎزﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﭘﯽ نبردﻩ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺷـﺎﻳﺪ اﺗﻮﻣﺒﻴـﻞ ﺑﻌـﺪی ﮐـﻪ ﺑﺎﻳـﺴﺘﺪ،اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون ﺑﺎﺷﺪ، از ﺗﻼش ﺧﻮد دﺳﺖ ﻧﮑﺸﻴﺪ.وﻗﺘﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﮑﺘﻪ ای را در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ: ﺷﺎﻳﺪ هم اصلا ﻧﺎﻳـﺴﺘﺪ،
ﭼﻮن وﻳﻨﺖ ﺑﺎ زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻳﻪ ی ﻧﺎراﺣﺘﯽ اش ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷـﻨﺪ و در ﺟـﺎدﻩ دﺳـﺖ ﺑﻠﻨـﺪﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ روش دﻳﮕﺮی رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.ﻳﮏ ﺟﻔﺖ ﭼﺮاغ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﺑﺰرﮔﺮاﻩ ﻧﻮر اﻓﺸﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﻮی او ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﺗﺎﺧﺖ.ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻒ زار ﮐﻨﺎر ﺟﺎدﻩ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد. همان ﺟﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ دراز ﮐﺶ ﺑﺎﻗﯽ
ﻣﺎﻧﺪ، ﺗﺎ ﭼﺮاغ هاو اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ از ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ.
ﺟﺎدﻩ اﺻﻠﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﻮد. ﺗﻌﺪاد اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ها ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ زﻳﺎد ﺑﻮد. از ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻒزار ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ راهﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد رﺳﺎﻧﺪ:ﺟﺎدﻩ ی k
اﻟﺒﺘﻪ وﻳﻨﺖ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ او ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ رود. در ﺁن لحظات، ﻋﻨﻮان ﺟﺎدﻩ ی kدرﻣﻐﺰش ﻣﯽ ﮐﻮﺑﻴﺪ. ﻃﻨﻴﻦ ﮐﻮﺑﻴﺪﻧﺶ در ﻣﻐﺰ ﺷﺮﻳﻞ ﺑﺎ ﺑﺮداشتن قدم هماهنگ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮد.اﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺖ ﺗﺎ ﮔﻢ ﺷﻮد ... ﺑﻠﻪ ﮔﻢ ﺷﻮد. اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻮاب ﻣﻨﻄﻘـﯽ ﺑـﺮای ﺣـﻞﻣﺸﮑﻞ او ﺑﻮد. اﮔﺮ او ﺧﻮد ﻧﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ، وﻳﻨﺖ هم خواهد داﻧﺴﺖ.ﺑﻠﻪ، ﺣﺘﯽ ﺟﺎدﻩ ای ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ و دور اﻓﺘﺎدﻩ ﺗﺮ ازاﻳـﻦ ﺧﻮاهـﺪ ﻳﺎﻓـﺖ. ﺟـﺎدﻩ ایﺧﺎﮐﯽ! و همان را اداﻣﻪ ﺧﻮاهد داد. ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ هم اﻳﻦ ﺳﺎدﻩ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﮐـﻪ در دﺷـﺖﺑﺪود، ﻳﺎ ﺣﺘﯽ از ﻣﻴﺎن ﺟﻨﮕﻞ ﻓﺮار ﮐﻨﺪ.اﻣﺎ از اﻳﻦ ﮐﻪ در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻏﻮﻃﻪ ور ﺷﻮد ﺗﺮدﻳﺪ داﺷﺖ. او ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺷـﻨﺎﻳﯽ ﺑـﺴﻴﺎرﻣﺒﻬﻢ و ﻧﺎروﺷﻨﯽ از ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﻳﯽ ﺁن ﻧﺎﺣﻴﻪ داﺷﺖ و ﺑﻪ ﺗﻘﺮﻳﺐ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪﻧﻮرت وی در ﮐﺪام ﺟﻬﺖ واﻗﻊ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ. از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐـﻪ ﺗـﺎ ﺟﮑـﺴﻮن هـﺎرﺑﺮﭼﻘﺪر ﻓﺎﺻﻠﻪ دارد؟ اﻟﺒﺘﻪ ﺟﮑﺴﻮن هﺎرﺑﺮ در ﮐﻨﺎر درﻳﺎﭼﻪ واﻗـﻊ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮد، اﻣـﺎﺣﻮﺿﭽﻪ های ﺁﺑﯽ دﻳﮕﺮی ﻧﻴﺰ وﺟﻮد داﺷﺖ و ﺗﺎ ﺁن ﺟﺎ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﻪ ی ﺁن ﻧﺎﺣﻴـﻪ را ﺑـﻪﻃﻮر ذهنی ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﯽ ﺁورد دو رودﺧﺎﻧﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ درهمان اﻃـﺮاف وﺟـﻮد داﺷـﺘﻪﺑﺎﺷﺪ ... ﺁﻳﺎ ﺑﺎﺗﻼق و ﻣﺮداب وﺟﻮد ﻧﺪارد؟ ﺷﺎﻳﺪ هم رﻳﮓ روان!
ﺁﻳﺎ ﻋﻤﻞ درﺳﺘﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ از اﺟﺘﻤﺎع ﺟﺪا ﺷﺪﻩ و دوان دوان ﺧﻮدرا ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ای ﺧﻠﻮت و دور از اﻧﺴﺎن ها، ﺗﻨﻬﺎ و وﺣﺸﺖ زدﻩ رﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد؟ ﺷﺎﻳﺪهمان بهتر ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﺎﻣﻴﻮن ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ، در ﮐﻨﺎر ﺁدﻣﻴﺎن ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ، اﻣﺎ ﺣـﺎﻻ ﺑـﺮایاﻳﻦ ﻓﮑﺮها ﺧﻴﻠﯽ دﻳﺮ ﺑﻮد.
ﺷﺐ روﺷﻨﯽ ﺑﻮد. درﺧﺸﺶ ﻣﻬﺘﺎب و ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺑﺮای روﺷﻦ ﺷﺪن ﺟﺎدﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺑـﻮد. اﻣـﺎدرون ﺟﻨﮕﻞ ﺗﺎرﻳﮏ ﻣﯽ نمود. اﮔﺮﭼﻪ ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﺮای ﺗـﺮک ﺟـﺎدﻩ راﺿـﯽﮐﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ هر ﻃﺮﻳﻖ ممکن ﺑﺎﻳﺪ ﺁن ﺟﺎدﻩ ی ﻓﺮﻋﯽ ﺑﯽ ﻧـﺎم و ﻧـﺸﺎن را ﭘﻴـﺪا ﻣـﯽﮐﺮد.
اﻣﺎ ﭘﻴﺪا ﻧﮑﺮد.ﻧﻔﺲ زﻧﺎن و ﺑﺎ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺒﯽ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻪ دوﻳﺪن اداﻣﻪ داد. ﺳﭙﺲ مجبورﺷﺪ ﺗﺎ ﻗﺪم هایش را ﺁهسته ﺗﺮ ﮐﻨﺪ، ﺁهسته ﺗﺮ، ﺁن ﻗﺪر ﺁهسته ﮐﻪ عملا ﻓﻘـﻂ راﻩ ﻣﯽ رﻓﺖ.
ﺳﭙﺲ اﻳﺴﺘﺎد:
- ﮐﺠﺎ رﻓﺘﯽ ﺷﺮﻳﻞ؟
اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ انجام ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻨﺎن واﺿﺢ و دﻗﻴﻖ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ وﻳﻨﺖ در ﮐﻨﺎرش اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ و ﺳﻮال ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.اﻣﺎ ﺷﺮﻳﻞ در ﺟﺎدﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺶ دقیقا از ﮐﺠـﺎ واز ﭼﻪ محلی انجام ﻣﯽ ﺷﻮد.وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون در ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮﻩ ی ﺑﺎز ﻋﻘﺒﯽ اﺗـﺎق او در ﻣﺘـﻞ ﻧـﻮرت وی اﻳـﺴﺘﺎدﻩﺑﻮد. ﺑﺎ ﺑﺎز ﮔﺬاشتن ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﺰرﮔﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟وﻳﻨﺖ ﺁن ﺟﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ و ﺷﺮﻳﻞ ﻧﻴﺰ در ذهن او، همراهش ﺑـﻮد و از ﻃﺮﻳـﻖ ﭼـﺸﻤﺎنوﻳﻨﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ.ﺳﭙﺲ وﻳﻨﺖ از ﭘﻨﺠﺮﻩ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و ﺷﺮﻳﻞ ﻧﻴﺰ همراهی اش ﻣﯽ ﮐـﺮد. ﭘﺮﺗـﻮ ﻧـﻮرﭼﺮاغ ﻗﻮﻩ ای اﺗﺎﻗﺶ را ﻣﯽ ﮐﺎوﻳﺪ. ﺑﻪ دﻳﻮار ﻣﯽ ﺗﺎﺑﻴﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﺮای ﭼﻨﺪ لحظه رویتخت ﺧﺎﻟﯽ و ﺑﻪ هم رﻳﺨﺘﻪ درﻧﮓ نمود.
- ﻣﺎ ﺑﺎ هم ارﺗﺒﺎط دارﻳﻢ، اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ ﺷﺮﻳﻞ؟
هم ﭼﻮن ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ او از درون ﻣﻐﺰش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ: ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣـﯽ داﻧـﯽ ، ﻣـﻦاﻳﻦ ﺟﺎ هستم.
و ﭘﺲ از ﻣﮑﺜﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ: و ﻣﻦ هم می دانم ﺗﻮ ﮐﺠﺎ هستی!
ﺁﻳﺎ دروغ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ؟ ﺷﺮﻳﻞ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺴﺖ. دﻧﺪان هاﻳﺶ را ﺑﻪ هم ﻣﯽ ﻓﺸﺮد ﺗﺎﺑﺎ ﺗﻼﺷﯽ ﻳﺄس ﺁور ﺑﺮای انحراف ﻓﮑﺮ ﺧﻮد از ﺟﺎدﻩ ی ﺧﻠﻮت و ﺧﺎﮐﯽ و ﻧﻴـﺰ درﺧﺘـﺎنﺳﻴﻪ ﮔﻮن و ﺗﺎرﻳﮏ دو ﻃﺮف ﺟﺎدﻩ ﺑﻪ ﮐﻨﮑﺎش ﭘﺮدازد.
- ﺳﻌﯽ ﻧﮑﻦ ﺧﻮدت را از ﻣﻦ مخفی ﮐﻨﯽ، ﺷﺮﻳﻞ.
اﻣﺎ ﺷﺮﻳﻞ ﻟﺒﺎﻧﺶ را ﺑﻪ هم ﻓﺸﺮد ﺗﺎ ﻧﻔﺴﺶ را در ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
- ﺗﻮ ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﮐﺴﯽ ازاﻳﻦ ﺟﺎ دور ﺷﺪی، اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ؟
او ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﮐﻮرﮐﻮراﻧﻪ ﺣﺪﺳﯽ زدﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺁن ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺗﻈـﺎهر ﺑـﻪ دانستن ﻣـﯽنمود ، نمی دانست.
ﺷﺮﻳﻞ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﻌﯽ ﺧﻮد ﺑﺮای ﺧﺎﻟﯽ ﻧﮕﻪ داشتن ذهنش اداﻣﻪ ﻣﯽ داد.
- ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﻠﻴﺲ تماس ﮔﺮﻓﺘﯽ و ﻣﻦ ﺁن را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم. ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﺷﺮﻳﻞ؟ ﻣﺘﻞ ﻧـﻮرت ویرا هم ﭘﻴﺪا ﮐﺮدم، اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ؟
وﻳﻨﺖ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺷﺮﻳﻞ را تحریک ﮐﻨﺪ، ﻣﻀﻄﺮب ﮐﻨﺪ و اﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﻣـﯽ ﺷـﺪ، ﺷـﺮﻳﻞکنترل ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﯽ داد و محل اﺧﺘﻔﺎﻳﺶ را ﻓﺎش ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ.
- همه اش ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدت اﺳﺖ، ﻣﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ. ﺗﻮ در ﻳﮏ راﺑﻄﻪ ی ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻓـﻀﻮﻟﯽﮐﺮدی. ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ ﺗﻮ در ﺁن ﺟﺮﻳﺎن ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﻨـﯽ. ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ بیشتر از اﻳﻦ ها ﻣﺮاﻗﺐ ﻣﯽ ﺑﻮدم، ﭼﻮن اﻳﻦ ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻓﻬﻤﻴـﺪم ﻣـﺎﻗﺎدرﻳﻢ ﺗﺎ اﻓﮑﺎرﻣﺎن را ﺑﻪ اشتراک ﺑﮕﺬارﻳﻢ. ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺗﻠﻪ ﭘـﺎﺗﯽﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ در هر دو ﺟﻬﺖ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ. ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟـﺎ رﺳـﻴﺪ. ﺗـﻮ دخترﺧﻮﺑﯽ هستی ﺷﺮﻳﻞ. ﺁن ﺷﺐ واﻗﻌﺎ ﺗﻮ را ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎر ﻓﺮض ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم. وﻗﺘـﯽ از ﺷـﺮﭘﺎوﻻ ﺧﻼص ﺷﺪم و ﮐﻤﯽ ﺁب ها از ﺁﺳﻴﺎب اﻓﺘﺎد، ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺑﻪ ﺗﻮ تمایل ﭘﻴـﺪاﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻠﻪ، ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺗﻮ ﺑﻮد، ﺷﺮﻳﻞ. اﺻﻼ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ﭘـﺎوﻻ مجبور ﻧﺒـﻮدی ﺑـﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﯽ. مجبور ﻧﺒﻮدی ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﮐﻨﯽ. وﻗﺘﯽ ﻣﻦ وﺗﻮ اﻳﻦ ﻗـﺪرﺑﻪ ﻳﮏ دﻳﮕﺮ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮدﻳﻢ، نمی ﺑﺎﻳﺴﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎری ﻣﯽ ﮐﺮدی و ﺁﻳﺎ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﻧﺒـﻮدی؟
درک ﻧﮑﺮدی؟ اﺣﺴﺎس همدردی ﭼﻪ ﻃﻮر؟ ﻣﮕﺮهیچ وﻗﺖ اﺣـﺴﺎس ﺣـﺴﺎدت را ﻧﭽـﺸﻴﺪﻩ ای؟وﻗﺘﯽ ﭘﺎوﻻ را ﺑﺎ ﺁن ﻣﺮدک دان ﺑﺮوﻧﻮ دﻳﺪم ...و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﺮﻳﻞ ﺷﻴﻮﻧﯽ ﺑﺮﺁورد. ﺟﻴﻐﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ، درﮔﻠﻮ ﭘﻴﭽﻴـﺪﻩ ﺷـﺪﻩ و ﺧﻔـﻪ. دانﺑﺮوﻧﻮ ﻧﺎم ﻋﺎدی ای ﻧﺒﻮد، اﻓﺴﺮ ﭘﻠﻴﺲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑـﻮد ﮐـﻪ اﮔـﺮ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﺁن ﺷـﺨﺺ را
ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﯽ ﮐﻨﺪ، ﻗﺎدر ﺧﻮاهند ﺑﻮد ﺗﺎ اﻧﮕﻴﺰﻩ ای ﺑﺮای ﻗﺘﻞ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﯽ داﻧﺴﺖﺁن ﻣﺮد ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدﻩ، اﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﺪ!
ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﻮدش نهیب زد: "ﺷﺮﻳﻞ!"
وﻳﻨﺖ نمی ﺑﺎﻳﺴﺖ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ از وﺟﻮد دان ﺑﺮوﻧﻮ ﺑﯽ اﻃـﻼعﺑﻮدﻩ اﺳﺖ، اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ مسلما ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﭼﻪ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﺰرﮔﯽ ﺷﺪﻩاﺳﺖ. اﺷﺘﺒﺎﻩ ﺑﺰرگ او اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻞ اﺳﻠﺤﻪ ای ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﻮد هدیه ﮐـﺮدﻩﺑﻮد. و اﮐﻨﻮن ﺑﻪ هر ﻗﻴﻤﺖ ممکن ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺧﻠﻊ ﺳﻼﺣﺶ ﮐﻨﺪ، ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﺪ ...
ﺷﺮﻳﻞ دوﺑﺎرﻩ دوﻳﺪن را ﺁﻏﺎز ﮐﺮد، در اﻣﺘﺪاد ﺷﺎﻧﻪ ی ﺧـﺎﮐﯽ ﺟـﺎدﻩ ﻣـﯽ دوﻳـﺪ،ﺟﺎدﻩ ی . Kاز ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ درون ﺟﻨﮕﻞ ﭘﻨﺎﻩ ببرد؟ ﻧـﻪ، ﺣـﺎﻻ ﻧـﻪ!وﻳﻨﺖ در ﻣﻴﺎن ﺟﻨﮕﻞ ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ از او ﻣﯽ دوﻳﺪ. ﻧﻪ، ﻣـﯽ ﺑﺎﻳـﺴﺖ در ﺟـﺎدﻩ بماﻧـﺪ.ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺮاﻩ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل وﻳﻨﺖ شتافتن!ﺗﻨﻬﺎ راﻩ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮای ﺷﺮﻳﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ راهش در ﺟـﺎدﻩ اداﻣـﻪ دهـﺪ.اﻳﻦ ﺟﺎدﻩ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ او را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ. و وﻗﺘﯽ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﻣﯽ ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﮔﺮوههباناوات زﻧﮓ ﻣﯽ زد و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ: اﺳﻢ ﺁن ﻣﺮد دان ﺑﺮوﻧـﻮ اﺳـﺖ! او را ﭘﻴـﺪاﮐﻨﻴﺪ و وادارش ﮐﻨﻴﺪ اعتراف ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺳﻮار ﮐﺮدن و ﻓﺮار ﺑﺎ ﭘﺎوﻻ را داﺷـﺘﻪ،ﺑﺎ ﭘﺎوﻻ ﻣﺎرون ﮐﻪ چمدانی در دﺳﺖ داﺷﺖ. دان ﺑﺮوﻧﻮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺁن ﻗﺪر اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻪشما بدهد ﮐﻪ ﻗﺎدر ﺑﺎﺷﻴﺪ وﻳﻨﺖ ﻣﺎرون را ﺑـﻪ ﺟـﺮم ارﺗﮑـﺎب ﺑـﻪ ﻗﺘـﻞ دﺳـﺘﮕﻴﺮ وﺑﺎزداﺷﺖ ﮐﻨﻴﺪ.
ﺑﻪ دوﻳﺪن اداﻣﻪ داد. ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺳﻨﮓ رﻳﺰﻩ های ﺟﺎدﻩ از زﻳﺮ ﮐﻒ ﻧﺮم و ﻧﺎزک ﮐﻔﺶها ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻪ درد ﻣﯽ ﺁورد، دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁن هم ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺖ.ﺣﺎﻻ ﻣﺴﻴﺮ دوﻣﺶ را ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮد را ﺑـﻪ ﺟـﺎﻳﯽ ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ.هنوزوﻳﻨﺖ ﮐﻴﻠﻮمتر ها ﺑﺎ او ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ و در ﺣﺎل ﺳﻮار ﺷﺪن ﺑـﻪ اﺗـﻮﻣﺒﻴﻠﺶ و ﺑﺮرﺳـﯽﻧﻘﺸﻪ ﺑﺮای ﻳﺎفتن ﺟﺎدﻩ ی kﺑﻮد.
ﺷﺮﻳﻞ در ﺗﻼش ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﺪ. اﺟﺎزﻩ ی اﻧﺘﻘﺎل اﻃﻼﻋﺎت ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪﺁن ﻧﺎﺣﻴﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻮاس ﺑﻪ ﻣﻐﺰ را ﻧﺪهد. اﻣﺎ از ﻃﺮف دﻳﮕـﺮ درهمان ﺣـﺎل ﺑـﻪذهنش نهیب ﻣﯽ زد: ﺑﻪ وﻳﻨﺖ هیچ ﮔﻮﻧﻪ ردی ﻧﺪﻩ ... هیچ ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻼﻣـﺖ و ﻧـﺸﺎﻧﻪ ایاز ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻧﺎﺣﻴﻪ در اﺧﺘﻴﺎرش ﻧﮕﺬار ... اﺟﺎزﻩ ﻧﺪﻩ ﺗـﺎ ﺑﺪاﻧـﺪ اﻳـﻦ ﺟـﺎدﻩ ازﻣﻴﺎن ﺟﻨﮕﻞ ﻣﯽ ﮔﺬرد ﻳﺎ ﺑﺎﺗﻼق، ﻳﺎ در ﮐﻨﺎر نهری واﻗﻊ ﺷﺪﻩ، ﻳﺎ درﻳﺎﭼﻪ ای. هـﻴﭻ ﮐﺪام از ﺁن ﻣﻈﺎهرﻃﺒﻴﻌﯽ را ﻧﺒﻴﻦ. ﻓﻘﻂ در ﺟﺴﺘﺠﻮی ﻳﮏ ﭼﻴـﺰ ﭼـﺸﻢ ﺑﮕـﺮدان. ﻳـﮏﭼﺮاغ، ﻳﮏ ﻧﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺳﮑﻮﻧﺖ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ.ﭼﻪ ﻣﺪت ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد؟ در ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ در ﺑﻪ روی ﺁﮔﺎهی های زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺑـﻮدازاﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺁﮔﺎهی ﻧﺪاﺷﺖ، ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ... ﭼﻨﺪ ﮐﻴﻠﻮمتر ... دﻳﮕﺮ هیچ ﮐﺪام ﺑﺮاﻳﺶﻣﻌﻨﺎ و ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ.
ﺳﭙﺲ دو ﺣﺲ، هر دو در ﻳﮏ لحظه ﺑﻪ اوهجوم ﺁوردﻧﺪ. ﻳﮑﯽ ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ و دﻳﮕﺮی ﺳـﺒﺐوﺣﺸﺖ. ﻳﮑﯽ از ﻣﻘﺎﺑﻞ و دﻳﮕﺮی از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ. ﭼﺸﻢ اﻧﺪازی و ﺻﺪاﻳﯽ ...ﺟﻠﻮﺗﺮ و در ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﻧﺰدﻳﮏ، ﭼﻴﺰی ﻣﯽ دﻳﺪ، ﮐﻮرﺳﻮی ﭼﺮاغ هـﺎﻳﯽ ﮐـﻪاﻧﺘﻬﺎی ﺟﻨﮕﻞ را از ﻣﻴﺎن ﺷﺎخ و ﺑﺮگ درﺧﺘﺎن ﻧﻮﻳﺪ ﻣـﯽ داد. و در همان ﺣـﺎل ازﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺻﺪای ﻧﺎﻟﻪ ی ﻣﻮﺗﻮر اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﯽ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﺷﺮﻳﻞ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی او هجوم ﻣﯽ ﺁورد ﺑﻪ رﻗﺎﺑﺖ ﭘﺮداﺧﺖ. ﺻـﺪا از ﺟﺎﻧـﺐﺟﺎدﻩ ی kﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﻴﺪ، ﺷﺮﻳﻞ ﻧﻴﺰ اﻳﻦ را ﻣﯽ داﻧﺴﺖ و هم ﭼﻨﺎن ﺻﺪا ﻧﺰدﻳﮏ وﻧﺰدﻳﮏ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ذهنش رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺻﺪای ﺁن اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺁﺷﻨﺎﺳـﺖ. ﺁن را قبلاﻳﮏ ﺑﺎر ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮد. در همان ﻏﺮوﺑﯽ ﮐﻪ ﭘﺎوﻻ ﻣﺎرون ﺗﻮﺳﻂ اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﯽ ﺑﺎ همین ﺻـﺪازﻳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. وﻳﻨﺖ ﺑﺎ ﺟﻴﭙﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﭙﺮ ﻗﻮی و ﺿﺨﻴﻢ ﺟﻠـﻮﻳﯽ اش در ﺻـﻮرتﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﺑﺪن اﻧﺴﺎن، ﺣﺘﯽ ﮐﻮچکترین ﺧﺴﺎرﺗﯽ نمی دﻳﺪ ...
اﻣﺎ ﭼﺮاغ ها ﻧﻴﺰ ﻧﺰدﻳﮏ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، ﺟـﺎدﻩ ﭘـﻴﭻ ﺧـﻮرد و ﻧـﻮر ﭼـﺮاغ هـﺎ دروﺿﻌﻴﺘﯽ دﻳﮕﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ،ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ روی او ﻗﺮار داﺷﺖ. ﭼﺮاﻏـﯽ زرد رﻧـﮓﮐﻪ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺰرگ ﺗﺮ و ﺑﺰرگ ﺗﺮ. ﭼﺮاﻏﯽ ﻧﻔﺘﯽ؟دﻳﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ،هر ﻧﻮع ﭼﺮاغ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻌﻨﺎی اﻧﺴﺎن و اﻣﻨﻴﺖ ﻣﯽ دهﺪ.ﺻﺪای ﺟﻴﭗ در ﮔﻮش هایش ﻧﻌﺮﻩ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ، ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ نمود ﮐﻪ ﺻـﺪای ور و قرﭼﺮخ های ﺁن را هم ﻣﯽ ﺷﻨﻮد، ﺻﺪای ﭼﺮخ هاﻳﯽ ﮐﻪ از ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﺳـﻨﮓ رﻳـﺰﻩ هـﺎیﺟﺎدﻩ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﺪ. اﻣﺎ ﻧﻮر ﭼﺮاغ درﺧﺸﺎن ﺗﺮ و ﻧﺰدﻳﮏ ﺗﺮ ﻣﯽ نمود.ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺷﺮﻳﻞ ﭼﻴﺰهای دﻳﮕﺮی را هم ﻣﯽ دﻳﺪ. شاید اﻧﻌﮑﺎﺳـﯽ از ﻧـﻮر ﭼـﺮاغ ودﻳﺮک ﻋﻤﻮدی زرد رﻧﮕﯽ در ﺁب، نهری اﺳﺖ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ زهﮑـﺸﯽ ﺑـﺎرﻳﮑﯽ ﺑـﺮای ﺁﺑﻴـﺎری ﻣﺰارع؟
ﺑﻪ هر ﺣﺎل، ﭼﺮاغ در ﻓﺮاﺳﻮی ﺁن ﻗﺮار داﺷﺖ. ﺁب ﻣـﺎﻧﻌﯽ ﺑـﺮای ﻋﺒـﻮر او ﺑـﻮد.ﺑﺮای لحظه ای وﺣﺸﺖ اﻧﮕﻴﺰﺷﺮﻳﻞ ﺗﺼﻮر نمود ﮐﻪ راﻩ ﺧﻮد را ﮔﻢ ﮐﺮدﻩ، و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪاﻧﺴﺎﻧﯽ در ﺁن ﺳﻮی ﺁب هست، اﻣﺎ نمی ﺗﻮاﻧﺪ از او ﮐﻤﮏ ﺑﮕﻴﺮد. ﺳﭙﺲ ﻧﻮر ﭼﺮاغ های ﺷﻬﺮ ﮐﻪ هرﮔﺰ ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺿﻌﻔﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد، ﺗـﻮﺟﻬﺶ راﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ نمود. ﮐﻤﯽ ﺁن ﻃﺮف ﺗﺮ، در سمت ﭼﭗ، ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺟـﺎدﻩ دوﺑـﺎرﻩ ﭘـﻴﭻ ﻣـﯽﺧﻮرد ﭼﻴﺰی دﻳﺪ. ﻳﮏ ﭘﻞ! ﺁن ﭼﻨﺎن ﭘﻞ ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎدی هم ﻧﺒـﻮد. ﭼـﻮﺑﻴﻦ و ﺗـﺸﮑﻴﻞﺷﺪﻩ از تخته های ﻧﺎزک و ﻗﺪﻳﻤﯽ و ﻧﺮم. اﻣﺎ هرﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻞ اﺳـﺖ و او را ﺑـﻪ ﺁنﺳﻮی ﺁب و ﭼﺮاغ ها ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ.ﭘﺸﺖ ﺳﺮش، ﺗﻨﻬﺎ در ﻓﺎﺻﻠﻪ ای ﭼﻨﺪ متری، ﺻﺪای ﻏﺮش ﻣﻮﺗﻮر ﺟﻴـﭗ و ﺷـﻴﻮن ﻏﻠﺘﻴـﺪنﻻﺳﺘﻴﮏ ها ﺑﺮ روی رﻳﮓ، هماهنگی و ﺷﺪت بیشتری ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺪرﻳﺠﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺻﺪاﻳﯽﺧﺮد ﮐﻨﻨﺪﻩ و ﻳﮏ دﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ.ﺷﺮﻳﻞ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ: دﻳﮕﺮ دﻳﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ.ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻗﺪم های در ﺣﺎل ﭘﺮوازش ﺑﺮ روی اوﻟﻴﻦ تخته ی ﭘﻞ ﻓﺮود ﺁﻣـﺪ، ﺳـﭙﺲﻧﻮر ﭼﺮاغ هایی ﭘﺮﻗﺪرت ﺟﻴﭗ ﮐﻪ در ﺁن ﺁﺧﺮﻳﻦ ﭘﻴﭻ ﺟﺎدﻩ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﻮر ﻣﯽ ﭘﺎﺷـﻴﺪ،ﻧﺎﮔﻬﺎن تمام دﻧﻴﺎ را روﺷﻦ ﺳﺎﺧﺖ ... او را ... و ﮐﻒ ﭘﻞ را ... ﺁب ﺗﻴﺮﻩ را ﮐﻪﻧﻮر ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﺁن ﻣﯽ درﺧﺸﻴﺪ. ﺁﺑﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ، زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ دهـﺎن ﮔـﺸﻮدﻩ ﺑـﻮد، زﻳـﺮﭘﺎﻳﯽ ﮐﻪ درهوا و ﺑﺮای اداﻣﻪ ی دوﻳﺪن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ...اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی از اداﻣﻪ ی دوﻳﺪن و ﺑﺎزﻳﺎﻓﺖ ﺗﻌﺎدﻟﺶ اﻗﺪاﻣﯽ ﮐﻨﺪ.دﻳﮕﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺎﻗﯽ نماﻧﺪﻩ ﺑﻮد. ﭘﺎ و ﺑﺪﻧﺶ ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﮐـﺸﻴﺪﻩ ﺷـﺪ، ﻣـﺎﻧﻊدﻳﮕﺮی وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ، ﺳﻄﺢ ﻗﻴﺮﮔﻮن ﺁب ﻧﺰدﻳﮏ و ﻧﺰدﻳﮏ ﺗﺮ ﺷـﺪ و ﺳـﺮانجام او را درﺁﻏﻮش ﮐﺸﻴﺪ.
درﺳﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ درون ﺁب ﻓﺮو رﻓﺖ، ﻻﺳﺘﻴﮏ های ﺟﻴﭗ ﺑـﺎ تخته هـﺎی ﭘـﻞ ﺑﺮﺧﻮرد نمود و ﺟﻴﭗ هم ﺷﻴﺮﺟﻪ زﻧﺎن ﺑﺎ همان ﭘﻮﭼﯽ زﻳﺮ ﭘﺎی ﺷﺮﻳﻞ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪ.ﺟﺴﻢ ﺁهنین ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺳﺮ ﺷﺮﻳﻞ ﺷﻨﺎور ﺑﻮد و ﺁسمان ﺑﺎﻻی ﺳﺮش را ﺗﺎرﻳﮏ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدو ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﻏﺮق ﻣﯽ ﺷﺪ. زﻳﺮ ﺁب ﻧﻴﺰ ﺷﺮﻳﻞ ﻓﺸﺎر ﻣﻨﻔﺠﺮ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی اﻣﻮاج ﺁب را ﮐﻪﺑﺮ اﺛﺮ ﻓﺮو رفتن ﺁن هیولا ﺑﻪ تمامی وﺟﻮدش وارد ﻣﯽ ﺷﺪ اﺣﺴﺎس نمود. هیوﻻﻳﯽ ﮐـﻪدرﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﻪ ﻗﻌﺮ ﺁب ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد.ﺷﺮﻳﻞ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ هاﻳﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﺒﺎب ﭘﻴﺶ از او ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﺁب ﻣﯽ رﺳﻴﺪ، ﺧﻮدرا ﺑﺎﻻ ﮐﺸﻴﺪ.ﺁن ﺟﺎ، در ﺳﻄﺢ ﻗﻴﺮﮔﻮن و ﺳﻴﺎﻩ ﺁب هیچ خبری ﻧﺒﻮد. ﺁسمان آبی ﺑﻮد و ﻏﺮش ﺻﺪا ﺑـﻪﺳﮑﻮت ﻣﺒﺪل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. ﭼﻴﺰی ﺟﺰ ﺗﮑﺎن اﻣﻮاج ﺁب و ﺣﺒﺎب هاﻳﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﮐﻪ از زﻳﺮ ﺑـﻪﺳﻄﺢ ﺁب ﻣﯽ دوﻳﺪ، وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. اﻣﻮاﺟﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ را از ﻧﻘﻄﻪ ی ﺳﻘﻮﻃﺶ در ﺁب ﺑـﻪﮐﻨﺎری ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ.
ﺷﺮﻳﻞ از محدوده ای ﮐﻪ ﺟﻴﭗ در ﺁب ﻓﺮو اﻓﺘﺎدﻩ و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، در ذهـﻨﺶ اورا ﺻﺪا زد: وﻳﻨﺖ!
ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﺎﺧﻮدﺁﮔﺎﻩ ﺻﺪاﻳﺶ ﮐﺮدﻩ ﺑـﻮد، در ﺳـﮑﻮت و از درون ﻣﻐـﺰ. اﻣـﺎ ﭘﺎﺳـﺨﯽدرﻳﺎﻓﺖ ﻧﮑﺮد. ارﺗﺒﺎﻃﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ارﺗﺒﺎط ﻣﻐﺰی ﻗﻄﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد. در ﺁن ﺳﻮی ﺧـﻂارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺳﮑﻮت ﺑﻮد و دﻳﮕﺮ هیچ! ﺑﻠﻪ ... دﻳﮕﺮهیچ ... در ﺁن ﺳﻮی ﺧﻂ همه ﭼﻴـﺰﻣﺮدﻩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻴﺪ ... ﺷﺎﻳﺪ هم در ﺣﺎل ﻣﺮگ. ﺷﺮﻳﻞ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺑـﻪ ﻃﺮﻳﻘـﯽﻧﺎمحسوس درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ذهنش ﺑﻪ او ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺮ وﻳﻨـﺖ ﻣـﺎرون ﺑـﺎ ﺟـﺴﻢ ﺳـﺨﺘﯽﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدﻩ، ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻴﺸﻪ ی ﺟﻠﻮ، و او ﻧﺎﺗﻮان و ﻣﻐﺮوق روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﻠﻮ وارﻓﺘـﻪو اﮐﻨﻮن رﻳﻪهایش ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﺁب اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد.ﺑﺎ زدن ﻳﮑﯽ دو دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ی ﺻﻌﻮد ﺣﺒﺎب های ﺁب ﺷﻨﺎ ﮐﺮد. ﺁن ﺟـﺎ ﺑـﺎﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎد ﮐﺸﻴﺪ: وﻳﻨﺖ!اﻣﺎ دهاﻧﺶ از ﺑﺎﺑﺖ اﺣﺴﺎس دروﻧﯽ ﮔﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد، اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺳﺮد. اﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐـﻪ او راﺑﺎ اﺻﻠﯽ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ رو ﺑﻪ رو ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد. اﺻﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: وﻳﻨـﺖ ﻣـﺎرونﻣﺮدﻩ اﺳﺖ.
ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻞ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﻨﺎ ﮐﺮد... ﭘﻞ؟ در ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب ﺑﻪ اﺳﮑﻠﺖ ﭼـﻮﺑﻴﻨﯽ ﮐـﻪ ﺁن را ﭘﻞ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ، ﺁن ﭘﺪﻳﺪﻩ اصلا ﭘﻞ ﻧﺒﻮد! ﻓﻘﻂ ﻳﮏ دارﺑﺴﺖ ﺑﻮد.
و ﺁن ﮔﺎﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻞ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪ، ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮدی ﺁب، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ کشتن وﻳﻨﺖ! ﺑﻠﻪ، او را ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد.
ﺁﻳﺎ روح وﻳﻨﺖ ﭘﺲ از ﻣﺮگ، و ﻳﺎ ﺿﻤﻴﺮ او ﻗﺒـﻞ از ﻣـﺮگ، اﻳـﻦ واﻗﻌـﻪ را ﭼﻴـﺰ دﻳﮕﺮی ﺣﻼﺟﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد؟ ﺁﻳﺎ وﻳﻨﺖ نمی ﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﺳﻘﻮط ﺟﻴﭗ ﺟﻠـﻮﮔﻴﺮی ﮐﻨـﺪ؟ ﻧـﻪ،ﭼﻮن ﻣﻐﺰ ﺷﺮﻳﻞ ﺑﻪ او ﭘﻴﺎﻣﯽ اﺷﺘﺒﺎﻩ مخابره ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد، ﭘﻴﺎﻣﯽ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی ﭘﻞ ... و ﻧﻪ دارﺑﺴﺖ ...
پایان