هنگامی که سطح دریا و یا برکه ای ارام و ساکن باشد شخص قادر است کف ان را به وضوح مشاهده کند . اما هنگامی که سطح اب متلاطم باشد مقدور نیست . همین حالت هنگامی ذهن ارام باشد صدق میکند. یعنی موقعی که ذهن بدون فکر و اندیشه باشد شما قادر خواهید بود خود را مشاهده کنید. این پدیده یوگا نامیده میشود. ما از دو راه قادر خواهیم بود که امواج تلاطم روان و ذهن خود را کنترل کنیم : طوست تمرکز فکر هم درونی و هم بیرونی.
درونی: در این روش ما بر روی خود یا اگاهی من هستم تمرکز میکنیم.
بیرونی: در این روش ما بر روی هر چیز دیگر به جز خود یا من هستم تمرکز میکنیم.
هنگامی که ما اشیایی را بر میداریم نظیر چوب گلف برای ضربه زدن به توپ و انداختن ان در سوراخ تمرکز میکنیم به عبارت بهتر افکار دیگر در ذهنمان متوقف میکنیم. هنگامی که تمرکز کامل حاصل میشود حس میکنیم که بازی را بهتر انجام میدهیم. در اینجاست که احساس خوشایندی داریم. البته نه به خواطر این که توپ را در هجده بار درون سوراخ انداخته ایم بلکه به خواطر این که به تمرکز کامل رسیده ایم (به تعداد هجده بار) و در ان موقع تمام نگرانی ها و مسائل در نظرمان ناپدید میشود. توانایی ذهن در کسب تمرکز برای همگان امکان پذیر میباشد و هیچ چیز غیر طبیعی در ان وجود ندارد. مدی تیشن چیزی نیست که یک یوگی ان را به شما تعلیم بدهد شما خود می بایست توانایی دور کردن افکار و اندیشه ها را داشته باشید. (البته با تمرین زیاد) . تنها تفاوت مدی تیشن و این روش(تمرکز مثبت) در این است که ما تمرکز فکر بر روی اشیای خارجی را یاد می گیریم. هنگامی که ما وارد تمرکز کامل میشویم گذشت زمان را احساس نمیکنیم . درست مانند اینکه زمان متوقف شده است. هنگامی که ذهن در تمرکز است هیچ زمانی وجود ندارد . زمان چیزی نیست اما یک تعدیل در ذهن است . زمان لحظه ها و تمام مشاهدات خارجی همگی ساخته و پرداخته ذهن میباشند. تمام خوشی هایی که به وسیله ذهن به ان میرسیم موقتی و زود گذر هستند. برای دستیابی به ارامش واقعی و شادمانی ابدی ابتدا می بایست بدانیم که چه طور ذهن اسوده می گردد. چه طور تمرکز کنیم و چگونه به ان سوی ذهن و اندیشه نفوذ کنیم. با تمرکز بر روی خود و درون ما به تمرکز کامل و عمیق نائل خواهیم شد. این ماهیت مدی تیشن است.
