مومیایی کردن و جهان پس از مرگ در مصر باستان
اعتقاد به زندگی دوباره یکی از اجزای اساسی مذهب مصری ها بود. در این باره چند نوع تفسیر و توضیح معمول بود . در یکی از این تفاسیر ، مرده در زمینی در بهشت ساکن می شد که آن را سرزمین " یارو " " Yaru" می نامیدند. در این محل که به مزارع مصر بی شباهت نبود، مرده در صلح و وفور ونعمت زندگی می کرد.
بعضی از افراد که قادر نبودند به یارو برسند، زیرا یارو را آب احاطه کرده بود، برای یاری گرفتن از حیوانات مقدس نام نویسی می کردند. جیمز هنری بریستد،مصر شناس ، این سفر را بدین نحو توصیف می کند: " گاهی اوقات شخص متوفی از باز یا لک لک می خواهد تا او را از آب عبور دهند ... گاهی اوقات خداوند خورشید او را سوار بر قایقش حمل می کند. اما اغلب آنها به خدمات مرد قایقرانی مشهور به " صورت وارو " یا " پس نگر " نیاز دارند ، زیرا او همیشه صورتش را به عقب برگردانده است تا قایقش را به جلو براند. او همه کس را سوار قایقش نمی کند ، بلکه تنها کسانی را قبول می کند که در مورد آنها گفته شده باشد: " او ، بر خلاف ظاهرش ، ابلیس نیست ".
براساس نوشته های بسیاری از مورخان این نخستین بار در تاریخ بوده است که مردم به ارتباط کیفیت زندگی پس از مرگ با اعمال و رفتار دوران زندگی اعتقاد داشته اند .
بعدها ، مصریها به این باور رسیدند که مردگان نیک در جهان زیرین به" ازیرویس " (خدای دنیای مردگان) می پیوندند و تنها فرعون مقتدر و خانواده اش همراه با تعداد کمی از اشراف و صاحب منصبان بالا قادرند به زندگی پس از مرگ برسند. حتی کسانی که در دایره نزدیکان حاکم بودند نمی توانستند به جهان زیرزمین برسند، مگر اینکه حاکم آنها را هدایت می کرد. به این ترتیب ، به منظور نزدیکی به روح فرعون ، اشراف آرامگاهایشان را تا حد امکان نزدیک به آرامگاه فرعون می ساختند و معمولا فرعون ، زمین و مواد لازم را برای ساختن آرامگاه در اختیارشان قرار می داد. مصریهای عادی که نمی توانستند به زندگی دوباره برسند ، مردگانشان را در حفره های کم عمق در شن در کنار آرامگاه فراعنه و اشراف دفن می کردند.
مصریان باستان معتقد بودند که که روح فرعون برای سفر به زندگی دوباره به یک کالبد نیاز دارد. ، به علاوه اگر اجازه داده می شد تا بدن بعد از مرگ بپوسد ، روح یا "کا " محکوم می شد تا ابد به تنهایی بگردد. مصریها می خواستند از سفر موفق حکمرانشان به جهان دیگر مطمئن باشند ، جایی که بر اساس اعتقاد آنها حاکم می توانست امنیت مردمش را برای ابد تضمین کند. به همین دلیل آنها شیوه خاصی را به نام مومیایی کردن ابداع کردند که پیکر فرعون و و نیز اعضای خانواده او و اشراف برگزیده را که اجازه ورود به دنیای زیر زمین را داشتند ، حفظ می کرد.
"مصریان باستان معتقد بودند قلب شخص مرده را خدایان وزن می کنند ، تا ارزش شخص برای زندگی بعدی تعیین شود".
هنگامی که فرعون می مرد، مستخدمان بدن او را به معبدی نزدیک آرامگاهش می بردند. ابتدا کاهن حنوط کننده بدن حاکم را به آرامی روی میز باریک قرار می داد و اندامهای داخلی اش را تخلیه می کرد تا مانع پوسیدگی شود. سپس از طریق بینی با یک قلاب دراز مغز را قطعه قطه خارج می کردند . تنها اندامی که برداشته نمی شد ، قلب بود ، زیرا گمان می رفت که مرکز روح باشد.
بعد از تخلیه اندامها، بدن فرعون با شراب خرما شستشو داده می شد و با صمغ مُرّ (ماده ای که از نوعی درخت خاص به دست می آید و برای عطر سازی استفاده می شود) (کهربا) و عطر، پَُر و دوباره دوخته می شد. سپس حنوط گران آن را با "نَترون" (سلیکات سدیم وآلومینیوم)، نوع خاصی از نمک، می پوشاندند تا مایعات درون بافتهای بدن خشک شود. بعد از هفتاد روز بدن خشک شده را در رود نیل می شستند و روی پوست روغن وموم می مالیدند. سپس پیکر را در نوارهایی از کتان نازک می پیچیدند. اگر تمام این عملیات درست انجام می شد ، بر اساس اعتقاد مصریان ، فرعون مرده دوباره به زندگی باز می گشت. یک منبع باستانی می گوید: " پوستت باید به خاطر تو بلند شود، استخوان هایت به خاطر تو باید به هم جوش بخورند، اجزای بدنت باید خودشان به خاطر تو گرد هم بیایند. پوستت باید به خاطر تو دوباره جفت شود."
هنگامی که بدن مومیایی می شد ، وقت برگزاری مراسم فرا می رسید. جسد را در سه تابوت بزرگ تو در تو می گذاشتند. سپس هر سه تابوت را در یک تابوت بزرگتر سنگی می گذاشتند و روی یک پایه تابوت قرار می دادند که به آرامگاه کشیده می شد. کاهنان پیشاپیش یک گروه بزرگ حرکت می کردند، بخور "مّرَُ" می پراکندند و دعا می خواندند. بعد از کاهنان، خانواده فرعون بودند که توسط ملکه گریان هدایت می شدند. او برای نشان دادن اندوهش روی صورتش گِل می مالید و پیراهنش را پاره می کرد.
در پایان صف طویلی از عزاداران شامل خویشاوندان و کارگزاران دربار می آمدند. مستخدمان لباسها ، غذا ، اسلحه ، جواهرات ، اسباب و اثاثیه و سایر لوازمی را که فرعون در زندگی بعدی استفاده می کرد، حمل می کردند.
بعد از قرار دادن فرعون در آرامگاه ، کاهن اعظم ، مراسم نهایی را بجا می آورد که با این کلمات پایان می یافت: " تو دوباره زندگی خواهی کرد، تو همیشه زنده می مانی، تو دوباره جوان می شوی، تو دوباره جوان هستی برای همیشه ." برای تغذیه روح فرعون پس از مرگ ، کاهنان خاصی آئین مذهبی را در معبد سوگواری مجزایی اجرا می کردند.
