چهره ی مرگ در پهنه ی زمان
در پهنۀ گیتی برای این دوردانۀ خلقت مراحلی تعیین شده که پس از رشد و تکامل در یک مرحله می بایست به مرحلۀ بالاتر منتقل شود و از آنجایی که همیشه انسان به اندازۀ درک خود میزبان اسرار بوده این امر برایش مجهول مانده و به اشتباه به باور نیستی و فنا کلمۀ مرگ را به آن اطلاق کرده و این کلمه را با باورهای غلط سالیان دراز در فرهنگ خود جای داده و نسل به نسل منتقل نموده و در دالان زمان چهره آن تیره تر و وحشت آن افزون شده که تماماً به جهت عدم آگاهی بوده است در صورتیکه این عمل انتقال ( مرگ ) به جهت ارتقاء است و همواره سبب شادمانی می گردد که از باب رشد و تکامل است و هرگز ارتقاء و کمال باعث افسردگی و رنج نمی شود و همانطور که از این ارتقاء به اشتباه مرگ و نیستی برداشت شده برای آن نیز حالاتی را توأم با درد و رنج و عذاب متصور شده اند که باعث گردیده بیش از پیش برای انسان ترسناک نمود کند و اینچنین تصوری در طول زمان باعث شده انسان با جدا شدن عزیزی از جمع خود مدتهای مدید در رنج از دست دادن اوغوطه ور گردد و ضمن غمگینی خود باعث غمگین شدن دیگران و حتی آن عزیز مرحوم نیز بشود زیرا انسان پس از جدا شدن روح از بدن به وجود خود در صحت و سلامت پی برده و اولین چیزی که باعث رنج او می شود شیون و زاری بازماندگان است که گمان دارند او از بین رفته و نابود شده به همین جهت تلاش می کند تا به آنها بگوید که اشتباه می کنند و او در سلامت کامل است ولی از آنجایی که موفق نمی شود تا این ارتباط را برقرار کند و خبر سلامتی خود را بدهد از شدت رنجی که به آنها وارد شده بسیار رنج می کشد و چنانچه بتوانیم بر این باور باشیم که رفتن عزیزی از کنار ما به جهت ارتقاء در مراحل حیات است و دارای شرایطی بهتر و بالاتر از این حیات مادی گشته و از این ارتقاء نیز شادمان است و از شادی او شاد باشیم یقیناً او نیز با دیدن دیگران شادتر خواهد بود و از جمله باورهای اشتباه که موجب وحشت از انتقال ( مرگ ) گشته است نسبت دادن مراحل ترسناک و عذاب آور به آن است مانند لحظۀ جان کندن ، تاریکی قبر ، فشار قبر ، عذاب قبر ، قبض روح کردن توسط عزرائیل با چهره های خشمگین و ترسناک ، سرازیری قبر ، شب اول قبر و ...... که در این رابطه در موضوع حالات مرگ و لحظات قبل و بعد از مرگ توضیح داده ام و باشد تا از ارتقاء و رشد غمگین نشویم .
