ميدان مغناطيسي موج ضربه‌اي ابرنواخترها
در فضاي وسيع اطراف ما، ميدان‌هاي مغناطيسي نامرئي وجود دارند كه روي تصويري كه ما از جهان مي‌بينيم تاثير مي‌گذارند و يكي از منابع آنها، موج ضربه‌اي انفجار ابرنواخترها است.
رايانه‌ها هر روز كاراتر، قوي‌تر، سريع‌تر و البته ارزان‌تر مي‌شوند. همين امر به دانشمندان كمك كرده تا بسياري از تحليل‌ها و مطالعاتي را كه در محيط آزمايشگاهي نمي‌توانستند انجام دهند، با استفاده از مدل‌هاي رايانه‌اي انجام بدهند.
همچنين، وقتي اطلاعات به صورت شبيه‌سازي رايانه‌اي و در قالب مدل ارائه مي‌شوند، در مقايسه با كوهي از اعداد و نمودار و جدول، قابل درك‌تر هستند و چشم انسان مي‌تواند از آنها اطلاعاتي را بگيرد كه شايد در بين واژه‌ها و خطوط نتواند همين اطلاعات را درك كند.
در واقع چشم انسان مي‌تواند الگوهايي را در مدل‌ها ببيند كه توضيح آنها با استفاده از هر روش ديگري دشوار خواهد بود. بنابراين، دريچه تازه‌اي به روي محققين باز شد: مدل‌هاي رايانه‌اي.
به گزارش وايرد،امسال مركز انرژي آمريكا ميزبان مسابقه‌اي با عنوان شب تجسم بود كه مي‌توانيد آن را مسابقه اسكار ويدئوهاي شبيه‌سازي رايانه‌اي بدانيد. شما مي‌توانيد برندگان اين مسابقه را با خبرآنلاين دنبال كنيد.
در اين شبيه‌سازي، محققين مي‌كوشند ميدان‌هاي مغناطيسي را كه احتمالا بعد از انفجار ابرنواخترها به وجود مي‌آيند، با مدل رايانه‌اي شبيه‌سازي و بررسي كنند.
در واقع ستاره‌ها و هسته‌هاي كهكشاني تنها اجرام فضايي نيستند كه ميدان‌هاي مغناطيسي توليد مي‌كنند كه ما به سختي مي‌توانيم بينيم. ستارگان سنگين در قالب ابرنواخترهاي آتشين مي‌ميرند. جبهه ضربه‌اي موج ناشي از انفجار هنگام مرگ اين ستاره‌ها، موجي از ذرات را به راه مي‌اندازد و اخترفيزيكدانان معتقدند اين ذرات مي‌توانند ميدان‌هاي مغناطيسي به وجود بياورند. همين ميدان‌هاي مغناطيسي تعيين مي‌كنند كه در فواصل بسيار دور از محل انفجار يك ستاره و مرگ آن، بقاياي آن چه‌طور به نظر برسند.
ديويد پوگماير،دانمشند علوم رايانه از آزمايشگاه ملي اوك‌ريج به همراه گروهي از اخترفيزيكدانان شبيه‌سازي‌اي طراحي كرده‌اند تا تخمين بزنند اين ميدان‌هاي مغناطيسي احتمالي به چه شكل هستند و چه‌طور روي انبوه مواد به جا مانده از مرگ يك ستاره تاثير مي‌گذارند.
شايد اين شبيه‌سازي به اندازه ساير شبيه‌سازي‌هاي برنده در اين دوره از مسابقات پيچيده نباشد، در واقع خيلي هم ساده است. در اين شبيه‌سازي يك ابرنواختر در زمان متوقف مي‌شود تا نشان داده شود كه درست لحظاتي پس از انفجار، خطوط ميدان‌هاي مغناطيسي چه‌طور به دور ستاره نوتروني مركزي با قطر 40 كيلومتر تشكيل مي‌شوند. از ابرنواخترهاي سبك معمولا يك ستاره نوتروني باقي مي‌ماند.
