ذخیره 50گیگابایت اطلاعات روی یک شیشه

دانشمندان انگلیسی شیوه ای یافته اند که براساس آن می توانند ایده کریستالهای حافظه در فیلمهای "سوپرمن" را به واقعیت تبدیل کرده و به رایانه ها کمک کند تا اطلاعات خود را بر روی حافظه هایی شیشه ای ذخیره کنند.


دانشمندان دانشگاه "ساوث همپتون" با استفاده از لیزر توانستند اتمها در قطعه ای شیشه ای را به گونه ای بازچینی کنند که این قطعه شیشه ای به نوعی حافظه رایانه ای تبدیل شود.

به گفته این دانشمندان حافظه شیشه ای نسبت به حافظه های سخت امروزی که طول عمری برابر چند ده سال داشته و در برابر آسیبهایی مانند حرارت و رطوبت به شدت حساس هستند، از پایداری و مقاومت بالاتری برخوردارند.

حافظه شیشه ای می تواند در حرارتی برابر هزار و 800 فارنهایت مقاومت کند، تحت تاثیر آب قرار نمی گیرد و می تواند بدون اینکه اطلاعات خود را از دست بدهد، برای هزاران سال عمر کند. دانشمندان می گویند می توان اطلاعات را با استفاده از پرتو لیزری بر روی ساختار مولکولی این حافظه های شیشه ای نوشت، پاک کرد و دوباره نوشت.

در این روش، نحوه عبور نور از میان شیشه تغییر کرده و گردابهایی از نور قطبیده که می توان آنها را مشابه اطلاعات فیبر نوری خواند، ایجاد می شوند. این حافظه های شیشه ای با "کریستالهای حافظه" مقایسه می شوند، ایده ای که در فیلمهای "سوپرمن" مطرح شده اند. این حافظه ها ابزارهای کریستالی بودند که می توانستند تصاویر و اطلاعات را در خود ذخیره کرده و در هنگام قرار گرفتن در ابزار پخش کننده، تمامی اطلاعات را به کاربر انتقال دهند.

"مارتیناس برسنا" محقق این پروژه در مرکز مطالعاتی الکترونیکهای نوری دانشگاه ساوث همپتون می گوید این حافظه ها می توانند همان میزان از اطلاعات را در خود ذخیره کنند که یک دیسک "بلو-ری" می تواند در خود ذخیره کند، به این شکل بیش از 50 گیگابایت اطلاعات را می توان بر روی قطعه ای شیشه ای که هم اندازه نمایشگر یک گوشی معمولی موبایل است، ذخیره کرد.

به گفته محققان این قطعه شیشه ای می تواند اطلاعات را برای هزاران سال در خود نگه دارد از این رو برای استفاده سازمانهایی که از آرشیوهای اطلاعاتی عظیمی برخوردارند، مناسب خواهد بود.

بر اساس گزارش تلگراف، فرایند نوشتن اطلاعات بر روی این شیشه شامل متمرکز کردن پرتو لیزر برای ایجاد نقاطی ریز به نام "وُکسِل" بر روی شیشه خالص است. این روند شیشه را به تدریج کدر می کند و نور در هنگام عبور از میان این شیشه کدر قطبیده می شود. سپس می توان این پرتوهای قطبی شده را با استفاده از ردیاب نوری خواند.