فیلم های بلند

در دهه اول قرن بیستم ، تولید فیلم های کوتاه که تنها جنبه سرگرمی داشتند ، به عنوان وسیله ای تفریحی و ارزان قیمت برای اقشار پایین جامعه به عنوان یک قانون برای کمپانی های فیلم سازی در آمده بود. یکی از دلایل اصلی این دیدگاه آن بود که گمان می شد تماشاگران سینما که عمده انها را افراد کارگر و بی سواد تشکیل می دهند حوصله آن را که مدت طولانی در یک جا بنشینند و یک داستان را دنبال کنند ندارند ، به همین خاطر باید برای انها فیلم های کوتاه با موضوعات ساده و قابل فهم ساخت. اما این دیدگاه مدت درازی به طول نینجامید.


در سال های آغازین ، در کشورهای مختلف پخش فیلم های خارجی بسیار رواج داشت. در میان کشورهای صاحب سینما در این سال ها ، این کشور ایتالیا بود که یکه تاز تولید فیلم های بلند داستانی شد ، آن هم با دکورهای با شکوه و خیره کننده . فیلم عظیم کجا می روی ؟ ( Que Vadis) ساخته شده در ا ستودیو چینه ( Cine Company ) در ایتالیا در سال 1912 در امریکا به نمایش در آمد و به مدت دو ساعت با دکورهای عظیم و چشمگیر ، صحنه های پر جمعیت ، داستان تاریخی ، افکت های ویژه و... تماشاگران را در صندلی هایشان میخکوب کرد. فیلم کجا می روی؟ به جای نیکل ادئون ها در تئاترهای درجه اول به نمایش در آمد و تماشاگران آن نیز به نسبت تماشاگران معمول سینما از سطح بالاتری برخوردار بودند. این مسائل باعث شد تا شاخک های تهیه کنندگان فیلم در آمریکا تکان بخورد و بر آنها آشکار شود که آینده سینما ، بدون چون و چرا در دل فیلم های بلند داستانی نهفته است. به این ترتیب ساخت فیلم به اصطلاح داستانی ، صنعت سینمای آمریکا را درنوردید.

فیلم بلند داستانی در امریکا ، Feature Film ، نامیده می شود. این نام از نمایش های تئاتری وودویل ، وام گرفته شده. برنامه های نمایشی تئاترهای وودویل از بخش های مختلفی تشکیل می شد ، اما یکی از آنها به دلیل ویژگی خود به عنوان برنامه اصلی تبلیغ می شد که مورد توجه مردم بود. این بخش ، معمولا داستان ، شخصیت و یا موضوع مهمی را شامل می شد ، به همین خاطر فیلم های اولیه داستانی نیز به این نام خوانده شدند و این نام روی فیلم های داستانی بلند ماند.

در آغاز در راه پخش فیلم های داستانی مشکلاتی وجود داشت. شرکت های پخش عموما فیلم ها را از کمپانی ها به صورت متری و با قیمت های تعیین شده ، خریداری می کردند. این فیلم ها عموما فیلم های ارزان قیمتی بودند در حالی که تولید فیلم های بلند داستانی ، برای تهیه کننندگان ، با ارزشی که برای این گونه فیلم ها قائل بودند هزینه زیادی را در بر داشت و به این ترتیب قوانین قبلی به زیان آنها تمام می شد. از این رو در سال 1914 ، انجمن های ملی پخش فیلم به وجود آمدند تا قیمت فیلم ها را به نسبت هزینه ای که در بر داشته اند تعیین کنند تا به این ترتیب امتیازات فیلم های چند حلقه ای بر فیلم های کوتاه را در عمل نشان دهند و نیز تولیدکنندگان هزینه های زیاد این فیلم ها را به این ترتیب مستهلک کنند. در پی این اقدام نمایش دهندگان نیز قیمت بلیط ها را تغییر دادند و فیلم های بلند داستانی را با بلیط های گرانتر به نمایش گذاشتند.

همان گونه که پیشتر گفته شد، تماشاگران اولیه سینما عموما از بین اقشار پایین جامعه با سطح سواد و فرهنگ پایین بودند ، اما ظهور و گسترش فیلم های بلند داستانی ، طبقه متوسط را نیز به سینما علاقه مند کرد ، چرا که این فیلم ها به تئاترهای مورد علاقه مردم و نیز به نمایش نامه ها و رمان های طبقه متوسط نزدیک تر بود.

صنعت سینمای امریکا تلاش کرد تا با فیلم های تازه و نیز تماشاگران تازه همساز شود. به همین خاطر نوع تازه ای از تالارهای نمایش فیلم در سراسر امریکا سر بر آوردند. تالار های جدید ، بزرگ ، راحت و با شکوه بودند ( همچون سالن های مهم تئاتر ) البته با قیمت بلیط بالا. همچنین این تالارها زیر نظر استودیوهای بزرگ اداره می شدند. این تالارها که برخی ویژه نمایش فیلم ساخته شده بودند و برخی با تغییر شکل تئاترهای قدیمی به وجود آمده بودند ، به واسطه شکوه و جلال ظاهری خود به نمایش فیلم هایی می پرداختند که تماشاگران بسیار و سطح بالا ( منظور بیشتر پولدار ) را جذب کنند.

افتخار ساخت نخستین فیلم بلند داستانی از آن کمپانی ویتاگراف ( Vitagraph Company ) است که از اعضای MPPC بود ( در واقع با وجود آنکه اعضای Mppcدر مقابل ساخت و نمایش فیلم های بلند مقاومت می کردند اما همین اعضای Mppc بودند که نخستین فیلم های بلند قابل توجه را ساختند ). ویتاگراف در سال 1909 فیلم بسیار مهم و مذهبی خود را با نام زندگی موسی پخش کرد. این فیلم پنج حلقه بود و داستان حضرت موسی ( The Life of Moses ) را از هنگامی که فرعون او را به فرزندخواندگی پذیرفت تا زمان مرگش در کوه سینا به تصویر می کشید. موفقیت نسبی این فیلم کمپانی های دیگر به ویژه کمپانی های مستقل را به سمت ساخت این گونه فیلم ها هدایت کرد.


اما مهم ترین شخصیت و در واقع قهرمان فیلم های بلند در آمریکا دیوید وارک گریفیث ( David Wark Griffith ) بود. او با ساخت فیلم هایش به ویژه تولد یک ملت ( Birth Of A Nation ) تحول عظیمی در فیلم های بلند ایجاد کرد. تکنیک ها و تمهیداتی که گریفیث در این فیلم استفاده کرد ، تمامی فیلم های بلند پیشین را پشت سر گذاشت. این فیلم به تاریخ آمریکا و جنگ های داخلی میان شمال و جنوب می پرداخت و به دلیل حساسیت هایی که به دلیل مسائل نژادپرستانه ایجاد کرد در طرز تفکر و دیدگاه ها نسبت به سینما تغییرات زیادی ایجاد کرد و بحث های فرا سینمایی را نیز به سینما کشاند.

در سال 1918 که می توان ان را پایان دوره انتقال دانست ، سینما در آمریکا در آستانه ورود به مرحله ای از بلوغ قرار گرفت و همه چیز : استاندارد شدن روش های تولید فیلم ، بها دادن به موضوع ، ساخت سالن های مجلل و ... همه حکایت از این داشت که تولید فیلم بلند تداوم خواهد یافت.