روش های استخراج

استخراج
4 نوع اصلی استخراج وجود دارد: لاروبی، استخراج سطحی، استخراج زیرزمینی و استخراج برجا لاروبی (Dredging)این یک تکنیک استخراج با حجم بالا برای محصولات کم عیار نزدیک به یک منبع فراوان آب است. از کج لیب (Scoop) یا جام هائی برای استخراج مواد از آب کم عمق (اغلب تالاب های ساخت بشر) استفاده می شود. نوع high-tech آن استخراج زیردریائی است که مواد از کف دریا مکیده می شود (هزچند که تنها کاربد موفق آن تا به امروز برای دانه های الماس در آب های کم عمق بوده است).در این روش فرایند استخراج اغلب با فراوری (عموماً خشک کردن و تبدیل به کنستانتره) ترکیب شده است و بر روی یک قایق شناور که در وسط تالاب لنگر انداخته صورت می گیرد.استخراج سطحی:که در استخراج سنگ های نرم (مثلاً زغال و سنگ آهک) Open-cast و در استخراج سنگ های سخت (مثلاً مس و الماس) Open-pit گفته می شود. اصولاً عملیات استخراج مابین عملیات بر روی سنگ های نرم و سخت در تغییر است. شکل کلی عملیات در سنگ های نرم معمولاً مستطیلی (و در امتداد لایه پیشروی می کندد و باطله در پشت سر همزمان با پیشروی پر می شود) و در سنگ های سخت بیضی شکل است.معادن سطحی به طور طبیعی تنها تا عمق حدود 200 متر گسترش می یابند که از آن پائین تر استخراج فلز به روش زیرزمینی ارزان تر است. محل نهائی معدن به اقتصاد این دو روش بستگی دارد، که هزینه های سطحی توسط نسبت ماده معدن:باطله(stripping ratio) تعیین می گردد که خود نیز به شکل ماده معدنی، مقدار سرباره ای که می بایست برداشته شود و شیب ایمن دیواره های (یعنی ارتفاع به عرض پله) وابسطه است. مورد آخر به نوع سنگ و تعداد شکستگی ها و غیره بستگی دارد.روش حاکم بر استخراج در سنگ سخت چالزنی/آتشباری و سپس برداشتن ماده معدنی خرد شده یا توسط کامیون و یا بر روی نوار نقاله جهت انتقال به کارخانه فراوری می باشد. این برداشتن ماده معدنی معمولاً توسط ماشین های بارگیری (اکسکاواتور) (الکتریکی یا هیدرولیکی، در غالب شاول یا کج بیل) و یا لودر front-end صورت می گیرد. سنگ های نرم تر را می توان بطور مستقیم توسط اکسکاواتورهای بسار قوی (از جمله بارکننده های بیل چرخشی(bucket-wheel machines)) بازیابی نمود.