رمضان ماه نزول رحمت
http://img.tebyan.net/big/1390/05/20...4_raadanm1.gif
با عرض سلام خدمت تمامی دبیران پرورشی عزیز و
دانش آموزان گرامی
ضمن تبریک به مناسبت حلول ماه رمضان،ماه رحمت خداوندی، ماه عبودیت و بندگی،مرکز یادگیری سایت تبیان متنی مرتبط با این ایام فرخنده، به منظور استفاده ی شما عزیزان، ارائه نموده است. با امید به این که مورد عنایت شما گرامیان قرار گیرد ...
* * * * * * * * * * * * * * * * * *http://img.tebyan.net/big/1390/05/20...00014803_3.jpg
ستایش مخصوص خداوندی است كه بر ما، با هدایت به شاهراه ستایشش، منت نهاد و ما را اهل ستایش قرار داد كه از سپاس گزاران احسان او باشیم ...
و سپاس خداوند را كه دین آسمانی اسلام را برای ما مختص ساخت تا در سایه سار آن، به سر منزل سعادت و خرسندی اش روان گردیم ...
و حمد بی حد و ثنای بی عدد، خدای احد را كه ماه خود، ماه اسلام، تزكیه و تصفیه و نزول كتاب وحی- رمضان - را یكی از راه های احسان بر بندگان قرار داد.
دگر بار در گردونه زمان و در چرخه منظم هستی كه جلوه ای از جلوات حی ذات و آیه ای از آیات خداوند است، به رمضان رسیده ایم...
موسم رحمت و تجلی حقیقت،
نزول بركت،
شهر تطهیر قلب و
پرگشودن به جانب رب و ماه بی اعتنایی به عالم سفلی و صعود به جهان والا،
ماه مردم و بیدار شدن و بیدار كردن مردم.
فصل آگاه كردن آنها كه نمی دانند و تذكر به آنها كه می دانند، شهر برانگیختن آنها كه نشسته اند و بازگرداندن آنها كه برگشته اند و هنگامه ی نیرو دادن به فریادی كه درحال نشستن است و زمان كمك به پرنده ای كه در حال سقوط.
http://img.tebyan.net/big/1390/05/20...00014913_6.jpg
با حلول ماه رمضان، دعوت همگانی برای بسیج مومنان به شركت در مهمانی خدا و بر سر سفره های بی منتهای نعمت خداوند، پرتوهای پاكت كننده روح بخش اسلامی، اعلام می گردد و مومنان واقعی زنجیرهای بردگی و اسارت را با كثرت استغفار و بلند كردن دستان به نیایش و سجده های خالصانه پاره می كنند و می آموزند كه رفاه مادی و آسایش زندگی و بهره مندی از مواهب طبیعت و امیال نفسانی، هدف والای الهی و انسانی نیست، بلكه وسیله ای برای تعالی و تكامل انسانی و رسیدن به قله های رفیع انسانیت است.
در این ماه مرغ باغ ملكوت كه اسیر جسم آدمیان است، چند صباحی در زندان را گسسته و پرده های جهل و ظلمت جسم را پاره و برای طواف در عالم بالا، بال می گشاید و لباس ترك تعلق به تن می كند.
این دهان بستی، دهانی باز شد
كز خورنده، لقمه های راز شد
http://img.tebyan.net/big/1390/05/20...animation1.gif
مولانا
اندرون ز طعام خالی دار
تا در آن نور معرفت بینی
سعدی
دیگر بسی مخور كه هر آن كس كه سیر خورد
اعضایش جمله گرسنه گردند و بی قرار
عطار
رمضان ماه مهمانی بزرگ الهی است كه در آن دروازه های مهمان سرای بزرگ الهی گشوده می شود و شمیم دل نواز عطر بهشت ربانی، مشام جان های عشاق را می نوازد و سرود و عشق وصل را در دل عاشقان می انگیزد.
http://img.tebyan.net/big/1390/05/20...928_afhwzq.gif
رمضان ماه نزول رحمت و فرود عزت و عروج عبادت و صعود طاعت و سپر محكم خداوند است كه همگان را از عذاب اخری مصون و محفوظ می دارد.
«صوم شهر رمضان، فانه جنه من العقاب»«خطبه 110 نهج البلاغه»
رمضان از دیرباز در ادبیات فارسی و شعر شاعران فارسی گوی جایگاه ویژه و ممتاز دارد، به گونه ای كه از گذشته ی بسیار دور شاعران فارسی زبان، حلول هلال شهر صیام را به مخاطبان خود تبریك و شادباش می گفته اند و رعایت حرمت این ماه را به مخاطبان و ممدوحان خود گوشزد نموده اند، به گونه ای كه شاید بتوان یكی از خصوصیات برجسته شعر فارسی را «رمضان ستایی» دانست.
http://img.tebyan.net/big/1390/05/20...n57-8db59a.gif
آمد شهر صیام، سنجق سلطان رسید
دست بدار از طعام، مائده جان رسید
مولانا
مرحبا نو شدن و آمدن ماه صیام
حبذا واسطه عقد و شهور ایام
انوری
ماه رمضان خجسته بادت
تا پیش صفر بود محرم
انوری
آمد رمضان و عید با ماست
قفل آمد و آن كلید با ماست
آمد رمضان به خدمت دل
و آن كس كه دل آفرید با ماست
مولانا
در این ماه، حضرت دوست از بندگان خود می خواهد با تلاش و ستیزی همیشگی به یاری ایمان، تمایلات و خواهش های سركش نفس را مهار كنند و خویشتن را از آلودگی ها و ناپاكی های خور و خواب و خشم و شهوت و از پلیدی های گناهان بر كنار زده و خالصانه و صادقانه با انجام تعهدات و وظایف انسانی- اسلامی خویش بر مركب راهوار ایام به سوی لقاءالله طی مسیر نمایند.
سالی دراز بوده ای اندر هوای خویش ای دل كه همی ترسد از مشعله آتشعطار سنایی
ماهی خدای را شو و دست از هوا بدار والله كه به جز روزه مر او را سپری نیست
دلادر روزه مهمان خدایی
طعام آسمانی را سرایی
در این مه چون در دوزخ ببندی
هزاران در ز جنت برگشایی
مولانا
تا لبان بسته ام از نوش لبان می برم آزار
من اگر روزه بگیرم رطب آید سر بازار
تا بهار است دری از قفس من نگشاید
وقتی این در بگشاید كه گلی نیست به گلزار
شهریار
