گفتگو با تنها شاهد مرگ دختر قایقران ایرانی
عباسی افزود: چند دقیقه پس از شنا کردن متوجه شدم که زهرا دیگر روی آب نیست و به داخل آب فرو رفته است. لحظاتی بعد هم قایق‌هایی که در اسلکه بودند به همراه افراد محلی به سمت من آمدند و نجاتم دادند.
رویا عباسی تنها شاهد مرگ زهرا فرجی عضو تیم قایقرانی جوانان ایران با تشریح اتفاقی که روز 24 تیرماه در سد چایی ارومیه رخ داد، گفت: با وجود اینکه خیلی‌ها ما را از رفتن به داخل سد بدون داشتن جلیقه نجات منع کرده بودند اما توجهی نکردیم و به دلیل سرعت زیاد آن اتفاق رخ داد.
به گزارش مهر، روز جمعه 24 تیرماه دستگاه جت اسکی زهرا فرجی به همراه رویا عباسی از قایقرانان عضو تیم جوانان کشورمان در حین تفریح در سد چایی ارومیه واژگون شد. این حادثه منجر به فوت زهرا فرجی قایقران جوان کشورمان شد و پیکر وی پس از چهار روز جستجو پیدا شد. در این اتفاق ناگوار رویا عباسی با کمک حاضرین در محل نجات پیدا کرد و جان سالم به در برد.
رویا عباسی در گفتگو با خبرنگار مهر در خصوص این حادثه گفت: روز جمعه 24 تیرماه و پس از چند هفته اردوی پیاپی به شهر خودمان رفتیم. تصمیم گرفتیم تا با هم تیمی‌ام در سد چایی ارومیه سوار بر جت اسکی شویم. حوالی ظهر بود که با مراجعه به اسکله یک دستگاه جت اسکی دریافت کردیم و بدون هماهنگی‌های لازم وارد پشت سد شدیم.
وی با تاکید براینکه بدون جلیقه حق جت اسکی سواری نداشتیم، گفت: مسئولان حاضر در آن محل به ما تذکر دادند که بدون جلیقه وارد آب نشویم اما بدون توجه به تذکر دیگران به آب زدیم. حتی در حین قایقرانی هم چندین بار با ما تماس گرفتند که به ساحل بازگردیم اما توجه نکردیم. مسئولان اسکله هم در آن زمان نتوانستند به دنبال ما بیایند.
عضو تیم ملی قایقرانی کشورمان تصریح کرد: ساعت یک و نیم بعدازظهر بود. هرچند آب سد راکد است اما به خاطر سرعت زیاد و حرکت‌های متداوم، موج‌های زیادی در آب ایجاد شده بود. ناگهان به خاطر سرعت زیاد روی یکی از موج‌ها جت اسکی ما واژگون شد و هر دو به آب پرتاب شدیم. جت اسکی برخلاف دیگر قایق‌ها در این هنگام از محل واژگون شدن خود فاصله می‌گیرد به همین خاطر نقطه اتکایی نداشتیم. تلاش کردیم تا با وجود موج آب خود را روی آب نگه داریم اما فایده‌ای نداشت.
وی ادامه داد: عمق آب منطقه زیاد بود و مکش آب ما را به داخل می برد. با اینکه هر دو شنا بلد بودیم و در مدرسه تربیت بدنی هم واحد شنا را گذرانده بودیم هر چه تلاش می کردیم نمی توانستیم خود را روی آب نگه داریم. به خاطر ترس از حادثه و دستپاچه شدن، حتی نمی دانستم که چه شنایی را باید در اینجا انجام دهم فقط دست و پا می زدم که روی آب بمانم. فاصله ما از ساحل زیاد بود و هیچ کس هم در نزدیکی‌مان نبود به همین خاطر تلاش کردیم تا با شنا کردن به ساحل نزدیک شویم.
عباسی افزود: چند دقیقه پس از شنا کردن متوجه شدم که زهرا دیگر روی آب نیست و به داخل آب فرو رفته است. لحظاتی بعد هم قایق‌هایی که در اسلکه بودند به همراه افراد محلی به سمت من آمدند و نجاتم دادند.
وی در مورد اینکه "مقصر این حادثه را چه کسی می داند؟"، گفت: سهل‌انگاری و اشتباه خودمان باعث این حادثه شد، ما کوتاهی کردیم. استفاده نکردن از جلیقه به همراه سرعت زیاد باعث این اتفاق شد.
قایقران تیم جوانان ایران در پاسخ به این پرسش که "شما تا چه حد نسبت به استفاده از جت اسکی آشنایی و مهارت داشتید؟"، گفت: زهرا مدتی بود در تهران و ارومیه جت اسکی سوار می شد اما من تنها دو سه بار و آن هم پشت دیگران سوار جت اسکی شده بودم. این بار هم پشت زهرا بودم و او جت اسکی را هدایت می کرد.
وی در پاسخ به پرسش دیگری که "با توجه تمرین همیشگی شما در مناطق آبی آزاد کشور مگر تست شنا نمی دهید؟"، گفت: از ما تست گرفته‌اند اما شرایط قایقرانی با روئینگ و جت اسکی فرق دارد. روئینگ شتاب نگرفته و موج درست نمی کند. اگر قایق روئینگ درآب واژگون شود در جای خود می ماند و ما به راحتی با اتکا به آن روی آب می مانیم اما جت اسکی به خاطر شتابش از ما دور می شود. ما شنا در این محیط‌ها را بلد بودیم اما هل شده بودیم به طوریکه نمی دانستیم باید چه کاری انجام دهیم.
وی از دوستی و رفاقتش با زهرا گفت و افزود: ما از دوران دبیرستان با هم دوست بودیم. مدتی در تیم کبدی بودیم بعد از آن هر دو در تست روئینگ حاضر شدیم و قایقرانی را شروع کردیم. من زودتر از زهرا و تقریبا هشت ماه پیش به اردوی تیم ملی دعوت شدم اما زهرا به تازگی وارد اردو شده بود و تازه اولین اردوی تیم را تمام کرده بود.
عباسی ادامه داد: قرار بود زهرا به همراه تیم ملی در مسابقات جهانی هلند شرکت کند اما نشد. می خواستیم با هم راهی مسابقات برون مرزی شویم اما این حادثه تلخ همه تصمیمات ما را برهم زد.
وی در پاسخ به این پرسش که" این حادثه تا چه حد بر روی روحیه تو اثر گذاشته و آیا باز هم قایقرانی را ادامه می دهی؟"، تصریح کرد: مرگ زهرا بدترین و تلخ ترین خاطره زندگی ام است. تاثیر زیادی بر روی روند زندگی‌ام در این دو هفته داشته و هرگز زمان حادثه از ذهنم پاک نمی شود. با این حال نمی خواهم قایقرانی را کنار بگذارم. تنها به خاطر زهرا قایقرانی را ادامه می دهم. من این قول را به خانواده زهرا داده‌ام که برای شادی‌اش مدال کسب کنم و موفق شوم.
