قديميترين متن گياه پزشكي-در متون گياه پزشكي سنتي چين
قديميترين متن گياه پزشكي موجود در اروپا كه به زبان بومي نوشته شده است. كتاب حجامت بالد، مربوط به نيمه نخست قرن دهم ميلادي و شامل داروهايي است كه اسقف اعظم اورشليم براي شاه آلفرد فرستاده بود. درمانهاي متعددي براي بيماريهاي ناشي از «سم پرنده» و «نيش اجنه» كه تصور ميشد مسؤول طيف گستردهاي از بيماريهاي ناگهاني و ضعيف كنندهاند، توصيف شده بود. پرطرفدارترين گياهان دارويي در دوران ساكسونها عبارت بودند از بتونيكا، گل ماهور، برنجاسف، بارهنگ و بومادران كه در بسياري از داروهاي خوراكي مصرف ميشدند اما اغلب براي دفع چشم بد به كار ميرفتند.
اگر چه مدارس طب در سراسر اروپا پراكنده بودند (مشهورترين آنها، در سالرنو، در اوايل قرن دهم ميلادي پايه گذاري شده بود و اصول بقراطي غذاي خوب، ورزش و هواي تازه را تعليم ميداد). درمانگري و گياه پزشكي عمدتا تحت اختيار كليسا بود و همه صومعهها گياهان دارويي پرورش ميدادند و به عنوان بخشي از وظايف ديني از بيماران پرستاري ميكردند. درمانگري بيشتر يك عبادت بود تا كار پزشكي و متون اوليه گياه پزشكي اكثرا اوراد مذهبي را با دمكردهها جمع ميكردند و نتيجه ميگرفتند كه با «كمك خداوند» بيمار معالجه ميشود.
در متون گياه پزشكي سنتي چين، ويژگيهاي يك گياه دارويي همواره شامل مزه، درجه حرارت غالب و عموما اشاره به عضو يا نصف النهارهاي انرژي تحت تأثير آن هستند. اينها گاهي داراي رابطه آشكاري هستند: مثلا، گياه چيني موسوم به رشته طلا( هوانگ ليان) يك گياه بسيار تلخ است؛ طبع سردي دارد و به قلب مربوط است - ويژگيهايي كه مستقيما به مدل پنج عنصري طب چيني مربوط ميشوند - از آن در حالات همراه با افزايش شديد حرارت در قلب كه در طب سنتي چين علت بيخوابي، تپش قلب و احساس گر گرفتن هستند، استفاده ميشود.
باي شائويائو، ترش است و براي مشكلات كبدي از آن استفاده ميكنند - كه هر دو جنبههاي مربوط به عنصر چوب هستند - در حالي كه بسياري از گياهان مغذي، مانند برنج يا چاودار و مقويهاي اصلي مانند جين سنگ شيرين هستند و براي معده و طحال مفيدند.
