-
چگونه فضانورد شويد؟
چگونه فضانورد شويد؟
دنبال شغلي ميگردين كه كه تركيبي از پيشرفته*ترين فناوريها، جذابترين علوم و هيجان*انگيزترين ماجراجوييها باشه بعيده كه انتخابي بهتر از فضانوردي بتونين پيدا كنين. اتفاقاً كاروبار اين شغل بسيار خوبه و ايستگاه فضايي بين*المللي كه در حال ساخته نيازمند تعداد زيادي فضانورد هست كه شايد يكيش شما باشين.
اما ببينيم تو امريكا چطور ميشه فضانورد شد. متاسفانه فضانورد شدن تو امريكا كار چندان آسوني نيست و گذروندن دوره*هاي اون چند سالي طول ميكشه. در امريكا سه دسته فضانورد وجود دارن:
دسته اول فرمانده*ها و خلبانها هستن. فرمانده*ها از اسمشون هم معلومه كه رهبري ماموريتهاي فضايي با اوناس و مسوول اعضاي گروه و فضاپيما هستن. خلبان هم به عنوان كمك فرمانده در هدايت فضاپيما و قرار دادن ماهواره*ها در مدار نقش داره.
دسته دوم از فضانوردها رو تحت عنوان متخصصان ماموريت ميشناسن. كار اينا كمك كردن به خلبان و فرمانده در امر عملكرد فضاپيماي شاتل و انجام كارهاي بيرون از فضاپيما (گردش و قدم زدن در فضا) و انجام آزمايشات محوله هست.
دسته سوم متخصصايي هستن كه از خارج از ناسا ميان و براي يه كار خاص آموزش ديدن و معمولاً غيرامريكايي هستن كه به اينا اصطلاحاً Payload Specialist گفته ميشه.
هر كدوم از اين دسته فضانوردا بايد يه سري ويژگيهاي اوليه رو داشته باشن كه بتونن وارد اين شغل بشن:
+ تابعيت امريكايي (براي خلبانها و متخصصان ماموريت)
+ دارا بودن مدرك ليسانس در يكي از رشته*هاي مهندسي، علوم زيست*شناسي، علوم فيزيكي و يا رياضيات از يك دانشگاه معتبر
+ دست كم سه سال تجربه كاري در زمينه مرتبط با تحصيل (گرفتن مدرك فوق*ليسانس معادل يك سال تجربه كاري و گرفتن دكترا معادل سه سال تجربه حساب ميشه)
+ گذراندن امتحانات فيزيكي ناسا كه شبيه تستهاييه كه از داوطلباي خلباني هواپيماهاي جنگي يا مسافربري ميگيرن. خلبانها بايد تستهاي درجه1 رو بگذرونن ولي اون دو دسته متخصص ديگه بايد تستهاي درجه2 رو بگذرونن.
+ داشتن تجربه 1000 ساعت خلباني (فرمانده) هواپيماهاي جت (فقط براي خلبانهاي فضاپيما)
+ قد بين۱۶۲.5 سانت تا 193 سانت براي خلبانها و ۱۴۸.۵سانت تا 193 سانت براي بقيه متخصصان
حالا اگه شما اين خصوصيات رو دارين اولين كاري كه بايد بكنين پر كردن فرمهاي مخصوص و فرستادن اونا براي ناساس. ناسا بعد از بررسي فرمهاي افراد مختلف بعضيا رو براي مصاحبه احضار ميكنه. آزمايشات پزشكي در مراحل بعد هستن و در نهايت همه مشخصات شما بررسي و ارزيابي ميشن و اگه خوش*شانس باشين ممكنه شما رو به عنوان كانديداي فضانوردي قبول بكنن. ناسا هر دو سال يه بار اسامي حدوداً 100 زن و مرد رو كه از بين هزاران متقاضي فضانوردي به عنوان كانديد قبول شدن اعلام ميكنه.
اگه شما جزو اين ليست بودين مرحله بعديش اينه كه شما رو به مركز فضايي جانسون ناسا كه در هوستون تگزاس قرار داره ميفرستن كه در اونجا بايد دوره*هاي كارآموزي دوساله*اي رو بگذرونين. در طي اين دو سال شما كلاسهايي در زمينه علوم (رياضي، فيزيك، نجوم، زمين*شناسي، هواشناسي و اقيانوس*شناسي)، تكنولوژي (هدايت فضاپيما، مكانيك وسايل مداري و فرآورش مواد) و سيستمهاي شاتل فضايي خواهيد گذروند.
همچنين دوره*هاي زندگي در دريا و خشكي و در شرايط بدون نيروي جاذبه و محيطهاي با فشار اتمسفري بالا و خيلي پايين رو هم ميگذرونين. ضمناً يه تست شنا رو هم بايد بگذرونين كه در اون لازمه كه سه بار طول يه استخر 25 متري رو در حاليكه لباس فضانوردي و كفش تنيس تنتونه طي كنين. اگه شما به عنوان يه خلبان پذيرفته شده باشين بايد دوره*هايي رو هم در هواپيماي جت تي-38 ناسا و شاتل آموزشي اون بگذرونين كه حدوداً 15 ساعت در هر ماه به اين كار اختصاص داره ولي اگه جزو متخصصان ماموريت باشين اين مقدار 4 ساعت در هر ماه خواهد بود.
بعد از گذشت دو سال شما يك فضانورد خواهيد بود. البته اين تازه اول كاره. از اينجا به بعد كار شما اينه كه تو كلاساي آموزشي در مورد نحوه جنبه*هاي مختلف عملكرد شاتل فضايي شركت كنين. هر قسمت اين وسيله توسط متخصصين و سازنده*هاي اون قسمت تدريس ميشه. بعدش بايد با يه دستگاه شبيه*ساز (سيمولاتور) همه كارهاي لازم رو از قبيل كارهاي قبل از بلند شدن شاتل، در حين برخاستن، ورود به مدار، برگشتن و فرود روي زمين رو تمرين كنين. ضمناً برحسب اينكه خلبان يا متخصص ماموريت باشين بايد نحوه كار با بازوي روبوتيك شاتل رو كه محموله شاتل رو ازش خارج ميكنه ياد بگيرين. خلاصه اينكه اونقدر آموزشهاي مختلف رو ميگذرونين تا اينكه قرعه به نامتون بيفته و براي يه پرواز واقعي انتخاب بشين.
در اين حالت بايد 10 ماه قبل از پرواز، دوره*هاي تخصصي مربوط به اون ماموريت رو بگذرونين. اين دوره*ها شامل پروازهاي شبيه*سازي*شده، قدم زدن زير آب و زندگي درون شاتل ميشه. تو اين دوره*ها شما رو براي مقابله با هر نوع وضعيت اضطراري آماده ميكنن. بعدش اگه خلبان باشين كه ديگه شما رو ميبرن تو شاتل واقعي كه بايد باش پرواز كنين و باز هم كلي دوره و جلسه و پرواز شبيه*سازي شده براتون ميذارن تا اينكه بالاخره تشريف ميبرين به فضا. بعداز پرواز هم يه سري آزمايشهاي پزشكي و مذاكرات چند روزه رو در پيش دارين كه اصطلاحاً بهشون ميگن Debriefings (اگه يكي معنيشو بهم بگه ممنون ميشم).
هر فضانورد دست*كم تا 5 سال بعد از انتخاب شدنش در ناسا باقي ميمونه. فضانوردا به عنوان كارمنداي رسمي غيرنظامي استخدام ميشن و گريد يا درجه GS-11 تا GS-14 دارن (بر حسب ميزان سابقه). معمولاً ميزان مرخصي زياد و بيمه عمر و بيمه پزشكي هم دارن و از مزاياي بازنشستگي استفاده ميكنن.
خوب اين بود روش فضانورد شدن. همونطور كه ميبينين بايد آموزشهاي زيادي رو بگذرونين و سخت تلاش كنين و از استقامت زيادي هم برخوردار باشين تا يه فضانورد واقعي بشين. آيا هنوز هم دلتون ميخواد فضانورد بشين؟
اگه دنبال شغلي ميگردين كه كه تركيبي از پيشرفته*ترين فناوريها، جذابترين علوم و هيجان*انگيزترين ماجراجوييها باشه بعيده كه انتخابي بهتر از فضانوردي بتونين پيدا كنين. اتفاقاً كاروبار اين شغل بسيار خوبه و ايستگاه فضايي بين*المللي كه در حال ساخته نيازمند تعداد زيادي فضانورد هست كه شايد يكيش شما باشين.
اما ببينيم تو امريكا چطور ميشه فضانورد شد. متاسفانه فضانورد شدن تو امريكا كار چندان آسوني نيست و گذروندن دوره*هاي اون چند سالي طول ميكشه. در امريكا سه دسته فضانورد وجود دارن:
دسته اول فرمانده*ها و خلبانها هستن. فرمانده*ها از اسمشون هم معلومه كه رهبري ماموريتهاي فضايي با اوناس و مسوول اعضاي گروه و فضاپيما هستن. خلبان هم به عنوان كمك فرمانده در هدايت فضاپيما و قرار دادن ماهواره*ها در مدار نقش داره.
دسته دوم از فضانوردها رو تحت عنوان متخصصان ماموريت ميشناسن. كار اينا كمك كردن به خلبان و فرمانده در امر عملكرد فضاپيماي شاتل و انجام كارهاي بيرون از فضاپيما (گردش و قدم زدن در فضا) و انجام آزمايشات محوله هست.
دسته سوم متخصصايي هستن كه از خارج از ناسا ميان و براي يه كار خاص آموزش ديدن و معمولاً غيرامريكايي هستن كه به اينا اصطلاحاً Payload Specialist گفته ميشه.
هر كدوم از اين دسته فضانوردا بايد يه سري ويژگيهاي اوليه رو داشته باشن كه بتونن وارد اين شغل بشن:
+ تابعيت امريكايي (براي خلبانها و متخصصان ماموريت)
+ دارا بودن مدرك ليسانس در يكي از رشته*هاي مهندسي، علوم زيست*شناسي، علوم فيزيكي و يا رياضيات از يك دانشگاه معتبر
+ دست كم سه سال تجربه كاري در زمينه مرتبط با تحصيل (گرفتن مدرك فوق*ليسانس معادل يك سال تجربه كاري و گرفتن دكترا معادل سه سال تجربه حساب ميشه)
+ گذراندن امتحانات فيزيكي ناسا كه شبيه تستهاييه كه از داوطلباي خلباني هواپيماهاي جنگي يا مسافربري ميگيرن. خلبانها بايد تستهاي درجه1 رو بگذرونن ولي اون دو دسته متخصص ديگه بايد تستهاي درجه2 رو بگذرونن.
+ داشتن تجربه 1000 ساعت خلباني (فرمانده) هواپيماهاي جت (فقط براي خلبانهاي فضاپيما)
+ قد بين۱۶۲.5 سانت تا 193 سانت براي خلبانها و ۱۴۸.۵سانت تا 193 سانت براي بقيه متخصصان
حالا اگه شما اين خصوصيات رو دارين اولين كاري كه بايد بكنين پر كردن فرمهاي مخصوص و فرستادن اونا براي ناساس. ناسا بعد از بررسي فرمهاي افراد مختلف بعضيا رو براي مصاحبه احضار ميكنه. آزمايشات پزشكي در مراحل بعد هستن و در نهايت همه مشخصات شما بررسي و ارزيابي ميشن و اگه خوش*شانس باشين ممكنه شما رو به عنوان كانديداي فضانوردي قبول بكنن. ناسا هر دو سال يه بار اسامي حدوداً 100 زن و مرد رو كه از بين هزاران متقاضي فضانوردي به عنوان كانديد قبول شدن اعلام ميكنه.
اگه شما جزو اين ليست بودين مرحله بعديش اينه كه شما رو به مركز فضايي جانسون ناسا كه در هوستون تگزاس قرار داره ميفرستن كه در اونجا بايد دوره*هاي كارآموزي دوساله*اي رو بگذرونين. در طي اين دو سال شما كلاسهايي در زمينه علوم (رياضي، فيزيك، نجوم، زمين*شناسي، هواشناسي و اقيانوس*شناسي)، تكنولوژي (هدايت فضاپيما، مكانيك وسايل مداري و فرآورش مواد) و سيستمهاي شاتل فضايي خواهيد گذروند.
همچنين دوره*هاي زندگي در دريا و خشكي و در شرايط بدون نيروي جاذبه و محيطهاي با فشار اتمسفري بالا و خيلي پايين رو هم ميگذرونين. ضمناً يه تست شنا رو هم بايد بگذرونين كه در اون لازمه كه سه بار طول يه استخر 25 متري رو در حاليكه لباس فضانوردي و كفش تنيس تنتونه طي كنين. اگه شما به عنوان يه خلبان پذيرفته شده باشين بايد دوره*هايي رو هم در هواپيماي جت تي-38 ناسا و شاتل آموزشي اون بگذرونين كه حدوداً 15 ساعت در هر ماه به اين كار اختصاص داره ولي اگه جزو متخصصان ماموريت باشين اين مقدار 4 ساعت در هر ماه خواهد بود.
بعد از گذشت دو سال شما يك فضانورد خواهيد بود. البته اين تازه اول كاره. از اينجا به بعد كار شما اينه كه تو كلاساي آموزشي در مورد نحوه جنبه*هاي مختلف عملكرد شاتل فضايي شركت كنين. هر قسمت اين وسيله توسط متخصصين و سازنده*هاي اون قسمت تدريس ميشه. بعدش بايد با يه دستگاه شبيه*ساز (سيمولاتور) همه كارهاي لازم رو از قبيل كارهاي قبل از بلند شدن شاتل، در حين برخاستن، ورود به مدار، برگشتن و فرود روي زمين رو تمرين كنين. ضمناً برحسب اينكه خلبان يا متخصص ماموريت باشين بايد نحوه كار با بازوي روبوتيك شاتل رو كه محموله شاتل رو ازش خارج ميكنه ياد بگيرين. خلاصه اينكه اونقدر آموزشهاي مختلف رو ميگذرونين تا اينكه قرعه به نامتون بيفته و براي يه پرواز واقعي انتخاب بشين.
در اين حالت بايد 10 ماه قبل از پرواز، دوره*هاي تخصصي مربوط به اون ماموريت رو بگذرونين. اين دوره*ها شامل پروازهاي شبيه*سازي*شده، قدم زدن زير آب و زندگي درون شاتل ميشه. تو اين دوره*ها شما رو براي مقابله با هر نوع وضعيت اضطراري آماده ميكنن. بعدش اگه خلبان باشين كه ديگه شما رو ميبرن تو شاتل واقعي كه بايد باش پرواز كنين و باز هم كلي دوره و جلسه و پرواز شبيه*سازي شده براتون ميذارن تا اينكه بالاخره تشريف ميبرين به فضا. بعداز پرواز هم يه سري آزمايشهاي پزشكي و مذاكرات چند روزه رو در پيش دارين كه اصطلاحاً بهشون ميگن Debriefings (اگه يكي معنيشو بهم بگه ممنون ميشم).
هر فضانورد دست*كم تا 5 سال بعد از انتخاب شدنش در ناسا باقي ميمونه. فضانوردا به عنوان كارمنداي رسمي غيرنظامي استخدام ميشن و گريد يا درجه GS-11 تا GS-14 دارن (بر حسب ميزان سابقه). معمولاً ميزان مرخصي زياد و بيمه عمر و بيمه پزشكي هم دارن و از مزاياي بازنشستگي استفاده ميكنن.
خوب اين بود روش فضانورد شدن. همونطور كه ميبينين بايد آموزشهاي زيادي رو بگذرونين و سخت تلاش كنين و از استقامت زيادي هم برخوردار باشين تا يه فضانورد واقعي بشين. آيا هنوز هم دلتون ميخواد فضانورد بشين؟
اگه دنبال شغلي ميگردين كه كه تركيبي از پيشرفته*ترين فناوريها، جذابترين علوم و هيجان*انگيزترين ماجراجوييها باشه بعيده كه انتخابي بهتر از فضانوردي بتونين پيدا كنين. اتفاقاً كاروبار اين شغل بسيار خوبه و ايستگاه فضايي بين*المللي كه در حال ساخته نيازمند تعداد زيادي فضانورد هست كه شايد يكيش شما باشين.
اما ببينيم تو امريكا چطور ميشه فضانورد شد. متاسفانه فضانورد شدن تو امريكا كار چندان آسوني نيست و گذروندن دوره*هاي اون چند سالي طول ميكشه. در امريكا سه دسته فضانورد وجود دارن:
دسته اول فرمانده*ها و خلبانها هستن. فرمانده*ها از اسمشون هم معلومه كه رهبري ماموريتهاي فضايي با اوناس و مسوول اعضاي گروه و فضاپيما هستن. خلبان هم به عنوان كمك فرمانده در هدايت فضاپيما و قرار دادن ماهواره*ها در مدار نقش داره.
دسته دوم از فضانوردها رو تحت عنوان متخصصان ماموريت ميشناسن. كار اينا كمك كردن به خلبان و فرمانده در امر عملكرد فضاپيماي شاتل و انجام كارهاي بيرون از فضاپيما (گردش و قدم زدن در فضا) و انجام آزمايشات محوله هست.
دسته سوم متخصصايي هستن كه از خارج از ناسا ميان و براي يه كار خاص آموزش ديدن و معمولاً غيرامريكايي هستن كه به اينا اصطلاحاً Payload Specialist گفته ميشه.
هر كدوم از اين دسته فضانوردا بايد يه سري ويژگيهاي اوليه رو داشته باشن كه بتونن وارد اين شغل بشن:
+ تابعيت امريكايي (براي خلبانها و متخصصان ماموريت)
+ دارا بودن مدرك ليسانس در يكي از رشته*هاي مهندسي، علوم زيست*شناسي، علوم فيزيكي و يا رياضيات از يك دانشگاه معتبر
+ دست كم سه سال تجربه كاري در زمينه مرتبط با تحصيل (گرفتن مدرك فوق*ليسانس معادل يك سال تجربه كاري و گرفتن دكترا معادل سه سال تجربه حساب ميشه)
+ گذراندن امتحانات فيزيكي ناسا كه شبيه تستهاييه كه از داوطلباي خلباني هواپيماهاي جنگي يا مسافربري ميگيرن. خلبانها بايد تستهاي درجه1 رو بگذرونن ولي اون دو دسته متخصص ديگه بايد تستهاي درجه2 رو بگذرونن.
+ داشتن تجربه 1000 ساعت خلباني (فرمانده) هواپيماهاي جت (فقط براي خلبانهاي فضاپيما)
+ قد بين۱۶۲.5 سانت تا 193 سانت براي خلبانها و ۱۴۸.۵سانت تا 193 سانت براي بقيه متخصصان
حالا اگه شما اين خصوصيات رو دارين اولين كاري كه بايد بكنين پر كردن فرمهاي مخصوص و فرستادن اونا براي ناساس. ناسا بعد از بررسي فرمهاي افراد مختلف بعضيا رو براي مصاحبه احضار ميكنه. آزمايشات پزشكي در مراحل بعد هستن و در نهايت همه مشخصات شما بررسي و ارزيابي ميشن و اگه خوش*شانس باشين ممكنه شما رو به عنوان كانديداي فضانوردي قبول بكنن. ناسا هر دو سال يه بار اسامي حدوداً 100 زن و مرد رو كه از بين هزاران متقاضي فضانوردي به عنوان كانديد قبول شدن اعلام ميكنه.
اگه شما جزو اين ليست بودين مرحله بعديش اينه كه شما رو به مركز فضايي جانسون ناسا كه در هوستون تگزاس قرار داره ميفرستن كه در اونجا بايد دوره*هاي كارآموزي دوساله*اي رو بگذرونين. در طي اين دو سال شما كلاسهايي در زمينه علوم (رياضي، فيزيك، نجوم، زمين*شناسي، هواشناسي و اقيانوس*شناسي)، تكنولوژي (هدايت فضاپيما، مكانيك وسايل مداري و فرآورش مواد) و سيستمهاي شاتل فضايي خواهيد گذروند.
همچنين دوره*هاي زندگي در دريا و خشكي و در شرايط بدون نيروي جاذبه و محيطهاي با فشار اتمسفري بالا و خيلي پايين رو هم ميگذرونين. ضمناً يه تست شنا رو هم بايد بگذرونين كه در اون لازمه كه سه بار طول يه استخر 25 متري رو در حاليكه لباس فضانوردي و كفش تنيس تنتونه طي كنين. اگه شما به عنوان يه خلبان پذيرفته شده باشين بايد دوره*هايي رو هم در هواپيماي جت تي-38 ناسا و شاتل آموزشي اون بگذرونين كه حدوداً 15 ساعت در هر ماه به اين كار اختصاص داره ولي اگه جزو متخصصان ماموريت باشين اين مقدار 4 ساعت در هر ماه خواهد بود.
بعد از گذشت دو سال شما يك فضانورد خواهيد بود. البته اين تازه اول كاره. از اينجا به بعد كار شما اينه كه تو كلاساي آموزشي در مورد نحوه جنبه*هاي مختلف عملكرد شاتل فضايي شركت كنين. هر قسمت اين وسيله توسط متخصصين و سازنده*هاي اون قسمت تدريس ميشه. بعدش بايد با يه دستگاه شبيه*ساز (سيمولاتور) همه كارهاي لازم رو از قبيل كارهاي قبل از بلند شدن شاتل، در حين برخاستن، ورود به مدار، برگشتن و فرود روي زمين رو تمرين كنين. ضمناً برحسب اينكه خلبان يا متخصص ماموريت باشين بايد نحوه كار با بازوي روبوتيك شاتل رو كه محموله شاتل رو ازش خارج ميكنه ياد بگيرين. خلاصه اينكه اونقدر آموزشهاي مختلف رو ميگذرونين تا اينكه قرعه به نامتون بيفته و براي يه پرواز واقعي انتخاب بشين.
در اين حالت بايد 10 ماه قبل از پرواز، دوره*هاي تخصصي مربوط به اون ماموريت رو بگذرونين. اين دوره*ها شامل پروازهاي شبيه*سازي*شده، قدم زدن زير آب و زندگي درون شاتل ميشه. تو اين دوره*ها شما رو براي مقابله با هر نوع وضعيت اضطراري آماده ميكنن. بعدش اگه خلبان باشين كه ديگه شما رو ميبرن تو شاتل واقعي كه بايد باش پرواز كنين و باز هم كلي دوره و جلسه و پرواز شبيه*سازي شده براتون ميذارن تا اينكه بالاخره تشريف ميبرين به فضا. بعداز پرواز هم يه سري آزمايشهاي پزشكي و مذاكرات چند روزه رو در پيش دارين كه اصطلاحاً بهشون ميگن Debriefings (اگه يكي معنيشو بهم بگه ممنون ميشم).
هر فضانورد دست*كم تا 5 سال بعد از انتخاب شدنش در ناسا باقي ميمونه. فضانوردا به عنوان كارمنداي رسمي غيرنظامي استخدام ميشن و گريد يا درجه GS-11 تا GS-14 دارن (بر حسب ميزان سابقه). معمولاً ميزان مرخصي زياد و بيمه عمر و بيمه پزشكي هم دارن و از مزاياي بازنشستگي استفاده ميكنن.
خوب اين بود روش فضانورد شدن. همونطور كه ميبينين بايد آموزشهاي زيادي رو بگذرونين و سخت تلاش كنين و از استقامت زيادي هم برخوردار باشين تا يه فضانورد واقعي بشين. آيا هنوز هم دلتون ميخواد فضانورد بشين؟
اگه دنبال شغلي ميگردين كه كه تركيبي از پيشرفته*ترين فناوريها، جذابترين علوم و هيجان*انگيزترين ماجراجوييها باشه بعيده كه انتخابي بهتر از فضانوردي بتونين پيدا كنين. اتفاقاً كاروبار اين شغل بسيار خوبه و ايستگاه فضايي بين*المللي كه در حال ساخته نيازمند تعداد زيادي فضانورد هست كه شايد يكيش شما باشين.
اما ببينيم تو امريكا چطور ميشه فضانورد شد. متاسفانه فضانورد شدن تو امريكا كار چندان آسوني نيست و گذروندن دوره*هاي اون چند سالي طول ميكشه. در امريكا سه دسته فضانورد وجود دارن:
دسته اول فرمانده*ها و خلبانها هستن. فرمانده*ها از اسمشون هم معلومه كه رهبري ماموريتهاي فضايي با اوناس و مسوول اعضاي گروه و فضاپيما هستن. خلبان هم به عنوان كمك فرمانده در هدايت فضاپيما و قرار دادن ماهواره*ها در مدار نقش داره.
دسته دوم از فضانوردها رو تحت عنوان متخصصان ماموريت ميشناسن. كار اينا كمك كردن به خلبان و فرمانده در امر عملكرد فضاپيماي شاتل و انجام كارهاي بيرون از فضاپيما (گردش و قدم زدن در فضا) و انجام آزمايشات محوله هست.
دسته سوم متخصصايي هستن كه از خارج از ناسا ميان و براي يه كار خاص آموزش ديدن و معمولاً غيرامريكايي هستن كه به اينا اصطلاحاً Payload Specialist گفته ميشه.
هر كدوم از اين دسته فضانوردا بايد يه سري ويژگيهاي اوليه رو داشته باشن كه بتونن وارد اين شغل بشن:
+ تابعيت امريكايي (براي خلبانها و متخصصان ماموريت)
+ دارا بودن مدرك ليسانس در يكي از رشته*هاي مهندسي، علوم زيست*شناسي، علوم فيزيكي و يا رياضيات از يك دانشگاه معتبر
+ دست كم سه سال تجربه كاري در زمينه مرتبط با تحصيل (گرفتن مدرك فوق*ليسانس معادل يك سال تجربه كاري و گرفتن دكترا معادل سه سال تجربه حساب ميشه)
+ گذراندن امتحانات فيزيكي ناسا كه شبيه تستهاييه كه از داوطلباي خلباني هواپيماهاي جنگي يا مسافربري ميگيرن. خلبانها بايد تستهاي درجه1 رو بگذرونن ولي اون دو دسته متخصص ديگه بايد تستهاي درجه2 رو بگذرونن.
+ داشتن تجربه 1000 ساعت خلباني (فرمانده) هواپيماهاي جت (فقط براي خلبانهاي فضاپيما)
+ قد بين۱۶۲.5 سانت تا 193 سانت براي خلبانها و ۱۴۸.۵سانت تا 193 سانت براي بقيه متخصصان
حالا اگه شما اين خصوصيات رو دارين اولين كاري كه بايد بكنين پر كردن فرمهاي مخصوص و فرستادن اونا براي ناساس. ناسا بعد از بررسي فرمهاي افراد مختلف بعضيا رو براي مصاحبه احضار ميكنه. آزمايشات پزشكي در مراحل بعد هستن و در نهايت همه مشخصات شما بررسي و ارزيابي ميشن و اگه خوش*شانس باشين ممكنه شما رو به عنوان كانديداي فضانوردي قبول بكنن. ناسا هر دو سال يه بار اسامي حدوداً 100 زن و مرد رو كه از بين هزاران متقاضي فضانوردي به عنوان كانديد قبول شدن اعلام ميكنه.
اگه شما جزو اين ليست بودين مرحله بعديش اينه كه شما رو به مركز فضايي جانسون ناسا كه در هوستون تگزاس قرار داره ميفرستن كه در اونجا بايد دوره*هاي كارآموزي دوساله*اي رو بگذرونين. در طي اين دو سال شما كلاسهايي در زمينه علوم (رياضي، فيزيك، نجوم، زمين*شناسي، هواشناسي و اقيانوس*شناسي)، تكنولوژي (هدايت فضاپيما، مكانيك وسايل مداري و فرآورش مواد) و سيستمهاي شاتل فضايي خواهيد گذروند.
همچنين دوره*هاي زندگي در دريا و خشكي و در شرايط بدون نيروي جاذبه و محيطهاي با فشار اتمسفري بالا و خيلي پايين رو هم ميگذرونين. ضمناً يه تست شنا رو هم بايد بگذرونين كه در اون لازمه كه سه بار طول يه استخر 25 متري رو در حاليكه لباس فضانوردي و كفش تنيس تنتونه طي كنين. اگه شما به عنوان يه خلبان پذيرفته شده باشين بايد دوره*هايي رو هم در هواپيماي جت تي-38 ناسا و شاتل آموزشي اون بگذرونين كه حدوداً 15 ساعت در هر ماه به اين كار اختصاص داره ولي اگه جزو متخصصان ماموريت باشين اين مقدار 4 ساعت در هر ماه خواهد بود.
بعد از گذشت دو سال شما يك فضانورد خواهيد بود. البته اين تازه اول كاره. از اينجا به بعد كار شما اينه كه تو كلاساي آموزشي در مورد نحوه جنبه*هاي مختلف عملكرد شاتل فضايي شركت كنين. هر قسمت اين وسيله توسط متخصصين و سازنده*هاي اون قسمت تدريس ميشه. بعدش بايد با يه دستگاه شبيه*ساز (سيمولاتور) همه كارهاي لازم رو از قبيل كارهاي قبل از بلند شدن شاتل، در حين برخاستن، ورود به مدار، برگشتن و فرود روي زمين رو تمرين كنين. ضمناً برحسب اينكه خلبان يا متخصص ماموريت باشين بايد نحوه كار با بازوي روبوتيك شاتل رو كه محموله شاتل رو ازش خارج ميكنه ياد بگيرين. خلاصه اينكه اونقدر آموزشهاي مختلف رو ميگذرونين تا اينكه قرعه به نامتون بيفته و براي يه پرواز واقعي انتخاب بشين.
در اين حالت بايد 10 ماه قبل از پرواز، دوره*هاي تخصصي مربوط به اون ماموريت رو بگذرونين. اين دوره*ها شامل پروازهاي شبيه*سازي*شده، قدم زدن زير آب و زندگي درون شاتل ميشه. تو اين دوره*ها شما رو براي مقابله با هر نوع وضعيت اضطراري آماده ميكنن. بعدش اگه خلبان باشين كه ديگه شما رو ميبرن تو شاتل واقعي كه بايد باش پرواز كنين و باز هم كلي دوره و جلسه و پرواز شبيه*سازي شده براتون ميذارن تا اينكه بالاخره تشريف ميبرين به فضا. بعداز پرواز هم يه سري آزمايشهاي پزشكي و مذاكرات چند روزه رو در پيش دارين كه اصطلاحاً بهشون ميگن Debriefings (اگه يكي معنيشو بهم بگه ممنون ميشم).
هر فضانورد دست*كم تا 5 سال بعد از انتخاب شدنش در ناسا باقي ميمونه. فضانوردا به عنوان كارمنداي رسمي غيرنظامي استخدام ميشن و گريد يا درجه GS-11 تا GS-14 دارن (بر حسب ميزان سابقه). معمولاً ميزان مرخصي زياد و بيمه عمر و بيمه پزشكي هم دارن و از مزاياي بازنشستگي استفاده ميكنن.
خوب اين بود روش فضانورد شدن. همونطور كه ميبينين بايد آموزشهاي زيادي رو بگذرونين و سخت تلاش كنين و از استقامت زيادي هم برخوردار باشين تا يه فضانورد واقعي بشين. آيا هنوز هم دلتون ميخواد فضانورد بشين؟
