انهدام اولين موشك بالستيك سوخت مايع توسط ليزر

بوئينگ انجام داد: انهدام موشك بالستيك توسط ليزر

بوئينگ موفق شد يك فروند موشك اسكاد را توسط ليزر هوائي منهدم نمايد. يك فروند بوئينگ 747 باري مجهز به ليزر شيميائي 1MW-class و تلسكوپ 1.5 متري نصب شده در نوك هواپيما، موفق شد توسط سنسورهاي موجود در داخل هواپيما، يك فروند موشك بالستيك برد كوتاه را كمي پس از پرتاب از سكوي متحرك ساحلي ردگيري نمايد. سپس، ALTB (بستر آزمايشي ليزر هوائي)،با شليك ليزر كم انرژي به اندازه گيري ميزان اختلالات جوي پرداخت و در مرحله آخر ALTB با شليك ليزر پرانرژي موفق به انهدام هدف شد. هيچ گونه اطلاعاتي در مورد سرعت موشك و فاصله آن از هدف منتشر نشده است. اين اولين اقدام ALTB در منهدم ساختن موشك هاي بالستيك سوخت مايع ميباشد.

نظر كارشناسان شرقي در مورد اين آزمايش مهم

روز 12 فوریه سال جاری که در جریان آن دو موشک -هدف بالستیکی ، یکی با سوخت مایع و دیگری با سوخت جامد را هدف قرار داده و نابود کرد.
طرح ساخت لیزر هوایی موسوم به ABL- (Airborne Laser) یکی از برنامه های بلندپروازانه MDA محسوب می شود. اولین تحقیقات در این زمانه در دهه 70 قرن گذشته آغاز شد زمانی که هواپیمای NKC-135ALL ساخته شد. بر روی این هواپیما لیزر دی اکسید کربن به وزن 10 تن و توان در حدود 0,4-0,5 مگاوات نصب شد. این هواپیما از چندین آزمایش موفق برون آمد که در جریان آنها امکان ایجاد چنین سیستم هایی ثابت شد.
در سال 1985 در جریان آزمایشات زمینی با کمک اشعه لیزر یک مخزن سوخت موشک "تیتان-1" که شبیه موشک های بالستیک قاره پیمای شوروی بود، از فاصله یک کیلومتری گرم و منفجر شد. این آزمایش امکان ایجاد سیستم سپر ضد موشکی واقعی بر اساس "لیزرهای پرنده" را تامین نکرد و یک سری مسائل فنی حل نشده باقی ماند.
بار دیگر کار بر روی تولید لیزرهای هوایی در آمریکا در نیمه دوم دهه 90 قرن گذشته آغاز شد. این سئوال مطرح می شود که توان واقعی لیزر جنگی آمریکایی ها چه اندازه است؟ بر روی عرشه هواپیمای سه لیزر نصب شده است: لیزر TILL- (Track Illuminator Laser) که برای کشف و رهگیری هدف و همچنین تصحیح پارامترهای اپتیکی لیزر اصلی بکار می رود ؛ لیزر BILL - (Beacon Illuminator Laser) که برای جبران انحرافات جوی بکار می رود و لیزر سوم که لیزر جنگی HEL است.
Boeing YAL-1 می تواند موشک بالستیکی را در مسیر پروازی موسوم به "فاز فعال" و یا "استارت" نابود سازد و این در حالیست که فاصله تا هدف نباید بیش از 200-250 کیلومتر باشد. این فاصله بر اساس توان دستگاه و افت قدرت اشعه در فضا و همچنین اختلالات جوی که هم کار هدف گیری و هم کار انهدام هدف را مشکل می سازد، تعیین شده است. همچنین گرم شدن شاسی هواپیما در هنگام کار لیزر نیز باعث محدودیت توان سیستم می شود.
دفاع از حملات گسترده موشکی-هسته ای با کمک چنین سیستمی در حال حاضر و آینده نزدیک (20-30 سال) مقدور نخواهد بود. برای آنکه موشک هایی که از خاک روسیه پرتاب می شوند را تا پایان فاز فعال پرواز آن و جدا شدن کلاهک (3-5 دقیقه) رهگیری کرد، هواپیماهای رهگیر باید در حریم هوایی خود روسیه پرواز کنند. سیستم های لیزری هوایی تا اندازه ای برای نیروهای هسته ای استراتژیکی دریایی می توانند خطرناک باشند.
تهدید واقعی این سیستم در حالت کنونی می تواند برای کشورهایی در سطح ایران و به خصوص کره شمالی باشد که وسعت خاک آنها اجازه نمی دهد که سکوی پرتاب موشک ها در فاصله ای دور از مرزها ایجاد شوند. در همین حال در آینده لیزر جنگی می تواند به سلاح مخوف تری تبدیل شود اگر به موازات افزایش توان آن بتوان آن را بر روی ابزار انتقال مافوق صوت قابل پرواز در مدارهای پایین نزدیک به زمین نیز نصب کرد. تاریخ تولید چنین مجموعه هایی را باید تا چند دهه دیگر ارزیابی کرد. استقرار چنین سیستم هایی بر روی ماهواره ها تا زمانی که مسئله افزایش وزنی آن که باید به مدار حمل شود، حل نگردد، دورنمایی نخواهد داشت.

پرواضح است که موشک های بالستیکی که در حال حاضر در روسیه طراحی می شوند با در نظر گرفتن لزوم عبور از سپر موشکی از جمله لیزری ساخته می شوند. در میان تدابیری که در این زمینه اتخاذ می شود باید به کاهش مسیر فعال پروازی (فاز اول پرواز) موشک های جدید اشاره کرد که امکان مانور دادن در این مسیر را تامین و بدین ترتیب رهگیری هدف را با دشواری مواجه می سازد. همچنین روسیه باید خود به تحقیقات مستقل در این زمینه بپردازد چرا که هم باید امکان تولید "لیزرهای پرنده" را به طور مستقل داشته باشد و هم بتواند راه های مقابله با آنها را پیدا کند. در این رابطه اخباری که در خصوص احیای برنامه " А-60" -مشابه ABL منتشر شده بسیار مبرم است.

خبرگزاری «ریا نووستی» روسیه، 26 بهمن ماه