B-2 شاهکار مهندسی قرن جديد

B-2 اسپريت يک بمب افکن چند منظوره است که قادر به حمل بمب های هسته ای و متعارف می باشد. تکنولوژی به کار رفته در ساخت اين هواپیما، B-2 را به مهمترین پروژه در برنامه ی مدرن سازی ناوگان بمب افکن های آمریکا يی تبدیل کرده است. B-2 در زمان کوتاهی می تواند به هر نقطه از جهان پرواز کند و مناطق در نظر گرفته شده را بمباران کند؛ حتی اگر اين مناطق در پشتِبانی سامانه های دفاعی نفوذ نا پذير باشند.
همانند B-1B و B-52 ، B-2 نیز مانند همه ی بمب افکن های سرنشین دار قابلیت بالاِيی برای نفوذ به تاسیسات دفاعی را دارد. همچنین ویژگی استتار یا پنهانکاری توانایی بی همتایی برای نفود به پیشرفته ترین سامانه های دفاعی دشمن را به اسپريت داده است. اين قابلیت ها B-2 را به يک بمب افکن متناسب با نیاز های قرن 21 تبدیل کرده است.
B-2 با ترکیب تکنولوژی استتار، ايروديناميک موثر و گنجایش بالای حمل بار مفید امتیاز بزرگی در مقابل بمب افکن های موجود دارد. قابلیت استتار یا پنهانکاری آزادی عمل بیشتری برای فعّالیت در ارتفاعات بالا به اين هواپیما داده است. اين ویژگی باعث افزایش برد ماموریت و دید گسترده برای حسگر های هواپیما شده است. بطوری که آن را قادر ساخته تا مسافت 110و11 کیلومتر را بدون سختگیری طی کند.
قابلیت استتار B-2 از کاهش قابل توجه اثرات آشکار ساز سازه مانند اثرات فرو سرخ، امواج صوتی، امواج الکترومغناطيسی ( که باعث آشکار شدن هواپیما در صفحه ی رادار می شوند.) حاصل شده است. اين ویژگی سبب شده تا دقیق ترین سامانه های دفاعی نیز قادر به رهگيری و انهدام B-2 نباشند.
با اینکه بسیاری از ویژگی های پنهانکاری اسپريت همچنان مخفی نگه داشته شده؛ میتوان گفت مواد کامپوزیتی به کار رفته در سازه، پوشش مخصوص بدنه و طراحی "بال پرنده " مهمترین عوامل در تبدیل B-2 اسپريت به یکی از بهترین پنهانکارهای حال حاضر باشند.
B-2 به کمک “سیستم هدفگیری GPS " یا GATS و" بمب های مجهز به GPS یا JDAM و رادار الکترونیکی خود کارش (APQ-181) قادر است تا اشتباهات مرکز هدایت عملیات را اصلاح کند و با دقتی حتی بیشتر از سلاح های هدایت لیزری هدف را شناسایی کند. اسپريت با داشتن 000و1 تا 000و2 پوند بار مفید (بمب) میتواند 16 هدف را در يک مانور بمباران کند. با افزایش اين مقدار تا 5000 پوند اين تعداد میتواند به 80 هدف در هر مانور افزایش یابد.
خدمه ی B-2 شامل دو خلبان است. جایگاه خلبان در طرف چپ و فرمانده ی عملیات در طرف راست کابین قرار دارد. کاهش تعداد خدمه پرواز در B-2 نسبت به B-1B و B-52 که به ترتیب چهار و پنج خلبان داشتند نیز يک امتیاز محسوب میشود. برای افزایش کیفیت عملکرد خلبانان در پرواز های طولانی برنامه ی استراحت دوره ای برای آنها ترتیب داده شده است. بیشتر سیستم های الکترونیکی B-2 به طور اتوماتیک کار می کند و (بر خلاف هواپیما های سر نشین دار) به یکی از خلبانان امکان میدهد : بخوابد، غذای گرم سرو کند و از توالت کابین استفاده کند؛ در حالی که خلبان دوم هدایت هواپیما را بر عهده دار
شروع پروژه

تحقيق بر روی B-2 عنوان يک پروژه ی سیاه از اواخر دهه ي 70 شروع شد. در ابتدای توسعه ابن پروژه با نام بمب افکن ارتفاع بالا (HAPB) خوانده می شد. بعد ها نام بمب افکن تکنولوژی پیشرفته (ATB) را به خود گرفت و در آخر با نام B-2 اسپريت در دفتر نیروی هوايی ثبت شد. بودجه ای بالغ بر 35 میلیون دلار به طور مخفیانه برای تحقیق بر روی ابن پروژه اختصاص یافت که در سال 1985 با تغيير طراحی هواپیما و بازنگری کلی طرح مقدار قابل توجهی به اين بودجه افزوده شد. اين بازنگری در راستای اصلاح و B-2 از يک بمب افکن ارتفاع بالا به يک بمب افکن ارتفاع پايين (LAB) انجام شد.
هزینه ی ساخت هر هواپيما در سال 1994، 727 ميليون دلار گزارش داده شد؛ هر چند که دفتر برنامه ریزی ارتش سه سال بعد با احتساب هزينه ی قطعات يدکی، اصلاح برخی بخش های طرح و تجهیزات جانبی، متوسط قیمت هر فروند 21 میلیارد دلار تخمين زده شد.
در سال 1992، جورج اچ دبلیو بوش، سياست کاهش تعداد بمب افکن ها ی در دست ساخت را از 135 عدد به 20 عدد اعلام کرد که بعد ها با اضافه شدن يک فروند اسپريت تمرينی به اين ناوگان، به 21 عدد افزايش يافت. کارشناسان فروپاشی شوروی سابق را دليل اين کاهش ناگهانی در خط توليد B-2 می دانند که باعث تغيير کلی اهداف عملیاتی اين بمب افکن شد.
B-2 اولين بار در 27 نوامبر 1988 در آشيانه اش در شاخه ی 42 نيروی هوايی در پالمديل کاليفرنيا به نمايش درآمد و اولين پرواز آن در 17 جولای 1989 انجام شد. به دليل تعداد کم، قيمت بالا و تکنولوژی های سری به کار رفته در طراحی هواپيما هيچ يک از اسپريت ها در آينده نزديک برای بازديد روزانه ی عموم به نمايش در گذاشته نخواهد شد. به اين حال اسپريت به مناسبت های مختلف در نمايشگاه های هوايی ظاهر می شود. آخرين نمايش عمومی B-2 اسپريت در ژوئن 2005 در پايگاه نيروی هوايی در اوکلاهما بود.
سوابق عملياتی

توانايی جنگ افزاری B-2 اولين بار در عمليات نيروهای متحد در جنگ کوزو به اثبات رسید. در اين عمليات B-2 مسئول تخريب 33 درصد از اهداف صرب ها در 8 هفته ی اول جنگ بود. در اين ماموریت B-2 بدون توقف از آشيانه اس در پايگاه وايتمن به کوزو پرواز کرد و به میسوری بازگشت. B-2 با 6 نوبت پرواز طولانی ترين ماموريتش را در پشتیبانی عمليات افغانستان به انجام رساند. به اين حال نقش B-2 در افغانستان به اندازه ی عراق پررنگ نبود. مهمترين عمليات رزمی B-2 در جنگ عراق صورت گرفت. کارشناسان قبل از شروع جنگ پيش بينی می کردند عمده ی بمباران ها بر عهده ی F-117 پنهانکار باشد؛ با اين حال B-2 با 22 بار حمله از پايگاه ديگوگارسيا در اقيانوس آرام و 27 بتر حمله از پايگاه اصليش در ميسوری(وايتمن) و آزاد کردن بيش از يک و نيم ميليون پوند مواد منفجره خلاف پيشبينی ها عمل کرد و بدون حتی يک بار رهگيری وشناسايی شدن در صفحات رادار دشمن توانايی پنهانکاری فوقالعاده اش را به همگان ثابت کرد.
عمليات بمباران B-2 در جنگ عراق از پايگاه های ديگو گارسيا و وايتمن به ترتيب 30 و 50 ساعت به طول انجاميد. بمب های استفاده شده در اين عمليات از نوع JDAM538 بودند که با پشتيبانی ماهواره های GPS پس از فرود تعيين موقعيت می شدند.
B-2 ، به عنوان يک بمب، افکن هيچ يک از راه های معمول جنگنده ها مانند درگيری در نبرد يا شليک موشک ؛ نمی تواند از خودش محافظت کند. در واقع تنها محافظ اسپريت از نابودی مسلم بوسيله ی موشک های بالستيک ، توانايی پنهانکاری آن است. اين ویژگی در B-2 به قدری موثر و کارا اجرا شده که تا کنون هيچ راداری نتوانسته آن را شناسايی کند.
ویژگی ها

مدل کلی: بمب افکن سنگین چند منظوره
موتور: F118-GE-100جنرال الکتريک چهار موتور
قدرت پيشران ها :17.300 پوند برای هر موتور
طول بال:متر 52.12
طول هواپيما:متر 20.9
ارتفاع:متر5.1
وزن:تن72.5
حداکثر وزن بلند شدن: تن 171.0
گنجایش سوخت: گيلوگرم 75750
بار مفيد قابل حمل : تن 152.6
برد: بين قاره ای
خدمه: دو خلبان
سرعت: 760Km/h بالای حد فرو صوت

http://iranweapon.com/images/bomber/B-2/b_2_1s.jpg

http://iranweapon.com/images/bomber/...s_b2_0004s.jpg