Printable View
...
نمی دانم
اکنون که حادثه معنای تقدیر به خود گرفته
دیگر به اتهام زمان ایمان آورده ای
یا هنوز زمانه را به گسستن تمامیت قلبها محکوم میکنی ؟
...
یادت باشد ؛
اگر از حصار نامرئی این روزها
به حماسه ی دیروز رسیدی
به دنبال قلبت بگرد
و نشانی آن را
از طنین نیاز دستانت بپرس !
نمی دانم ...
آیا هنوز هم آن اعتماد سبز در رگهایت جاریست ؟
کاش می شد کوچه باغ عشق را
در میان گامهای خسته ای تقسیم کرد
کاش می شد در نگاه سرد صبح
عشق را بر آسمان تفهیم کرد !
انتظار من
از لحظه های امشب و هر شب به وسعت لحظه های رسیدن، بار رحیل بسته است !
آری دگر این انتظار نیست
این شوق مطلق است که از طلیعه ی آمدنت
بر پیکر سحر، جوانه ی نور، رسته است !
آه ای یگانه ترین ، یکتای هرم عشق !
شور حضور تو بر فرسنگ های فاصله پل عروج بسته است .
ایمان بیاوریم به زندگی
مرا به ترنم قطره های باران قسم داده اند که لحظه های عمرم را با خیال سرد و خاموش سکوت هدر ندهم و شب این آستانه ی آرامش را که هر چند یک بار می آید و می رود به پرتو خورشید حسرت مخورم . دلم را به زیبایی بهار فریب ندهم و به صداقت پاییز و زمستان که در زیر برگ های رنگین و برف پنهان است ایمان بیاورم...
در عاشقانه شبی، تاریکی ام از پرتو حضور تو روشن شد
هر چند شامگاهم اکنون از آتش دوری تو رنگین است ...
رحمی بکن تا در این شعله های شبانه – ققنوس وار - بمیرم !
از من مرنج ، ای رمز پریشانی
ای راز تا همیشه ناگفته
ای معجزه ی عیسایی !
از من مرنج ، کزین عشق جاودانی
دانم ، که تو هیچ نمی دانی ...
از من مرنج ، مرو ... ببین رنج شیدایی
بنشین و بشکن تو این سکوت تنهایی
و رسیدن ، یعنی رها شدن ... یعنی گریز لحظه ها ...
یعنی مرگ ! مرگ یعنی اولین میلاد ... میلاد عاشقانه زیستن ، بودن و ماندن.
– بی هیچ هراس – ماندن روی زمین بدون آرزوی پرواز ... مرگ یعنی تولد بوی خاک !
یعنی به زمینی بودن بالیدن و شاید آن روز تمام پرنده های عاشق به
موریانه ها حسرت بخورند و ابرها فاصله را فریاد کنند .
باورت می شود که خورشید از داغ دوری خاک می سوزد ؟
وقتی تو مثل همیشه
سایه ی نگاه آرامت را
از نوجوانه های عطشم دریغ میکنی
نمی فهمی... و نمی دانی
که شراره های شوقم را
چگونه با اشک های نجیب
در بی کرانه ی مرداب چشم ها
- بی بغض و بی صدا –
در نطفه خاموش می کنم...
خدایا؛ اون عشق بزرگی که من دنبالش بودم
اون اتفاق عظیمی که مطمئن بودم باید بیفته تا زندگیم زیر و رو بشه
تو بودی...
و هیچ کس نمی دونه ... من ... حالا تو تنهایی و خلوتم ... با تو ... !
من حقیر با خدای بزرگ و عزیز و مهربونم چه عالمی دارم ...
و این عشق چقدر به من نیرو و امید و شادی میده ...
منم که برای ماندنم بهانه می جویم
منم که فقط برای عشق می پویم
منم که دلم برای خودم نیست
و قلبم لحظه ای از آن من نیست
منم که با بوی یاس زنده ام
و خودم را فدای عشق کردم