گر چه درحسرت گندم پوسیدمن خودم بودم و هر پنجره ایکه به سرسبزترین نقطه بودن وا بودو خدا می داند سادگی از ته دلبستگی ام پیدا بودمن نه عاشق بودم نه محتاج نگاهی که بلغزد بر منمن خودم بودم و یک حس غریب که به صد عشق و هوس می ارزیدمن به دنبال نگاهی بودم که مرا از پس دیوانگیم می فهمید...من نه عاشق بودم و نه دلداده گیسوی بلندو نه آلوده به افکار پلید
