۱- صداقت. شیعۀ علوی دروغ نمیگوید، زیرا علی هیچ گاه و در هیچ شرایطی و برای هیچ هدفی دروغ نمیگفت. علی تجسم عینی صداقت و راستی بود. دروغگویی نشانۀ نفاق است. پیامبر گفته که یکی از نشانه های منافق آن است که دروغ میگوید. لذا کسی که ادعای شیعه بودن داشته باشد ولی برای هدفی و به منظوری (هر هدفی و هر منظوری) دروغ بگوید شیعۀ علی نیست. دروغ مصلحت آمیز به از راست فتنه انگیز نیست. دروغ در همه حال بد است و شیعۀ علی نباید دروغ بگوید حتی اگر برای مصلحت باشد.
۲- وفای به عهد و پیمان. شیعۀ علوی خلف وعده نمیکند. خلف وعده کردن نشانۀ منافق است. پیامبر گفته یکی از نشانه های منافق آن است که وعده میدهد و در همان هنگامی که وعده میدهد درنظر دارد که وعده اش را خلاف کند. کسی که ادعای شیعه بودن دارد ولی وعده میدهد و بدون هیچ عذری خلاف وعده میکند شیعۀ علی نیست.
۳- امانت. شیعۀ علوی هیچگاه خیانت نمی ورزد. پیامبر گفته که یکی از نشانه های منافق آن است که چون امانتی را به او سپردند در آن امانت خیانت میکند. بزرگترین امانت آن است که کسی مسئول امور جامعه باشد. کسی که ادعای شیه بودن میکند ولی در امانتی که به او سپرده شده است خیانت کند شیعۀ علی نیست. بزرگترین امانتی که ممکن است به یک انسانی سپرده شود ادارۀ امور مردم است، یعنی یکی از مناصب حکومتی.
پیامبر گفته است: آیة المنافق ثلاثة: إذا حَدَثَ کَذَب، وإذا وَعَدَ اَخلَف، و إذا اؤتُمِنَ خان.
۴. نرمخویی و رواداری. شیعۀ علوی خشونت نمی ورزد، تندخو نیست، با گفتار و کردارش درد به دل هیچ انسانی نمیکند. همواره در فکر آن است که چه گونه میتواند دل یک انسانی را به دست بیاورد. کسی که ادعای شیعه یودن دارد اگر تندخو و خشونتگرا است شیعۀ علی نیست.
۵- عدم تجسس در امور خصوصی دیگران. در قرآن اکیدًا دستور داده شده که نباید در امور خصوصی دیگران تجسس کرد (لا تَجَسَّسوا). کسی که ادعای شیعه بودن دارد ولی در امور خصوصی دیگران تجسس میکند شیعۀ علی نیست.
۶. عفت زبان. شیعۀ علوی به هیچکس دشنام نمیدهد. پیامبر گفته است: لا تکونوا سَبّابین، یعنی دشنام دهنده مباشید.
پس، کسی که ادعای شیعه بودن دارد ولی بدزبانی میکند و به دیگران دشنام میدهد شیعۀ علی نیست.
شیعۀ علوی که الگویش علی است چندین خصوصیت دیگر دارد که همه نیکو است، ازجمله آنکه شیعۀ علوی مقام پرست نیست، مالدوست نیست، ثروت اندوز نیست، کاخساز نیست، گذشتکار است، نرمخو است، مردمدوست است.
و چندین خصوصیت دیگر. از جمله آنکه هرکه حریص و ثروت اندوز است و از مقام و قدرتش برای ثروت اندوزی استفاده میکند شیعۀ علی نیست. هیچ کدام از زمین‌خواران نمی‌توانند ادعا کنند که شیعۀ علی‌اند، زیرا زمین‌خواران باعث بدبختی و فقر مردم‌اند. کسانی که با استفاده از قدرت سیاسی‌شان از راه زمین‌خواری به‌ثروتهای بادآورده دست یافته‌اند هر ادعائی هم که داشته باشند شیعۀ علی نیستند بلکه شیعۀ ثروت‌اند، اولیای ثروت و قدرت‌اند.
