شاید از همه آدمای دنیا بدبختر من باشم، چون هرچی توی زندگی آدما دقت می کنم، هیچ کسُ مثل خودم نمی بینم، از همون اول که چشممُ باز کردم، توی دنیا کسی منو نخواست، مادرم زن دوم بابام بود، بابام از زن اولش چهار تا دختر داشت، برای اینکه پسر دار بشه، مادرمُ می گیره، زد و از شانس بد بچه اول مادرم هم دختر شد، که اون دختر بیچاره کسی جز من نبود، برام تعریف کردن یه شب بعد از به دنیا اومدن من، بابام بغلم می کنه و منو می بره می زاره پشت در حیاط ، توی چله زمستون، شاید هیچ کس با ورش نشه، اما واقعیت داره، تا صبح توی کوچه موندم،
تا اینکه نزدیک صبح یکی از همسایه ها که داشته می رفته سر کار منو می بینه و بغلم می کنه بعدشم
حدس میزنه بچه واسه کیه و در خونه رو می زنه و منو به بابام می ده، شاید خواست خدا بوده که توی دنیا باشم و عذاب بکشم، از اتفاق اون شب جون سالم به در بردم از همون اول اسم بد قدم و بد شگون و نحس روم بود، از تموم دوران گذشته چیزایی که یادمه، کتک خوردن بود و کار سخت، آخرش هم با چشم تر سرمُ روی زمین می ذاشتم، حتی جای خوابم از بقیه جدا بود، سر سفره هم حق نداشتم بشینم چون بابام از من بدش می اومد، پشت سر من مادرم سه تا پسر برای بابام آورد،
اما بازم وضع من هیچ فرقی نکرد، هنوزم موجود اضافی بودم توی اون خونه، از زن اول بابام گرفته تا دختراش، بابام و برادرام هم همگی عقده هاشون رو روی سر من خالی می کردند. هیچ کس به من محبتی نکرد، حتی مادرم، لباسام که لباس کهنه های دخترای اول بابام بود، غذا هم که ته مونده غذا اگه باقی می موند. همیشه اگه مهمونی یا جشنی می خواستن برن، هیچ وقت حق رفتن نداشتم، وضع بابام بد نبود، اما من بدتر از فقیر ترین آدمای شهر زندگی می کردم، بالاخره هر جوری بود،
روزا گذشتن و بزرگ شدم، اما هنوز باید لباسای کهنه دیگرون رو می پوشیدم، هنوزهم باید وقتی تمام کارای خونه خودمون و زن اول بابام رو انجام می دادم، غذا می خوردم، دیگه عادت کرده بودم، توی محلمون انگشت نمای مردم بودم، عده ای با دلسوزی، عده ای هم با تمسخر نگاهم می کردند، من گرسنه می موندم چون دختر بودم، من لباسی نداشتم چون دختری ناخواسته بودم، مادرم از من دلسرد بود، چون باعث شدم اون اوایل بابام ازش دوری کنه، دیگه تنم به کبودی عادت داشت،
روزای بدتر از اونم خیلی داشتم، اما کاری نمی شد کرد، یه روز زمستون درست یا دمه رفته بودم نون واسه ظهر بگیرم، کفشام سوراخ بود و آب بارون تمام کفشمو پر کرده بود، به سختی راه می رفتم، نزدیک کوچمون که رسیدم، یکی از همسایه ها صدام زد، وقتی نگاهش کردم دیدم یه جفت پوتین برام آورده و گفت، بگیر بپوش، شاید از سرمای شدید بود که گرفتم و پوشیدم، بعدشم رفتم خونه، وقتی بابام پوتینارو دید، افتاد به جونم اون قدر زد تا از حال رفتم و روی زمین افتادم، صبح روز بعدم دیدم از پوتینا خبری نیست.
یه شب بابام موز خریده بود، هنوزم مثل یه فیلم جلوی چشمامه، به همه داد به جز من، همه دور تا دور تلویزیون نشسته بودند و فیلم می دیدند، بابام با دخترای اولش خیلی خوب بود، من هیچ وقت حق تماشای تلوزیون نداشتم، اون شبم اومدم توی اتاق تا سفره شام رو پهن کنم، بابام به همه داد، خودشم نشست کنار مادرم و زن اولش، اما حتی نیم نگاهی هم به من نکرد، بوی اون موزا هنوزم توی بینیم هست. خونمون سه طبقه بود، بالا زن اول زندگی می کرد، پایین هم مادرم و پسراش، اول هم دست مستأجر بود. وقتی سفره رو چیدم از اتاق رفتم بیرون، گوشه ای نشستم تا شامشون رو بخورن.
یه شب رفته بودم نون بگیرم، نونوایی خیلی شلوغ بود، دیر نوبتم شد، وقتی رسیدم خونه بابام اومده بود، با وجود سه پسر توی خونه خریدای بیرون به گردن من بود، بابام به خاطر اینکه دیر کردم، بستم به ستون وسط زیر زمین و با زنجیر به جونم افتاد، از تمام بدنم خون راه افتاده بود، شاید باید می مردم، از جان سختی خودم تعجب می کردم، چه طاقتی خدا به من داده بود، تا دو روز بی حال و زخمی به ستون بودم، روز سوم یکی از برادرام اومد پایین و بازم کرد.
تا یک هفته نمی تونستم درست راه برم، خرید هم نمی رفتم چون که سرو صورتم کبود بود و خونوادم می ترسیدن کسی ببینه، چند وقت بعد که سرو صورتم خوب شد، یه روز که داشتم اتاقای زن بابام رو جارو میکردم، رفتم سر کمدشون و یه دست از لباسهای نوی یکی از دخترارو برداشتم و مقداری هم پول و از خونه فرار کردم، یه راست رفتم تهرون، تا تهرون فقط چهل دقیقه فاصله داشتیم، رفتم توی یه پارک و نشستم تا شب شد، شبم یه دختر اومد کنارم و ازم پرسید از خونه فرار کردی منم گفتم آره، دستم و گرفت و با خودش برد.
رفتیم توی یه خونه بزرگ و قدیمی، هشت تا دختر دیگه هم بودند، سرو وضع های خوبی داشتند، همه آرایش کرده و تمیز، باهام خیلی خوب رفتار کردند، دو روز اونجا موندم، فهمیدم کارشون چی بود، اونا هم مثل من قربانی خود خواهی های پدر و مادرشون بودند، مجبور بودند واسه اینکه گرسنه نمونن، کارکنن، هر شب چند تا مرد می اومد توی خونه و دخترا ازشون پذیرایی می کردند.
یه شب زن صاحبخونه که پنجاه ساله بود، برام لباس آورد، تنم کرد، یه پیرهن کوتاه و قشنگ به دخترا هم گفت دستی به سر و صورتم کشیدن، برای اولین بار بود چنین لباسایی تنم می کردم، یکی دو روز بعد، یه جَوون اومد سراغم و شبو تا صبح پیشم موند... یه چند وقتی گذشت منم شدم یکی از اونا، هر شب مشتری های تازه ... مجبور بودم بمونم،
این جا لااقل غذای خوب، جای خواب داشتم، موندم و به یه عروسک بازی تبدیل شدم، چیزایی دیدم که هیچ وقت فکر نمی کردم وجود داشته باشه، کارایی کردم که هیچ وقت نکرده بودم، خوابیدن توی یه همچین جایی شرف داره به یه شب خونه بابام، تنها گناه من این بود که دختر بودم. دیگه هیچ وقت به خونوادم فکر نکردم، اما جای زخم هایی که بهم زدند هنوز روی دلم سنگینی می کنه، می دونم آینده خوبی ندارم، می دونم آخر راهم به ناکجا آباد ختم می شه،
اما...
سکوت کرد و به نقطه دوری خیره شد، چشماش سرخ شده بود، آماده گریه بود، هنوز خیلی جَوون بود، برگشت و نگاهم کرد، بعد بلند شد و بی هیچ حرف دیگری رفت. گذاشتم تا برود، می خواست کسی اشکای چشمش رو نبینه، نگاهم را از پشت به هیکل باریکش دوختم، به آرامی رفت و از دیدم پنهان شد. حالا فهمیدم چرا اون چشمای پاک و معصوم تبدیل به این چشمای وقیح شدن، حالا فهمیدم چرا اون دل پاک و ساده تبدیل به یک سنگ و ناپاک شده، فردایی را که در انتظار طاهره بود می دیدم، اما باز هم جز آه کشیدن و افسوس خوردن کاری نمی توانم انجام دهم، تنها خداوند می تواند به این موجودات بی گناه کمک کند. نا خودآگاه این شعر در ذهنم پدیدار شد:
دوستان گر روز محنت در غم هم نیستند
گر چه اندر صورت انسانند، کم نیستند
وقت محنت می توان مقدار یاران را شناخت
ورنه روز شادی، ارباب وفا کم نیستند
