در اینجا اطلاعاتی را در مورد این استان برای شما میگذارم:
کردستان
موقعیت جغرافیایی استان کردستان
موقعیت جغرافیایی و تقسیمات سیاسی استان
جغرافیای طبیعی و اقلیم استان کردستان
بناهای یادبود تاریخی:
بناهای یادبود مذهبی :
جاذبه های طبیعی :
فرهنگ و هنر:
Printable View
در اینجا اطلاعاتی را در مورد این استان برای شما میگذارم:
کردستان
موقعیت جغرافیایی استان کردستان
موقعیت جغرافیایی و تقسیمات سیاسی استان
جغرافیای طبیعی و اقلیم استان کردستان
بناهای یادبود تاریخی:
بناهای یادبود مذهبی :
جاذبه های طبیعی :
فرهنگ و هنر:
استان كردستاناستان كردستان شامل 8 شهرستان به نامهاي سنندج- بانه- بيجار- سقز- ديواندره- قروه- مريوان و كامياران. 21 بخش،78 دهستان و 1762 روستا مي باشد. مركز اين استان شهر سنندج است.
ديدنيهاي استان:
پل قشلاق سنندجhttp://forum.patoghu.com/images/poti/2008/07/1712.jpghttp://forum.patoghu.com/images/poti/2008/07/1713.jpg
اين پل كه از بناهاي دوره صفويه است شباهت زيادي به سي وسه پل اصفهان دارد. پل قشلاق از سنگ و آجر ساخته شده و داراي 6 دهانه است كه غرفه بين آنها نيز تعبيه شده است.خانه سالار سعيد (موزه)
اين بنا كه متعلق به اوايل دوره قاجاريه است ظاهري بسيار زيبا و قابل توجه دارد. حوضخانه بسيار ديدني اين بنا با سقف گنبدي و آئينه كاري ها و گچبري هاي نفيس برشكوه ساختمان افزوده است. در حال حاضر اين خانه به موزه سنندج تبديل شده است.عمارت خسرو آبادhttp://forum.patoghu.com/images/poti/2008/07/1714.jpghttp://forum.patoghu.com/images/poti/2008/07/1715.jpg
اين بناي آجري و سنگي به امان الله خان بزرگ در اوايل دوره قاجاريه ساخته شده است. اين بنا در گذشته چهار باغ، دوازده خيابان ،چهار حوض بزرگ و يك عمارت بسيار عالي داشت. گچبري ها و آئينه كاري هاي اين عمارت بسيار زيبا و ديدني است.
مسجد جامع سنندج
مسجد جامع امان الله خاني در قرن سيزدهم ه.ق بنا شده و در نهايت استحكام زيبايي و عظمت داراي كاشيكاري هاي ظريف و ديدني، شبستان بسيار وسيع با بيست وچهار ستون سنگي، دو ايوان عظيم با سي وپنج سقف گنبدي كوچك در گلسته بسيار زيبا و صحني با دوازده حجره است.
صنايع دستي و سوغاتي ها
قالي بافي در كردستان از رواج خاصي برخوردار است. علاوه بر قالي بافي صنايع دستي نيز در كردستان توليد مي شود كه عبارتند از جاجيم- گليم- سوزندوزي، قلاب دوزي، پولك دوزي، منجوق دوزي، سجاده كلاش ( نوعي گيوه)
ريزه كاري و زينت آلات محلي نازك كاران سنندج از بهترين نازك كاران ايران هستند و در ساختن تخته نرد و انواع كارهاي چوپي نهايت مهارت را به كار مي برند.
شهرستان بانهمركز شهرستان بانه در فاصله 270 كيلومتري شمال باختري سنندج، در ابتداي راه آسفالت بانه ـ مهاباد قرار گرفته است.http://www.kurdistanmiras.ir/farsi01/images/baneh.jpg
شهرستان بانه داراي چهار شهر بانه، آرمرده، بوئين، كاني سور است و جمعيت آن حدود 119332 نفر برآورد شده است.
تا اواسط قرن سيزدهم ه . ق نام اصلي شهر بانه «به روژ» به معني آفتاب‌گير بود و اسنادي هم موجود است كه در همه آنها، مركز قصبه «به‌روژ» ناميده شده است. وجه تسميه بانه را از كلمه كردي «بان» به معني پشت بام، به دليل وجود ارتفاعات اين ناحيه و خود شهر بانه مي‌دانند از آب رودخانه بانه كه از ميان شهر مي‌گذرد و چشمه‌هاي دايمي احمد آباد و پيرمراد كه در حوالي شهر واقع شده جهت آشاميدن استفاده مي‌شود.
مراكز ديدني: حمام خدري، كوه آربابا
شهرستان بيجار
http://www.kurdistanmiras.ir/farsi01/images/bijar.jpg شهر بيجار مركز اين شهرستان، در 140 كيلومتري شمال شرقي سنندج و در مسير راه آسفالته سنندج ـ زنجان قرار دارد. رودخانه دايمي قزل‌اوزن از شمال و شمال باختري اين شهر مي‌گذرد.
شهرستان بيجار به جز مركز آن، داراي شهرهاي ياسوكند و بابارشاني است و جمعيت آن حدود 116073 نفر برآورد شده است.
درباره وجه تسميه بيجار اطلاعات دقيق و مشخصي وجود ندارد، ولي آنچه مسلم است اين واژه از ريشه پهلوي است. گروهي معتقند كه واژه «بيدزار» بوده، يعني محلي كه درختان بيد فروان دارد و چون در زبان كردي به جاي «زار» «جار» گفته يم شود، «بيدجار» و «بيجار» نام گرفته است. قدمت اين شهر به عنوان يك آبادي به صدر اسلام باز مي‌گردد كه در سال 23 ه . ق فتح شد و آن آبادي، امروزه در وسط شهر كنوني به نام قلعه‌باني (قلعه بانو) يا تبرك يا كهنه باقي مانده است.
مراكز ديدني: برج آشقون بابا، برج اوج گنبدخان، برج ينگي ارخ، حمام حسن‌آباد، بازار بيجار، پل صلوات‌آباد، پل قجور، امامزاده عقيل، بقعه پير خضر، مقبره شيخ فاضل گروسي، چنگيز قلعه، قلعه قم‌چقاي، بافت قديمي شهر حسن آباد ياسوكند، روستاي خسروآباد گروس و مسجد آن، روستاي صلوات‌آباد.
__________________
شهرستان ديواندره از شمال به شهرستان تكاب، از شرق به بيجار، از جنوب به سنندج، از غرب به سقز و از جنوب غربي به بخشhttp://www.kurdistanmiras.ir/farsi01...divandareh.jpg سرشيو شهرستان مريوان محدود مي‌شود. شهر ديواندره مركز شهرستان در فاصله 99 كيلومتري شمال سنندج و در مسير جاده آسفالت سنندج ـ سقز قرار دارد. شهر ديگر اين شهرستان زيرينه است و جمعيت شهرستان طبق برآورد سال 1379، 88983 نفر بوده است.
وجه تسميه ديواندره به دو كلمه «ديوان» و «دره» باز مي‌گردد. ديوان محلي است كه مجريان قانون در آنجا سكونت دارند كه عدليه نيز ناميده يم شود و ديواندره كه در ميان «دره» و «كوه» واقع شده در قديم مقر حكومت و جايگاه قانون و عدالت بود. قدمت اين شهر به حدود 200 سال پيش مي‌رسد.
مراكز ديدني: غار باستاني كرفتو، كوه چهل چشمه
شهر سقز مركز شهرستاني به همين نام از استان كردستان است كه از شمال به شهرستان‌هاي مهاباد و مراغه از آذربايجان، از شرق به شهرستان ديواندره و از غرب به بانه محدود است. جمعيت اين شهرستان 208599 نفر و شهر ديگر آن صاحب است.
سقز در سرزمين اقوام مانايي ـ مادي، بر سر راه كارواني همدان به آذربايجان و دياربكر و موصل به زنجان و قزوين و ري قرار داشت و به دلي موقعيت چهار راهي، از مراكز مواصلاتي دنياي قديم بود.
درباره وجه تسميه اين شهر بايد گفت در نخستين اتحاد ماد، اين شهر با نام «ايزيرتا»، پايتخت مادها مطرح بود. در اين زمان، سركردگان ماد در اطراف شهر استحكاماتي براي خودساختند كه از آن جمله «زبويه» و «قپلانتوي» كنوني را مي‌توان نام برد. پس از آن سكاها به تجديد بناي شهر پرداختند و سقز را به نام اسكيت (ساكز» به عنوان پايتخت خود انتخاب كردند. نام امروز سقز از نام قوم سكا، اسكيت و سكز به يادگار مانده است و سكز احتمالاً همان ساكز است دو وجه تسميه ديگر نيز در مورد اين شهر نقل شده است.
http://www.kurdistanmiras.ir/farsi01/images/saghez.jpg
مراكز ديدني: بازار سقز، مسجد دو مناره، مسجد شيخ مولاناآباد، مسجد جامع تورجان، تپه باستاني زبويه، كاروانسراي سقز، بافت قديمي شهر سقز
__________________
سنندج مركز اين شهرستان و استان كردستان است كه در فاصله 520 كيلومتري جنوبي غربي تهران در مسير آسفالته مياندوآب ـhttp://www.kurdistanmiras.ir/farsi01...s/sanandaj.jpg كرمانشاه و زنجان ـ كرمانشاه قرار دارد. به دليل كوهستاني بودن منطقه كردستان، شهر سنندج كه داراي دشت، قشلاق و رودخانه است، همشه عامل جذب عشاير كوچ‌روي كرد بوده است.
اين شهرستان داراي شهر ديگري به نام «شوشيه» است و جمعيت آن طبق برآورد سال 1379، 388138 نفلر بوده است.
وجه تسميه شهر سنندج (سنه يا سنه دژ) كه از شهرهاي كهن و مقدس است به آيين مهر و زردشت د اين بخش ايران باز مي‌گردد. ارتباط اين شهر و نواحي مجاور آن با اساطير پهلواني آريايي از اهميت و قدمت اين شهر حكايت مي‌كند. اين شهر در قديم روي تپه بزرگي در كنار رودخانه قشلاق به نام «پيالكه توش نوذر» قرار داشته. قلعه حسن‌آباد كه دژي ساساني بود، نزديك اين شهر واقع بود و هماره به عنوان پادگاني براي حمايت از اين شعر عمل مي‌كرد.
شعر كهن «سنه‌دژ» احتمالاً در اثر زلزله و هجوم مغول ويران شد و تا زمان صفوي به صورت دهكده‌اي به حيات خود ادامه داد. مركز حكومتي اين شهر پس از ويراني، به قلعه حسن‌آباد منتقل شد. شهر جديد سنندج در دوره صفوي و در روزگار شاه‌صفي در سال 1046 ه . ق توسط «سليمان‌خان اردلان» پايه گذاري شد.
سليمان خان مركز حكومت را از قلعه‌هاي حسن آباد و پلنگان به شهر سنه منتقل و اقدام به آباد ساختن آن نمود. وي قلعه حكومتي را با استحكام تمام در بالاي تپه‌اي بنا نهاد و عمارات، حمام، مسجد و بازار را در خارج و اطراف قلعه ساخت. او با احداث يك رشته قنات در دشت «سرنووي» در فاصله هزار قديمي شهر كه در سال 1309 ه . ق در اثر توسعه شهر داخل محدوده شهر شده بود آب را به داخل شهر و ميان قلعه هدايت كرد.
گسترش شهر مربوط به زمان «امان‌الله خان اردلان» است. او قلعه حكومتي را توسعه دادو چندين تالار و عمارت در آنجا ساخ و در فاصله سال‌هاي 30ـ1220 ه . ق با احداث عمارت‌هاي، بازار، كاروان‌سرا و مسجد از جمله مسجد معروف به «دالاحسان» در ميان شهر به توسعه شهر پرداخت. همچنين در سال 1222 ه . ق باغ و عمارت خسروآباد را توسعه بخشيد.
گفتني است سنندج به لحاظ موقعيت جغرافييايي و ف7عاليت‌هاي شهرسازي عصر صفوي و قاجار، از بافت شهري سنتي با ارزشي برخوردار است كه بناهاي مسكوني و عام‌المنفعه متعددي مانند حمام، مساجد، بازار و تكيه در آن باقي مانده است.
مراكز ديدني: بافت قديمي شهر سنندج، مسجد دارالاحسان، مسجد دارالامان (مسجد والي)، بازار قديمي و بازار سرتپوله، مسجد رشيد قلعه بيگي، مسجد ميرزا فرج‌الله، قرآن نگل در مسجد روستاي نگل، مسجد وزير، مسجد خورشيد لقاخانم، مسجد وكيل، مسجد و تكيه عبدالله بيگ، مسجد ملااحمد قيامتي، مسجد آويهنگ، كليساي سنندج، امامزاده پير عمر، امامزاده هاجر خاتون امامزاده طاقه گوره، مقبره شرف‌الملك، بقعه شيخ‌نجم‌الدين، پل قشلاق، حمام پاشاخان، حمام خان، حمام دوخزينه، حمام شيشه، حمام صلاحي، حمام عبدالخالق، حمام وكيل الملك، عمارت آصف ديوان، عمارت و باغ آيت‌الله مردوخ، عمارت امجدالاشراف، عمارت سرهنگ آزموده اردلان، مجموعه عمارت شيخ محمدباقر غياثي، خانه گله‌داري، خانه مجتهدي، عمارت مشير ديوان، خانه معمارباشي، عمارت ملالطف‌الله شيخ‌الاسلام، عمارت ملك‌التجار، عمارت وكيل الملك، عمارت خسروآباد، ساختمان شهرداري، باغ اميريه، باغ امانيه، آبيدر، موزه سنندج و موزه تاريخ طبيعي.
قروه يكي از شهرستان‌هاي استان كردستان است كه از شمال به شهرستان بيجار و از شرق و جنوبي شرقي به شهرستانhttp://www.kurdistanmiras.ir/farsi01/images/gharveh.jpg همدان از جنوب به شهرستان سقز و از غرب به شهرستان سنندج محدود است. مهمترين رودخانه اين شهر، رودشور نام دارد.
شهر قروه، مركز اين شهرستان، در فاصله 87 كيلومتري شمال سنندج و در مسير همدان ـ سنندج قرار گرفته است. عوامل موثر در پيدايش اين شهر، چمه جوشان در شمال آن، رودهاي متعدد و دشت حاصل‌خيزي است كه تا قرن‌ها موجب حيات آن به صورت آبادي كوچكب بود بعدها قرار گرفتن در مسير راه ارتباطي شرق به غرب سبب توسعه آن ابادي شد.
جمعيت قروه 206797 نفر و شهرهاي آن قروه، دهگلان، سريش‌آباد، دزج، دلبران است.
مراكز ديدني: پل فرهادآباد، مقبره شيداي نازار، بقعه باباگرگر، حمام قصلان، آثار صخره‌اي فرهادتاش، چشمه وينسار و باباگرگر.
كامياران از شهرستان‌هاي تازه تأسيس استان كردستان است كه مركز آن شهر كامياران، در فاصله 65 كيلومتري جنوب شهرhttp://www.kurdistanmiras.ir/farsi01...s/kamyaran.jpg سنندج واقع است. موقعيت مناسب شعر كه در مسير جاده كارواني قديمي شمال غرب به سمت جنوب غربي است، موجب رونق و توسعه شهر كامياران شده است. اين شهرستان از شمال به شهرستان سنندج، از جنوب به كرمانشاه، از شرق به سنقر كليايي و از غرب به پاوه و استان كرمانشاه محدود است. جمعيت اين شهرستان 106100 نفر و شهر ديگر آن «موچش» است.
بخش شرقي و شمال شرقي كامياران كوهستاني است و دره‌هاي زيبا و خوش آب و هوايي دارد و در بخش جنوبي به دشت كرمانشاه متصل است.
مراكز ديدني: بقعه پيرعكاشه، مقبره شيخ عباس كومايين، روستاو قلعه پالنگان و نقش برجسته اورامان.
مريوان مركز شهرستاني به همين نام است كه از شمال به شهرستان سقز، از شرق و جنوب شرقي به شهرستان سنندج، از جنوب به بخش نوسود از شهرستان پاوه و از غرب و شمال غربي به خاك عراق محدوداست. شهر مريوان در 125 كيلومتري شمال غربي سنندج قرار دارد.
شهرستان مريوان با جمعيتي حدود 210787 نفر داراي چهار بخش است و با مساحت 5/3229 كيلومتر مربع، از نظر وسعت پنجمين شهرستان استان محسوب مي‌شود به جز شهر مريوان شهرهاي «سروآباد» و «چناره» در اين شهرستان قرار دارند.
سابقه مريوان به پيش از اسلام باز مي‌گردد. با توجه به آثار باستاني موجود، احتماملاً در دوره پارت و ساساني اين شهر از نقاط مهم ايران محسوب مي‌شد. درياچه زيباي زريوار نيز اين نظر را مستند مي‌سازد كه مريوان سابقه بسيار طولاني در تاريخ ايران دارد.
مريوان را در تاريخ و متون قديم «مهروان»، متشكل از واژه «مهر» و «وان» به معني جايگاه مهر، ناميده‌اند. اين شهر به علت موقعيت ميان‌راهي بين تيسفون و تخت سليمان، مراعه و دينور از مراكز شهري بسيار كهن كردستان بود. دردوران اسلامي و در قرن سوم ه . ق اين شهر به دليل داشتن دو دژ به نامهاي «دژان» و «دزان» از شهرت بسيار برخوردار بود. برخي مريوان را منسوب به «مروان‌بن حكم عرب» مي‌دانند.
قدمت فعلي شهر مريوان به حدود يك قرن پيش مي‌رسد. در آن زمان، يكي از بزرگان قاجار به نام «فرهاد ميرزا معتمدالدوله» كه در اين منطقه حكومت مي‌كرد به دستور ناصرالدين‌شاه قاجار در سال 1282 ه . ق قلعه‌اي متحكم در اين شعر ساخت كه به شاه‌آباد (دژشاهپور) مشهور شد بعدها در كنار همين قلعه نظامي، روستايي به نام قلعه «مريوان» نام گذاري شد شهر مريوان تا سال 1344 رسماً «دژ شاهپور» ناميده مي‌شد.
http://www.kurdistanmiras.ir/farsi01/images/marivan.jpg
مراكز ديدني: قلعه هلوخان (ايمام) از دوره صفوي، درياچه زريوار، پل كاران، روستاي ديدني اورامانات تخت، روستاي دركي، آبشار كوبله، آبشار بل و مقبره پيرشاليار.