وروز در آیینه روایات شیعه
وروز در آیینه روایات شیعه
بهار، فصل زنده شدن طبيعت، جماد و نباتات است، فصلي كه گويي روح تازه در وجود انسان دميده مي شود تا هر لحظه اين فصل را استشمام كرده و قدرت لايزال الهي را بيشتر درك كند.
به گزارش ايرنا ،رفتن خزان و سرما و نو شدن طبيعت تلنگري است براي تامل در صفات الهي، انديشيدن در اينكه خداوند دانا و توانا به زيبايي هر چه تمام، گوشه اي ازجمال خود را در قالب رنگ ها و نقش ها به تصوير كشيده است.
هر سال با نو شدن طبيعت، انسان به مرگ نزديك تر مي شود اما از آنجا كه پيري و فرسودگي و مرگ درجاتي از رشد و كمال محسوب مي شود، تغيير و تحولات را بايد جشن گرفت و با درك عميق تري دگرگوني طبيعت را به نظاره نشست.
پيامبر گرامي اسلام (ص) درمورد فصل بهارمي فرمايد 'هرگاه كه بهار را مي بينيد، مرگ و حشر و نشر قيامت را ياد كنيد.'
بنيانگذاران نوروز در اولين روز بهار، ايرانيان هستند و تنها ملتي كه فصل شكفته شدن گياه و نبات و آغاز شكوفايي هستي و نظام را عيد بزرگ ملي خويش شمرده اند، ايرانيان اند.
با روي كار آمدن دولت صفوي و برگزيدن تشيع به عنوان مذهب رسمي، اين جشن، رونق و تازگي و درخششي ديگر يافت.
در اين عصر ، علماي شيعه به گردآوري احاديث پيامبر (ص) و امامان (ع) در مورد نوروز، اقدام كردند كه از همه مهمتر، كتاب 'السماء والعالم' تاليف علامه مجلسي است كه جلد چهاردهم 'بحار الانوار' را تشكيل مي دهد و مشتمل بر روايات و اعمال مستحبي و اذكار و فضايل نوروز است.
بخش معارف گروه فرهنگي ايرنا در سلسله گزارش هاي خود، نوروز از ديدگاه قرآن كريم، روايات و احاديث ائمه اطهار(ع) را مورد بررسي قرار مي دهد تا جايگاه ديني و مذهبي اين جشن ملي ايرانيان بازگو شود.
** نوروز از ديدگاه احاديث
نوروز، آن روزي است كه خداوند به دعاي يكي از پيامبرانش بر مردم، باران رحمتش را فرو فرستاد و چون آب به عنوان مظهر صفا و پاكي شمرده مي شده است، از زمان قديم، مرسوم بوده كه در نوروز به يكديگر آب مي پاشيدند(جشن آبريزان) و اين رسم، همچنان در برخي نواحي ايران، معمول و متداول است.
'معلا' پسر 'خنيس' مي گويد: در نوروز، به محضر امام صادق(ع) رسيدم. ايشان به من فرمودند: 'آيا اين روز را مي شناسي؟'، گفتم: فدايتان شوم! ايرانيان، اين روز را بزرگ مي شمارند و در اين روز، براي يكديگر هديه مي برند.
حضرت فرمودند: 'به خانه خدا در مكه سوگند، مباركي اين روز، به خاطر چند واقعه قديمي است كه آن را برايت شرح مي كنم. اي معلا! روز نوروز، روزي است كه خداوند از بندگان خود بر عبادتش عهد و ميثاق گرفت و اين روز، اولين روزي است كه خورشيد در آن طلوع كرد و بادها به وزش درآمدند و كشتي حضرت نوح(ع)، بر كوه جودي (آرارات) قرار گرفت.
در اين روز، جبرئيل بر پيامبر خدا(ص) نازل شد. در اين روز، پيامبر خدا(ص)، اميرالمومنين(ع) را بر دوش خود سوار كرد تا بت هاي قريش را از روي خانه كعبه به زير انداخت و در هم شكست و در همين روز در غدير خم، او را به جانشيني خود برگزيد و برايش بيعت گرفت ...، و اين روز، همان روزي است كه قائم ما در آن، ظهور خواهد كرد و در همين روز، قائم ما بر دجال، پيروز خواهد گشت و او را در زباله دان كوفه به دار خواهد كشيد و هيچ روز نوروزي نيست، مگر آن كه ما، در آن، انتظار فرج داريم. اين روز، از ايام ماست و از روزهاي شيعيان ما به شمار مي آيد كه ايرانيان، آن را حفظ كردند و شما عرب ها آن را ضايع ساختيد.
همچنين از امام صادق(ع) روايت شده كه: 'هرگاه نوروز شد، غسل كن و پاكيزه ترين لباس هاي خود را بپوش و با بهترين عطرهايت خود را خوشبو نما و در اين روز ، روزه دار باش.'
