عشق اگر عشق باشد

عشق اگر عشق باشد
هر آن‌چه که موجب بهجت تو می‌شود، غذای روح توست.
چنان نیست که فقط تن آدمی به غذا نیازمند باشد، بلکه روح آدمی به غذا نیازمندتر است.
همواره جانب بهجت و سرمستی را بگیرد.
زدل مردگی و حساس بدبختی بپرهیز، به حساس بدبختی، مجال ظهور و بروز نده.
گرچه گاهی دل آدمی می‌گیرد، ما این گرفتگی به آمدن ابرها می‌ماند، ابرها امروز می‌آیند، ما فردا هوا باز صاف و آفتابی است.
به ابرها بنگر، به خورشید نگاه کن و به یاد داشته باش که حساب تو زحساب آن دو جدا است.
گاهی هوای دل آدمی تیره و ابری می‌شود، گاهی روح آدمی وارد اقلیم شب می‌شود، ما روح سپیده‌دمان نیز دارد.
ما در چرخه‌‌ای از شب روز مرگ و تولد و تابستان و زمستان در حرکت هستیم.
سعادت در آن است که بدانیم ما هیچ کدام از این‌ها نیستیم. بدین‌سان انسان به صلح و صفا با خود و هستی می‌رسد.
هماهنگی با قطب‌های متضاد هستی، شور آفرین است.
اگر بدانی که چگونه با احساسی از سعادت و بهجت زندگی کنی، روحت خواهد بالید و تناور خواهد شد. در غیر این صورت در همان ساحت دانه‌گی می‌ماند و هرگز درخت نمی‌شود. اگر دانه درخت نشود و اگر درخت به شکوفه ننشیند و میوه ندهد، عشق تمام عیار، همه‌چیز را در بر می‌گیرد.
عشق اگر عشق باشد، هیچ‌چیز زحیطه‌ی آن خارج نیست.
فراموش مکن که من ز عشق کامل سخن نمی‌گویم، بلکه زعشق تمام عیار سخن می‌گویم و این‌ها با هم متفاوت‌اند.
قرن‌هاست به ما می‌آموزند که چگونه عشق‌مان را کامل کنیم و ما نتونسته‌ایم چنین کنیم.
زیرا چنین ایده‌ای در مبانی، اشکال داشته است. عشق نمی‌تواند کامل شود.
کامل کردن عشق، یعنی تمام کردن عشق.
عشق تمام نمی‌شود، زیرا عشق، زندگی است.
عشق، جاوادنگی‌ست، بی‌زمانی‌ست. عشق، با مرگ بیگانه است، عشق تنها پدیده‌‌ی زندگی ماست که از مرگ فراتر می‌رود.
اما عشق تمام عیار با عشق کامل فرق دارد.
عشق کامل مبتنی بر هدف و نقشه است.
برای تحقق عشق کامل، عاشق باید مسیرهائی را بپیماید، بر طبق کلیشه‌هائی خاص عمل کند و بایدها و نبایدهائی را مدنظر قرار دهد تا رفته رفته عشقش را به صفت کمال بیاراید.
اما عشق تمام عیار، ایدئولوژیک نیست. زیرا ایده، نقشه و باید نبایدی در آن نیست.
لازمه‌ی عشق تمام عیار این است:
در هر لحظه، در هر کاری که می‌کنی، دلت را در کار خویش بگذار.
تعلل نکن. تردید نکن. همین.
منظور من از عشق تمام عیار این است:
در برابر هر جریان پرخروش عشقت، سر نزن.