شب تار استشب بیدارشب سرشار است.آسمان را بگو از الماسِ ستارگانش خنجری به من می دهد.شبسراسر شبیک سر از حماسه ی دریای بهانه جو بی خواب مانده است.دریای خالیدریای بی نوا ...جنگل سالخورده به سنگینی نفس کشید و جنبشی کردو مرغی که از کرانه ی ماسه پوشیده پر کشیده بود ،غریوکشان به تالاب تیره گون درنشست.جنگل با ناله و حماسه بیگانه استو زخم تبر را با لعاب سبز خزه فرو می پوشد.حماسه ی دریااز وحشتِ سکون و سکوت است..شب تار استشب بیمار استاز غریو دریای وحشت زده بیدار است.شب از سایه ها و غریو دریا سرشار استزیباتر شبی برای دوست داشتن.با چشمان تو مرا به الماسِ ستاره ها نیازی نیست.به آسمان بگوالف. بامداد
