عکس درمانی

عکس درمانی نوعی سیستم تعاملی تکنیک هایی است که ا زعکس های شخصی و آلبومهای عکس خانوادگی برای دسترسی به احساسات و خاطراتی استفاده می کندکه در
رویکردهای رهنمودی تر در مشاوره و رواندرمانی قابل دسترسی نباشند . فرضیه درمانی این روش آن است که هر عکسی که گرفته یا نگهداری می شود از بسیاری جهات تصویری از خود یا داستانی بین فردی است . اغلب سوژه عکس به لحاظ عاطفی و درمانی مهمتر از آن چیزی است که عکس سعی در ضبط آن داشته است . عکسهای شخصی معمولی به صورت "آینه هایی با حافظه" به کار می روند ، به صورت رد پاهایی واضح و مشهود نشان می دهند که زندگانی درمانجویان کجا بوده است و یا اینکه به کجا می رود. عکسها بعنوان اشیایی نمایشی نشانگر ساختارهای شخصی نمادین یا نشانگر
اشیایی انتقالی و استعاره ای هستند ؛از طریق عکسها شکل بسیار عمیقتری از "بینش"
پدیدار می شود که می تواند به شیوه هایی که کلمات به تنهایی قادر به انعکاس کامل آن
نیستند به رسوخ در زندگی عاطفی نا خودآگاه درمانجویان کمک کند.
احساسات و عواطف نهفته در عکسهای شخصی افراد به "پل هایی" برای دسترسی به
کشف وبرقراری ارتباط با احساسات و خاطرات (ازجمله خاطرات واحساسات ناخودآگاه)
و همچنین برای دسترسی به کشف و برقراری ارتباط با مسائل رواندرمانی مرتبط با آنها
تبدیل می شود. درمانجویانی که با درمانگرراجع به عکسهای شخصی و خانوادگی خود تعامل داشته باشند توضیح می دهند که عکسهای معنا دار شخصی خودشان راجع به چه چیزهایی هستند . بسیاری از افکار و احساسات تداعی شده به طور خودبه خود پدیدار می شوند و بدین ترتیب برای اکتشاف و یکپارچگی اگاهانه و شناختی بیشتر در دسترس خواهند بود. آن چیزی که در سطح یک عکس نشان داده می شود چندان معنادار نیست ،
بلکه محتوای نمایشی آن است که معنادار است، داستانهایی که عکسها بیان می کنند همراه
با احساسات مربوطه برای هر فردی که آن عکسها را گرفته است،در آن عکسها ژست گرفته است ، یا بعدا نتایج عکسها را نگاه می کند،کاملا متفاوت خواهد بود.