نگاهی به شبکه فیلمهای خانگی
نگاهی به شبکه فیلمهای خانگی وقتی نگاهی به تبلیغات شبکه فیلمهای خانگی (فیلمهای سوپرمارکتی) می‌اندازم احساس شرم می کنیم.
ظهور فیلمهای سطحی شبکه فیلمهای خانگی لطمه‌ای بر پیکر سینمای ایران زده است و می‌زند، که چنین ضربه‌ای تا به حال وارد نشده بود.
هر روز که سری به سوپرمارکت محله می زنید فیلم جدیدی برای فروش عرضه شده است که به جای ریشه دواندن در فرهنگ، تیشه بر فرهنگ می‌زند.
بلای تاسف بار وارد بر سر سینما، در حوزه تبلیغات این فیلم‌ها نیز وارد آمده است. جملات زننده نظیر "یک کمدی دودی" یا "ژست‌های غلوآمیز" که آدم را موجودی احمق و سطحی فرض می‌کند دل دست اندرکاران تبلیغات را می لرزاند. دست اندرکارانی که به مرور داشتند می‌پنداشتند که سواد تبلیغاتی مردم بالا رفته و دیگر با حربه‌های کودکانه و رنگ و لعاب‌های آنچنانی نمی‌توان مخاطب جذب کرد. دست‌اندرکارانی که به این موضوع رسیده بودند که مخاطب فردی با شعور است و باید در ساخت تبلیغ نیز به وی احترام گذاشت و بین این مخاطب هوشمند و کودکی ناآگاه (که اقتضای سنش است) باید فرق قائل شد.
اما روند رو به رشد طرح‌های زننده و ابزار تبلیغاتی چشم نواز در سوپرمارکت‌ها انسان را به فکر فرو می‌برد که به واقع آیا هنوز این ملت به چنین تبلیغات و دلقک بازی‌هایی روی خوش نشان می دهند یا نه؟ که اگر چنین باشد باید منتظر عواقب این حرکت‌های سطحی بود.
اما همواره برایم جای سوال بوده که آیا پدیده‌های فرهنگی را باید به ضرب و زور سکه و خانه و جایزه به خرد مردم داد یا .... بگذریم!؟
اعتیاد موضوعی نیست که بشود به راحتی با آن شوخی کرد. برخی مسایل نباید قبحش در جامعه شکسته شود. (یک کمدی دودی) چرا؟!
