کارت عروسی دختر شریفی نیا خبرساز شد+عکس

شماره ۵۴-۵۰ مجله تصویر سال به دست مان رسید که این بار عکسی متفاوت تر از همیشه روی جلد آن بود؛ عکس عروس و دامادی با لباس و آرایش سنتی ایرانی.http://www.dostanfun.com/cl_upload/d2-3.jpg
قضیه وقتی جالب تر شد که فهمیدیم این عروس ملیکاخاتون شریفی نیا صبیه آقا محمدرضا خان شریفی نیا و سرکار علیه آزیتا خانوم حاجیان «از مشاهیر تیارت و سینما توقراف» است. این روزها در کشورمان شاهد سبک های مختلف عروسی هستیم.
از عروسی هایی که به شیوه های سنتی با آلوچه، خرما، دل و جگر، چای و پسته به پذیرایی از میهمانان می پردازند تا مهماندارانی که کراوات می زنند یا پرواز عروس و داماد بر فراز استخر قوهای زیبا! اما این بار عروسی متفاوت نیست بلکه عروس و داماد و کارت عروسی شان متفاوت است.
عکس روی جلد مجله تصویر سال مربوط است به کارت عروسی این عروس و داماد با پوشش متفاوت «یکی بود، یکی نبود» روزی در یکی از خانه های شهر تهران خانواده محمدرضاخان شریفی نیا کنار هم نشسته بودند و کاملا اتفاقی به این نتیجه رسیدند که این کار متفاوت را انجام دهند.
هرکس نظری داد و حرفی زد تا حاصل کار، کارتی جالب شد که در روز جمعه ۱۴ اردیبهشت ۱۳۸۶ هجری شمسی ساعت هفت تا ۱۰ شب، جمعی از آشنایان این خانواده را به مجلس شادی آنها بکشاند.
«جونم براتون بگه» این کارت در ابعادی کمی کوچک تر از کاغذ A4 و افقی چاپ شد. متن آن را از کارت های عروسی قدیمی و شیوه های گفتاری و نوشتاری قدیمی گرفتند. پدر عروس خانم و آقاداماد جناب امیر رضاخان طلاچیان زحمت بسیاری کشیدند تا نتیجه نهایی حاصل شد.
دو خط مختلف را برای روی کارت امتحان کردند؛ یکی به خط آقای شریفی نیا و دیگری با فونت رایانه ای (نمی دانیم در ایران باستان به فونت چه می گفته اند؟!) بر این اساس نیمی از کارت ها را با خط شریفی نیا به میهمان ها دادند و نیمی را هم به شیوه دیگر. تمامی کارهای چاپی کارت را عوامل دست اندرکار در خانه و بدون دخالت تجهیزات مدرن امروزی انجام دادند.
قالب مقوا را گرفتند، عکس عروس خانم و آقاداماد را پدر عروس خانم گرفت و خودش هم چاپ کرد، متن نوشته شده را به تعداد کارت ها فتوکپی گرفتند و مقوای شابلون بیضی خریدند، عکس را روی آن چسباندند و در پاکت را هم برخلاف رسم این روزها با روبان نبستند، بلکه مهر و موم کردند. طبیعی است که این همه کار زمان زیادی می برد و میزبانان عروسی تا سه روز مانده به مراسم درگیر این کار بودند.
دست و بال عروس خانم، آقا داماد و مادر عروس خانم روز مراسم زخم و چسبی بود. مرارت بسیار کشیدند و تمام لوازم این کارت را مغازه به مغازه گشتند و پیدا کردند و بالاخره آن شد که می خواستند و اما بشنوید از لباس عروس و داماد. حتما در جریان هستید که ضیاءالدین دری دارد سریالی می سازد به نام «کلاه پهلوی» که طراح لباس آن سارا خالدی است.
ایشان لباسی را که برای نقش شقایق فراهانی در این سریال طراحی کرده دو روز به عروس خانم ما قرض دادند و هر تکه از لباس داماد را هم از لباس های یکی از بازیگران این سریال آوردند تا این عکس گرفته شود.
تنها اتفاقی که قرار بود بیفتد و نیفتاد این بود که داماد باید سبیل هم می داشت که نشد! قرار بر این شد که در عکس برای ایشان سبیلی نقاشی کنند و مهراوه خانم شریفی نیا خواهر عروس خانم – ایضا بازیگر سینما و تیاتر – سبیلی برای ایشان نقاشی کرد که اشتباها نسخه رایانه ای سبیل دار به عنوان عکس نهایی انتخاب نشد و در نتیجه داماد قصه ما بی سبیل ماند.
آرایش عروس خانم یا به گفته امروزی ها گریم آن را خود ملیکا خانم روی صورتش انجام داد که این کار تا دو نیمه شب طول کشید. حتما برایتان سوال پیش آمده که مگر جشن عروسی ساعت دو نیمه شب بوده است؟
خیر. این آرایش و لباس خاص و سنتی تنها برای عکس روی کارت عروسی عروس و داماد ما تعبیه شده بوده. این زوج برای روز عروسی شان لباس های روتین تری پوشینه اما باز هم خاص! آقاداماد فراک پوشیدند و عروس خانم لباس عروسی عربی.
جشن عروسی در یک باغ روباز بود؛ مردها این ور و زن ها اون ور. بخش مردها کاملا فضای سنتی همراه با تنبک، ویلن، چای و تخت و البته میز و صندلی هم برای کسانی که دوست داشتند موجود بود. بالاخره ایده ای که هرکسی تکه ای از آن را گفت شکل گرفت و جالب هم شکل گرفت، چون فکر کردند که متفاوت باشند.
آقا داماد هم بسیار با این ایده موافق بود و فقط نگرانی اش از این بود که کارت ها دیر به دست میهمان ها برسد و آنها بی کارت بمانند اما این اتفاق نیفتاد و میهمان ها جملگی اظهار کردند که کارت به این پسندیدگی اشکالی ندارد که دیر به دست ما رسید.
حالا بشنوید از پدر و مادر عروس که آنها هم آن قدیم ها جشن عروسی نداشتند و کارتی را به در خانه آشناهایشان فرستادند که روی آن نوشته بودند که ما عروسی نگرفته ایم ولی پولش را صرف امور خیریه برای کودکان بی بضاعت که قدرت خرید حتی یکم جلد کتاب یا شام را ندارند، می کنیم و در واقع برای این بچه ها عروسی گرفته ایم.
روی آن کارت هم پر بود از چهره کودکان تنگدست. بله دوستان، سرتان را درد آوردم و اینطوری بود که قصه ما به سر رسید کلاغ هم به خونش رسید.
ملیکا شریفی نیا در پایان صحبتش در مورد مهراوه خواهرش می گوید: نمی دانم نظر او راجع به این نوع عروسی گرفتن چیست؟ باید خودش بگوید. شاید اصلا دوست نداشته باشد عروسی بگیرد. باید از خودش بپرسید، چون هر کسی باید در موقعیت قرار بگیرد.
در مورد بازتاب های مثبت و منفی احتمالی این کار عجیب هم می گوید: بازتاب منفی که تا به حال ندیده ام یا شاید به گوشم نرسیده، ولی مثبتش این بوده که همه میهمان ها کارت مان را به عنوان یادگاری نگه داشته اند. البته نه لای کتاب بلکه روی کتابخانه شان تا بگویند که به یادمان هستند. دستشان درد نکند. کسانی هم که در مراسم ما نبوده اند یا تازه با هم دوست شده ایم می گویند می شود یکی هم برای ما درست کنید؟
ملیکا شریفی نیا در پایان می گوید که فکر نمی کند شق القمر کرده اند. فقط خوب فکر کردیم و نتیجه اش این شد. خوب است که به دل بقیه نشست و در پایان اینکه از تمام عکاسان پیشکسوت که منتظر بودند عکس شان روی جلد مجله تصویر سال چاپ شود عذر می خواهم، ولی تقصیر من نبود