بيژن نجدي در ۲۴ آبان سال 1320 در خاش متولد شد.اما ریشه خانوادگی اش لاهیجانی بود . او شاعر و نویسنده متاسفانه دیر شناخته شده معاصر بود. او کارشناس ارشد رشته ریاضیات و دبیر دبیرستانهای لاهیجان بود. وی برنده جایزه منتقدان و نویسندگان مطبوعاتی نیز شده‌است.از او يك دختر و يكپسر به یادگار مانده است و نام همسرش پروانه محسنی آزاد می باشد که در طی زندگانی این مرد بزرگ همراه و یاور او بوده است. بيژن نجدي سا لها نوشت و رياضي ؛ خصوصا هندسه تدريس كرد.
وی كارهاي هوشنگ گلشيري رادوست داشت.با اين همههوشنگ گلشيري از منتقدان داستانهاي بيژن نجديبود. مثلاً همينكه به فضاي شعرگونه داستانهايبيژن نجدي ايراد ميگرفتند.
وی شاعر و داستان نویسی بود که در گستره شعر و قصه با همه کوشش کوتاه مدتش، توانست با قابلیتی زیبا،باصید لحظات ، به موقعیتی تازه دست یابد .اکنون که زمانی نه چندان دور از خاموشی وی می گذرد،دنیای شعر و قصه سعی دارد به شناخت تازه ای از حرکت ها و تجربه های ارزشمند وی دست یابد. نجدی پدیده ای ساده،اما پر از نقش های حقیقی بود که پیوسته در قلمرو ذهن و زبان،مخاطبانش را به شگفتی وا می داشت!
در کار نجدی، روابط میان رؤیا و واقعیت، پیوسته در حال پوست انداختن است و تنها دلیل آن این بود، که وی در شناخت لحظه ها وشیوه بیان ،با ساختاری هنرمندانه عمل می کرد.
در مجموعه داستان «یوزپلنگانی که با من دویده اند» نویسنده از زوایای تندو شکننده واقعیت، شروع و با رؤیاهای تاریخی اش به نشان دادن وسپس به فروپاشی ارزشهای انسانی در جامعه ای بحران زده می رسید. در فضای آثار نجدی، همواره موقعیت درون متن ، فضای بیرون را تازه و گرم نگاه می دارد در این مجموعه، آدمها ساخته نمی شوند، بلکه در سراسر متن، حضوری جدی و محوری دارند و گاهی در کنار هم، فضای آشوب زده را پیش می برند. بخصوص عناصر زبانی و حس شاعرگونه، دستمایه دیگری است که نویسنده را به جایگاهای تازه ای از دغدغه های انسان می کشاند. حس روایتگر درون قصه، به مخاطب امکان می دهد تا از سطح وقایع به ژرفای زندگی سفر کند .
لازم به ذکر است از افتخارات بنده این است که در دوران دبیرستان شاگرد کوچک ایشان بودم و این برای چون منی افتخاری است بزرگ . روحش شاد و یادش گرامی باد .آرامگاه ایشان در کنار مرقد شیخ زاهد گیلانی در لاهیجان می باشد .
نوشته : عمادالدین مشائی
