آقایان از همسرانتان عیب جویی نکنید
آقایان از همسرانتان عیب جویی نکنید
ـ یکی لاغر است ، یکی خیلی چاق.
ـ یکی بینی اش بزرگ است ، یکی دهانش گشاد.
ـ یکی دندان هایش بزرگ است یکی چهره اش سیاه.
ـ یکی کوتاه قد است یکی خیلی دراز.
ـ یکی بی عرضه و خجول است ، یکی پررو و بی حیا.
ـ یکی آداب مهمانداری را بلد نیست ، یکی سواد ندارد.
ـ یکی تندخو است یکی پژمرده و افسرده.
ـ یکی سلیقه غذا پختن ندارد ، یکی ولخرجی می کند.
ـ یکی پرخور است یکی بی اشتها.
ـ یکی بداخلاق است یکی حسود.
ـ یکی تنبل است یکی بد زبان، یکی خود خواه است یکی کینه توز....
و ده ها از این قبیل عیوب بزرگ و کوچک. هیچ زن و مردی پیدا نمی شود که یک یا چند عدد از این عیب ها را نداشته باشد.
مردها معمولا قبل از ازدواج زنی را در مغز خویش مجسم می سازند که دارای کلیه کمالات و از تمام بدی ها منزه باشد و به اصطلاح خودشان او را همسر ایده آل خود می نامند.
و قطعا از این مطلب غفلت دارند که یک چنین زنی در جهان خارج وجود ندارد. وقتی ازدواج کردند چون وجود خارجی همسرشان با صورت ذهنی همسر ایده آل کاملا مطابقت ندارد ، بنای ایراد و عیبجویی را می گذارند. خودشان را در ازدواج شکست خورده و بدشانس می پندارند. از بدبختی و عدم موفقیت دائما آه و ناله دارند. همیشه در صدد عیبجویی و خرده گیری هستند. و در این باره حتی از عیب های بسیار ناچیز و غیرقابل اعتنا نمی گذرند.
آنقدر در مورد یک عیب کوچک فکر می کنند که مانند کوه جلوه می کند. گاه گاه آنرا به رخ همسرشان کشیده تحقیرشان می کنند. یا پیش دیگران از وی انتقاد می نمایند. بدین وسیله (کانون) مقدس زناشویی را متزلزل ساخته ، اسباب ناراحتی خودشان و همسرشان را فراهم می سازند.
نتیجه این عیب جویی ها این می شود که زن مکدر خواهد شد، مهر و علاقه اش رفته رفته کم می شود، نسبت به زندگی و خانه داری و شوهرداری دلسرد می گردد، پیش خود می گوید: چرا در خانه مردی که دوستم ندارد زحمت بکشم؟ یا حتی ممکن است در صدد تلافی بر آمده از شوهرخود عیب جویی کند.
ـ شوهر : چه دماغ زشت و بزرگی داری؟
ـ زن : حرف نزن با این دهان گشاد و لب ها ی کلفت.
در این صورت رویشان بروی هم باز می شود و مرتبا از یکدیگر مذمت و انتقاد می کنند و محیط خانه که باید محیط صفا و صمیمیت باشد به صحنه نزاع و عیب جویی و تحقیر تبدیل می گردد.
اگر با همین وضع به زندگی ادامه دهند تا آخر عمر روز خوش نخواهد داشت. زیرا خانه ای که صفا و صمیمیت و مهر و محبت نداشته باشد ، جای آسایش و خوشی نیست.
مردی که خودش را در ازدواج شکست خورده و بدشانس بداند و از این امر ناراضی باشد و زنی که مرتبا مورد تحقیر و عیب جویی قرار گیرد همواره در معرض ابتلای به امراض خطرناک مخصوصا بیماری های عصبی و روانی خواهند بود.
و اگر دامنه ی نزاع و بدگویی بالا بگیرد و به طلاق و جدایی منجر شود معمولا زن و مرد هر دو بدبخت خواهند شد مخصوصا اگر بچه دار باشند.زیرا چنین مردی اولا حیثیت و آبروی اجتماعی خویش را از دست خواهد داد و در بین مردم یک فرد هوسران و سبک مغز معرفی خواهد شد.
ثانیا در اثر ازدواج اول و طلاق ، ضررهای اقتصادی زیادی بر وی وارد شده که جبران آنها آسان نخواهد بود. و برای ازدواج دوم نیز به بودجه زیادتری نیازمند است که تامین آن دشوار خواهد بود. با تحمل این ضررها بعید است به آسانی بتواند وضع اقتصادی خویش را متعادل و روبراه سازد.
▪ ثالثا معلوم نیست به آسانی بتواند همسر مناسب و بی عیبی برای خویش پیدا کند.
زیرا، اولا با توجه به سابقه ی بدی که در اثر ناسازگاری و طلاق همسر اولش پیدا کرده کمتر زنی حاضر می شود با او شوهر کند و ثانیا بر فرض اینکه همسری پیدا کرد معلوم نیست از همسر اولش بهتر باشد. البته امکان دارد که عیب مخصوص او را نداشته باشد لیکن خیلی کم اتفاق می افتد بلکه اصلا امکان ندارد که بطور کلی بی عیب و نقص باشد.
همسر دومش نیز دارای عیب بلکه عیب هایی خواهد بود. و چه بسا از همسر اولش به مراتب بدتر باشد. در آنصورت ناچار می شود هر جور هست با او بسازد. کمتر مردی اتفاق می افتد که از ازدواج دومش کاملا راضی باشد.
اما برای حفظ آبروی خویش ناچار است بسازد. بسیار اتفاق افتاده که مردی زن دومش را طلاق داده و بسراغ همسر اولش رفته است.
● آقای محترم !
چرا با عینک بدبینی و عیب جویی به همسرت نگاه می کنی و به بعضی عیوب کوچک و غیرقابل اعتنا آنقدر اهمیت می دهی که تدریجا به صورت یک عیب بزرگ غیر قابل اغماض در نظرت مجسم شود و زندگی را بر خودت و خانواده ات تاریک گرداند؟
مگر زن بی عیب سراغ داری که از همسرت عیب جویی می کنی؟ مگر خودت بی عیبی که انتظار داری او کاملا بی عیب باشد؟ اصولا این عیب های کوچک چه ارزشی دارند که کانون گرم زندگی را سرد یا متلاشی سازند.
● چرا فقط عیب های همسرت را می بینی و از خوبی هایش صرف نظر می کنی؟
اگر با نظر انصاف و واقع بینی بنگری مزایا و خوبی های فراوانی را در او خواهی یافت که بدی هایش را تحت الشعاع قرار خواهد داد. با توجه به آن همه خوبی ، آن عیب کوچک اصلا عیب شمرده نمی شود.
اسلام عیب جویی را یک صفت بسیار زشت و زیان بخش شناخته و جدا از آن نهی کرده است.
● رسول خدا (ص) فرمود:
«ای کسانی که به زبان مدعی اسلام هستید لیکن ایمان در قلبتان وارد نشده است، از مسلمانان بدگویی نکنید و در صدد عیب جویی بر نیایید. هر کس از دیگران عیب جویی کند مورد عیب جویی خدا قرار خواهد گرفت. و چنین شخصی ولو در خانه اش باشد رسوا خواهد شد
