شفا خواستن از راه ادعیه !
حضرت آیت الله سید محمد حسینی شاهرودی در پرسش و پاسخی درباره شفا خواستن به واسطه دعا پاسخ داده اند. متن پرسش و پاسخ از پایگاه ایشان به این شرح است:
سوال:
تفسير آيات 26 و 27 سوره قيامت چيست ؟ (كلاّ إذا بلغت التراقى و قيل من راق) « آن گاه كه جان به گلو رسد و گفته شود كه شفادهنده كيست ؟ »
آيا درست است كه در بعضى از روايات ، براى شفاى مريض يا پيش گيرى از بلا يا دفع ضرر و زيان ، خواندن بعضى ادعيه و يا همراه داشتن آنها ( حرز ) مستحب شمرده شده است ؟
از سوى ديگر در بعضى روايات بر مراجعه به پزشك هنگام بيمارى و درمان از راههاى طبيعى و خوردن دارو ، تأكيد شده است . چگونه مى توان اين دو گروه روايات را جمع كرد ؟
جواب : كلمه « راق » به معناى كسى است كه بيمار را از بيمارى نجات مى دهد ، چه از راه دارو و چه از راه دعا ، بنابراين هر دو را شامل مى شود . همان گونه كه در حديثی از امام باقر (عليه السلام) نقل شده است ( تفسير برهان ، ج 4 ، ص 408) .
بنابراين ، مراجعه به پزشك براى مداوا ، با خواندن ادعيه براى شفا ، منافاتى با هم ندارد . زيرا آن گونه كه در حديث آمده است ، تشخيص و درمان بيمارى از طبيب و شفا و مؤثر افتادن دارو از خداوند متعال است . پس در درمان دو مرحله وجود دارد : مرحله علاج وپناه بردن به اسباب طبيعى و مرحله شفاء كه از سوى خدا است ، به اين ترتيب كه خداوند به عوامل و پديده هاى طبيعى ، اثر درمانى مى دهد . و ادعيه و مانند آن ، در مرحله دوم اثر مى كند به اين نحو كه شخص دعا مى كند خداوند شفاء را در اين دارو قرار دهد . همچنين ممكن است خداوند ، ادعيه و مانند آن را گاهى و نه بطور هميشگى مستقلا ، عامل شفا قرار دهد و همانطور كه اثر را در دوا قرار داده است در دعا قرار دهد .
اما بطور كلى ، اراده خداوند بر اجراى امور از راههاى عادى و به وسيله عوامل و اسباب آن است (ابى الله ان يجرى الامور الا باسبابها : خداوند پرهيز مى فرمايد كه امور به غير عوامل و اسباب آن اجرا شوند .
روزى حضرت موسى (عليه السلام) بيمار شد . گفت : « او كه بيمارم كرد ، همو شفايم مى دهد » و نزد طبيب نرفت . به او وحى شد : « اى موسى! آيا مى خواهى با توكل خود ، حكمت مرا باطل كنى ؟ پس كيست كه در اشياء ، حقيقت ( و اثر ) داروها را نهان كرده است ؟ »(. . . فمن ذالذى اودع الاشياء حقايق العقاقير . عقاقير به معناى گياهان دارويى و يا بطور كلى هر نوع دارو است)
