(...◕✿◕◕✿◕ دعای سیدالساجدین در وداع با ماه مبارک رمضان ◕✿◕◕✿◕...)

مناجات با خدا

اى خداوندى که در برابر نعمتهایى که به بندگانت ارزانى مى‏ دارى به پاداشت رغبتى نیست!
اى خداوندى که از بخشیدن پشیمان نمى‏ شوى!

اى خداوندى که پاداش عمل بنده را نه برابر عمل، بلکه بیش از آن مى ‏دهى!

* تفضل خدا بر بندگان

نعمتت بى‏ هیچ سابقه است و عفو تو بر مقتضاى فضل و احسان توست و عقوبتت بر آیین عدالت است و هر چه تقدیر کنى خیر ما در آن است.

اگر عطا کنى، عطاى خویش به منت نیامیزى و اگر منع کنى، منع کردنت نه از روى ستم باشد.پاداش نیک،دهى کسى را که سپاست گوید، با آنکه تو خود او را سپاس گفتن الهام کرده‏ اى.

جزاى خیر دهى کسى را که تو را بستاید، با آنکه تو خود او را ستایش گرى آموخته‏ اى.

*عیب پوشی از بندگان

عیب کسى را مى‏ پوشى که اگر مى‏ خواستى، رسوایش مى ساختى. به کسى عطا مى‏ کنى که اگر مى ‏خواستى، عطا از او باز مى‏ گرفتى.

و آن دو یکى در خور آن بود که رسوایش کنى و یکى سزاى آن بود که عطاى خویش از او بازگیرى. ولى تو اى خداوند، کار خود بر تفضل بنا نهاده‏اى و قدرت خود را بر گذشت از گناهان جارى داشته‏ اى.

*بردباری با بندگان

با آنان که تو را عصیان کنند، با بردبارى رویاروى شوى و آنان را که آهنگ ستم بر خود کنند، مهلت دهى. آرى اى پروردگار من، مهلتشان دهى و با آنان مدارا کنى، باشد که به سوى تو باز گردند، و چاره کارشان به توبه سپارى، تا آن که باید هلاک شود به خلاف رضاى تو در مهلکه نیفتد و آن که از نعمت تو مست غرور شده و طریق شقاوت در پیش گرفته بدبخت نگردد، مگر آنگه که دیگرعذر نماند و حجت بر او تمام شود.

همه این‏ها از روى کرم و عفو توست اى خداى بخشنده و سودى است که از عطوفت تو حاصل گردد، اى خداى بردبار.

اى خداوند، تویى که در عفو به روى بندگانت گشوده‏ اى و آن را توبه نامیده ‏اى.

و براى رسیدن به این در، آیاتى را که بر پیامبرت وحى کرده‏اى راهنما ساخته‏اى، تا کسى آن در را گم نکند، که تو اى خداوندى که نام تو بزرگ و متعالى است ، خود گفته‏ اى

«به درگاه خدا توبه کنید، توبه ‏اى از روى اخلاص باشد که پرودگارتان، گناهانتان را محو کند و شما را به بهشت هایى داخل کند که در آن نهرها جارى است.

در آن روز، خدا پیامبر و کسانى را که به او ایمان آورده ‏اند فرو نگذارد، و نورشان پیشاپیش و در سمت راستشان در حرکت باشد. مى‏ گویند:

اى پروردگار ما، نور ما را براى ما به کمال رسان و ما را بیامرز، که تو بر هر کارى توانایى. »

پس کسى که از دخول به چنین سرایى - سراى توبه - پس از گشودن در و بر گماشتن راهنما غفلت ورزد، چه عذر تواند آورد؟

ترجمه گویای دعای چهل و پنجم «صحیفه سجادیه» که
«امام سجاد»(ع) هنگام وداع با ماه مبارک رمضان این دعا را می خواندند:

« اى خدايى كه در برابر احسان به بندگان پاداش نخواهى، و از عطا و بخشش پشيمان نمى‏ گردى،
اى كسى كه مزد بنده خود را بيش از عمل او مى‏ دهى، نعمتت بى استحقاق به بندگان رسد...»